Kanker papa, wel of niet vertellen...
Hoi allemaal,
Bij mijn ex is afgelopen week mondkanker geconstateerd. Had een bult in de mond, dinsdag huisarts, uur later KNO en kreeg vrijdag te horen dat het kwaadaardig is. Moet donderdag naar het VU ipv ziekenhuis in de grote stad.
Nu weet onze dochter (10) dat hij een bult heeft en geopereerd moet worden, daar is ze al behoorlijk door van slag.
Is het nu slim om te zeggen wat hij heeft of laten we de naam achterwege?
Contact met ex en zijn nieuwe vriendin is goed.
Ik hoor het graag.
Monique
Wel
Nooit dit soort belangrijke dingen geheim houden.
Wel vertellen
Ik zou het haar wel vertellen, de details kun je achterwege laten, maar ze vangt toch het een en ander op en dan kan ze vanalles in haar hoofd halen wat misschien niet is.
Ik heb afgelopen juni te horen gekregen dat ik kanker had (ik zeg had, want ik ben inmiddels kankervrij) en ik wilde het in eerste instantie niet aan mijn kinderen vertellen (3) maar je kunt er niet omheen want ze hoort jou of je ex er toch wel over praten, denk niet dat ze er niks van mee krijgt, want dat is echt wel zo.
Ik heb boekjes gehaald van radio robbie en chemo kasper, daar wordt op een kinderlijke manier verteld wat er gaat gebeuren. Ook zijn ze mee geweest naar het bestralen (1x) zo hebben ze gezien wat er ging gebeuren, ik moest 8 maandagen overnachten in het ziekenhuis ivm de chemo en manlief kwam met de kinderen na schooltijd en zo zagen ze hoe ik de chemo kreeg (infuus) Ik hoorde naderhand van de juffen van de oudste 2 dat ze op school hadden verteld wat ik moest ondergaan, ook heb ik gezegd dat ze altijd vragen mochten stellen, maar dat mama misschien ook niet op alles een antwoord had (ga je dood mama ???)
Die vragen heb ik beantwoord zoals de arts het mij vertelde, dat de kans heel klein is dat ik dood zou gaan, maar dat we dat nog niet zeker wisten, maar dat mama die kanker wel even op z'n donder zou geven.
Zelf hadden ze een yell bedacht: banaan, banaan, mama gaat er tegenaan.
Ik heb gemerkt dat het voor hun heel fijn was dat ik er open over was, de oudste 2 hebben geen hinder ondervonden.
Je jongste (sinds deze week 4 jr) heeft er een flinke deuk mee opgelopen, is gaan broekplassen, zat heel stilletjes op de peuterspeelzaal in een hoekje en als je een vinger naar hem wees moest hij huilen, maar hij zag elke dag de taxi, om mij op te halen, de oudste hadden hun school, vriendjes en sportclub.
Gelukkig zitten we hier nu in een rustig vaarwater en is het broekplassen ook opgehouden.
Al met al een heel verhaal geworden (ook nog een beetje afschrijven van mezelf denk ik) maar ik zou open zijn tegen je dochter en haar vertellen hoe het zit op haar niveau.
Veel succes gewenst en zeg tegen je ex dat ie als het lukt positief moet blijven, dat scheelt echt heel veel.
Gr Heidi
Maar wat zeg ik dan?
ik ben er van overtuigd dat ik het idd moet gaan zeggen. Al wil paps dat niet, daarin verschillen we.
Maar wat zeg ik dan precies?
Er wordt in deze fase alleen nog maar gesproken over opereren, bestraling hoeft niet plaats te vinden.
LEvensbedreigend is het nu ( ook nog) niet. ( hoe kunnen ze dat zeggen als ze niet weten hoe groot?)
Ben er wel van overtuigd dat de lading bij het woord 'kanker' bij volwassenen groter is dan bij kinderen.
Thanx
Monique
Zeggen
Gewoon zeggen, klinkt eenvoudig, maar wel doen: " papa heeft een ziekte, waar hij niet veel van merkt, maar wat wel gevaarlijk is als er niks aan gedaan wordt. Het heet kanker, daar heb je heel veel soorten van. Aan de soort die papa heeft kunne de dokters veel doen. En luister niet naar wat andere mensen ervan zeggen, de dokters weten hoe het zit, andere mensen niet." Iets dergelijks zou ik zeggen. Kinderen horen veel, geheim hiouden zal niet lukken en als er geheimzinnnig over gedaan wordt gaan ze het mogelijk alleen maar erger maken in hun gedachten, juist omdat kanker zo'n beladen woord is.
Beladen
Daar zou ik niet van uitgaan, dat het woord kanker voor kinderen een minder zware lading heeft. Mijn dochter van 10 weet in ieder geval al erg goed wat het is, heeft er ook op school al over geleerd. Ik weet zeker dat als ik haar zou zeggen dat ik kanker heb, ze meteen zou denken dat ik doodga.
Ik zou ook niet weten of ik het moet vertellen.Ik denk dat je het helaas wel zal moeten vertellen als je niet wil dat ze ergens iets opvangt. Tenzij je het echt aan niemand anders vertelt... Maar dat lijkt me ook moeilijk.
Mijn dochter zou ook héél erg in paniek zijn, dus ik kan me wel een beetje voorstellen waar je mee te dealen krijgt. Sterkte.
Zeggen!
IK heb ooit mijn beste vriendinnetje mee op vakantie gehad omdat haar vader aan huidkanker geopereerd werd. Alleen had ik dat wel gehoord toen ik voor we weggingen bij haar speelde (we waren boven ik ging beneden plassen en hoorde dat).
Toen we terugkwamen werd het verteld omdat alles goedgegaan was. Bij mij kwamen er bergen spanning uit (ik had het maar half gehoord dus was iedere dag bang dat vader dood was als we terugkwamen) en mijn vriendinnetje was razend dat ze het niet wist en ik maar ook de buren wel.. Bovendien had ze graag iets liefs voor vader willen doen maar de kans niet gekregen
Volgens mij is Reina's manier een heel goede. Alleen lijkt het me heel vervelend als vader het niet wil vertellen.
Hoe wij het hebben gedaan
Hier een papa die ook kanker kreeg en wij het dus de kinderen moesten vertellen.
Wij hebben even afgewacht tot we wisten wat er ging gebeuren en ook wat meer details wisten en toen hebben we het verteld aan de kinderen.
Het beestje gewoon bij de naam noemen en er vooral niet geheimzinnig over doen. Wij hebben altijd eerlijk antwoord gegeven als er een vraag kwam. We hebben het niet mooier gemaakt dan het was. We hebben gemerkt dat die duidelijkheid voor de kinderen erg fijn was. Ze wisten dat ze ten allen tijden bij mij of mijn man terecht konden met vragen of hun verdriet. Ieder kind gaat er op zijn of haar manier mee om.
Dus ik zou nog heel even wachten tot je weet wat er precies gaat gebeuren en het dan vertellen aan je dochter. Of nog beter: het je ex-man laten vertellen. Mijn man heeft ook nog 2 kinderen uit een vorige relatie en hij heeft het zelf aan ze verteld en dat vonden ze heel fijn, want de vragen die er kwamen konden het beste door hem worden beantwoord.
Veel sterkte ermee en als je nog iets wilt weten of vragen roep je maar.
Groetjes Kuzco
Niet verteld
Mijn dochters (9 en 3) wisten wel dat hun vader geopereerd werd aan een 'plekje dat weg gehaald moest worden', maar het woord kanker heb ik niet gebruikt. Voor mijn oudste is het woord kanker heel beladen omdat er nogal wat mensen in onze omgeving aan zijn overleden. Het ging hier om een goed te behandelen vorm, waar geen nabehandeling nodig was.
Hopla, daarom
"Ik weet zeker dat als ik haar zou " Daarom is het belangrijk erover te praten. Veel kinderen hebben dat idee, terwijl er gelukkig heel veelmensen genezen van kanker, maar dat hoor je vaak niet, wel als iemand eraan overlijdt.
Juist, reina
Over praten dus. De waarheid is gemakkelijker te dragen dan onwetendheid, speculatie.
Tuurlijk vertellen
Maar ik begrijp niet hoe je zoiets groots NIET zou kúnnen vertellen. Openheid is erg belangrijk. Vaagheid leidt ook teveel zelf invullen, en dat is nooit goed.
Inderdaad
Ben het helemaal met je eens Kaatje! Juist dat zelf invullen van dingen waar niet duidelijk over word gepraat leidt tot problemen. Terwijl als je duidelijk verteld hoe het ervoor staat met haar vader ze niks zelf hoeft in te vullen en gewoon weet hoe het met haar vader ervoor staat.
Inderdaad vertellen
Naar mijn idee help je kinderen niet door dit soort vervelende, maar zeer belangrijke zaken niet te vertellen uit angst of bescherming. Kanker komt helaas maar al te vaak voor en juist door er zo beladen over te doen schep je alleen maar meer angst. Openheid, juist met dit soort dingen schept ook het broodnodige vertrouwen van je kinderen in jou als ouder(s). Vertel het wel op het niveau van je kinderen. Een jonger kind hoeft niet alle details te weten waar een ouder kind wel recht op heeft. Maar wees bovenal wel eerlijk en open. Kinderen snappen meer dan je denkt en hebben vooral meer dingen in de gaten dan je beseft. Sterkte!
Inderdaad verteld
Ik heb zondag eerst tegen paps gezegd dat ik het wilde vertellen, als ze er anders achterkomt dan hebben wij gelogen, haar niet serieus genomen. Dat boven op de klap van de kanker lijkt mij niet echt goed voor haar.
Hij begreep mij wel maar was het er niet mee eens. Zijn vriendin vond ook dat we het moesten vertellen.
We zijn daar zondagavond wezen eten, hij wilde het niet, wilde nog wachten.
Maar als ik het wilde moest ik het zelf doen. Dus ik heb het haar verteld terwijl we met zijn 4en waren.
Emotioneel dat wel.
Donderdag naar het VU en dan zal ik wel meer horen.
Dank voor al jullie reacties!
Monique
Wat lastig is hierbij
...is dat je aan de ene kant voor je dochter wilt zorgen terwijl aan de andere kant iedere kankerpatient het recht heeft om zijn beleving van zijn ziekte zelf in te vullen.
Ik heb heel grote verschillen daarin gezien. Mensen die alles ontkennen, bijna tot het eind, ook met jonge kinderen. Of mensen die alles zorgvuldig met hun kinderen bespraken en zoveel mogelijk wilden regelen.
Sommige mensen wachten tot het echt niet meer gaat voordat ze dingen vertellen of hulp vragen. Daar kunnen ze heel ver in gaan.
Het lijkt me lastig voor jou om daar met je ex uit te komen, juist omdat het je ex is.
Sorry, geen oplossingen verder. Alleen even een kijkje erop.
Eens met reina
Hier een opa die prostaatkanker kreeg. Hij onderging een behandeling waarbij radioactief materiaal in de prostaat werd ingebracht, zodat er van binnenuit werd bestraald. Gevolg was wel dat dochter (toen kleuter) een half jaar niet meer bij haar favoriete persoon in de hele wereld op schoot mocht zitten. We hebben haar verteld wat er aan de hand was, dat opa een ziekte onder in zijn buik had die kanker heet en dat het gelukkig zo vroeg was ontdekt dat de dokters het waarschijnlijk snel beter konden maken. Daarvoor deden ze iets in opa's buik dat de ziekte wegjoeg, maar jammer genoeg was het ook niet zo goed voor kleine kinderen. Dus een tijdje niet op schoot, maar gelukkig had opa nog wel erg veel zin in samen spelletjes doen/tekenen/piano spelen/kleien/filmpje kijken, zolang ze ieder op een eigen stoel zaten. Dochter pakte het heel goed op, informeerde iedere keer even naar opa's buik en ging keurig op haar eigen stoel zitten. Bij elk onderzoek bleek de kanker weer minder te zijn geworden en na een half jaar waren de bloedwaardes normaal en was de radioactieve stof uitgewerkt. Dochter is nu tien en kruipt met haar slungelige lijfje nog steeds bij opa op schoot. En opa vertelt haar elk half jaar na zijn controle trouw dat het met zijn buik nog steeds goed gaat. Ik hoop dat ze door deze ervaring ook het vertrouwen heeft gekregen dat we eerlijk tegen haar zijn. Dit keer liep het gelukkig goed af, mocht het een volgende keer minder positief verlopen, dan zal ik haar dat zeker ook vertellen.
