Is dit een ziekte?

Tja

Blijkbaar is je man wat geobsedeerd geraakt door het geldverdienen. Dat lijkt me een valkuil voor een burnout. Ik ken geen ziekelijke hebzucht, wel onterechte zuinigheid en verzamelwoede in dit kader. Maar ik ben bang dat je man het zelf zal moeten ondervinden. Mensen die zo in het leven staan zijn soms moeilijk op andere gedachten te brengen. Het is misschien handig dat je dat op een beetje afstandelijke manier bekijkt maar ook je kinderen uitlegt dat je kunt kiezen in je leven. Vader kiest hiervoor vooral omdat het hem goed afgaat en daar geniet hij van. Maar er zijn nou eenmaal meer dingen in de wereld en je beperkt jezelf als je blind voor de 'mammon' gaat.

Blij

Omdat je man er zelf zo blij van wordt, het gaat hem goed af, gunt hij dat een ander ook graag. En het is nou eenmaal heel menselijk om dan te denken dat wat jou blij maakt je kinderen ook blij gaat maken, dus moeten ze het maar hetzelfde doen als jij. En misschien is het wel een levenshouding waar hij zelf de rest van zijn leven mee door kan, dat geldt alleen niet voor jou. Maar misschien kun je dat wel beter van hem leren accepteren als je hem duidelijk kunt maken hoe jij er zelf in staat en dat er voor jou nog wel andere dingen belangrijk zijn. En ook dat jij er niet dezelfde voordelen uit haalt als hijzelf.

Hard werken

Wij hebben ook altijd meegekregen hard te moeten werken en mijn ouders vinden het heel belangrijk dat we zelfstandig zijn en een toegevoegde waarde (wat dat ook mag zijn) hebben voor de samenleving. Ze zullen nooit zeggen:"als je maar gelukkig bent". Liever wel natuurlijk, maar niet als dat betekent dat ik nietsdoend op de bank soaps lig te kijken, "ledigheid is des duivels oorkussen" immers. Ik sta er zelf wat anders in, maar echt slechter zijn we (ook de voorafgaande generatie) er niet op geworden. Misschien ook niet echt beter trouwens... Echt disfunctioneel komt het op mij in ieder geval niet over.

Balans is zoek

Hard werken en veel geld verdienen is erg leuk en als de zaken goed gaan dan is hard werken enorm stimulerend. Alleen als daar tegenover geen ontspanning en plezier staan, waarvoor ben je dan aan het werken? Het is alleen moeilijk om iemand dat inzicht te geven.
Mijn man had ook zo'n vriend, met heleboel materiele doelen die hij nog wilde realiseren. Tot hij op een dag met een bijna-hartaanval uit zijn woning gedragen werd en hij zich ineens realiseerde waar hij eigenlijk mee bezig was. Omdat mijn man heel anders in het leven staat en hij dat ook tegen die vriend had gezegd, kwam die vriend, toen hij weer opgeknapt was (het is weer helemaal goed gekomen met hem) naar mijn man toe en zei, dat de woorden van mijn man op dat moment pas tot hem doordrongen.
Het zou fijn zijn als jouw man dit allemaal natuurlijk niet mee hoeft te maken om tot zo'n besef te komen. Ik denk wel dat je door gerichte vragen te stellen over de zin van het leven, wat zijn je dromen, wat zou je doen als je wist dat je nog maar een half jaar te leven had, enz..enz.. hem misschien langzamerhand aan het denken gaan zetten? (dit lukt natuurlijk niet in één gesprekje maar wat vaker filosoferen over de zin van het leven, misschien films zoeken met dit soort topics kan wat wakker schudden? )

Onzeker?

Is hij bang als hij niet "succesvol" is, hij zijn plek kwijtraakt in jullie gezin? Geef je hem de ruimte om ook dingen thuis op te pikken? Laat je hem weleens een weekendje alleen met de kinderen? Geef je hem weleens complimentjes over andere dingen dan geld verdienen? Heb jij een goed inzicht in jullie financien en staat je man daar niet alleen in?

Mannen versus vrouwen

Wat ik vaak merk, is dat mannen het 'hebben van' vaak belangrijker vinden dan 'genieten van' en onder die laatste categorie vallen veel vrouwen (ik ook). Werk is een manier om geld te verdienen zodat je naast de noodzakelijke dingen, ook leuke dingen kunt doen, vind ik. Voor veel mannen is werk een manier om te vergaren, om te bezitten en geld uitgeven voelt dan als zonde: uitgeven is dan weg, dat doe je dus niet. Werken om te bezitten, zoiets?

En daarbij

Werk waarin je je ei kwijt kan, autonomie hebt en waar je voldoening van krijgt kán ook gewoon heel leuk zijn. Andere mensen slaan door in een hobby en spenderen daar iedere vrije minuut aan maar je werk kan natuurlijk ook je hobby zijn, zeker als het goed gaat. Ik denk dat de burnout ook niet bij definitie op de loer ligt. Volgens mij is hard werken=burnout achterhaald. Wat ik heb begrepen ligt dat veel meer in de hoek van geen autonomie in je verplichtingen/werkzasmheden hebben, het idee hebben op je tenen te lopen, overvraagd worden op een bepaald vlak zonder dat je er zelf stuur op kunt zetten. Tenzij hij zo hard moet werken omdat het anders boven zijn hoofd groeit maar ik krijg de indruk dat het echt gaat om nog succesvoller zijn, ik denk dat in het laatste geval de kans op burnout kleiner is.
Wat niet wegneemt dat het niet leuk is dat jij er moeite mee hebt, voor jou niet, voor hem niet en voor de kinderen niet. Maar het lijkt mij dus geen ziekte, wel een uitdaging in je relatie

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Evenwicht

Hallo Saartje

Mijn ex was ook zo, een echte workaholic. Eerst gewoon veel uren kloppen, daarna een eigen bedrijf en toen was het hek helemaal van de dam.

Een ziekte zou ik het niet noemen maar het is toch vrij extreem gedrag: werken van 6u 's ochtends tot 's avonds laat, ook op zaterdag en zondag als er projecten zijn.

Wat mijn ex zelf betreft is dat simpel zijn eigen visie: hij wil iets bereikt hebben in zijn leven en daar moet alles voor wijken. Ondertussen is het dus mijn ex, de ex van mijn opvolgster en is hij het contact met zijn twee kinderen kwijtgeraakt. En nog gaat er geen lichtje branden want in zijn ogen is hij super goed bezig: hij zal zowaar een goed draaiend bedrijf achterlaten voor zijn kinderen! Kinderen die vervreemd zijn van hun vader en geen zier geven om dat bedrijf maar zitten wenen als papa ter sprake komt en niet begrijpen waarom hij liever werkt dan tijd voor hen te maken.

Dus ik heb geen tips voor je helaas. Mij lijkt het nog het meest op een verslaving: meer meer meer. In ieder geval verslavend genoeg om vervelend gedrag te stellen als mensen het niet eens met je zijn.

Sterkte!

Spijtig,maar voel me slecht...

De kinderen zijn ondertussen zelf volwassenen,ééntje woont reeds alleen en de tweede is dit weldra ook van plan,enkel de jongste is nog minderjarig en heeft nog een aantal jaartjes school voor de boeg.Het is spijtig,een beetje zielig eigenlijk het gedrag van hem,want voor mezelf betekend dit een negatief beeld over onze relatie en daar voel ik me al een aantal maanden slecht om.Hij heeft zijn eigen koppige eigenzinnige visie over hoe het leven in elkaar zit en wil dit projecteren op heel ons gezin.De zaak bv komt op de eerste plaats en het feit dat hij wellicht geen opvolger hiervoor zal hebben,stoort hem enorm.Geen van onze kinderen noch schoonzonen heeft hierin interesse omdat ze allen hun eigen studies hebben gedaan en daarin een toekomst uitbouwen.Ik vind dit niet meer dan normaal,maar hij ziet dat totaal anders.Hij bekijkt het vanuit het standpunt van geld,want de zaak zou hen goed kunnen vooruit helpen.Hij maakt dan een vergelijk met andere zelfstandigen waar de kinderen wél meehelpen.Ik erger me hierom heel erg,want je kinderen iets opleggen waar ze zelf niet achterstaan,is dat niet een beetje egoistisch?Hij bedoeld het waarschijnlijk goed,maar het wordt stilaan tijd dat hij afstand gaat nemen van gewoontes die zovele jaren terug een normale gang van zaken was.Tegenwoordig volgen kinderen niet zo snel meer hun ouders op,maar kiezen ze zelf hun toekomst.Het is echter zeer storend en zenuwslopend voor mij,want ik kan me niet vinden in zijn denken.Daarstraks nog een gesprek gehad met hem hierover en ik ben dan heel duidelijk en eerlijk tegen hem over hoe ik me voel binnen de situatie.Toch echt doordringen tot hem is zeer moeilijk.

Zo op afstand

vind ik het wel moeilijk om een eerlijk beeld van de situatie te krijgen. Mannen die te koop lopen met hun prestaties, bezit, geld e.d., daar hou ik meestal niet zo van, maar het kan best zijn dat jouw man zich niet zo gedraagt.
Mijn vader was ook zelfstandige en heeft mij gevraagd bij hem in de leer te gaan en zo zijn vak te leren. Ik wilde dat toen absoluut niet, omdat ik zeker wist dat dat een grote ergernis zou worden voor mij. Achteraf vraag ik me wel eens af of ik toch maar had moeten doorbijten, want dan had ik inderdaad een goed vak geleerd en daar goed mee kunnen verdienen. Mijn vader vond dat natuurlijk ook jammer, maar heeft mij verder niet onder druk gezet. Daar ben ik blij om, ik vind net als jij dat je dat niet moet doen bij je kinderen. Hoop hebben mag, maar als die hoop zo duidelijk de grond in wordt geboord zoals jij nu aangeeft, dan moet het geaccepteerd worden. Niet simpel, maar er zit niets anders op.
Ik weet niet hoe oud jullie zijn, maar zou er ook iets gevonden kunnen worden waar jullie béiden plezier aan beleven? Je man zal zich wel móeten verzoenen met het idee dat het bedrijf op een goede dag verkocht moet worden. Waarom niet eerder en kijken of er met de opbrengst iets nieuws opgestart kan worden waar jij je ei ook in kwijt kunt?

Veranderen

Iemand anders veranderen is niet makkelijk. Rond mij zie ik dat met ouder worden mensen juist meer 'afwijken'. Ik ken mensen die huizen kopen om 'te hebben' en tegelijk met een mond rotte tanden rondlopen want dat vinden ze zonde van het geld. Sommige redeneringen kan je niet volgen of begrijpen.

Dus zou ik me op mezelf concentreren. Ben jij in het verhaal financieel goed voorzien? Ik bedoel als in eigen rekeningen waar je baas over bent? Je zou met je jongste een reisje kunnen maken af en toe, dat hoeft niet eens superduur want dat hoeft niet om leuk te zijn. Zorgen dat je je eigen wensen in het leven nog realiseert en een beetje geniet. Wil hij niet mee, dat is zijn standpunt, niet dat van jou. Zoveel recht jij hebt op jouw visie, zoveel recht heeft hij op de zijne dus als er geen midden is, zou ik proberen afstand te nemen. Duidelijk stellen aan de kinderen dat jij er anders over denkt als tegenwicht voor zijn mening. Duidelijk opkomen voor jezelf als hij die reis/kapper weggegooid geld vindt.