Elke dag op bezoek in ziekenhuis?
Mijn vriend ligt een week in het ziekenhuis, daarvoor ook al weken ziek en deels in ziekenhuis. Momenteel geen spannende of kritiek situatie en hij voelt zich ook redelijk oke. Andere dagen had hij momenten met meer of minder pijn.
Ik heb zeer drukke weken achter de rug (i.v.m. wat hij heeft en allerlei geregel eromheen, stressige toestanden gehad), ik werk 4 dagen tot 17.15 uur met ca 40 min reistijd), gezin (we hebben oudere pubers, maar hebben ook aandacht nodig), en de dagelijkse verzorging voor partner als hij thuis was of dagelijks uren of soms hele dag in ziekenhuis. Ik ben moe.
En ik ben ook nog eens gefrustreerd van alle dingen die ik thuis heb laten liggen afgelopen weken en die ik nog allemaal moet (en wil) doen.
Ben ik een ontaarde partner als ik een keer zeg "ik kom vandaag niet"?
Zonder files heb ik ca 20 minuten nodig bij hem te komen, en hij vindt het fijn als ik dagelijks kom en er lang blijf (heb er vaker tot 21 later gezeten).
Germaine
Misschien kun je richting je vriend onderscheid maken tussen je werkdagen en de andere dagen? Op de werkdagen kom je om de dag en blijf je maar kort, op de andere dagen kom je elke dag en blijf je wat langer. Daarmee is voor je vriend duidelijk wat hij kan verwachten en is de teleurstelling kleiner. Jij krijgt de tijd om een beetje bij te tanken, en voorkomt daarmee dat je volledig afhaakt. En je vriend gaat misschien zelf (!) iets meer zijn best doen om anderen te vragen om op bezoek te komen.
Krisje
Dat is jouw visie. Ik vraag me gewoon af wat het toevoegt als wij allemaal roepen: nee hoor gewoon thuis blijven, wat kan jou die vervelende vent schelen of als we juist allemaal roepen: natuurlijk, je moet elke avond gaan tot 21 uur. Wij kennen de situatie toch niet? Ze geeft aan dat het teveel is, nou dan is dat teveel en dan zeg je dat tegen je man. Hij komt vast niet langs om verhaal te halen denk ik zo. Maar oudere pubers die 'te moe' zijn om een keer hun vader te bezoeken zou ik niet pikken geloof ik.
Triva
Heb jij ooit een gezinslid in het ziekenhuis gehad met echt iets ernstigs?
Volgens mij niet, je berichten tot dusver geven niet aan dat je enig idee hebt hoeveel impact dat heeft op alle leden van het gezin.
Vorig jaar had ik een 15 jarige thuis en een 12 jarige met een ernstige ziekte in het ziekenhuis.
De dingen die je moet regelen, de spanning, de emoties je probeert je puber er niet mee te belasten maar ze krijgen er toch (te)veel van mee.
En een puber uit zich dan op een puberale manier en is dus Moe met een hoofdletter M. Ook omdat ze hun gevoelens nog niet onder woorden kunnen brengen.
Mijn 15 jarige moest ineens allerlei dingen zelf doen en ook regelen, hier en daar van afstand telefonisch aangestuurd door opa en oma of een tante. Die heeft in 10 dagen de omslag van puber naar volwassen gemaakt met veel daarbij horende verantwoordelijkheden.
Dus dat de pubers van Germaine moe zijn snap ik helemaal.
Nogmaals als je niks steunends of bemoedigendste zeggen hebt hou dan je vingens van het toetsenbord, wat je nu steeds zegt daar heeft Germaine niks aan.
Kopzorg
Hoewel ik het (volledig) eens ben met het commentaar dat Triva eens zou moeten teruglezen hoe haar reactiestijl is, doen jullie haar tekort wat haar ervaring met ziekenhuizen betreft. Als je iemands achtergrond niet zo goed kent, kun je beter voorzichtig zijn met wat je zegt.
Ander geluid
Ach... Wat Germaine eraan kan hebben, is dat ze ook eens hoort hoe anderen erover kunnen denken. Niet iedereen vindt dat een puber die slecht slaapt én in zijn tentamentijd zit, genoeg reden heeft om niet vaker naar zijn vader in het ziekenhuis te gaan dan hij al doet. Ze weet nu ook dat er mensen zullen zijn die vinden dat ze overdrijft. En dat de vraag of je man al dan niet verhaal zal komen halen, doorslaggevend kan zijn voor je keuze om wel of niet aan zijn wensen tegemoet te komen.
Germaine, je zou het eens aan het verplegend personeel kunnen voorleggen. Die kunnen soms heel helpend en steunend zijn bij dit soort gesprekken.
Verder denk ik dat je om te beginnen gewoon één keer niet moet gaan. En dan de volgende dag misschien wat langer blijven en laten merken dat het je goed heeft gedaan. Evt. samen eten als dat kan. Toen mijn zus in het ziekenhuis lag hadden haar zonen gekookt en hebben ze samen gegeten. Lekker vers en met smaak.Daar knapte ze erg van op.
Zou kunnen die ziekenhuis ervaring
===Maar oudere pubers die 'te moe' zijn om een keer hun vader te bezoeken zou ik niet pikken geloof ik.===
Als je zulke dingen uit je vingers krijgt kun je je volgens mij slecht inleven in de puber wereld of je bent echt medogenloos hard. Als doorgewinterde moeder met kind in ziekenhuis doet het pijn zulke dingen te lezen.
Terugdenkend aan dat hoopje ellende dat hier vorig jaar op de bank zat kan ik niet bedenken dat im het niet zou pikken dat ze niet even naar haar broertje kon omdat ze MOE was.
Dat moe is dan een woord om angst/wanhoop/verdriet en vermoeidheid uit te drukken. Dan kan je als moeder toch niet roepen: Dat pik ik niet!
Kopzorg
Nogmaals ben ik het eens met commentaar over de manier waarop Triva regelmatig reageert. De empathie spat niet bepaald van het scherm. Ook mij verbaast dat constant. Ik heb niet voor niets regelmatig aanvaringen. Maar als je vervolgens beschuldigingen gaat uiten, zonder haar achtergrond te kennen, ben je zelf ook bot. In dat opzicht was de opmerking van Krisje dat Triva haar reacties eens moet teruglezen meer dan genoeg.
Nu stop ik weer met mijn verdediging, omdat ik op mijn beurt niet weet of dat wel gewaardeerd wordt.
Sorry
Misschien reageer ik iets te aangebrand. Vorig jaar had ik in real live mensen die dat soort uitspraken deden over mijn puber.
Dat zo'n kind zich best zelf kon redden en niet moest asnstellen en zo. Die dat moe ook zagen als puberale luiheid en niet als symptoom van de achterliggende angst en wanhoop.
Kwaliteit/kwantiteit cq -tijd.
Misschien een keer wat extra's doen. Een leuk boek meenemen, iets lekkers. Beter ook een paar keer echte aandacht, dan elke dag een beetje en dat je er niet helemaal bij
bent. Misschien dat ie je dan iets minder mist op de dag/dagen dat je niet komt.
Bezoek
Ik zou wel van mijn kinderen verwachten dat ze vaak op bezoek zouden gaan bij hun vader onder dergelijke omstandigheden/ Tenzij ze zelf echt ziek zijn (fysiek of psychisch) maar gewoon druk of moe is voor mij geen excuus. Bovenal zou ik eigenlijk heel teleurgesteld zijn als ik zulke egoistische kinderen zou hebben dat niet regelmatig bij hun vader op bezoek zouden willen in het ziekenhuis. Zelf zouden ze in een soortgelijke situatie immers regelmatig bezoek ook op prijs stellen.
De hele dag in het ziekenhuis liggen is gewoon saai en dan helemaal geen bezoek is niet leuk. Natuurlijk kan je best af en toe een dagje overslaan maar dan zou ik wel zorgen dat er iemand anders op bezoek kan komen. Misschien een van de kinderen als ze er zonder jou kunnen komen of anders iemand anders.
Nou nou
Wat worden er meteen een conclusies getrokken. Ik vind het best begrijpelijk, ook uit eigen ervaring, dat kinderen niet elke dag naast het bed van vader (of wie dan ook) willen aanschuiven. Dat vraagt ook echt wel veel van ze naast hun gewone leven van school, sport, huiswerk e.d.. Dus ik accepteer dat ze niet elke dag komen. Als de vrouw van, of man van, net wie er ligt, is het toch weer net iets anders. Maar ook dat heeft zijn grenzen. En dan moet je dat eerlijk kunnen en durven bespreken.
Op bezoek
Ik zou ook van pubers verwachten dat ze regelmatig bij hun vader op bezoek gaan. Dit zijn levenslessen in empatisch vermogen en misschien wel belangrijker dan
de lessen op school. Ik zou daarnaast met de pubers praten, bijvoorbeeld in de auto terug naar huis zodat ze hun zorgen kunnen delen en je weet waar ze mee worstelen.
Verder zou ik me wel zorgen maken als er ( bijna) niemand anders is die op bezoek kan gaan of die jou kan ondersteunen. Leven jullie dan zo geisoleerd? Als dat inderdaad zo is,dan zou ik er op de lange termijn aan gaan werken om dit te veranderen want de eenzaamheid waar je nu in terecht komt klinkt niet goed. Ik zou dit ook met je vriend bespreken. Verder wens ik je veel sterkte en uiteraard beterschap.
He wat irritant
Regel 3 moet zijn: Dit zijn levenslessen in empatisch vermogen en die zijn misschien wel belangrijker dan de lessen op school.
Zo, nu staat het er netjes.
Bedankt
Bedankt voor de reacties.
Allereerst ben ik blij dat niet iedereen roept: "Natuurlijk moet je gewoon elke dag bij je vriend op bezoek gaan" oftewel: dat er begrip werd geuit dat ik ook wel een keer niet zou kunnen gaan. Dat heeft me het meeste geholpen! Veel dank.
Triva, helaas, jouw reacties zijn zo kortaf, zo supernuchter en ze van "zeur niet", daar ben ik niet mee geholpen. Heb niet het gevoel dat je begrijpt hoe zwaar ik het (af en toe) heb en hoe ik twijfel gezien de reacties/wens van mijn vriend en het geval alle ballen in de lucht te moeten houden. Echt, als je hetzelfde zou zeggen, maar zou beginnen met "ik kan me voorstellen dat je het best zwaar hebt, maar toch zou ik er wel alles aan doen om....", zou het al veel prettiger overkomen bij mij.
Guppie, iets extra's doen, pfffff, ik word al moe als ik daaraan denk. Komt ook omdat vriend iets extra's toch vast niet waardeert (en het dus supermoeilijk is iets te bedenken waar hij wel blij mee zou zijn - nee hij wil vooral mijn aanwezigheid).
Jutta
"Leven jullie dan zo geisoleerd?"
Nee, niet geisoleerd, maar zoals gezegd woont familie ver weg en ligt hun hulp/mogelijkheden om te bezoeken momenteel ingewikkeld. Ze zijn wel 1x geweest, maar kunnen niet vaker komen (en dat begrijpen wij volkomen).
En nee, niet geisoleerd, ik heb heel veel vriendinnen, maar die gaan mijn vriend niet bezoeken
. Zoals gezegd heeft hij nauwelijks vrienden en wonen die ook weer ver weg. En weinig bevriende stellen, en helaas, ook die wonen ver weg. Wel collega's en als het nog langer duurt komt er daar misschien eentje van langs, maar ik weet ook niet of hij dat graag wil.
En ik denk ook niet dat hij het als eenzaamheid ervaart, en ik heb ook geen last van eenzaamheid, alleen is er dus weinig bezoek voor vriend en wil hij sowieso graag dat IK op bezoek kom.
Het lijkt me goed als jij de collega’s benadert
Geef gewoon aan dat je de bezoeken niet alleen kunt doen en het fijn zou vinden als zij een enkele dag over zouden kunnen nemen. En dat je graag wilt weten op welke dag zij dat zouden kunnen doen. Of je geeft aan op welke dagen van de week jou het beste uitkomen.
Och
Ik heb vier weken in het ziekenhuis gelegen met vier keer per week bezoek. Mijn toenmalige echtgenoot werkte ver weg en had het druk, de schoonouders vonden door het donker rijden bezwaarlijk, en mijn eigen moeder woonde in een revalidatiecentrum dus mijn vader ging liever daarheen. Dat was ook nog voordat internet en smartphones gemeengoed werden (1999).
Het is niet heel erg erg, alleen een beetje saai.
Jouw vriendinnen
Maar je kunt jouw netwerk toch ook inzetten om misschien iets voor jou te doen, bijvoorbeeld boodschappen ofzo. Als jij thuis ontzorgd wordt, dan kun je naar het ziekenhuis. Misschien wil een buurvrouw/ man wel een keer voor jullie koken of whatever. En je werk? Kunnen ze daar niet een beetje meedenken? Probeer creatieve oplossingen te bedenken. Vaak helpen mensen graag als je iets concreets vraagt. Succes.
Netwerk
Ik zou zelf erg veel moeite hebben om een netwerk in te schakelen. Ook vanuit de gedachte dat mensen zoiets zelf moeten aanbieden, maar dat ik er niet om ga vragen.
Ik vind echt dat veel afhangt van de duur van de opname. Als het om twee weken gaat, vergaat de wereld niet als alles een beetje minder georganiseerd verloopt, duurt het een maand of langer, dan is het al weer wat anders. Dus is het eerder 2 weken dan 4, maak het jezelf dan niet te moeilijk. Ruk wat vaker een pizza uit de diepvries, maak macaroni, vries een portie saus in voor nog een keer macaroni, trek een blik soep open met brood erbij. Koop wat extra fruit. Zet als je dit simpele eten wat ongezond vindt een pot multivitamine op het aanrecht en wapper met de Franse slag door het huishouden. Als man weer naar huis mag, maak je je een dagje boos en dan is het allemaal ook zo weer gepiept. Een bezoekje aan de zieke heeft meer waarde, dan een georganiseerd huishouden. Duurt het allemaal echt langer, dan zou ik ten eerste bespreken dat elke dag langskomen echt te veel van het goede voor je is en dan zou je inderdaad kunnen rondbellen om te kijken of je wat hulp kunt krijgen.
tjongejonge
Willen jullie mij voortaan even waarschuwen dat als ik reageer op een vraag over een volwassen man in het ziekenhuis, niet kritiek, met een vrouw die het duidelijk te zwaar wordt, waar gesproken wordt over oudere pubers, waarbij er 1 zelf naar het zkh kan en de ander niet (wellicht heeft die ene een rijbewijs) dat ik dan blijkbaar ook reageer op een situatie met een levensbedreigend zieke jonge puber, met een puber van 15?
Kom op zeg Kopzorg, ik heb het toch niet tegen jou? De oudere puber in dit draadje kan zijn moeder toch wel 2x per week ontlasten? Zodat zij even lekker thuis kan blijven? Ja dat zou ik dus niet pikken, jij wel, prima maar bij jou ging het niet om een volwassen vent die zich blijkbaar als kleuter gedraagt en eist dat zijn vrouw de hele avond naast hem komt zitten. Dat loopt al zo uiteen met jouw verhaal en daarom reageerde ik met #33 wat het toevoegt als wij nu allemaal gaan zeggen: blijf lekker thuis of juist dat ze elke avond moet gaan. TS moet haar grenzen kennen en die trekken en dat presenteren aan haar man. Je betrekt deze situatie teveel op die van jezelf, misschien moet je hulp zoeken daarbij? Ik heb het toch helemaal niet over jouw puber van 15 die opeens alles zelf moest gaan doen? Ik heb toch vorig jaar niets geroepen naar jouw kind? Deze situatie is toch helemaal niet te vergelijken?
Mijn advies is eigenlijk gewoon: blijf om en om thuis op je werkdagen. Hoe moeilijk moeten we het hier maken? Maar ondertussen zou ik wel die oudere puber pushen om ook 2x per week te gaan (kom op: maak me maar af)
Oplossingen
Voor elke oplossing is wel een probleem te bedenken. Germaine, jij hebt maar één probleem en dat is de sterke wens van je vriend dat jij aanwezig bent.
Je kunt het probleem in het ziekenhuis beter kenbaar maken. Bij je vriend, bij verpleging, eventueel maatschappelijk werk etc. Het probleem is eigenlijk niet zozeer dat jij het niet redt als wel dat je vriend zo'n veeleisende wens heeft.
Ja, ik vind het te veeleisend. Ik heb genoeg ziekenhuistijd doorgebracht om te weten hoe saai het is en hoe belangrijk bezoek is. Maar je zou toch als volwassen man in staat moeten zijn om te overzien wat het voor iemand anders betekent.
Een andere mogelijkheid is dat je in die tijd bij je vriend dingen gaat doen die je toch al moet doen of graag doet. Post doornemen, emails beantwoorden, krant lezen. Niet uit desinteresse, maar meer om de huiselijke sfeer mee te nemen het ziekenhuis in. en om het jezelf gemakkelijker te maken.
Nog een andere mogelijkheid is dat je vriend dingen gaat doen die toch moeten gebeuren of die hij wil doen. Kunnen ook stomme dingen zijn, zoals foto's organiseren op een laptop, of zoiets.
Maar zoals gezegd, voor elke oplossing is wel een probleem te vinden, dus ik weet neit of je meer kunt doen dan op je tanden bijten en hopen dat hij snel naar huis kan.
Tsjor
Goed idee
Tsjor, dat vind ik echt een goed idee. Dingen die gedaan moeten worden, doen in het ziekenhuis. Samen eten kan daar ook onder vallen, maar zeker ook administratieve klusjes, of.andere regel- of uitzoekzaken. Misschien voelt je man zich ook wel al goed genoeg om je zoon te overhoren (als dat handig is).
Situatie is wel te vergelijken
===Je betrekt deze situatie teveel op die van jezelf, misschien moet je hulp zoeken daarbij? Ik heb het toch helemaal niet over jouw puber van 15 die opeens alles zelf moest gaan doen? Ik heb toch vorig jaar niets geroepen naar jouw kind? Deze situatie is toch helemaal niet te vergelijken?===
Klopt jij hebt het niet geroepen, waarvoor dank.
Ook in het verhaal van Germaine is er een oudere puber die moe is. De vader van die puber ligt in het ziekenhuis en dat is niet levensbedreigend (meer) maar wel ernstig als ik het verhaal zo lees. Wat ik met mijn verhaal probeer duidelijk te maken is de situatie van die oudere puber die zegt MOE te zijn. Of de puber moe is of emotioneel/bang/wanhopig dat is nog niet duidelijk.
In het ziekenhuis liggen is niet leuk voor de patiënt, het is zwaar voor de partner die thuis alle ballen in de lucht moet zien te houden en bij de patiënt wil/moet zijn op bepaalde tijden. Dan vind ik het heel hard klinken om te zeggen dat het moe zijn van pubers niet gepikt moet worden. Die pubers zeggen moe maar bedoelen misschien iets anders waarvoor ook aandacht moet zijn, voordat ze straks een psycholoog nodig hebben om de ziekenhuisopname van hun vader goed te verwerken.
Nog even voor Germaine
Toen ons kind in het ziekenhuis lag kregen wij vanuit het ziekenhuis begeleiding van de ziekenhuispsycholoog. Aanzet daarvoor kwam vanuit het behandelteam maar misschien kan je er ook om vragen.
In eerste instantie zag ik het nut er niet zo van in maar achteraf was het heel zinvol en hebben we er echt wat aan gehad als gezin.
Kopzorg
Wat wil je nu dan? Mag ik niks zeggen? Geen enkel advies geven omdat het altijd fout is? Wat denk je van NIVEA voor wat betreft de puber die de ziekenhuisopname van zijn vader moet verwerken. Dat staat neegens en voor mij is dat nog steeds geen reden dat hij niet eens naar zijn vader gaat en zo TS kan ontlasten. Gebruik jouw ervaringen niet in andere situaties die je niet kent.
Andere mogelijkheden dan bezoek
Je geeft aan dat familie niet makkelijk kan komen, maar dat de relatie wel goed is. Kunnen ze misschien wat vaker bellen? Of samen met hem een spelletje via internet spelen? Is dat ook een idee voor de kinderen? Zo heeft man toch een leuke afwisseling in de dag en wordt jij ook wat ontlast. Natuurlijk is echt bezoek heel fijn, maar het idee dat mensen aan je denken en tijd willen besteden aan jou lijkt mij een redelijk alternatief.
ziekenhuis
Ik heb zelf in het ziekenhuis gelegen terwijl manlief met 3 jonge kinderen thuis zat. Geen haar op mijn hoofd die van hem vroeg dat hij iedere dag kwam, ik heb hem zelf gevraagd of hij het redde om 1 keer per week te komen en de andere dagen te bellen als de kinderen op bed lagen. Hij kwam zelf om de dag, erg fijn, want het is ontzettend saai om alleen maar te liggen.
Toen mijn derde in het ziekenhuis lag, probeerden wij er zoveel mogelijk te zijn en hebben we beide zorgverlof opgenomen. Ze lag een week op de IC en ik heb mijn manager toen gemeld dat ik zorgverlof wilde opnemen omdat ik mijn hoofd toen echt niet bij mijn werk kon houden. Dat gaf lucht.
Mijn man reageerde anders, hij werkte liever door maar heeft toen kortere dagen afgesproken.
De man van Germaine is eenzaam, dat snap ik. Maar een mobiele telefoon en wifi of heel veel beltegoed kan een hoop oplossen. Whatsapp bellen kan met video, skypen is ook mogelijk, zo zie je elkaar tenminste.
Germaine kan ook zorgverlof aanvragen, al is het maar deeltijd, veel werkgevers hebben dat liever dan een overspannen werkneemster.
De klusjes van Tsjor vind ik ook een hele goede, dan heeft hij iets te doen.
Niks NIVEA Triva
Een puber die zegt MOE te zijn is misschien niet moe maar voelt iets anders wat niet onder woorden gebracht kan worden.
Daar wil ik aandacht voor.
Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat mijn puber (en die van mijn zussen) de enige is die geen woorden heeft voor de gevoelens en het op moe gooit.
De pubers van mijn zussen zijn heel nauw betrokken bij mijn pubers, sporten bij dezelfde club en sommigen ook in hetzelfde team. Ze waren allemaal op de hoogte van de ziekte en gaven allemaal te kennen moe te zijn. Ook de oudste van het hele stel (20 jaar dus puber-af) was nog MOE.
===Die pubers zeggen moe maar bedoelen misschien iets anders waarvoor ook aandacht moet zijn, voordat ze straks een psycholoog nodig hebben om de ziekenhuisopname van hun vader goed te verwerken.===
Dit zei ik, deels gebaseerd op eigen ervaringen en ik zeg voordat ze straks een psycholoog nodig hebben. Misschien niet, misschien wel maar als ze alles opkroppen, omdat er geen aandacht is voor hoe zij zich voelen dan gaat het wel richting een psycholoog nodig hebben.
Tik hier neer wat je niet kan laten maar sta ook open voor het feit dat anderen jouw adviezen wel heel hard vinden. Jouw pubers zijn dat gewend waarschijnlijk, andere pubers niet. Kan je je dat voorstellen?
Tja
Ik ben zelf puber geweest, en toen was ik ook heel vaak moehoe. Te moe om te helpen in het huishouden, te moe om mijn kamer op te ruimen. Echt. Maar nooit te moe om de deur te openen voor een aanbellend vriendinnetje.
Soms moet je, ook als je moe bent, wat dingen doen. Dat moet Germaine immers ook.
Toch
je projecteert nu jouw ervaringen op een hele andere situatie. Ik vind dat niet goed. Het is gewoon niet te vergelijken. Waarom maak je het steeds zo persoonlijk door te vissen naar mijn ervaringen en mijn pubers. Mag je alleen meepraten als je jouw heftige ervaringen met een doodzieke puber hebt meegemaakt in een draadje over een volwassene die in het zkh ligt?
