Dochter veel tics - ervaring?

Dwang

http://www.dwang.eu/blog/het-probleem-bij-de-dwangstoornis-is-de-oplossing/

De (kinder)psychiater Menno Oosterhoff publiceert over dwang. Je zou het hem kunnen vragen?
Elke situatie is anders, maar als er al een jaar over heen gegaan is en je kunt verder niet echt aanwijzen wat er in haar omgaat of waar er stress zou zijn zou ik er zelf mogelijk wel hulp bij zoeken, mits ik daar ook op zou vertrouwen.
Bij mijn zoon waren de tics stressgebonden en die zijn dan ook inderdaad weggeraakt nadat het beter met hemzelf ging nadat hij zijn diagnose syndroom van Asperger kreeg en het ging lukken om dat te begrijpen en anders met hem om te gaan.

Latig

Mijn zoon heeft ook regelmatig tics. Ik benoem ze wel, gebruik ook het woord tics en heb hem uitgelegd wat het is.
Hij heeft er namelijk last van. Als hij weet dat het weer een ticje is, weet hij ook dat het weer weg gaat en dat hij zich waarschijnlijk ergens (onbewust) druk over maakt.

Hier ook

Mijn zoon van nu tien heeft ook regelmatig tics, als de ene tic voorbij is, volgt de andere (ogen knipperen, aan haar trekken, pulken aan rechtermouw, etc). In het begin maakte ik me er wel druk om, maar het heeft helemaal geen zin om je kind er constant op te wijzen. Ze doen het onbewust en het levert alleen maar meer stress op als je er constant bovenop zit.

Ik heb een jaar geleden ofzo wel even gegoogeld op het syndroom van Tourette, want tics kunnen hier wel verband mee houden. Maar ik geloof dat je kind dan ook echt meerdere tics tegelijk moet hebben en dat heeft hij niet. Ik ben zelf gestopt om er te veel aandacht aan te besteden en momenteel gaat het ook best goed.

Je schrijft echter dat jouw dochter wel af en toe meerdere tics tegelijk heeft met haar ogen, handen en hele lijf. Wellicht kun je iets herkennen in de beschrijving van Tourette? Maak je niet meteen te ongerust, de kans is best groot dat de tics van je dochter na verloop van tijd in ernst afnemen.

Hier gingen ze toch vanzelf over

Mijn zoon had op die leeftijd ook veel tics. De ene tic ebde na een paar maanden weg en dan was daar de volgende alweer. Nu realiseer ik me dat we een paar jaar jaar verder zijn en dat alle tics verdwenen zijn. Soms zie ik nog wat, maar dat duurt nooit lang.
Ik heb wel wat gezegd van de tics die storend waren voor anderen. Hem geleerd hoe hij iets anders kon doen in plaats van de tic. In plaats van een bepaald geluid maken, kon hij bijvoorbeeld zuchten en over zijn bovenlip wrijven. Daarna kon hij zijn hand op zijn kin leggen in plaats van de tic. Dat was een stuk minder storend
Mijn zoon heeft trouwens wel een vermoeden van ASS. Ik weet niet in hoeverre dat er verband mee houdt.

Tourette

Ja, daar ben ik natuurlijk stiekem wel bang voor, of in elk geval alert op. Ze heeft nl idd vanalles tegelijk: verschillende bewegingen met gezicht en lijf, maar ook geluiden.
Ik houd het in de gaten, bedankt ook voor de tip om een tic eventueel te kunnen vervangen. Daarvoor is het wel nodig dat ik eea toch met haar bespreek. Dat zal ik als er idd een hinderlijke of onveilige tic komt, maar eens doen dan.

Ik hoop echt dat ze wel verdwijnen, vind het zo'n sneu gezicht, ook al wordt ze er godzijdank niet mee gepest.

hier

Een zoon (nu 11 jaar) die de afgelopen jaren steeds meer tics kreeg. Een jaar geleden was het echt heel bar en maakte ik me er ook behoorlijk zorgen over. We hebben het er toen met hem over gehad, maar hij gaf aan er zelf niet mee te zitten en er al helemaal niet mee naar een dokter te willen. Dus toen hebben we het laten rusten (wat ik best moeilijk vond, want het was vaak wel heel erg opvallend).

Het goede nieuws is: Inmiddels zijn alle tics verdwenen! Het blijft natuurlijk koffiedik kijken naar het hoe en waarom, het enige wat er echt veranderd is, is dat hij dit jaar naar de Middelbare school is gegaan en hier veel beter op zijn plek zit. Maar hij kan er natuurlijk ook 'gewoon' overheen gegroeid zijn. Ik weet het niet.

Jippox

Grijnz...nee, maar mijn dochter is wel een prinsesje

Fijn te horen dat het toch ook weer over kan gaan, ook al zijn het behoorlijk veel en opvallende tics.

Medicijnen

Goed om te lezen dat (nog) niemand hierboven zijn/haar kind aan de medicijnen heeft ivm tics. Mijn kind heeft Tourette, heeft jarenlang medicijnen hiervoor geslikt en was na jaren veranderd in een 'depressieve zombie', mede veroorzaakt door behoorlijk softdruggebruik (wat wel weer schijnt te helpen tegen tics)

Nu al twee jaar zonder medicijnen. De tics zijn in minimale mate teruggekomen, maar er is mee te leven en mijn kind voelt zich stukken beter!

Tourettemoeder

Dat is inderdaad een schrikbeeld van me, dat ze ooit aan de medicijnen zou moeten. Wat fijn dat jouw zoon nu zonder kan.

Ik heb het inmiddels toch met haar besproken. We waren samen iets aan het doen en haar lichaam was zo druk aan het schokken, het was zó opvallend dat het raar was geweest als ik dat was blijven negeren. Ik heb de indruk dat het toch goed is geweest om het er nu wel even over te hebben. Ze blijkt het gewoon allang van zichzelf door te hebben dat ze allerlei "gewoontes" heeft (zo benoemt ze het). Het was (volgens mij, maar zoals ik het inschat voor haar ook) een luchtig gesprek, waarin ik haar toch een paar dingen heb kunnen vertellen die ze nog niet wist. Zoals dat meer kinderen het hebben, dat het tics heet en eigenlijk gewoon een vergissinkje in je hersenen is, en dat het heel vaak vanzelf weer overgaat. Ook heb ik haar de tip gegeven om, als ze een heel vervelende tic heeft, of één die ze te veel vindt opvallen, die te proberen te vervangen door een "golden oldie"(nogmaals dank Niki73, dat was echt een eyeopener!).
En nu blijkt, ook al wordt ze er niet mee gepest, de kinderen uit haar klas zien het ook, die zijn natuurlijk ook niet gek. Ze krijgt regelmatig de vraag waarom ze dat doet. Dan zegt ze: dat is een gewoonte van me, kan ik moeilijk laten. En dat is vooralsnog voldoende. Wijs meisje van me

Thera

Goed om te lezen dat jouw dochter er goed mee kan omgaan! Bij mijn zoon nam het destijds zulke erge vormen aan (met zijn hoofd schudden tot hij er hoofdpijn van kreeg, allerhande geluiden), dat we (ouders & neuroloog) dachten er verstandig aan te doen met medicijnen te beginnen.

Het duurde heel lang voordat de diagnose bij mijn zoon werd gesteld, simpelweg omdat we dachten dat GdlT de 'scheld- en vloekziekte' was, en hij schold en vloekte niet ongecontroleerd.... Gelukkig is er anno 2015 meer bekendheid over dit fenomeen. En hoewel ik er niet naar kijk (en mijn zoon al helemaal niet! ) hebben televisieprogramma's als 'Tourette on tour' hieraan een positieve bijdrage geleverd.

Wordt steeds erger

Pfff, ik begin het er wel moeilijk mee te krijgen. Eigenlijk vooral omdat ik er haast niet meer aan kan ontkomen dat ze Tourette Syndroom heeft. Ze voldoet in elk geval aan de criteria, het enige is dat de diagnose niet officieel is vastgesteld.
Het is in de klas besproken, daar is gelukkig goed gereageerd en ze heeft een superlieve juf die meedenkt en zich inleest. In feite heeft ze alles méé, dus. Maar toch. Ik vind het ff slikken dat de tics misschien niet van voorbijgaande aard zijn.

Wat ook jammer is: het vervangen van hinderlijke tics lukt niet. Ik vond het een goede vondst, en dochter ook, maar het lukt haar gewoon niet. Dus ik hoop maar dat de meest opvallende/lastige tics weer wegebben. En anders zullen we tzt toch eens moeten gaan zoeken naar een goede (gedrags)therapeut.

Tics

Mijn zoon (nu 14) heeft ook lang last gehad van tics alsmede van dwang- en dranggedachten/OCD. Men dacht aan Tourette maar hij voldeed net niet aan de criteria voor een eenduidige Tourette-diagnose. Hij heeft daarnaast ADHD en had ook gegeneraliseerde angststoornis. Hij is in behandeling geweest bij het expertisecentrum Dwang, Angst en Tics van De Bascule in Amsterdam. Cognitieve gedragstherapie kan heel goed helpen, al dan niet in combinatie met medicatie. Hij is na een jaar behandeling en aangepaste medicatie nu grotendeels van zijn dwang, drang, angst en tics af. Je zou hen kunnen bellen en vragen of zij je verder kunnen helpen.
http://dat.debascule.com/wat-is-dat/expertisecentrum-dat/

Bascule

Is voor ons een behoorlijk eind weg. Maar wie weet kan ik ze eens bellen voor advies, kunnen ze me verwijzen. Ik zag ook ergens dat ik een lijst met gespecialiseerde therapeuten kon downloaden als ik donateur werd. Was bij de patiëntenorganisatie geloof ik.
Toch ben ik (nog) erg huiverig om extern hulp in te roepen. Het is nog beheersbaar en je zit zo gauw in een molen waar je moeilijk weer uit stapt. Ik wil haar bovendien niet het gevoel geven dat er iets erg mis is met haar. Voorlopig redden we het denk ik wel.
Maar ik vind het gewoon zo rot! Als ze eindeloos staat te hakkelen (ze stottert niet, het is een tic), dan zucht ze diep, dan komt er een gigantische stroom snelle geluidjes uit en dán pas kan ze aan haar verhaal beginnen. Dat er vervolgens vloeiend en ontspannen uitkomt. Dit gebeurt niet voortdurend, maar elke dag wel een keer en het ziet er zo zielig uit. Hoe zien anderen haar op zo'n moment, denk ik dan.
Godzijdank blijft ze zelf (en ik ook hoor) er heel ontspannen over. Hier kan ik ff mijn zorgen uiten, maar to haar doe ik er heel relaxt over.

Wel hulp

Je zegt zelf dat het erger wordt. Het zal ook steeds erger worden als je niks doet. En hulp inschakelen betekent niet dat er iets mis is met haar; wel dat je haar wilt helpen om er vanaf te komen of in ieder geval onder controle te krijgen. En juist om haar te laten inzien dat ze niet de enige is met tics. Bovendien doet ze er misschien wel heel ontspannen over naar jou toe, maar het lijkt mij dat ze er wel degelijk last van heeft en er graag vanaf zou willen zijn of het wat meer zou kunnen beheersen. Dat het een naam heeft en een behandeling. Bel gewoon de Bascule en vraag om advies.

steeds erger worden als je niks doet?

Dat hoeft dus helemaal niet! Zoals ik al eerder schreef: onze zoon had echt hevig last van tics, al met al paar jaar geduurd. Werd ook steeds erger en toen langzamerhand weer minder en nu is het vrijwel helemaal weg. Geheel vanzelf en zonder enige hulp.

Ik zou ook echt alleen hulp zoeken als je kind zelf aangeeft dat het dat graag wil. Je geeft aan dat er nu ook aandacht aan besteed is op school in de klas. Ik sta daar al dubbel in. Alles wat je aandacht geeft groeit tenslotte. Ik ben er niet van overtuigd dat het daar beter van wordt, het zou zelf best kunnen dat het er nu (even) juist erger van geworden is.

Mijn advies zou juist zijn om niks te doen voorlopig. Hoe lastig ook, probeer het te negeren. Geen aandacht aan geven, niks. En wacht dan bijvoorbeeld eens af hoe het tegen het einde van de zomervakantie gaat.

Therapie

Tourette gaat niet over. Wil je duidelijkheid en zekerheid ontkom je niet aan een diagnostisch proces. Wel of geen Tourette, cognitieve gedragstherapie is de enige effectieve therapie om met de tics om te leren gaan. En ze te accepteren. Je weet niet of die tics, als het geen Tourette is, vanzelf weer verdwijnen. Mijn zoon heeft enorm veel baat gehad bij die therapie. Al was het alleen maar om te ervaren dat hij niet "raar" was en niet de enige met tics. Hij was vooral blij dat de gevaarlijke tics snel verdwenen. En ook voor heel veel andere dingen was die cognitieve gedragstherapie heel nuttig. Het kan geen kwaad om toch alvast informatie in te winnen en dan te besluiten of je nu al wel of geen therapeut zoekt.

Aandacht in de klas en therapie

Ik wilde eerst ook niet dat er aandacht aan besteed werd in de klas, maar de geluiden die ze op dit moment maakt, vielen zo erg op dat juf er niet onderuit kon. Kinderen keken steeds om zich heen: "wie doet da?", en vroegen zich overduidelijk af wat er aan de hand is. Toen heeft juf (die zich al helemaal ingelezen had) na overleg met mijn dochter de klas duidelijk en kort verteld wat er aan de hand is. Gegeven de omstandigheden kon ik het alleen maar met haar eens zijn.

Over therapie. Mijn dochter voelt zich op dit moment niet "raar". Er waren nog twee andere kinderen in de klas die ooit tics hebben gehad en dus begrepen wat het was. Juf heeft ook benadrukt dat "iedereen wel een eigenaardigheidje heeft". De handicaps vlogen door de klas Voor de (h)erkenning hoeft ze niet in therapie. Van dat diagnostisch proces verwacht ik verder niet zo veel. En zoals ik al zei: tot nu toe is het nog niet zo ernstig dat ik de hele medische molen in gang ga zetten. Uit niets blijkt dat mijn dochter er zwaar onder gebukt gaat: ze huppelt vrolijk door het leven en maakt zelf grapjes over haar tics. Dit is de observatie van zowel mij, als die van andere belangrijke mensen uit haar familie als haar juf. Ik heb er duidelijk meer last van dan zij, gewoon omdat ik
bang ben voor de toekomst. Zodra ze aangeeft hulp te willen, trek ik aan de bel. Maar ik verwacht geen wonderen van (gedrags)therapie. Echt heel fijn dat jouw zoon er zoveel baat bij had, Elisa, maar dat geeft beslist geen garantie. Vaak blijkt het toch heel moeilijk om tics te leren uitstellen of vervangen. En ik heb ook bij mijn dochter al gemerkt; de tics volgen elkaar op. Dus ook die hinderlijke geluidstics zullen opeens wel weer verdwenen zijn. Het verhaal van Jippox is voor mij dan ook heel hoopgevend.

Elisa: "Het kan geen kwaad om toch alvast informatie in te winnen en dan te besluiten of je nu al wel of geen therapeut zoekt."

Dat doe ik ook Ik lees me in, pluis pubmed uit, zoek naar resultaten van therapieën, botox en antipsychotica. Ik lees verhalen van andere kinderen en schrijf hier neer waar ik me mee bezig houd. Ik ben intussen behoorlijk geïnformeerd. Maar dat knagende gevoel, de zorgen om de toekomst en _toch_ het medelijden dat ik voel als ik haar zie hakkelen, gaat daarmee niet weg. Dat kan ook niet, denk ik. Iedereen is bezorgd als er iets met zijn kind is.

Jippox, heb jij in die jaren nog getwijfeld over therapie?

Thera

Nee, eigenlijk niet. Ik heb mijn zoon een aantal keer gevraagd of hij er 'iets' mee wilde. Voor zijn groei (hij is heel klein) moet hij regelmatig voor controle naar de kinderarts, dus dan vroeg ik of hij het er eens met de kinderarts over wilde hebben. Hij was er dan altijd heel stellig in dat hij dat niet wilde. Daarmee was dat voor mij klaar.
Verder heb ik er toen natuurlijk wel veel over gelezen her en der, maar ik vond dat allemaal niet zo veelbelovend klinken. Er lijkt heel vaak toch eigenlijk maar weinig aan te doen en om medicatie sta ik ook niet te springen. Plus het idee dat als je er zo intensief mee aan de slag gaat, er ook wel erg veel nadruk op komt te liggen. Waarmee je het nog veel 'groter' maakt dan het is.
Al met al voor ons reden om er verder niets mee te doen.

Maar soms vond ik het wel heel lastig. En ik herken je bezorgdheid heel goed. Ik hoop dan ook van harte dat het bij je dochter gaat als bij onze zoon!

Hoi Thera, 

zijn de tics nog weggegaan? 
mijn zoon heeft er ook last van nu zo’n 2 jaar, het komt en gaat. 
Nu we een een aantal jaar verder zijn vroeg ik me af hoe het nu ging.
Liefs bezorgde mama

Hai Mannie,
Voor het eerst in lange tijd log ik weer eens in en ik zie dat ik inmiddels alleen de keus heb uit 2 nicknames. Ik ben dus Thera, de moeder die dit draadje startte. Wel toevallig dat ik inlog nu jij me een vraag heb gesteld
Mijn dochter is inmiddels bijna 17 en ze heeft nog steeds tics. Het lijkt de afgelopen jaren wel wat geminderd, vooral de hevigheid ervan. En ze heeft van tijd tot tijd geen of geen zichtbare tics. Ze lijdt er nog steeds niet echt onder, niet genoeg om ermee naar de ggz te willen. Ze zou dat wel aangeven hoor, we hebben inmiddels wel voor iets anders hulp gevraagd. Ik vermoed dat het iets is wat haar hele leven bij haar zal horen, eigenlijk zoals jij zegt: het komt en het gaat. Gelukkig hoeft dat geen groot probleem te zijn. Als ik kijk wat er in haar klas allemaal speelt aan identiteits-, persoonlijkheids-,  gender- en stemmingsproblematiek, dan mag ik me nog gelukkig prijzen.
Hoe oud is jouw zoon?

Hoi Thera,

Mijn zoon is 8 word in December 9
Hij heeft er zelf ook geen last van en weet dat het tics zijn.
Hij kwam vorige maand naar me toe met mam? Weet je wat tics zijn? Want dat heb ik. Nu blijkt iemand het op school ook te hebben en weet hij van hem dat het tics zijn. De gymjuf wist niet wat het was een zei stop daar nou eens mee!! Mijn zoon zei daar heel goed op: ik zou wel willen maar het zijn tics dus dat lukt niet. Hij vond het wel heel fijn om er met ons over gepraat te hebben. Het luchtte hem echt op!! Soms zijn te tics heel heftig en na 1 week is het dan weer rustig of niet opvallend. Als het zo blijft gaan doe ik er verder niks aan tenzij hij zelf bij me komt en zegt mam help me alsjeblieft!! Ik vind het fijn om te lezen hoe het bij andere gaat. Ik maakte me in het begin echt zorgen en ging er dan ook steeds op letten. Nu ik dat niet meer doe heb ik zelf ook meer rust en vallen ze me veel minder op😅 bedankt voor je berichtje 😊

Er was onlangs een leuke Omdenken podcast over een moeder die een dochter met tics had en zich daar erg druk over maakte, misschien voor jullie ook leuk om naar te luisteren.