Hoe krijg je alles weer een beetje op de rit?
L.s.
Ik heb al een paar jaar het idee dat het leven zinloos is, ik gefaald heb ik het leven en er gewoon geen zin meer in heb.
Redenen? Er zijn veel...mijn fysieke staat is niet geweldig (diverse ongelukken gehad), NAH (niet aangeboren hersenletsel waar ik toch heel behoorlijk uit ben gekomen), sollicitaties die altijd op niets uitlopen en afgewezen worden om onzinnige dingen, leven in een kl*teland waar je o.a. financieel uitgekleed wordt, de gemiddelde mens om me heen waar ik niet blij van wordt (ik trek 't breed: agressiviteit, egoisme, oplichters, veel halvegaren en noem maar op).
Er zijn veel factoren waar ik niet blij van wordt.
Mezelf van kant maken zie ik niet gebeuren, al speelt die gedachte toch wekelijks door het hoofd (meer als in "wat als"), wat mij betreft had het leven wel mogen ophouden n.a.v. één van de ongelukken of het NAH. Niet dat ik er zelf de hand in zou hebben gehad maar gewoon als gevolg van.
Ik sta hier naar mijn idee nog voor de vrouw en kroost maar daar houdt het wel zo'n beetje mee op.
Nou kan je wel zeggen dat je naar een psych of iets dergelijks moet, maar naar mijn idee trachten die lui je slechts om te praten. Ik zit niet te wachten op zo'n soort tjakkaaaa goeroe.
(zij kunnen niets veranderen aan het kloteland, de mensen om je heen, solicitaties, nah etcetera, omlullen naar een andere mindset houd je dan over. Aan de mindset zal 't niet echt liggen, de factoren om me heen maken die mindset.)
Wat moet je hier nou mee aan?
Natuurlijk kun je wat veranderen aan zoals jij zegt het "kloteland" dat heet emigreren. Zoek een ander land waar jij je meer thuis voelt.
Verder denk ik dat een psycholoog en/of psychiater wel degelijk zou kunnen helpen. Al is dat het veranderen van je mindset, dat is de eerste stap. Iedereen krijgt vroeg of laat ellende te verwerken. De ene meer dan de ander, maar of het jou klein krijgt is hoe jij ermee omgaat.
Kortom kijk niet naar wat er allemaal ellendig is aan je leven, maar kijk hoe je dingen beter kunt maken voor jezelf en maak dat jouw doel in het leven.
@Fruitijsje
Emigreren, sja zolang je in de EU blijft dan blijf je met dezelfde ellende zitten.
Daar ontkom je helaas niet aan.
Ik ben al op veel plekken op deze planeet geweest, bijvoorbeeld Cuba was een prachtig land maar om daar nou te willen wonen?! Dat is een heel ander verhaal.
Betreffende ellende verwerken, ach ik heb al heel veel overleefd (brand, had al sowieso een paar keer dood moeten zijn en al wat niet meer)
Dat kan ik allemaal wel aan de kant zetten, geen probleem mee en daar kan ik ook wel mee om gaan. (dat soort zaken zijn ook al vele jaren geleden, ben 't meeste al bijna vergeten)
Betreffende dingen beter maken voor jezelf, ik heb zat dingen ondernomen maar loopt altijd op niets uit. Dát is juist het lastige.
(en psychologen, een neef van mijn vader is er zo eentje. Jaren terug, had die man nog nooit gezien. Stond op de stoep, ik was toevallig thuis en een minuutje of 5 met die man gepraat. Toen zei hij al "ik weet precies hoe je in elkaar steekt".
Dat mocht hij willen. Ik verwacht met andere psychologen e.d. een soortgelijk probleem en/of met praten alles willen oplossen. Met dergelijk volk heb ik helaas niets en ik zie ook niet echt in waarom dat zou kunnen werken)
Cuba een prachtig land maar dus niet om in te wonen? Ah dus misschien hebben we het hier zo slecht nog helemaal niet
Er moet een knop om in je hoofd. Stap uit die slachtofferrol en maak wat van je leven. Maar ik denk dat je daar wel professionele hulp bij nodig hebt. Alleen jij bent de enige die de stap kan zetten dus als je niet wil, dan gebeurt er niets. En dan verandert ook niets. Aan jou de keuze.
Je hebt een karikaturale voorstelling van wat een psycholoog is en doet. Dat iemand binnen 5 minuten zegt door je heen te kunnen kijken, is natuurlijk verre van professioneel, maar ook niet wat een echte psycholoog doet.
Een psycholoog is er om je gelukkiger te maken. Als je dat niet wilt, kun je natuurlijk zo doorgaan, maar het klinkt niet alsof je nu gelukkig bent.
Een psycholoog kan geen wonderen verrichten of de wereld veranderen, hij of zij kan jou leren hoe je er op zo prettig mogelijke manier mee om kunt gaan. Soms helpt het om een aantal gewoontes te veranderen. Je kunt bv leren om minder te piekeren en meer dingen te doen waar jij blij van wordt.
Waarom ga je niet eens met je huisarts praten? Dat is het beginpunt. Zeg dan wel dat je bv cognitieve gedragstherapie wilt, dat is concrete en korte therapie.
Als je echt de dingen wil veranderen, waarom zou je het dan niet gewoon proberen. Ga er open in en stap naar een psycholoog. Pas als je het geprobeerd hebt, kun je zeggen of het helpt. Dingen die je hebt meegemaakt in het verleden aan de kant zetten is niet hetzelfde als het verwerkt hebben.
Mijn ex-schoonmoeder vindt ook dat ze haar verleden achter zich gelaten heeft, maar bij het minste of geringste komt het weer op tafel. Iedereen moet rekening houden met haar, want ze heeft een hele nare jeugd gehad. Vrede met wat ze had meegemaakt en hoe het haar heeft gevormd is er niet. Dat gevoel heb ik bij jou ook. Je hebt het naast je neergelegd zeg je, maar niet verwerkt.
Een vriendin van mij heeft ook heel veel meegemaakt in haar leven. Pas als je er direct naar vraagt, vertelt zij erover. Het zal nooit zomaar op tafel gegooid worden. Zij heeft het verwerkt.
Verwerken geeft ruimte. De mogelijkheid om weer te genieten van het leven en niet alle minder leuke dingen, die nu eenmaal gebeuren in het leven, op een hoop te gooien en het neer te zetten als een groeiend monster. Een monster die je hele leven beheerst en uiteindelijk je leven overneemt.
En je hebt kinderen, zeg je?
Als je het dan niet voor jezelf wilt doen, die professionele hulp zoeken, doe het dan voor je kinderen.
En wat hierboven al staat: je hebt een karikaturale voorstelling van een psycholoog. Ga er eens met een frisse blik en zonder vooroordelen heen, en je zult echt zien dat gesprekken met een psycholoog heel zinnig kunnen zijn.
Je hebt dus een vrouw en kinderen? En daar put je ook geen enkel plezier uit? Dat lijkt me voor jou maar zeker ook voor hen heel erg zwaar!
Het klinkt inderdaad of je veel van wat je is overkomen helemaal niet verwerkt hebt. Daar is zeker nog een hoop winst te behalen. Maar dan moet je je wel open durven stellen voor hulp. Want ik denk dat je (ongefundeerde) negatieve oordeel over psychologen best eens een mechanisme zou kunnen zijn om daar dus ook maar niet aan te hoeven beginnen!
Ben je altijd een zwartkijker geweest? Of is dit later t.g.v. dingen die je zijn overkomen zo geworden?
Je zegt dat bij jou veel dingen je niet lukken en alles op niets uitloopt. Een idee dan is om vrijwilligerswerk te gaan doen waarbij je echt iets doet, iets betekent voor een ander. heb je zoiets weleens geprobeerd?
Misschien zit er bij afleveringen van de Omdenken podcasts iets herkenbaars voor jou? Wellicht de moeite om eens naar te luisteren.
Hoe dan ook heeft het weinig zin (en het lijkt me trouwens ook erg onbevredigend) om iedereen en zijn moeder de schuld te geven van hoe jouw leven gelopen is en wat jij er nu bij voelt. Daar zul je zelf mee aan de slag moeten, met de vraag of je het inderdaad allemaal goed ziet, of een leven inderdaad moet “lukken”, wat dat dan is, en hoe je dat bereikt, en waarom je dan ineens wel gelukkig zou zijn?
Sommige dingen zijn ronduit naar, en andere dingen zijn erg oneerlijk, maar hoe je tegen de dingen aankijkt en wat je ermee doet bepaal je uiteindelijk zelf. En die vrijheid geeft ruimte maar ook verantwoordelijkheid.
En toch.... als je niets doet, je alleen maar kl*te voelt en klaagt, zal er niets veranderen. En nee, een mindset ontstaat lang niet altijd door externe omstandigheden. Integendeel, je kan door je mindset te veranderen, de omstandigheden juist anders zien.
Ik woon al lang niet meer in Nederland, nu in Duitsland en heb in Canada en Hongarije gewoond. Mijn familie woont in Californië en zij zijn allemaal een eind over de 70. Aan pensioen hoeven ze niet te denken, want dan kunnen ze hun gezondheidszorg niet meer betalen.
In Canada wordt de bevolking nog erger in de steek gelaten, zeker nu veel mensen huis en haard door de bosbranden hebben verloren. Het zwaartepunt ligt bij financiële ondersteuning voor de first nation.
In Hongarije heb ik bijna het loodje gelegd omdat ik in het ziekenhuis werd geweigerd vanwege een onvolledig ingevuld document. We hebben vaak in de kou en donkerte gezeten omdat ergens een leiding was gesprongen. De instanties die het moeten repareren zijn vaak onbereikbaar of komen niet opdagen. Ik ken eigenlijk geen Hongaar die in zijn land wil blijven.
In Duitsland, waar ik het langste woon, mag je niet eens voor een palliatieve verdoving kiezen als je kort voor verrekken ligt. Ik heb hier kanker gehad en door een foute behandeling mijn ongeboren kind verloren. Als je hier op straat loopt, in de bus zit, of in de winkel (met uitzondering van mijn eigen winkel), zie je alleen maar zure gezichten en echt iedereen is zwaar ontevreden.
Wat ik wil zeggen is, er is overal wat. In elk land zijn er legio mensen die hetzelfde over hun land denken als jij over Nederland. There is just no escape!
Je kan best wat in jezelf veranderen, in plaats van de situatie om je heen. Maar dat moet je wel willen. Je bent immers geen slachtoffer, maar zelf piloot.
Om te beginnen: sommige mensen hebben echt onevenredig veel pech in het leven. Iedereen krijgt zijn portie, maar soms is dat echt oneerlijk verdeeld. Jij lijkt me iemand die een behoorlijke hoeveelheid pech heeft gehad. Maar ja, het leven is niet eerlijk. En toch zul je het ermee moeten doen. En hoewel het misschien niet eerlijk is, wat jou allemaal overkomen is, en het zeker door je NAH vast ook heel ingewikkelde is, je hebt wel een verantwoordelijkheid om je hieraan zo goed mogelijk te ontworstelen. Je hebt namelijk kinderen! En ouders zijn zo vreselijk belangrijk voor hoe je je als kind later ontwikkelt!
Dus stap over je onterechte aversie tegen psychologen en dergelijke heen en ga aan de slag met jezelf. Ja, een positief blik kun je jezelf aanleren. En als je er op eigen kracht niet komt is er misschien iets aan medicatie mogelijk. Maar als je doet wat je deed (namelijk: niks) dan krijg je wat je kreeg (een behoorlijk sombere en negatieve man). Lijkt me ook voor je vrouw erg lastig om mee te dealen trouwens. Straks trekt ze het niet meer, en dan ben je ook nog je gezin kwijt. En misschien zeg je nu dat je dat niet eens erg zou vinden, maar je kunt echt weer leren genieten van je leven en van je kinderen en gezin.
Eerste stap is een bezoekje aan de huisarts voor een doorverwijzing. Zet m op!
Ik heb wel eens ergens gelezen "het gaat er niet om wat jij van het leven verwant, maar wat het leven van jou verwacht". Die helpt mij af en toe wel om weer door te gaan. Ik denk ook dat geluk vooral afhangt van de mate waarin je je verbonden kan voelen met anderen. Als er geen of weinig verbondenheid is, is het leven wel een opgaaf ja. Het lastige met verbondenheid is dat je dat niet kan afdwingen. En je kan er nog zo je best voor doen, sommige mensen lukt het gewoon niet of nauwelijks. Dat is bijna niet uit te leggen aan mensen die wel (sterke) verbondenheid voelen. Maar dan kan je weer terug naar de vraag "wat verwacht het leven van mij". En accepteren dat hel leven k*'t is, en binnen dat k*'t leven kijken wat je er voor kleine pleziertjes uit kan halen. Een praatje met de kassier of vriendelijke groet naar de conducteur. Dat soort dingen.
Of je sluit je aan bij een meditatiegroep of kerk.
Wat wil je dat er gebeurt?
Dat kan ik namelijk niet opmaken uit je bericht. Ik lees wel wat je niet wil (niet emigreren, niet naar een psycholoog) maar niet wat je wel wil.
En als je dat niet weet zou ik zeggen: ga vrijwilligerswerk doen. Misschien bij de daklozenopvang, sportvereniging of bij een dierenasiel of op een zorgboerderij. Ik verzin maar wat. Geef jezelf een half jaar in dat vrijwilligerswerk en evalueer dan of je ervan bent opgeknapt of dat je het niks vindt
Ely schreef op 19-09-2023 om 22:26:
Wat wil je dat er gebeurt?
Dat kan ik namelijk niet opmaken uit je bericht. Ik lees wel wat je niet wil (niet emigreren, niet naar een psycholoog) maar niet wat je wel wil.
En als je dat niet weet zou ik zeggen: ga vrijwilligerswerk doen. Misschien bij de daklozenopvang, sportvereniging of bij een dierenasiel of op een zorgboerderij. Ik verzin maar wat. Geef jezelf een half jaar in dat vrijwilligerswerk en evalueer dan of je ervan bent opgeknapt of dat je het niks vindt
Dat is ook wel waar het leven zo’n beetje om draait, je doet iets wat je leuk lijkt en het lukt of het lukt niet, en dan doe je weer wat anders. Je druk maken om al die grote verhalen is zinloos omdat je daar toch geen invloed op hebt, maar tegelijk kun je daarmee de verantwoordelijkheid voor je eigen leven blijven ontlopen. Maar er is geen pauze, als je niks doet, alleen gaan zitten ergeren en mopperen en wachten tot dingen beter worden, dan is dat je leven. Ik zou denken, dan kun je beter iets gaan doen waar je een beetje blij van wordt, of waar anderen blij van worden, of allebei. De grote vraagstukken van het leven kunnen het ook wel zonder jou af. We modderen allemaal maar wat aan en daar is ook niks mis mee. Alleen als je vindt dat je voor iets hogers geboren bent, dat zaken anders zouden moeten zijn, dan zet je jezelf volkomen klem want dan wacht je op iets waar je geen invloed op hebt.
Dan kun je bij een sekte gaan die jou beloven wat je wil horen, of je kan accepteren dat we allemaal maar wat aanrommelen en dat het prima is om een doorsnee mens te zijn met doorsnee zorgjes en succesjes.
Hoe krijg je alles weer een beetje op de rit?
1. Het leven is zinloos. Ja dat is zo. Stel je voor dat het leven een absolute zin zou hebben, dat zou betekenen dat het leven noodzakelijk zou zijn, dat jij en ik er absoluut had moeten zijn, oftewel het leven zou een noodlot zijn. Dat het leven geen absolute zin betekent dat je het leven jou jou gewild heeft, dat je niet ten diepste nergens in kan falen. Het leven vraagt van jou om er zin in te krijgen.
2. Ik heb gefaald in het leven. Die gedachte maakt je verdrietig, wellicht wanhopig. Is het waar? Is het feit dat je ongelukken hebt gehad en niet het werk waar je op ingezet hebt, een bewijs dat je gefaald hebt? Nee. Als je verdriet niet laat stromen, wordt het hard en worden je oordelen hard, naar jezelf en de buitenwereld. Geen flow, of golfje, maar je wordt een deeltje, een afgescheiden deeltje. Voel je verdriet en huil. Hoe lang geleden heb je dat gedaan. Sta open voor iemand die je vertrouwt en je hierbij helpt. Je vrouw?
3. Ik heb er geen zin in. Dat kan. Je bent niet alleen, veel mensen kennen momenten dat ze minder zin in het leven hebben. Dit minder zin hebben is wel een signaal. Pak dit signaal op. Signaal kan zijn dat je je emoties niet meer stromen (zie 2). Dat je niet (meer) de dingen doet, die je zin geven. (wat haalde ik energie uit, ga dat doen, wacht niet totdat je er zin in krijgt).
Signaal is dat je teveel denkt en het kleine niet eert, je zoekt te hoog (als ik die baan zou hebben, krijg ik erkenning, dan ben ik iemand en dan krijg ik zin), stel je open voor het kleine geluk, elke dag wil het kleine geluk je iets geven, maar dan moet je wel op de knieën.
Signaal is dat je te sterk in grote doelen denkt (waarvan je denkt dat je die had moeten bereiken), in plaats van go with the flow (zoals hier al gezegd is, ga iets anders doen, vrijwilligerswerk.
Tot het slot is het signaal dat je teveel op jezelf gericht bent geraakt, de anderen uit beeld zijn geraakt. Ga liefde schenken aan je kinderen, je vrouw, je buurman, die halvegaren om je heen, die egoistische mensen om je heen. Zeker weten dat je daarmee de wereld veranderd. Je bent liefde, man40plus, en daar hoef je niets voor te doen.
