In de knoop
Ik zit een beetje met mezelf in de knoop. Van de een op de andere dag kwam ik ziek thuis te zitten. Meerdere diagnoses. Dat is nu een paar jaar geleden. Ik mis mijn werk, mijn collega's, kortom ergens deel van uit maken. Klachten zijn in de loop der jaren toegenomen zoals angst, continue overprikkeling en daardoor ben ik behoorlijk uit balans geraakt.
Ik heb 2 kinderen, allebei in de puberteit. Voorheen vond ik het heerlijk uit school met ze te puzzelen, te kletsen, koekjes te bakken enz. Ze zitten nu veel op hun kamer en zijn zelf aan het ontdekken wie ze zijn. Ze hoeven mij niet te vermaken.
Ik moet mezelf leren vermaken maar juist dat lukt me niet. Vrijwilligers werk kan ik helaas niet aan. Ik heb een kas, een moestuin, een oppas huisdier maar ik haal al een tijdje nergens voldoening uit. Ik wil me graag nuttig voelen. Ik mis het zorgen voor een ander , terwijl ik niet eens zo heel goed voor mezelf kan zorgen. Ik vind het moeilijk de buurvrouwen s ochtends weg te zien rijden naar hun werk. Ik wil ook! Ik ben 'druk' met de huishouding', eten koken, ik wandel en thats it eigenlijk. Ik wordt niet blij om in m'n eentje te gaan puzzelen, een boek te lezen. Ik hou niet van tekenen of schilderen. Vroeger hield ik van mountainbiken, toerde ik lekker in mn autootje maar deze dingen gaan niet meer. Vanwege mijn overprikkeling en angst is het moeilijk om me bij een (sport)clubje o.i.d. aan te melden.
Ik merk dat ik steeds meer verdrietig en gefrustreerd raak. Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal?
Therapieën heb ik jaren lang gehad. Ik heb wel vriendinnen die onregelmatig werken, waar ik dus wel eens bakkie thee bij doe maar ik mis het gevoel van nuttig zijn, waardering en geniet momentjes.
Wat kun je wel? En wat van die dingen vind je leuk?
Bedenk dat bijvoorbeeld een lekkere en gezonde maaltijd op tafel zetten in de avond ook zorgen voor jezelf en je kinderen is.
Er zijn ook wandelgroepjes. Is dat niet iets voor je?
Het ding met pubers is dat dankbaarheid niet per se hun grootste talent is, althans het uiten daarvan. Dat komt later wel weer. Nu zijn ze vooral met zichzelf bezig en zien ze alles wat je doet als vanzelfsprekend.
Je beschrijft verschillende dingen die "niet meer gaan" terwijl ik het idee krijg dat dat juist dingen zijn waar je veel uit kon halen. Dus dan vraag ik me af: gaat dat echt niet meer, of gaat het misschien in een aangepaste vorm toch wel een beetje?
Ik denk dat het een goed idee is om eens te gaan praten met een praktijkondersteuner van de huisarts op het gebied van psychische klachten. En dan eens met die POH bespreken: wat voor activiteiten zou goed voor je zijn en in welke vorm is die dan ook haalbaar?
Ja ik herken het, ik leef zo'n leven al jaren. Chronische ziekte en chronisch pijnpatient en (behalve jongvolwassen kind die zijn eigen leven heeft) geen familie. Tuin of oppasdier zou voor mij al veel te veel zijn. Ook geen partner door te ziek (en weduwe geworden). Veel lege dagen van ziekzijn en alleen zijn. Heb jij wel een partner?
Tja, je kan wel zeggen: ja maar ik houd niet van dit, of ik wil niet dat. Maar dat is kijken naar wat er mist. Er zullen dingen zijn die je wel leuk vindt. Je kinderen wonen nog thuis. Geniet daarvan tot de laatst drop ook al zijn het pubers. Ga genieten van de kleine dingen die nog wel kunnen.
En... pak de pijn van de eenzaamheid en de leegte: ga er mee zitten en het voelen. Pak de leegte en laat daaruit zingeving ontstaan. Zo vaak wordt in deze situaties aangeraden om dit of dat te gaan doen, vrijwilligerswerk oid. Nou jij en ik kunnen dat dus niet. Maar het is ook de reactie van mensen die in staat zijn oplossingen in de buitenwereld (of het zorgen voor anderen) te zoeken. Wij moeten naar binnen, ons met onszelf confronteren, daarin de zaken zoeken die ons leven leefbaar maken. Het leven dwingt je de zingeving uit jezelf te halen. En dat kan hele mooie dingen opleveren.
En, als ik het mag zeggen: houd op je met anderen te vergelijken. Je vergelijkt je zelf altijd maar met een deel van de ander, als je het totaal wist, zou je anders denken.
Vergelijken met anderen of mijn nieuwe situatie vergelijken met mijn oude situatie. Ik begrijp wat je bedoelt. Acceptatie is wat is nog erg moeilijk vind. Ik heb een man. Ik heb 2 heerlijke kinderen waar ik heel veel tijd en aandacht in stop. Misschien wel te veel want ze geven goed hun grenzen aan en gaven duidelijk aan ook wel eens even naar hun kamer te willen gaan. Ik geniet dus volop van mijn kinderen.
Ik heb o.a. hyperacusis waardoor alle geluiden extra hard binnen komen en ik als pijnlijk ervaar. Een auto die voor bij rijdt, een vogel, een brom in de koelkast.. alles.
En dat is slechts 1 van de beperkingen. Dus, tja, sommige dingen kunnen echt niet meer. Ik vraag ook niet om medelijden. Ik voel me soms eenzaam. Ik richt me veel naar binnen d.m.v. yoga, medicatie, enz . Voelen doe ik dus zeker. Ik was gewoon benieuwd of er nog meer (jonge) mensen in dezelfde situatie zitten en hoe ze hier mee omgaan. Waar ze voldoening uit halen.
(nee ik verdien er niks mee, ben gewoon enthousiast)
In de Omdenken podcasts komen ook mensen voorbij met een chronische aandoening, die daardoor moeite hebben om zich weer nuttig te voelen en bij te dragen, en daardoor ook een gemis aan zingeving voelen. Je zou er eens naar kunnen kijken of je situaties herkenbaar vindt en of je er wat mee kan.
Een groot voordeel van podcasts in het algemeen vind ik dat ik me er minder eenzaam door voel, terwijl het toch niet de energie vraagt die contact met andere mensen wel kost.
