ADHD of kindermishandeling
Het makkelijke aan ziektes van de hersenen is dat deze verzonnen kunnen worden. Kinderen die veroordeeld worden tot ADHD en vergiftigd worden met Ritalin, wordt het recht ontnomen om kind te zijn. Er zijn prominente psychiaters die hebben erkend dat ADHD niet bestaat.
ADHD - RITALIN
Blijkbaar wordt er niet alleen ADHD beweerd (vooral bij jongens van de arbeidersklasse), wordt tevens ADD geplakt (dit dan weer meer bij meisjes) als gevolg van dezelfde oorzaak. Het volgende citaat komt van een Nederlandse site over ADHD: “Een belangrijk aspect van de begeleiding is dat bij elke leerling de AD(H)D zich anders kan uiten”. Blijkbaar zijn de symptomen van zowel ADHD als ADD heel gevarieerd – ADD gaat niet gepaard met druk maar opvallend rustig gedrag – anders gezegd: er zijn helemaal geen symptomen, dus deze diagnose wordt naar willekeur gesteld bij “lastige” kinderen. Als kinderen niet willen luisteren naar de staatspropaganda, moeten ze “behandeld” worden. Vanzelfsprekend worden kinderen van de elite niet zo snel veroordeeld tot ADHD. In 2004 waren er volgens het CBS totaal 44.000 schoolgaande kinderen met ADHD. In Masachuttes krijgt 60% van de weeskinderen psychiatrische medicijnen. In Texas krijgt tussen 31% en 42% van de pleegkinderen psychiatrische medicijnen: http://www.texastribune.org/2013/01/29/interactive-foster-children-prescribed-high-doses/
Het “medicijn” Ritalin lijkt op amfetamine en heeft als belangrijkste werking (er is geen sprake van “bijwerkingen”): hallucinaties en verslaving. Langdurig gebruik van Ritalin leidt per definitie tot psychische problemen, vanwege hallucinaties. Ritalin is een verslavende drug, waarvan de gebruikers afkickverschijnselen krijgen als ze stoppen. De (inmiddels) verslaafde kinderen kunnen dus wel eens verzinnen dat ze AD(H)D hebben, zodat ze hun drugs krijgen. Als je stopt met Ritalin, krijg je afkickverschijnselen; de psychiatrie misbruikt dat dan om te onderbouwen Ritalin nodig is voor een kind met AD(H)D.
De psychiaters hebben ook nog verzonnen dat AD(H)D erfelijk is, zodat leraren al snel de ouders van deze kinderen niet serieus nemen, die immers beschouwd worden als ADHD-er. Als ouders niet willen dat hun kinderen vergiftigd worden, wordt al snel gezegd dat dit slechte ouders zijn, zodat hun kind in de kinderopvang geplaatst wordt. Je moet sterk in je schoenen staan als school en kinderpsychiater zeggen dat je kind lijdt aan AD(H)D.
In de Verenigde Staten krijgen scholen voor ieder kind dat de diagnose ADHD krijgt een aanzienlijke hoeveelheid extra geld. Niet alleen per jaar aan extra zorgkosten, maar ook een speciale “child find” bonus.
De uitvinder van ADHD, Leon Eisenberg, verklaarde in zijn laatste interview, zeven maanden voor zijn dood, dat ADHD niet bestaat: “ADHS ist ein Paradebeispiel für eine fabrizierte Erkrankung”.
Het volgende citaat van dr. Jerome Kagan (voormalig psycholoog van het gerenommeerde Harvard):
“SPIEGEL: Experts speak of 5.4 million American children who display the symptoms typical of ADHD. Are you saying that this mental disorder is just an invention?
Kagan: That's correct; it is an invention. Every child who's not doing well in school is sent to see a pediatrician, and the pediatrician says: "It's ADHD; here's Ritalin." In fact, 90 percent of these5.4 million kids don't have an abnormal dopamine metabolism. The problem is, if a drug is available to doctors, they'll make the corresponding diagnosis”.
Dit citaat en nog meer informatie over (het niet bestaan van) ADHD op de volgende site: http://www.spiegel.de/international/world/child-psychologist-jerome-kagan-on-overprescibing-drugs-to-children-a-847500.html
DSM PANEL
Het is het Amerikaanse DSM dat psychische ziektes verzint en de beschrijving van deze “ziektes” aanpast. Uit onderzoek van Lisa Cosgrove blijkt dat het merendeel van het DSM panel (DSM IV en V) verbonden is aan de farmaceutische industrie, zie de volgende rapporten:
http://www.tufts.edu/~skrimsky/PDF/DSM%20COI.PDF
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3302834/pdf/pmed.1001190.pdf
De meeste leden van DSM hebben er dus belang bij dat patiënten behandeld worden met “medicijnen”, zodat ze zelfs de mogelijkheid grijpen om de symptomen van de “medicijnen” als symptomen van de “ziekte” te beschrijven.
SCHIZOFRENIE – ANTIPSYCHOTICA
Als kinderen jarenlang Ritalin wordt toegediend, krijgen ze waarschijnlijk psychosen. Het is vervolgens het DSM dat beschrijft dat kinderen met AD(H)D psychotisch worden, zodat deze - om dat te voorkomen – naast Ritalin tevens antipsychotica moeten krijgen. Ik heb gezien dat jonge mensen, die vanaf hun 16e jaar antipsychotica krijgen, op een emotioneel niveau 16 jaar blijven.
Als je interesse hebt in de schadelijke effecten van medicijnen kan ik het verhaal van Whitaker aanbevelen: http://psychrights.org/Litigation/WhitakerAffidavit.pdf
Wat dit verhaal sterk maakt, is dat het onderbouwd is met wetenschappelijk bewijsmateriaal. De volgende conclusies zijn bewezen:
1) Psychiatrie in de “ontwikkelde” wereld is slechter dan (het ontbreken van) behandeling in de derde wereld.
2) Antipsychotica (als Risperdal (Risperidon) en Zyprexa (Olanzipine)) belemmeren het herstel van mensen met psychische problemen.
3) Antipsychotica hebben zeer ernstige “bijwerkingen” als: Parkinson en verkleining van de hersenen.
4) Door antipsychotica overlijden patiënten jonger en plegen vaak zelfmoord.
Alle medische onderzoeksverslagen die ik gelezen heb over psychiatrie, zijn bevooroordeeld Een voorbeeld: Barkic, J, et al. “The Influence of Risperidone” Coll. Antropol. 27, 1 (2003). Hier werden de menselijke proefkonijnen met schizofrenie, overgezet van “oude” antipsychotica (Haldol of Fluphenazine) naar Risperdal, waarbij het gebruik van Akineton geminimaliseerd werd. Deze werden getest op intelligentie bij de overstap en na 1 en 3 maanden. Door oefening verwacht je dat de proefkonijnen bij de tweede en derde test hoger scoren, terwijl ze minder dement zijn doordat Akineton geminimaliseerd is (van 4-6 mg naar 1-3 mg per dag) en ook bekend is dat mensen dommer worden van oude antipsychotica (FGA). De onderzoekers impliceerden dat door Risperdal de schizofrenen vooruit gingen:
“After the switch from FGA to risperidone due to intolerance, after only one month the intellectual functioning, concrete and abstract thinking, and mental speed are significantly improved. The improvement is even more conspicuous three months after the switch from FGA to Risperidone”.
Het argument voor het niet doen van een behoorlijk placebo-onderzoek naar deze “medicijnen”, is dat dit ethisch niet verantwoord is. Het is blijkbaar ethisch onverantwoord als de psychiatrie geen onschuldige slachtoffers meer kan maken.
Zucht
Zucht............
Ook moe
Hier nog een zucht.......
Gelukkig heeft Firestarter geen verstand van mijn kind.
dit
donquichotterie, er is zelfs een woord voor..
tjonge...
Waar zit het aan/uitknopje?
Jemig
Firestarter heeft weinig te doen geloof ik.
Ben bij vergiftiging
Opgehouden met lezen.
Heb ik iets gemist?
Tjonge
Topicstarter heft zelf vast geen AD(H)D
er thuis.
Nee dat niet
Hier speelt iets anders. Lees even verder in Werk, geld en recht.
Tja.
goh
'Er zijn prominente psychiaters die hebben erkend dat ADHD niet bestaat.'
Kun je dat erkennen dan?
Imogen
Haha, iets niet bestaands erkennen. Contradictio in terminis 
Maar erkend met een -d is goed, dat dan weer wel ......
Het kan beter
Jullie kunnen beter terechte kritiek leveren. Een terecht kritiekpunt zou zijn, dat ik me beperk tot alleen ADHD en psychotisch, terwijl er ook andere psychische stoornissen zijn.
Het probleem van al deze psychische “ziektes” is dat als die eenmaal ontdekt (of verzonnen) zijn, ze vervolgens uit hun verband gerukt worden, om uit politieke motieven mensen te “behandelen” die helemaal niet ziek zijn. Ruim 90% van de patiënten van de psychiatrie zijn helemaal niet ziek. Bizar genoeg hebben veel van de slachtoffers van de psychiatrie vertrouwen in hun psychiater.
Los van onjuiste diagnoses, doen “medicijnen” meer kwaad dan goed. De enige manier om te genezen van een psychische ziekte, is de oorzaken van de ziekte weg te nemen, terwijl “medicijnen” per definitie de hersenfunctie belemmeren (dus psychisch ziek maken).
Iemand die als een duf konijn, waggelend rondloopt door de medicijnen, vinden de behandelaars (en leraren op school) wel makkelijk, maar is objectief gezien geen verbetering van een psychische stoornis.
firestartere
wat is een psychische stoornis? Grofweg is het dat wat meer dan de helft vd mensheid afwijkend vindt. Dus jij in je eentje kunt nooit bepalen wat een stoornis is of niet.
gr Angela
nou
'Jullie kunnen beter terechte kritiek leveren.'
Dat maak ik zelf wel uit.
Firestarter
Je zit hier op een forum vol ouders van kinderen met stoornissen waar jij over schrijft. Misschien boeit het wel niet zo, die betweterige toon van jou.
Betweterige toon
Ik heb geprobeerd jullie te informeren over een belangrijk onderwerp. Ik begrijp niet waarom ik daarvoor denigrerende reacties krijg. Mijn belangrijkste bezwaar tegen de psychiatrie is trouwens niet het stellen van verkeerde diagnoses, maar het gebruik van “medicijnen”, omdat deze meer kwaad dan goed doen.
Ik beschouw iets als “psychische gezondheid” een zeldzaamheid. Ik heb gezien dat een intelligente man, die bijzonder beschaafd en vriendelijk was (bovendien voormalig directeur van Amnesty International), in een psychiatrisch ziekenhuis werd opgesloten. Ook deze man bleek “gek” te maken.
maar Firestarter
'Ik heb geprobeerd jullie te informeren over een belangrijk onderwerp'
Het enige wat we nu weten, is dat jij tegen medicijnen bent. Wat schiet mijn kind daarmee op?
Firestarter
als er geen medicijnen waren voor psychische diagnoses was ik er niet meer. In 1996 heb ik zo'n heftige depressie met dwanggedachten meegemaakt dat ik er een einde aan gemaakt had, zonder medicatie.
Het kind wat ik in de klas heb al twee jaar, dat eindelijk in staat is een les bij te wonen zonder alle kanten op te stuiteren, dankzij zijn diagnose ADHD en een dagelijkse pilletje (gelukkig werkt het pilletje bij hem wel), is blij van de medicijnen. "Mevrouw ik kan eindelijk mezelf zijn"...
De vader van mijn mentorleerling die vorig jaar voor de trein sprong omdat hij zo depressief was dat hij geen uitweg meer zag.
Ach ik weet niet eens waarom ik hier begin. Ja, iemand met een burnout of "lichte" psychologische problemen heeft waarschijnlijk meer behoefte aan menselijk contact en rust dan aan pillen. Maar een psychotisch iemand behandelen met gesprekken en liefde? Uit welk planeet kom je???? Heb je weleens een psychose van dichtbij meegemaakt?
Ik hoop dat je enige excuus onnozelheid is.
SIni
Firestarter
Eigenlijk heb ik geen behoefte om te reageren op berichten zoals die van jou. Berichten waarin de nuance ontbreekt en het gevoel oproepen: hij/zij heeft geen idee.
En toch reageer ik even. Juist omdat ik de indruk heb dat je geen idee hebt. Dat je je hebt laten meevoeren. Dat je mensen napraat.
Ik haak altijd al een beetje af als ik lees dat ADHD 'een verzonnen ziekte is'. Dat de ontdekker van ADHD op zijn sterfbed zou hebben 'toegegeven' dat ADHD niet bestaat. Dat soort dingen. Als je je een beetje verdiept in de DSM, dan wéét je dat de diagnose een afspraak zijn. Psychiaters hebben afgesproken dat iemand die genoeg vinkjes scoort op een lijstje met eigenaardigheden, die stoornis heeft. Daarmee is iedere stoornis inderdaad 'verzonnen'. Maar dat is niet zomaar. Want wat niet verzonnen is, zijn de 'eigenaardigheden' waar het hierom gaat. Die eigenaardigheden ZIJN er niet omdat iemand een diagnose heeft gekregen. Die eigenaardigheden zijn nu juist de reden dat iemand die diagnose krijgt. Ze verdwijnen dus ook niet door geen diagnoses meer te geven.
Je schrijft dat je ons wil 'informeren'. Je bedoelt dat vast heel goed. Je maakt je vast zorgen. Dat is fijn. Hier op het forum zitten relatief veel ouders met een kind 'met een diagnose'. Ouders die dagelijks de worsteling van hun kinderen zien. Die zien hoeveel moeite het ze kost om de soms meest eenvoudige dingen zelf te kunnen doen. Ouders ook die zelf hebben geworsteld met de vraag: gaan we medicijnen proberen voor ons kind? De zaken die jij roept, roepen nogal wat mensen. Dat zorgt er ook voor dat ontzettend veel ouders doodsbang zijn om medicijnen überhaupt een kans te geven. Dat zorgt ervoor dat ouders jarenlang aanmodderen met hun kind. Dat kinderen onnodig lijden omdat medicijnen voor hun ouders een no-go zijn. Maar je vindt hier op het forum ook veel ouders die uiteindelijk hebben besloten om het wél een kans te geven. Gewoon, omdat het zonder medicijnen niet meer ging. En die soms/vaak het enorme verschil merken. Die merken dat hun kind nu wél een gesprek kan voeren, dat hun kind zich nu wél langer dan een halve minuut kan concentreren, dat hun kind zijn emoties nu wel wat kan beheersen en niet meer de hele dag gefrustreerd rondloopt. Dat hun kind nu wel min of meer kan functioneren. Etc. etc.
Deze ouders (waaronder ik zelf) kunnen helemaal niets met berichten zoals dat van jou. Hoezo gedrogeerde kinderen die nu een zombie zijn (en meer van dat soort statements)? Nee, je hebt geen idee. En weet je, veel ouders worden een beetje moe van dit soort aantijgingen. We moeten ons namelijk nogal eens verdedigen op feestjes enzo.
Misschien leer je wel iets van dit forum.
Ik voel me schuldig
Ik heb van dichtbij gezien hoe het leven van jonge mensen, leeftijdscategorie 18 tot 30 jaar, verwoest word door “antipsychotica”. Deze werden niet voor enkele daagjes, maar JARENLANG in het psychiatrisch ziekenhuis opgesloten. Blijkbaar omdat ze het niet eens zijn met het beleid van de overheid (opvallend was het grote percentage met een voorkeur voor reggaemuziek). De behandeling was behalve gefundeerd op “medicijnen”, gericht op een beloningstructuur, inhoudend dat iemand door braaf naar het personeel luisterde, in plaats van kritiek te geven, “vrijheden” kon verdienen.
Ik zat een half jaar tussen deze mensen opgesloten, waarvan geen enkele profijt had van de “antipsychotica”. Sterker nog: één hiervan deed een zelfmoordpoging. Het is bekend dat de werking van “antipsychotica” zo gruwelijk is, dat mensen daardoor zelfmoord plegen.
Ze gaven mij Zyprexa en Risperdal, waarvan de werking onder anderen was: Parkinson, dementie, slaapproblemen, depressies, gevoelloos, dementie en impotentie. Ik kreeg door de antipsychotica niet alleen zware psychische problemen, maar bovendien fysieke problemen. Ik was altijd goed in balsporten, maar na een half jaar deze martelpraktijken, kon ik er geen bal meer van.
Toen ik jong was vond ik de staatseducatie wel zo vreselijk, dat ik liever naar buiten keek, dan naar de leraar luisterde. Toen ik 7 jaar was, stuurden ze mijn beste vriend naar een school voor moeilijk opvoedbare kinderen, terwijl hij nooit de les verstoorde. Ik heb trouwens met speels gemak een universitaire opleiding natuurkunde afgerond.
Nu ben ik wel ontsnapt uit de klauwen van de psychiatrie, al hebben ze nog diverse pogingen gedaan me opnieuw te “behandelen”; maar ik zie wel eens slachtoffers van de psychiatrie lopen, compleet verdwaasd door de medicijnen…
Ik kan helemaal niets voor deze politieke gevangenen op grond van de Wet BOPZ doen. Als ik dan een groepje schoolkinderen lachend hoor praten over hoe in Amsterdam een psychiatrisch patiënt over straat zwalkt, moet ik me inhouden om niet te schreeuwen dat iedereen er zo bij zou lopen, als ze vergiftigd worden met deze “medicijnen”.
Als jullie vertrouwen hebben in de pilletjes, realiseer je dan niet alleen dat dit schade aanricht, maar ook dat er kinderen zijn, die vanaf hun 16e jaar opgesloten worden in het psychiatrisch ziekenhuis, die nooit een misdaad hebben gepleegd, zonder kans op ontsnappen.
Sini
'Maar een psychotisch iemand behandelen met gesprekken en liefde? Uit welk planeet kom je???? '
Het doet mij erg denken aan de scientology, die vinden toch ook dat je een postnatale depressie met liefde moet helen in plaats van met antidepressiva?
Realiseer je....
.....dat jij met speels gemak een universitaire opleiding volgde. En daarbij: dat er een heleboel kinderen zijn die dat niet kunnen. En niet omdat ze teveel moeten van hun ouders, maar omdat er bij bepaalde kinderen helemaal niets maar dan ook niets met speels gemak gaat. Ook geen sport, geen vriendschappen, geen school. Gelukkig leven we in een land waar je daarbij hulp kunt krijgen, zowel voor de ouders als voor het kind. Ondersteuning, al of niet in combinatie met medicatie. Dat ligt aan de situatie en aan het kind. Nergens anders aan.
Vergelijk dit alsjeblieft niet met jouw horrorverhalen over zombies, politieke gevangenen, opgesloten kinderen....
Firestarter en ADHD-ouders
Ik ga dit niet schrijven om je te treiteren, maar aan dit, en je andere bericht, te oordelen heb jij zelf dringend psychische hulp nodig. En dit meen ik heel serieus.
Aan alle ouders die zich ergeren aan zijn mening m.b.t. ADHD: ik denk dat jullie het als water van een eend van jullie af moeten laten glijden en het hem niet kwalijk moeten nemen. Ik denk dat Firestarter zelf heel hard hulp nodig heeft en misschien zelfs wel in een soort psychose of zo zit.
Hortensia
Ik ben net ook tot die conclusie gekomen, zie het andere topic.
Dat denk ik ook.
Dat er iets niet helemaal goed gaat met Firestarter.
En dat water van een eend? Tja, soms lukt dat, en soms wat minder. Ik heb op zich ook zo zeer moeite met mensen als Firestarter, maar meer met het feit dat de mensen die ik op een feestje tref zich laten leiden door de verhalen van mensen als Firestarter en mij of mijn kind in mijn vrije tijd hierop menen te moeten aanspreken. Dat zit een beetje in mij allergie.
Verder helemaal eens met moeder van een... Dat zeg je heel goed.
Lekker laten gaan
Ik ga er nog altijd vanuit dat een ouder zijn kind echt niet 'zomaar' medicijnen geeft (zeldzame uitzonderingen daar gelaten). Als ik naar mijn omgeving kijk, twee kinderen met ADHD, dan zie ik heel snel het verschil als zij hun medicijnen hebben gehad en wanneer niet. Beide ouderparen kiezen ervoor om hun kind alleen medicatie te geven op de moment dat hun kind het nodig heeft: op school.
Toch is het ook goed dat mensen als TS bestaan. Je gaat er toch over nadenken. Wellicht ga je nogmaals bedenken hoe het hele proces naar de diagnose is geweest. Waarom je om hulp bent gaan vragen. Waarom zou het slecht zijn dat iemand kritisch is.
De bewoording waarin hij het doet vind ik wel twijfelachtig. Een kritisch geluid is prima, maar beweringen doen dat alles wat onderzocht is, onzin is vind ik erg ver gaan.
@Firestarter, ben er toevallig ook van overtuigd dat de wereld geen bolletje, maar een pannenkoek is?
Lees dan eens wat er staat
Julie maken me wel erg veel verwijten…
Ik zal maar verwijzen naar de meningen van anderen, omdat ik anders toch aangevallen word.
Een positieve uitzondering binnen de boeken over opvoeden, psychiatrie, psychologie en zelfhulp zijn die van Abraham Maslow. De kern van zijn theorie is de behoeftenhiërarchie. Het boek “Motivation and personality” van Maslow staat op: http://s-f-walker.org.uk/pubsebooks/pdfs/Motivation_and_Personality-Maslow.pdf
De theorie van Maslow is dat als iemands “lagere” behoeften voldaan worden, hij vanzelf “hogere” behoeften ontwikkelt (een kind dat geen eten heeft, doet het vanzelfsprekend niet goed op school).
Dit is niet alleen van toepassing voor kinderen die een psychische "stoornis" hebben (of waarvan dat ten onrechte beweerd wordt), maar ook hiervoor geldt dat dit geen hapklare antwoorden geeft over wat je moet doen.
Ik waarschuw potentiële lezers van Maslow dat zijn idee van “zelf-actualisatie” veel weg heeft van het concept van “verlichting” van “Oosterse” religies als Hindoeïsme, Boeddhisme, maar ook New age. Als je daar niet van houdt, is Maslow niet voor jou geschikt.
Als ik het verhaal van de Poolster hoor, denk ik dat ons nog steeds wordt wijsgemaakt dat de wereld plat is.
Maar wat wil je nou precies? Ik probeer je oprecht te begrijpen, maar ik snap je niet.
Je zit hier op een forum met ouders. Waarvan er nogal wat een kind met een diagnose hebben. Je lijkt ons te willen vertellen dat wij het helemaal verkeerd doen met onze kinderen. Dat we er niets van begrijpen. Dat we de verkeerde beslissingen nemen. Naar de verkeerde mensen luisteren. Of zoiets. Toch?
En nu kom jij ons vertellen dat jij het gelukkig wel begrijpt en weet hoe de wereld in elkaar zit. Of zoiets. Toch?
Weet je, als wij nu allemaal heel naïef waren, dan schrokken wij ons een hoedje door jouw bericht. Maar de meeste ouders hier zijn allerminst naïef. Die hebben er al jaren lezen en kennis vergaren op zitten. De beste ouders hier zijn enorm deskundig geworden - deskundig op het gebied van hun eigen kind. Wij doen niet zomaar dingen. Sterker nog: als ouders zijn wij de enigen die écht ons eigen kind centraal zetten.
Ga ons nou maar niet vertellen dat we het allemaal verkeerd doen. Je kent ons niet, je kent onze kinderen niet.
Als je 'de psychiatrie' wilt veranderen (want dat wil je geloof ik? Nogmaals, ik snap jouw doel niet zo goed), ga dan in gesprek met de psychiaters die je blijkbaar van alles verwijt. Maar ga niet hier roepen dat we het verkeerd doen.
Tegengeluid
Ik kan mij best vinden in deze benadering. Het kan niet waar zijn dat er me zoveel mensen iets mankeert. Ik verbaas mij er hier op het forum hoeveel mensen (zichzelf) dat etiket opplakken.
Als je hier een discussie start, wordt er vroeg of laat altijd de suggestie AD(H)D gedaan.
paulien
gelukkig komen hier niet al die 16 miljoen andere Nederlanders.
Kom op, je snapt toch zelf ook wel dat dit qua statistiek nogal een domme opmerking is.
gr Angela
Paulien
Paulien, ik kan best een eindje met jouw gedachtengang meegaan hoor. In de zin van dat de definitie van 'normaal' wat smaller lijkt te worden. Ik snap die indruk wel. In nogal wat artikelen wordt de nadruk gelegd op de hinder die de omgeving zou hebben van kinderen. Daarin wordt de suggestie gewekt dat juffen enzo weinig begrip hebben voor 'ander gedrag' en dat kinderen daardoor massaal aan de pillen gaan. Als die ontwikkeling er al is, dan zou dat geen goede ontwikkeling zijn.
Maar daar staat een heel andere werkelijkheid tegenover. Namelijk de 'lijdenslast' bij een kind zelf. Daar gaan de 'tegenstanders van diagnoses' nogal aan voorbij. Mijn kind slikt geen pillen omdat de omgeving last van hem heeft (dat is namelijk niet het geval), maar omdat hij anders amper kan functioneren. Ik kan daarom altijd zo weinig met mensen die menen 'een tegengeluid' te moeten geven en aangeven 'dat het toch niet kan dat zoveel mensen iets mankeren'. Wil je een dagje met mijn kind doorbrengen? Dan kun je zelf zien waar hij tegenaan loopt.
Heel veel kinderen gebruiken tegenwoorden astma-puffers. Er schijnen klassen te zijn waar bijna de helft van de kinderen zo'n ding thuis heeft liggen. Toch hoor je daar nauwelijks 'tegengeluiden' over. Ik denk omdat de lijdenslast van het kind daar zelf heel duidelijk is. Fysiek lijden is herkenbaar en iedereen vindt het een vreselijk idee om het benauwd te hebben. Psychisch lijden is veel minder zichtbaar en minder herkenbaar. Met het gevolg dat jan en allemaal een mening over deze kinderen (en ons als ouders) meent te mogen hebben. Ik vind dat eerlijk gezegd nogal aanmatigend.
