Ik ben op
Het zijn twee helse jaren geweest. Eerst heeft de vader van mijn man een beroerte gekregen. Veel verzorging, uiteindelijk overleden. Daarna is mijn oudste zoon een aantal keren ernstig ziek geweest (niks levensbedreigends gelukkig, maar wel stresserende tijd). In tussentijd heb ik zelf een zware operatie ondergaan, en is mijn grootvader, die als een tweede vader voor mij was, overleden. En nu krijg ik vandaag te horen dat ik een aantal zware tandheelkundige behandelingen moet ondergaan, én dat mijn schoonmoeder niet lang meer te leven heeft. En ik heb echt het gevoel: Waar moet ik de energie halen? Mijn gedachten en gevoelens stuuteeen alle kanten op. Wanneer stopt dit?
Dat is het leven soms Freya. Ieder mens heeft/krijgt zo'n periode in zijn/haar leven. Je hebt niet alles in de hand in het leven. Kijk het per dag, max een week.
Veel ellende in korte tijd, dat is heftig. Het gewone leven, met alle bezigheden van iedere dag, gaat ook "gewoon" door. Wat Ruud zegt, leef per dag. Kijk wat je een ander kunt helpen, maar vergeet vooral je zelf niet. Sterkte.
Met de dag leven klinkt heel makkelijk, maar dat is het niet (is mijn ervaring). De praktijkondersteuner van de huisarts heeft mij in zo'n periode veel praktische, op mijn dagelijks leven gerichte, tips gegeven. Daar had ik echt wat aan.
Ik wens je veel sterkte!
Echt moeilijk en zwaar. Probeer ondanks alles momentjes voor je zelf te creeren. Ontspanningsmomentjes waarin jij doet waar jij blij van wordt.
Sterkte met alles.
Dat is ook logisch na de hele opsomming. Laat anderen deze problemen oppakken en dat jij de komende dag elke dag kan denken aan wat jij nu eerst eens voor jezelf doet.
Klinkt zwaar, heftig en vermoeiend. Er is geen antwoord op de waarom-vraag. Soms gebeuren die dingen en is er een periode van opeenstapeling van ellende. Houd de hoop en het vertrouwen dat het ook weer voorbij gaat. Zorg goed voor jezelf en durf ook een ander te vragen hier en daar wat uit handen te nemen. Sterkte.
Dat zijn heftige dingen en die hakken er behoorlijk in. Ik hoop dat je ook genoeg tijd voor jezelf kan nemen en niet alleen bezig bent met werk, huishouden en zorgen voor.
Oh Freya, dit is een heel pittige opeenvolging van ellende! Logisch dat het zwaar is en dat je inmiddels doodmoe bent. Moet jouw behandeling nu direct of zou je die kunnen uitstellen tot na het overlijden van je schoonmoeder? En verder je eisen aan jezelf drastisch naar beneden schroeven. Wat moet er echt van wat er allemaal op je to do list staat en welke dingen kunnen losgelaten, uitgesteld of anders opgelost worden?
Maar de grootste belasting is waarschijnlijk mentaal en emotioneel. Voor mij is het belangrijk om over dingen te praten. Om te weten dat ik er niet helemaal alleen mee ben. En ik moet zeker in zware tijden goed letten op wat ik allemaal ‘moet’ van mezelf en dat perfectionisme actief temperen. Accepteren dat het niet is ‘zoals het zou moeten zijn’ (ik weet het: wat is dat?) en me erbij neerleggen dat het een klote tijd is, behoorlijk moeilijk want je wil je zo niet voelen natuurlijk! Kiezen voor dingen die energie geven en de dingen die energie kosten en niet noodzakelijk zijn, verwaarlozen. In zware tijden is het belangrijk om terug te kunnen vallen op je eigen kernwaarden in plaats van te vinden dat alles gewoon door moet kunnen gaan. En ik hoop vooral dat je dit samen met andere mensen kunt doormaken. Dat maakt zo ontzettend veel verschil! 
