Lui oog komt niet meer helemaal goed
Mijn dochter heeft een lui oog en we plakken al zo'n vier jaar haar oog af. Het laatste jaar blijft het resultaat echter steken op zo'n 80-90%. Vanmiddag hadden we weer een controle bij de oogarts en het kwam er op neer dat we moeten gaan accepteren dat het waarschijnlijk niet beter gaat worden dan dit. Geen wereldramp, ze kan er prima tachtig mee worden en ook gewoon normaal mee functioneren.
Wel moeten we nog een tijdje blijven plakken om af te bouwen, zodat het resultaat niet terug gaat vallen. En dat is dochter dus niet van plan. Ze is heel verdrietig dat alle inzet niet het gewenste resultaat heeft en is nu helemaal klaar met plakken. Ze heeft de afgelopen jaren nauwelijk geklaagd of moeilijk gedaan erover, maar nu het volgens haar 'toch allemaal geen zin meer heeft', roept ze alleen maar dat ze nooit meer gaat plakken en dat ze haar bril ook stom vindt en dat ze die ook niet meer gaat dragen.
Ik heb geprobeerd haar te troosten. Gezegd dat het niet aan haar en aan haar inzet ligt, dat het gewoon pech is en dat het plakken een heleboel geholpen heeft, maar helaas net niet zo veel als we hadden gewild. En ook dat ze best even verdrietig mag zijn. Haar reactie was enkel een verwijtend 'je snapt er niks van'. En daar heeft ze gelijk in denk ik. Maar we zullen toch nog moeten blijven plakken en ik weet niet zo goed hoe we haar nog kunnen motiveren. Langetermijndenken is voor een kind van zes nog erg lastig.
We hebben onze aanvaring uitgepraat ja. Echt praten over gevoelens doet dochter niet graag en dat heeft ze niet van een vreemde. Het gaat nu redelijk. Ze zegt regelmatig dat ze niet wil plakken maar uiteindelijk doet ze het toch netjes elke keer. In het weekend laten we haar kiezen tussen zaterdag of zondag plakken en dat vindt ze fijn, want dan heeft ze er zelf nog wat over te zeggen.
Laatste loodjes, tja, zo voelt het niet, want het duurt nog wel even. Maar ik heb het vertrouwen dat het uiteindelijk wel goed komt en als het resultaat behouden blijft, zal ze uiteindelijk ook blij en trots zijn dat we het volgehouden hebben.
Afgelopen weekend heeft ze nog een nieuwe bril uitgezocht. Op de een of ander manier zorgde dat opeens even voor verdriet, omdat ze zich een beetje 'anders' voelt. Ik merkte aan mezelf dat ik minder begripvol reageerde dan ik had gewild, maar mijn man heeft dat goed opgevangen en daarna was het ook al snel weer goed.
