Klik met psycholoog
Sinds een paar maanden ga ik naar een psycholoog, maar ik twijfel of ik dit voort wil zetten. Tijdens het eerste gesprek met mijn psycholoog zat er zonder overleg een stagiair bij die het gesprek over nam. Naar mijn mening niet een hele fijne start aangezien mij niet is gevraagd of ik hiermee akkoord was. In drie maanden tijd ben ik inmiddels aan 4 verschillende regiebehandelaren gekoppeld. Alle regiebehandelaren stoppen, gaan met verlof of ik word (volgens mij psycholoog) aan iemand gekoppeld waar ik volgens haar niet aan gekoppeld had mogen worden. Verdere uitleg krijg ik hier niet over. Een paar weken geleden werd ik door de planner gebeld om een afspraak in te plannen waar ik niet van op de hoogte was. De regiebehandelaar vertelde achteraf dat haar dit handig leek, maar had mij daar dus nog niet over gesproken. Wat mijn psycholoog betreft twijfel ik aan haar kundigheid. Als ik haar vertel wat er de afgelopen week is gebeurd, waar ik wakker van heb gelegen en waar ik enorme stress van krijg, krijg ik als antwoord dat het beter is om omwille van de tijd te praten over de dingen waarvoor ik daar echt ben. Dit terwijl ik juist verstel waar ik mee zit. Op momenten dat ik het even niet meer weet (ik voel me vaak leeg, weet niet wat ik moet voelen, doen of denken) krijg ik antwoorden als: ik merk dat ik geïrriteerd raak, als je niet weet wat je uit deze sessie wilt halen is het niet aan mij om met iets anders te komen, we kunnen ook stoppen of heb je deze sessie alleen voor het geld door laten gaan? (Niet op tijd annuleren van een sessie wordt niet vergoed). Ik heb in de afgelopen maanden nog nooit echt een gesprek met haar gehad. Ik krijg vrijwel nooit een reactie of een vraag als ik haar iets vertel en krijg te horen dat ik bepaalde dingen maar moet Googlen, want er is immers veel over geschreven. Mijn vraag is eigenlijk: is dit allemaal een normale gang van zaken? Ik heb geen ervaring met een psycholoog, dus ik weet niet wat ‘normaal’ is en niet. Op mij komt het allemaal erg rommelig en (bepaalde opmerkingen) onprofessioneel over. Ik krijg er niet een heel prettig gevoel bij. Ik kan binnenkort aan een groepstherapie beginnen, maar ik raak het vertrouwen in deze praktijk een beetje kwijt. Maar ben ik te kritisch?
Degene zegt dus:" ik merk dat ik geïrriteerd raakt"? Dit lijkt me zeker geen normale gang van zaken. En dat ze zegt dat je het over iets anders moet hebben of moet Google, nee heel vreemd dit!
Wellicht en beetje van allebei.
Je hebt een beperkt aantal sessies ( meestal) om te de kern te komen, dus beter effectief benutten.
Wisselingen zijn met name normaal in grote instellingen, wat mij betreft een nadeel.
Een klik is belangrijk, dus zou ik verder zoeken, alleen wel met bijgestelde verwachtingen.
Als effectief praat over de daadwerkelijke problemen, ben je er eerder klaar.
Het is geen vriendin of dagboek waar je de kraan openzet en elk ding bespreekt.
Ik heb zelf niet zo'n hoge pet op van psychologen. In mijn omgeving te vaak gehoord dat het niet tot een gesprek komt, of dat men na een half jaar nog geen behandelplan is; de therapie wordt afgebroken omdat sessies afgelopen zijn, er nutteloos gerekt wordt of er gewoon een ( partijdige) Hans Worst tegenover je zit.
Kortom, besteed je vergoeding/geld effectief, maar misschien niet daar, of met een betere of andere therapeut
Er zijn goede psychologen maar er zit heel veel kaf onder het koren is mijn ervaring. Dat heb ik gemerkt door zelf naar psychologen te gaan, die bijvoorbeeld niets over narcisme wisten, tien jaar geleden, en daardoor hele verkeerde adviezen hebben gegeven aangaande mijn toenmalige relatie en de omgang met mijn moeder, die beiden de diagnose NPS hebben. Maar ik zie het ook in mijn omgeving: ik heb drie psychologen in mijn directe omgeving en de uitdrukking 'walk the talk' is nou niet bepaald op hen van toepassing: zij maken er emotioneel een enorm zooitje van. Dat iemand een studie heeft afgemaakt zegt nog niet dat hij/zij empathisch/ levenswijs is.
Ik zag laatste een filmpje van een psycholoog die zei: 'de mensen die een psycholoog opzoeken zijn emotioneel vaak procesmatig een stap verder omdat zij willen werken aan hun blokkades en problemen. Een psycholoog kan zich en zal zich altijd verschuilen achter zijn beroepsmatige distantie, ten zij hij zelf in therapie gaat en dat gebeurt weinig'.
Ik denk dat de beste manier om een goede therapeut te treffen mond-op-mond reclame is: dus horen van bekenden aan wie ze veel hebben gehad. Wat jij beschrijft klinkt niet goed. Ik zou erg dicht bij mijn eigen gevoel blijven en niet alleen af gaan op een papiertje dat iemand heeft.
Max88 schreef op 06-05-2023 om 11:03:
Wellicht en beetje van allebei.
Je hebt een beperkt aantal sessies ( meestal) om te de kern te komen, dus beter effectief benutten.
Wisselingen zijn met name normaal in grote instellingen, wat mij betreft een nadeel.
Een klik is belangrijk, dus zou ik verder zoeken, alleen wel met bijgestelde verwachtingen.
Als effectief praat over de daadwerkelijke problemen, ben je er eerder klaar.
Het is geen vriendin of dagboek waar je de kraan openzet en elk ding bespreekt.
Ik heb zelf niet zo'n hoge pet op van psychologen. In mijn omgeving te vaak gehoord dat het niet tot een gesprek komt, of dat men na een half jaar nog geen behandelplan is; de therapie wordt afgebroken omdat sessies afgelopen zijn, er nutteloos gerekt wordt of er gewoon een ( partijdige) Hans Worst tegenover je zit.
Kortom, besteed je vergoeding/geld effectief, maar misschien niet daar, of met een betere of andere therapeut
Ja dat inderdaad
Doorgaans ga je niet naar een psycholoog omdat je blaakt van zelfvertrouwen, jezelf affakkelen en naar beneden praten kun je waarschijnlijk zelf ook al, daar heb je de psycholoog niet voor nodig.
Steeds wisselingen is heel vervelend, want dan moet je steeds opnieuw beginnen met je verhaal en kun je geen band opbouwen.
Ik zou ook verder zoeken. Dit mens lijkt niet empatisch. Ja, het is belangrijk om tot de kern te komen en daarmee aan de slag te gaan, maar die kern uit zich wel in talloze voorbeelden in je dagelijks leven. Dus je psycholoog kan aan de hand van jouw anekdotes ook jou helpen die kern te destilleren en te definiëren.
Ik zou dus verder zoeken naar een andere psycholoog.
Dit lijkt me zeker niet goed en professioneel. Het is belangrijk een vertrouwensband te voelen. Als jouw psycholoog dingen zegt als "ik merk dat ik geïrriteerd raak",en "we kunnen ook stoppen" en zelfs "heb je deze sessie alleen voor het geld door laten gaan?" doet jouw psycholoog daar totaal haar best niet voor. Ik vind die uitspraken echt stuitend! Wat heb je nou aan irritatie en wantrouwen. Je komt er niet voor haar, maar opdat zij jou verder helpt.
Net als Max88 heb ik ook niet een enorm hoge pet op van de gemiddelde psycholoog, maar...je kunt het treffen. Een jaar of 8 geleden ging ik naar PsyQ, toch best een grote organisatie volgens mij, en de vrouw van de intakesessies was best fijn en goed. Daarna moest ik wat intensiever en die man (jonger dan ik: even wennen!) was geweldig. Ik ben wel 1,5 jaar gegaan en ik had er veel aan.
Ik zou zeker switchen en nog niet opgeven dus. Je gaat vast niet voor niets!
Ik heb ook wel een paar psychologen gezien in mijn leven, en het klikte niet even goed met iedereen dus ik ben ook wel eens overgestapt. Maar zo erg als wat jij beschrijft heb ik het nog nooit meegemaakt. Ik zou stoppen en iemand anders zoeken.
Eens met bovenstaande. Ook ik heb overigens goede ervaringen met PsyQ, en die werden ook aanbevolen door een fijne psycholoog die ik had, maar die de hulp die ik nodig had niet aanbood vanuit haar praktijk.
Ik heb hele slechte ervaringen met PsyQ. Ook daar is het maar wie je treft.
De dingen die je schrijft, Sara11, lijken mij niet normaal. Organisatorisch kan er wel eens iets mis gaan, dat is vervelend maar misschien wel overheen te komen. Maar die opmerkingen van de psycholoog maken niet dat je makkelijk een vertrouwensband opbouwt. Wat je zou kunnen doen is je twijfels bespreken en kijken hoe hij/zij reageert. Als dat niet goed uitpakt, zou ik naar een ander gaan, waar het beter mee klikt. Maar als het een goede psycholoog is, krijg je dan een goed gesprek.
Als het goed is, houdt een psycholoog je een spiegel voor en geeft je handvatten om te reflecteren op hetgeen op je pad is gekomen en hoe je ermee aan de slag moet gaan.
Natuurlijk is het van belang dat er een klik is met je psycholoog, maar bijna alle psychologen werken met behandelplannen die van A naar B lopen, gekoppeld aan een bepaalde beginvraag. Dus je komt daar met een bepaald doel. Samen met de therapeut werk je aan dit specifieke doel. Meebewegen in alles wat in je ziel leeft is zelden de kern van een therapeutisch gesprek, tenzij je voor psychoanalyse kiest.
Uit jouw verhaal blijkt niet echt met welk probleem je bij de psycholoog terecht bent gekomen. Je wil graag met de psycholoog praten over de dingen die je stress bezorgen en waar je wakker van ligt. Was dat ook jouw hulpvraag bij het intakegesprek? Want het lijkt erop dat de psycholoog vindt dat jullie het over andere dingen moeten hebben. Wat was de vraag of wat waren de vragen waarmee je naar de psycholoog bent gestuurd? En welke afspraken zijn er gemaakt in het intakegesprek over de behandeling?
Je kunt de therapie afbreken en met iemand anders opnieuw beginnen, dat is uiteraard aan jou. Maar ik zou dan wel van meet af aan duidelijk op een rijtje hebben waar je precies hulp bij nodig hebt en welke therapie daar het beste bij aansluit.
Wil je graag praten over dat wat je bezighoudt, dan zou je ook kunnen overwegen om naar een coach te gaan. Dat zijn over het algemeen mensen die beter meebewegen in je verhaal.
Wat een knurft die psycholoog. Ik zou een andere zoeken. Heb je overigens creatieve therapie overwogen? Voor mij bleek dat best goed te werken, omdat ik altijd al zo in mijn hoofd zit en een goede prater ben. Door creatief bezig te zijn heb ik minder controle en kom ik sneller tot inzicht. En het is ook nog eens een stuk leuker.
rutiel schreef op 08-05-2023 om 13:03:
Als het goed is, houdt een psycholoog je een spiegel voor en geeft je handvatten om te reflecteren op hetgeen op je pad is gekomen en hoe je ermee aan de slag moet gaan.
Natuurlijk is het van belang dat er een klik is met je psycholoog, maar bijna alle psychologen werken met behandelplannen die van A naar B lopen, gekoppeld aan een bepaalde beginvraag. Dus je komt daar met een bepaald doel. Samen met de therapeut werk je aan dit specifieke doel. Meebewegen in alles wat in je ziel leeft is zelden de kern van een therapeutisch gesprek, tenzij je voor psychoanalyse kiest.
Uit jouw verhaal blijkt niet echt met welk probleem je bij de psycholoog terecht bent gekomen. Je wil graag met de psycholoog praten over de dingen die je stress bezorgen en waar je wakker van ligt. Was dat ook jouw hulpvraag bij het intakegesprek? Want het lijkt erop dat de psycholoog vindt dat jullie het over andere dingen moeten hebben. Wat was de vraag of wat waren de vragen waarmee je naar de psycholoog bent gestuurd? En welke afspraken zijn er gemaakt in het intakegesprek over de behandeling?
Je kunt de therapie afbreken en met iemand anders opnieuw beginnen, dat is uiteraard aan jou. Maar ik zou dan wel van meet af aan duidelijk op een rijtje hebben waar je precies hulp bij nodig hebt en welke therapie daar het beste bij aansluit.
Wil je graag praten over dat wat je bezighoudt, dan zou je ook kunnen overwegen om naar een coach te gaan. Dat zijn over het algemeen mensen die beter meebewegen in je verhaal.
Rutiel, heb je weleens positief effect gezien van deze werkwijze? (Die idd zeer populair is onder hulpverleners, wel iets minder de laatste tijd geloof ik)
Ik nog bijna nooit. De meeste mensen met gedrag waarbij hulpverleners in spiegelmodus schieten gaan zich zelden beter gedragen door zo’n appél te doen op reflecterend vermogen, en eindigen dan al snel in de hoek ‘legt alles buiten zichzelf’.
Écht spiegelen is volgens mij ook harstikke moeilijk en er zijn maar weinig hulpverleners die dat echt goed doen. En dan kun je het echt beter niet doen.
Echt spiegelen kan volgens mij ook alleen maar onder strikte voorwaarden en die worden doorgaans vergeten. Zo moet de ander daar echt wel voor open staan en moet de relatie écht goed en veilig zijn.
Anders schaad je juist.
Los daarvan denk ik dat het meestal weinig tot niets toevoegt. Ja, een superieur gevoel bij hulpverlener…
Ja hoor, dat heeft bij mij uitstekend gewerkt. Kijk naar je gedachten en gedrag, en verander die. Ik kreeg concrete oefeningen mee. Die werkten uiteindelijk (het inslijten kostte wel wat tijd). Ik kreeg trouwens ook inzichten aangereikt van de psycholoog, ik hoefde het gelukkig niet allemaal zelf te ontdekken, dat heeft veel tijd gescheeld.
Als iemand niet naar zichzelf wil kijken, heeft therapie inderdaad weinig zin.
Ik snap je laatste opmerking niet goed, ik heb wel een paar psychologen gezien, betere en minder goede, maar een superieure houding heb ik nog nooit meegemaakt. Ik heb wel teleurstelling gezien, bv toen mijn ex uiteindelijk weigerde mee te werken, dat zag die psycholoog als persoonlijk falen.
Ik ben een aantal jaren terug bij een psychotherapeute geweest en heb daar veel aan gehad. Ik had haar naam gekregen van een vriendin die ook bij haar kwam. En zelfs een andere vriendin is er ook heen gegaan. We hebben er alle 3 veel aan gehad. Dus ja, het kan echt klikken. Dit was een praktijk aan huis met maar één therapeute. Ik had hele geen ernstige problemen maar vond het echt een eyeopener iedere keer. Wat had ik veel communicatief verkeerde dingen aangeleerd, door mijn ouders. Die ik trouwens heel lief vond, maar ja, je neemt toch dingen over. Voorbeeldje, mijn moeder loste dingen altijd op met cynisme. Dus niet zeggen "ik vind het niet fijn dat je dat doet" maar iets zeggen met een grote glimlach "oh ga daar vooral maar mee door hoor'. Allemaal heel cryptisch en onduidelijk. Ze was ook goed in negeren als je een fout had gemaakt, en als je dan vroeg wat er was dan zei ze 'dat weet je best wel' ...dat soort rare dingen. En zich ook bezig houden met 'wat vinden anderen ervan'. Ze was gelukkig niet enorm hardleers, want ik heb -wat ik geleerd had op die therapie- ook met haar besproken. Waar zij slecht in communicatie was, wilde ik altijd wel graag dingen opengooien. En ze stond wel open hiervoor. Dus dat had uiteindelijk goed effect voor onze communicatie met elkaar.
Mijn dochter gaat nu naar een andere psychotherapeut (de vrouw waar ik kwam was al ouder en is nu gestopt) en heeft daar veel aan, natuurlijk geeft de ene sessie meer effect dan de andere, maar ze vindt het heel leerzaam. (en deze therapeut is denk ik wel populair want heeft een wachttijd van 3 maanden voordat je op je eerste gesprek kan komen)
Maar bijv. mijn ex-man is ook bij die therapeut geweest, alleen mijn ex-praat veel en luistert slecht. Dus ex zei op een gegeven moment dat hij deze therapeut helemaal niet zo goed vond. Maar als je zelf ook 80% van de tijd aan het woord bent, dan is dat zonde van je therapie-uur natuurlijk. De therapeut had denk ik na een paar sessies op de rem moeten trappen bij mijn ex, want zo breng je niet iets op iemand over als deze persoon alleen maar zelf aan het woord is en de verhalen die verteld worden hebben geen oplossend karakter (want dat zou natuurlijk ook kunnen, dat je al pratende zelf de oplossing ontdekt)
Dus ja, moraal van dit lange verhaal; vraag rond bij andere mensen of zij iemand weten en hoe de ervaring is. En dan nog kan het zijn dat het bij jou anders uitvalt (zoals mijn dochter en ex met dezelfde therapeut)
