Vriend wil uit elkaar zonder reden

Als je het allemaal zo goed weet .... Hier een knuppel in een hoenderhok om een laag dieper te gaan.
En is maar 1 conclusie. Je neemt je ex heel erg kwalijk dat hij doet wat jij ook wil, namelijk een leven zonder zorgen (werkwoord!) opbouwen. En je voelt je ge@€€_&+( dat hij het wel doet en jou met de zorg en het regelen laat zitten.
Daarom wil je dat hij dingen doet en dat hij naar de kinderen luistert. Want daarmee zou hij jouw leven draaglijker kunnen maken in dat hele klote-proces dat scheiding en rouw heet .
Maar weet je: dat doet hij niet en gaat ook niet gebeuren. Het is voor jou dubbel rottig want je moet afscheid nemen van het patroon, je vage toekomst ideeën en meteen acuut in de hoogste versnelling -voor je gevoel, omdat je niet erkent dat je je eigen rouw en verdriet probeert te verpakken in 'kinder-belang'.
Dus kies meer openlijk voor jezelf en wees daar trots over en duidelijk in. Dan kun je pas echt je kinderen helpen. Vliegtuig-instructie: help eerst jezelf, dan pas je kinderen.
Gr Angela

Mara

Jij doet het ook niet fout. Jij bent ook niet schuldig.

Maar je begint weer over de woning van je ex. Daar ga jij niet over. En de kinderen ook niet. Ex heeft een andere keuze gemaakt en daar zullen de kinderen het mee moeten doen. Of niet. Dat is ook hun keuze. Natuurlijk koopt de buurvrouw geen groter appartement voor de bijna volwassen kinderen van haar vriend. Waarom zou ze? Jouw ex kiest ervoor om bij haar in te gaan wonen. En nu hebben de kinderen het daarmee te doen.

Ze kunnen het nu accepteren zoals het is. Een weekend in de twee weken een kamer delen is nou ook weer geen ramp. Willen ze dat echt niet vanwege gamen en huiswerk dan zullen ze zelf met iets moeten komen. Zij dus. Naar hun vader toe. Niet jij. Het is niet jouw probleem en zie ook niet overal beren op de weg.

Oke

Kind maakt huiswerk in de woonkamer, terwijl ander kind gamet in de slaapkamer.
Ik vind het vervelend dat we steeds in hetzelfde cirkeltje blijven hangen en dat er voor de kinderen zo weinig perspectief gloort. En dat ligt niet alleen aan vader. Ja, ik maak me daar zorgen over, dat heb je goed aangevoeld. Vooral ook omdat ik elke keer denk: het is maar zo'n klein knopje, als je dat omzet, dan maak je het voor jezelf en voor de kinderen echt gemakkelijker. Maar het lukt niet om dat knopje om te zetten. Dat lukt mij niet, maar ook andere mensen in dit draadje niet. En dat frustreert. Je bent er zo dicht bij, bij een andere manier van omgaan. Maar je ziet het niet.
Het is goed om te lezen, dat hij wel degelijk een wensenlijstje had dat overeen kwam met de wensen van de kinderen ('En als hij 3 slaapkamers op het wensenlijstje van toekomstig huis had staan (wat hij wel zegt) waarom is daar dan niet verder/langer naar gezocht? '). Dat had je tot nu toe niet vermeld. Waarom niet langer daarnaar gezocht? Ik dacht dat buurvrouw nu een andere woning heeft gekocht (en natuurlijk niet meteen voor een heel gezin) en dat vader bij haar intrekt. Ik denk dat dat langer zoeken nu nog voortduurt, maar dat er ondertussen redenen zijn waarom hij zijn tijdelijke woonsituatie (particuliere huur?) niet langer door wilde zetten.
Maar zeg eens eerlijk: doet het ertoe? Kan de scheiding pas doorgezet worden als de kinderen bij vader een eigen slaapkamer hebben?

Tsjor

Angela67

'Je neemt je ex heel erg kwalijk dat hij doet wat jij ook wil, namelijk een leven zonder zorgen (werkwoord!) opbouwen.'
Ik denk dat er één ding nog erger is, niet alleen voor Mara overigens, en dat is een leven waarin niemand jou meer nodig heeft: vriend heeft andere vriendin, kinderen redden zichzelf.

Tsjor

Ach Mara

Ik snap je frustraties heel goed. Je (ex-)man besluit ineens dat hij voortaan flierefluitend door het leven wil gaan, met een nieuwe lief. En dat hij niet veel rekening meer wil houden met vrouw, kinderen, oude afspraken, verwachtingen of hersenspinsels zoals 'ik zou het liefst drie slaapkamers willen'. Dat is echt heel vervelend, zeker als je het gevoel hebt dat jij en je kinderen nu voor de ellende opdraaien.

Maar als je die frustratie los lat, zul je zien dat de gevolgen voor de kinderen niet zo verwoestend zijn als ze nu lijken. Niet leuk misschien (veranderingen zijn voor kinderen nooit leuk, tenzij ze ze zelf bedacht hebben). Niet ideaal, zeker. Maar geen halszaak.

'Jongste is niet bijna 16, die is net 15. Je weet dat wanneer je voor kinderen kiest, je niet halverwege dat "traject" uit kunt stappen.'

Hij stapt niet uit het traject. Hij vult het traject alleen anders in. Blijkbaar is hij van mening dat hij met 1 weekend per 14 dagen zijn bijdrage wel levert. Dat kun jij oneens met hem zijn. Maar daar ga jij niet over. Jij gaat alleen over de keuzes die jij maakt. En daar zitten vast ook keuzes tussen die je ex belachelijk vindt.

'Indien ex gewoon vanaf het begin duidelijk en eerlijk was geweest, had ik het huis kunnen kopen tegen de waarde van toen. Dat had ik gered. Hij heeft het zolang gerekt, nog even met mooie beloftes gestrooid terwijl hij in januari eigenlijk al wist dat het klaar was. Dat de huizenprijzen daarna enorm gestegen zijn is zeker ook mijn eigen schuld?'

Als, als, als. Daar doe je nu helemaal niets meer aan. Je ex heeft heus niet de boel vertraagd omdát hij zag de de huizenprijzen alsmaar stegen.

'Jammer dat jij mijn ex veel meer credits geeft dan aan mij'

Volgens mij geeft niemand je ex credits. Iedereen probeert alleen maar om jou te helpen los te laten. Je ex, je frustraties, het vasthouden aan wat vroeger was. Laat los, kijk wat er is en ga verder met je leven.

leven zonder zorgen...

Als je voor kinderen kiest, kies je ook voor het verzorgen daarvan. Net zolang en in de hoeveelheid die ze nodig hebben. Ben ik dan werkelijk de enige die dat zo ziet?

Ex mag best zijn eigen leven opbouwen. Maar dat betekent dan toch niet dat hij helemaal niet meer hoeft te zorgen? Om het weekend, misschien straks 1 dag in de twee weken in het weekend? Natuurlijk wil ik ook mijn eigen leven weer opbouwen. Maar ik heb niet de mogelijkheid om ieder festival af te lopen, aan de drank en pillen te gaan, uit eten te gaan wanneer ik geen zin heb om te koken of een weekend weg gaan op het moment dat ik dat wil (nu bedenken en vanavond weg bij wijze van spreken). Daar heb ik de financiële middelen niet voor en wel de verantwoording voor de kinderen erbij. Omdat de financiën nog niet geregeld zijn, hij beschikt over een creditcard en flexibel krediet (daar mag ik dan volgens hem wel weer aan meebetalen, om dat af te lossen...).
Ja, misschien neem ik hem dat wel kwalijk. Hij doet en laat wat hij wil en laat mij overal alleen voor opdraaien. Hoe zou hij het vinden als dat andersom was geweest? Zou hij dat dan wel zonder slag of stoot accepteren?

Indien hij echt 3 slaapkamers op zijn wensenlijst had staan (ik hecht nog maar heel weinig waarde aan zijn woorden, er komen echt meer leugens dan waarheden uit zijn mond) dan had hij toch kunnen aandringen bij buurvrouw om verder te kijken? Of toch kunnen besluiten om zelf iets te gaan kopen? Het is niet voorlopig, het is definitief dat hij niet zelf iets gaat kopen, dat hebben de kinderen duidelijk aan hem gevraagd. Dat langer zoeken zoals Tsjor dus aangeeft (waar haal je dat vandaan overigens?) is echt niet aan de orde. En nee, daar hangt de scheiding natuurlijk niet van af.

Weet je, voor mij maakt het nu eigenlijk allemaal niet meer uit. Ik wil rust, duidelijkheid en desnoods naar Timboektoe verhuizen. Als er maar een einde komt aan deze ellende. Met of zonder omgangsregeling, met of zonder ouderschapsplan, het maakt op dit moment even niet uit.
Maar wat nu als (ja, daar is het woordje als weer) ik ook ga flierefluiten, aan de drank ga en de verantwoordelijkheid voor de kinderen bij hem neer leg, wat dan? Pakt hij het dan wel op? Hoe wordt er dan naar mij gekeken? Als die moeder die wegloopt van haar verantwoordelijkheden en haar kinderen aan hun lot overlaat?
Maar vader mag dat wel en komt overal mee weg. Waarom is dat eigenlijk, dat het van vaders sneller geaccepteerd wordt dan van moeders?
Wat nu als ik zeg dat ik ook alleen een omgangsregeling wil? Alleen 1 of 2 dagen om het weekend?
Dat kan natuurlijk helemaal niet en dat frustreert me zo enorm momenteel. Ik moet alles accepteren en slikken terwijl dat andersom van vader wel allemaal geaccepteerd wordt.
Het ene kind was om half een thuis vanmiddag, het andere kind om half drie. Ex stond sneller bij buurvrouw binnen dan dat kind bij mij binnen was (lettterlijk, ik hoorde eerst haar deur en zag toen pas jongste voor de deur staan..) En ex wel maar zeuren tegen de kinderen indien ze plannen maken in "zijn tijd" maar ondertussen dus niet weten hoe snel hij bij haar moet zijn in "zijn tijd" . Oudste had met vrienden afgesproken en wilde met de fiets, dus bij mij vandaan vertrekken. Jongste moest echter werken.
Jongste had best van en naar zijn werk gebracht kunnen worden, dan was er nog tijd genoeg geweest voor ex om samen met jongste nog iets te eten en hem dan daarna thuis te brengen. Misschien dat dit een goed voorbeeld is van mijn frustratie?
Aan de ene kant speelt ex de goede vader die zijn kinderen wil zien, met ze weg wil in een weekend waarvan hij weet dat ik al met ze weg wil en dus niet kan ruilen (zo kan ik ook wel zeggen dat ik met ze weg wil, terwijl ik bij voorbaat al weet dat dat niet kan) maar dan wel beledigd zijn omdat dat niet kan, want dan hou ik het contact weer tegen, die moppert op de kinderen dat ze dingen afspreken in "zijn" tijd, maar die aan de andere kant niet een ander weekend weg wil, ze niet extra wil zien op de feestdagen of vakanties, uit eten gaat met de buurvrouw (zonder de kinderen dus) in "zijn" weekend en ze nu dus al terugbrengt in plaats van nog samen een paar uurtjes willen doorbrengen terwijl dat makkelijk had gekund.

Zo, ik heb weer even mijn frustraties proberen weg te schrijven. Maar er is nog zoveel meer gebeurd, mijn hoofd is zo vol en niet met heel positieve dingen, dat dat niet helemaal gelukt is.
Mijn dip is te groot en het dal weer even te diep..
Op naar 2019, dat kan bijna alleen maar een beter jaar worden..

Mara, je blijft bezig zo

Je bent gefrustreerd over van alles wat je ex wel of niet doet. Je vindt dat hij het anders moet doen. Stop daar nou mee. Het is hier al vele keren gezegd. Houd het zakelijk, bemoei je niet met zijn acties, bedenk niet wat hij beter had kunnen doen. Laat hem los.
Accepteer dat hij een omgangsregeling wil van een weekend per twee weken. Sorteer niet alvast voor dat het dus maar een dag wordt. Dat zoekt hij wel met de zonen uit.
Zet je hoofd uit! Stop met nadenken over een slaapkamer delen. Accepteer hoe het is en gun het jezelf om tot rust te komen.
Stop ook met het zinloze denken dat jij hetzelfde moet mogen als hij. Dat wil je helemaal niet. Je maakt jezelf alleen maar gek op deze manier.
We zeggen niet voor niets allemaal hetzelfde tegen jou, op verschillende manieren. Laat het los!

Zorg voor een goede kinderalimentatie en denk aan de studiekosten. Rijbewijs? Tot welke leeftijd alimentatie?
Dat weekend per twee weken is alles wat je hoeft af te spreken t.a.v. de kinderen (buiten de kinderalimentatie en delen van kosten dan).

Beste mara

Ik lees steeds mee, niet omdat ik wil, of ga scheiden maar omdat man mij en kind weg kan parkeren in een verslaving. Totaal anders dan jou situatie maar toch zie ik een soort vorm daarvan. Hij wil vrijheid. Geen gedoe. Geen kinderen.

Wat ik momenteel doe is de volledige zorg voor kind op mij nemen. Ik laat man totaal los.
Hij ziet maar hoe hij het regelt. Wat hij doet. Kind is dan wel de helft jonger... en een maand of 2 geleden riep ik : Was hij maar ouder, dan was het zoveel gemakkelijker. Kan hij zelf kiezen wat hij wil en doet.
Is dat een optie voor jou? Het is eens echt, echt helemaal los te laten. Word het 1 slaapkamer dan word het dat, word het een keer eten met pa, dan word het dat.
Hou je in je eigen nest, pak alleen nog je eigen leven verder op met de jongens. Misschien ben ik dit vanaf de geboorte dan ook wel gewend en ben ik maanden alleen als hij weg moet voor werk. Het was mooi hoe jullie een team waren en dit is rouwen om wat je had. Omarm wat je had en richt je nu op jullie 3e. En de uitspraak een wkd voor jezelf of dag voor jezelf komt heus. Ze zijn in mijn ogen al oud ik werkte op mijn 18de, ging naar school, had 6 oppas gezinnen waar ik savonds oppaste. Jou jongens gaan hun vleugels echt uitslaan. En wie staat daar altijd mara.
Hou die positieve gedachte eens vast. Werk daar aan. Leg die walgelijke vent eens langs je neer....
Ik hoop zo dat je je gauw beter voelt. Heb echt met je te doen! Maar denk aan wat er wel is, zoals doenja zegt! Mijn grootste angst is dat man gekke sprongen maakt... mijn kind mee neemt. Afpakt. Focus je op het geen wat er is. Je bent zo enorm rijk, dikke kus en heeel veel sterkte. En ben lief voor jezelf.

Wil je dat dan?

Wil jijzelf zo graag helemaal los, geen zorg voor de kinderen, lekker festivals aflopen, aan de drank en de pillen enz. enz. Is dat dan echt wat jij het liefst zou willen nu?

Organiseer dat dan. Ga op zoek naar logeeradressen voor je kinderen en ga doen wat je doen moet/wilt.

Ik vraag me dan wel af waarom je dat niet hebt georganiseerd toen je nog samen met je x was, maar dat terzijde. Natuurlijk kan en mag je alles wat je ex ook doet. De vraag is of je dat ook echt wilt. Of dat je het eigenlijk alleen maar wilt om dat hij ook.... Maar dat zou wel heel erg kinderachtig zijn, toch?

Mara

"Als je voor kinderen kiest, kies je ook voor het verzorgen daarvan. Net zolang en in de hoeveelheid die ze nodig hebben. Ben ik dan werkelijk de enige die dat zo ziet?"

Nee hoor, volgens mij ziet iedereen hier dat zo. Lees de bijna 1000 berichtjes in deze draad nog eens door. Je ex is gewoon een enorme hork, je hoeft het forum daar echt niet meer van te overtuigen.

"Jongste had best van en naar zijn werk gebracht kunnen worden, dan was er nog tijd genoeg geweest voor ex om samen met jongste nog iets te eten en hem dan daarna thuis te brengen. Misschien dat dit een goed voorbeeld is van mijn frustratie?"

Dit voorbeeld laat vooral zien dat je je nog steeds focust op wat HIJ zou moeten doen. Als jij nou maar dit, als hij nou maar dat. Je geeft hem daarmee veel te veel macht. Je laat hem namelijk bepalen hoe jouw humeur is, hoe jij je voelt.

Precies aardbei

Ik lees nergens dat mensen hier op het forum de daden van Mara's ex goedkeuren of zelfs maar begrijpen. Ik lees alleen maar adviezen om Mara te helpen meer vanuit zichzelf te leven, in plaats van met een vergrootglas te zoeken naar alle fouten van ex.

anders invullen

Als je voor kinderen kiest, kies je ook voor het verzorgen daarvan. Net zolang en in de hoeveelheid die ze nodig hebben. Ben ik dan werkelijk de enige die dat zo ziet?"

Nee, zo zien we het allemaal, alleen vullen we het allemaal anders in. En jij heel anders als je ex. En jij vindt zijn manier fout.
Wij vinden zijn manier vooral niet handig, maar zijn keuze en hij moet met de gevolgen leven. Halen onze schouders op en that's it. Degenen hier die gescheiden zijn hebben dat ook over hun eigen ex geleerd om te doen.

Je moet een teflon laag gaan kweken voor je ex zodat alles wat hij doet van je afgleid, proberen we je al vele berichten lang te vertellen.

Mara

Meissie toch, ik wou dat we je hier in konden laten zien dat je vooral tegen jezelf aan het vechten bent. Ik weet dat je denkt dat je tegen ex vecht, maar dat is niet zo. En wat je doet is zo vermoeiend, want van jezelf ga je toch niet winnen.

Nee hoor, niemand hier vindt dat je man er gewoon mee weg kan komen, met zich zo aan zijn gezin en verplichtingen te onttrekken. Ik denk dat ik wel kan stellen dat we hem allemaal toch op zijn minst een zak hooi vinden. Maar... er is helaas niemand die hem kan dwingen van jou te houden, een huis te kopen of beter voor zijn kinderen te zorgen. Het enige dat jij af kunt dwingen is dat hij zijn financiële verplichtingen jegens zijn kinderen nakomt. That's it.
En dat zuigt enorm! Natuurlijk! Maar ertegen vechten heeft totaal geen zin! Sterker nog, het haalt jou zelf onderuit. Het vreet energie, en levert je alleen een k*tgevoel op.

Blijkbaar lukt het je zelf niet om uit deze modus te stappen. En dat snap ik. Ik had eenzelfde soort gevoel omdat mijn man bij mij weg wilde, maar wel een 50-50 regeling wilde. Was ik ineens niet alleen mijn man helemaal, maar mijn kinderen ook nog eens de helft van de tijd kwijt! Ik werd er letterlijk ziek van. Maar het is wat het is. Ertegen vechten heeft geen zin. Maar je moet wel zo snel mogelijk uit dit standje. Zoek hulp voor jezelf alsjeblieft. Want zo gaat het niet goed.

Ik geef je een dikke knuffel.

Ja dat Mara

Het is een lul-de-behanger.
Maar blijkbaar is het toegestaan om een lul-de-behanger vader te zijn.

Gelukkig voor je kinderen maak jij andere keuzes en hebben ze jou nog. Zou wat zijn als ze twee van die flapdrollen als ouders zouden hebben.

Voor de rest klopt rationeel alles wat gezegd wordt, maar snap ik heel goed dat dat voor jou gevoelsmatig heel anders ligt. Als je kinderen echt al zo groot zijn dat het allemaal maar tijdelijk is, had ie ook nog wel tijdelijk de schijn kunnen ophouden. Maar dat heeft ie niet gedaan. Hij maakt zijn eigen keuzes. Keuzes die in zijn belang zijn. Want zowel jij als je kinderen hebben niet om deze situatie gevraagd. Maar hij doet het toch.

En daar zul je mee moeten leren leven. Dat is wat je hier verteld wordt.

Ik kan en mag niet alles wat ex wel kan en mag..

Maar dat is ook niet het punt. Dat hij nu opeens aan de drank, pillen en festivals wil en dat niemand daar over valt en iets van zegt, dat stoort me. Hij geeft bakken met geld uit, terwijl ik dat niet kan.
Ex doet dat nu opeens allemaal, Niet tijdens onze tijd samen, daar heeft hij nooit iets over gezegd, dat hij dat miste of wilde, dan hadden we dat toen kunnen doen. Ik zou mijn geld liever aan andere dingen uitgeven maar we hadden toch een mix van mijn en zijn dingen kunnen doen? Plannen waren er wel, maar er kwam vaak iets tussen..
Ik word vast niet gelukkiger van drank en pillen, maar als ex dat echt belangrijk had gevonden, dan hadden we daar iets mee kunnen doen. Nu lijkt hij gewoon aan zijn tweede jeugd begonnen. Ja, zonder verantwoordelijkheid en zonder plichtsbesef. En hij mag en kan dat blijkbaar straffeloos. Wanneer ik dezelfde hoeveelheid geld er door heen zou jagen zouden we snel in de problemen komen hoor, het is nog steeds gedeeld geld..

Dat hij jongste vandaag makkelijk had kunnen halen en brengen naar zijn werk en dan nog samen eten is inderdaad mijn frustratie. Hij doet alsof hij de kinderen vaker wil zien, dan is dit toch het uitgelezen moment om dat te laten zien? Maar nee, hij rent gewoon in de armen van buurvrouw terwijl hij dus de tijd met zijn kind had kunnen doorbrengen, hij had het zelfs nog kunnen combineren (in de tijd dat jongste werkt, ex bij buurvrouw en na werktijd kind weer met kind). Waar ligt dan zijn prioriteit? Niet bij de kinderen lijkt mij.

Maar goed, jongste ziet dat ook wel in maar heeft er dus niets van gezegd. Misschien moet ik dat dan maar als positief moment van de dag zien, dat hij het dus niet erg vindt om eerder bij mij te zijn en bij mij te eten.

Mijn humeur is verder inderdaad zo in mineur door hem. Door zijn houding, manier van communiceren en de algehele afwikkeling. Door zijn opmerking "dat het allemaal heel vervelend gaat worden" Ja, daar word ik natuurlijk niet vrolijk van.

Nu maar proberen weer los te laten en mee focussen op andere dingen. Verstandelijk weet ik dat ook wel maar mijn emotionele kant heeft even de overhand..

Mara

Lees je wel de berichten die iedereen hier post? Je blijft maar richten op wat je ex doet en wat hij had kunnen doen en wat hij zal gaan doen.
Echt stop ermee. Ik kan het niet beter zeggen dan iedereen die hier al een bericht heeft achtergelaten.

Blijkbaar heb jij de afkeuring nodig van dit forum

over je ex.
Nou, die is er. We kunnen allemaal bevestigen hoe erg hij is. Maar daar heb jij niets aan.
En daarom doen we dat niet.
In het belang van de kinderen moeten we bij jou zijn. En in het belang van de kinderen moet jij stoppen met argumenteren over alles wat hij zou moeten doen of fout doet.
Wij geloven je. Hij doet het fout. Hij is nu een slechte vader.

En over de financien, als ik het goed begrepen heb kun je nu al een aanvraag doen om te scheiden, dan hoeft het convenant e.d. nog niet klaar te zijn. Dan zijn in ieder geval alle kosten die hij maakt vanaf de indieningsdatum voor zijn rekening en hoef jij daar niet aan mee te betalen. Vraag je advocaat daarnaar.

Dat is dus de verslaving naar vrijheid

Die ik bedoelde. Heb je dat gelezen mara?

Het niet naar jou toe komen in zijn wensen, zeer herkenbaar. Zo ging mijn man tig keer vreemd, dus naar andere vrouwen. Waar ik niets van af wist, wij denken altijd te weten wat de ander wil. Nou mara dat had je niet kunnen weten, je kunt er nu emaal niet inkijken. En hou die gedachte eens vast dat ga je nooit kunnen en nooit begrijpen !!!!!!! Je bent echt niet alleen. Kijk naar alle mensen die posten die veel mee gemaakt hebben. Maar onze adviezen kun je het beste nog eens goed door lezen want volgens mij voel je je niet erkent ofzo. Omdat je je focus steeds op hem blijft leggen. Hou daar echt mee op.

Het is een slappe zak, een lul..een waardeloze vader. Echt. En de komende tijd blijft hij dat.

Wij alle kunnen dat blijven zeggen tegen jou.

Maar zeg nou eens tegen jezelf. En nu is het af gelopen! Ik zorg alleen nog voor ons drie.

Allemaal

Allen die hier scheidingsdraadjes hebben geplaatst kregen hetzelfde advies, iedereen sloeg dat in de wind, was er niet aan toe, had een unieke situatie en deed zoals ze zelf wilden en hoe de wind waaide en gaven nadien hetzelfde advies.

Als Mara nu eens gewoon mag voelen wat ze voelt, boos mag zijn op die klootviool met zijn klootvioliste? Gewoon, omdat ze het zo voelt en ervaart en die boosheid haar adrenaline geeft om door te gaan? Omdat het verdovend kan zijn om verdriet om te zetten in woede.
Omdat ze echt van geen kant beseft en begrijpt wat haar overkomt, omdat die sukkel zelfs niet eens een plekje voor zijn kinderen heeft, omdat de buurvrouw niet eens coulant genoeg was het hele gezin over te nemen? Omdat hij volslagen infantiel geworden is en je het recht hebt boos te zijn zonder elke keer de kous op je kop te krijgen dat jij de enige oplossing tot het helen van je kinderen bent.
Gewoon ff leek pissed mogen zijn. Van mij mag het Mara en de rest komt vanzelf op de pootjes terecht of niet. En daar deal je dan weer mee.

Je ex wil niet meer

Een verzorgende ouder zijn, dat is duidelijk. Hij is het zorgen beu, vooral een kind met autisme vindt hij vast zwaar. Hij kiest voor zichzelf.
Hij is een egoïstische lul. Jij kan je net zo veel opwinden als je wil, het gaat niets veranderen.
En het enige dat je laat zien is dat je niet los van hem bent. Boos zijn op iemand is nog steeds verbonden zijn. Pas als je je schouders op kan halen ben je niet meer met hem verbonden.
Sini

Boink

Ik heb echt spijt van dat eerste jaar na scheiding. Al die verloren energie in je gelijk willen halen dat je niet krijgt. En dat het dan wel vanzelf op zijn pootjes komt is maar de vraag. Ik had wel een goede eye opener nodig. Ik heb vooral spijt omdat ik denk dat de kinderen er last van hebben gehad van het gedoe tussen hun ouders na de scheiding. En het heeft mij en mijn ex niks opgeleverd. O ja en ik kwam ook tot de ontdekking dat ik niet alleen maar ok was en mijn ex alleen maar fout.
Waarom zouden wij dat inzicht niet aan Mara mee mogen geven. Van lerend vermogen is de mensheid volgens mij nooit slechter geworden.

Niet wachteb actie

“Wanneer ik dezelfde hoeveelheid geld er door heen zou jagen zouden we snel in de problemen komen hoor, het is nog steeds gedeeld geld..”

Mara tijd om razendsnel actie te ondernemen. Dien morgen een echtscheidingsverzoek in want als dit zi is, zou t me niets verbazen dat je straks ook nog n groot financieel probleem hebt. Je man geeft jullie geld uit en kan jou in de schulden brengen zo. Trust me. Dit zie ik overal gebeuren en heb ik zelf ook mee gemaakt. En je denkt dat je nu n probleem hebt....

boink

Boink: jij zegt wat ik dacht. Misschien is Mara gewoon getraumatiseerd en heeft ze haar verdriet en kwaadheid op haar ex nodig om alles te verwerken. Dat het onpraktisch is en ze beter hem los kan laten en doorpakken is allemaal heel verstandige taal maar zo werkt het dus blijkbaar niet met emotionele verwerking. Blijkbaar kunnen de meeste mensen die plots in de steek worden gelaten en de meeste zorg voor de kids op zich krijgen niet zo maar een twee drie hup verstandig het verdriet en de verbijstering loslaten om er manhaftig tegen aan te gaan. En misschien is het flink voelen en een tijd flink kwaad zijn wel de beste en de snelste manier om uiteindelijk verder te gaan.

Reacties

Alkes: boos zijn kan ook zonder dat alles. Ik was boos in de auto, in het park, op het strand. Ik heb geen ruzie gehad of gemaakt, alles in goed overleg zonder gelijk te moeten hebben. Maar boos was ik, zelfs nu af en toe nog.
We vieren al jaren kerst samen met de inmiddels volwassen kinderen. En elk jaar krijgt ie me ergens kwaad mee. Niemand ziet het, ik ben een kei in verbergen en naast me neerleggen. En dan ben ik zo dankbaar dat ik van hem af ben. Zelfs vrienden van de kinderen bewonderen ons om de omgang. Daar zit meer werk van mij in maar wat geeft dat.
Maar boos mocht en mag ik zijn als het zich aandient.

Marije: dat denk ik idd. Boosheid kan heel nuttig zijn. Haat, dat is pas erg. Boosheid bedekt even het echte gevoel, zoals endorfine bij pijn na trauma.
Het hoort er gewoon bij, je mag het toestaan. Het haalt je anders later wel weer in, precies wanneer iedereen zegt: ben je er nu nog niet klaar mee?
Emotie is emotie en niet rationeel, het kan niet fout zijn, maar soms geven mensen je dat gevoel wel, ondanks dat ze willen helpen. Want dat doet iedereen die reageert.
Die boosheid en focus slijten en soms ook niet. Dat maakt je niets meer of minder.

Oeps

maar soms geven mensen je dat gevoel wel, ondanks dat ze willen helpen. Want dat doet iedereen die reageert......

Daarmee bedoel ik dus dat iedereen die reageert wil helpen.

mara

Je gaat er komen: je hebt nu al een aantal postings gepost waarin je duidelijk aangeeft dat jij ook die vrijheid wil die hij heeft gepakt. Dus dat komt nu boven drijven. Ik zou zeggen: wordt de komende tijd gewoon eens boos, boos omdat hij jou dit aandoet. Niet om wat hij 'de kinderen' aan doet. Laat die erbuiten. Voel die pijn en zorg dat jij er sterker uitkomt.

Ergens lijkt het wel alsof je geindoctrineerd bent (religie? sterk conservatieve normen en waarden?) met hel en verdoemenis als je nadenkt over 'eigen keuzes' maken en voor jezelf kiezen en een zelfstandig, weldenkene vrouw zijn met oog voor haarzelf, haar kinderen en haar omgeving. Als je ook zo was toen je nog getrouwd was, was je ex wellicht niet in staat om tot je door te dringen en had hij geen puf om moeite te doen. Hij heeft gewoon gedacht: als ik nu niet ga dan kan het nooit op mijn manier. Weet je nog wat titel was van je eerste posting: vriend wil uit elkaar zonder reden. Het intrigeert me wel dat je zelfs ín je posting 'zonder reden' zet. Alsof dat wat uitmaakt. Het gaat om jou en jouw toekomst. Niet om zijn reden.

gr Angela

Je moet een rede hebben

Ik heb er al langer over nagedacht dat je zelfs in de titel van dit topic aangeeft dat je vriend geen reden heeft om de relatie te verbreken. En nu doet Angela het ook en dit bracht mij terug naar mijn scheiding.
Mijn toen nog man is er maanden op gebrand geweest om te bewijzen, me op woorden te pakken, dat ik geen reden had om te willen scheiden. Hin uitte dat ook door regelmatig out of the blue op te springen en te roepen ‘ zie je wel, je hebt geen reden om te scheiden’ of ‘tsjakkaaaaaa, je kunt niet scheiden’. Voor hem was dit een wanhopige poging om mij te verbieden weg te gaan. Ik kon en mocht niet zelf kiezen om het huwelijk te beeindigen. Het kon niet zo zijn dat zonder zijn toestemming het huwelijk ten einde was. De wanhopige spartelingen die hij ten toon spreidde doen me denken aan jouw wanhoop. Je wil wanhopig je toekomstige ex laten inzien dat alles wat hij wil en doet slechter is dan hoe jullie het samen hadden. Als je hem maar voldoende overtuigt dat hij slechte keuzes maakt, dan komt hij vast terug. Als hij doet wat jij graag wil dan bevestigt hij misschien ook wel n beetje dat hij fout zat en jij niet. En alles wat je denkt, zal de zaak niet veranderen. Heel frustrerend. Dat snap ik.

Hier beetje andersom

Geen scheiding, maar man en ik volgen wel een eigen, verschillend tempo in het loslaten van onze pubers. 15 en 17. Oudste is ook een zorgenkind.
Noem het wat je wilt, voor mij part ook een MLC.
Een soort van crisis is het uiteraard, ik ben meer dan klaar om volgende fase in te gaan.
Heb genoeg van mijn pubers! Gewoon van het zorgen. Tijd om focus te verleggen naar volgende fase.
.
Nu komen de meeste kinderen meer zelf actief los van ouders dan andersom. In sommige opzichten doen mijn kinderen dat zeker wel. Maar in veel opzichten ook veel te weinig voor mij.
En niet alleen voor mezelf, maar mijn kinderen gaf ik graag wat schoppen om meer de wereld in te gaan, meer voor zichzelf te zorgen. (de wereld ontdek je niet bij moeders op de bank of met netflixen) De vaardigheden hebben ze absoluut.. Maarja... Ook lui, gemakzuchtig, bang, onzeker, bezorgd.
En dat wordt imo flink gestimuleerd door vaders. Hij is de goedheid zelve, die ze naar mijn idee nog veel te kort en beschermd houdt.

(natuurlijk ga ik daar de strijd over aan. Maar mijn boodschap wil maar zijn dat ik goed kan invoelen dat je verschillend in die zaken staat. Misschien viel het voorheen niet op, volgde hij gewoon jou.
Nu staat hij op zichzelf en maakt misschien meer zijn eigen keuzes.

Boink

Wat fijn om jouw steunende bericht aan Mara te lezen, Boink. Natuurlijk zijn alle adviezen hier goed bedoeld, maar het ene sluit beter aan op de fase waarin Mara zit dan het andere. Haar tempo is haar tempo, haar stappen zijn haar stappen. Het helpt niet om steeds te horen dat het sneller moet, en anders, en dat je verder moet als je in werkelijkheid nog muurvast zit. Dat gaat heus wel komen, Mara lijkt me niet het type om lijdzaam af te wachten. Maar op háár tijd.

Ik heb moeite met de rol die aan het ‘zorgenkind’ wordf toebedeeld als het gaat om de keuzes die vader maakt. De man volgt een klassiek midlife-scenario, zoals ik het lees, en daarin maakt de omgeving geen zak uit. Hij verlangt een ander leven en Mara moet niet zo moeilijk doen. Dat zij tot in detail haar kinderen en zichzelf tegen de gevolgen daarvan probeert te behoeden, vind ik helemaal niet vreemd. Eerder logisch. Ik heb het hier al eens eerder genoemd: vergeet alle logica van een gewone scheiding, in zo’n geval als dit is er nul logica.

Mara, bescherm je eigendommen, je geld, je kinderen en jezelf en stop met proberen te fixen wat bij je man niet klopt. Je kunt hem bij wijze van spreken nog beter beschouwen als iemand die ontoerekeningsvatbaar is en daarnaar handelen.
Ik vind het bewonderenswaardig hoe jij jezelf staande houdt. Maar je mag ook totaal onredelijk en kwaad zijn. Dat geeft je kracht en de energie om door te gaan en op te staan voor wat voor jou Mara belangrijk is.

Dikke knuffel voor jou x