Aan de pillen of niet?
Hoi,
Sinds zeven weken ben ik behoorlijk overspannen thuis. Totale uitputting als gevolg van een enorme overbelasting, constateerde de psychologe.
Ik was al moe, maar toen ik er eenmaal aan toegaf zeven weken terug, ging het dus snel bergafwaarts. Ik kreeg angstklachten, ging steeds slechter slapen (twee uur voordat ik inslaap, meerder malen per nacht wakker, zweten enz enz). Ik ben in de befaamde vicieuze cirkel terecht gekomen.
Inmiddels ben ik veel gaan wandelen en heb een aantal sociale activiteiten weer opgepakt, hetzij met mate. En beleef daar af en toe zowaar wel enig plezier aan. Ook van mijn kindjes (3 stuks) kan ik genieten, ook al valt het me soms wel heel zwaar, vooral als ze zelf ook moe en vervelend zijn. Wat dat betreft vind ik het een zegen dat die man met die baard weer is vertrokken.
Tegen de angst en spanningen neem ik een halve tot een hele oxazepam. En dat helpt wel. Ik kom er de dag mee door. Alleen ik kan hier natuurlijk niet te lang mee doorgaan.
Ik heb nu mijn eerste gesprek bij de psychologe gehad en die stelde eigenlijk voor om meteen met AD te beginnen, omdat mijn anst en spanningsklachten veel te hoog waren. Het liefst nog deze week, dan zou ik me met de kerst weer wat beter voelen.
Ik weet nu echt niet wat ik moet doen. Ik voel me niet goed, dat is een feit, maar ik kan me staande houden. Kom mijn bed uit, zorg voor de kinderen, pak klusjes aan etc. Dit kost me dan wel bergen energie, die ik met slapen niet terugpak.... de uitputtingsslag gaat maar door.
Iets in mij verzet zich hevig tegen AD. Ik moet er zo'n enorme drempel voor over. Het voelt als falen en dat gevoel kan ik er nu echt niet bijhebben. Alleen al van het feit dat het is voorgesteld, ben ik al de hele dag van slag.
Aan de andere kant, ben ik er ook wel toe genegen om zo het tij te keren. Ik wil eruit, ik ben het zat en bovendien hebben we nog een pittige tijd voor de boeg voor wat betreft een grote financiele zorg.
Mijn man is absoluut voor. Werd bijna boos toen ik zei dat ik twijfelde. Maar hij heeft zich werkelijk nog nooit verdiept in dit soort dingen. Weet niet wat de bijwerkingen zijn enz enz. En zelf loopt hij ook op zijn tandvlees.
Wat moet ik nou toch doen?
Liefs van een twijfelaar
Lief, dank je wel
Dank voor alle lieve reacties, nogmaals. Inmiddels zit ik op dag 3. Ik merk nog niet veel van evt bijwerkingen. Klachten, had ik toch al. Alhoewel ik vannacht wel weer voor het eerst sinds weken weer heel erg eng gedroomd heb. Maar goed, ik vraag me af of je die bijwerkingen in deze geestelijke staat ook niet oproept, uit angst voor de bijwerkingen. Volgen jullie ´em nog?
De kinderen hebben bij mij idd de doorslag gegeven om te beginnen met AD. Als het aanslaat hoef ik niet maanden door te modderen, maar gaat het hopelijk wat sneller iets beter. Alhoewel ik uit moet kijken met hoge verwachtingen... dat is nu juist een punt waar ik aan wil gaan werken en waar mindfullness volgens mij heel erg behulpzaam bij kan zijn.
Verder vind ik het een megamoeilijk proces. Ik heb het gevoel dat ik in mijn nakie sta, omdat nu mijn ouders en schoonouders weten wat er aan de hand is. Ik heb het in verleden twee keer eerder zo'n episode meemgemaakt, maar daar heb ik mezelf uitgeworsteld, duurde wel steeds ruim een half jaar, maar goed toen had ik geen kinderen en kon ik weer in mijn bed gaan liggen als ik er echt even geen zin in had.
Ik had zo gehoopt er nooit meer in verzeild te raken en nu is het door de drukte toch weer gebeurd....en het is met kinderen zo veel zwaarder... maar goed daarom ben ik blij dat ik hulp heb gezocht met therapie en medicijnen. Ik krijg heel veel hulp en probeer dat in dankbaarheid te aanvaarden.... maar oh wat vind ik het moeilijk, want ik wil alles zelf doen en niemand tot last zijn. Stom he?Die idiote schuldgevoelens, daar wil ook maar eens van af. Kortom nog genoeg werk aan de winkel.
Liefs van evenzo
Even zo
beste even zo,
Ik wil je sterkte wensen. Ik vind het heel knap dat je zelf deze stappen zet. Geef jezelf niet de schuld joh, wees trots dat je het probleem aanpakt. Ik hoop dat je omgeving je er niet op aankijkt, maar trots op je is. En anders is het jammer voor ze.
