Afleiding en balans vinden met stress
Ben al behoorlijke tijd qua gezondheid aan het klooien. Klachten waarvoor ik bij de fysio loop. Daar was aanleiding voor gezien klacht 1 en binnen paar weken ziekte 2. Daarnaast veel stress gehad vanwege moeilijkheden rondom jongste kind. Dat is nu laatste maanden juist opgelost en verder ja, het gaat zijn gang. Alles goed onder de knie in hulpverleningsland en vlakken waar het steeds wel vinger aan de pols blijft. Het vraagt wat energie. Wat ik eigenlijk niet heb maar inmiddels echt leren doseren en ik nog steeds in minimale opbouw zit met de verminderde weerstand.
Omdat ik steeds dacht, het is allemaal wat veel heb ik nu met klacht 3 lang rondgelopen en nog steeds. Inmiddels dagelijks pijn en hinder. Bij de huisarts geweest, ziekenhuis onderzoek gehad en de derde staat nu gepland. Ze hebben wat gezien en van dokter Google wordt ik niet beter. Angst en krachtig blijven wisselen nu af. Alleenstaand ouder zijn en ziek worden is gewoon een slechte combi.
Bovendien ben ik net tot rust aan het komen/gekomen van veel moeilijke zaken, wil ik van alles aanpakken wat ik al jaren maar laat zitten en ook echt leuke ideeen die ik eindelijk wil omdat het kan, En dan dit. Ik kom nauwelijks tot iets, heb wel wat wat ook daadwerkelijk al is gelukt maar het volgende onderzoek benauwd me toch enigzins. Omdat ik al eerder die rotziekte heb gehad.
Eigenlijk voel ik aan alle kanten dat het niet goed zit en ben ik bang dat ik misschien volgende maand wel heel naar erbij zit. De afspraak die ik heb duurt me ook te lang en ik weet al dat ze me gaan bespreken na het aanstaande onderzoek dus ik ga ook van het negatieve uit.
Maar goed voel ik me niet. Ik doe juist veel aan afleiding en normale zaken zoals ik anders ook zou doen. Hoe kom ik nou de komende tijd door totdat ik meer weet? De vorige keer ging het via spoed en was het gewoon een grote rollercoaster. Nu bereid ik me voor maar van de andere kant zit je gewoon in spanning en vooral in de avond zoals nu, vind ik het eng en ga ik in wat als…? denken.
Überhaupt naar het ziekenhuis kunnen is al moeilijk met de kinderen en ik hoop dat ik op tijd terug ben. Dus hoe in godsnaam als ik nu compleet uitval?
Ja daar wil ik dan eigenlijk helemaal niet over nadenken. Dus hoe blijf ik nu in balans?
Ervaring en tips met alleen zijn en zware lichamelijke toestanden zijn welkom. Een hart onder de riem ook natuurlijk. Ik kan veel afleiding vinden in deze site dus dat zijn dingen die me enigzins de tijd doen doorkomen.
Hulp inschakelen! Misschien wil de moeder van vriendje X ze wel meenemen uit school.
Kun je via de gemeente hulp krijgen? Aangezien er ook al hulpverlening is, misschien heb je een casemanager die wat voor je kan betekenen? Hier in het dorp is een vrijwillige thuiszorg. Die helpen met van alles, oppassen, koken noem maar op.
Maar alles begint met vragen, dus vraag hulp!!
Sterkte voor je!
Helemaal eens, vraag om hulp. Er zijn potjes voor hulp bij elke gemeente, die ze liever anders besteden uiteraard, maar ze zijn er en vraag iemand met kennis om je daarbij te helpen.
Je hebt veel op je bord gehad, zo valt her en der te lezen en ik denk dt je dit niet alleen moet doen.
Wat ik heb aan hulp is voor zoon. Die weten best veel en zijn heel prima vanwege ook alles rondom hem, mij en de situatie. Heb bijvoorbeeld wel de taxichauffeur uitgelegd en nummers uitgewisseld. Gemeente doet wel moeilijk over elders afzetten etc. Hij gaat ver van huis voor school. Oudste is gelukkig redelijk zelfredzaam.
Op dit moment staan we op de wachtlijst voor een casemanager. De vorige ging weg en dus was dit het gevolg.
Ik had eerder wel van die gratis hulp, Humanitas etc. Maar op dit moment is het vooral angst durf ik wel te zeggen. Kinderen waren eerder 2 en 6 en hadden geen idee. Nu is het dat ik nadenk dat ik straks moet uitleggen waar de pijn door komt en hoe de toekomst zal zijn. Dat weet ik zelf geen eens. Toentertijd heb ik goede hulp gehad, vooral na dat hele rollercoaster gevoel en ik genezen was. Juist om ook te leren dat je niet meer op je lijf vertrouwd en waar je weer psychisch kunt landen. Het landen op zich niet was alleen moeilijk door de situatie rondom vader van zoon en toestanden.
Nu kan ik me wel rustig houden. Het niet kunnen rekenen op de andere ouder en de gemeente die juist niet meewerkt staat me natuurlijk tegen.
Bedankt voor jullie antwoorden. Misschien moet ik wat vrijwilligers hulp bekijken en zien of er vooral voor zoon weer extra opvang mogelijk zou zijn indien nodig.
Kleinejongen, hoe is het met je?
Het gaat wisselend. Ik dacht even dat het beter ging maar ik heb wel goeie dagen. Alleen is wel duidelijk dat ik uitzaaiingen heb. Prima aangevoeld dus. Verder moet ik nog horen wat het behandelplan wordt en welk perspectief er is. Er is vanuit het ziekenhuis wat mogelijk om te gaan praten over de toekomst met het gezin.
Verder is alle hulp rondom zoon erg begripvol en vraagt men om aan te geven als ik meer nodig heb. Denk dat er een enkele is die nog hoopvol was maar dat geeft ook niet. In de zin dat het een bacterie of ander probleempje is.
Ik kan veel afleiding vinden in lopende klusjes en creativiteit. Vandaag dit een likje verf en toch maar even naar die film. Behalve dat ik dan dus eerder de grens moet trekken en vooral buitenshuis. Weekend even stad in en ergens moesten we lang op wachten en dan heb ik toch twee dagen last. Had makkelijk die twee dingen kunnen doen op eigen tempo maar dan komt iemand goedbedoeld langs en dan loop ik tegen mijn eigen grens door mee te bewegen.
In elk geval heb ik me ingesteld op niet zo leuke scenario’s. Het is puur dat ik liever heb dat het kan meevallen. Daarin ben ik echt ver vooruitdenkend. Echt dat proberen grip te krijgen op waar ik nu wel invloed op kan hebben.
Kort gezegd best slecht nieuws maar het goede nieuws is dat ik het momenteel kan handelen. Wil natuurlijk graag weten wat me precies te wachten staat en toch, het verleden maakt dat ik me goed kan instellen. Beter dan plotseling van alles voor je kiezen.
Laat wel even horen wat ze van plan zijn. Lief dat je het vraagt😌
kleinejongen schreef op 28-02-2023 om 00:33:
Het gaat wisselend. Ik dacht even dat het beter ging maar ik heb wel goeie dagen. Alleen is wel duidelijk dat ik uitzaaiingen heb. Prima aangevoeld dus. Verder moet ik nog horen wat het behandelplan wordt en welk perspectief er is. Er is vanuit het ziekenhuis wat mogelijk om te gaan praten over de toekomst met het gezin.
Verder is alle hulp rondom zoon erg begripvol en vraagt men om aan te geven als ik meer nodig heb. Denk dat er een enkele is die nog hoopvol was maar dat geeft ook niet. In de zin dat het een bacterie of ander probleempje is.
Ik kan veel afleiding vinden in lopende klusjes en creativiteit. Vandaag dit een likje verf en toch maar even naar die film. Behalve dat ik dan dus eerder de grens moet trekken en vooral buitenshuis. Weekend even stad in en ergens moesten we lang op wachten en dan heb ik toch twee dagen last. Had makkelijk die twee dingen kunnen doen op eigen tempo maar dan komt iemand goedbedoeld langs en dan loop ik tegen mijn eigen grens door mee te bewegen.
In elk geval heb ik me ingesteld op niet zo leuke scenario’s. Het is puur dat ik liever heb dat het kan meevallen. Daarin ben ik echt ver vooruitdenkend. Echt dat proberen grip te krijgen op waar ik nu wel invloed op kan hebben.
Kort gezegd best slecht nieuws maar het goede nieuws is dat ik het momenteel kan handelen. Wil natuurlijk graag weten wat me precies te wachten staat en toch, het verleden maakt dat ik me goed kan instellen. Beter dan plotseling van alles voor je kiezen.
Laat wel even horen wat ze van plan zijn. Lief dat je het vraagt😌
Sterkte, spannende, verdrietige en vast vaak eenzame tijden.
Fijn dat je hier komt schrijven. Ik hoop dat het mee gaat vallen. Sterkte, houd moed 
Wat een vreselijk rotnieuws kleinejongen! Moeilijk hoor, dat je je moet instellen op 'minder leuke scenario's'. Het zal hoe dan ook veel van jou en je gezin vragen. En dat terwijl je al zoveel zorgen hebt over je kind. Je krijgt het vreselijk voor de kiezen! Ik hoop natuurlijk dat er goede behandelmogelijkheden blijken te zijn en dat je hulp krijgt uit je omgeving kleinejongen!
Echt tijd om te gaan slapen. Het goede nieuws is dat ik wel op de goede plek woon met het ziekenhuis hier. Wat uitleg gehad en in principe is er een plan.
Het wordt binnen de komende weken operatief zien en wegnemen wat kan en overzien wat het op termijn oplevert. Er is niet meer keus eigenlijk. Zal ook tijdje moeten blijven gezien de lengte van de wond. Heb nu tenminste duidelijk dat het echt wel mis is. Daar had ik toch al vrede mee, op zich. Wat precies alles exact betekent moet nog even landen.
Praktisch mensen inlichten en vragen. Of eigenlijk biedt een klein groepje zeker hulp. En er is vanuit ziekenhuis hierin steun, om mee te denken. Dus die zorgen kan ik wel parkeren.
Ben een beetje vaag nu. Het is toch raar dat het werkelijk zo is. Ik geef zeker de moed niet op. Ik zit gek genoeg vol plannen. Serieus te overwegen een lijstje te maken en wat ik nou toch allemaal nog eens wil doen.
Ja die kleine jongen is wel punt van aandacht. Maar hij gaat nu goed dus zolang ik dat maar rond krijg komende maand, zien we dan wel weer. Er zit wel perspectief in vrienden of familie, die kijken wat kan.
Ben je zo lang bezig geweest rechte pad te krijgen en dan dit. Wie verzint het hè?
Daarom gaat me dit nu ook lukken. Eerst maar eens slapen nu.
Jeetje kleinejongen, wat een rollercoaster! Inderdaad, dit verzin je niet…
Aarzel niet hier om hulp te vragen. Het OO-legioen is tot veel in staat gebleken over de jaren!
En stort hier je hart maar uit, kan me voorstellen dat je af en toe stoom moet afblazen, en hier kun je dag en nacht terecht.
Heel veel sterkte. Ik stuur in ieder geval een heleboel positieve vibes jouw kant op!
Heftig kleinejongen. Heel veel sterkte gewenst de komende tijd en ik hoop van ganser harte dat je snel beter wordt. Ik vind het moedig hoe krachtig je er in staat.
Volgens mij komen de positieve vibes aan hoor. We gaan er even uit en zie volgende week even verder met het verhaal.
De afspraken voor ziekenhuis druppelen binnen voor anesthesie, opname en nogmaals alles te bespreken wat ze nou wel en niet kunnen. Dus volgende week zit alweer halfvol.
Dit forum is altijd, vol advies en met nodige belichting van de andere kant. Blij dat ik me niet tot alleen meelezen heb beperkt. Zo fijn en vooral omdat je deels onbekende bezoeker kan blijven en veilig onder je schuilnaam.
Ik wil ook zeker kijken of ik nog paar uurtjes op mijn werk iets kan tot het zover is. Het is vrijwillig dus ik heb alles mee in deze situatie maar het seizoen begint net weer en ik wil zo graag erbij zijn. Maar vriendin beloofde me al erheen te rollen desnoods 😊 vanuit het ziekenhuis. Ik hoop gewoon dat de opname na dat leuke op het werk pas is. Twee weken blijven ook nog.
Heb nu twee dagen best weinig pijn. Heb wel een tas bij de apotheek mogen ophalen. Zakjes om wat beter naar de wc te kunnen. Maar het is het allemaal net niet natuurlijk. Toch voelt het gek als je je best prima voelt en het van binnen zo mis blijkt te zijn.
Werk appte al dat ik bewezen taaie ben dus wie weet komt dat goed van pas. Dat is nu wel fijn te horen.
Ook jullie reacties, fijn te lezen. Ik beloof plechtig dat ik hierzo nog lange niet stop te lezen en reageren. Het is ook echt fijn voor afleiding wat anderen nu weer om hals hebben en tips te kunnen geven😜
zo de positieve vibes moesten even weer verstoord worden.
Morgen komt een clientondersteuner langs. Nu al drie dagen ochtend kwijt aan gemeente: kan ze alleen vragen hulp nodig vanuit WMO ennJeugdwet gezien ik straks een 8 weken rustig aan moet doen. Iemand was al zo lief om uit mijn handen te nemen. Hoorde vandaag wat de man van wijkteam had gezegd tegen haar. Blij dat hij mij het niet zo heeft gebracht.
Als het echt zo is dan maar huishoudelijke hulp maar ik maak me toch meer zorgen om weer thuiskomen met kind 2 nogal bewerkelijk en dan rustig aan doen eerste dagen potje moeilijk wordt.
Ik heb meeste wel rond voor als ik in ziekenhuis lig maar betekent niet dat ik bij aankomst thuis weer kan vanouds aan de bak kan.
Moeilijk te begrijpen dat er jarenlang maatschappelijk werk betaald is (echt tien jaar gehad) en ik was net genoeg moeder. Uiteindelijk bleek ik gewoon moeder de enige die kind goed begrijpt en nu ben je medisch aan de beurt en dan hebben ze geen verstand van hulp regelen uit de WMO of Jeugdwet. Terwijl vraag nb uit netwerk zoon/professional jeugdhulpverlener wordt gesteld.
Zo die moest ik even kwijt.
Heb niet zoveel tijd meer voor de operatie dus nijpend voelt het wel
