Borstamputatie
Beste allemaal,
Een paar maanden geleden heb ik een borstamputatie gehad. Hoewel het litteken op zich goed geheeld is, vind ik het behoorlijk moeilijk om het te verwerken. Elke dag als ik me sta te wassen zie ik in de spiegel die halve boezem. Af en toe moet ik er ontzettend om huilen.
Het hele behandelproces is vrij eenzaam geweest. Hoewel mijn dochter mee ging naar alle afspraken, was mijn man niet tot nauwelijks betrokken, vooral met zijn eigen dingen bezig. Hij begrijpt er ook geen hout van hoe het nu voelt, vindt dat ik vooral blij moet zijn dat alle kanker weg is.
En natuurlijk is dat hartstikke mooi, maar ik mis mijn prachtige boezem. Ze waren echt mooi, nu is het geen gezicht meer, die ene.
Toch voel ik evenmin voor een ingrijpende reconstructie. Qua conditie heeft deze operatie me al zo aangepakt, ik heb nu de energie van een hoogbejaarde.
Ik had wel vrienden die met me meeleefden en die begrijpen wel hoe het moet voelen, maar ik mis het dat ik dit niet kan delen met mijn man.
Binnenkort start er een oncologische revalidatie om conditie weer aan te pakken en krijg ik ook gesprekken met een maatschappelijk werkster.
Nu ben ik benieuwd naar of er meer vrouwen zijn hier die zo'n traject hebben meegemaakt. Hoe lang duurt het voor je hieraan went? Wat doe je om je conditie terug te krijgen?
Tja, niet helemaal vergelijkbaar.
Ik heb meer dan 10 jaar geleden een dubbele amputatie gehad, maar wel gelijk met reconstructie. Dan ben je natuurlijk niet half plat, maar met grote littekens en nog geen tepels ziet het er natuurlijk ook niet uit.
Ik kreeg wel enigszins steun van mijn man, maar hoe het voelt om geen gevoel in je borsten meer te hebben, snapt hij natuurlijk ook niet.
Mijn kinderen waren toen nog erg klein.
Ik denk dat oncologische revalidatie en een gesprek met een maatschappelijke werker beiden heel goed kunnen helpen.
Heb je alleen een operatie gehad ? Ik had na mijn operatie redelijk snel mijn conditie niet terug (niet volledig natuurlijk). Maar ik denk dat ik een stuk jonger was. Ik had de revalidatie voornamelijk nodig voor de chemo.
Niet te ver vooruit denken, neem alles stapje voor stapje en veel sterkte !
Wat akelig dat je man niet meeleeft met jou. Hij stast het dichtste bij je, dus dat voel je wel denk ik.
Het is niet realistisch dat je, nu de kanker weg is, alleen nog maar blij zou mogen zijn. Natuurlijk ben je blij en dankbaar! Maar ik was en ben nog steeds (na een jaar), heel erg bezorgd en bang dat het terugkomt. Mentaal en cognitief heb ik ook een flinke klap gehad en herstellen en reïntegreren kost echt tijd en energie. Het is goed dat je naar maatschappelijk werk gaat. Bespreek het daar: misschien kun je je man een keer meenemen en dat van tevoren goed overleggen en tegen hem zeggen dat er praktische tips voor de partner zijn ofzo? Vraag het aan maatschappelijk werk.
Het trainingsprogramma is mij ontzettend goed bevallen en het heeft echt flink bijgedragen aan fysiek en mentaal herstel.
Ik heb een borstsparende operatie gehad. Dat is wel anders dus, maar ik herken het gevoel van je mooie boezem die niet meer is wat ie was, iedere keer als je in de spiegel kijkt. Begrijpelijk dat je nu geen operatie of polonaise aan je lijf wil, maar je zit er wel mee. Vergeet niet dat je daarvan ook mentaal moet herstellen. Wat Zonnebloempje hierboven zegt: probeer de dingen stap voor stap te doen. Leef bij de dag. Beweegprogramma in combinatie met maatsch. werk is is top. Ik wens je veel sterkte en een goed herstel!
Ik heb in aug 2022 een dubbelzijdige borstamputatie gehad en ben tot nog toe nog plat (maar word over 2 weken geopereerd). Ik vind het ook heel lelijk en heb er moeite mee mezelf in de spiegel te zien. Gelukkig heb ik wel een meelevende man, kinderen, familie en vrienden.
Door een natraject van bestralingen en chemo, heb ik ook heel slecht in mijn energie gezeten. Dat ik weleens gedacht heb, van komt dit ooit nog goed.
Ik ben gaan wandelen en zwemmen. Eerst korte afstanden, maar langzaam steeds verder opgebouwd tot ik dagelijks een uur wandelde en twee keer per week een uur zwom.
Een oncologisch beweegprogramma heb ik niet gedaan, maar ga ik denk ik wel na de operatie doen, omdat ik merk dat ik het zwemmen een beetje zat begin te raken.
Ik ga daarnaast twee keer per week naar een oncologisch fysiotherapeut voor lymfedrainage en zij heeft me ook enorm gesteund, was naast fysiotherapeut eigenlijk ook een beetje maatschappelijk werkster.
Heel veel sterkte!
Bedankt allemaal voor jullie reacties! Ik heb nu de tijd niet maar kom hier z.s.m. op terug.
@Zonnebloem: twee tegelijk en dat op zo'n jonge leeftijd, dat lijkt me heftig! Ik ben 52. Desondanks mis ik het gevoel van vrouwelijkheid nu ik een halve boezem heb.
Ik had inderdaad alleen een operatie. Er is nog wel nagedacht over borstsparend, maar er zaten meerdere verdachte plekken achter elkaar. Achteraf bleek dat de grootste, die verantwoordelijk was voor de keuze amputatie, een goedaardig gezwel was. Dat was een beetje zuur, maar ja, ze konden het bij de echo niet vinden, dus ook niet aanprikken. Het was alleen bij de MRI te zien. En ook als het wel borstsparend was geweest, was het niet echt mooi geworden. Dan had mijn rechterborst veel hoger gezeten dan de andere. Dus het was uiteindelijk wel de beste optie.
@EmmaT: Ja, ik vind het wel een dubbele boodschap. Enerzijds zei hij dat hij het allerbelangrijkst vindt dat alles weg is, qua kanker, anderzijds heeft hij dus dat litteken sinds de keer dat het verband eraf ging, nooit meer gezien. Dat geeft mij niet het idee dat het hem inderdaad niets uitmaakt. Zo maakt hij niet makkelijker voor me om deze nieuwe situatie te accepteren.
De gesprekken met maatsch. werkster zitten bij de revalidatie in. Ik ga daar eens vragen wat ik hiermee aanmoet.
Nee, mentaal is het een hele verwerking. Gisteren zat ik de foto's terug te kijken die ik allemaal gemaakt heb in het ziekenhuis, ik heb het hele proces gefotografeerd, en dus ook de foto's die ik vlak tevoren nog gemaakt heb van mijn oude boezem, en dan moet ik echt wel even een potje huilen, hoor. ik maak er een document van, samen met alle dagboek notities die ik heb. Dat helpt ook verwerken.
@Sonja: ook al een dubbele amputatie! Verschrikkelijk! Ik denk dat ik dan misschien ook wel een reconstructie zou willen. Ben jij ook nog relatief jong misschien?
jij hebt jezelf stevig aangepakt, lees ik wel. Wat goed, elke dag een uur in beweging. Ik probeer nu ook elke dag minimaal een half uur stevig te wandelen en hoop mettertijd de afstand op te kunnen voeren. Zonder bestraling en chemo is het eigenlijk wel raar dat ik zo slecht in mijn energie zit, maarja.
Wel fijn dat je steun had van zowel je gezin als de fysiotherapeut!
