ADD bij volwassenen

Chaoot

Bij mij is de diagnose alweer een flink aantal maanden geleden gesteld en het geeft mij een zekere rust. Toen ik aan medicijnen moest die heel langdurig een paar keer per dag op vaste tijden geslikt moesten worden, kon ik aangeven dat dat voor mij geen optie was, omdat ik dat niet langer dan hooguit een dag of 10 volhoud. Dat had ik voorheen niet gedurfd, omdat ik me daar teveel voor schaamde. Iedereen kan toch een paar keer per dag op een vast tijdstip een pilletje slikken?! Nou, ik niet dus. Resultaat 1x in de 3 maanden een injectie. Past beter bij me. Dankzij de diagnose.

Toen ik van de psychiater het recept voor medicatie had gekregen en ik die een week later (ja, eerder kwam het er niet van wilde halen, was ik boos op mijn man, omdat het recept niet lag waar ik het had neergelegd. Ik was ervan overtuigd dat hij het had opgeruimd. Eerder had ik me zó ontzettend geschaamd, maar nu kon ik vrij rustig de psych bellen met de mededeling dat ik het recept kwijt was. Ze wist tenslotte als geen ander dat ik 100% "gescoord" had op de add-test. Ik heb haar zelfs nog durven vertellen dat ik, toen ik op de terugweg was van het ophalen van het nieuwe recept, het eerdere recept in een portiervak van de auto zag zitten. Typisch add vond ze.

Natuurlijk is het best confronterend om een diagnose te krijgen, maar de wetenschap dat ik niet dom, lui of gewoon een beetje chaotisch ben, versterkt mijn zelfvertrouwen. Ik durf meer toe te geven aan mijn "beperkingen", hoewel ik mezelf nou ook weer niet als iemand met een beperking zie. Het werkt bij mij alleen een beetje anders.

Medicatie is tot nu toe geen succes en ik weet niet of ik nog nieuwe pogingen ga wagen. Ik volg een opleiding waar mijn hart ligt, hoop dat ik daarmee als zelfstandige aan de slag kan. Lijkt me heerlijk, geen bazen meer, die niet begrijpen dat mijn ideeën efficiënter zijn dan die van hen. Hoofddocente van de opleiding heeft trouwens aangegeven dat ik enorm veel potentie heb, maar dat ze me wel aanraadt om mijn boekhouding niet zelf te gaan doen. Haha. Voelt nu niet meer als kritiek, voor de diagnose was dat enorm hard binnengekomen.

Ik worstel nog wel wat met een soort spijtgevoel over mijn gemiste kansen, maar dat wordt wel steeds minder. Ik ben meestal blij met de diagnose. Ik snap mezelf stukken beter, ga makkelijker met mislukkingen om en dat geeft een fijn gevoel, hoewel die ADD er natuurlijk wel altijd is.

Ik scoorde trouwens nauwelijks op checklisten en quizjes op internet, terwijl ik bij de psych op alle punten "scoorde". Die online testjes zeggen mij dus niet zoveel.

Ouwe ADD'er

Volgende week krijgen we het over medicatie. Ik had nog niet eerder van injecties gehoord. Heb je dat al gehad? Zo ja, wat vind je ervan? Ik voel niet zoveel voor medicatie, maar ja, zoals man zei 'als dat rust in je hoofd geeft... '.

Kaaskopje

Ik ben denk ik niet helemaal duidelijk geweest in mijn vorige bericht. Ik dacht het al een beetje toen ik het teruglas. Die medicatie waar ik het als eerste over had, is medicatie voor een chronische ziekte. Daarvoor wilde de specialist mij dagelijks pillen op vaste tijden laten slikken. Omdat ik nu accepteer dat ik dat op de lange duur niet vol kan houden, durfde ik dat te zeggen en werd meteen het alternatief aangeboden. Was gewoon fijn om het niet eerst te laten mislukken, maar om aan te kunnen geven dat ik er liever helemaal niet aan begon. Scheelt weer een faalmoment.

Was het maar waar hè, af en toe een prikje i.p.v. pilletjes. Ik heb zelf dexamfetamine geslikt voor de ADD, maar merkte er helemaal niets van en ben daarmee gestopt i.o.m. de psych. Plan is om wel op iets anders over te stappen. Ik vond dexamfetamine 3x per dag ook wel een gedoe trouwens.

Sorry dat ik vaag was, het was niet mijn bedoeling om valse hoop te wekken.

Ouw ADD'er

Ach, maakt niet uit Gelukkig heb ik nog niets gevraagd, haha.

Haha

Kaaskopje; dat zou wat zijn. Zeg je tegen je psych dat je op OO hebt gelezen dat er héééééle langwerkende medicatie is. En die psych maar denken dat hij/zij de vakliteratuur niet goed bijhoudt.

Pennestreek; opleiding hier vermelden doe ik i.v.m. herkenbaarheid liever niet. Op je andere vragen kom ik morgen terug. Ik heb een aantal (voor mij) waardevolle tips gekregen, die ik best wil delen.

Ik moet nu de deur uit. Lekker wokken.

Bedankt

Bedankt voor het delen van iedereens ervaringen. Iemand nog andere leestips?

Ja Kaaskopje moeilijk om een flink aantal dingen waarin ik in gefaald heb, bijvoorbeeld studeren voor examens om door te groeien voor mijn werk, bijhouden van informatie voor mijn persoonlijke groei of financien goed bijhouden te moeten gaan doorspreken. Ik heb er wel last van in mijn werk maar kan het daar ook goed gebruiken dat ik af en toe kan hyperfocussen bijvoorbeeld en volgens mij lijd de kwaliteit van mijn werk er niet onder. Maar dat vind ik ook eng, ik doe verantwoordelijk werk en ben bang om deze onbekwaamheden met collega's te dand len.

Bedankt, Chaoot

Pennestreek, een veel te lang antwoord.

Veel later dan de bedoeling was, maar hier dan toch mijn antwoord op je vragen in #64.

Voor de diagnose leefde ik op de automatische piloot. Ik deed wat er van me werd verwacht en dat was niet heel leuk, maar wel duidelijk en zeker. Ik wist niet wat ik wilde worden en al zou ik dat wel geweten hebben...ik had al zo vaak gefaald en ik kon toch nooit iets afmaken, dus ik hobbelde maar door. Niet gelukkig, niet heel ongelukkig. Het was vooral veilig.

Toen viel ik door een ongelukje en een chronische ziekte uit op mijn werk. Schuldgevoel, omdat ik het gevoel had dat ik mijn collega's in de steek liet. Verveling, want ik kon bijna niks en mijn hoofd maalde maar door. Er speelde thuis nog veel meer en alles kwam tegelijk. Mijn automatische piloot was uitgevallen, ik moest zelf gaan sturen en dat kon ik helemaal niet.

Ik had het geluk dat ik net een fantastische leidinggevende had gekregen. Hij zei al vrij snel tegen me dat ik het werk van me af moest zetten, dat kon nu toch niet. "Probeer het niet als een probleem, maar als een kans te zien. Ga studeren, of schrijf voor mij part een boek", zei hij. "Ik ken je nog niet zo lang, maar volgens mij ben jij het werk wat je doet allang ontgroeid." En het was zo raar, maar op dat moment kon ik hem zo vertellen wat ik graag wilde. Nooit over nagedacht, het was er in één keer. Ik ben met een schriftelijk stuk theorie begonnen, omdat ik amper op mijn benen kon staan, maar ik werd er zo blij van.

Toen had ik nog geen diagnose, maar door bezig te zijn met een opleiding werd ik nog meer dan anders geconfronteerd met mijn "beperkingen". Alles kwam voorbij. Uitstelgedrag. Onzekerheid. Het lukt me toch niet. Alleen tevreden zijn met een 10 en als dat niet lukte willen afhaken, antwoorden kwijt raken, vergeten huiswerk in te sturen etc. Ik kwam in contact met een coach en die heeft mij enorm geholpen. "Iedereen weet dat je het kan, je moet het alleen zelf nog gaan geloven", zei hij. Dat geloven in mijn kunnen is iets waar ik nog wel aan moet werken.

De coach heeft me, samen met mijn leidinggevende op weg geholpen. Ze maakten wel af en toe een opmerking: "jouw hoofd staat ook nooit stil, doe eens rustig joh, schep eens orde in je chaos, geef eens toe aan je beperkingen, wat ben je toch een eigenwijs wicht, in overzicht aanbrengen valt nog wel winst te behalen, denk jij wel eens níet diep na?". Dat soort dingen.

Die opmerkingen en de chaos in mijn leven maakten dat ik terugging naar mijn huisarts om de allang verlopen verwijzing voor een AD(H)D-onderzoek weer in gang te zetten. En die diagnose kwam er dus.

Ik ben er trouwens nog niet hoor. Ik hik nu tegen een opdracht van mijn opleiding aan en ik ben ervan overtuigd dat ik het niet kan. Ik kan niet bedenken hoe ik het moet doen en als ik dat waarschijnlijk op de valreep (want ja, ADD) bedacht heb, moet ik het ook nog doen en dat kan en durf ik helemaal niet. Dat weet ik zeker, maar het moet wel gebeuren om verder te kunnen met mijn opleiding. Vreselijk! Het zou zomaar kunnen dat ik binnenkort de coach weer eens bel. Gewoon om te ontdekken hoe ik mijn opdracht aan moet pakken en voor feedback. Ik kan het nog niet alleen geloof ik.

Op dit soort momenten speelt mijn onzekerheid zo op. Dan realiseer ik me ook hoe fijn het is dat mijn kinderen met ADD hun diagnose al jong hebben gekregen, waardoor ze op school en natuurlijk door hun moeder die weet wat er allemaal kan gebeuren als je denkt dat je nergens goed voor bent, goed begeleid kunnen worden.

De tip van de psych. die mij het meest geholpen heeft is: maak een lijst met dingen waar je blij van wordt. Dat kunnen hele simpele dingen zijn. Een mezenbol ophangen in je tuin en naar de vogeltjes kijken, aardbeien met slagroom eten, heel hard meezingen met "de waarheid" van Marco Borsato, een pan draadjesvlees opzetten, 10 minuutjes piano spelen. Dat soort dingen dus.
Probeer iedere dag minimaal één van die dingen heel bewust te doen. Maar dan wel dingen waar je écht blij van wordt en die je dan ook écht heel bewust doet. En als je dan van je bak aardbeien met slagroom zit te genieten, je ook niet af laten leiden door dingen die om je heen gebeuren.

Mijn dochter kwam op een gegeven moment binnen en wilde iets vertellen. Ik wilde net aardbeien gaan eten en zei: "Straks mag je het vertellen. Ik ga nu net aardbeien met slagroom eten. Wil je dat ook?" Het was zo leuk. Dochter ook een bak gegeven, gezegd dat ze er van moest genieten en dat ze daarna mocht kletsen zoveel als ze wilde. Ze vond het geweldig. We hebben alleen maar aan de keukentafel zonder te praten aardbeien gegeten, elkaar af en toe glimlachend aangekeken, omdat we allebei zaten te genieten en later zei ze: "Het was gezellig hè mam?" Dat was een eyeopener. Ik koos voor mezelf en niemand had daar last van. Integendeel. Door (bewust) dingen te doen die je leuk vindt, vergroot je je veerkracht, vertelde de psych. mij later eens.

Pennestreek, wat ik wilde worden kwam dus eigenlijk op een onverwacht moment in me op en ik denk dat het bij jou ook, diep van binnen, wel ergens zit. Jij wil het ook altijd iedereen naar de zin maken. Zou het helpen als je eens begint met iedere dag even echt bewust tijd voor jezelf te maken? Om het jezelf iedere dag even naar de zin te maken? Probeer jezelf die tijd te gunnen. Je bent er volop voor je gezin en voor je werk, maar vanaf nu ben je er iedere dag een kwartiertje alleen voor jezelf. (Noodgevallen daargelaten natuurlijk). Misschien kun je eens beginnen met een lijstje. Een lijstje waarop je om te beginnen 10 dingen schrijft waar je blij van wordt. Dingen die je kunt doen en waarvan je er iedere dag minimaal 1 uitkiest. Is nog best lastig hoor.

Fijn verhaal

Duidelijk, fijn verhaal. Bedankt! Mariel

Medicatie

Medicatie hoeft niet perse, als je het niet wilt. En als je het wel wilt, zijn er ook mogelijkheden dat je af en toe niet neemt of af en toe wel neemt. Of alleen neemt als het nodig is. En dan kan je kiezen voor kortdurend (een snelle en korte piek en daarna is het snel weer uitgewerkt) of een langdurend medicijn (curve te vergelijken met een plateau, dwz een 'brede' piek) of zelfs een combinatie van de twee: een lagere dosis langwerkend met een kleine dosis kortwerkende erbij. Het ligt er maar net aan wat bij jou werkt, voor welk medicijn je kiest ed.

Overigens komt het wel eens voor dat bij sommige mensen medicatie niet eens werkt.

Dankjewel ouwe ADD'er

Ik zit hier even te snotteren boven mijn toetsenbordje. Later een wat uitgebreidere reactie. Moet het even laten bezinken

medicatie

Hoe kijken jullie aan tegen het gebruik van medicatie bij volwassenen? Ik overweeg het te gaan gebruiken. Ik heb een diagnose. Je leest wel dat bepaalde add-medicatie alleen voor kinderen of jongeren is. Is het echt schadelijk voor volwassenen? Wel onder begeleiding door een arts natuurlijk. Ik heb het niet over het zonder diagnose innemen van bijv. Ritalin.

Bijwerkingen

Ik schrik een beetje van wat je over de bijwerkingen leest. Ik twijfel nog.

add-ster

Ik denk dat je moet kijken wat het bij jou doet onder begeleiding van een goede psychiater (en niet bij de huisarts). In elk geval tot je goed bent afgesteld en dan zou je over kunnen naar de huisarts. Bij mijn kind is nauwelijks sprake van bijwerkingen. Dat alle bijwerkingen in de bijsluiter staan, is verplicht maar dat zegt niet dat jij daar ook mee te maken zal hebben.

Probeer het eens. Bespreek het met je arts. Je kan altijd besluiten dat je geen medicatie wil gebruiken of alleen af en toe; om helder te zijn bij die presentatie, om die marathonmiddag van Netflix serie uit te kunnen zitten, als je dat boek wilt lezen, een pokke end moet rijden of omdat het heerlijk is zonder al te veel moeite veel beter geconcentreerd en geordend te zijn als je je bureau gaat opruimen, eens in het jaar.

Af en toe

Ik heb afgelopen week wel begrepen dat je eerst een periode medicatie moet slikken om te weten wat het met je doet en dat je daarná eventueel kunt kiezen of je het 'parttime' wilt gebruiken of doorlopend. Of een combinatie van concerta en ritalin. Allemaal in goed overleg met de psychiater. Ik begreep ook dat er flinke wachttijden zijn voor een afspraak.

Reactie op ouwe ADD'er

Heel herkenbaar ja. Dat het moeilijk is om te bedenken waar ik vrolijk van word. Ik ben zo niet gewend om daarmee bezig te zijn! Tijd voor mezelf is er gun ik me nooit (ik schreef eerst: is er nooit. Maar dat klopt natuurlijk niet). Want er is altijd wel iets dat MOET. Ik ben zelfs zo goed in moeten, dat ik het presteer om tijd voor mezelf op mijn to-do list te zetten. Met als gevolg dat het geen tijd voor mezelf meer is omdat het lekker is, maar het is ook weer een klus geworden. Ik weet het, ik zit heel raar in elkaar.
Wel altijd bezig met bedenken wat anderen willen, voor anderen zorgen, regelen, maar mezelf vergeet ik altijd. In de tijd dat man en ik soort van uit elkaar waren, en ik in een flink diep gat zat, lukte het me wel om tijd vrij te maken voor meditatie en mijn dagboek en om af en toe gewoon met een boek en kop thee (en chocola!) op de bank te kruipen. Maar nu we weer samen zijn voel ik een soort van gene om tijd voor mezelf te claimen. Gewoon omdat niemand hier thuis dat gewend is van me. Terwijl ik het de normaalste zaak van de wereld vind dat man muziek zit te maken op zolder, en dat de kinderen zitten te gamen of wat dan ook. Maar zelf...er is altijd wat te doen he. Al was het maar bedenken wat we morgen weer eens gaan eten.

Ik word echt heel verdrietig als ik dit zo opschrijf. Waar komt dat toch vandaan, dat ik zo slecht voor mezelf kan zorgen? En ik ben al zo ver gekomen de laatste 1,5 jaar, waarom lukt dit dan nog steeds niet?

Het is op dit moment ook nog niet echt rustig hier in huis en in mijn hoofd, met een zoon die uitgevallen is op school en man en ik die nog steeds in zwaar weer zitten. Ik merk dat de afgelopen periode wel echt een flinke wissel op me heeft getrokken. Dus het is ook niet gek dat ik nu nog niet in staat ben om eens rustig achterover te leunen en na te denken over wat ik wil. Maar ik vind dus stiekem toch wel van mezelf dat ik dat nu gewoon moet kunnen... Misschien net als jij toch mijn coach weer eens opzoeken. En ik wil weer gaan starten met headspace (meditatie) en ik denk dat ik mijn dagboek ook maar weer eens afstof. En ook eens teruglees hoe ik 1,5 jaar geleden was. Gewoon om weer een goed gevoel te krijgen over mezelf, door te zien hoeveel grote stappen ik al gezet heb. Vandaag van een vriendin ook weer gehoord dat ze vindt dat ik zo gegroeid ben de afgelopen tijd. Dat doet me goed.

Dank voor het delen van je verhaal. Ik hoop dat ik op een dag ook 'ineens' weet wat ik wil gaan doen met mijn leven, en dat dat dan ook lukt.

huisarts en medicatie

het kan via de huisarts, daar is sinds een jaar of wat een richtlijn voor. Mijn huisarts gaf ook heel duidelijk aan. We gaan het samen proberen en komen we er niet uit, dan moet ik je doorverwijzen.

Na opbouwen met ritalin bleek dat voor mij niet de oplossing te zijn. Ik had wel last van de bijwerkingen maar nauwelijks baat. Of althans voor mij niet merkbaar. Ik blijk meer baat te hebben bij coaching.

Via de huisarts?

De psycholoog waar ik momenteel een cursus van krijg, zei dat je daarvoor naar de psychiater moet.

Vesta, welke bijwerkingen had jij?

dank

Dankje voor jullie tips over medicatie. Leuk om mee te lezen dit draadje.

Huisarts en bijwerkingen

Het mogelijkhedenpakket van de huisarts is natuurlijk beperkter dan bij de psychiater, maar de begin stappen zijn hetzelfde.

Bijwerkingen waar ik last van had: hoofdpijn die ging wel over maar na een verhoging in de dosering kwam die dan tijdelijk weer terug.
Gejaagdheid: k voelde me de hele werkzameperiode gejaagd en kon 's avonds heel slecht ontspannen.
Ik had een lage dosering maar dit vond ik zo naar dat ik gestopt ben. De ha heeft wel overleg gehad met een psychiater of het voor mij met deze bijwerking en mijn overgevoeligheid voor allerlei medicatie zin had om via de psychiater verder te proberen, maar dat vonden ze op dit moment geen toegevoegde waarde hebben.
Na 4 maanden ben ik dus gestopt.

Vesta

Ze zijn nu langzaam terug aan het komen van het instellen bij de huisarts. De huisarts heeft te weinig kennis en ervaring. Bovendien is ritalin een van de opties die er zijn maar niet perse de beste. Dat is namelijk afhankelijk van de persoonlijke omstandigheden. Als je eenmaal ingesteld bent, kan je voor herhaalrecepten en periodieke bloeddruk controles wel bij de huisarts terecht.

Klopt,

mijn man doet dit niet zelf maar verwijst altijd naar een psychiater. Het is niet van we stoppen er maar even een pilletje in, er komt een hoop bij kijken. En als je aan de Ritalin gaat, zou ik sowieso eerst even naar mijn hart laten kijken, als volwassene.

Facebookgroep

Er is een speciale Facebookgroep voor AD(H)D'ers. Daar komen veel 'heb jij dat ook?' reacties. Wel grappig.

https://www.facebook.com/groups/volwassenmetadhdenadd/

Oh jakkes

Als ik lees dat je naar je hart moet laten kijken, hoef ik al niet meer eigenlijk. Niet omdat ik daar te beroerd voor ben, maar omdat ik het niet bepaald geruststellend vind. Dan toch maar doorkabbelen zoals ik al 56 jaar gedaan heb. Of loopt het nu ook weer niet zo'n vaart met de risico's?

ben zelf geen dokter

Maar volgens mij is het OK zolang je maar geen nog niet ontdekte problemen hebt met je hart. Bij kinderen gaan ze daar gewoon van uit, bij volwassenen is het handig om te checken. Maar vraag het aan je arts.

Medicatie en Pennestreek

Op de dexamfetamine had ik geen last van bijwerking, maar ook niet van werking.
Ben gestopt in overleg met de psych, met de bedoeling later iets anders te gaan proberen. Is er tot nu toe nog niet van gekomen. Sinds ik weet waarom ik ben en doe zoals ik ben en doe, lijkt het alsof ik iets beter met mezelf om kan gaan of zo.

Pennestreek, weet je al wel een heel klein beetje wat je in een nieuwe baan zoekt? Ik droomde bijvoorbeeld wel al jaren over hóe ik het wilde en wat ik wilde, maar ik wist "alleen" nog niet in welke richting ik het moest zoeken.
Klinkt een beetje vaag, geloof ik.

Hier ook

Nooit laten testen maar ik ga er voor mezelf vanuit dat ik ook in de categorie ADD val. Net als dochter. Haar diagnosetraject was ook een feest van herkenning voor mij.
Ik zit zelf te denken om het alternatieve middel LTO3 te gaan proberen. Omdat ik geen zin heb ik een traject voor mezelf en reguliere medicatie eigenlijk ook niet zie zitten. Maar over dat LTO3 lees ik wel heel veel hieperdepiep verhalen dat ik kritisch ben. En het is best duur. Iemand hier er ervaring mee?

kaaskopje

Kaaskopje, relax

Misschien goed om je realiseren dat vrijwel ieder medicijn voor bijwerkingen kan zorgen. Zelfs een paracetamol. Fabrikanten zijn verplicht om alle mogelijke bijwerkingen te melden op de bijsluiter. Dus ook de bijwerkingen die maar bij 1 op de 1000 (of minder) voorkomen.

Bij fysieke kwalen zijn we veel sneller geneigd om het advies van de dokter te volgen en de bijwerkingen te accepteren. Bij psychiatrische aandoeningen zijn we veel kritischer. Dat is goed, maar je moet wel relativeren. Kijk niet alleen naar mogelijke bijwerkingen, maar ook/vooral naar wat medicijnen je kunnen opleveren. Ik ken diverse mensen die op volwassen leeftijd met ADHD-medicatie zijn begonnen, en die nu zeggen dat ze aan een tweede leven zijn begonnen.

Ga naar een goede arts en laat je voorlichten. En natuurlijk controleert zo'n arts eerst een aantal fysieke zaken, daar is het een arts voor. Je lijkt nu vooral in de ja maar-fase te zitten. In vrijwel iedere post kom je weer met iets. Dat het misschien wel lang duurt voordat je een afspraak hebt bijvoorbeeld. Of omdat doktersvouw roept dat je naar je hart moet laten kijken. Ik begrijp overigens niet goed waarom ze dat schrijft. Een psychiater weet beter dan de vrouw-van-een-huisarts wat hij wel/niet moet onderzoeken voordat hij (of zij) iemand medicatie voorschrijft.

Maar bovenal denk ik: je kunt pas een goede afweging maken als je weet wat een medicijn jou oplevert én welke bijwerkingen je krijgt. En daar kom je maar op 1 manier achter: door te proberen. De ervaringen van anderen zeggen helemaal niets over hoe het voor jou zal zijn.

hart idd

er wordt idd ook door de huisarts gevraagd naar hartproblemen in de familie en bij jezelf. Er wordt geluisterd en ook gecontroleerd. Ik loop met een redelijk betrouwbare hartslagmeter rond (steeds gelijk met het apparaat van de ha) en die namen we als controle mee.

Maar goed dezelfde controle krijg ik bv ook voor mijn longmedicatie.

Ja maar IJsvogeltje )

Je hebt gelijk, ik zie nog wat beren op de weg die er misschien niet zijn. Ik ga in eerste instantie de cursus doen, waar ik aan begonnen ben en nog even nadenken of ik medicatie wil. In die tijd moeten er ook nog wat andere zaken duidelijk worden, wat mee kan bepalen wat wijsheid is.