Dwingende adviezen bij chronische ziekte
Ik heb al een tijd last van vervelende ziekteverschijnselen, die duidelijk zichtbaar en meetbaar zijn, maar waar geen diagnose voor gesteld kan worden tot nu toe. Ik heb al verschillende specialisten en onderzoeken gehad en de zoektocht is nog steeds bezig.
Heel vervelend allemaal, omdat ik ook niet meer kan werken of zonder hulp de deur uit kan.
Gelukkig is er veel begrip in mijn vriendenkring en familie. Maar waar ik eerlijk gezegd een beetje moe van word is de hoeveelheid adviezen, hoe goedbedoeld ook. Ik moet naar behandelaar A, ik moet pilletje B gaan slikken, ik moet therapie C volgen, en dat in allerlei variaties. Vaak gaat het om alternatieve behandelaars of om medicatie of een behandeling die niet of niet volledig vergoed wordt. Ik ben alleenstaand en heb een inkomen op minimumniveau, dus ik kan echt niet al die (vaak dure) adviezen opvolgen in de hoop dat er misschien een goede tussen zit. Ik twijfel eerlijk gezegd ook wel aan bepaalde adviezen, maar dat zeg ik natuurlijk niet hardop.
Ik zeg altijd als iemand weer met een advies komt: bedankt voor de tip, ik ga dat eens uitzoeken. Bij veel mensen is dat oké, maar er zijn helaas ook mensen die dan echt gaan drammen en elke keer opnieuw vragen of ik nou dat pilletje al heb, die dokter heb bezocht of die behandeling heb ondergaan. Als ik zeg dat het te duur of te ver weg is staan ze te springen om het geld te geven (wat ik absoluut niet wil!) of me er heen te rijden. Als ik zeg dat ik er over nadenk wordt het niet geaccepteerd. Als ik zeg dat ik momenteel met behandeling/onderzoek X bezig ben, wordt dat weggezwaaid als onzin want hún advies is veel beter. Het is zo'n opdringerig gedram allemaal!
Ik ben al behoorlijk down en verdrietig vanwege deze situatie, ik kan dat gedram er niet bij hebben. Netjes zeggen dat ik het uit zal zoeken en in overweging zal nemen is voor sommige mensen echt niet genoeg, liefst trekken ze me vandaag nog naar die behandelaar of dat geneesmiddel. Het heeft inmiddels al vervelende ruzies opgeleverd (in de familie).
Hoe maak ik deze mensen op een nette manier duidelijk dat ik hun advies op prijs stel, maar dat ze hiermee moeten stoppen, zonder ruzie te krijgen of ondankbaar of eigenwijs te worden genoemd?
Herkenbaar
Een heel lief en ook heel irritante dierbare van mij maakt het wel heel bont: bij iedereen die doodgaat aan een ziekte (meestal kanker) is het standaard “zo verschrikkelijk jammer dat er niet naar mijn advies geluisterd is”. Het is een bezwering denk ik, om maar te denken dat je controle over je eigen ziekte en dood zult hebben op het moment dat jezelf aan de beurt bent. Een gouden tip heb ik helaas niet.
Poeh, twee dingen
Als je gaat liegen om aan de adviezen te ontsnappen, dan zit er toch iets niet goed!
Ik word weinig belaagd met onbedoelde adviezen en het zou niet in me op komen ergens een verhaal omheen te verzinnen.
Maar... Je verhaal klinkt ook wel erg heftig.
Je komt je huis (helemaal?) niet meer uit?
Dan vind ik het toch wel logisch dat mensen ongevraagd hard mee gaan denken, zeker als je niet goed uit kunt leggen hoe het dan komt dat je je huis helemaal niet meer uitkomt.
‘t zijn net Jehova’s getuigen
Schattig dat ze je willen redden van de hel maar intussen staan ze met hun Jezus-praatjes alweer te zeuren bij je aan de deur. Al moet ik zeggen dat de Jehova’s van deze tijd heel prima ‘nee’ kunnen incasseren.
Het is voor deze mensen fijn om te geloven dat het best opgelost kan worden als je maar doet wat zij zeggen. Dat maakt het leven veilig en controleerbaar. Niet zo messy met onverklaarbare, akelige ziektes waarmee je ineens de deur nauwelijks meer uitkomt. Zoiets gebeurt toch niet echt?
Google eens op reddersdriehoek of dramadriehoek. Je zult de dynamiek waarschijnlijk herkennen. Misschien heb je er wat aan.
Groet,
Jo Hanna
Niet drammen is soms ook best moeilijk
Mijn zus die in de verpleging zat, was door haar werk een beetje ver'ziekt'. Iemand met overgewicht zag ze denk ik al zo'n beetje op de hartbewaking liggen, dus daar moest ze diegene van redden. Zo leek het. Dus elke keer dat ik haar zag, niet zo heel vaak, begon ze er weer over. Ik moest er iets aan doen, want oh oh oh het was zo ongezond! Een keer denk je dan nog 'oké, goedbedoeld', de tweede keer 'hmm, ja oké maar dat wist ik toch al?', de derde keer "getver kan ze het echt over niets anders hebben?'. Maar dan... zie ik dat mijn dochter aan het uitdijen is. Ik heb het een keer over gehad, dus dat is eigenlijk al meer dan genoeg, maar ik merk dat ik op mijn tong moet bijten om niet net zo'n 'zeur' te worden als mijn zus en ook vanuit het idee dat ze om haar gezondheid moet denken. Dus ik zeg alleen iets als ze het zelf aanzwengelt. Nu komt mijn dochter zelf weleens met een signaal van dat ze er aan werkt en dan roep ik 'heel goed! Dat doe je goed!' , maar daar stop ik meteen weer. Haar lijf, haar keuzes, maar soms is het best moeilijk om de lippen op elkaar te houden.
reactie
Eén ding is me inmiddels wel duidelijk. Het gaat niet alleen om die opgedrongen adviezen, maar eigenlijk vooral om de verhoudingen in de familie. Het heeft me aan het denken gezet en ik schrik er eerlijk gezegd wel een beetje van, want de verhouding is niet zo heel erg gelijkwaardig. Ik ben al achterin de vijftig maar blijkbaar ben ik nog steeds het dwarse kind dat telkens op haar plaats gezet moet worden omdat ze niet doet wat er gezegd wordt.
Over niet buiten komen: af en toe kan ik er wel uit, een kort uitje, even een boodschap doen bijvoorbeeld, maar ik heb ook dagen dat dat niet lukt. Uitstapjes, werken en zo is helemaal onmogelijk geworden, te vermoeiend en de klachten nemen dan ook toe. Het is inderdaad logisch dat mensen daarvan schrikken en mee proberen te denken. Ik heb daar niet zo'n probleem mee. Maar al schrijvend realiseer ik me dat het eigenlijk vooral de houding van bepaalde familieleden is, het dwingende, en dat hun manier van advies opdwingen eigenlijk wel deel is van een groter probleem, namelijk de wisselwerking tussen hen (dwingend, drammend) en mij (onderdanig, hopend op erkenning en goedkeuring).
Deze mensen kan ik niet veranderen, maar wel de manier hoe ik hiermee om kan gaan.
Wat Jo Hanna zegt, over hoe maakbaar het leven zou (moeten) zijn in hun ogen, speelt ook wel mee. Alles komt goed, het leven is maakbaar, als je maar gewoon wat harder je best doet (en mijn advies opvolgt, hahaha). Ze hebben overal een mening over (de enige juiste mening natuurlijk) en vinden dat je gewoon wat beter naar hen moet luisteren, dan gaat het wel weer over.
Dramadriehoek, daar heb ik inderdaad wel eens van gehoord. Het was nog niet in me op gekomen om het zo te bekijken, maar het is wel een eye opener.
Kaaskopje, zorgen om het gewicht van een ander valt ook onder "de ander willen redden" denk ik. Maar iemand met overgewicht weet zelf heel goed dat hij of zij overgewicht heeft en hoeft daar niet elke keer aan herinnerd te worden. Maar over overgewicht en hoe andere mensen (niet alleen dat familielid) daarmee omgaan kan ik wel een boek schrijven inmiddels. Ik wil het daar verder niet over hebben hier want dan krijg je weer zo'n eigen schuld elk pondje door het mondje discussie. Geen zin in 
