Zoon wil vriend moeder niet meer zien
7 jaar geleden gescheiden omdat het niet meer ging. We leefden langs elkaar heen en er was veer ruzie. Ex is in ouderlijk huis blijven wonen en ik ben op de hypotheek blijven staan omdat ik het ex en kindjes gunde om in de woning te kunnen blijven wonen. Kids waren destijds 5 en 2,5 jr, nu 12 en 9. Huurwoning betrokken (10 min verderop) en co-ouderschap. Ik heb de kids in hun omgeving op school gelaten, omdat ik ze in hun vertrouwde omgeving wilde laten omdat er al zoveel zou veranderen. In afgelopen 7 jaar heeft ex meerdere malen beloofd de woning op zijn naam te krijgen maar dit verzuimt hij. Wij willen graag een huis kopen in het dorp waar de jongens hun sociale leven hebben maar dat is niet mogelijk omdat het huis nog op mijn naam staat. Ex heeft sinds 6 jaar een nieuwe relatie en ik 5 jaar waaronder 3 jaar samenwonen. Ex woont niet samen. In het begin ging het hier thuis goed. Mijn vriend doet veel met en voor de jongens. Ex maakt veel regelmatige denigrerende opmerkingen over mijn vriend tegen de kinderen en ze bespotten hem. Als ze terugkomen van mijn ex praten ze in de taal van ex en wordt mijn vriend belachelijk gemaakt. Ex bespreekt alles met de jongens, ook dat ik weg ben gegaan en papa dus alleen achterbleef en dat dit zo zielig was.
Vorig jaar net iets voor de zomervakantie was de relatie uit met ex en zijn vriendin. Dat vond ik jammer want het is een lieve vrouw. Ze ging niet meer mee op vakantie. Dit hoorde ik van mijn kinderen. Ze vonden het heel zielig voor papa dat hij alleen was en hebben 14 dagen lang elke dag met papa gebeld en geappt ( papa zei ze zo erg te missen en belde dagelijks) ze hadden zo'n medelijden. Papa moet altijd alles alleen doen en mama heeft hulp van vriend. Na die vakantie is er iets veranderd. Mijn ex geeft aan dat hij de vader is en ze niet hoeven te luisteren naar mijn vriend. Inderdaad hij is de vader niet maar ik vind wel dat als ik er bijv niet ben dat ze moeten luisteren. Andersom wordt er niet gebeld naar mij, dat wil ex niet. Afgelopen zomervakantie is het misgegaan. Ik had de kleding van hier enz meegegeven voor tijdens de vakantie zodat hij dit niet hoefde te kopen. Ik ging deze weer ophalen na de vakantie. Om een lang verhaal kort te maken: Tijdens deze avond werd mij verteld dat mijn vriend hun zou corrigeren en zou knijpen en een keer hebben geduwd. Ze wilde dat ik de relatie zou beëindigen. Ik was perplext. Thuis aangekomen belde ik samen met mijn vriend mijn ex om hierover te praten. We wilden hierover graag in gesprek. Dit hebben we gedaan met de jongens erbij. Tijdens het gesprek was er eigenlijk niks aan de hand maar werd mijn vriend wel zwart gemaakt door ex. Het knijp verhaal bleek niet zo te zijn en had jongste zoon verzonnen om mee te kunnen praten, dit was tijdens het stoeien gebeurd. Ex bleef olie op het vuur gooien omdat het met vriend en kids gewoon gezellig was. Op een gegeven moment beledigde zoon vriend en ex moedigde hem aan en complimenteerde hem en zei scherpe opmerking.
Sindsdien kan vriend niks meer goed doen, ze haten hem lijkt het wel. Ook wordt mijn vriend vaak belachelijk gemaakt. Zoon is flink aan het puberen, dat geven ze op school ook aan. Mijn vriend pikt het niet als zoon mij uitscheld en spreekt hem dan aan. Vooral als ze bij ex zijn geweest is het raak. Ex maakt denigrerende opmerkingen over vriend in bijzijn kinderen. Vorige week was er een escalatie. Zoon was heel brutaal en schold mij uit. Ik liep even naar boven. Vervolgens heeft vriend de telefoon van zoon afgepakt, waarop zoon de telefoon terug wilde pakken. Vriend heeft toen zoon in de bank gezet ( geduwd). Zoon kwam vervolgens naar boven en zegt dat vriend hem heeft geduwd en aan zijn haar heeft getrokken. Vriend ontkent dit en ik weet niet wie ik moet geloven. Ben hier wel heel erg van geschrokken. Daarna kwam vriend naar boven en hebben we gepraat. Alles ging de dagen erna gewoon goed. Vriend heeft zoon nog naar de voetbal en school gebracht, niks aan de hand totdat zoons naar vader gingen. Toen kreeg ik te horen dat zoon vriend niet meer wilde zien en terug zou komen als ik vriend het huis had uitgezet. Ex heeft het met iedereen besproken met de kinderen erbij en niemand vindt het normaal. Ex heeft geen vertrouwen meer zegt hij. Zoon scheld vriend vooralles uit en ex zegt dat dit logisch is omdat hij zo boos is op vriend. Totaal geen respect. Kids zijn nu bij vader en ik zie ze alleen tussen de middag en na schooltijd als vriend er niet is. Jongste zoon heeft op school gehuild en mist mij maar wil zijn broer en vader ook niet in de steek laten.
Ik heb de school gesproken om te vragen of ze jongens in de gaten willen houden. School heeft nog nooit iets gemerkt. Veilig Thuis ( had mijn ex afgelopen zomer al gebeld nadat hij kreeg te horen dat mijn vriend zoon geduwd zou hebben). Veilig Thuis denkt dat kinderen vriend niet accepteren omdat vader vriend niet accepteert. Vriend is zo lief doet alles voor ons en de jongens. Mijn kinderen staan op 1 en doe alles voor hun, heb het zelf te ver laten komen en had hun moeten corrigeren. Ex wil de kinderen inpalmen er is nog veel meer gebeurd wat erop wijst dat vader bang is dat de kinderen het hier leuker hebben en hij de jongens voor zich wil winnen. Ik wil alles doen om hier uit te komen en hulp te krijgen. Het is verder altijd heel fijn en gezellig hier thuis, maar een corrigerende tik oid zou ik nooit goedkeuren. Ex heeft heel veel mensen ingelicht dat de jongens niet veilig zijn hier en dat hij er geen vertrouwen meer in heeft. Ik sta nu dus te boek als de moeder die niet voor haar kinderen op komt en partij kiest voor vriend. School zegt dat ik hier niks van moet aantrekken omdat ze mij kennen als lieve en zorgzame moeder die alles voor ze over heeft.
Mijn gedachten gaan op en neer.. deze goede relatie beëindigen met vriend om mijn zoon en ex tevreden te stellen? Maar aan de andere kant is mijn zoon gewoon heel brutaal en een echte puber. Hulpverlening is ingeschakeld. Ik heb ook altijd het gevoel dat ik buitenspel wordt gezet en dat ze een echte drie eenheid zijn en dat het bij papa alleen maar lang leve de lol is. Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen. Alvast bedankt, een hele bezorgde en radeloze mama
Pinokkio schreef op 01-04-2023 om 12:49:
[..]
Misschien zou ik het ook niet doen hoor. Ik denk wel dat ik het serieus zou overwegen. Maar als het voor jou geen optie is dan moet je natuurlijk die afweging niet maken.
Ik zou het niet zien als dansen naar de pijpen van die lamzak, (die zou ik echt zo min mogelijk aandacht en energie geven) maar als mogelijk een vd minst slechte opties in dit drama. Waarbij je zelf nog behoorlijk wat mogelijkheden hebt om de rest vh verhaal positief in te vullen en zo wat macht terug te pakken. Je relatie hoeft natuurlijk niet stuk te gaan als er even wat meer afstand is tussen je partner en je kinderen en daar heb je zelf ook invloed op. Veel invloed heb je natuurlijk ook op de kwaliteit van je relatie met de kinderen, zeker als dat obstakel (help stiefpapa deugt niet) even uit de weg is en niet meer verder kan groeien. Dan zou je je kunnen richten op herstel relatie met kinderen en die weten echt wel dat dat ook kan zonder dagjes uit.
Het contact met de jongens als ik ze zie of spreek is gelukkig overanderd en heel fijn, netzoals het altijd was. Gelukkig laten ze zelf ook nog weleens iets weten en bellen we regelmatig. Ik merk wel dat dit ' stiekem' gebeurd en dan vooral jongste aangeeft dat papa dat niet mag weten..ik ga hier niet op in.
Omnik schreef op 01-04-2023 om 18:13:
[..]
Ik denk ook dat dat hier NOG niet het geval is. Want er is in feite nog nauwelijks 'strijd' geweest! Ik zou proberen om in deze situatie gezondere grenzen te gaan aangeven op alle terreinen waar vader nu grenzeloos is. Hij is gewend geraakt aan veel ruimte en dat is niet goed uitgepakt. Wel is de situatie voor de kinderen wel heel gevoelig omdat hij er niet voor terugdeinst om ze volop emotioneel te manipuleren om de ruimte te claimen waar hij recht op meent te hebben. Andersom wil je dat natuurlijk niet doen én als je ziet dat ingrijpen voor de kinderen tot meer en schadelijker druk vanuit vader en dus tot een nog verder verslechterende situatie leiden wordt dat ook echt wel een dilemma. Ook kan het dan een beetje op sekte-dynamiek gaan lijken: hoe harder je probeert om ze te 'bevrijden' hoe meer ze erin gezogen worden. Ik hoop Johannaatje dat er mensen bij jullie betrokken zijn die meer dan gemiddeld verstand hebben van deze dynamiek. Want in dat opzicht ben ik het helaas met Tsjor eens: de eerste de beste hulpverlener gaat hier het heil niet brengen en de kans is zelfs groot dat ze zo gaan lopen klunzen dat de ellende alleen nog maar groter wordt, voor alle partijen. Als je nog geen advies hebt gevraagd van iemand die echt weet wat ouderverstoting is, is dit wel het moment om dat te doen en je te laten adviseren bij de stappen die je zet.
https://professionals.verdwenenzelf.org/visie-op-ouderverstoting/
Klopt helemaal wat jij en tjor aangeven. Hulpverlening heeft dat zelf ook aangegeven dat hij denkt dat vader ja doet en nee zegt. Hij geeft aan dat ik er al 7 jaar in zit en hij dit echt niet zomaar kan veranderen. Hij geeft aan dat Hulpverlening een momentopname is. Ik ben ook bang dat het gesprek niet goed gaat verlopen, of juist alleen maar goed dat de hulpverlening ook ziet hoe hij communiceert.
Bedankt voor de link. Ik had daar idd pas al even naar gekeken maar heel confronterend. Goede tip, ik denk dat ik ook niet teveel moet verwachten van de reguliere hulpverlening.
Philou schreef op 01-04-2023 om 11:26:
[..]
Je hebt kans dat victim blaming tergkomt in de gesprekken die je gaat voeren. Hoe ga je daarmee om? Het is wel hanig om het mechanisme te begrijpen en te kunnen pareren.
Heb je tips hoe ik hier mee om moet gaan? Je hebt gelijk, vader vertelt nu al allerlei leugens over mij en over vriend dit hoor ik terug van de kinderen. Ik reageer dan niet, zij kunnen er ook niks aan doen. Maar op zulke momenten ben ik zo kwaad. Als de jongens dan weer weg zijn lucht ik mijn hart bijv bij vriendinnen maar dit voelt zo slecht dat ik me niet verdedig. Ik realiseer me dat er heel veel wordt gezegd waar ik geen invloed op heb. Elke week op maandag of woendag vertelt jongste zoon iets slechts wat papa over mij of vriend heeft gezegd met daarbij dat ik dit niet tegen papa mag vertellen. Zal jongste zoon dit dus zelf al realiseren dat dit niet klopt?
Omnik schreef op 01-04-2023 om 18:20:
[..]
Of in een situatie waarin je ziet dat strijd ertoe gaat leiden dat de kinderen én het contact (nog) erger beschadigd worden dan als je het met rust laat. Nu is er nog frequent contact tussen moeder en kinderen. Als vader de druk verder opvoert, kan het ook nog veel vijandiger worden allemaal en raken de kinderen nog verder beschadigd. Ik denk dat Tsjor in die zin een punt heeft dat er behoedzaam en strategisch geopereerd moet worden en dat tijdelijk terugtrekken ook zeker één van de strategische keuzes kan zijn, als de situatie daarom vraagt.
Heb jij of iemand ips voor mij? Op dit moment doe ik het zo;
Ze komen op maandag tussen de middag eten en woensdagmiddag mits ze feestjes hebben of spelen bij vriendjes. Dit is altijd gezellig en we hebben met elkaar afgesproken dat we het niet over de situatie hebben. Helaas komt dit wel tersprake.
Hoe kan ik het beste reageren op het nummer 1 verhaal. Hier zijn namelijk verschillende meningen over..
Ik kan makkelijk ook elk weekend iets leuks gaan doen maar dit voelt niet goed. Dat is niet de werkelijkheid. Het voelt ook niet fijn als vriend uit huis moet en de jongens een weekend hier slapen. ( dan lijkt het net alsof ik tegen vriend ben en ze gelijk geef) of vinden jullie dat van niet? Ook hier zijn verschillende meningen over.
Binnenkort staat er een weekendje weggepland net zoals vorig jaar in april met z'n vieren. Jongens weten dit niet.
Vriend gaat natuurlijk niet mee want dat willen de jongens niet. Zal ik zelf met de jongens gaan of geef ik ze dan het gevoel dat ik ook vind dat vriend niet goed voor ze is?
Wat kan ik volgens jullie het beste doen op dit moment? Jongens weten overigens niks van de moelijkheden tussen vader en mij. Tenminste niet van mijn kant. Ik laat niks merken en zeg niks kwaads. Ik heb niet het idee dat de jongens iets merken van een strijd, want die is er namelijk niet.
in elk geval met zijn 3en weggaan en dat vriend ern dagdeel langs komt, gaat het goed blijft hij langer maar niet slapen.
Dan kan er ook langzaam weer contact komen.
Ik zou zeker de mogelijkheid aangrijpen om een weekend met ze weg te zijn. Dan zijn ze ook echt even weg bij vader, langer dan een paar uurtjes. Als dat zonder vriend moet, dan is dat zo.
Ik denk dat de jongens dus wel voelen dat er spanning is tussen vader en jou. Zeker omdat het contact met jou stiekem moet plaatsvinden en niet mag van vader. En omdat ze zeggen dat vader het niet mag weten. Plus dat vader allemaal nare dingen vertelt over jou en vriend. Dat vertellen ze niet voor niks aan jou. Je zou best kunnen vragen wat ze daar zelf van denken.
Normale ouders verbieden contact niet en spreken niet kwaad over de andere ouder.
Ik denk dat ze zelf ook best doorhebben dat hun huidige situatie niet normaal is.
Zo lang ze meegaan in vaders stramien is dat voor hun misschien voor nu het meest leefbare, maar zeker niet de beste keuze.
Johannaatje schreef op 01-04-2023 om 18:59:
[..]
Heb je tips hoe ik hier mee om moet gaan? Je hebt gelijk, vader vertelt nu al allerlei leugens over mij en over vriend dit hoor ik terug van de kinderen. Ik reageer dan niet, zij kunnen er ook niks aan doen. Maar op zulke momenten ben ik zo kwaad. Als de jongens dan weer weg zijn lucht ik mijn hart bijv bij vriendinnen maar dit voelt zo slecht dat ik me niet verdedig. Ik realiseer me dat er heel veel wordt gezegd waar ik geen invloed op heb. Elke week op maandag of woendag vertelt jongste zoon iets slechts wat papa over mij of vriend heeft gezegd met daarbij dat ik dit niet tegen papa mag vertellen. Zal jongste zoon dit dus zelf al realiseren dat dit niet klopt?
Oef, ik weet niet of er één manier is. Misschien zijn er meer maar het gaat erom dat die bij je past. Je kan niet iets volhouden dat je niet ligt. Dat betekent dat je je verdiept in de gebruikte discussiestijl. Er is geen magie, er is geen maniertje. Hoe leg ik zoiets uit? Ik zal een poging wagen.
Ik denk dat je wel moet reageren maar niet dmv een gesprek of discussie. Daar zou ik van wegblijven omdat zijn discussie een valkuil is. Het is alsof ex zegt, ik heb een discussie en ik nodig iedereen die wil om deze discussie te voeren. Maar de discussie, de stelling zelf, is corrupt. Dus, de degens kruisen gebeurt op zijn voorwaarden en dan kan je alleen maar verliezen. De grond van zijn discussie berust op de aanname dat jij niet deugt. Binnen zo‘n gesprek krijg niemand ooit een podium om te verkondigen dat jij wel deugt. In die zin is er een vergelijking te trekken met de vorm die een discriminatoire discussie heeft. Zwaar overtrokken; een discussie over diversiteit binnen de kkk krijg je niet van de grond.
Stel nu dat je zijn discussie, dat eigenlijk niet meer dan een stelling is met een vraagteken er achter, dat jij niet deugt, vergelijkt met een landje waar hij zijn piketpaaltjes heeft gezet. Je moet dat landje niet betreden en als iemand dat doet, wees heel alert welke aannames er spelen. Loopt het gesprek mank zonder dat iemand het door heeft en waar?
Als je nu een eigen landje maakt met de naam waar het gesprek eigenlijk over hoort te gaan en in het gesprek steeds naar dat landje refereert. Het landje mag dus niet heten “ik deug wel”. Het kan heten dat kinderen vaders en moeders nodig hebben of.. het gaat er niet om dat je iets verzint. Het moet de eigenlijke discussie zijn waar geen verborgen aannames zijn. Daar moet je heel goed over nadenken.
Doordat je de degens niet kruist op zijn landje en het hebt over de het andere landje is een manier om de gesprek steeds een spiegel voor te houden en bij te houden waar en wanneer het mank loopt. En dat zal hem super frustreren want hij wil passief-agressieve oorlog.
Ik zou echt absoluut geen idee hebben hoe je dit aan moet pakken, maar wat een rot situatie zeg, het lijkt wel op kinder ontvoering zo.
Vreselijk. Voor de kinderen ook zo lastig, die zoeken veiligheid en dat is er nu niet, als jij je zwak opstelt biedt je dat niet maar stel je je sterk op dan is het misschien ook weer niet goed. Heel ongezond dat de oudste nu macht heeft over jou en je vriend terwijl hij dat helemaal niet aankan en ook niet hoeft aan te kunnen. Je ex heeft heel wat op zijn geweten zo.
Ik kan je alleen maar veel sterkte en wijsheid wensen.
Johannaatje schreef op 01-04-2023 om 19:08:
[..]
Heb jij of iemand ips voor mij? Op dit moment doe ik het zo;
Ze komen op maandag tussen de middag eten en woensdagmiddag mits ze feestjes hebben of spelen bij vriendjes. Dit is altijd gezellig en we hebben met elkaar afgesproken dat we het niet over de situatie hebben. Helaas komt dit wel tersprake.
Hoe kan ik het beste reageren op het nummer 1 verhaal. Hier zijn namelijk verschillende meningen over..
Ik kan makkelijk ook elk weekend iets leuks gaan doen maar dit voelt niet goed. Dat is niet de werkelijkheid. Het voelt ook niet fijn als vriend uit huis moet en de jongens een weekend hier slapen. ( dan lijkt het net alsof ik tegen vriend ben en ze gelijk geef) of vinden jullie dat van niet? Ook hier zijn verschillende meningen over.
Binnenkort staat er een weekendje weggepland net zoals vorig jaar in april met z'n vieren. Jongens weten dit niet.
Vriend gaat natuurlijk niet mee want dat willen de jongens niet. Zal ik zelf met de jongens gaan of geef ik ze dan het gevoel dat ik ook vind dat vriend niet goed voor ze is?Wat kan ik volgens jullie het beste doen op dit moment? Jongens weten overigens niks van de moelijkheden tussen vader en mij. Tenminste niet van mijn kant. Ik laat niks merken en zeg niks kwaads. Ik heb niet het idee dat de jongens iets merken van een strijd, want die is er namelijk niet.
Op het nummer 1 verhaal zou ik precies zeggen wat je hier zegt: “Ik denk daar anders over. Daar kun je anders over denken.” Eventueel gevolgd door “Daar hebben we het toch al eens over gehad, hoe ik daar tegenaan kijk?” En er dan niet meer over uitweiden.
Dat iets leuks doen zou ik wel gewoon af en toe doen. Niet ieder weekend want dan wordt het een wedstrijd. Maar een keer per maand, waarom niet?
Ik zou in overleg met je vriend wel overwegen om ze een keer te vragen om te komen slapen laten want vriend is zogenaamd een weekendje weg. Ik zou beslist niet tegen je kinderen zeggen dat je hem hebt gevraagd om weg te gaan. Dat geeft ze/vader teveel macht. Dat zou ik ook met dat uitje doen: vriend kan niet mee omdat hij iets anders heeft. En daar dan niet verder over uitweiden. Als ze vragen stellen alleen herhalen: Nee, hij kon niet want hij had een ding met vrienden of iets dergelijks. Een volgende keer kan hij dan bijvoorbeeld halverwege de tweede dag weer van zijn ‘uitstapje’ thuiskomen. Maar dat is voor later. Nu zou ik voor de ‘smoezen’ gaan om niet in het afkeerverhaal mee te hoeven doen.
Als je jongens thuiskomen met onware stellingen of meningen over jouw vriend, zou ik daar toch wel iets over zeggen. Geen discussie aangaan, maar ik zou wel zeggen: goh, dat herken ik absoluut niet, zo ervaar ik hem helemaal niet. Wat denken jullie zelf?
Eventueel soms nog met een toevoeging dat het toch wel bijzonder is dat papa vriend vrijwel nooit ziet en hem toch beter dan jij denkt te kennen, dat kan toch eigenlijk helemaal niet?
IMI-x2 schreef op 02-04-2023 om 10:24:
Als je jongens thuiskomen met onware stellingen of meningen over jouw vriend, zou ik daar toch wel iets over zeggen. Geen discussie aangaan, maar ik zou wel zeggen: goh, dat herken ik absoluut niet, zo ervaar ik hem helemaal niet. Wat denken jullie zelf?
Eventueel soms nog met een toevoeging dat het toch wel bijzonder is dat papa vriend vrijwel nooit ziet en hem toch beter dan jij denkt te kennen, dat kan toch eigenlijk helemaal niet?
Ik ga er vanuit dat dit soort ‘discussies’ al herhaaldelijk gevoerd zijn. Als dat inderdaad zo is, zou ik dat op dit moment niet meer op keer herhalen. Ik zou dus wel zeggen: ‘ik herken het niet’ maar die uitnodiging om er nog weer eens over te discussiëren, door ze vragen te stellen, zou ik juist niet doen. Alleen consequent laten zien dat er ook anders over gedacht kan worden. Als je ze niet probeert te overtuigen, geeft dat een ander soort boodschap, namelijk dat er niet één waarheid is bij de ‘beoordeling’ van mensen en dat zij ook eventueel een andere positie zouden kunnen innemen. Als je ze wel probeert te overtuigen, is er een dynamiek dat je ze in jouw kamp probeert te trekken. Dat is op dit moment een reden om hun hakken direct in het zand te zetten want dat mogen ze niet van hun vader.
RodeKrullenbol schreef op 01-04-2023 om 12:23:
De opstelling van Tjor in deze illustreert wat mij betreft haarfijn dat patriarchale verhoudingen mede worden gedragen door (bepaalde) vrouwen.
Nou zeg. Rode Krullenbol, zo kan die wel weer. Het zou ook kunnen zijn dat ik geloof dat vrouwen een bijdrage kunnen leveren aan de-escalatie en oplossen van problemen ten behoeve van de kinderen.
Tsjor
Temet schreef op 01-04-2023 om 12:47:
"De strijdbijl neergooien en kiezen voor wat het beste is voor de kinderen kan de situatie veranderen..."
Ik denk dat je wat te snel het staken van de strijd op éen lijn stelt met het beste voor de kinderen. Dat kan soms zeker het geval zijn, maar of dat hier zo is, vind ik twijfelachtig.
De kinderen zitten tussen twee vuren. Ze worden bestookt met negatieve boodschappen over moeder. Ik vind dat schadelijk. Het kan zijn (de wonderen zijn de wereld nog niet uit) dat hulpverleners daar radicaal op in willen en gaan grijpen en de situatie keren. Maar wat mentaal in het hoofd van de kinderen is geplant krijg je er niet zomaar uit. en dat is verscheurend voor de kinderen. Dus ik denk echt dat bijdragen aan het be-eindigen van het gevecht goed is ten behoeve van de kinderen.
Het grootste risico is dat de kinderen denken: zie je wel, moeder kiest voor vriend en tegen ons. Dat ligt vooral aan de communicatie: hoe vertel je zoiets aan je kinderen, terwijl het belangrijkste de afspraken met je ex zijn. Maar je kunt het niet aan je ex overlaten om zoiets te communiceren met de kinderen.
Tsjor
'Dit is altijd gezellig en we hebben met elkaar afgesproken dat we het niet over de situatie hebben. Helaas komt dit wel tersprake.'
'Strijd' is niet alleen een juridisch gevecht, zeker niet. Dit laat zien dat er wel degelijk al een strijd gaande is tussen twee ouders.
Je wil weten hoe je moet optreden tegen 'victim blaming'. Mijn advies zou zijn: zie jezelf niet als 'victim' maar als iemand die eigen keuzes heeft of heeft gemaakt. Ook 'passief' zijn, dus niet acteren, is een keuze. Het verhaal van Johanaatje over het scheppen van je eigen landje is heel helder en goed.
Naast alle goede adviezen over hoe om te gaan met onware verhalen die kinderen vertellen omdat ze dat horen van vader: je kunt ook vragen naar hoe de kinderen dit ervaren, wat zij ervan denken, of zij dat moeilijk vinden, wat voor hen belangrijk is, wat er eventueel anders kan om het beter te maken. Concentreer je op wat jij kunt doen om het voor de kinderen draaglijker te maken (je eigen landje). Waarbij waarschijnlijk één recept (vriend moet weg) voor jou niet bespreekbaar is. en ook dat moet je kunnen aangeven aan de kinderen, waarom dat zo is (eigen landje).
Tsjor
" Maar wat mentaal in het hoofd van de kinderen is geplant krijg je er niet zomaar uit. en dat is verscheurend voor de kinderen. Dus ik denk echt dat bijdragen aan het be-eindigen van het gevecht goed is ten behoeve van de kinderen."
Ik kan dit toch echt niet anders lezen dan als een betoog dat als de ene ouder de kinderen tegen de andere opstookt, die andere ouder de handdoek maar in de ring moet gooien omdat dat voor de kinderen beter is.
Mij lijkt dat het niet altijd beter is, want deze kinderen blijven bestookt worden met negatieve info over de andere ouder, plus dat ze die andere ouder soms ook helemaal niet meer te zien krijgen. Dat is precies de reden dat o.a. de Raad voor de Kinderbescherming iha toch altijd aandringt op omgang, want 'de kinderen hebben recht op onbelast contact met beide ouders [ klopt, maar dat is nog niet zo simpel verwezenlijkt], en 'de kinderen moeten zich zelf een beeld kunnen vormen van de ouder'.
Daarbij: TO geeft aan dat het toch nooit goed is. En dat kon nog best eens kloppen. Dus als zij nu alles voor zoete koek zou slikken vindt vader straks weer iets om het niet mee eens te zijn zodat het contact nog verder wordt teruggeschroefd, totdat er niks meer overblijft. Of die gang van zaken dan beter is voor de kinderen in vergelijking tot de situatie dat TO al eerder tegengas geeft, staat ernstig te bezien.