De koek is op

Kapot

Het enige advies dat ik je zou kunnen geven is of het een optie is om de huisarts te bellen.
Verder wil ik je een hele dikke knuffel geven (((((--------)))))) om je sterkte te wensen. Het is niet niks als je het zo voor jezelf moet toegeven. Sterkte!!!

Vera

Gebeld

Ik kan pas over 2 dagen ergens terecht.

Iemand?

Is er iemand in de buurt of te bellen die je een luisterend oor kan bieden? Ik wil met liefde mijn oor lenen hoor! Het kan zo fijn zijn om alleen maar alles een keer uitgesproken te hebben.
Vind je het fijn als er morgen iemand komt om 'live' dat luisterend oor te zijn? Ik wil met liefde komen!

Vera

Lief

Ik heb momenteel praktische hulp nodig. Heb geen behoefte (meer) om mijn hart te luchten, de feiten liggen nou eenmaal zo en niet anders.
Ik heb iemand nodig die de kinderen opvsngt, die wat telefoontjes pleegt, me ziek meldt op mijn werk, vader inschakelt (kan pas vanavond, meneer heeft geen mobiel). Ik ben momenteel amper in staat te schrijven, laat staan een normaal tel.gesprek te doen. Ik weet wat ik moet doen: heel erg gas terug nemen. Maar dat kan gewoon niet. Mijn lijf dwingt me er nu toe, en ik heb totaal geen opvang. Dat wordt nog lachen als ik ooit onverhoopt onder een bus loop (ik ben het niet van plan, hoor).
Het voelt letterlijk alsof er iets geknapt is in mijn hoofd. Een dijkje of zo. Het verlamt mijn lijf, mijn hersenen, alles.
Ik heb tegen de kinderen gezegd dat ik griep heb.
Ik ga even liggen en slapen denk ik. Kijken of dat lukt.
Nee, er is echt niemand. Ik kan niemand bereiken. Het gaat echt om praktische hulp. Een luisterend oor hoef ik even niet. Maar het is wel lief van je aangeboden. Dank je.

Hulplijn

Ik leef met je mee; ik zat/zit in een vergelijkbare situatie. Er zijn hulplijnen die je kan bellen. http://www.sensoor.nl/ of via http://www.korrelatie.nl/home
In uiterste nood zou je de Crisisdienst van het Riagg bij jou in de buurt kunnen bellen; dan komt er iemand langs om even met je te praten en alvast wat dingen in werking te zetten en oplossingen te zoeken. Maar hoe dan ook moet je nog even volhouden. Je kan het! Gun jezelf even een time-out en trek dan aan de bel om het voor jezelf wat makkelijker te gaan maken.
Bijvoorbeeld weekendpleegzorg (ook en met name voor "zorgenkinderen"; het leren opbouwen van een sociaal netwerk; therapie/stressreductie etc. etc. Er zijn echt mogelijkheden genoeg alleen niet a la seconde. Tenzij het zo erg is dat je nu meteen opgenomen zou moeten worden en je kinderen in de crisisopvang opgevangen zouden moeten worden. Maar dat wil je denk ik niet. Je wilt even rust en geen zorgen aan je kop. HOU VOL! Ik ben er ook uit gekomen met veel hulp. Echt, het komt goed!!

Geen riagg

Die hebben me in het verleden meer dwars gezeten dan geholpen. Ik heb alles in mijn eentje moeten doen. Ik heb zelf overigens niks psychiatrisch, geen stoornis of zo, heb altijd in mijn kract gestaan.
Ik heb praktische hulp nodig. Iemand die me morgen ziek meldt (er komt momenteel geen zinnig woord uit bij me). De kinderen opvangt. Even wat dingen van me overneemt. Praktisch. Ik hoef mijn verhaal niet kwijt, dat kent iedereen wel. Maar ik kan het niet meer alleen dragen. Zelfs het kleinste dingetje lukt me nu niet meer. Ik heb een chaos in mijn hoofd waar ik van schrik, fysiek ben ik ook flink van slag merk ik, ik red het niet meer en pas donderdag kan ik naar mijn maatschappelijk werkster die weet hoe de vork in de steel zit en dat ik niet psychotisch, borderlinerachtig ben of zo, maar alleen overbelast, al jaren. EN het is alsof het elastiekje vandaag is gesprongen en alles door elkaar loopt in mijn hoofd. Heel eng.
Ik ben weer bezig met weekendopvang, maar dat schiet niet op. Het ka wel in het weekend van vader, nou, pfff, die moet zeker ontlast worden, hahaha.
Mijn grootste angst is dat ik nu mijn kinderen kwijtraak want moeder trekt het niet meer en verder is er niemand die echt de verantwoordelijkheidneemt.

Nee

Het klinkt niet best maar let op, je gaat deze dag doorkomen en de volgende ook nog. Zo niet gewoon op je routine (die nog ergens in een hoekje blijft sluimeren) dan wel op het doorzettingsvermogen dat je al die jaren al door heeft geholpen.
De spelregels: - je mag huilen, - je hebt gelijk en het ís ook oneerlijk dat jij het allemaal alleen moet doen, - je hebt er recht op Heel erg serieus genomen te worden en dat gaat ook gebeuren, - je kinderen gaan nog steeds voor, ook nu, dus die twee dagen ga je sowieso doen.

Je kent altijd wel iemand die kan bellen naar je werk. Diegene bel je nu op. Ook als het iemand is die je niks kunt vragen. Een juf van school, iemand die je al eens ergens mee geholpen heeft, desnoods gewoon iemand van OO ([email protected]) Je weet het al veel te goed, maar een plan sleept je er nu door. Twee dagen, twee dagen maar. En het is inderdaad %&*!

Hoe oud zijn ze

hoe oud zijn je kinderen? Eentje is er 15 schrijf je, en de andere?
Mail gewoon naar je werk en meld je ziek, je hebt hier ook al een beetje uitgelegd hoe je je voelt, geef zoiets ook door aan je werk, dat je donderdag naar de huisarts gaat maar dat je tegen een burnout aan zit. Draag je 15 jarige op om in ieder geval voor het eten te zorgen, opwarmen moet lukken.
Blijf gewoon in bed liggen of neem een lekkere douche en duik er vanavond vroeg in, zeg tegen hun maar gewoon dat je ziek bent, dat snappen ze meer.
Morgen ben je al iets uitgeruster, als de kinderen naar school zijn ga je gewoon weer in bed liggen, zet de wekker op de tijd dat ze bijna thuiskomen en probeer tot die tijd te slapen, volgens mij trek je al erg bij van veel slaap. Misschien trek je het om morgen even een paar bakken chinees te halen (bij de chinees zelf of bij de supermarkt verkopen ze dat ook) meer doe je niet die dag. Daarna is het alweer donderdag en ga je naar de huisarts en maatschappelijk werk. Laat hun maar wat hulptroepen inschakelen. Ga er voorlopig van uit dat je zeker de volgende week ook nog thuis blijft, zie dan weer verder.

heel veel sterkte!

Kapot

Het klinkt hard maar er is gewoonweg niemand die de boel van je over kan nemen; nu niet en straks zeer waarschijnlijk ook niet. Dat had en heb ik ook niet; al bijna 10 jaar niet. Zeer vergelijkbare situatie: vader niet in beeld, geen familie die de zorg op zich kan nemen, klein sociaal netwerk; zorgenkind. In geen 10 jaar heb ik relax-tijd voor mezelf gehad; alleen maar regelen en zorgen voor een zorgenkind. Ook als ik ziek was/ben. Nooit eens een avondje weg gekund; nooit op vakantie. Alles maar dan ook alles alleen moeten doen. Mvt therapie en praktische ondersteuning vanuit de diverse behandeltrajecten van mijn zoontje heb ik geleerd hoe met de situatie om te gaan. Psychiatrisch mankeer ik ook niets maar hypnotherapie, haptotherapie en andere therapieen kunnen wel helpen om je te leren het hoofd boven water te houden en te leren omgaan met overmatige stress en spanning. Alsook om tijdig de signalen van overspannen zijn te herkennen zodat je op tijd actie kan ondernemen.
Je zal op de een of andere manier deze paar dagen door moeten zien te komen, al dan niet op de automatische piloot. Je moet wel. En je kan het ook. Echt, een mens kan meer dan hij zelf denkt; ook in tijden van nood. Dut trek het uit je tenen en hou vol. Voor je kinderen en voor jezelf. Het komt echt wel goed maar hier moet je even doorheen. Niet opgeven! Het is al bijna donderdag en ook morgen kan je actie ondernemen. Doe wat je moet doen en laat de rest liggen.
En dan ga je later leren je te ontspannen, alle mogelijkheden onderzoeken ter ondersteuning enzovoorts. En vooral leren niet meer zo overbelast te raken. Niet door alles helemaal uit handen te geven maar om je grenzen te bepalen en daar waar je hulp nodig hebt die in te zetten.
Ik leef erg met je mee want ik weet exact hoe je je nu voelt. Maar ik ga het niet mooier maken dan het is. Duizenden andere vrouwen zaten en zitten in een vergelijkbare situatie en die redden het ook. Jij kan dat dus ook en je gaat het redden. Je bent nu alleen te ver over je eigen grenzen heen gegaan en dus wordt je keihard teruggefloten. Zet door; het kan alleen maar beter gaan!

Ja.

Zo simpel is het, Elisa. We kunnen het bijtje er niet bij neergooien. Ik ben al veel langer overspannen, net als jij, herken ook veel. En dan is ex nog wel in beeld, dus jij hebt het nog zwaarder, want jij moet echt 7 dagen per week.
Ik heb gevochten, ben op mijn bek gegaan, weer opgekrabbeld, met of zonder hulp. Ik ben nu wat rustiger en heb iemand gevonden die morgen werk en ex wil bellen.
Want dat is het enge. Ik schrijf rustig en tegelijkertijd ben ik in een soort paniek. De gedachte aan de confrontatie met ex en werk maakt me bijna gek. Ze zullen me echt niet doodschieten of zo, maar de drempel om te zeggen dat ik even een stapje terug moet doen is te hoog.
En de chaos in mijn hoofd maakt me ook bang. De simpelste dingen krijg ik niet meer voor elkaar. Ik probeer op een rijtje te zetten wat ik moet regelen. Lukt niet. Ik kan me nu ook voorstellen wat ADHD is, denk ik.
Ik moet het nog zien te trekken tot donderdag. Maar ik weet eigenlijk het antwoord al. Maatsch.werk weet dat ik geen keus heb en door moet gaan.
Maar wat als ik bij wijze van spreken morgen opeens dood omval? Wie zorgt er dan voor de jongens? Regelt al die extra dingen? Elisa, maakt die gedachte jou niet bang? Ik wil wel belangrijk zijn maar niet zo onherroepelijk onmisbaar!
Ik ben druk bezig mezelf te hervinden. De kinderen weten inmiddels wat er is en ik heb ze nadrukkelijk verzekerd dat zij er niets aan kunnen doen en ze helpen al waar ze kunnen, maar mijn krankzinnig drukke schema omgooien en aanpassen kunnen ze natuurlijk niet.
Het werk wat ik nu doe is dommekrachtwerk. Niks psychisch inspannends. Daarom ben ik bang dat er ook veel onbegrip zal zijn. Ex snapt het sowieso niet: hij heeft toch elke donderdag de kinderen, en om de week de weekends, wat zeur ik dan? En eerlijk is eerlijk, ik mag in mijn handen knijpen dat dat er is. Elisa heeft dat niet.
Overigens moet ik wel gezond blijven koken. We hebben overgewicht en zijn op dieet en de kinderen lopen bij de dietist. Vanavond heb ik simpel macaroni gegeten maar dat kan niet elke dag. Ik moet dit niet verwaarlozen want dat heeft nare gevolgen.
Ik ben zo ontzettend bang dat dit sowieso nare gevolgen zal hebben. OTS want de moeder kan het niet aan, een vader die naar buiten toe de schone schijn ophoudt maar niets voor de kinderen doet wat de extra zorg en begeleiding betreft (hij is ook heel slordig met de nodige medicatie, ook dit heeft al gevolgen gehad).

Kapot

Alleen al dat je onder ogen ziet dat je een stapje terug moet doen is al heel knap en een eerste stap op weg naar verbetering. En als mensen je thuissituatie een beetje weten en je al wat langer kennen dan verwacht ik alleen van botteriken dat ze het niet zullen begrijpen. En wat dan nog? Laat dat hun probleem zijn, maar het is in ieder geval niet het jouwe. Weet je, 2 jaar geleden stortte ik ook van de ene op de andere dag in. Weliswaar om hele andere redenen, maar ik herken dit helemaal en weet hoe ongelooflijk ^% je je nu voelt. Maar echt, het wordt weer beter en het is geen schande om nu te erkennen dat je het even niet ziet zitten. Ik heb geen idee, maar is het reeel dat er dan direct een OTS aan vast zit als je ff in een gigadip zat. Echt je kunt het en pak alle hulp die je krijgen kunt aan. En wedden dat je hier sterker uitkomt dan je ooit bent geweest...
Sterkte meid, je kunt het.

Lief!

Eén ding is zeker: aan de lieve mensen om me heen ligt het zeker niet. En ook maatschappelijk werk neemt me absoluut serieus, dat weet ik.
Maar ik vrees dat ik een paar heel nare knopen moet doorhakken, en even heel moeilijke beslissingen moet gaan nemen. En nee, dat gaat niet om mijn kinderen. Maar ik ben bang dat ik keuzes moet maken die me heel erg zwaar gaan vallen.
En dat gegeven brengt me ook al weer in paniek.
Maar ik ben blij dat ik niet alleen ben. Dat er heel lieve mensen zijn die me steunen. Al moet ik het grote werk en de beslissing zelf doen.

Mijn praktische hulp voor nu

- OTS is niet aan de orde. Niet over piekeren.

- je mailt nu naar je werk "ik meld me ziek, het gaat helemaal niet goed met me, donderdag dokter, geen contact aub". Het is dan wel duidelijk dat het helemaal niet goed gaat en niemand zal het een worst schelen of die ziektemelding niet volgens het boekje is.

- je belt dokter - spoedlijn. Het gaat absoluut niet goed, noodsituatie. Dokter schrijft medicatie uit en zorgt voor hulptroepen (anders dan familie).

- jij kruipt in bed en komt er donderdag pas weer uit behalve voor dokter.

- je zoons kunnen grotendeels zelf redden (speciale onderwijsklanten of niet). Als ze de macaroni niet opwarmen pakken ze vanzelf wel een paar boterhammen. In noodsituatie kunnen ook jouw kinderen veel meer dan je denkt.

- je mailt of belt man. Nu komen, noodsituatie. Niet mopperen over wat hij wel of niet doet en of hij het goed doet. In noodsituatie kunnen ook jouw kinderen veel meer dan je denkt.

- je stopt met piekeren over OTS, wat ex wel of niet doet, dieet. Je gaat slapen (dokter vragen om goede slaappil) en zet je verstand op nul (ja, makkelijker gezegd dan gedaan).

Heel veel sterkte.

Heel veel sterkte

Meid toch, wat een narigheid. Ik heb geen tips voor je (er zijn al de nodige zinvolle dingen gezegd), maar ik wil je wel veel kracht toewensen. Heel veel sterkte, zet 'm op!

Ook hier

Ook vanaf hier heel veel kracht toegewenst. Het voelt nutteloos, het is maar een wens het zijn maar woorden. Maar misschien geeft het toch een heel heel klein beetje verlichting. Een heel klein glimlachje.

Carmen.

Kapot

Hey kapot,
Ik lees dit nu pas en waarschijnlijk lig je al in bed.
Als je wilt kan ik morgen om 11 uur bij je zijn om te stofzuigen, op te ruimen of whatever, boodschappen te doen en alvast te koken (ik moet wel om een uur of 3 weer weg).
Je kunt me mailen op [email protected]
Je klinkt echt desperate en ik kan wel wat uren vrij nemen morgen, dus als je wilt pak ik morgen de auto.
Ik hoor wel of je dat ziet zitten, ik check morgenochtend mijn mail weer!
Groet,
Jujube

Jujube

Dank je, lief van je. Het huishouden is geen probleem momenteel. Mijn zeer volle agenda wel. De bordjes die ik in de lucht moet houden voor mijn kinderen en mijn werk. Anderen redden het ook, waarom ik niet. Dat gevoel.
Ik heb vannacht geslapen, wel heel onrustig, maar toch geslapen. En ik weet dat ik moet beginnen met dat werk voorlopig stop te zetten. Maar het is zo moeilijk. Ik doe al vervangend werk wegens een (lichamelijk) probleem en ik weet gewoon niet hoe ik uit moet leggen dat ik even helemaal niks ga doen. Ik weet dat ik dan ook naar de bedrijfsarts moet, die in een andere stad woont en wat een heel gedoe wordt met het OV. Als ik daaraan denk word ik al helemaal benauwd en paniekerig. Wat is er in godsnaam met me aan de hand da't ik zo extreem reageer! Ja, ik weet het wel: doodmoe. Pfff... Voel me een aansteller, het lukt me niet mezelf een schop onder mijn reet te geven.

"anderen redden het ook, waarom ik niet"

Anderen redden het ook niet! Alleen accepteren die hun gevoel en laten even de boel de boel. Je voelt je verschrikkelijk, en dat mág gewoon! Belangrijkste is nu dat je heeel goed naar jezelf luistert. De eerste stappen naar beterschap heb je al gezet, dat is hardstikke goed. Accepteer dat je nu ziek bent, je gaat er wat aan doen.

Gr. Poezie.

Kapot,

Mocht je Jujube niet nodig hebben voor het huishouden, dan toch wel om je naar de bedrijfsarts te brengen. Of om ander praktische dingen te regelen. Toch? Misschien moet je niet nee zeggen, maar hulp accepteren. En wat dat overgewicht betreft, een paar dagen respijt moet kunnen. Er zijn nu belangrijkere dingen. Enne, een paar keer boterhammen is echt niet ongezond hoor! Ik weet wel dat alles (alles!) nu een grote berg vormt, maar toch moet je proberen de boel te ontrafelen, en je alleen richten op de echt belangrijke dingen.
Waar ik aan moest denken toen jouw zoon met twee vriendjes thuiskwam, kan jouw zoon ook eens met die twee mee? Dat je de moeders belt, zegt dat je oververmoeid bent (of geveld door een heftig virus) en of hij bij hen mag spelen, zodat je een extra dutje kunt doen?
Sterkte. Bellefleur

Kapot

Ik denk dat je nooit moet kijken naar 'wat anderen wel redden'. Dat heeft geen zin, bovendien kun je verschillende situaties niet met elkaar vergelijken. Kijk alleen naar wat jij kunt doen op dit moment, en als je je werk momenteel niet aan kunt dan is dat maar zo. Hoef je je niet schuldig over te voelen of je voor te schamen.
Je hebt een enorm druk leven met veel gedoe en het is logisch dat je dan op een gegeven moment op een punt komt dat je het (tijdelijk) niet meer ziet zitten.
Probeer te accepteren dat het even niet meer gaat, inventariseer waar je hulp bij nodig hebt en probeer dan toch mensen in te schakelen, inclusief je eigen kinderen (huishoudelijke dingen e.d.), om je bij e.e.a. te helpen.
Je weet m'n mailadres, dus ik hoor evt. wel of ik nog iets voor je kan doen.
Groet,
Jujube

Jujube

Je hebt mail...

Schakelaar om

Durf hulp te accepteren. Alsjeblieft, probeer dat. Als iemand aanbiedt je ergens naar toe te brengen of op te ruimen, accepteer het, ook al denk je het zelf wel te kunnen. Jij moet rust in je hoofd hebben...

Puck

Jij ook

Kapot

Er moet echt wat in je hoofd gebeuren want je houdt jezelf voor de gek. Jij bent niet zwak of een aansteller als je dit allemaal even niet meer trekt. Jij bent "die anderen" niet. Jij hoeft helemaal niet uit te leggen waarom je helemaal niets gaat doen. Jij hoeft je niet te verantwoorden.
Leg die bedrijfsarts uit dat je er finaal doorheen zit en wees eerlijk; hou je niet groot. Zeg eerlijk dat je al paniekerig wordt als je denkt aan het reizen. Er zijn altijd andere mogelijkheden en oplossingen zolang jij eerlijk bent en heel duidelijk aangeeft dat je nu compleet stuk zit.
Ik herken het wel; ik leed ook extreem aan dit "sterke, onafhankelijke-vrouw-syndroom". Niet zeuren, gewoon doorgaan met proberen al die balIen tegelijk in de lucht te houden. Jezelf als persoon compleet op de laatste rang zetten. Totdat ik zo compleet stuk zat (erger dan jij nu) dat ik wel degelijk acuut moest worden opgenomen (op mijn eigen verzoek) en mijn kind in een vreemd pleeggezin moest.
In diverse therapieen heb ik veel geleerd. En ik heb geleerd hulp te aanvaarden en te gebruiken. Om me niet altijd zo groot te houden. En vooral om te accepteren. Die dingen veranderen die ik kon veranderen maar de rest los te laten en te laten gaan. Ik ben dus ook nu al 10 jaar (sinds de geboorte van mijn zoontje) gedeeltelijk in de WAO en werkloos. Om diverse redenen maar reden nr. 1 is dat ik gewoonweg niet in staat ben om naast het alleen zorgen voor mezelf en mijn kind ook nog te werken. En als ik wel straks kan werken, is dat minimaal en onder speciale omstandigheden. Dat is geen schande; dat is logisch. In mijn belang en dus ook in het belang van mijn kind.
Jij bent ook maar een mens met uiteindelijk beperkte fysieke en geestelijke draagkracht. Die draagkracht is nu nihil. Eerst moet je nu geestelijk en lichamelijk weer op krachten komen. Met zowel praktische als psychische hulp. Aanvaard dat gegeven en ga daarmee verder.
Dus jij gaat vooralsnog stoppen met je werk; je bedrijfsarts begrijpt dat heus wel. Laat je desnoods door iemand brengen en neem iemand mee naar dat gesprek. Je bent zowel knetteroverspannen en je hebt een burn-out. Dat zijn legitieme ziektes en het kost veel tijd om daarvan te herstellen.
Vraag of de huisarts langs komt en wees ook eerlijk naar hem toe. Ook hij/zij kent wel wat toegangsdeurtjes vwb hulp en ondersteuning.
Wijs ook het Riagg niet bij voorbaat af. Ik heb ook een paar negatieve ervaringen daarmee gehad maar ook heus wel een positieve.
Weekendpleegzorg kan wel ieder weekend als dat nodig is. Je kan ook thuis gespecialiseerde gezinsverzorging krijgen voor een tijdje.
Accepteer het nou en aanvaard het. Je bent niet zwak; je bent gewoon ziek. En je wordt weer beter! Sterkte!

Kapot

Pak alsjeblieft de aangeboden hulp aan, daar zijn we toch voor op de wereld, om elkaar bij te staan? Er is altijd ergens hulp, dat weet ik heel zeker. Ik kan je niet fysiek ter zijde komen staan, maar voor je bellen kan ik ook ([email protected]).
Een hele dikke virtuele knuffel en ik hoop zo ontzettend dat je iemand van ons mailt.
Groetjes
Massi

Niet gek hoor

ik ben zelf ooit overspannen geweest van minder hoor.Kan je gewoon overkomen, kan iedereen overkomen. Bij mij kwam het door een doodgewone verhuizing van huis en een verhuizing van functie op mijn werk. Dat tezamen met kleine kindjes, kleine verbouwing en ik denk zelf nu gewoon de verandering van het vertrouwde en hup daar zat ik. Ineens, van de ene dag op de andere. Janken om niets, niet naar mijn werk durven, niet thuis durven zijn. Graag terug naar mijn oude huis willen.(vluchtgedrag). Ik heb toen met de kleine van 1 jaar kilometers met de wandelwagen gewandeld, dat was het enige wat ik wilde en kon. Frisse neus halen en weg van alle ellende (zo voelde ik dat toen) ik was ook echt totaal mezelf niet want mijn nieuwe buren gingen bijvoorbeeld op vakantie en ze zwaaiden zeg maar bij het weggaan en hup... janken! (zó raar voelde ik mezelf)
Pas toen ik met behulp van de bedrijfmaatschappelijkwerker kon accepteren dat het helemaal niet erg was om eens een stapje terug te doen, geen perfect huishouden te hebben en ook gewoon eens kon zeggen tegen iemand, "nee, dat kan ik niet" ging het wat beter met me.
Na een maand ben ik weer gaan werken, eerst halve dagen, en terug op mijn oude vertrouwde functie, even niets nieuws, gewoon wat ik gewend was. Ik heb er van geleerd dat ik beter nee moet leren zeggen, dat dat echt geen schande is, en dat je soms moet toegeven dat je iets (nu) niet kunt.

succes, het komt echt goed! Het is al goed dat je nu even de boel de boel probeert te laten.

Verwerken en zo

Lieve, lieve allemaal (bah wat klef! )
Ik ben aan het verwerken. Aan het aanvaarden. Maar ook nog heel hard aan het spartelen. We weten allemaal hoe er wordt gedacht over mensen in de bijstand, mensen die een PGB nodig hebben etc. Niet iedereen heeft dat begrip. Lees de andere rubrieken in OOL maar, hoe hard mensen kunnen zijn. Ik heb heel hard gevochten voor mijn zelfstandigheid, om te bewijzen dat ik geen profiteur ben, dat ik mijn grenzen ook kan verleggen en dat ik best goed begrijp dat elk huisje zijn kruisje heeft en ik dus niet moest lopen miepen.
Nu moet ik mezelf toestaan te miepen, en hulp te vragen.
Het is trouwens niet zo dat ik aangeboden hulp heb geweigerd. Er komen mensen hierheen, ik weet alleen niet meer of het vandaag of morgen is. Ik wil inventariseren wat er moet gebeuren. Kan het alleen nog niet. Ik heb die agenda liggen hier, vol aantekeningen. Geef me een Chinese krant en ik snap die net zo goed. Ik neem niks meer op.
Er is inmiddels ook iemand die contact op wil nemen met mijn baas. En als er iemand mee wil als ik naar de bedrijfsarts moet dan neem ik dat gráág aan!
De maatschappelijk werk komt morgen, is al op de hoogte van de situatie. Ik laat het over me heen komen.
Contact met BJZ wil ik absoluut niet, dat kan het PGB in gevaar brengen. Ik heb in het verleden een heel nare ervaring hiermee gehad.
Maar mocht ik de indruk wekken geen hulp aan te willen nemen: dat is niet waar. Ik besef dat ik geen keus heb, ben amper in staat een boodschappenlijstje te maken bij wijze van spreken. Maar het is zo moeilijk dingen te delegeren. Bezoek aan dokters, 10minutengesprek op school, dat soort dingen moet ik toch zelf doen, vrees ik
Ik ga dit de komende dagen inventariseren. En verder slapen, slapen, slapen, en hopen dat er niet nog meer ellende op mijn pad komt die nog meer zand in de machine gooit.

Lieve kapot

" Bezoek aan dokters, 10minutengesprek op school, dat soort dingen moet ik toch zelf doen, vrees ik " => maar als er iemand méé kan om jouw belangen duidelijker en helderder te verwoorden en te verdedigen, dan hoef je het in elk geval niet alleen te doen. Inventariseren? Prima! Als er toch mensen naar je toekomen, kunnen die je daarmee helpen. Knuffel! Ik zorg een beetje uit de verte, goed?

Kapot

Ik ben bang dat ik hiervandaan niet zo veel voor je kan doen. Maar er wordt ook hier aan je gedacht. Heel veel sterkte gewenst!