Ben ik een watje (operatie zoontje)?
Mijn zoontje van 7 heeft pas zijn amandelen laten knippen. Op zich is dat allemaal goed gegaan, maar ik heb me heel druk lopen maken over de narcose (ervaring uit het verleden)....
Ik merk dat ik nu nog heel vaak terugdenk aan de operatie, aan de andere kindjes op de afdeling, en dat ik lichamelijk af en toe sta te trillen op mijn benen.
Is dit aanstellerij of hebben andere ouders dit ook?
Is wel heftig
Hoi jds,
ik ben inmiddels 4x bij operatie van kinderen geweest (allemaal amandelen/buisjes). En ik vind het ook best heftig. Vooral het onder narcose gaan, wakker worden, het is niet niks.
Bij mij waren de laatste 2x in november vorig jaar en ik weet het nog precies. Ik denk er ook nog regelmatig aan terug.
Hopelijk is je zoontje er in elk geval van opgeknapt, dan is het niet voor niks geweest.
Gr. Wiggie
Reactie
Je zal mij niet horen zeggen dat je een watje bent. Iedereen ervaart het anders.
Hier zijn allebei de kinderen pas geopereerd. Ik ben er vrij laconiek in gegaan, met het idee: het moet dan toch. Ik ben altijd van mening dat kinderen voelen hoe jij je voelt, dus ik probeer zo kalm mogelijk te blijven. Maar dat moet je wel kunnen natuurlijk. Tuurlijk ik vind het niet fijn en dat ze huilend met veel pijn wakker worden vind ik mogelijk nog erger dan het inslapen, maar ik houd me cool. Allebei de kinderen gingen zowat lachend de operatiekamer in en fietsten er na de operatie zo doorheen, of dat met elkaar samenhangt weet ik niet, ik ben geneigd te geloven van wel.
Ik ben vroeger vaak geopereerd en heb het altijd als 'positief' ervaren. Dat speelt natuurlijk ook wel een rol.
Sterkte, kan me voorstellen dat je er nog vaak aan terug denkt.
groetjes lied.
Watje?
watje? Nee, dat ben je niet. Zelf heb ik er nooit moeite mee gehad als kind geopereerd werd, maar het was dan ook heel belangrijk dat het gebeurde. Ook hij heeft het niet als vervelend ervaren. Ik heb het zelf ook nooit eng gevonden als ik geopereerd werd. Maar iedereen is anders, ik zou het wel van me af gaan praten, want het is niet iets waar je mee rond moet blijven lopen, ook voor je kind niet, als jij er moeite mee hebt kun je dat gevoel op hem overbrengen en dat wil je uiteraard niet.
Nee joh, je bent geen watje!
Onze oudste zoon heeft inmiddels tien keer buisjes gehad en negen keer was ik erbij toen hij in slaap werd gebracht, ik vind het verschrikkelijk om dat te zien maar goed, die ene keer was mijn man vrij en de rest dus niet
en hem alleen naar binnen laten gaan is geen optie voor mij, geen sprake van
Hij heeft maar 1 keer een vervelend moment gehad van wakker worden en dat was na een andere operatie,toen 1 balletje was vastgezet, dat deed hem vreselijk veel pijn toen hij wakker werd en hij heeft toen ook flink wat pijnstilling gehad en ik zat er toen ook bij te huilen, vreselijk om te zien was het.
Dus nee hoor, ik vind jou absoluut geen watje!
Te snel gedrukt..
er moest eigenlijk nog even bij dat ik het eens ben met Reina, praat er met iemand over, wie weet helpt je dat. Het is ook niet niks en niet iedereen is gelijk..
Watje?
mm ik dacht ook watjes als je flauw valt als je kind gehecht wordt of zo... tot mijn zoon zelf gehecht moest wordne 2jr geleden, vingers ts de deur op school en 2 vingers waar de vellen aan hingen, ik dacht mee te kijken maar voelde me toch naar worden, je doet er niks aan...
maar projecteer het niet op je kind.
mijn zoon moest later lachen met zijn moeder die eventjes 'onwel' werd ...
Bedankt
Bedankt voor al jullie berichtjes. Ben blij dat ik niet als enige zo reageerd. Inmiddels gaat het wel weer, en ik heb er ook flink met mijn over gepraat (die gewoon eerlijk zei: ik ben blij dat jij met hem mee was gegaan, en dat ik niet hoefde....)
Volgende maand moet mijn dochtertje voor darmonderzoek, dus dan mag ik het nog een keer doormaken. De enige troost die ik bij haar heb, is dat zij daarna niet zoveel pijn heeft als mijn zoon....
Nogmaals bedankt voor jullie reacties!
Nee hoor
Geen watje.... Toen bij mijn zoontje neusamandel verwijderd werd en bij hem was op de uitslaapkamer, zag ik een mevrouw afgevoerd worden... die was knock out gegaan en ik heb haar daarna niet meer terug gezien. Gelukkig was haar man mee en kon die bij hun kind blijven.
Ach...
Wat heet aanstellen? Als jij dat zo voelt, dan is het toch gewoon zo? Neemt niet weg dat ik het bij mij zelf niet herken.. maar ik geloof dat ik gewoon heel erg nuchter ben. Gelukkig maar, want onze jongste zoon van acht jaar heeft nogal eens wat.
