Door verkeerde diagnose 23 jaar gezien als coma patiënt!
Van NU:
AMSTERDAM – Een Belg is door een verkeerde diagnose 23 jaar gezien als een comapatiënt. Rom Houben was al die tijd echter bij kennis, maar kon dit niet duidelijk maken door zijn verlamde status.
Houben was slachtoffer van een auto-ongeluk en werd levenloos naar het ziekenhuis in het Belgische Zolder gebracht. Na een aantal tests constateerden de artsen dat Houben in een coma lag. 23 jaar later blijkt na metingen met moderne apparatuur dat de Belg al die tijd bij kennis was.
De nu 46-jarige Belg verklaart tegenover de krant dat hij wel geprobeerd heeft te schreeuwen, maar dat er geen geluid uit zijn mond kwam. Houben was verlamd, maar kon ondertussen wel al die tijd elk gesprek volgen dat bij hem in de buurt plaats had.
Dankzij therapie kan Houben nu communiceren via een computer en laat hij weten dat hij zichzelf weg probeerde te ‘dromen’ om zijn leven wat aangenamer te maken, maar dat frustratie niet in de buurt komt van wat hij heeft meegemaakt.
Oh wat erg
dat is toch wel een nachtmerrie, bij kennis zijn maar het niet kunnen laten merken!!
vreselijk! dan moet hij wel helemaal verlamd zijn geweest, ook zijn ogen??
oh wat erg
Locked in
Je gaat je afvragen hoeveel meer mensen er zogenaamd in coma liggen (of lagen) die in feite bij kennis zijn.
Die man moet wel een hele sterke persoonlijkheid hebben dat hij niet volledig krankzinnig is geworden.
Gisteren in pauw en witteman
Zijn zus was gisteren bij P&W + een arts die hier veel over weet. Ik moet zeggen: het was allemaal wel iets genuanceerder dan je uit de krantenberichten zou vermoeden. De familie was er zelf altijd al van overtuigd geweest dat ze met hem konden communiceren (alleen kon hij niet reageren). Volgens de arts is dit bij bijna de helft van de coma-patiënten (hij gebruikte overigens de term 'vegetatief') het geval.
Erg!
´Volgens de arts is dit bij bijna de helft van de coma-patiënten (hij gebruikte overigens de term 'vegetatief') het geval. ´
Dat vind ik helemaal erg, want bij dat locked in syndroom heb je dus je verstand nog wél. Ik hoop toch dat men gauw een techniek ontwikkelt om dit vast te stellen en voor al die mensen een manier vindt om te communiceren (jee, als je eraan denkt..dan word je al bijna gillend gek, toeschouwer bij je eigen ´leven´)
In een aflevering van House was een keer dit syndroom, toen vond ik het al bizar, dat je zo klem in jezelf zit dat je niet kunt communiceren en wel alles meekrijgt.
Coma en vegetatief )
Wat de termen coma en vegetatief betreft: je kunt maar een paar dagen in een echte coma liggen dan ga je óf een stapje dichter naar bewustzijn toe (vegetatief) of je overlijdt. Mensen kunnen geen jaren in coma liggen.
Ik wou nog zeggen
Ik wou nog zeggen: dit puur ter info en ik schrok ook van die 23 jaar zeg, jeeee dat is echt heel erg lang!!! Vreselijk lijkt het me als niemand weet dat je alles kunt verstaan en begrijpen. Wat machteloos moet je je voelen! (ik drukte net te snel op verzenden sorry).
Verschrikkelijk en ook een boek
Wat verschrikkelijk; 23 jaar opgesloten zitten in je lijf en niemand die het in de gaten heeft... Ik moet zeggen dat ontzettend beangstigende gedachte vind... Ook met de gedachte natuurlijk dat ons mannetje tijdens zijn twee dagen die hij nog in coma lag misschien ook wel wat meegekregen heeft. Hoewel hij in het begin behoorlijk gesedeerd werd. Ik hoop dat alle pijnmedicatie die hij kreeg er voor gezorgd heeft dat hij helemaal niets meer meegekregen heeft.
Nog een boek al weet ik niet of die nog verkocht wordt: 'Mijn zoon Pascal' van Ria Yben. Pascal was een jongetje dat bij mij in de klas zat. Hij werd aangereden door een moter, raakte in coma en was later wat men coma vigil noemt. Het boek gaat over hoe zijn ouders hem jarenlang thuis verzorgen en hoe dit ingrijpt in hun gezin. Hoe er gecommuniceerd wordt met artsen en hoe zijn moeder aan iedereen probeerd duidelijk te maken dat Pascal toch een soort van communiceert en dat hij veel meer begrijpt dan alle artsen met elkaar beweren.
Wat ik me vooral herinner is zijn lach op zijn gezicht en alle knuffels die om hem heen lagen en voor het raam hingen; wij gingen altijd met zijn verjaardag en kerst (en volgens mij wel vaker) om voor hem te zingen. HIj is uiteindelijk een jaar of veertien, vijftien geworden. Al die tijd is hij thuis geweest.
Ik las het boek als 'studiemateriaal' toen ik mijn scriptie schreef over een specifieke therapie voor kinderen met niet aangeboren hersenletsel (BIBIC-therapie) en vond het heel indrukwekkend om het verhaal van zijn moeder te lezen. Over haar strijd, de verzorging en zorgen, ook om zijn zus. Als kind/klasgenootje, ver aan de zijlijn, beleef je dat zo anders.
Geerke misschien een heel persoonlijke vraag, maar ik kan me zo voorstellen dat dit soort verhalen voor jullie moeilijk en confronterend zijn. Als je niet wil antwoorden ook goed natuurlijk, maar heb jij nog wel het gevoel gehad dat Enzo* jullie hoorde? Dat hij op een of andere manier nog communiceerde?
heli
