Lui oog komt niet meer helemaal goed
Mijn dochter heeft een lui oog en we plakken al zo'n vier jaar haar oog af. Het laatste jaar blijft het resultaat echter steken op zo'n 80-90%. Vanmiddag hadden we weer een controle bij de oogarts en het kwam er op neer dat we moeten gaan accepteren dat het waarschijnlijk niet beter gaat worden dan dit. Geen wereldramp, ze kan er prima tachtig mee worden en ook gewoon normaal mee functioneren.
Wel moeten we nog een tijdje blijven plakken om af te bouwen, zodat het resultaat niet terug gaat vallen. En dat is dochter dus niet van plan. Ze is heel verdrietig dat alle inzet niet het gewenste resultaat heeft en is nu helemaal klaar met plakken. Ze heeft de afgelopen jaren nauwelijk geklaagd of moeilijk gedaan erover, maar nu het volgens haar 'toch allemaal geen zin meer heeft', roept ze alleen maar dat ze nooit meer gaat plakken en dat ze haar bril ook stom vindt en dat ze die ook niet meer gaat dragen.
Ik heb geprobeerd haar te troosten. Gezegd dat het niet aan haar en aan haar inzet ligt, dat het gewoon pech is en dat het plakken een heleboel geholpen heeft, maar helaas net niet zo veel als we hadden gewild. En ook dat ze best even verdrietig mag zijn. Haar reactie was enkel een verwijtend 'je snapt er niks van'. En daar heeft ze gelijk in denk ik. Maar we zullen toch nog moeten blijven plakken en ik weet niet zo goed hoe we haar nog kunnen motiveren. Langetermijndenken is voor een kind van zes nog erg lastig.
Ach, wat sneu voor haar. Ik snap dat ze niet meer wil. Ik zou er een beloning tegenover zetten. Iedere keer dat ze de pleister opdoet een sticker en dan na 5 stickers een kleine beloning. En als het helemaal klaar is, een grotere beloning.
Ik snap ook heel goed dat ze niet meer wil. Het afbouwen duurt wel nog minstens een jaar dus dat worden dan wel heel veel beloningen.
Morgen hoeft ze niet te plakken, donderdag weer wel. Ik hoop dat ze dan een beetje is bijgetrokken en weer enigszins voor rede vatbaar. We mogen nu van vier naar drie dagen plakken. Ik wil haar wel inspraak geven in welke dagen dat dan worden zodat ze mede de regie heeft. Maar goed, vandaag laat ik haar maar even boos en verdrietig zijn om alles. Morgen is weer een dag.
Dat soort klachten komt ergens vandaan. Denk bij asymmetrie van het lichaam aan een lichte scheefstand van de atlas. Een atlsascorrectie kan die scheefstand oplossen. Allerlei klachten kunnen daardoor verminderen of verdwijnen.
https://foobie.nl/gezondheid/een-goede-diagnose-dankzij-de-osteopaat/
https://volzicht.nl/oogklachten/strabisme/alternatieve-behandelingen-bij-strabisme/
Ik heb dit ook en ja, het komt ergens vandaan, bij mij is de oogzenuw iets anders aangelegd. Daar helpt een "atlascorrectie" heus niet tegen! 🤣
Ik kan prima zien, ik heb ook gewoon mijn rijbewijs, maar ik zie allen slecht diepte en soms zie je een van mijn ogen wegdraaien, vooral nadat ik veel gelezen heb.
Mijn dochter heeft geen assymetrisch lichaam en ook geen scheve wervels. Premature rethinopatie en een sterkteverschil van twee dioptrie tussen beide ogen zijn waarschijnlijk de oorzaak van haar luie oog.
Met een bril ziet ze goed, ze zal er prima oud mee kunnen worden en ook normaal mee kunnen leven, alleen haar dieptezicht is slecht en dat zal ook zo blijven. Aan scheelzien is ze vorig jaar geopereerd, dus ze kijkt nu recht.
Gisteren heb ik haar maar gewoon even ruimte gegeven. Ze wilde aanvankelijk even helemaal niks, maar later hebben we toch nog even geknuffeld en kwam er ook verdriet naar boven. Ik heb er vanochtend even geen aandacht aan besteed, vooral om de rust te bewaren.
Weet je ook wat haar gezichtsscherpte was voordat ze begon met afplakken? Want eerlijk gezegd vind ik 80-90 procent een heel netjes resultaat!
Als ze nu helemaal niet meer gaat afplakken, is de kans redelijk groot dat het weer terugzakt en dat ze het al die tijd voor niets heeft gedaan, dus ik hoop dat je haar kunt motiveren om nog even vol te houden!
Nogmaals (dit is mijn werk, dus ik weet waar ik het over heb), 80-90% is heel mooi, het gebeurt heel vaak dat een lui oog niet 100% wordt. Het belangrijkste doel van afplakken is dat je, als er ooit iets met je goede oog gebeurt, een goed reserve-oog hebt. Om te mogen autorijden (bijvoorbeeld) heb je ten minste met 1 oog met 60% zicht nodig. Dat heeft zij op dit moment dus zeker! Zorg dat het zo blijft!
Succes!
Toen we begonnen was de gezichtsscherpte van haar luie oog slechts 20%. Dus ja, ze is van ver gekomen. Zelf kan ik prima leven met dit resultaat. Dochter merkt echter wel dat haar luie oog niet net zo goed werkt als haar andere oog. Ze had blijkbaar gehoopt en verwacht dat het helemaal goed zou komen als ze trouw zou plakken. En dat heeft ze ook heel netjes gedaan de afgelopen jaren. Af en toe even geen zin, en leuk vond het ook niet, maar ze heeft het allemaal zonder te klagen ondergaan. Ik zou het doodzonde vinden als haar zicht weer terugvalt. Dan is het echt voor niks geweest.
Vanochtend wilde ze inderdaad niet plakken, heel drama gemaakt en ik ben behoorlijk tegen haar uitgevallen (wat niet mijn bedoeling was, heb daar wel spijt van en dat ga ik straks ook echt nog wel rechtzetten) maar uiteindelijk is het wel gelukt.
Ik denk dat het ook een beetje alles bij elkaar is. Ze is toe aan vakantie, de operatie aan haar gebit anderhalve maand geleden heeft er ook best wel ingehakt en nu dit wat ze even moet verwerken. Het is denk ik gewoon even te veel. Ze is ook nog maar zes. Ik snap haar heel goed, maar ik snap ook dat nu stoppen geen optie is. Zij overziet de gevolgen op lange termijn nog niet. Wij wel.
Wow, van 20 naar 80 is supergoed! En soms is het juist beter om ietsje verschil te hebben, zodat het goede oog dominant kan blijven.
Zes is inderdaad nog wel jong om dat allemaal te begrijpen, dus misschien toch met een beloningssysteem proberen te werken (er zijn van die posters waar je een pleister na het plakken op kunt plakken, evt een kadootje beloven als die vol is?)
Ik twijfel heel erg of ik dit moet zeggen of niet... want ik snap dat je je kind wilt troosten, en vooral dat je je kind wilt beschermen tegen nieuwe teleurstellingen.
Maar goed, ik probeer het toch maar:
Ga op zoek naar een functioneel optometrist die je kind visuele therapie geeft. Dat is therapie die erop gericht is de ogen te leren samenwerken. Dat is een aantal maanden hard werken: wekelijks bezoekjes en waarschijnlijk dagelijks huiswerkoefeningen. Maar, bij zo'n therapie heb je duidelijke doelen. Concrete, haalbare doelen, waar je op kunt oefenen met de huiswerkoefeningen (niet doelen waarbij je alleen maar met een oogmeetapparaat eracht komt of je ze gehaald hebt). Je kunt zien of de therapie werkt (en je kind ook); je hoeft niet te wachten op een of andere jaarlijkse test.
Lees eens de informatie op https://scheelzien.org/behandelingen/
syboor schreef op 15-07-2021 om 13:58:
Ik twijfel heel erg of ik dit moet zeggen of niet... want ik snap dat je je kind wilt troosten, en vooral dat je je kind wilt beschermen tegen nieuwe teleurstellingen.
Maar goed, ik probeer het toch maar:
Ga op zoek naar een functioneel optometrist die je kind visuele therapie geeft. Dat is therapie die erop gericht is de ogen te leren samenwerken. Dat is een aantal maanden hard werken: wekelijks bezoekjes en waarschijnlijk dagelijks huiswerkoefeningen. Maar, bij zo'n therapie heb je duidelijke doelen. Concrete, haalbare doelen, waar je op kunt oefenen met de huiswerkoefeningen (niet doelen waarbij je alleen maar met een oogmeetapparaat eracht komt of je ze gehaald hebt). Je kunt zien of de therapie werkt (en je kind ook); je hoeft niet te wachten op een of andere jaarlijkse test.
Lees eens de informatie op https://scheelzien.org/behandelingen/
Je weet helemaal niet of er problemen zijn met de samenwerking van de ogen, dus dit is een vreemd advies! Bovendien heeft dat niets te maken met de gezichtsscherpte van een lui oog!
Eigenlijk gaat het heel goed met het luie oog van MamaE's dochter, alleen moet ze het nu zo zien te houden door het afplakken niet in 1 keer te stoppen maar langzaam af te bouwen.
> Je weet helemaal niet of er problemen zijn met de samenwerking van de ogen, dus dit is een vreemd advies! Bovendien heeft dat niets te maken met de gezichtsscherpte van een lui oog!
Een lui oog is een oog dat niet meedoet tijdens het kijken met twee ogen. De hersenen schakelen het beeld 'uit'. Daardoor ontwikkelt het oog zich onvoldoende. Maar juist het feit dat die gezichtsscherpte zo verbeterd is door afplakken, is bewijs dat het wel/niet oefenen van het oog een grote oorzaak van het probleem en een groot onderdeel van de oplossing is. Als de ogen goed zouden samenwerken, dan zouden ze elk al zoveel oefening krijgen per dag, dan zou dat afplakken echt geen verbetering opleveren. En dan zou je ook niet bang hoeven te zijn voor terugval.
Nee, ik weet niet zeker dat de ogen op dit moment nog steeds niet samenwerken. Bij veel kinderen is een afplakbehandeling voldoende om die samenwerking te laten ontstaan. Ik weet zelf niet of 80%-90% goed of slecht is. Maar topic starter is teleurgesteld en bang voor terugval.
En daarnaast, goed diepte kunnen zien is iets waardevols. Dat mag je best als doel op zich zien. Misschien wel belangrijker dan de scherpte in het zwakste oog.
Maar goed, visuele therapie zit in het alternatieve hoekje. Er zijn helaas veel visuele therapeuten meegegaan met de 'dyslexie-is-iets-visueels'-mythe, en dat is zeer schadelijk. Maar bij een bewezen lui oog of scheelzien kunnen ze echt heel goed werk doen!
Bedankt voor het meedenken syboor, het is vast goed bedoeld. Dochter haar ogen werken niet optimaal samen, wel al beter dan voor haar scheelzienscorrectie vorig jaar. Ze ziet ook slecht diepte, maar daar is ze op zich wel aan gewend omdat ze niet beter weet. Ik heb wel gegoogled op visuele therapie, maar vind dat nergens bij ons in de buurt en wekelijks het halve land doorkruisen is niet echt een optie.
Het is niet zozeer dat ik zelf teleurgesteld ben. Tuurlijk was 100% (of meer) mooi geweest, maar dit is ook prima. Mijn dochter had zich er blijkbaar op ingesteld dat haar luie oog net zo goed zou worden als het andere oog als ze goed genoeg zou plakken en dat dat niet gelukt is, gaf even frustratie, teleurstelling en verdriet. En dat mag.
En ja, dan wil je als moeder je kind troosten. Dat dat soms juist averechts werkt en ik mijn kind beter even alle ruimte kan geven voor alles wat ze ervaart, daar heb ik ook nog in te leren.
Onze aanvaring van vanochtend was heel lelijk en ook niet nodig en dat lag vooral aan mezelf. Vier jaar lang heeft mijn kind zonder protest geplakt en nu doet ze één keer moeilijk en ik schiet meteen uit mijn slof en dreig met straf. Dat verdiende ze niet. Vanmiddag heb ik het wel goed gemaakt met haar. Aanvankelijk was ze boos op me en wilde ze niet met me praten, maar toen ik toe had gegeven dat ik fout zat en te hard reageerde en daarvoor excuses maakte, kwam ze zelf ook sorry zeggen en met me knuffelen. Mijn man heeft door vragen te stellen haar woorden kunnen geven aan haar gevoel. En uitgelegd dat als we nu stoppen met plakken, dat haar oog dan weer achteruit gaat en dat dan écht alles voor niks is geweest. Dat wilde ze uiteraard niet. Eergisteren kwam deze boodschap in alle emotie nog niet zo aan, maar volgens mij begrijpt ze het inmiddels wel. We hebben haar ook gevraagd wat we kunnen doen om haar te motiveren om toch te blijven plakken en daarop reageerde ze tamelijk volwassen met 'niks, want dat moet gewoon dus ik moet niet zeuren, ook al is het stom'. We hebben ook een plakschema gemaakt en daarbij dochter de keuze gegeven welke dagen ze wel en niet wil plakken. Dat stukje autonomie heeft ze wel nodig denk ik en het past ook wel bij haar leeftijd en ontwikkelingsfase.
Wat zielig voor je dochter dat ze zich zo voelt. Ik vind 6 best wel jong om hier zo actief mee bezig te zijn. Zou het kunnen dat jullie hier jarenlang een groot ding van hebben gemaakt ("als je die sticker op doet heb je straks goeie ogen") waardoor dochter nu enorm teleurgesteld is?
Ik brul dit niet zomaar:
Ik heb ook een lui oog en was vroeger scheel, moest ook afplakken en naar de oogarts van kleins af aan. Kan me niet herinneren dat dit ooit een groot "ding" voor me was (heb dus ook geen idee wat mijn zichtpercentages waren). Mijn ouders maakten er ook totaal geen ding van. Ik moest gewoon die sticker op en soms naar de oogarts, wist ik veel waarom precies. Soms maakte mijn moeder een plaatje op die sticker met plaktattoos. Ik bleef scheel en toen werd ik geopereerd. Ik zie nu best oke, kan functioneren zonder bril. Op mijn werk of achter de computer heb ik wel een bril op, geeft toch een soort rust aan de ogen. En als ik dronken of moe ben loens ik nog steeds 
Ik kan niet zeggen dat we er echt een groot ding van hebben gemaakt. Ze was twee toen we erachter kwamen dat ze slecht zag en een lui oog had. We hebben wel gezegd dat die pleister was om haar oog 'beter' te maken. Ze heeft dat blijkbaar opgevat als 'net zo goed als haar andere oog'. Die visus is met correctie 120%. Dat verschil merkt ze echt wel. Misschien hadden we dat beter anders kunnen formuleren, maar ja, dat is nu te laat. Zonder bril zal ze nooit kunnen helaas. Ze is bijziend en dat gaat niet meer weg. Scheel kijkt ze sinds de operatie niet meer. Ja, als ze heel moe is nog een klein beetje.
Of ze er heel erg mee bezig is, ja, op dit moment even wel. Maar normaal gesproken niet zo naar mijn idee. Het moment dat de pleister erop moet en er af gaat is ze er heel even mee bezig, maar dat is inmiddels zo onderdeel van de routine dat het voor haar gewoon normaal is en er bij hoort. Het is wel een meisje dat veel nadenkt over dingen, maar nog niet overal woorden aan kan geven. Soms heeft ze ook even tijd nodig om even uit te razen en zichzelf daarna weer te herpakken.
Wat fijn dat jullie er toch goed over hebben kunnen praten, succes nog met de laatste loodjes!
