zo verdrietig... ouderverstoting

doenja

Wat naar zeg. Ik had juist uit je eerdere berichten het idee dat het beter ging. Wat sneu voor je. Ik gun je het zo dat alles weer helemaal goed loopt met de kinderen.

Ja Doenja

Wat intens treurig. Ik denk dat ook als het wel loopt dat je door de continue spanning, hoe gaat het, hoe zal het gaan, ook uitgerekt raakt en wat ontmoedigd.
Ik wens je heel veel sterkte en zorg goed voor jezelf.

Ploeteren

Heb je al eens aan medicatie gedacht? Het kan de scherpte van de ervaring afhalen. Ik begrijp dat het moeilijk is, als je nog in de situatie bent, en dat ben je, met je kinderen, is het moeilijk om van een trauma af te komen. Medicatie kan soms helpen.
Voor je kinderen, er komt een tijd dat ze minder afhankelijk zijn van hun vader, hoop ik dat je manieren vind waarbij jij je evenwicht kunt bewaren.
Het is wat het is. Het spijt me zo voor je.
Voor mij was dat zo. Nadat de kinderen 18 jaar werden ben ik in therapie gegaan. Pas toen ik me weer veilig kon voelen.
Er komen altijd weer betere tijden. Ik hoop dat je daar aan vast kunt houden.

geen pillen

Ik kan echt zo slecht tegen medicatie. Dan kan ik zelf niet eens meer naar de wc, laat staan de kinderen ophalen met de auto als dat nodig is. Ik wil dat altijd kunnen.
Helaas vandaag weer een staaltje meegekregen en school werkt aan de verstoting mee. En mijn kind probeert vader te kalmeren en geeft mij de schuld dat ik mij misdragen heb. Hoe frustrerend is dat. Ook veel kennis opgedaan en het is een schrale troost dat ouderverstoting 9 van de 10 keer voortkomt uit een relatie met psychisch en lichamelijk geweld. Het psychische geweld gaat gewoon door na het huwelijk. Maar ondertussen huilde mijn oudste kind omdat ze zich schuldig voelt dat ze haar jongere zusje niet genoeg heeft kunnen helpen en begeleiden om haar schooljaar te halen. Uitgebreid verteld dat t haar schuld niet is. Ik wil er zo graag voor ze zijn, maar ik mag het niet....zo verdrietig en machteloos.

Situatie totaal anders

Vroeger botste ik met mijn dochter, maar nu gaan we erg leuk met elkaar om. Er is in jullie geval van alles aan de hand, maar als ze zelfstandig en volwassen naar de situatie kan kijken, zou het kunnen dat de puzzelstukjes goed gaan vallen. Hou dus hoop en zorg er voor dat je er voor ze bent en blijft.

Dat je niet goed tegen medicatie kunt is vervelend, maar hoe goed is dat getest? De toon van je bericht roept bij mij ook de vraag op of je het de kans wel geeft.

Gehad

Kaaskopje, ik heb ooit medicatie gehad. Bij de allerlichtste dosering kon ik niet zelfstandig in huis naar het toilet lopen. Zo duizelig, zo ziek werd ik ervan. Kruipend moest ik. Toen is per direct besloten me ervan af te halen.
De pillen zijn me destijds voorgeschreven omdat mijn toenmalige man vond dat er vanalles mis met me was en ik ‘behandeld’ moesr worden. Achteraf had er toen iets heel anders moeten gebeuren....

Maar Doenja

'Kaaskopje, ik heb ooit medicatie gehad. Bij de allerlichtste dosering kon ik niet zelfstandig in huis naar het toilet lopen. Zo duizelig, zo ziek werd ik ervan.'

Dat is 1 medicijn geweest, en misschien ook nog een voor de verkeerde aandoening. Er zijn duizenden medicijnen beschikbaar. Je kunt toch niet alle medicijnen weigeren vanwege 1 verkeerd voorval?

Medisch

Knurf, ik laat de beslissing om medicijnen voor te schrijven graag over aan medici. En deze zijn telkens unaniem dat dit in mijn situatie geen goed idee is. Alle behandelend artsen hebben dit de laatste tijd geconstateerd. Daar luister in dan ook naar.

Sterkte

Ik zie mijn kind gelukkig nog wel, maar mijn vriend maakt hetzelfde mee als jij. Ik zie zijn pijn elke dag weer. Het niet voor niets dat dr. Childress heel duidelijk aangeeft dat ouderverstoting niet alleen zeer ernstige kindermishandeling is, maar ook mishandeling van de ex-partner.

Helaas is Nederland er nog steeds niet klaar voor om hier echt wat aan te doen. Gelukkig komt het wel steeds dichterbij. In de USA en Belgie zijn er al rechtzaken gewonnen, waarbij de verstoter in de gevangenis is beland.

Al die mensen die zeggen: afwachten, ze komen wel weer bij je terug..... Lief bedoelt, maar dat zijn mensen die er niets van snappen. Deze kinderen komen niet vanzelf terug, die hebben daar hulp bij nodig.
Als je dus van iemand hoort dat hij/zij zijn vader of moeder niet meer ziet, vraag dan door. Probeer ze te laten nadenken. Alleen dan kan er een deur worden opengezet voor contactherstel.

Lees je in, kijk wat je kunt doen. Het is werkelijk een zeer ernstige vorm van kindermishandeling en ex-partner mishandeling. Dat moet in mijn ogen gestopt worden en dat kunnen we als wij als maatschappij de verstoters met z'n allen veroordelen.

@Doenja, die pijn is verschrikkelijk. Er is weinig dat iemand kan zeggen dat troost biedt. Pijn is vreemd, het blijft, maar op een bepaalde manier wordt het dragelijk. Ik hoop voor jou dat jij snel het punt bereikt dat het voor jou dragelijk wordt. Dat je niet dagelijks erdoor beinvloed wordt.
Daarnaast hoop ik voor jou, voor mijn vriend, en de vele andere ouders die geen ouder meer mogen zijn van hun ex-partner dat er eindelijk een duidelijke wet gaat komen, dat er eindelijk gevangenisstraffen worden opgelegd en dat al die kinderen (2 per uur erbij) de hulp krijgen die ze nodig hebben om weer het contact te herstellen met de ouder die ze moeten missen.

Heel veel sterkte!

Maar Doenja

Dan snap ik niet dat je steeds roept dat je geen hulp krijgt. 'Alle behandelend artsen' klinkt alsof er een hele batterij aan hulpverleners met en voor je bezig is.

@knurf

er is hulp en er is hulp.... Wat ik ervan begrijp is dat Doenja hulp krijgt voor haar verwerking, maar geen hulp voor het feitelijke probleem: dat haar ex-partner de kinderen en haar mishandeld.

Dat is helaas op dit moment gebruikelijk. Je kunt als verstoten ouder hulp krijgen om te rouwen, je emotionele pijn een plek te geven, maar er wordt niets gedaan tegen de dader.

Persoonijk zie ik dat niet als hulp. Als een kind verrot geslagen wordt door een ouder dan zeg je toch ook niet: ik help je alleen met je blauwe plekken, maar daarna ga je maar weer lekker terug, oh, misschien nog wat psychische hulp, want ja, we snappen dat jij je rot voelt. Dan pak je de dader aan. Bij ouderverstoting wordt er niets tegen de dader gedaan. Sterker nog, de meeste daders worden geholpen door de kinderbescherming, scholen en het rechtsysteem.

Paddington

Ik ben Doenja niet, maar ik heb de indruk dat je de spijker op de kop slaat. Volgens mij zou je kunnen zeggen dat de lichamelijke mishandeling is gestopt door de scheiding en er geen contact meer is zonder buitenstaanders in eigen huis, maar dat de geestelijke mishandeling nog steeds kans krijgt.

Misschien kan die gedachtengang ook helpen bij reageren

Ik heb de indruk gekregen door de tijd heen, dat veel OO'ers een beetje Doenja-moe zijn geworden. Oh heb je haar weer! Maar misschien helpt het om die vermoeidheid te reduceren als je het zo ziet als dat ze nog steeds mishandelt wórdt. Net wat Paddington ook zegt: dáár wordt niets aan gedaan. Zie daar maar eens sterk bij te blijven.

zorgen

Het enige wat je kan doen, Doenja, is volgens mij heel heel heel goed voor jezelf moet gaan zorgen. Slaap je slecht? Als dat niet zo is word je hier alleen maar labieler van. Ik ben eigenlijk niet voor slaappillen maar praat hier anders over met je huisarts, mocht je slecht slapen. Wat ik me goed kan voorstellen. Goede slaap is ontzettend belangrijk om alles beter aan te kunnen.
Heb je een dagboek? Begin er anders een, schrijf van je af. Het gemis, het onrecht, alles.. je moet het kwijt, aan vriendinnen, op dit forum, maar ook aan het papier, voor jezelf, niemand hoeft het te lezen.
Verder: eet gezond, wandel elke dag of beweeg (liefst buiten) en huil ook gewoon als je dat zo voelt. Ga dansen op fijne, harde muziek. Doe dingen waardoor je je kan uiten. Je moet niet ten onder gaan, dan kan het nooit 'goed' komen en geef je je gewonnen. Heel veel sterkte.

Doenja-moe?

Waar is dat op gebaseerd?
Ik zie binnen een dag vijftien waardevolle en meelevende reacties, wie is er dan Doenja-moe?
Eerlijk gezegd vind ik het niet zo’n aardige opmerking, niet naar Doenja en niet naar de anderen

On-topic: hoe kunnen we je helpen Doenja? Want ik begrijp dat het enorm complex is en de meeste van ons niet in een vergelijkbare situatie hebben gezeten of er anderszins verstand van hebben. Maar ik denk wel dat dit forum iets voor jou kan betekenen. Wat heb je in het verleden gemerkt dat hou hielp als je hier postte? Dan kunnen we misschien vanuit die invalshoek reageren?

lieve reacties!

Ten eerste wil ik aangeven dat ik heel lieve, helpende, begripvolle reacties lees hier. Fijn dank je wel. Dat helpt echt.

De uiteenzetting van Paddington in #11 slaat de spijker op zijn kop. Lees het nog eens als je niet weet wat ouderverstoting, of oudervervreemding inhoudt, of er meer over wil weten. Mijn kind klampt zich vast aan de mishandelaar, iets wat ondertussen bekend is geworden als het ' stockholm syndroom'. Karin Bloemen schreef over het stockholm syndroom in haar boek waarbij zij en haar zus misbruikt werden door hun stiefvader, maar waarbij de zus zo gehecht raakte aan de dader, de stiefvader, dat ze er mee trouwde. (kun je je nu voorstellen hoe geestelijk verwarrend het is?) Stockholm syndroom komt voor in diverse soorten situaties. Niet alleen bij misbruik of ouderverstoting.

Knurf: " Dan snap ik niet dat je steeds roept dat je geen hulp krijgt. 'Alle behandelend artsen' klinkt alsof er een hele batterij aan hulpverleners met en voor je bezig is."
Ik heb al heel veel hulpverleners gehad en vaak kom ik niet verder dan een intake gesprek of meerdere intake gesprekken. Gebrekkige kennis over de achterliggende psychologie van mijn situatie maakt dat hulpverleners het te moeilijk vinden, of er geen kennis van hebben. Of, zoals de laatste psychiater, ze gewoon vinden dat je geen trauma hebt en dat dus ook niet gaat behandelen.(een trauma ontkennen is heel slecht voor het vertrouwen wat een patient moet krijgen in de behandelaar) Ik heb al zo vaak op een wachtlijst gestaan, maar behandelingen heb ik niet of weinig gehad. Ik zou graag hulp krijgen bij het verwerken van alles en een steuntje in de rug voor de dingen die ik dagelijks meemaak.

Paddington: " Sterker nog, de meeste daders worden geholpen door de kinderbescherming, scholen en het rechtsysteem." Inderdaad, dat is in mijn geval exact zo. Vaak wordt gezien dat omdat ik telkens in t ongelijk gesteld wordt dat ik de schuldige ben. Dat voelt zo afschuwelijk machteloos.

Kaaskopje: ik besef nu pas dat ik inderdaad nu nog steeds geestelijk mishandeld wordt. Dat besef maakt mij triest en ook opgelucht tegelijkertijd; ik weet nu waarom ik me soms zo wanhopig voel. Ik kreeg het maar niet uitgelegd aan hulpverleners. Vaak wordt je dan in t hokje 'angst stoornis' gestopt. Maar een angststoornis is iets waarbij je angst hebt voor irrieele dingen, dingen die normaler wijs niet kunnen gebeuren. Maar ik heb angst dat datgeen wat gebeurt is nog een keer gebeurt en voor wat er kan gaan gebeuren. Niet gebasseerd op zwartkijken of paniek, maar op realitieit en achteraf heb ik het altijd al voorzien.

Mijntje: ik slaap soms slecht en soms haal ik het in en slaap ik heel veel. Doordat ik de kinderen weinig zie heb ik weinig zorgtaken en kan dus na het avondeten al op de bank. Ik slaap zeker 2 avonden in de week al rond half 8. Dat ik sinds kort weet dat ik Coeliaki heb en door het niet erkennen hiervan een flink tekort in allerlei stoffen heb opgebouwd in mijn lichaam en dus ook nog aan het herstellen daarvan ben helpt niet mee. Alle andere tips die je aandraagt zijn goed; ik doe ze ook al een hele poos. Maar het gevoel van onrecht blijft. En sinds ik me goed heb ingelezen, is daar ook een gevoel van vrees en angst bijgekomen omdat de situatie waarin de kinderen zitten heel schadelijk voor ze is. Die zag ik allang, maar ook dat was natuurlijk niet waar, maar nu heb ik wetenschappelijke stukken die dat ook bevestigen.

Koosje: ik ben niet altijd leuk te woord gestaan hier, daar doelt Kaaskopje denk ik op.
Wat mij het meeste helpt zijn zinnen en woorden die ik kan gebruiken als een van mijn kinderen weer staat te gillen en schreeuwen of hele gemene appjes sturen waarbij ik overal de schuld van krijg (en oei wat hoor ik hun vader hier in). Hoe reageer je dan? Vanuit je gevoel vlieg je direct in de verdediging, maar ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen als mijn kind tegen me staat te gillen op school dat ze nooit bij mij wil wonen en ik daarna een appje krijg dat ze zich kapot schaamt over hoe ik me nu gedraag en altijd gedragen heb. Ik denk dan alleen maar " waar heb je het in hemelsnaam over ". Maar dat is ook een van de kenmerken van ouderverstoting of oudervervreemding; kinderen halen de meest futiele en triviale feiten aan waarom de andere ouder niet deugt. Dat hebben ze zelf niet in de gaten.
In het algemeen zoek ik gewoon steun, gedragen worden door de moeilijke momenten, opbeurende woorden, hoop, positief advies. De spreekwoordelijke schop onder mijn kont mogen jullie houden. Ben al vaak genoeg geschopt.

Doenja

Ik ben niet Doenja-moe, nooit. Vind het onwijs rot voor je en snap ook dat je aan veel van de hulpverlening niets maar dan ook niets hebt. Sterker nog: het trauma kan er dieper door worden. Kijk daarvoor eens op: "therapy induced trauma" of "secondary or tertiairy gaslighting". Vooral aan de hand bij slachtoffers van narcisme.
Kan je niet naar naar Jan Storms? Hij zal je in ieder geval geloven, en je verhaal kunnen bevestigen. Hij heeft een praktijk onder de naam 'zelfbescherming' meen ik. Heel veel sterkte

Zinnen die je kunt gebruiken?

Tja.

Je kunt nu hooguit zaadjes in hun hoofd planten.

Met zinnetjes als:

Ik vind het vervelend dat je dat zo ziet, maar weet:
Er speelt meer dan je nu zo ziet, maar weet:
Ik heb altijd het beste met jullie voor gehad, en weet:

- je bent altijd welkom hier

- ik hou heel veel van jou

Bij jezelf blijven en je dochters niet nog meer in de strijd betrekken (dan de andere kant nu al doet) lijkt mij op de lange termijn de beste strategie.

Het is overigens ook vrij normaal dat puberdochters zich schamen voor hun moeder

Normaal

Pas wel op dat je niet alles wat je ziet/meemaakt/ervaart ophangt aan de abnormale situatie waarin je zit. Dat je dat doet lijkt me heel normaal want je ervaart alles vanuit die abnormale situatie en 'weet niet' wat normaal is.

Maar echt, de 'meest futiele en triviale zaken aanhalen om aan te tonen dat *de* ouder niet deugt, dat is echt (ook) des pubers. Inderdaad, net als schamen etc.
Vooral gevoelige kinderen kunnen dat nogal, denk ik zo. Dat jij gevoelig bent lijkt me duidelijk en je kinderen zijn van jou, dus tsja.

In een situatie waarin ouders niet gescheiden zijn worden kinderen vaak ook wel gedwongen vaak eieren voor hun geld te kiezen. Ze zitten immers doorgaans in een zeer afhankelijke positie.

Nou Saar

dit is nou net zo'n bagatelliserende reactie waar Doenja zoals ze hierboven beschrijft wel vaker mee wordt afgescheept.

Ik zou echt zeggen, lees je in over het onderwerp. Het gaat echt niet over pubers die pa en moe tegen elkaar opzetten met hun pubergedrag...

http://kindenechtscheiding.nl/aandacht-voor-je-kind/pas-ouderverstoting/

En dan vind ik het aanvullende aspect, dat het namelijk vooral mishandeling van de andere ouder is, waarvoor de kinderen als wapen worden ingezet, extra verhelderend. Het gaat de andere ouder helemaal niet om de kinderen, maar het gaat om de (meestal) ex. De ouder die is weggevlucht...

Ik vind deze site

een goede uitleg geven.
https://www.herverbinden.nl/index.php/ouderverstoting-parental-alienation

Saar wat een rare aanname

Een kind van een gevoelige Doenja is een gevoelig kind? Dus een kind lijkt áltijd op zijn moeder?

Zwaar

Het is zwaar om met een verdriet te leven dat zo groot is. Ik heb geen oplossingen voor je. Misschien moet je proberen om minder te vechten en het wat meer over je heen te laten komen, je kan zo weinig maar je moet wel op de been blijven. Het enige dat je kan doen is je kinderen vaak laten weten dat je er voor hen bent en van hen houdt. Mij helpt het om in zware tijden de natuur op te zoeken en meer met dieren bezig te zijn. Het heftig reageren op medicijnen herken ik, diverse ad medicijen geprobeerd voor langere tijd maar de bijwerkingen waren heftig en verminderden niet, ik had dat ook met de pil, ook allerlei soorten geprobeerd. Ik hoop dat je steun krijgt van je vriend want het is fijn als je er niet helemaal alleen voor staat en weet dat er iemand is die van je houdt.

wat vids

voor jou Doenja. Ik heb ze zelf niet gezien maar dacht ik zoek even iets voor je op.

Stapje terug

Kaaskopje: “ Saar wat een rare aanname
Een kind van een gevoelige Doenja is een gevoelig kind? Dus een kind lijkt áltijd op zijn moeder?”

Ik wil eigenlijk nog een stapje terug gaan. Ik ben (te) gevoelig en daarom ervaar ik dit zo of overkomt mij dit?

Even verbaasd.

Actie reactie Doenja

Je bent niet te gevoelig Doenja, maar het is wel een wisselwerking.

Als je een dragonder van een heks op een bezemsteel was geweest had je ex wellicht anders gepiept.

Dat is wel

Dat is wel wat me altijd verweten is door mijn toenmalige echtgenoot. Dat ik een heks was, een egoïst, het lag allemaal aan mij. En dan ga je twijfelen, en achteraf? Tja, dan blijkt het vooral projectie van mijn ex te zijn. Vergeet niet dat mijn omgeving destijds ook nooit vraagtekens zette bij de situatie.

Heb je de filmpjes gezien, Doenja?

Zoiets zou je wellicht eens aan anderen kunnen laten zien.

En je hebt het over projectie van je ex. Als hij echt een narcist is, is het geen projectie hoor, maar doelbewust gaslighten...

Ja Mirreke

Ik heb de filmpjes gezien. Heel veel van opgestoken. Ik had al vaker filmpjes gezien over dit onderwerp en ook heel veel hierover gelezen. De filmpjes en de info die ik aan mijn omgeving doorstuur wordt niets mee gedaan. Niet gekeken en niet gelezen.
Gaslighten ken ik ook die term. Maar met projectie bedoel ik dat je beschuldigd wordt van gedrag wat die persoon juist zelf doet. Gewoon om de aandacht af te leiden. En je in de verdediging te laten schieten.