Vriend wil uit elkaar zonder reden

Wat ik niet snap

Ik snap niet waarom je een omgangsregeling zou willen afdwingen. Wat win je daarmee? De omgangsregeling is het resultaat van de relatie ouder-kind. Niet de ‘veroorzaker’ daarvan. Als je ex minder tijd met de kinderen wil dan jij had gedacht, zou ik hem lekker in zijn sop laten gaarkoken. Graag of niet - hoe naar ook voor de kinderen.

Verder is het niet aan de ouders om te bepalen of een kind in scheiding wel of niet wordt gehoord. Een kind zal door de rechter uitgenodigd worden om zijn wensen uit te spreken. Het kind heeft een wettelijk recht om gehoord te worden. En de rechter noet daar de mogelijkheid toe bieden als een kind ouder dan 12 is.

Ik schreef het eerder in #851

"(zijstapje)
Het kan best zijn (en dat zou ik je niet kwalijk nemen) dat om de week een kinderloos weekend voor jou een aantrekkelijk perspectief was. Dat was misschien wel iets wat deze rotsituatie jou zou kunnen opleveren. Af en toe echt tijd voor jezelf. Maar met deze constructie zie je de kans daarop verbleken. Straks willen de kinderen niet samen naar hun vader en lever jij dat stukje verworven vrijheid weer in.
Misschien zit ik ernaast, maar ik kan me het erg voorstellen."

Maar daar heb je (Mara) nooit op gereageerd. Dat hoeft ook niet, maar ik vraag mij toch af of het speelt. Ik denk dat het helpend kan zijn om ook voor jezelf heel helder te krijgen wat jouw eigen wensen en behoeften zijn, los van die van de kinderen. Niet om die vervolgens af te dwingen, maar wel om dit voor jezelf duidelijk te hebben.

moederziel

in het begin kan het zeker maar na een aantal jaar kan het ook zeer fijn zijn om inderdaad 'vrijheid' te hebben.

Ik heb de tip hier destijds ook gekregen, probeer een vaste door de weekse avond je kind naar vader te hebben. En nu 12 jaar later ben ik daar nog steeds heel erg blij mee. In het begin zag ik het nut er niet van in maar nu heerlijk. Even door werken, uit eten met vrienden, uitslapen, een nieuwe relatie opbouwen. Gaat allemaal echt veel makkelijker als je kinderen er regelmatig en consequent niet zijn.

Maar helaas dat gaat 'm voor Mara met deze ex niet zijn. De kinderen zijn straks het meeste bij haar en dat is het resultaat van de houding van vader.

Flavia

Dankje voor de tip, maar zowel de kinderen van Mata als die van mij zijn oud genoeg om een avondje zelf in te vullen. Met vrienden, chillen of bij vader. (Mocht die per ongeluk in de buurt zijn en ze er zin in hebben.)
Ik zal wel bij een unieke soort horen, maar het lukt zo ook prima om mijn eigen dingen te doen terwijl mijn 4 kinderen 24/7 bij mij wonen. Bevalt prima.

kinderen missen

Moederziel waarom zo cynisch richting Flavia. Jij bent inderdaad een uitzondering dat je je eigen ding kunt doen, nieuwe relatie kunt beginnen (zonder dat de kinderen daarbij betrokken worden) terwijl je 4 kinderen 24/7 in huis hebt. De meeste van ons hebben niet van die zelfredzame kinderen, dus ik snap tip van Flavia heel goed.

Moederziel

"Het is dat je dit nu voor de 2e keer nadrukkelijk opbrengt.... ik heb het de eerste keer al met open mond gelezen. ‘Verworven vrijheid’? Als je kinderen niet bij je zijn?"

Jeetje Moederziel, nu doe je net alsof je voor de eerste keer hoort dat een moeder (of vader) het heel prettig kan vinden om op sommige momenten geen kinderen om zich heen te hebben. Ik geloof daar echt helemaal niets van. Hier op het forum komt het al heel regelmatig langs. Gewoon, om even geen verantwoordelijkheid te voelen. Maar ook om ook weer even echt tijd voor jezelf te hebben. Ik snap niet dat je dat niet snapt.

"Niet iedere moeder verlangt naar die ‘vrijheid’."
Nee. Dus?

Moederziel

Dat jij dat niet zo beleeft zegt toch niets over hoe dit voor Mara is? Iedereen gaat er maar vanuit dat het voor Mara geen probleem is om vanaf nu altijd het alleenstaand ouderschap op zich te nemen. Ja, jammer voor de relatie met hun vader, maar de kinderen kunnen gewoon altijd thuis slapen, zo is de redenatie.

Het kan heel goed zijn dat Mara daar ook zo over denkt, maar dat hoeft niet. Ik zou werkelijk niet weten hoe ik het zelf zou beleven. Maar een vriendin van mij, die pas gescheiden is, met zorgenkind, vindt het heel belangrijk dat zij ook af en toe een weekend kinderloos kan bijtanken. Ze is immers ook opeens alleenstaand ouder geworden. Ik vind dat bepaald geen schande.

Mara kan zelf het best beoordelen hoe ze hier tegenaan kijkt. En als het speelt, als zij die behoefte bij zichzelf herkent om af en toe even een weekend kinderloos te zijn, dan kan ze dat maar beter van zichzelf weten.

Rustig zeg

Tsjonge, wat een venijn opeens. Nee ik lees dit niet voor het eerst, nee ik ben niet cynisch (?).
Ik spreek uiteraard voor mezelf. Hoe Mara erover denkt, weet ik niet, dat zal ze zelf moeten verwoorden.

Ik weet niet waar de felheid hier vandaan komt, maar mijn reactie is eerlijk en uit het hart. Er zijn genoeg gescheiden ouders die hun kinderen niet naar ex kunnen brengen voor een avond of weekend bijtanken. Andersom ben je in die gevallen blij dat je er voor ze kunt zijn. 24/7. Bijtanken kan ook op andere manieren gelukkig. Ook met een zorgenkind.
In een acute en stroeve scheidingssituatie is het veiligstellen van een rustig avondje netflixen wel het laatste waarmee je bezig bent. Ondanks de emotionele uitputting die er is.
Het is geen schande om daarnaar te verlangen, alleen dat geldt dus niet voor mij. Waar ik wel naar verlang: gedeeld ouderschap, een ex-man die er voor zijn kinderen is, daadwerkelijk zorg(en) delen. Ik gun mijn kinderen hun vader, zonder pijn. Met mij komt het dan ook heus goed.

Overigens

Het is juist andersom cynisch: ik kan heel goed van mezelf weten dat ik om het weekend ofzo kinderloos zou willen zijn om gelukkig te worden. En waar precies moeten de kinderen dan naar toe? Die zet ik dan even 2 dagen op straat?
Dus de oplossing daarvoor is: god op je blote knietjes danken dat ze er 24/7 zijn. En welkom. Zal ongetwijfeld iets zijn met weinig andere mogelijkheden.

Wat moet dat moet

Als je geen andere keuze hebt zul je wel moeten, maar ik had zonder gedeeld ouderschap wel iets anders moeten verzinnen om niet gillend gek of overspannen te worden. Pittige kinderen die zelfs nu ze groot zijn nog veel energie kunnen kosten.

Lees #934

En je snapt misschien waar de felheid vandaan komt, Moederziel.
Het met open mond lezen (terwijl ik in mijn ogen een legitieme vraag stel) en het nooit zullen begrijpen, zijn al twee opmerkingen die weinig ruimte laten voor nuance.
En dan heb je het over het 'bejubelen' van het kinderloze weekend, terwijl ik het heb over 'behoefte hebben aan'. Waarom moet je dat ridiculiseren?

Los van jouw eigen ervaring, kun je echt niet begrijpen dat dit een rol zou kunnen spelen bij Mara en mogelijk een antwoord is op jouw vraag in #932 ?

moederziel

Het was geen tip voor Mara, met haar ex gaat dit 'm niet worden. Maar dat schreef ik ook al.

Het was vooral een reactie op jouw geamputeerde gevoel dat niet iedereen dat langdurig heeft. Ik was wel blij met de tip want ik had er toen niet aan gedacht en nu ben ik er nog steeds heel blij mee dat we dat toen gelijk geregeld hebben ondanks dat ik dochter eerst wel miste.

Trix

Wie ridiculiseert er?
Ik vind Mara vragen naar een mogelijke verborgen agenda hierin heel erg ongepast. Je suggereert dat zij co-ouderschap wil om meer ‘vrijheid’ te hebben. Dat getuigt van verrekte weinig inlevingsvermogen in de afhankelijke situatie waarin zij (nog) zit en de zorgen die ze over haar zoons momenteel heeft.
Dis nee, ik kan jouw post echt niet begrijpen.

moederziel

Ik las in jouw bericht iets van "moeders willen hun kinderen nu eenmaal niet missen". En verder eens met Phryne; als het niet anders kan, dan kan het niet anders. Maar ik was erg blij dat ik de verantwoordelijkheid voor de kinderen met hun vader kon delen. En juist midden in die scheidingssituatie, was ik zo blij met de stapel feel good DVD-s die een vriend kwam brengen. Om even nergens aan te denken.

Kinderloos weekend

Heb ik behoefte aan een kinderloos weekend en rekende ik daar eigenlijk een beetje op...
Die vraag heeft mij echt wel bezig gehouden hoor. Ik weet het antwoord alleen nog niet zo goed op dit moment.

Voordelen zijn dat je makkelijker dingen afspreekt zonder schuldgevoel naar de kinderen. Ook al zijn ze oud genoeg om alleen thuis te blijven, hebben ze zelf ook vrienden met wie ze afspreken en hun werk, ik voel me toch een beetje schuldig (hum, niet helemaal het goede woord, kan het niet goed omschrijven) wanneer ik iets "leuks" ga doen en zij "mogen" niet mee. Ook het opbouwen van een eventuele nieuwe relatie gaat misschien makkelijker zonder de kinderen direct er bij. Ook gewoon het even niet alleen hoeven zorgen en desnoods de hele dag Netflixen is relaxter zonder kinderen.

Nadelen...
Ik mis ze natuurlijk vreselijk wanneer ze er niet zijn.
Omdat hun vader nogal makkelijk van gemaakte afspraken afwijkt (ook dit weekend weer) wil ik graag de veilige haven zijn en dat wordt lastig wanneer ik dingen afgesproken heb en het loopt vanuit vaders kant allemaal weer anders. Dan wil ik er gewoon zijn voor de kinderen.
Ook de hond is echt een beetje van slag in het weekend dat ze bij hun vader zijn (extra aanhankelijk en ik kan geen stap zonder hem zetten), maar dat even terzijde..

Ik had co-ouderschap gewild voor de kinderen. Voor het contact met beide ouders. Niet voor mijn eigen vrijheid.
Het is ook wat moederziel schrijft, het verlangen naar gedeeld ouderschap, een ex die er voor zijn kinderen is, daadwerkelijk zorg(en) delen.
Dat mis ik. Vooral het delen van de zorgen. Ik kan mijn zorgen om de kinderen niet meer met hem delen. Ja, dan is het misschien lekker om even een weekend geen zorgen te hebben. Maar over een ruime maand verandert de situatie en wordt het waarschijnlijk voorlopig 1 dag om de twee weken in plaats van een weekend.

Ik denk dat ik pas echt een antwoord op de vraag in de zijstap kan geven wanneer de rust is teruggekeerd, alles duidelijk is en het leven weer een beetje normaliseert, voor zover mogelijk. Nu word ik nog zo geleefd, is mijn hoofd nog vol met dingen die geregeld moeten worden.
Ik ben veranderd in een alleenstaande ouder, ex is veranderd in een losgeslagen iemand die aan zijn tweede jeugd is begonnen en waar de verantwoordelijkheid voor kinderen niet bij past. Die zijn eigen belang voorop zet en de rest van de wereld onbelangrijk is gaan vinden. Dat frustreert en steekt. De kinderen zijn er nu eenmaal, daar hebben we samen voor gekozen en zijn we samen heel blij mee geweest. Dat hij dat zo makkelijk aan de kant schuift, zal ik nooit begrijpen. Ik mis ze al wanneer ze er een weekend niet zijn, hoe moet dat voelen wanneer je ze twee weken niet ziet...
Dat zou ik niet willen/kunnen.

Misschien kan ik deze vraag over een tijdje pas echt goed beantwoorden. Dan ben ik misschien blij met een kinderloos weekend. Op dit moment staat dat toch op losse schroeven, ik wacht eerst maar af hoe alles gaat lopen. Ik kan me er wel of niet op verheugen, maar misschien wordt het straks toch weer allemaal heel anders. De tijd zal het leren, ik kom er nog wel een keer op terug.
Ik heb het nooit met de insteek bekeken dat het lekker zou zijn, een kinderloos weekend. Wel met de insteek dat het een gevolg van uit elkaar gaan zou zijn.

Mara

Co-ouderscvhap en één slaapkamer

Misschien is het mogelijk om elk kind om de week bij de andere ouder te laten zijn en in het weekend samen bij jou. Dan is het probleem van één slaapkamer opgelost.
Maar wat ieder al zegt: kinderen van die leeftijd laten zich niet dwingen in een vorm van omgang. Neemt een rechter voor een 18-jarige nog een ouderschapsplan aan?
Mara, je bent nogal dwingend als het gaat om de huisvesting van vader. Je weet dat het een onmogelijk punt is, financieel gezien draag je er niet aan bij om een groter woning mogelijk te maken, dus je vasthoudendheid op dit punt heeft een andere reden dan echt denken in oplossingen. Realiseer je wel, dat je zelf in het oude huis blijft wonen. Waar hij dan financieel aan zal moeten bijdragen. Als je denkt dat je het beter kunt doen, dan zou ik zeggen: stel een ruil voor: vader gaat, met buurvrouw, in jullie huis wonen, jij draagt financieel daaraan bij, zodat co-ouderschap mogelijk is en de kinderen en goede band hebben met beide ouders. Het is in het belang van de kinderen. Jij zoekt ondertussen een nieuwe woning met 3 slaapkamers, die je zelf kunt betalen. Alles in het belang van de kinderen. Je oudste wil heel graag week op week af, dus dan kun je ook bedenken wat jij kunt doen om dat mogelijk te maken. Je zult terecht vinden dat mijn voorstel nogal vergaand is en dat is het ook. Maar zo indringend is bemoeienis met huisvesting ook.
Heet voorstel van de oudste zoon is natuurlijk niet erg elegant. Twee volwassen mensen de kleinste kamer geven om zelf de grotere kamer te nemen.
Je vindt het heel erg dat vader tegen jongste heeft gezegd dat hij verwend is etc., omdat jongste de dubbele kamer niet wil accepteren. Een andere mogelijke reactie was dat je de jongste had laten zien, dat hij van 1 naar 1 1/2 kamer gaat. Dat neemt het probleem van een kamer zouden moeten delen niet weg, maar laat wel zien dat je er op een andere manier kunt kijken, dat je kunt leren om ermee om te gaan. Dat is voor de jongste ook belangrijk: hij is geen machteloos slachtoffer van zijn losgeslagen vader die niet meer naar hem omkijkt. Hij is een jongen die hoe dan ook een manier zal vinden om om te gaan met de nieuwe situatie. En ondertussen heeft hij wel twee daken boven zijn hoofd.

Tsjor

Proberen en heel praktisch

Ik vind dat Tsjor wel n punt heeft. Als jij t heel belangrijk vind dat de kinderen n eigen kamer krijgen, dan kun je zelf ook iets doen.
En je voorstel van een kind dat met n verbouwing de grote kamer opgedeeld wordt, kan ook simpeler. Waarom geen grote kastenwand in t midden plaatsen en dan aan weerszijde de slaapplaatsen voor het kind? Maar laten ze t eerst proberen. Ik heb er ervaring mee, want ook onze kinderen vonden het vreselijk! Tot ze gewoon het gingen proberen. Bleek het 100% mee te vallen. Ze kunnen zich vaak geen voorstelling maken van hoe het us. En t is maar 4 nachtjes per maand. Niet voor eeuwig en altijd...
Hoe hard je ook probeert, je hebt niks te zeggen over hoe je ex en zijn vriendin hun leven inrichten. Zo lang er geen geweld is of agressie (fysiek of psychisch) en ze krijgen te eten, moet je al lang blij zijn. Jou is iets afgepakt, en je kinderen krijgen er iets bij. Verrijking. Probeer het zo te zien. Als je dit gaat doordrijven tot het uiterste, dan maak je jezelf en je kinderen juist kapot.
Gaan je kinderen nooit eens ergens logeren? Als ze volwassen zijn en samen gaan wonen, zullen ze dan ook nooit een kamer delen? Dit is het. This is life. Count your blessings. Niemand gaat dood. Je kinderen (bijna) nooit meer zien kan ook nog.

arrgh reactie verdwenen

Wat is dat soms toch jammer dat een reactie soms verdwijnt door één foute toets in te drukken.
Intussen zie ik dat Mara mijn vraag gelukkig niet zo negatief heeft gelezen als Moederziel. Heel kort richting Moederziel: ik suggereer niet dat Mara iets verkeerds zou willen.

Mara, je bent mij geen antwoord verschuldigd hoor. Ik bedoel meer dat het goed is om voor jezelf helder te hebben wat jouw wensen en behoeften zijn in deze nieuwe, snel veranderende situatie. Die hoeven niet één op één gelijk te zijn aan die van je kinderen. En al stel je de behoefte van de kinderen voorop (gelukkig!), dan nog ben jij er zelf ook nog. Zo te lezen ben jij je hier zeker wel van bewust.
Ik begrijp echt heel goed dat je co-ouderschap in eerste plaats wilt om de zorg en het contact met de kinderen op een evenwichtige manier te verdelen. En dat het gemis daaraan veel erger is dan het mogelijke gemis aan een kinderloos weekend.

Toch nog even over mijn vriendin. Toen zij onder ogen zag dat de behoefte aan het kinderloze weekend, gewoon háár behoefte was (en niet die van de kinderen die het prima vonden om alleen maar bij hun vader langs te gaan en te blijven eten), is ze gestopt met bij haar ex te hameren op het belang ervan en is ze andere manieren / momenten gaan zoeken om aan haar behoefte tegemoet te komen. Dat was voor haar een heel positieve doorbraak.

Hoe zou je het anders kunnen bekijken?

https://www.google.nl/search?q=slaapkamer+delen+met+kind&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-nl&client=safari#ip=1

Tsjor

Daar gaat mijn goede zondagochtend humeur....

Wat jij voorstelt is echt vergaand, wat mij betreft te vergaand...
Wat jij lijkt te vergeten is dat vader de kinderen alleen om het weekend wil. Dus je eerste voorstel valt sowieso af.

Ik ben niet dwingend in de huisvesting van ex. Dit willen de kinderen. Als hij daar naar gevraagd en geluisterd had, had hij dat geweten en (misschien) een andere keuze gemaakt.

Ook het feit dat ik niet bijdraag aan het mogelijk maken van een groter huis is onzin. Zij koopt het alleen. Hij heeft dus echt zijn eigen geld nog. Met zijn salaris, ja, ondanks de kinderalimentatie, en het te verdelen eigen geld houdt hij genoeg over om zelf iets te kopen wat groot genoeg is of met buurvrouw samen iets groters te kopen. Daar hoef ik echt niet ook nog eens aan bij te dragen. Het is geen kwestie van niet kunnen maar van niet willen.

Vader met buurvrouw in mijn huis? En ik met hond op straat dan? Hoe zie je dat voor je? Nogmaals, vader wil de kinderen niet door de week. Om het weekend, dat wil hij. Dat heeft hij vanaf het begin geroepen.

Het is nog helemaal niet zeker of ik in dit huis blijf wonen. Op dit moment is de kans daarop heel erg klein. Ja, omdat hij dwars ligt. En omdat ik daarom niet meer afhankelijk van zijn goodwill wil/kan zijn. Hij beseft blijkbaar niet dat hij zijn kinderen daarmee de grootste gedupeerden laat zijn.

Dat oudste met zo'n plan komt, zegt mij dat het hem ook danig bezig houdt. Jij doet alsof ik de grootste motor achter dit hele probleem ben, dat is niet zo. Het komt bij de kinderen vandaan!
Oudste wil niet zelf de grootste kamer, hij wil van die kamer twee kleinere maken.

Ex wil geen co-ouderschap. Dat heb ik al heel vaak gezegd. Dat gaat dus niet gebeuren. Wat oudste nu wel of niet zou willen. Het gaat niet gebeuren omdat zijn vader dat niet wil.

Hoe de jongens nu slapen staat hier los van. Dat gaat te ver om dat hier en nu uit te leggen. Het is anders dan jij opnoemt.

Ja natuurlijk vind ik het erg dat mijn kind verwend en niet flexibel genoemd wordt door zijn vader. Voor mijn kind dan he.. Hoe komt het dat hij zo is? Mede dankzij zijn vader hoor. We hebben hem samen opgevoed en dus blijkbaar ook samen verwend. Maar dat gebruikt vader dus nu wel tegen zijn eigen kind.

Machteloos slachtoffer van zijn vader?
Het blijft hun vader. Die altijd heel goed voor ze is geweest, wat ik ook heel vaak tegen de kinderen zeg. Maar die nu rare, niet te begrijpen keuzes maakt, ook volgens de kinderen. Machteloos? Tja, niet echt. Ze kunnen zeggen en vragen tot ze een ons wegen maar er wordt door hun vader niet geluisterd. Dat maakt hun echter niet machteloos, alleen is de oplossing die er nu ligt, niet datgene wat zij eigenlijk hadden gewild. Zij hebben de keuze om wel of niet te gaan slapen daar. Het is hun keuze om dat dan niet te doen.
Maar in zekere zin zijn ze wel machteloos, zij hadden liever een vader gehad die wel luistert, die wel een huis had gekocht met genoeg slaapkamers en die wel open staat voor hun vragen en problemen. Gewoon, de vader die ze altijd gekend hebben, zoals hij was...

Herhaling

Je blijft in herhaling vallen. Ik zal dat ook nog een keer doen.

'Ik ben niet dwingend in de huisvesting van ex. Dit willen de kinderen. Als hij daar naar gevraagd en geluisterd had, had hij dat geweten en (misschien) een andere keuze gemaakt.'
Nogmaals: jij gaat niet over wat hij moet doen, maar over wat jij kunt doen. Wat jij nu doet is de wens van je kinderen tot prioriteit maken (zogenaamd nobel, maar er zit een agenda onder) en de eisen daarvoor bij vader neerleggen (ah, daar is de agenda). Terwijl je twee dingen weet: jij gaat niet over vader en het kan niet wat de kinderen willen. Je richt je niet op de kinderen en je eigen taak hierin, namelijk de kinderen opvoeden en leren omgaan met het leven.

Je kunt ook kijken wat je zelf kunt doen en dan je kinderen leren om om te gaan met moeilijke situaties, om dat te relatieveren, om oplossingen te vinden die reëel zijn. Wat wil je? Dat kan niet. Wat doe je dan? En dat proces begeleiden.

Ik denk dat vader denkt dat de kinderen bijna 18 en 16 zijn en dat het tijd wordt dat zijn leven niet mer rond hen cirkelt. Zoals Mirjam Lavell ooit zo mooi omschreef, ik zal het wat uitvoeriger omschrijven: in een woning zie je wat er gebeurt met kinderen en ouders: eerst wordt alles aangepast aan de kinderen, bank aan de kant, box daarvoor in de plaats, speelgoed in de boekenkast, gevaarlijk stoffen ver weg, babytv als vaste televisiezender. Langzamerhand veroveren ouders het huis weer: sport op tv, boeken in de kast, speelgoed naar de kringloop, bank weer terug op de oude plaats, kinderen hangen nog wel op die bank, maar langzamerhand verdwijnen die kinderen naar hun eigen slaapkamer om vervolgens het huis uit te gaan. Ik kan me voorstellen dat vader eraan toe is om zo langzamerhand zijn eigen leven weer op te eisen. Terwijl jij nog graag wil zorgen voor je kinderen. En graag wil benadrukken dat kinderen nog zorg nodig hebben, omgangsregeling, ouderschapsplan, aanpassingen aan het huis voor de kinderen.

Als je accepteert van jezelf, dat jij graag nog wil zorgen voor de kinderen en dat je denkt dat de kinderen jouw zorg ook nodig hebben, dan hoef je ook niet meer met vader te gaan strijden over omgangsregelingen etc. Gelukkig zullen de kinderen bij jou zijn. En met hun vader krijgen ze op hun manier wel weer een band. Zoals dat gaat: eerst zelfstandig en denken dat je alles zelf kunt, daarna toch nieuwsgierig: hoe deed jij dat, hopelijk uitlopend op waardering. Maar dan zijn de ouders meestal al grijs en versleten. Hopelijk hebben jullie daar tijd genoeg voor om dat allemaal mee te maken. Het hangt gelukkig niet van vandaag en morgen af.

Tsjor

Slaapkamers

Doenja,
De kinderen vinden een kastenwand niet voldoende bescherming. De oudste (met autsime) maakt bij veel, zoniet alle dingen die hij doet (gamen, op zijn telefoon filmpjes kijken lezen) met geluid (van zich zelf). Ook gaat steeds het geluid van datgene waar hij op dat moment mee bezig is, weer aan en steeds een beetje harder, tot er weer iets van gezegd wordt, dan is het even stil. Wanneer jongste dan moet leren in dezelfde ruimte met alleen een kastenwand geeft dat teveel overlast.
Ook het wisselende slaapritme los je niet op met een kastenwand. Bij de een gaat het licht en geluid in de avond langer door, bij de ander houdt het eerder op en begint het eerder. En dan heb je nog de privacy. De kleine kamer in tweeën delen levert te weinig ruimte op. Zelfs met een opklapbed en opklapbaar bureau kun je dan je kont niet meer keren.
De kinderen weten heel goed hoe het is om samen in een kamer te slapen. Daardoor weten ze ook dat dat niet iets wat ze voor een langere periode willen doen. Het blijft dan logeren in plaats van je thuis voelen..
Ik wil dit niet doordrijven tot het uiterste. Als de kinderen zeggen dat ze het goed vinden of wel willen proberen, dan is het wat mij betreft natuurlijk ook gewoon goed. Blijkbaar denkt iedereen dat ik er de grootste moeite mee heb, dat is niet zo. Als de kinderen er geen probleem mee hebben, waarom zou ik dat dan wel hebben?

Natuurlijk gaan de kinderen wel eens logeren. Maar dat is toch anders dan bij je vader "thuis"Dat zou geen logeren maar gewoon wonen moeten zijn, als tweede huis. Als volwassenen samen wonen is een keuze, die maken ze dan zelf.

Ik heb je link bekeken, maar ik denk dat dat meer voor jongere kinderen geldt. Als je naar de leeftijden genoemd in de stukjes kijkt. Ook het hebben van autisme maakt een eigen kamer gewoon noodzakelijker. Met daarbij de jongste met concentratieproblemen en psychische problemen dan zou iedereen kunnen bedenken dat dit niet "handig" is.

De kwade geest

'Het is nog helemaal niet zeker of ik in dit huis blijf wonen. Op dit moment is de kans daarop heel erg klein. Ja, omdat hij dwars ligt. En omdat ik daarom niet meer afhankelijk van zijn goodwill wil/kan zijn. Hij beseft blijkbaar niet dat hij zijn kinderen daarmee de grootste gedupeerden laat zijn.'

Er zijn wettelijk gezien verdelingen en regelingen voor financiële afspraken. Als het om een woning gaat: de helft van de overwaarde delen. Dat kan door het huis te verkopen of doordat iemand het huis overneemt. Dan zal die persoon bij de bank (!) moeten regelen dat de hypotheek op zijn/haar naam komt en dat de helft van de overwaarde uitgekeerd kan worden aan de andere partner. Als er niet zoveel geld is kan dat door een tweede hypotheek af te sluiten. De bank beslist daarover. De kwade geest (dus degene die het mogelijk onmogelijk maakt dat jij in de woning blijft en die je kinderen dus zwaar dupeert, dat is de bank. En dat ben je zelf als je onvoldoende financiële middelen hebt.

Er zijn nog een paar andere regelingen waar je mee te maken hebt. Als je niet getrouwd bent moet je zelf afspraken vastleggen over mogelijk partneralimentatie. Kinderalimentatie gaat tot kinderen 18 jaar zijn, daarna komt het geld op rekening van het kind. De kwade genius in deze is de wetgever die dit soort dingen bedacht heeft; en dat ben je zelf als je zelf het samenlevingskontrakt hebt opgesteld.

Tsjor

Stel je voor

Kind gaat in de woonkamer gamen als ander kind op de slaapkamer huiswerk moet maken. en vader organiseert dat dan maar. Kind maakt toch geen 24 uur per dag huiswerk? Hooguit 2 of 3 uur.
En dan is het maar 'logeren'. Hoe lang denk je dat het zal duren?

Tsjor

Trix

Ik vond je vraag niet negatief hoor, ik ben er echt wel over aan het nadenken geweest.

Ik weet dat ik er zelf ook nog ben. Ik haal mijn geluk momenteel uit kleine dingen, lekker lopen met de hond, even met de jongens lekker uitwaaien of gewoon alleen maar even gezellig samen eten en kletsen. Of lekker met een vriendin weg en iets leuks doen.
Mijn tijd verder komt wel weer, als eerst alles maar geregeld is en ik weer kan gaan bouwen aan onze toekomst.

Kinderloos weekend wat toch weer uitdraait op een minder kinderloos weekend, zo is het momenteel. Straks misschien nog maar 1 dag kinderloos om het weekend, dat gaan we dan ook wel weer zien hoe dat loopt. Zolang de kinderen maar blijven aangeven wat ze wel of niet zouden willen, komt er wel een oplossing, al is dat niet altijd de meest ideale, we kijken naar het meest haalbare.

Maar Mara

Als de kinderen alleen om het weekend bij hun vader slapen, is het toch meer logeren dan (fullltime) wonen? Dan is een niet-perfecte, gedeelde slaapkamer echt wel te overzien. Het leven is nou eenmaal niet zo maakbaar als je zou willen. Want wat doe dan bij klusgeluiden van de buren, de zomerse bladblazer, een barbecue en andere geluiden waar je kinderen mee te maken krijgen? Ook als ze bij jou zijn, kunnen er verstoringen zijn hoor. Mijn kinderen zetten dan gewoon een koptelefoon op.

Hmm tja

Ik vind voor alle kanten wel wat te zeggen. Mijn kinderen zijn ongeveer even oud als die van Mara, en er is ook sprake van autisme. Samen op een kamer is dus nooit een heel groot succes. Maar wat doe je als je kinderen zo groot zijn, eentje met een beetje mazzel binnen drie jaar de deur uit, als je ineens andere woonruimte nodig hebt? Een huis kopen doe je niet voor drie jaar, maar als je binnen afzienbare tijd geen thuiswonende kinderen meer hebt, heb je ook geen drie slaapkamers nodig.
Vader van Mara’s kinderen doet nog even niets. Hij trekt in bij zijn vriendin die natuurlijk ook geen huis gaat kopen op een heel gezin. Net als zoveel mannen die na een scheiding even bij familie of vrienden bivakkeren. Maar ze hebben wel gezorgd voor slaapgelegenheid voor de kinderen, dat zegt toch ook wat...

Slaapkamer

Ik snap heel goed dat de jongens focussen op die slaapkamer want dat is nu het meest belangrijke voor hun en staat symbool voor de kleinere plaats die ze nu in het leven van hun vader hebben.

Echter vanuit het perspectief van de volwassene is het niet zo'n enorm gebeuren. Het is heel lief dat je zoon zo graag co-ouderschap zou willen en bij beide ouders wil zijn. Jammer dat de vader er niet voor open staat. Maar het gaat uiteindelijk toch maar om een korte termijn. Die jongen is 18. Ook als hij nu wel openstaat voor co-ouderschap of weekenden bij vader dan gaat die situatie waarschijnlijk binnen een jaar of 2 veranderen. Hij wordt ouder en volwassener en gaat steeds meer zijn eigen leven opbouwen (weg van de ouders) en dat is goed en zoals het hoort. Dus wat dat betreft is het een achterhoede gevecht dat over een korte periode gaat. . De jongere zoon komt er niet ver achter aan qua leeftijd.

Dus wat dat betreft is elke afspraak die jullie nu maken er een voor een korte periode. Het leven van beide jongens zal de komende jaren veranderen en ze zullen andere behoeftes krijgen. Dat hele ouderschapsplan heeft dus nauwelijks zin meer. Tegen de tijd dat de inkt droog is zal de oudste volwassen zijn er toch niet meer onder vallen en als de jongste het niet eens is met de inhoud gaat hij zich er toch niet aan houden. Tenzij je dent dat je oudste zoon nooit zelfstandig zal kunnen wonen door zijn handicap, in dat geval is het inderdaad wel heel belangrijk dat jullie samen bepaalde afspraken maken. Dus dat is wel een andere situatie. Maar bij 2 jongens die ergens in de komende 5 jaar allebei volwassen zullen zijn en ook een zelfstandig leven zullen leiden hebben al die afspraken toch geen zin.

Ik zou inzetten op goede afspraken over de financiën voor de komende jaren, met name met betrekking tot studiekosten (dit zijn tenslotte de enige grote kosten die er qua kinderen nog aankomen) en verder zijn ouderschapsafspraken op dit moment toch maar gerommel in de marge. Zoals iemand hierboven schreef, de grote beslismomenten zijn al geweest. En jullie kinderen zijn nu op een leeftijd dat ze zelf de beslissende stem hebben qua scholing, medische behandeling etc.

Je zoons gaan dus niet samen bij hun vader slapen, dat wordt dagjes op bezoek, samen met vader iets ondernemen en af en toe blijft er misschien een slapen, Daar moeten ze zelf hun modus in vinden samen met vader. Het heeft geen zin meer om daar nu over in te zetten. Dat is een gepasseerd station. Overigens, zelfs al zouden er wel 2 slaapkamers zijn voor de kinderen is de kans alsnog aanwezig dat ze het helemaal niet gezellig vinden om het hele weekend met het verliefde stel rond te hangen en zoveel tijd met buurvrouw door te brengen.

Tsjor

Jouw bijdragen vallen erg verkeerd op dit moment. Ik krijg weer heel erg het gevoel dat ik de hoofdschuldige van alles ben, alles verkeerd doe en erg dom bezig ben... Jammer.

Nogmaals, ik ga inderdaad niet over hoe ex het aanpakt, helaas. Het gaat erom dat hij de dingen "anders" doet dan de kinderen graag hadden gewild. Indien hij had gevraagd wat zij hadden gewild, had hij dat in ieder geval geweten. En als hij 3 slaapkamers op het wensenlijstje van toekomstig huis had staan (wat hij wel zegt) waarom is daar dan niet verder/langer naar gezocht? Het had toch niet vandaag of morgen gemoeten (oh, dat zijn jouw woorden..)?

Natuurlijk doe ik alles fout. Met de kinderen, met de afwikkeling, met alles. Ik begeleid de kinderen rechtstreeks de hel in, nog even en je stuurt de kinderbescherming op me af, zo voelt het nu. Terwijl ik zo mijn best doe om alles goed te doen, de kinderen te begeleiden en er voor ze te zijn.

Jongste is niet bijna 16, die is net 15. Je weet dat wanneer je voor kinderen kiest, je niet halverwege dat "traject" uit kunt stappen. Het leven met kinderen kent inderdaad diverse fases. Je kunt dan toch niet zeggen, oke, deze fase slaan we over, je gaat maar het huis uit op je 15e, ik wil mijn eigen leven terug, zonder zorg en verantwoordelijkheid?
Natuurlijk deden we niet alles alleen nog maar in het teken van de kinderen en deden we ook dingen zonder hen. We zaten echt niet alleen maar 24/7 klaar voor de kinderen zonder onze eigen dingen. Dat vind ik echt iets anders dan nu je eigen leven al terug eisen terwijl die fase steeds dichter bij aan het komen was. Kinderen verdienen nu eenmaal het beste en daar horen dus zorgen en verantwoordelijk zijn voor ze bij.

Dus ik ben zelf de kwade geest?
Wat een belachelijke voorstelling.
Indien ex gewoon vanaf het begin duidelijk en eerlijk was geweest, had ik het huis kunnen kopen tegen de waarde van toen. Dat had ik gered. Hij heeft het zolang gerekt, nog even met mooie beloftes gestrooid terwijl hij in januari eigenlijk al wist dat het klaar was. Dat de huizenprijzen daarna enorm gestegen zijn is zeker ook mijn eigen schuld?
Op het moment van het maken van het samenlevingscontract gingen we nog uit van dat we "ooit" gingen trouwen. Ook dat is natuurlijk mijn eigen schuld, ik had het 22 jaar geleden al moeten aanvoelen dat zijn liefde ooit over zou gaan in deze kille, egoïstische houding die hij nu naar mij heeft. Maar ook die houding zal ik wel zelf verdiend en veroorzaakt hebben. Jammer dat jij mijn ex veel meer credits geeft dan aan mij...

Kind gaat in de woonkamer gamen terwijl ander kind huiswerk maakt? Vader organiseert dat dan maar? Je hebt werkelijk geen idee van hoe hij is met gamen met zijn autisme, misschien ga je er anders over denken wanneer je hem een weekje in huis hebt gehad...