Angsten om wat zou kunnen gebeuren.Is dit wel normaal?
Iedereen heeft wel eens angst,is waarschijnlijk heel normaal.Maar stilletjes aan is het alsof ik me begin te realiseren,dat mijn angsten de verkeerde richting uitgaan.Heb het lang toegeschreven aan het gedrag van anderen of gebeurtenissen die door de jaren heen mijn weg zijn gepasseerd.En...deels zal dit er ook wel toe bijdragen,omdat je nu eenmaal niet alleen in het leven staat en dat samenwerken met anderen erbij hoort.
Maar...mijn angsten hebben altijd te maken met relaties naar vrienden en familie toe,vooral als het om mijn gezin,kinderen en schoonkinderen gaat.Er mag blijkbaar niets fout gaan of ik sla in paniek,want ik 'wil' niet dat er iets fout loopt!
Het is voor mij al een grote doorbraak om hierover te praten.
Omdat het begint door te dringen dat ik hierin te ver ga,mezelf verdrietig maak.
Lichamelijk gaat het bergaf ook.Heb weinig moed,gebrek aan energie,nergens zin in,beklemmend gevoel(vooral 's ochtends)
Paar weken terug had ik me voorgenomen om even alles op pauze te zetten.Veertien dagen eventjes tot rust komen.Had dit met beste vriedin/collega en werkgever reeds besproken maar heb de laatste moment afgehaakt,omdat het misschien toch zo geen goed idee was om thuis in men eentje te zitten piekeren.
Op die manier moest ik mezelf ook dwingen om men bed uit te komen en dingen te gaan doen en ik wou vooral mijn kinderen hiermee niet lastig vallen.Eentje is net uit een depressie van een jaar,dus wou haar hiermee niet belasten.
Ik besef dat mijn angsten gaan om dingen die zouden "kunnen" gebeuren.Het minste wat er eens mis gaat,is voor mij genoeg om hierover door te gaan piekeren.Dit houd me dag en nacht bezig met als gevolg dat ik constant wakker word.
Mijn partner zegt dat ik de dingen veel te hard opblaas.Feit is dat ik met hem niet op dezelfde golflengte zit in vele dingen.Hij is een doorzetter,harde werker,heel erg gesteld op centen en vooruitgang.Ik ben rustiger op dat vlak,ben sneller tevreden en vind een dak boven je hoofd,eten op tafel enz...al belangrijk genoeg.
Maar ik ben op zoek naar de echte achterliggende grond van mijn angst om ruzie met vrienden,familie...
Wanneer ik er nog maar aan denk dat mijn kinderen onderling ruzie zouden krijgen of wij met hen,slaat de angst toe en ben ik niet meer in staat rationeel te denken.Vandaar dat ik ook altijd probeer om alle mogelijke conflicten uit de weg te gaan.
Heb er reeds aan gedacht om de oorzaak jaren terug te gaan zoeken,tijdens mijn eigen jeugd.
Niet makkelijk,wat zouden jullie doen?
Huisarts?
Misschien kun je dit eens aan de huisarts vertellen en eens horen wat die ervan vindt. Iemand die echt met je praat, kan beter inschatten of het wel over gaat of dat je hulp nodig hebt.
Leeftijd / overgang
Ik weet niet hoe oud je bent, maar dit kan ook door de overgang komen.
Over conflicten
Een te grote – want verlammende – angst voor conflict kan inderdaad wortelen in jeugdervaringen. Het wijst in ieder geval op een gebrek aan vaardigheden om op een gezonde, wellevende manier voor jezelf op te komen (assertiviteit). Wie hierdoor in de rol van slachtoffer terechtkomt, legt nog wel eens passief-aggressief gedrag aan de dag. Dat is minder onschuldig dan het misschien lijkt: heimelijke agressie is namelijk evenzeer agressie als openlijke agressie. Meestal roept het zelfs meer ergernis, woede en wantrouwen op.
Je openlijk durven uiten, ook als het gaat om negatieve gevoelens of een andere mening, is op de langere termijn de beste preventie voor het uit de hand lopen van conflicten.
Rode krullenbol
Effe moedeloos...
Ik heb altijd al last gehad van angsten en heb door de huisarts maanden terug
medicatie gekregen die dat een beetje zouden moeten onderdrukken.
De voorbije weken kreeg ik de indruk dat het niet meer hielp.
Gisteren alle moed bijeen geraapt en terug naar dokter gestapt,die de medicatie heeft verdubbeld.Heb met die man gepraat,maar kreeg de indruk dat hij er wat lichtjes overging.Hij raadde wel aan om eventueel hulp te zoeken bij een prychiater omdat die mensen hiermee toch beter vertrouwd zijn,maar dat is toch een grote stap vind ik...zou het eigenlijk wel moeten doen en heb ondertussen een paar mensen gevonden.
Waar die angst vandaan komt heeft zonder twijfel te maken met mijn jeugd,waar er vaak conflicten waren thuis tussen ouders en mijn broer.
Het ergste van al is dat ik het gevoel heb dat die toestand mij gewoon blijft achtervolgen op één of andere manier.
Mijn schoonfamilie (heel gerespecteerde familie trouwens),maar in relaties zat het behoorlijk fout.Constant conflicten die een bijna 10 jaar van mijn leven hebben bepaald.
Nu voel ik wat spanningen tussen mijn eigen kinderen en dat maakt dat ik totaal in paniek sla want dezelfde situatie wil ik niet meer meemaken.Ik tracht dit in goede banen te leiden.Toch weet ik best dat je zoiets niet in de hand hebt...spijtig.
Nena en Marie
Nena, ik begrijp goed wat je bedoelt en je uitleg dat de bron van je angsten uit je jeugd komen en de constante spanningen waaronder je leefde. Wat zou kunnen helpen is dat je een psycholoog zoekt die ook EMDR doet, en die kan je door middel van een heel eenvoudige techniek de angsten laten verdwijnen zonder dat je heel diep in je verleden hoeft te gaan graven. Zo maar medicijnen zou voor mij geen oplossing zijn. Er is iets wat je angsten aanwakkert, en het is het slimste om daar iets aan te doen. Een psychiater kom je tegenwoordig niet snel meer terecht geloof ik. Dan moet er echt een vermoeden van een ernstige psychiatrische stoornis zijn en dat vermoed ik bij jou niet. (denk aan bipolaire stoornis, border line e.d.)Een psycholoog moet je hebben; iemand om mee te praten en die je helpt je angsten in het juiste perspectief te zetten en je tips geeft wat je moet doen als je je angsten voelt opkomen.
Marie; daar zat ik laatst ook aan te denken en heb ik vaker gehoord. De overgang zorgt voor allerlei processen in je lijf en hoofd en angst kan er een van zijn. Ik hoor vaak van vrouwen om mij heen dat ze sinds ze in de overgang zijn niet meer durven auto te rijden en veel banger zijn geworden. Je daarvan bewust zijn kan ook al veel helpen.
Idee
Vorig jaar kreeg ik rond deze tijd ook vrij plotseling last van angst. Er was niets bijzonders aan de hand dacht ik maar terugkijkend kwam ik toen precies in de menopauze, mijn laatste menstruatie had plaatsgevonden. Omdat ik er niet mee wilde blijven lopen ben ik naar de huisarts gegaan. Ik kreeg pillen, waar ik niet om gevraagd had en die nu nog ongebruikt in de kast liggen, maar ook het aanbod om te praten met de praktijkondersteuner. Hij had wel een wachttijd van een maand maar het was heel prettig en laagdrempelig. Mijn angst betrof vooral het verliezen van mensen terwijl ik op (een verre) reis zou zijn. Na drie gesprekken ging het beter en daar heb ik het bij gelaten. Wat de invloed van de overgang geweest is zal ik nooit weten maar achteraf gezien vond ik het wel heel typisch dat dit juist in deze maanden gebeurde.
twijfels...
Kan best zijn dat de overgang er deels mee te maken heeft,maar heb dit grotendeels achter de rug denk ik toch wel.
Ik besef gelukkig (en met de steun van mijn beste vriendin) dat ik er iets moet aan doen.Het gaat ook zo met heel veel ups en downs, die zich kunnen voordoen op één dag tijd.Het ene ogenblik voel ik rust,de andere moment overvalt er mij een onbeschrijfelijk beklemmend gevoel en zou ik het liefst ergens in een donker hoekje willen wegkruipen.
In mijn wereld van denken en beleven,zou er niets mogen fout gaan,zou alles moeten bestaan uit vrede en liefde,terwijl ik weet dat dit in het leven niet altijd mogelijk is.Conflicten,frustraties,ergernissen zullen altijd je pad kruisen,maar ik kan hier niet mee om.Het is echt wel dubbel...mijn verstand zegt dat het niet altijd kan zoals mijn hart het wilt.
Ik vind het dan ook erg dat degene waar ik het dichtste bij sta(mijn partner) precies altijd de persoon is waar ik boos op word,want hij zegt dit verkeerd of doet dingen die misschien wel kunnen leiden tot conflicten tussen de kinderen bv...vaak is dat onzin en bedoeld hij het goed,maar ik ben ook niet naief.Omdat hij zo prestatiegericht is botst het vaak omdat we nu eenmaal twee totaal verschillende karakters zijn op dat vlak.
Zeker als het om de kinderen gaat,kan ik mijn stekels gaan opzetten als ik vind dat er iets niet rechtvaardig gaat.
Niets is makkelijk in het leven neem ik aan,elkaar graag zien,samen leven,de juiste weg kiezen,de juiste beslissingen nemen...vaak heel omslachtig.
De bijkomende frustraties van mijn kant,angst en pijn, dàt zijn dus de dingen waar ik moet leren mee omgaan.Zelfs als er iets verkeerd zou lopen,moet ik sterk genoeg in mijn schoenen staan om dit te kunnen verwerken en er leren mee te leven.Momenteel kan ik dat dus niet meer!
Doorheen de jaren heb ik zoveel last en ellende op mijn schouders gekregen,dat ze al wat er nu nog bijkomt,niet meer kunnen dragen.
Hopelijk lukt het om hieruit te geraken.
