groeipijn, al 1,5 jaar.
Ons kindje van 2,8 jaar heeft nu al anderhalf jaar last van groeipijn.
Vermoedelijk begonnen toe zij 9 maanden was, zeker vanaf 1 jaar.
De pijn is nu veel minder, en minder frequent maar is er nog steeds.
Ze heeft het zowel 's nachts als overdag heel heftig gehad, niet meer op kunnen lopen e.d.
Is er nog steeds in zo mate dat ze uitspraken heeft als: als het lente is doen mijn benen niet meer zeer. Als ik naar de basisschool ga heb ik niet meer zere benen. Je ziet het veel in spel terug. als een ander kindje huilt vraagt ze: och, doen benen zeer?
Ze heeft wel kinderarts gezien, cb arts, dus groeipijn is wel zeker.
(alleen op zicht, geen onderzoek, hoe zou je dat ook kunnen onderzoeken?)
Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe lang heeft bij jullie kinderen geduurd, hoe oud waren ze?
En wat hielp er bij jullie tegen de pijn?
onderzoek
Ok, maar je schreef dat er nauwelijks onderzoek had plaatsgevonden en ook geen bloed geprikt. Klopt dat? Als dit nooit is gedaan zou ik er om vragen. Een zo'n consult is niet zo belastend.
Artikelen
Een aantal links naar Engelstalige artikelen over groeipijn:
http://www.dailymail.co.uk/health/article-518639/Dont-ignore-childs-growing-pains--arthritis.html
http://www.parenting.com/article/could-her-leg-cramps-be-growing-pains
Makkelijker gezegd dan gedaan...
Omdat ik zelf ervaren heb hoe moeilijk het is om een arts te overtuigen, wil ik ook eerst wachten tot ik zelf er zeker van ben, dat het mogelijk wat anders zou zijn. Zolang je zelf twijfelt overtuig je echt geen arts die zeker van zijn zaak is.
Ik twijfel eigenlijk niet. De bedoeling van dit draadje was om herkenning en geruststelling te vinden. Tips uit te delen. Warmte, citroen, ??? Ergens zit wel een twijfeltje, zorg? Hoe eindigt dit, vooral wanneer?. Het snijd dwars door je heen als je je kind hoort spelen met poppen: ga je mee naar de winkel?Nee, kan niet lopen, mijn benen doen zo zeer.
Ik wil als moeder later ook terug kunnen kijken en eerlijk en oprecht tegen mijn kind kunnen zeggen dat ik er alles aan heb gedaan om haar te helpen.
Maar Niet voor alles is een verklaring, een medicijn gereed.
Daarom denk ik ook dat afwachten nu toch echt het beste is.
Natuurlijk is het erg om te zien/horen dat ze pijn heeft.
Maar als ik wacht dan: heb je tijd om de pijn goed in kaart te brengen. /dagboekje.
Is de verloop van tijd die ze bij groeipijnen in het algemeen verwachten, verlopen. Voor arts meer reden om verder te kijken.
Kan ze zelf steeds beter verwoorden/aangeven wat ze voelt.
Zal ik/wij als ouders er zekerder van zijn dat we verder willen kijken, er op staan, dan kom je verder.
En is er natuurlijk de kans waar we het meeste op hopen, dat de klachten dan zo ver gedaald zijn of verdwenen dat het allemaal niet nodig is.
Het is moeilijk genoeg, die artsen gesprekjes. Van tevoren zal je zoveel zeggen. Al je argumenten die je zo goed doordacht hebt, ze vegen ze met 1 woord van tafel. Zo sterk sta je dan niet als leek, ook al ben je moeder. De redenen die ze geven zijn ook acceptabel.
En ja, tot nu hadden ze ook gelijk.
Eerst moest ik ze overtuigen dat ik zeker weet dat mijn kind zere benen heeft. Ook zo'n moeder gevoel, wel gebleken dat ik het aldoor goed had. Eindelijk lukt dat, groeipijn stempel. Dan duidelijk maken dat je dat toch ook maar een vaag iets vind en het wel zeker wil weten.
Toch verwijzing naar kinderarts, anderen krijgen gelijk. Diagnose groeipijn.
Dan zou je weer aan komen zetten, ooh ja. De moeder geloofde toen ook al niet dat het groeipijn was...En verminderde klachten.
Echt, denk dat je in mum van tijd weer buiten staat met zelfde diagnose.
Tot nu toe, geloof ik wel in groeipijn. Het is iets waar weinig over bekend is. En wat zei iemand hier ook, waar de arts ook op wijst, geen zwellingen, roodheid, koorts. Als dat op komt zetten, kom dan maar weer terug. Dat het er niet is stelt gerust.
Dat de pijn niet constant aanwezig is ook. In de ochtend bv. loopt ze niet, in de middag rent en huppelt ze om. (mijn benen doen niet zeer!KIJK!) Van veel dingen zou je een constante pijn verwachten(ja, ja, ik ben ook geen arts 
)
Goed tot zover eerst.
Ze krijgt fysio. Hou dagboekje bij. Blijf overleggen met cb arts, zij is goed op de hoogte, je kan ervan vinden wat je wil. Zij luistert wel echt, daar ben ik achter is al heel wat. Op de dag dat ik zeg, ik zie het niet zitten, dan kom ik met haar verder dan met eigen huisarts.
Hopelijk blijven jullie niet denken dat ik een koelbloedige moeder ben die haar kind laat creperen van pijn.
Moeilijk om in een paar woorden zo'n periode te beschrijven, onduidelijkheden in tekst...
Respecteer haar grenen, zal nooit zeggen, loop zelf als ze aangeeft pijn te hebben. Door die pijn ook vermoeide benen weer, stukje stimuleren zit er weleens bij.
Maar dit is toch ook wel een zetje meer naar twijfel groeipijn, dat er nergens herkenning komt die ik verwacht had, zegt ook wel wat natuurlijk.
mijn sokken zakken af hoor
Falgor, ik snap jou echt niet. Na alle reacties hier leg je nog steeds alles naast je neer en laat je dochter verder pijn hebben.
En je bagatelliseert het verhaal nu weer, wil je daar jezelf mee geruststellen of ons?
Hoe moeilijk is het nou om naar je huisarts te stappen, uit te leggen dat je vindt dat dit veel te lang duurt en dat je graag verder uitgezocht wilt hebben wat er aan de hand is, dmv bloedonderzoek bijvoorbeeld.
En ja dat is vervelend voor je dochter, maar dat duurt 2 minuten. De pijn die ze nu heeft duurt dadelijk al 2 jaar.
Voor zo'n dagboekje heb je al anderhalf jaar de tijd gehad, rijkelijk laat om daar nu pas mee te beginnen he...
En zorg dan dat je die afspraak in de ochtend hebt, als ze daadwerkelijk niet loopt, en niet 's middags als ze blijkbaar weer huppelt (?). En als je denkt dat je niet uit je woorden komt dan neem je iemand mee naar die arts, iemand die wél het woord kan doen.
Of je maakt een lijstje, met al je argumenten en vragen. Kun je ook niks vergeten.
Pak nu eens door asjeblieft...
Tja
En toch zou ik naar een andere kinderarts gaan of een andere specialist en vragen om uitgebreid onderzoek. Het is heel zeldzaam dat een kind zo extreem jong is en last heeft van groeipijn. Het is nog zeldzamer dat het zo lang aanhoudt. En het is niet gangbaar voor groeipijn dat het ook overdag optreedt en nog minder dat een kind dan niet kan lopen. Dit zijn echt red flags wat verder onderzoek rechtvaardigt.
Groeipijn is een vergaarbak van symptomen die op het eerste gezicht niet anders verklaard kan worden en heeft ook vaak niets met groeien te maken; zeker niet bij zulke hele jonge kinderen. Als je goed de links en andere artikelen leest, zie je dat er best veel jonge kinderen zijn die de diagnose groeipijn kregen terwijl later bleek dat er iets anders aan de hand was zoals kinderreuma of zelfs erger.
Echt, ik had allang aangedrongen op verder, diepgaander onderzoek door een specialist. Om de diagnose danwel te bevestigen ofwel eventuele andere, ernstiger zaken uit te sluiten. Maar goed, ik ben door schade en schande mondig geworden en neem nooit meer zomaar klakkeloos aan wat een of andere arts of andere hulpverlener beweert. Ik informeer mijzelf grondig, zeker als ik twijfels heb. Of het nu gaat om mijzelf, mijn familie of mijn kind. Dan ben ik maar drammerig of een vervelende patient. Ik wil duidelijkheid en zekerheid. Al helemaal als het om mijn kind gaat. Ik ken teveel mensen die maar lijdzaam hebben afgewacht of afgegaan zijn op wat iemand zei met heel vervelende gevolgen van dien. En achteraf kan je je dan wel voor je kop slaan maar tja, dan is het te laat...
Maar goed, het is jouw beslissing. Ik hoop dat het uiteindelijk goed komt met je dochtertje; het arme schaap verdient het om eens pijnvrij door het leven te gaan. Succes!
zelf
Ik denk dat je goed naar jezelf moet kijken. Ben je zelf bang voor iets engs? Bang om beoordeeld te worden als het 'niks' is?
Het is helemaal geen gekke vraag om naar je huisarts te gaan en te vragen of het eigenlijk wel normaal is, die pijn, zo lang. En dat er al een hele tijd niet meer goed naar gekeken is.
En dat je hebt gehoord dat dit niet normaal is. En dat jij het gewoon niet weet.
Want dat is het: je weet het niet. En daarvoor zoek je hulp. Iemand die meedenkt. Maar dan moet er wel door een gekwalificeerd persoon naar gekeken worden en er moet gezocht worden naar de oorzaak voordat er evt wat aan kan worden gedaan.
Volgens mij ben je bang voor een lange medische molen. Maar dat weet je nu niet. Misschien valt het mee. Maar je doet het voor de pijn, dat die overgaat, voor je dochtertje. Die is toch belangrijker dan jo uw angst?
" ja, ik ben ook geen arts ) "
nog een keer je stukje gelezen. Joh, je bent idd geen arts en je hoeft artsen niet te overtuigen. Je moet altijd zakelijk mededelen wanneer je dochter pijn heeft en vragen of er verder naar gekeken kan worden want het duurt al zo lang. Je dochtertje kan nu zelf ook een beetje praten.
Is er ooit bloed afgenomen?
Zoek een arts die meedenkt en waar je je prettig bij voelt.
Ik vraag me ook af: als je zelf die pijn voelde die je dochtertje voelt had je dan zo lang afgewacht?
overtuigen
"Omdat ik zelf ervaren heb hoe moeilijk het is om een arts te overtuigen, wil ik ook eerst wachten tot ik zelf er zeker van ben, dat het mogelijk wat anders zou zijn. Zolang je zelf twijfelt overtuig je echt geen arts die zeker van zijn zaak is."
Falgor, je kijkt er verkeerd naar en daarmee doe je jezelf (en je kind te kort). Je hoeft een arts helemaal niet te overtuigen. Je hoeft een arts alleen maar voor te houden dat jij je ZORGEN maakt omdat je dochter al zo lang VEEL PIJN heeft die haar BELEMMERT in haar functioneren. Geef maar gerust aan dat jij je in de kou voelt staan, dat de diagnose 'groeipijn' op jou overkomt als 'we weten het eigenlijk ook niet, dus ga maar weer naar huis'. Dat je vindt dat je je dochter tekort doet door niet bij een arts aan te dringen op verder onderzoek.
Vreemd
Ik hoef mijn huisarts nooit te overtuigen, ik kom met een klacht en die neemt ze serieus, ze zoekt het op als ze niet meteen een antwoord weet en belt mijn terug (1x gebeurd) en verder neemt ze actie of ze stelt mij gerust. Als je het gevoel hebt dat je een huisarts moet overtuigen zit je bij de verkeerde huisarts.
Artsen, echt niet altijd goed
Helaas heb ik daar ervaring mee.
Zit je bij een specialist die niet eens naar de oorzaak van je klachten heeft gezocht (blijkt na een reeks onderzoeken) maar een gewoon algemeen onderzoek heeft gedaan en daaruit de conclusie "kerngezond" trekt. Hij heeft bij dat consult alleen maar op zijn monitor gekeken!
Uit een second opinion (een arts die wel naar mijn klachten keek) kwam in ieder geval een diagnose en een behandelplan waar ik beter van word! Ik ben zo blij dat ik me er niet bij heb neergelegd!
En dan die brief van de eerste specialist naar de huisarts die ik kreeg om mee te nemen naar de second opinion arts: Vermoedelijk komen deze klachten van stress of een depressie.
Oftewel mevrouw is gek!
Ik geloof artsen dus nooit meer zomaar. Altijd zelf blijven nadenken en ga op je gevoel af. Zeker als het om je kindje gaat; die kan nog niet voor zichzelf opkomen!
En als je kindje pijn heeft en jij vertrouwt het niet zou ik echt naar een andere dokter gaan. Daar heb je recht op!
Al was het maar om erge dingen uit te sluiten, of wie weet heeft een andere arts wel een goede methode om de pijn te verzachten.
Falgor
Als je op internet gaat zoeken zal je voorbeelden vinden van kinderen die lang of ernstig groeipijn hebben. Als je googlet op 'onjuiste diagnose door arts' vindt je ook een hele hoop. Je kan namelijk altijd wel artikelen vinden die net in je straatje passen.
Gezien de ernst en de duur van de klachten van je dochtertje kan je om een second opinion vragen. Da 's heel normaal en gerechtvaardigd.
Bovendien is een arts er om uit te vinden of en wat er aan scheelt. Dat hoef jij niet te doen. Dus je hoeft niet eerst zekerheid te hebben over wat je dochter precies mankeert voordat je naar een arts gaat. Jij bent geen arts, jij hoeft zijn werk niet te doen, de arts verwacht niet dat jij met een kant-en-klare, aantoonbare diagnose komt.
(Ik weet niet hoe lang geleden het is dat je dochtertje de laatste keer bij de kinderarts was, als dat al lang geleden is zal hij wellicht gealarmeerd zijn over de duur van de klachten en niet persé tot dezelfde diagnose komen als voorheen, en zich afvragen waarom je in godsnaam niet eerder bent gekomen).
skik
aanvulling op Rafelkap
"Volgens mij ben je bang voor een lange medische molen."
Weet je... áls er iets aan de hand is komt die molen er toch wel. Maar door op tijd te gaan maak je hem wellicht juist veel korter en/of lichter.
Niet wachten Falgor, gewoon gaan.
Actie
Ik was vanmiddag bij onze huisarts (mijn derde; eindelijk een goede) voor een klein dingetje en ben zo vrij geweest om te vragen wat hij van dit verhaal vindt. Hij was heel duidelijk: hij had je kind allang doorverwezen naar een kinderarts en verzocht om grondig onderzoek dus inclusief uitgebreide bloedbepaling en beeldvormend onderzoek. Hij zou het totaal niet vertrouwen om de redenen die al eerder genoemd zijn en de diagnose van de cb arts en die kinderarts met een korrel zou nemen.
Maar het belangrijkste voor hem is om de bezorgdheid van een ouder serieus te nemen; naast het proberen te zorgen voor 100% duidelijkheid omtrent een diagnose en/of ziektebeeld. Goede geneeskunde gaat uit van het principe van het wegstrepen van mogelijkheden, van ernstigere en complexere ziektebeelden tot het krijgen van een algemeen aanvaardbare diagnose. En daarom zijn er specialisten.
Hij heeft zelf te vaak met zijn eigen kinderen te maken gehad met artsen die de boel wegwuifden en zeiden dat het allemaal wel los zou lopen, terwijl hij als ouder en als arts het idee had dat er wel degelijk iets niet klopte. En achteraf bleken zijn vermoedens terecht te zijn.
Zo heeft hij mij en mijn zoon ook op het juiste spoor gezet, meerdere keren. Als arts (en als vader) hanteert hij ook het gegeven: "better safe than sorry" en daarom vertrouw ik hem volledig.
Hij kan zich de schroom, angst en wellicht schaamte van een ouder heel goed voorstellen maar als het gaat om je kind is niets te gek. Dan moet je door roeien en ruiten gaan, met je vuist op tafel slaan en kunnen zeggen: "En nu is het genoeg; ik wil dat mijn kind en ik serieus worden genomen en dat er iets gebeurt." Iedere zichzelf respecterende goede arts zal dit volkomen terecht en logisch vinden en zelfs vragen waarom je niet eerder aan de bel hebt getrokken.
Misschien is het groeipijn of iets anders onschuldigs, misschien ook niet. Dat weet je pas als je een goede specialist treft die de boel verder laat onderzoeken. Een goede verwijsbrief van de huisarts en/of CB arts kan ook enorm helpen.
Niet twijfelen en afwachten, gewoon doen! Je wil je dochtertje toch niet langer pijn laten lijden dan nodig? Het kind weet al niet anders dan hoe het is om pijn te hebben. Dat beïnvloedt nu al haar fysieke, geestelijke en sociaal-emotionele welzijn. Onderschat dat ook niet. Dus hop, pak morgen die telefoon en regel het. Geen smoesjes, geen uitstellen. Wees een moeder en kom op voor je kind!
Kort en bondig:
Op zich maakt het niet eens heel veel uit wat er aan de hand is; als je kind pijn heeft, dan probeer je dat weg te nemen. Punt.
Forum.
Ja, als je kind pijn heeft doe je er wat aan.
En zo zijn we indertijd bij een kinderarts beland.
Die heeft haar gezien 3,maal. Laatste keer niet lang na haar tweede verjaardag, dus nu een halfjaar terug.
De klachten zouden vanzelf minder worden(is ook gebeurt), kon nog wel poos aanhouden.(is helaas ook gebeurt)
Een kinderarts heeft haar gezien, die heeft het ons uitgelegd, duidelijk.
Nu verwachten jullie van mij dat ik alle uitleggen van een deskundige naast me neerleg en op de mening van een forum afga.
Een forum die mijn kind nog nooit heeft gezien, en zelf ook geen deskundigen zijn.
CB arts is ook geen deskundige, maar heeft wel medische basiskennis. Zij ziet ons kind, weet van haar pijn, ook duur, luistert naar mijn zorgen, neemt die serieus. We houden een relativererend gesprekje. Wijst me op 2 opties, bloedonderzoek naar groeihormonen of fysio. Kies fysio, want daar zou ze baat bij kunnen hebben en bloedonderzoek kan altijd nog volgen op.
Dat stukje onrust wat mij tot forum dreef, zit er ook nog wel.
Alles wat ik hier gelezen, neem ik er wel in mee.
Waardeer zeker jullie zorgen, en aan je eigen huisarts vragen, dank je!
De stelling bij (reden tot) twijfel arts is gevoel van de moeder ALTIJD doorslaggevend, ken ik ook. Al zal niet elke arts dat even serieus nemen, voor mezelf wel.
(en al die moeders hier he..)
Dat van hypermobiliteit ga ik fysio nog eens vragen., voor zover mij verteld is is dat niet meer dan extra lenigheid in de gewrichten. Erfelijk.
Onschuldig, kan wel sneller als verzwikte enkel e.d geven.
Dagboekje hebben we al tijden bijgehouden, gestopt, diagnose. Nu weer vooral ook om in kaart te brengen voor fysio, er is geen peil op te trekken.
Fysio. afspraak is gepland, zelf denk ik dat het echt wel van waarde kan zijn voor haar. Ga niet voor een diagnose, maar beweegadviezen. Wat weten wij daar ook van?
Rek spelletjes, dingen juist ontzien, trap?< trampoline of juist wel doen?? Tenen lopen goed, of beter niet. Zoveel meer wat wij niet eens kunnen bedenken. Met een heldere en duidelijke uitleg en observeren/behandelen kind zal de fysio echt wel weten of dit nog in zijn vakgebied ligt of dat er doorverwezen moet worden.
En als de klachten aanhouden, zullen we natuurlijk, ook als fysio constateert dat er niks loos lijkt , voor de zekerheid, toch nog eens(andere) kinderarts bezoeken.
toedeledoki
ja, nu geef je weer veel meer informatie. Al drie keer geweest.
Nouja als je ongerust bent kan je een second opinion aanvragen, deze tip kan blijven. Is er ook naar reuma onderzocht?
Als je geen volledige informatie geeft zit ik moeite te doen en ga liever m'n tijd beter besteden.
zoek even op 18/2
Op 18/2 schreef falgor:
...maar ze heeft wel kinderarts gezien, in een echt ziekenhuis. 3 keer.
Als jezelf niet goed leest, moet je het niet in mijn schoenen schuiven.
Nog één keer dan
"Nu verwachten jullie van mij dat ik alle uitleggen van een deskundige naast me neerleg en op de mening van een forum afga"
Nee, dit forum heeft niet meer medische kennis dan een arts. Maar een arts kan ook wel eens last van tunnelvisie hebben, iets over het hoofd zien, of de patiënt kan de problemen niet voldoende aangeven waardoor hij denkt dat het wel meevalt enzovoorts. Er nog eens naar een andere arts naar laten kijken die een andere invalshoek heeft is echt geen gek idee. Dat is niet respectloos naar de huidige arts toe en in jouw geval ook geen aanstelleritis.
Je vroeg naar herkenning van de klachten en niemand hier herkent groeipijn op die leeftijd en die mate. En voor elke reageerder staan nog wel tientallen meelezers. Alleen al op je vraag: wat kan je doen aan de pijn, zou ik een nieuwe afspraak bij een kinderarts maken. De klachten worden bij je dochter inderdaad langzaamaan minder, maar het gaat wel heel langzaam en ze heeft nog steeds behoorlijk veel last. Heeft de arts niet een termijn en een tempo genoemd? Bovendien krijgt je dochter straks de leeftijd die wel bekend staat om het voorkomen van groeipijn. Als ze er nu al/nog zoveel last van heeft, dan zou ik graag met een arts willen bespreken wat je in de toekomst kan verwachten en waar je op moet letten. Eén telefoontje, één afspraak kan er voor zorgen dat je twijfels en zorgen weggenomen kunnen worden.
skik
tja
Je bent zelf na alle uitleg van deskundigen schijnbaar nog niet gerust want je wendt je tot dit forum. Daar hoor je van alle kanten hetzelfde, maar vervolgens leg je alle advies naast je neer, doet er niks mee en gaat alsnog je eigen gang.
Ik zou denken dat na alle postings hier je onrust eerder aangewakkerd zou zijn dan verdwenen.
Maar goed, doe wat je wilt, ik ben er wel klaar mee nu.
Maar ik heb te doen met je kind. Bah.
Oh, en over hypermobiliteit zou ik me nog maar eens even goed inlezen, dat is niet altijd zo onschuldig als jij denkt.
geen onderzoek
JIj schreef in je eerste bericht:
(alleen op zicht, geen onderzoek, hoe zou je dat ook kunnen onderzoeken?)
Onschuldig
Ik lees dat "de kinderarts heeft gezegd twee opties: of bloedonderzoek naar groeihormonen of fysio." Bijzonder vreemd. Fysio is symptoombestrijding; bloedonderzoek is het zoeken naar een oorzaak. En waarom groeihormonen? Speelt er iets waardoor er aan een afwijking in de groei wordt gedacht? En als die kinderarts dan toch bloedonderzoek wil doen, waarom dan niet onderzoek naar jeugdreuma of iets anders wat vaak wordt aangezien als groeipijn? Je weet helemaal niet zeker dat het groeipijn is; dat is nou juist het punt. Het kunnen best bovengenoemde zaken zijn of fibromyalgie, HMS, Ehlers-Danlos, leukemie, een bacterie, een virus, cystes, ziekte van Lyme, osteomyelitis en meer van die ellendige zaken. En dan geldt dat je meteen moet behandelen en je je kind hier al veel te lang mee hebt laten sukkelen. Dan vergeef je jezelf nooit dat je maar gewoon bent afgegaan op wat een of andere kinderarts zegt en niet hebt aangedrongen op verder onderzoek. En je gaat natuurlijk al helemaal niet uit van wat een fysio zegt; die kan best zeggen dat er op de hypermobiliteit na niks loos is maar een fysio is geen arts.
Hypermobiliteit hoeft inderdaad ook niet zo onschuldig te zijn. Het kan ook Hypermobiliteitssyndroom (HMS) zijn of Ehlers-Danlos of Marfan of andere aanverwante bindweefselziekten. Toen bleek dat ik hypermobiel was ben ik zoals ik al eerder zei meteen verder onderzocht door genetisch specialisten en in het Jan Van Breemen Instituut. Ik heb ook artritis, wat al drie hernia's heeft veroorzaakt. HMS geeft een vergroot risico op artritis en dus ook op hernia's.
Ik vind het werkelijk onbegrijpelijk dat je na het lezen van al deze reacties en de informatie uit de links niet al meteen een afspraak hebt gemaakt voor verder, uitgebreid onderzoek. Je wilt toch 100% zeker weten dat wat er met je dochtertje aan de hand is onschuldig is? Onschuldig blijft? Dat zij de beste behandeling krijgt? Dat ze zo min mogelijk of liever nog helemaal geen pijn lijdt? Dit gaat niet om jou, maar om je kindje! Om haar gezondheid; daar heb je als moeder toch alles voor over?
Maar...
...in wat ik kan vinden over groeipijn is de enige manier om groeipijn vast te stellen, het uitsluiten van alle andere manier. Want groeipijn is niet aan de hand van een foto of een bloedwaarde ofzo aan te tonen. Dus er moet uitgebreid onderzoek komen naar alle andere mogelijke oorzaken van die pijn en pas als dat allemaal niet gevonden wordt, dan pas kan de arts zeggen dat het groeipijn is. Als jij zegt dat je drie keer bij de kinderarts bent geweest heb ik niet de indruk dat er zoveel onderzocht is.
En als het mijn kind was zou ik daar toch op staan.
Inderdaad
Inderdaad Tijgeroog, dat is wel de essentie van het verhaal. En als Falgor aangeeft dat zij ook denkt dat het groeipijn is omdat de CB arts dat heeft gezegd en de fysio ook zegt dat er niks loos is, dit zo brengt aan de kinderarts, zal die op basis van die "diagnose" en vermoedens van moeder zelf het kind zien en ook geneigd zijn om hierin mee te gaan. Dat is dus geen goede kinderarts. Een beetje goede zal het hele verhaal meenemen en meteen red flags zien om beeldvormend onderzoek en uitgebreid bloedonderzoek te doen om andere, ernstigere aandoeningen uit te sluiten.
Ik moet ook steeds denken aan de dochter van Kaaskopje; als zij niet het heft in eigen handen had genomen en snel had gereageerd was haar dochter er nu niet meer geweest. Die vreselijke ervaring van haar heeft mij extra alert gemaakt wbt mijn zoon en nogmaals doen inzien dat je niet altijd zomaar op artsen af moet gaan. Die weten ook niet alles en denken soms ook te makkelijk zodat ze bepaalde zaken over het hoofd zien.
Pijnpoli?
Laten we er eens vanuit gaan dat het idd groeipijn is (al ben ik met de anderen eens dat dat eerst beter onderzocht moet worden) dan nog moet er iets gebeuren. Want chronische pijn is niet goed, dat verandert van alles in je lijf en vooral in je hersenen waar je levenslang last van kunt hebben.
Je lichaam reageert op pijn met een verhoogde spierspanning en een verhoging van stresshormonen wat bij acute pijn een heel nuttige reactie is, maar niet bij chronische pijn. Met als gevolg een continue hoog nivaeu van de hormonen die een veranderde manier van pijnverwerking in de hersenen kunnen geven.
Het lijkt me dus sowieso nuttig om contact op te nemen met de pijnpoli, om er zoveel mogelijk te zorgen de pijn te bestrijden als het echt niet mogelijk is de oorzaak te bestrijden.
En ik kan uit ervaring zeggen dat je als kind niet steeds weer zegt dat je pijn hebt, het went ook op een bepaalde manier, op een gegeven moment weet je niet anders meer...
felle reacties
Allemachtig, wat reageren jullie allemaal fel op Falgor! Ze vraagt om herkenning en tips, en die krijgt ze, maar als ze dan weloverwogen aangeeft waarom ze blijft twijfelen over het (opnieuw) benaderen van de kinderarts krijgt ze toch een hoop kritiek over zich heen! Ik vind dat echt niet normaal. Tips en adviezen hoeven niet toegepast te worden, het zijn geen opdrachten. En toch vallen jullie massaal over Falgor heen als ze niet on-mid-del-lijk doet wat jullie adviseren. Mag ze alsjeblieft zelf beslissen wat ze doet, ook al past dat niet in jullie denk- en handelwijze? Ik heb Falgors laatste twee reacties nog eens goed gelezen en daarin gaat ze weloverwogen en goed beargumenteerd in op alles wat jullie naar voren brengen. Ze heeft wel degelijk jullie zorgen begrepen en spreekt daar ook haar waardering voor uit.
Ik hoop dat Falgor op wat mildere reacties mag rekenen, net zoals ik die heb gekregen toen ik hier op het forum mijn zorgen uitte.
Suzanne
ook ka toch?
Ik lees dat Falgor schrijft dat ze bij de huisarts, kinderarts én consultatieburo arts is geweest hoor. (berichtje #13)
15-2
dat is natuurlijk het lastige met berichtjes, maar de eerste berichtjes begonnen op 15-2 en daaruit leidden een heleboel mensen wat anders af, namelijk geen kinderarts. Later werd het verhaal iets helderder en completer.
Er staat dat er geen bloed is geprikt en niet echt is onderzocht. Dan gaan er bij velen wel alarmbellen rinkelen, maar volgens Falgor hebben we er geen verstand van. En dan worden de reacties vanzelf een stuk minder aardig 
Maar er zijn al zoveel tips gegeven, o.a. nu weer van Elina Gemani, het is verder aan Falgor.
Falgor
Even een upje: Falgor, hoe is het nu met je dochtertje en weet je al wat meer?
