Vriend wil uit elkaar zonder reden

Mara

Die mail door je kinderen katen schrijven, dat zou ik dus echt niet doen. Laat het. Laat het gaan. Stapelbed en de kinderen willen er niet in slapen? Dan niet. Het is tussen de kinderen en hun vader.

Mijn kinderen sliepen de eerste weken op de grond in het (toen nog) gehuurde appartmentje van hun vader. Gingen zonder brood naar school. De oudste 2 vertelden pas kort geleden dat ze van hun eigen geld eten haalden. Krankzinnig en niet te rijmen met de gastvrije en vrolijk fluitende kokende vader die ze voorheen hadden.
Laat.het.los. Vertrouw op de kracht van je kinderen en je eigen veilige haven. Ze mochten onderweg naar school altijd bij mij brood komen smeren. Of bij mij slapen. En dat deden ze dus ook.

In reactie op Stip: 'Haar proces is een bijzonder pijnlijk / langdurig proces geweest. Daar zit je toch niet op te wachten.'

Het was pijnlijk, maar niet eens zo langdurig. Het gaat nu, bijna 3 jaar later, meer dan goed met mij en met mijn kinderen. De rust kwam pas echt toen ex-partner zich steeds verder terugtrok. Dat deed/doet hij overigens uit eigen beweging en nu de kinderen en ik niet meer zo hard vechten om te behouden wat er allang niet meer is (lees: liefdevolle omgang met elkaar), gaat het stukken beter met ons.
Een 'machteloos slachtoffer' ben ik gelukkig nooit geweest. Ik vond het de hel, niet voor te stellen hoe iemand waar ik zo diep van hield zo kon worden. Maar nu ik dat heb aanvaard en hem op een zijspoor in mijn leven heb gerangeerd, is het goed zo.
En harde, wijze levensles, maar gaandeweg de rit ook heel veel shit opgeruimd.

Als Mara over pakweg 2,5 jaar net zo in haar vel zit als ik nu, ben ik meer dan gelukkig voor haar. Natuurlijk vind ik het afschuwelijk voor de kinderen dat ze een afwezige vader hebben die op z'n hoogst een uurtje per week naar het sporten komt kijken. Maar ook dat went en de pubers hebben inmiddels belangrijker dingen aan hun hoofd dan hun vader die zo duidelijk zijn eigen leven inricht zonder hen.

Vervolg

Moederziel
Oudste heeft op de basis school begeleiding gehad, diverse vaardigheidstrainingen en dergelijke. daarna is hij naar een soort tussenoplossing tussen speciaal onderwijs en gewoon onderwijs gegaan en heeft uiteindelijk zijn VMBO op een gewone school gevolgd, nu zit hij op het MBO. Nu dus geen hulp meer.

Ik wil niet teveel aandringen op hulpverlening, voor beiden niet. Ik heb ze gewezen op bepaalde websites, voor kinderen van gescheiden ouders.

Anna
Oudste heeft vorm van autisme en is echt nog lang niet toe aan op zichzelf wonen.

Tsjor
Ik heb het stapelbedverhaal pas gehoord na het verhaal over de slaapkamers. Dat idee van een stapelbed is direct door de kinderen verworpen. Niet door mij dus.
Ik ga er vanuit dat het blijvend is, het slaapkamerprobleem. Zij gaan daar samenwonen, dat doe je vast niet voor een maand of zo.. Ik bedoelde met tijdelijk de periode dat ex in zijn tijdelijke huis woonde, voordat hij zich ergens definitief zou vestigen.
Oudste is inderdaad 18. met autisme. Dus behoefte aan rust, regelmaat en duidelijkheid, ja voor hem is het belangrijk dat hij lang vooraf weet wanneer hij waar is. Kan niet zelf bedenken dat hij dan maar gaat wanneer broer er niet is, wil er er wel blijven slapen. Als iemand dat gaat bedenken, is het jongste.

Ik blaas het probleem op? Nee, de jongens zitter er mee in hun maag en willen een oplossing. Die ik samen probeer op te lossen door er over te praten. Het stapelbed komt er, als ik het goed begrepen heb, niet.
Ieder apart gaan? Het ene weekend het ene kind en het andere weekend het andere kind? Of allebei 1 nacht? Of allebei 1 keer in de 4 weken? Ex wil vast niet ieder weekend een kind over de vloer, hij heeft zelf om het weekend voorgesteld. Anders loopt zijn vrije nieuwe leven gevaar..

Juf Ank
Ik wil graag de stabiele thuisfactor zijn. Het is alleen lastig om dat vol te houden als zij vol stress en frustratie terug komen van een weekend bij hun vader.

Tsjor,
Ik ga die mail niet opstellen, dat gaan ze zelf doen. Dat doen ze liever dan in gesprek gaan met hun vader. In een mail kunnen ze goed over hun woorden nadenken. Het is voor hen een mogelijkheid om aan te geven bij hun vader dat ze dit echt niet willen en misschien maakt het op papier iets meer indruk bij hun vader dan in woord. Waarom is dat een slecht idee dan? In een gesprek walst vader over hen heen, luistert niet en zelfs boos of verdrietig worden maakt geen indruk.

Anna
De kinderen willen echt wel tijdelijk bij elkaar op een kamer, tijdens vakanties en zo, maar ze hebben in het dagelijkse leven wel behoefte aan privacy. Mag ook zeker op die leeftijd. Nogmaals, oudste heeft autisme, die blijft echt nog wel even thuis wonen, die gaat echt nog niet binnenkort het huis uit. Jongste moet nog minimaal 2 jaar naar de HAVO en weet nog niet wat hij daarna gaat doen. Wij wonen vrij centraal zodat meerdere grote steden met vervolgopleidingen binnen bereik zijn.

Ik heb nog steeds zicht op zijn financiële situatie. Ja, hij geeft momenteel een hoop geld uit. Maar met zijn salaris kan hij een ruime hypotheek nemen en nog steeds niet aan zijn maximum zitten. Dat is echt het probleem niet. Wanneer ik in dit huis kan blijven, heeft hij daar verder niets meer mee te maken, dan is hij niet meer hoofdelijk aansprakelijk voor deze hypotheek. Ja, hij zal kinderalimentatie moeten betalen, maar dat is een stuk lager dan de huur die hij nu, buiten al onze kosten voor ons nog gezamenlijke huis, ook kan opbrengen. Een praktische reden kan ik niet verzinnen.

Mara

Met de wijze lessen die ik het afgelopen jaar heb geleerd wil ik zeggen.

Denk je daadwerkelijk echt dat je kinderen bij hem gaan logeren?
Je kinderen worden vanzelf harder, wijzer. Door schade en schande. Wees hun warme vangnet.

Over een tijdje laten ze hem links, rechts, liggen. Alle kanten op. Ze zullen echt niet naar hem toe gaan, met zijn nieuwe vriendin waar ze een hekel aan hebben.
Begin eens met de kinderen vrij te laten. Als ex-man geen voorstellen doet die hun willen zou ik mooi als puber zijnde de kont tegen de krib gooien. En ik denk dat is wat er gebeurd.
Moet jij dat erg vinden? Nee, niet meer mee zitten. Zie het als fijn. Je kinderen die alles met jou delen. Volgens mij kun je je geen fijner thuis wensen als bij jou. Jij die er altijd bent.

Je mag het wat mij betreft als rijkdom zien. Verrijking. Regel je eigen dingen. Laat meneer zelf maar met opties komen. Als de jongens hun eten op hebben komen ze daarna naar jou.

Hun rots in de branding.

Hij is ze liever kwijt dan rijk.
Laat hem het toch zelf uitzoeken! Fijn toch dat hij weg gaat met zn rots in de branding... ben jij er van VERLOST. Egoïste man.

Heel veel sterkte.

aannames en invloedsfeer

het is niet gek Mara maar je verhaal zit vol aannames. En er ligt veel buiten jouw invloedsfeer. Probeer t feitelijk en klein te houden.

"Zij gaan daar samenwonen, dat doe je vast niet voor een maand of zo.." Is een aanname

"Die ik samen probeer op te lossen door er over te praten. " Wat maakt dat jij het probleem op moet lossen dat er is tussen vader en kinderen?

"Ex wil vast niet ieder weekend een kind over de vloer, hij heeft zelf om het weekend voorgesteld. Anders loopt zijn vrije nieuwe leven gevaar.. " Aanname

"Ik ben dus nooit verder gekomen in mijn carrière, wat nooit erg en nodig was maar nu wel als vervelend voor mij aanvoelt. "Ja dat snap ik. Het is wel je eigen keus geweest om man de ruimte te geven ten koste van jezelf. Je hebt zeker wel veel ingeleverd.

"Dat geeft mij een falend gevoel als moeder. " Het ligt buiten jouw bereik. Jij kunt hun geluk niet bewerkstelligen. Wat maakt dat jij je voelt falen als moeder?

"maar niet via de route die ik voor ogen had". Dat is confronterend. En jammer want je had het zo graag anders gezien. Maar het is vast niet de enige goede route voor ze. En het ligt weer niet binnen jouw bereik.

"Een kind met autisme is echt minder weerbaar dan een "gewoon" kind." Is ongetwijfeld zo. En ook een kind met autisme moet dealen met wat er is. Dat je dat o zo graag anders wil zien begrijp ik. Maar het is niet anders.

"Maar ik wil zo graag voorkomen dat het contact nog slechter/minder wordt of helemaal verdwijnt. " Ook dit ligt niet in jouw bereik. En ik denk ook serieus; is t contact nu zo goed voor jullie kinderen- nu papa even helemaal de weg kwijt is? Misschien is t helemaal niet zo gek dat onder deze omstandigheden het contact even minder is. Als papa na verloop van tijd t verstand weer heeft kan er misschien weer opgebouwd worden. En ja - nu komt hij ermee weg. Mooi laten gaan. Ze zullen samen een nieuw pad moeten zoeken , net als jij dat doet met jullie kinderen.

Laat het wat meer los. Focus je op de begeleiding van je kinderen bij jou thuis. Binnen jouw mogelijkheden. Nu gaat er energie naar dingen die je niet veranderen kunt. De gevolgen zijn voor je man. En - heel verdrietig vind ik dat- voor jullie kinderen. Pijn en verdriet kun jij nu niet voorkomen.

Je kinderen hebben t stapelbed dus al geboycot begrijp ik. Dat is hun oplossing? Prima dan toch. Op naar t vervolg.

Arda
Ik ben het met je eens dat ze nog niet zo lang samen zijn, maar de samenwoonplannen waren er een paar maanden geleden al. Het verbaast me daarom ook dat ze niet iets samen kopen, wat aan alle wensen van allebei voldoet, waarom nu opeens die haast?

Wat mij een beetje verbaast aan alle reacties is dat jullie er allemaal vanuit lijken te gaan dat iemand van 18 ook automatisch snel het huis uit zal gaan. Jongste is net 15, die blijft echt nog wel even thuis wonen ook hoor.
Daarbij is een omgangsregeling met een kind met ASS wel handig, hij weet dan ruim van te voren waar hij aan toe is. Het hoeft niet strak geregisseerd te zijn maar het geeft hem wel houvast.
Ex weet heel goed dat oudste behoefte heeft aan structuur en regelmaat. Dus onverwacht iets doen is niet altijd handig.
Daarbij maakt oudste lange dagen op school, heeft reistijd, werkt in het weekend en vakanties, dus spontaan iets plannen lukt niet makkelijk. Jongste gaat naar school, sport en werkt een aantal keer in de week, dus heeft ook niet heel veel tijd over.
Daarbij komt dan dat de momenten die wij samen kunnen zijn dus niet heel dik bezaaid zijn. Ik vind het echt niet fijn dat ik alle ballen hoog mag houden en wanneer er dan even tijd voor elkaar is, dat vader daar dan mee vandoor gaat.

Moederziel
Oke, die mail zal het dus waarschijnlijk niet gaan worden. Het leek mij een goede optie om tot hun vader door te dringen. In een gesprek gaat dat niet lukken.
Ex heeft zich bij mij natuurlijk al lang teruggetrokken. Ik heb hem echt niet langer nodig in mijn leven, ik ben echt wel verder dan dat. Ik had alleen niet verwacht dat hij het zo zou aanpakken en verbaas met steeds weer over wat hij nu weer bedacht/gedaan heeft. Ik dacht hem na al die tijd wel te kennen, maar hij is echt niet meer de persoon die hij altijd was. Ik kan me niet voorstellen dat hij blij is met zichzelf op het moment. Maar dat kan mij niet eens meer schelen. Voor mij is het klaar. Afhandelen en verder met het leven. Maar voor de kinderen blijf ik het verschrikkelijk vinden. Dat verandert niet.

Miss
Ik weet niet of de kinderen daadwerkelijk daar gaan logeren. Ze zijn niet goed in staat om daar nee tegen te zeggen, ze bewaren nog liever de goede vrede dan dat ze er tegen in gaan (bij hun vader dan, bij mij ligt dat anders en durven ze wel alles te zeggen). Het blijft hun vader, die ze toch al weinig zien op het moment. Dat is iets wat mij zorgen baart. Ik mag ze ieder weekend nadat ze bij hun vader zijn geweest weer opvangen, dan moeten ze echt even hun frustratie en onvrede kwijt. Bij mij voelen ze zich gehoord en volgt er een gesprek, dat missen ze bij hun vader.
Misschien moet ik het allemaal wat losser laten, maar helemaal los laten kan ik niet.
Ik wil heel graag hun vangnet zijn, hun warme thuisbasis en wat ze met hun vader hebben/doen maar laten. Maar dit is echt nog wel even makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien moet ik me dat als volgend doel stellen.

Bedankt allemaal weer voor jullie reacties.

Mara

vangnet

"Ik wil heel graag hun vangnet zijn, hun warme thuisbasis en wat ze met hun vader hebben/doen maar laten. Maar dit is echt nog wel even makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien moet ik me dat als volgend doel stellen."

Gaat vast lukken Mare. Met vallen en opstaan. Niemand zal zeggen dat het makkelijk is.

Mara, draai het eens

'Maar ik wil zo graag voorkomen dat het contact nog slechter/minder wordt of helemaal verdwijnt.'

Lukt het je om je denken een kwartslag te draaien? Jij kunt niet voorkomen dat de band van je kinderen met hun vader verandert of verslechtert. Dat gaat hoe dan ook gebeuren - het is ook al gebeurd. Het wordt nooit meer hoe het was en over een tijd zul je dat ook niet meer verwachten.
Wat kan helpen is om je kinderen te volgen in hun behoefte. Niet sturen, maar volgen. Wat ze ook kiezen, ze zullen niet in een loyaliteitsconflict komen met jou, omdat jij op hetzelfde punt staat als je kind. En ook je kinderen kunnen er verschillend over gaan denken, ook daar moet alle ruimte voor zijn.
Ik heb 4 kinderen die alle vier verschillend omgaan met hun vader. 1 vindt alles wel prima, 1 is afhoudend, 1 wil hem zo min mogelijk zien, 1 wil hem liever vaker zien. Voor mij is het alle 4 goed zoals het is, want het is hun wens.

Ik denk trouwens dat je nog helemaal nergens op hoeft te koersen zolang er geen ouderschapsplan is. Het kan voor jullie kinderen fijn zijn dat zij gehoord worden bij het maken van dat plan. Het is dan aan jullie als ouders om te zorgen dat de wensen die de kinderen (zonder jullie erbij!!) verwoord hebben, worden ingewilligd. Dat verwoorden van die wensen is geen taak voor jou als moeder of hem als vader.

Waarom duurt het traject zo lang eigenlijk? Medio december pas.... Tegelijk geldt: zolang er geen regeling is, kun je er dus naar eigen inzicht mee omgaan.

Wat ik bedoel

Wat ik bedoel met afstand nemen is eigenlijk meer dat ik ook geen rekening meer hou met hem. Dat klinkt wat bot, maar met het eenzijdig beëindigen van de zorgregeling (waar overigens met geen letter over is gesproken), heb ik me ook de ruimte toegeëigend om te doen wat me voor de kinderen en mijzelf het beste lijkt. Hij kan aanhaken waar hij wil, maar ik vraag er niet meer om.
Gevolg is dat ik dus letterlijk geen idee heb waar hij woont, met wie en hoe zijn leven eruit ziet. De kinderen weten dat overigens ook niet. In dat ene uitje per maand (if ever), of een telefoontje per week van 2 minuten, komen ze daar ook niet echt achter.
Maar het doet er ook allang niet meer toe.
Natuurlijk vind ik het mega-verdrietig dat het zo gaat en dat onze kinderen die zo uit liefde tussen ons zijn geboren, nu het gevoel hebben dat ze vooral een lastig obstakel zijn in zijn andere leven (?). Maar tegelijk krijg ik steeds meer een beeld van een zielige man die maar wat doet. Dat vind ik oprecht rot voor hem, hij is vanbinnen een goed maar beschadigd mens, maar tegelijk hoop ik soms dat hij gigantische hard zijn kop stoot en dan eindelijk schoon schip gaat maken. Duurt maar een seconde of 10 hoor, die gedachte

Mara, je mag gewoon stoppen met zo hard werken voor hem. Richt je op je eigen gezin en laat hem modderen.

Dat is het dan ook

'Ze zijn niet goed in staat om daar nee tegen te zeggen, ze bewaren nog liever de goede vrede dan dat ze er tegen in gaan (bij hun vader dan, bij mij ligt dat anders en durven ze wel alles te zeggen).'
Dat laatste denk je, ik snap dat je het graag denkt. Maar kinderen houden overal rekening mee bij ouders. Ze zullen er wel voor waken om erg enthousiast over iets van vader als ze bij jou zijn. en anders ga je ze uitleggen dat ze dat verkeerd zien, omdat ze niet goed begrijpen hoe het werkt (zoals eerder door jou beschreven).
Als de kinderen graag de lieve vrede bewaren, dan is dat hun manier om ermee om te gaan. En het is een waardevolle insteek. Ze zullen dan zelf merken wat het hen brengt: samen op een kamer in een stapelbed bijvoorbeeld. Misschien valt het mee, misschien valt het tegen. Misschien gaan ze dat zeggen tegen vader. Misschien ook niet. Dat is allemaal hun manier van ermee omgaan. Geef ze de ruimte en de vrijheid om dat zelf te ontwikkelen en uit te vinden.
'' Het blijft hun vader, die ze toch al weinig zien op het moment. Dat is iets wat mij zorgen baart. Ik mag ze ieder weekend nadat ze bij hun vader zijn geweest weer opvangen, dan moeten ze echt even hun frustratie en onvrede kwijt.' Weet je, je bent ouder, in alle tijden, ook in moeilijkere tijden. Juist dan is het aan jou om ze te leren hiermee om te gaan en dat doe je niet door te wijzen op een oorzaak buiten hen (het komt allemaal door je vader, ik snap niet dat hij.....).

Wat betreft die opoffering en zijn succesbaan: hij werkte 4 dagen van 9 uur en was 1 dag thuis; jij werkte 3 dagen en was 2 dagen thuis. De vraag die overblijft is: waarom heb jij aan je eerste man geen succesvolle baan overgehouden (geen persoonlijke vraag, ik verbaas me wel vaker dat mijn moeder als alleenstaande vrouw -weduwe- veel meer heeft kunnen doen wat betreft werk en studie dan de buurvrouwen in haar omgeving, die minder kinderen hadden én een man.)

Tsjor

Het gaat jou lukken, precies Stip

Hou de kracht in jezelf. Ga daar alles voor doen. Dat jij straks alles opvangt en blijft vangen.
Net als moederziel, stip, en nog vele meer in de andere draadjes.

Wat ik geleerd heb ( zoals vele hier weten,mijn man een dubbel leven heeft geleid)

Voel ik me nu bevrijd. Los van hem. Ik ben dan nog ouder met hem maar dat wil niet zeggen dat ik mijn geluk van mij en kind van hem af laat hangen
Papa doet zijn stinkende best, maar heeft het jaar nog geen voetbal wedstrijd gezien van kind, bijvoorbeeld.
Kind vraagt aan het einde van de dag nog niet eens waar papa is. Mist hem niet.

Mara, dat is aan man dit aan te pakken. Werkt hij zelf in de hand. En dan ineens wil zoon door hem van school gehaald worden. Dat lijkt eens feest maar is geen feest want papa moppert en wil zijn eigen ding doen. Zoon is teleurgesteld en daar staat mama.
Of je nu samen bent of apart, ik wil hier mee aanduiden. Zorg goed voor jezelf. Dan volgen jou kinderen.

Zoals eerder gezegd stop de sleutel van je eigen geluk niet in de broekzak van een ander.
En ja ik heb mijn neus hard gestoten. De man, Mijn soulmate waar ik dacht mee oud te worden, is niet wat is leek. Een kleine glimp er van....

Wie had dat ooit gedacht.
Onze verhalen zijn totaal anders maar ik begrijp je meer dan je denkt.

Aankomende wk start ik met een training voor mezelf sterker te maken. Misschien ook wat voor jou. Meer handvaten hoe hier mee om te gaan. Meer te leren loslaten.

Niets meer invullen. Precies wat stip zegt.

Tsjor

Dat is toch een retorische vraag? Mara heeft al eerder uitgelegd hoe hun oudste kind meer zorg nodig had dan een 'gemiddeld' kind. En dan is er ook nog zoiets als een verdeling die je samen overeenkomt. Samen. Onderaan de streep is dan alles geregeld en heeft ieder zijn rol.

Iets met een kalf en een put. Tsja, achteraf gezien had Mara 40 uur per week moeten werken in een topbaan zodat ze nu haar ex gierend van de lach op straat kon knikkeren en een villa voor zichzelf en haar kinderen kan kopen in de beste wijk van de stad. Maar ja, je stapt samen in dat gezin en dat doe je met het vertrouwen dat je er onderling wel uitkomt als het anders loopt. Niemand verzint vooraf dat je partner na 21 jaar een volslagen idioot wordt.

Knap dat jouw moeder zulke brede schouders had. Dat is niet iedereen gegeven. Ik ken ook zat mannen die zonder moeder de vrouw opeens een zielige hoopje ellende bleken te zijn.

Ook dit gaat voorbij

Ik ben inmiddels al 17 jaar gescheiden en nog steeds doet mijn ex idiote dingen. In de tijd dat mijn dochter nog klein was, had ik veel aan de zin 'Ook dit gaat voorbij'. En inderdaad, het ging altijd voorbij. Vriendinnen kwamen, deden onvoorstelbare dingen en verdwenen weer. Stiefbroers en -zussen idem. Drank, drugs, huisvestingsproblemen, illegale activiteiten, we hebben het allemaal meegemaakt. Ook dit gaat voorbij.
Als het echt de spuigaten uitliep, zoals die keer dat ik hem verdacht van het opslaan van illegaal vuurwerk in zijn huis zei ik vriendelijk dat dochter niet kwam tot het duidelijk was waarom die kamer in zijn huis op slot was en dat hij altijd welkom was om zijn dochter bij ons thuis te bezoeken. Kwam er een scheldkanonnade (die kwam er altijd) dan raadde ik hem vriendelijk aan om zijn advocaat te bellen om zo de omgangsregeling af te dwingen. Dat heeft hij 1x gedaan, mijn advocaat heeft toen gezegd dat hij blij mocht zijn dat hij nog niet uit de ouderlijke macht was gezet. Het bleek overigens niet om vuurwerk maar om een wietplantage te gaan. De politie heeft de boel opgerold en vervolgens bleek dat ex aan iemand nog een hoop geld schuldig was en dat diegene bij het huis van ex rondliep met een pistool - volgens ex alweer geen reden om dochter weg te houden. En ook dat ging weer voorbij. Net als die keer dat een veel oudere stiefbroer een loverboy bleek te zijn, die met veel politiegeweld werd ingerekend. Ook dat ging voorbij. De meppende zuid Amerikaanse vriendin heb ik hoogstpersoonlijk even apart genomen en tegen een muur gedrukt en toen was ook dat voorbij. Het gaat allemaal weer voorbij. Vriendelijk blijven, af en toe even je spierballen laten zien, je hoofd schudden en voorbij laten gaan.
Dochter ziet haar vader sporadisch en houdt totaal geen rekening met hem. Als hij daarover klaagt, lacht ze hem gewoon uit en vraagt ze wanneer hij in het verleden rekening met haar heeft gehouden. Dan bindt hij wel in. Dochter is sterk en zelfstandig en heeft een vriend uitgekozen die totaal niet op haar vader lijkt. Ik hoop dat dat niet voorbij gaat

Goed voorbeeld

'Knap dat jouw moeder zulke brede schouders had.' Dat is ook zo, het was zeker knap wat ze deed. Of het een lichamelijk gegeven was (brede schouders) dat weet ik niet. Schouders zijn nooit breed genoeg als je de last moet dragen van plotseling weduwe worden met 5 kinderen, waarvan de oudste 6 was en de jongste 1; in een tijd waarin getrouwde vrouwen nog gedwongen ontslag moesten nemen.
Het is vooral aanpakken, niet terug blijven kijken, doorzettingsvermogen, sterke wil, blik op toekomst gericht, niet bij de pakken neerzitten etc. etc.
Ze heeft wel hulp gehad van haar familie, opa en oma die kwamen oppassen als ze 2 dagen weg was voor lessen, zus die in de weekenden kwam, huishoudelijke hulp voor door de week, tevens weekendopvang.
Maar goed voorbeeld doet goed volgen, want ook wij, haar dochters en zonen zijn mensen die bij tegenslag niet bij de pakken neer gaan zitten maar aanpakken.
Toch heb ik me altijd erover verbaasd, dat mensen die met zijn 2-en waren en minder kinderen hadden, dat de vrouwen daarvan het niet voor elkaar kregen om meer uit het leven te halen. Je hebt meer keuzes nu. en die keuzes maak je. Maar om dan meteen over opoffering te praten en over de verschillende carriérekansen, mwah.
Je kunt er in elk geval voor zorgen dat je zonen het anders doen.

Tsjor

Tsjor

Ik realiseer me dat ik met deze opmerking heel erg op glad ijs begeef, maar ik geloof dat er een groot verschil zit tussen een partner/ouder die overlijdt en een partner/ouder die het gezin uit eigen beweging opblaast. Naast het vreselijke verdriet over dat gezin dat niet meer bestaat heb je dan te dealen met het onbegrip, het waarom? En ik weet dat die vraag stellen niet helpt, totaal niet zelfs, maar het is wel heel menselijk.
In een geval van overlijden is dat iets dat ook de overledene overkomt. Dat is niet iets (over het algemeen) dat je met je volle verstand kiest. Een nare scheiding zoals hier in het geval van Mara, en vele anderen, brengt een totaal ander gemoedstoestand met zich mee. Omdat je die man/vader van vroeger ook kent, en heel lang blijft geloven en hopen dat die man er nog zit, ergens. En dat als je maar genoeg je best doet, op het goede knopje drukt, het maar duidelijk genoeg uitlegt, die man wel terugkomt.

Ik ben met je eens dat die gemoedstoestand niet helpt, en dat het voor iedereen beter is als de vrouwen dat af kunnen sluiten en door kunnen pakken. Maar het feit dat er toch misschien ergens nog een kans is dat die mannen bij zinnen komen blokkeert dat heel lang. Is je partner overleden, dan is dat heel duidelijk, van hem kun je niks meer verwachten en je moet het zelf gaan doen. Maar... die man kan ook niet meer dwars liggen, tegenwerken, stomme dingen doen. Dat is echt een heel andere dynamiek volgens mij.

Misschien komt daar je stelligheid wel vandaan? Dat deze vrouwen zichzelf maar gewoon bij de kladden moeten vatten, en gewoon dóórpakken? Doen alsof die man er inderdaad niet meer is? Maar hij IS er wel, en doet vreselijk onhandige en nare dingen. Dingen die totaal niet rijmen met de man en vader die hij was. Dát is volgens mij de mindfuck waar iedereen zo moeilijk uitkomt. En ik denk dat het helpt als jij je daar een beetje in kunt verplaatsen.

Natuurlijk is je advies goed, maar de verpakking kan misschien anders, waardoor de boodschap beter overkomt?

En ja, goed voorbeeld

doet (vaak, niet altijd) goed volgen. Maar mijn moeder stopte met werken toen ze zwanger was van mij. En heeft altijd parttime, of niet, gewerkt. Dat was dus mijn voorbeeld. Dat zal voor veel meer dames van mijn generatie gelden denk ik zo. Dus ik denk dat in veel van deze gevallen jouw stelling in ieder geval gedeeltelijk opgaat: voorbeeld doet volgen. Ook als dat voorbeeld (achteraf) niet goed is.

En los van dit al: niet iedereen is superwoman. Dat als verwijt brengen naar mensen die toch al in de put zitten werkt maar in heel weinig gevallen positief uit denk ik.

moederziel

Fijn moederziel dat je zeggen kunt dat het nu goed gaat met jou en jullie kinderen. Ik ben niet behept met veel geduld; heb jouw draad meegelezen en vond het allemaal mega lang duren. Mooi dat dat voor jou niet zo voelt. Ik hoop ook dat Mara los kan laten en vind het heel begrijpelijk dat dat nog niet goed lukt. Ik geloof wel dat het de enige weg naar rust is- daarom hoop ik ook echt voor haar - maar meer nog voor hun kinderen- dat het geen twee en half jaar hoeft te duren. Maar zoals ik al zei; ik ben geen geduldig type.

Andersom

Komt ze weer aan zullen jullie denken maar mijn god wat zou ik blij zijn met zo’n ex. T zou namelijk zo maar eens andersom kunnen zijn Mara: een man die jouw zwart maakt en bestempelt als de rede van de scheiding, een man die je kinderen voor zich weet te winnen, je kinderen wijzen jou af, je kinderen gaan bij vader wonen en willen je nog maar af en toe zien en als klap op de vuurpijl moet je je huis uit en heb je niks anders om te wonen en weet je dan ex t zo te frutselen dat je ook geen enkel recht hebt op allimentatie.
Van dit alles is er bij jou geen sprake. Tel je zegeningen meisje, tel je zegeningen....ik weet hoe het ook kan.

Doenja

Mijn ex maakt mij wel degelijk zwart. Bij mijn kinderen, bij anderen waar mijn kinderen bij zijn, hij beschuldigt mij van van alles, ook wat complete leugens zijn (als hij dat tegen mij zegt, over iets waar ik zelf bij was, wat vertelt hij dan de "buitenwereld" nog meer over mij..). Hij heeft ook wel gezegd, met de meest belachelijke redenen daarbij, te belachelijk voor herhaling hier, dat het mijn eigen schuld was dat we uit elkaar zijn gegaan.
Over de alimentatie is nog niets bekend. Ik ga er niet vanuit dat dat een makkelijk iets gaat worden, terugkijkend op de afgelopen periode.

De inboedel moet ook nog verdeeld worden, hij zal vast niets mee willen nemen, maar wel een vergoeding vragen.
Ik weet het, het stuk over alimentatie en inboedel zijn aannames, maar zo zie ik het op dit moment.

Dus "gelukkig" is niet alles, maar zeker wel een deel ook bij mij aan de hand. Vervelend om te lezen dat het toch ook nog erger kan...

Mara

Medio december

Moederziel
Medio december is de eerste datum die we hebben kunnen vinden waarop we alle vier kunnen. De twee advocaten, ex en ik. Dat valt niet mee met alle drukke agenda's.
Zolang er geen afspraken zijn, kunnen we het naar eigen inzicht doen, alleen onze inzichten verschillen nogal. Ons uitgangspunt is anders.

Tsjor
Ik weet dat ze de dingen wel met mij bespreken. Ook al vind ik niet alles fijn om te horen. Ze bespreken wel alles. Dat vertrouwen is er.
Omdat hun vader alleen de positieve kant belicht, ben ik er inderdaad ook om de andere kant in beeld te brengen.
Over de opoffering en succesbaan, een kind met ASS heeft meer tijd en aandacht nodig dan anderen. Mijn prioriteit lag, in overleg met ex, toen bij hem. Dus ja, verschil in carrière kansen is er wel degelijk. Op dat moment in goed overleg. Je kiest samen voor een gezin en hoe je dat opvangt. Hij zorgde voor het inkomen, mijn salaris was er meer voor de leuke dingen, ik deed meer in huis en met de kinderen. Daar waren we allebei tevreden mee.

Pennestreek
Ik begrijp precies wat je bedoelt. Daar zit verschil in, tussen overlijden van partner en uitchecken van partner. Overlijden is definitief, bij uitchecken blijft hij rondlopen en blijf je geconfronteerd worden met een totaal ander persoon dan die je gekend hebt.
Mijn moeder is pas gaan werken toen ik (jongste thuis) naar het voortgezet onderwijs ging.
Ik heb wel altijd gewerkt en ook nog eenmaal een opleiding gedaan, naast mijn werk en jonge gezin.

Pennestreek en Mara

Ik heb een vriendin die weduwe is. Zij ging een keer op vakantie met haar gezin voor alleenstaande ouders. Nooit weer zei ze. Er waren nogal wat gescheiden vrouwen bij die klaagden over allerlei zaken aangaande hun ex. Gek werd ze ervan. Ze vond het maar geneuzel van die vrouwen en vond dat ze op elke slak zout legde. Ze kon ze wel toeschreeuwen: “ ja maar je kinderen hebben nog wel een vader en die van mij niet”.
Het is een wat rare vergelijking die jullie maken Peenestreek en Mara. Want bij overlijden van een ouder heb je niet alleen als partner immens verdriet, maar heb je net zo goed te dealen met het verdriet dat je kinderen hebben. Dus die moet je net zo goed ondersteunen en helpen zoals Mara haar kinderen nu ook moet helpen.
Het enige verschil is dat je bij overlijden je emoties, verdriet en woede niet kan projecteren op je dode partner, zoiets dat nu wel gebeurd naar de ex. En dat is volgens mij wat Tsjor je probeert uit te leggen. Je partner kan je nog zoveel pijn hebben gedaan, de wijze waarop je daar mee omgaat en de wijze waarop je je kinderen hierin helpt te dealen is aan jou, Mara. Doe je dat door te blijven vingerwijzen, je niet gehoord te voelen, het allemaal heel oneerlijk te vinden of zet je de knop om en inderdaad; herpak je jezelf?

Mooie reactie Mutsje

Goed perspectief dat je neerzet

Zwart maken e.d.

Mara, tijdens een scheiding kunnen partners vervelend gedrag laten zien. Dat komt meestal voort uit onmacht.
Mijn ex heeft ook hele rare verhalen verteld, waarin hij een tragische held was en ik een vreselijk gemeen kreng. Leuk is dat niet, maar ik weet wie ik ben en hoe ik ben, en ik ben gewoon een leuke en sociale vrouw. Natuurlijk heeft hij wel wat schade aangericht met zijn verhalen, maar ik heb een veel groter sociaal netwerk dan hij, en zij wisten wel hoe de vork in de steel zat. De mensen die hem geloofden...tsja, die zie ik niet meer. So be it. Ook tegen de kinderen heeft hij weleens e.e.a. gezegd, maar die trekken toch wel hun eigen conclusies.
Nu, bijna 3 jaar na de scheiding, doet hij dit niet meer en heeft hij uiteindelijk zelfs toegegeven dat hij tegen zijn 'achterban' heeft gelogen over de redenen van de scheiding e.d. (Hij heeft dat aan mij toegegeven, zijn achterban denkt nog steeds dat ik een gemeen kreng ben )
Zelf ben ik een zeer nuchter persoon en ik heb mij er gewoon niet zoveel van aan getrokken. Ja, het deed pijn, maar sometimes life sucks. En daarna kan het alleen maar beter worden.
Het voelt natuurlijk oneerlijk. Je ex gaat er met een andere vrouw vandoor. De mijne is zelfs voor haar naar een andere stad verhuisd, op anderhalf uur reisafstand met OV van mijn stad en van de kinderen dus. (De kinderen studeren, maar 2 wonen nog bij mij). Hij heeft ook 1 logeerkamer. Middelste gaat er ongeveer 1 maal per maand heen, een weekendje, en jongste is er pas 3 maal geweest. Mijn jongste heeft psychische problemen en ADD en heeft altijd een moeizame relatie gehad met vader.
Toch probeer ik te stimuleren dat ze contact houdt, het blijft haar vader, en kinderen zijn nou eenmaal loyaal naar beide ouders. Ik hoop echt dat zij in de toekomst beter contact krijgen.
Toen ik middenin de scheiding zat, dacht ik er anders over hoor, toen gunde ik hem dat helemaal niet. Maar ik gun het mijn kinderen wel, dus ik houd me in en blijf positief. Ze weten wel ongeveer wat er allemaal voorgevallen is.
Mijn dochters hadden voor mijn laatste verjaardag een prachtige kaart gemaakt en schreven dat ze mij als hun voorbeeld zien en trots op me zijn. Dat ik na de scheiding mijn leven zo goed heb opgepakt, een leuke en goede baan heb, er voor hen ben, daarnaast ook een eigen sociaal leven heb, etc. Toen heb ik wel een traantje weggepinkt, want ik heb niet voor de scheiding gekozen, maar het leven gaat inderdaad wel verder....

En...ik ben zeker geen superwoman. Maar gewoon een vrouw die zelfstandig wil zijn.
Mijn moeder is ook fulltime gaan werken na haar scheiding (daarvoor parttime). Dat was in de jaren '70 en toen niet bepaald gangbaar. Maar ik vind het heel goed dat zij dit heeft gedaan.

Ik druk mijn kinderen ook altijd op het hart dat ze zich geen zorgen hoeven te maken over mij. Ik red me prima (ben een volwassen vrouw), en ze hoeven zich niet schuldig te voelen als ze naar hun vader gaan of met vriendinnen/vrienden op stap gaan. (Vooral middelste heeft daar een handje van). Middelste heeft prima contact met haar vader. En ook al vind ik hem een eikel, dat doet niet ter zake. Ik ben blij voor haar.

Dus probeer de situatie los te laten. Je hebt dat niet onder controle, en dat zou ook niet goed zijn. Laat ze naar hun vader gaan, en dan merk je vanzelf wel hoe 't gaat. Wie weet valt het allemaal reuze mee. En zo niet, dan kunnen jullie verder zien.
Ik zou er niet bij voorbaat een groot probleem van maken. Probeer het voor de kinderen ook een beetje positief te houden. En ja, dat is moeilijk, I know.

Ja, zo gaat dat

De eerste jaren na de scheiding was ik er van overtuigd dat ex een narcist was, en hij vond mij gestoord en ik had hulp nodig. Uiteindelijk bleek hij asperger te hebben en ik doe nog steeds of ik normaal ben.
Je bent nu eenmaal niet op je best tijdens een scheiding en het duurt minstens 3-5 jaar voor je wat objectiever naar het geheel en je eigen rol daarin kunt kijken.

eigen aandeel

Helemaal eens met Phryne Fisher. Het heeft wat tijd nodig voordat je het geheel en je eigen rol daarin wat beter kunt overzien. Dat pleit er ook voor om de eerste periode na de scheiding je oordeel over je ex niet al te luid rond te bazuinen. En zeker niet richting de kinderen.
En noem ons gepokt en gemazeld, maar dat is wel waarom ik vaak argwanend reageer op die "goede relaties waar opeens een partner de fout in gaat".

Argwanend?

En toch bestaan ze, hoor: die 'goede relaties waar opeens een partner de fout in gaat'. Meer dan je denkt. Dat betekent niet dat de 'foute' partner een demon is of een narcist of wat voor andere sociopaat dan ook. Het kan wel betekenen dat zich een proces bij de ander afspeelt, waarin je geen enkele herkenning meer vindt. En blijkbaar was dat al een tijdje gaande, maar hield hij zijn mond daarover.

Dat 'eigen aandeel', daar krijg ik dan weer jeuk van. Wat een overschatting van de rol van een partner. Of ga je ook uit van een 'eigen aandeel' van een partner als er sprake is van verslaving, depressie, geweld, noem maar op? Er is geen vanzelfsprekende oorzaak-gevolg in een relatie, dat is nou juist waar de verbijstering vaak zit. Waarom dan? Nou gewoon: omdat het kan.

In een relatie kan onevenwicht zitten, of mensen kunnen uiteindelijk hele verschillende dingen blijken te willen in het leven. Maar in veel gevallen is er sprake van een hele platte route: man heeft geen zin meer in verantwoordelijkheid, gezin, vrouw die aandacht wil en kinderen met hun gedoe (als dan niet gediagnosticeerd). En dan is daar een gewillige andere truus die niet zeurt, nog spannend is in bed en hem helemaal de held vindt. Vooral dat laatste.

Epidemie

Een epidemie in mijn omgeving op het moment. Gelukkig dat een mens vriendinnen heeft.

oeps, iets te snel

Dat laatste dus.

Maar ja, na een tijdje is ook daar de glans vanaf en dan blijkt die hele platte pijnlijke route een totale misrekening. Maar helaas, damage done.

Ik zie om me heen zelden de vertrekker in een fijner leven landen dan hij/zij had. Het kan uiteraard (er zijn ook echt slechte relaties waar mensen uitstappen), maar in de midlifecrisisachtige settings waarin de plotselinge bom onder het gezin standaard is, is de uitkomst vaak treurig. Een tweede leg zonder vreugde, een dolende ouder, whatever. Maar gelukkiger? Ik zie het zelden en dat is pas echt verdrietig. Zeker als je er geen aandeel in had kúnnen hebben, al had je dat graag gewild.

Loslaten

Mara -jouw verhaal is vrijwel identiek aan mijn verhaal (inclusief 1 kind met autisme), alleen waren mijn kinderen een stuk jonger, was mijn man's nieuwe vriendin voor wie hij ons verliet niet de buurvrouw maar een kennis en is het bij ons ruim 6 jaar geleden. Ik herken jouw frustratie, ik voel het gewoon zelf weer. Alle acties van mijn ex waren niet in het belang van onze kinderen en zijn haast om zijn nieuwe leven vorm te geven, sloeg grote gaten in het vertrouwen dat de kinderen in hun vader hadden. En ik stond erbij en keek ernaar en bedacht 100.000 en meer manieren om hem te bewegen aan zijn kinderen te denken in de overtuiging dat als ik de boodschap maar aardig genoeg, duidelijk genoeg, redelijk genoeg bracht, hij wil zou inzien dat hij de zaken anders moest aanpakken en dan zou alles voor de kinderen weer goed komen.

Dat gebeurde uiteraard niet.

Mijn ex liet zich immers door mij niets meer zeggen. Ik was de boze en teleurgestelde ex en dus was alles wat ik zei ingegeven door onredelijke bitterheid, volgens hem. Dus de meest redelijke voorstellen van mijn kant werden door hem lacherig van de hand gewezen. Hoe harder ik probeerde, hoe meer hij zijn hakken in het zand zette.

Ik snap je machteloze gevoel zo goed. En ik zou je zo graag willen besparen wat ik destijds meemaakte: iedere seconde van iedere minuut van ieder uur van iedere dag was ik bezig met "WAAROM?!?!" en met plannen maken om de zaken voor de kinderen beter te maken. En het hielp NIETS. Waar het wel toe leidde, was dat ikzelf diep ongelukkig was, wanhopig, radeloos. Datzelfde zie ik nu ook in jou.

Moederziel heeft gelijk: láát hem aanklooien. Jij kunt hem niet tot rede brengen. Echt niet. Probeer daar dan ook geen energie in te stoppen en blijf ondertussen de velige haven voor je kinderen. En als het tussen je kinderen en hun vader fout gaat, dan ben jij er om ze op te vangen. En als het niet fout gaat, dan is dat heel fijn. Maar op beide scenario's heb jij echt geen enkele invloed.

Als laatste: steek alle energie die je nu besteedt aan piekeren en plannen maken en kwaad zijn nu in jezelf. Het is misschien helemaal geen gek idee als jij met iemand gaat praten om ervoor te zorgen dat je overeind blijft. Want je krijgt het wel enorm voor je kiezen, zeg.

moederziel

"Of ga je ook uit van een 'eigen aandeel' van een partner als er sprake is van verslaving, depressie, geweld, noem maar op?"
Alsof merendeel van de scheidingen hier op OO daar stuk op loopt. Ik heb dat geweld deel in ieder geval gemist.
En weet je mannen in mijn omgeving die depressief zijn of verslavingsgevoelig, die werden dat niet opeens op hun 40ste. Ik vind het bijzonder dat jij alleen maar vrouwen kent die slachtoffer van de situatie zijn. Alleen maar vrouwen met mannen die eerst betrokken vaders, liefhebbende echtgenoten etc waren en van de ene op de andere dag niks meer met hun gezin te maken willen hebben.
Ik denk dat wij verschillende opvattingen hebben, moederziel omdat we in verschillende werelden leven. De mijne kent gewoon wat meer grijstinten en wat minder goed versus kwaad.