Ik weet het even niet meer Kanker in de familie.
ik weet niet waaar dit thuis hoort. 3 weken geleden hoorden we dat mijn moeder (75) weer kanker heeft ( de 7e keer) nu is er behalve chemo niks meer aan te doen, opereren beginnen ze niet meer aan.
Binnen een week hoorden we dat mijn nichtje (28) borstkanker heeft in beide borsten in de ergste vorm die er is.
Nu dus een moeder en een nichtje met die sluipmoordenaarsziekte. Ik wil ze allebei niet missen, de een is mijn moeder en de ander een veel te jonge meid die nog zoveel toekomstplannen heeft. Zielig voor mijn zus het zijn haar moeder en dochter. Ze ziet het af en toe niet meer zitten.
Ik moest het even kwijt.
Herkenning
Wat een rotziekte he? Ik weet hoe je je voelt. Nog geen anderhalve maand geleden werd er bij mijn vader (70) longkanker geconstateerd en er is niks aan te doen; hij zal waarschijnlijk zeer snel te komen overlijden. We hebben alles al geregeld. En mijn beste vriendin kreeg in september borstkanker; ze is alleenstaand moeder van een zoontje van vijf. Borst geamputeerd, chemo, bestraling, hormonen. Tot nog toe slaat het aan maar het is een wankel evenwicht. Ik ken al zoveel mensen die door deze vreselijke, onvoorspelbare ziekte zijn getroffen. Sommigen overleefden, de meesten zijn overleden. Ik heb ze allemaal zien aftakelen, vermageren, hun energie letterlijk zien opvreten door de kanker. Ik weet het ook niet. Laten we hopen dat er nog veel meer geld gaat naar onderzoek en preventie. En verder kunnen we alleen maar accepteren dat dit soort nare dingen gebeuren en degenen die het overkomt zo goed mogelijk steunen. Sterkte!!
Inderdaad elise
Hopelijk wordt er snel iets gevonden waardoor mensen van deze ziekte kunnen genezen.....
Helaas heb ik ook diverse mensen moeten zien lijden, want dat is het gewoon....verschrikkelijk. Gelukkig ken ik er ook een paar die ervan zijn genezen (2 ervan hebben ook heel slecht gelegen), maar de mensen die het niet hebben gered herinner je je het eerst.
Probeer er voor deze mensen te zijn, dat is het enige wat je kunt (helaas). Zorg dat ze zo min mogelijk pijn hebben, want dat is niet nodig. Op tijd hulp vragen, ook heel belangrijk.
Els en Elisa, heel veel sterkte!
Groetjes Janneke
73000
Ieder jaar 73000 nieuwe kankerpatienten. Jaarlijks overlijden 37000 kankerpatienten. Geen wonder dat iedereen meerdere patienten kent. En het komt altijd te dichtbij.
Vroeger was het de pest en dat soort enge ziektes. nu kanker. Tegen de tijd dat er een goede behandeling gevonden is voor kanker, komen er vast wel weer andere moordende ziektes. Blijkbaar hoort het bij het leven, alleen weet je dat pas als het je overkomt.
Sterkte.
Ja toch wel een zorg
Ik kom uit een familie waarvan de doodsoorzaak in hoofdzaak een vorm van kanker is. Dat ik denk dat dit voor mij ook is 'weggelegd' is daarom misschien niet vreemd. Mijn zus had laatst ook ongerustmakende akkefietjes en ik zat toch wel heel erg te wachten op nieuws. Ik moet er niet aan denken tenslotte. Het bleek een ongevaarlijke cyste te zijn, gelukkig!
Iedereen die met kanker te maken heeft heel veel sterkte!
Zorg
waar ik me veel meer zorgen om maak, dat je steeds vaker bij niet-risico-families deze ziekte ziet ontstaan.....pas ook weer, iemand waar ik bij op school heb gezeten, mijn leeftijd, 38, moeder van jonge kinderen, geen kanker in de familie, lang borstvoeding gegeven aan de kinderen, gezond geleefd, niet gerookt enzenzenz, toch borstkanker.....en dan schrik je toch, omdat het ineens heel dichtbij zit. Hier geen echte risico-familie, mijn moeder heeft wel borstkanker gehad, maar toen was ze al ouder. En is daar goed van genezen, bijtijds ontdekt. Verder geen kanker in onze familie. Zelf heb ik in het verleden wel gerookt, is een potentieel gevaar, maar ben al lang geleden gestopt ook. Heb ook de kinderen lang borstvoeding gegeven, maar ook dat is geen garantie....
Wat mij vaak zorgen baart, hoe kom je er achter of je kanker hebt? Vaak is het een sluipmoordenaar, komt het pas naar buiten als het al te laat is, ik hoor vaak dat je het niet voelt....
Zorg
inderdaad is ook bij mijn nichtje niets opgemerkt , niet ziek ofzo, gewoon een gezonde jionge meid, geen roker, geen drinker. Dan opeens een knobbeltje en het drama is compleet. Ook zij dacht aan een cyste, wilde ook niemand mee hebben naar het ziekenhuis. "joh, niks aan de hand" was haar reaktie. Ook zij rekende hier niet op.
Knobbel
weet je, ik zou niet eens weten hoe zo'n knobbel aanvoelt....als ik aan mijn borsten voel voelt het als een en al knobbel, en een paar jaar geleden heb ik op eigen verzoek eens zo'n mammo laten maken, maar er was niks te zien. Dus ook via voelen zou het voor mij moeilijk zijn er achter te komen....
Zorgen
"Wat mij vaak zorgen baart, hoe kom je er achter of je kanker hebt? Vaak is het een sluipmoordenaar, komt het pas naar buiten als het al te laat is, ik hoor vaak dat je het niet voelt...."
Daarom zijn er veel mensen die jaarlijks, op eigen kosten, door een scan gaan. Voor de zekerheid. Toch voorkomt het niet veel.
En als ik erover nadenk, had ik niet eerder willen weten dat de vage klachten van mijn man kanker was. Het had hem niet gered, maar zou wel onze ellendige periode verlengd hebben. Nu kon ik op een zeker moment heel gelukkig zijn, blij dat het goed ging met ons gezin. Nog geen week later bleek het tegendeel. Maar dat gelukkige moment had ik wel binnen.
Natuurlijk, ik heb lange periode alle klachten van iedereen om me heen vertaald naar kanker. Buikpijn? Zal wel kanker zijn. Hoesten? Kanker. Ehm, dat doe ik eigenlijk nog. Maar eigenlijk ben ik er niet zo bang meer voor. Het helpt namelijk niet, er bang voor zijn.
Overigens heeft het KWF op z'n site de negen vroege signalen staan waaraan je kanker zou kunnen herkennen. Mijn man voldeed feitelijk aan geen van de negen. Dus wat je er aan hebt?
Afscheid
Kanker is een sluipmoordenaar. Het kan zo snel gaan zonder dat je er erg in hebt. Mijn vader was nog geen 6 weken geleden ok en nu blijkt dat zijn longvlies ook al aangetast is en dat het waarschijnlijk ook in de hersenen zit. Hij valt in rap tempo af, heeft geen fut meer en reageert af en toe heel raar. Hij wil ook niet meer verder zo. Hij heeft zijn lichaam ter beschikking gesteld aan de wetenschap (dus geen uitvaart) en al zijn bezittingen worden verkocht/weggegeven (er is op mij na geen andere familie van hem meer). Geen testament. Waar we enigszins troost uit putten is het feit dat we in ieder geval nog de tijd hebben om fatsoenlijk afscheid te nemen, alles te regelen en met zijn allen de dingen tot een goed einde mogen brengen. Maar de emoties achter de nuchterheid en praktische houding zijn hevig... Het komt te dichtbij. En straks heeft mijn zoontje alleen nog maar mij en zijn oma. Als ik een miljoen zou winnen zou ik het grotendeels aan kankeronderzoek geven!
Pelle
ik heb een slecht geheugen voor dat soort dingen en ook een zwak gevoel....ik herken geen afwijkingen of veranderingen....ik voel weleens hoor, maar eigenlijk zonder dat het me herkenning ofzo oplevert. Ik wil binnenkort weer eens aan de HA een verwijzing vragen voor een mammo....
Mijn vriendin heb ik twee jaar lang zien aftakelen
echt baarmoederhalskanker wens je je ergste vijand nog niet toe. Jonge meid, twee kleine kinderen. Kanker maakt helaas geen onderscheid.
Echt Els, ik vind het heel erg voor je.
Ik weet niet of het je helpt, maar het aantal sterfgevallen door borstkanker neemt al jaren af. Laten we hopen dat jouw nichtje daarbij hoort!
Pelle
"Maar juist door elke maand te voelen herken je je borsten en voel je dus WEL dat er iets anders zit."
Niet altijd. Ik heb mastopathie en (dus) altijd bobbels en knobbels, die gaan weer weg en dan komen er weer nieuwe. Ik heb me juist voorgenomen om elke twee jaar een mammografie te laten maken, en me tussendoor geen zorgen meer te maken.
Knobbel
Ik vind het ook erg verwarrend wat je voelt bij 'borstcontrole'. Onder de douche wist ik het zeker... knobbel! Ik heb me afgedroogd en wilde manlief eigenlijk ook laten voelen, maar eenmaal opgedroogd kon ik nergens meer een bobbeltje ontdekken en de volgende dag had ik het gevoel ook dat alles toch wel normaal aanvoelde. Gelukkig maar hoor, maar ik vind het eigenlijk best lastig dat zelfge-onderzoek.
Nu ik 'rond de vijftig' ben merk ik dat ik me toch wat vaker ongerust maak. Het komt zo vaak voor dat mensen van deze leeftijd toch al de pineut zijn. De moeder van mijn man is niet ouder geworden, een vorige buurman...47 jaar, dood in de keuken gevonden met een hartaanval, vader van man moest gedotterd worden rond deze leeftijd, ga zo maar door. Ik sta er niet dagelijks bij stil, maar ik zou het eigenlijk heel prettig vinden als het normaal was als een jaarlijkse 'check-up' in de zorgverzekering zou zitten. Gewoon ter geruststelling of om er op tijd bij te zijn.
Mijn oma...
...is aan pankreas-kanker overleden. Het was verschrikkelijk. Zij had vrezelijke pijn de laatste week. Ik was blij voor haar toen het over was, want de laatste week van haar zal ik nooit vergeten. Ze hebben haar nogal kunstmatige voeding gegeven, dat heeft het nog verlengt - in Duitsland is euthanasie nog steeds niet toe gestaan.
Het is een geruststelling voor mij, dat euthanasie hier in NL toegestaan is. Want als ik het ooit krijg, weet ik tenminste, dat ik een waardige dood zal hebben.
De schoonmoeder van een vriendin had hiervoor gekozen, zij had tot op het eind de controle gehad. Zelfst gekozen, waneer zij zover was, hiervoor nog koffie gedronken met vrienden.
Balletmama
Je denkt dat euthanasie toegestaan is, maar ik weet dat het niet altijd zo makkelijk ligt. Oude vriendin van mij (in de 80) kreeg geen medewerking en heeft uiteindelijk er zelf voor gezorgd (niet meer eten en drinken).
