Vriend wil uit elkaar zonder reden

POH

Je kunt het treffen maar je kunt er ook een escalatie mee veroorzaken omdat iemand partij gaat kiezen en partij in het geheel wordt.

Niets nieuws

Er is dus niets nieuws aan de hand. Je ex luistert nog steeds niet naar zijn kinderen en dramt gewoon door en loopt zijn vriendin achter na.

Zo'n gesprek blijft vervelend omdat het je steeds weer met de neus op de feiten drukt maar het is geen reden voor 15 stappen achteruit omdat het niets nieuws is. Dit wist je al.

Wat je kunt doen en al doet is er zijn voor je kinderen. Jij zorgt straks dat er wel een plek is die zo veel mogelijk naar hun wens is en die van jou. En daar zijn ze altijd welkom.
Dat is de boodschap die je ze steeds mee kunt geven.
'Bij mij ben je welkom en ik zal zoveel mogelijk naar je wensen luisteren. Samen komen we er wel.'

Dit is echt het vervelendste van scheiden van iemand die niet voor rede vatbaar is. Jij kunt er niets mee, naar jou luistert hij niet. Kunnen de kinderen met bv een familielid van ex praten waar hij wel naar luistert? Daar kun je ze wel bij helpen.

Schrijven

Hier schrijven heeft mij in die periode ook erg geholpen, ook al kreeg ik niet altijd de helpende en begripvolle reacties die ik nodig had.
Mijn dochter (nu 14), die zich ook niet gehoord voelde door haar vader en die erg met “de situatie daar” in haar maag zat, heeft na de escalatie bij haar vader, hem een brief geschreven. Dit heeft ze zelf bedacht, gedaan en achter gelaten in zijn huis, zonder mijn bemoeienis. Dat zou je je jongste kunnen aanraden.

Naar

Het niet eten van je jongste is echt heel naar en voor mij heel herkenbaar. Ik eet ook niet meer als ik gestrest raak. Ik zou het snoepen nu gewoon oogluikend toelaten.

Eet hij wel als hij uit school komt? Als dat zo is zou ik een voorraad minder gezond maar voedzaam aanleggen: pizza broodjes, kant en klare tosti, soep wat ze wel makkelijk eten.

Misschien dat school hierbij kan helpen, scholen hebben vertrouwenspersonen ook voor de leerlingen. Wellicht kun je hier via de mentor contact mee krijgen en je zorgen uiten zodat hij/zij wellicht een gesprek kan hebben met jongste en als vertrouwenspersoon buiten jij en je ex kunnen fungeren.
Is de school op de hoogte van de scheidingsperikelen?
Ik heb daar geen ervaring mee, dochter was toen veel te jong. Wij hebben wel het kdv op de hoogte gesteld.

Poh

Ik ben zelf ook bij de poh geweest, onder andere vlak na de scheidingsmelding en een periode na de verhuizing en heb het dochter toen ook aangeraden. Eerst stond ze daar niet voor open, later wel en is ze een paar keer geweest, maar het liefste spreekt ze met mij (zegt ze). Na de “escalatie daar” wilde ze geen hulp van derden en hebben we (dus) veel samen gesproken. Ook zij heeft te maken met de issues rond haar broertje (ASS/ADHD) een onbereikbare vader, puberteitsperikelen en een hang naar emotie-eten.

Bird nesting

Ik heb de suggestie van bird nesting gedaan om aan te geven dat 'ik doe alles in het belang van de kinderen' ene grens heeft, namelijk: zover als ik kan springen. het gesprek over bird nesting geeft aan dat die grens er is: ik wil ex niet in mijn huis. Dat is een grens. Het gaat r nu niet om of dat wel of niet terecht is, het gaat erom dat je grenzen trekt. Zoals ook een ander grenzen trekt. 'Het belang van de kinderen' tot 'zover als ik kan springen'.
Dat doet Mara, dat doet haar vriend.

Ik vind dus niet dat ex de kinderen heel erg laat vallen. Ik vind een stapelbed geen ideale oplossing, helemaal niet, maar onder de gegeven omstandigheden is het wel een oplossing. Bij mij thuis lagen broers en zussen samen in 1 bed totdat ze trouwden. Er zijn ergere dingen in de wereld.

Nu wordt hem alles nagedragen: als hij zegt dat hij geen oplossing heeft voor de kinderen (hoe erg) als hij wel een oplossing heeft (een stapelbed, hoe erg).
Als nieuwe vriendin de buurvrouw is (hoe erg) als de buurvrouw gaat verhuizen (hoe erg) als hij daarin meegaat (hoe erg) als hij daarin niets te zeggen heeft gehad (hoe erg).

Het besef dat je na een scheiding (en eigenlijk ook tijdens de relatie) niets te zeggen hebt over een ander lijkt nauwelijks door te dringen tot Mara. Ex moet het doen zoals zij denkt dat goed is en dat zit gegoten in het graniet van 'het belang van de kinderen'.

Tsjor

Hulp

Lieve Mara, wat een zorgen allemaal. Ik hoop je wat adviezen te kunnen geven vanuit mijn ervaringen.

Probeer eerst jezelf te versterken. Je kent dat idee van het zuurstofmasker in het vliegtuig: eerst jezelf, dan je kind(eren). Voelt tegenstrijdig, maar het moet wel zo.
Bij mij was er sprake van een hele flinke dip doordat de plotse verlating van mijn man een heel arsenaal aan zorgvuldig weggestopte 'oude' problemen triggerde. Ik heb daar via de huisarts meteen hulp bij gezocht en gekregen. Uiteindelijk heb ik anderhalf jaar intensieve therapie gevolgd, antidepressiva geslikt en dat hielp. Aan het einde van het traject, toen mijn depressie onder controle was, heeft de psycholoog mij vooral ondersteund in het ondersteunen van mijn kinderen. En dat brengt me op het volgende.
Je kunt niet voorkomen dat je kinderen door een heftige periode van verwerking gaan. Dat kan bij pubers gepaard gaan met soms pittige depressieve verschijnselen. Zoals de hulpverlener van een van mijn kinderen zei: dat is een normale reactie op een extreme situatie. Deze situatie is heftig en ingrijpend en pubers reageren daar als pubers op. Je kunt dat niet wegnemen, je kunt hen wel versterken door school (zorgcoördinator, coach) in te schakelen, en de huisarts. Dat ze niet willen, is logisch, er is schaamte en zeker jongens willen vaak helemaal niet praten over hun gevoelens. Maar je kunt ook met je jongste naar de HA vanwege dat ondergewicht/slecht eten en daar je zorgen over de mogelijke aanleidingen met de HA delen. Dat kan een opening naar een gesprek zijn.

Je vraagt je steeds af hoe je je ex-vriend tot inzicht brengt. Hou ermee op, echt. Ik geloof ook helemaal niet dat liefde blind maakt, of dat hij zo dolverliefd is. Hij is gewoon bezig met het herinrichten van zijn leven en daar passen jullie niet meer in. Oke, zijn kinderen dan nog een beetje, als het maar niet ten koste gaat van het Vrije Nieuwe Leven. Juist dát herken ik zo. Mijn conclusie na bijna 3 jaar: mijn ex-man bleek onder aan de streep gewoon een egocentrische zakkenwasser die mij met 4 opgroeiende kinderen, 2 honden, een konijn, een oud, onverkoopbaar en zeer onderhoudsgevoelig huis en een schuld van 6 cijfers achterliet. Waarom? Zeg het maar. Ik ben altijd ol op hem geweest, hij was een hele lieve en actieve vader, en een leuke man. Tot dan. Werd hij een zakkenwasser omdat hij zo verliefd is/was? Nee hoor, omdat het hem gewoon beter uitkwam. Al dat gedoe en al die zorg, alleen maar lastig als je een beetje lekker voor jezelf wilt leven.

Wat ik wil zeggen: bezie je ex voor wat hij doet. En láát hem aanklooien. Vertrouw je kinderen en jezelf. Wil hij de kinderen de buuf door de strot duwen? Gevolgen zijn voor hem. Heeft hij letterlijk geen plek voor de kinderen in zijn huis? Gevolgen zijn voor hem. Gedraagt hij zich als een idioot? Gevolgen zijn voor hem.
Be the sane parent. Wees de wijze. Geef je kinderen een warme en veilige haven en laat je ex-man links liggen. Je kinderen zullen zelf hun positie ten opzichte van hem (en zn truus) gaan bepalen. Dat gaat niet zonder slag of stoot en zal ze mogelijk een diepe kras op de ziel bezorgen, maar je kunt het niet voorkomen. Je kunt alleen maar zorgen voor liefde, veiligheid en zorg.

Sterkte, Mara, je doet het zo goed. Nu nog het piekeren uitzetten en laten komen wat je niet kunt tegenhouden. Wat je wel kunt beïnvloeden, zet je naar je eigen hand.
Liefs xxx

Echt Tsjor?

'Ex moet het doen zoals zij denkt dat goed is en dat zit gegoten in het graniet van 'het belang van de kinderen'.'

Ik denk niet dat je snapt waar Mara in zit. Buiten jouw belevingswereld. Ik vind het heel rot om te lezen dat je Mara steeds inwrijft dat het 'moet gaan zoals zij wil'. Zij heeft helemaal niks te willen, zit in de slechtste B-film aller tijden, kan geen kant op en ja, dat is erg. Traumatisch voor veel mensen. In mijn draadjes kon jij je daar ook al niets bij voorstellen, nu ook weer niet. Ik vind het kwetsend hoe je Mara steeds een schop na geeft.

En nee, ik ga hier verder niet met je over in discussie, ik moet het even kwijt en reageer verder niet meer op je. Anders krijgen we daar ook weer een herhaling van. Zonde van het draadje.

Ms simone en Trix

Ik dele heel erg de manier waarop Ms simne met haar kinderen communiceert over vader, dt wil zeggen dat het niet gaat om wat vader wel of niet goed doet en meningen over vader, maar vooral over de vraag: hoe ga je hiermee om als kind, hoe los je dingen op, wat leer je ervan en hoe pak je dat aan. Je realiserende dat de wereld om de kinderen heen niet perfect is, dat kinderen volwassen worden en dan zelf ook moeilijke kwesties aan moeten kunnen. Ze kunnen bijvoorbeeld verliefd worden en het daarna uit willen maken.
Overigens kan dat ook als de relatie met ex redelijk is, je hoeft ex daarvoor niet af te branden.

Ik denk daarom dat Trix een erg goed voorstel heeft gedaan: zorg dat de kinderen met een ander gaan praten. Het gesprek dat Mara met de kinderen heeft is geen objectief gesprek, het is niet in het belang van de kinderen, daarvoor speelt teveel mee hoe Mara er zelf tegenaan kijkt en wat haar emoties zijn. Kinderen weten dat heel erg goed. En ze weten ook waar ze voor moeten kiezen in het loyaliteitsconflict dat er is. (Ga vader daarvan niet alleen de schuld geven).

Kinderen zijn bijna 15 en 18. Het zijn geen kleine kinderen meer die alle bescherming moeten krijgen en nog niet blootgesteld mogen worden aan de boze wereld.
Vader is/was tot voor kort geen bullebak, maar iemand die zodanig werkte dat hij 1 dag per week voor de kinderen kon zorgen toe ze klein waren (en moeder 2 dagen per week), terwijl hij toch fulltime werkte en goed verdiende.
Als de kinderen leiden ond er de stress en de kinderen zijn meestal bij jou, dan ben jij de eerste persoon die ervoor moet zorgen dat die stress minder wordt. Dat betekent dat je met hen bespreekt dat een stapelbed niet het einde van de wereld is (ook al vind je dat zelf wel). Kijk samen ene keer naar een televisieprogramma over wat er in de wereld zoals speelt. Relativeer de 'problemen'. Zorg dat ze daar een andere kijk op krijgen. Wees creatief: bijvoorbeeld door met de jongens te bespreken of ze liever dan om en om naar vader zouden willen gaan in plaats van samen. Of wat mogelijkheden zijn voor vervoer, fiets of OV, om af en toe naar vader te gaan, zonder overnachtingen.

Ik vind eerlijk gezegd een omgangsregeling voor 15/18-jarigen als \of het nog kinderen van 4 of 8 jaar zijn eigenlijk een beetje bizar. Verplicht ergens overnachten omdat het je vader of je moeder is, terwijl je ook al in de kroeg kunt hangen tot het ochtendgloren, of bij vrienden kunt verblijven zogenaamd om huiswerk te maken. Ik weet het niet.

Ik zou eerder zoeken naar een manier waarop de kinderen zelfstandig kunnen worden, leren om te gaan met omstandigheden, welke mogelijkheden ze dan hebben om dingen te doen (kan dat alleen maar als vader een ander huis heeft?), leren dat je tegenslagen op kunt vangen, maar dat je daarvoor wel hard moet werken enz. Ook de oudste zal toch op een dag zelfstandig moeten gaan leven.

De kinderen moeten uit de spanning tussen vader en moeder komen om zo hun eigen menig, ervaring, oplossingen etc. te bedenken, hun eigen verdriet te beleven en zelf boos te zijn. Misschien is het goed om voor elk kind apart goede begeleiding te zoeken, aangezien de vragen voor elk kind apart anders kunnen zijn.

Volgens Mara willen de kinderen dat niet. Zucht. Maar ondertussen gaan ze eraan onderdoor. Dus Mara zal duidelijk moeten maken dat zij die 'goede' gesprekken niet meer gaat voeren, omdat ze daarvoor niet de aangewezen persoon is, maar dat ze samen gaat zoeken naar andere mensen die dat beter kunnen.

Mara: 'Ik weet even weer eens niet wat ik nu moet/kan doen. Loslaten en de kinderen zien worstelen? Hen ondersteunen bij het aangeven bij hun vader dat ze niet accepteren dat ze geen eigen slaapkamer krijgen? Kunnen ze dat eigenlijk "eisen"?
Zelf ook meer mijn eigen belang voorop stellen?
Wat gebeurt er dan met de kinderen? Die hebben hier toch zeker niet om gevraagd.'

Het bestaat echt: je kunt de kinderen vrij laten, je kunt ze hun eigen worsteling gunnen, je kunt ze ondersteunen om zelf te leren daarmee om te gaan.
Je hoeft ze niet te ondersteunen bij het het stellen van onmogelijke eisen aan hun vader, als je vooraf weet dat dat op een onoplosbaar conflict uitdraait. Je kunt ze wel ondersteunen met het zoeken naar meer acceptatiemogelijkheden, andere oplossingen etc. Laat ze zien dat ze zelf, in zichzelf, meer mogelijkheden hebben dan alleen maar het kinderlijke 'dit wil ik niet'. Laat ze zien dat ze zelf die mogelijkheden kunnen ontdekken en ontwikkelen. Kijk mee hoe ze die nieuwe mogelijkheden vinden. Wees verrast en trots op hen.'

En accepteer, dat de kinderen steeds minder afhankelijk van jou zullen zijn. 'Zelf ook meer mijn eigen belang voorop stellen? Wat gebeurt er dan met de kinderen?' Nou, wat zou er dan gebeuren? Waaruit uit zich dat 'eigen belang voorop stellen?'. Ik denk dat dat eigen belang nu verpakt zit in het belang van de kinderen en dat de kinderen daarin gevangen zitten.

Laat ze vrij Mara. Heb vertrouwen in ze dat ze mogelijkheden en oplossingen kunnen vinden en kunnen leren om te accepteren wat onvermijdelijk is. Geef ze dat vertrouwen. Steun ze daarin op een positieve manier. Voor hun moeder is misschien de wereld vergaan, maar voor hen ligt die nog open en dan is het goed als ze goed toegerust, met stevige bagage, die wereld in kunnen gaan.

Tsjor

Vraag aan Mara

Heeft jouw oudste kind ondersteuning voor zijn autisme? Of zit hij op een speciale school?

Vrouw als machteloos slachtoffer

Moederziel, ik snap dat je geen discussie wil, dat wil ik ook niet. Maar ik vind het heel erg als je vrouwen aanpraat dat ze machteloze slachtoffers zijn die niets te willen hebben. Dat doe je hier:
'Ik vind het heel rot om te lezen dat je Mara steeds inwrijft dat het 'moet gaan zoals zij wil'. Zij heeft helemaal niks te willen, zit in de slechtste B-film aller tijden, kan geen kant op en ja, dat is erg.'
'Het enige wat een mens niet kan is een ander mens dwingen om van hem/haar te houden en hoe een ander moet reageren. Voor de rest heb je alles zelf in de hand, ook al weet je op dat moment even niet hoe je ermee om moet gaan. Mara heeft wel degelijk wensen, bijvoorbeeld als je praat over birdnesting, of als het gaat over de woning van haar ex etc. etc.
Door voor te stellen alsof ze een machteloos slachtoffer heeft, dat niets te willen heeft en geen kant op kan doe je twee dingen: je bedekt haar feitelijke macht (ze wil wel degelijk van alles en nog wat, wat haar ex moet doen) en je geeft haar nog meer macht, maar dan nu als slachtoffer.
ik denk dat vrouwen volwassen mensen zijn, die eerlijk naar zichzelf kunnen kijken, die hun verantwoordelijkheid kunnen nemen en die het in principe niet nodig hebben dat anderen voor hen zorgen.

Tsjor

Eerst maar Tsjor..

Tsjor,
Zoals moederziel ook al aangeeft, ik vind jouw opmerkingen kwetsend en dat helpt niet. Ik weet dat het een openbaar forum is maar zo negatief reageren is nergens voor nodig. Ik geef aan dat ik in de put zit en jij lijkt mij daar alleen maar verder in te willen helpen.

Ja, blijkbaar heb ik toch grenzen, ben ik dan nu opeens een slecht persoon?
Mijn grenzen liggen alleen heel anders dan ex zijn grenzen. Ja, bij mij staan de kinderen voorop. Is dat slecht? Zal het je beter bevallen wanneer ik mij hetzelfde opstel als hun vader? Heb je werkelijk meer begrip voor hem?

Een stapelbed was vroeger misschien heel normaal, maar tegenwoordig bij twee pubers, waarvan een met autisme en een die veel aandacht zou moeten besteden aan school echt niet te doen. Tijdelijk, oke, maar dit is blijvend en dat willen ze allebei dus niet! De kinderen willen dat dus niet! Niet door mij opgelegd, eigen mening van de kinderen, maar daar lijk je aan voorbij te gaan.

"Nu wordt hem alles nagedragen: als hij zegt dat hij geen oplossing heeft voor de kinderen (hoe erg) als hij wel een oplossing heeft (een stapelbed, hoe erg).
Als nieuwe vriendin de buurvrouw is (hoe erg) als de buurvrouw gaat verhuizen (hoe erg) als hij daarin meegaat (hoe erg) als hij daarin niets te zeggen heeft gehad (hoe erg)."
Ja, dit is allemaal erg!
Geen oplossing voor het "buurvrouw"probleem.
"Stapelbed" zie hierboven.
"nieuwe vriendin is buurvrouw" Ja, hoe confronterend wil je het hebben, je vader bij de buurvrouw naar binnen zien stappen in plaats van bij jou als kind lijkt mij toch echt erger dan wanneer het buiten het gezichtsveld plaats vindt.
"buurvrouw gaat verhuizen" Nee, dat is helemaal niet erg, sterker nog, op de dag dat zij vertrekt mag wat mij betreft de vlag uit! Rust en geen mogelijke confrontaties meer.
"hij gaat daarin mee"Ja, het is veel te snel voor de kinderen, van geen contact willen naar verplicht ieder weekend dat zij met hun vader doorbrengen, geconfronteerd worden met haar, in plaats van het rustig, in hun tempo en wanneer zij daar klaar voor zijn op te kunnen bouwen. Geen tijd dus meer met vader alleen.
"Hij heeft daar niets in te zeggen" Ja, ook dat vind ik erg voor de kinderen, zij is dus echt belangrijker dan zijn kinderen, hij weet hoe ze zijn, dat ze een eigen slaapkamer willen en hij gaat daar volledig aan voorbij. Het is geen kwestie van geldgebrek, hij kan met zijn salaris makkelijk een eengezinswoning met tuin in een goede wijk bij ons in de buurt veroorloven.

Jammer Tsjor, dat je zo af en toe zo venijnig uit de hoek komt, ik heb ook echt eerder tegen je gezegd dat ik me daar niet prettig bij voel. Maar ook dat je positieve feedback af en toe mij wel heeft geholpen.

Mara

Te veel aandringen

Ik zou er wel voor waken de hulpverlening aan de kinderen op te dringen. Mijn dochter zei daarover dat ze toch al zoveel moest en dat ze dat er niet ook nog bij wilde als iets dat een ander voor haar had besloten. Ze bleek overigens zelf online naar ervaringen en tips op zoek te zijn gegaan (beetje als ik hier oa).Gelukkig gaat het nu een stuk beter met haar en ik denk dat dat vooral is gekomen toen ze (zelf) haar grenzen is gaan aangeven (ook naar mij)!

Mara

'Ja, blijkbaar heb ik toch grenzen, ben ik dan nu opeens een slecht persoon?' Nee, dat bedoel ik juist te zeggen: je hebt je grenzen en daarmee ben je geen slecht persoon. Maar als een ander andere grenzen heeft dan die van jou, dan is dat ook geen slecht persoon.
Ik snap best dat je het allemaal niet wil horen, maar ik ga je niet verder de put in praten door het allemaal zielig te vinden en moeilijk en wat heb je het zwaar.

Tsjor

Tsjor

De opmerkingen van Tsjor konden bij mij ook sterke allergische reacties opwekken, dus ook daarover herkenbaarheid.
Wat ik bij jou ook zie en herken, Moederziel stipte het al aan, is denken dat buuf zo veel invloed op stbx en/of denken dat dit iets te maken heeft met verliefdheid. Ik vrees (ook) van niet.

18 jaar

Jeetje, het oudste kind is 18 jaar, meerderjarig, die kan toch helemaal niet gedwongen worden om naar zijn vader te gaan als hij niet wil?!
Omgangsregeling lijkt me onzin, laat vader zelf proberen om afspraken met hem te maken. En laat het oudste kind nog maar even in hetzelfde huis bivakkeren tot hij (binnenkort?) zelfstandig gaat wonen... als hij dat wil tenminste. Oudste kind kan ook nu al ergens anders gaan wonen.

Toen ik 18 jaar was, woonde ik zelfstandig en sliep ik nooit meer bij mijn ouders.
Wel kwam ik vaak langs.

Maar goed

Ik vind dus dat je hier wel even mag spuien en dan (h)erkenning krijgt voor je gevoelens. Natuurlijk moeten we elkaar niet verder naar beneden praten (hier worden al gauw de wolven in het bos gehoord). Maar ik denk dat je ook veel bruikbare tips en ervaringen krijgt (kreeg ik wel), maar ook aanmoediging en wellicht hoop.

Het stapelbed

'Een stapelbed was vroeger misschien heel normaal, maar tegenwoordig bij twee pubers, waarvan een met autisme en een die veel aandacht zou moeten besteden aan school echt niet te doen. Tijdelijk, oke, maar dit is blijvend en dat willen ze allebei dus niet!'

Hiermee heb je een probleem te pakken, dat in jouw ogen vervolgens onoplosbaar is: vader heeft maar 2 slaapkamers in het nieuwe huis. Er zijn niet meer slaapkamers. Door erop te blijven hameren dat een stapelbed echt niet kan maak je het tot een onoplosbaar probleem, waarbij vader alleen maar kan doen wat jij wil: een ander huis kopen. Ga ervan uit,d at dat nu niet gaat gebeuren.

Wat kun je dan nog doen. Je geeft zelf aan dat het mogelijk tijdelijk wel een goede oplossing kan zijn. Maar dat positieve haal je meteen onderuit: dit is blijvend! Wie zegt dat? wie gaat daarover? Hoe lang is blijvend? Denk je dat de jongens over 10 jaar nog in dat bed gaan liggen volgens de omgangsregeling van pappa en mamma? Of over 5 jaar? Of denk je dat vader niet op een gegeven moment zelf kan gaan bedenken dat dit geen goede oplossing is?
De jongens willen het niet. Dan komen er twee verschillende redenen: de oudste met autisme wil het niet. Dat kan. Hij is bijna 18, heeft dan eigenlijk ook niet meer zoveel te maken met ouderschapsplannen etc. Kan bedenken dat hij dat niet doet. Kan ook bedenken dat hij dan gaat als broer er niet is. Of dat hij er niet gaat slapen.
Jongste moet huiswerk maken. Kan. Kan ook op school, in de bibliotheek, in de woonkamer, misschien kan hij zelf wel een oplossing daarvoor bedenken. Of vragen hoe andere kinderen dat doen. Niet elk kind heeft een eigen kamer met bureau.

Met andere woorden je blaast het probleem op tot proporties, waardoor het onoplosbaar is, zowel voor jouw als voor de jongens. Dat veroorzaakt ook stress bij kinderen en bij jezelf. Je kunt ook zoeken naar mogelijkheden om het probleem terug te brengen tot behapbare proporties, waardoor er keuzemogelijkheden ontstaan (wat wil je liever, toch in het stapelbed slapen, of ieder apart gaan; huiswerk thuis maken of in de bibliotheek etc.) en de jongens weer greep krijgen op hun eigen leven.

Dat laatste wens ik jou en de kinderen van harte toe.

(Eerlijk bekennen: ik heb ook een stapelbed gebruikt om 4 kinderen en ouders te laten slapen in 4 slaapkamers, ik was blij met het stapelbed; en later na de scheiding kregen de oudsten ook een kamer met stapelbed en een plank als bureau. Dus enigszins bevooroordeeld ben ik wel.).

Tsjor

maaar Mara

je situatie is vreselijk, dat staat buiten kijf. Maar het is denk ik wel een goed idee om die vader veroorzaakt, bij vader te laten. Het enige wat jij echt kunt doen is de stabiele moeder blijven die een stabiele thuissituatie blijft bieden. Dat je ex dat momenteel blijkbaar niet kan moet je wel echt los gaan laten.
Natuurlijk is het rot voor je zoons en extra daar er sprake is van autisme, maar je kunt er nog steeds niets mee. Je ex maakt zijn keuzes, accepteer dat. Stop je energie maar in jezelf en je jongens en waar jij iets aan kan doen.
Het lijkt mij trouwens wel heel fijn dat ze nu uit het huis naast je weggaat, eindelijk!
Sterkte!

Nu positiever

Zo, nu wat positievere reacties op jullie...

Flavia
Ex luistert naar niemand (nou ja, vast wel naar de buurvrouw). Zijn familie woont niet hier in de buurt en de kinderen hebben daar in ieder geval geen vertrouwensband mee. Oudste praat af en toe met mijn ouders, maar die zijn geen goede partij om met ex te gaan praten, mijn ouders hebben ook geen contact meer met en het lijkt me beter om dat zo te houden. Jongste praat nog steeds het liefst alleen met mij.
Jongste eet als hij uit school komt ook niet echt, (wel uit de droppot..). Ik dwing hem zeker niet om te eten, maar hou het in de gaten. Hij is wel altijd al een lastige eter geweest. School is op de hoogte van de perikelen, ik heb vorige week nog een gesprek met zijn mentor gehad naar aanleiding van het rapport. Jongste weet dat hij daar ook altijd terecht kan en zijn mentor houdt hem in de gaten.

Ms. Simone
Ik heb toevallig aan de kinderen voorgesteld om samen (de kinderen dan, met hulp van mij indien door hen gewenst) een mail op te stellen naar hun vader waarin ze aangeven dat ze echt een aparte slaapkamer willen en zich niet gedwongen willen voelen om contact met de buurvrouw te moeten hebben. Wel met het hoofddoel het slaapkamerprobleem.
Jouw dochter lijkt mij een beetje tegen dezelfde dingen aan te lopen als mijn jongste, gaat het nu allemaal weer een beetje beter met haar?

Moederziel
Ik zou zo graag willen dat mijn kinderen dit allemaal niet hoeven mee te maken. Ik kijk de situatie met eten met jongste nog even aan en anders ga ik inderdaad een keer met hem naar de huisarts, maar er is nog geen sprake van ondergewicht.
Dat het herinrichten van het leven van ex zo ten koste van ons zou gaan, had ik nooit verwacht. Ik herken veel in wat je schrijft.
Ik wil graag de veilige haven zijn voor mijn kinderen. Soms is dat alleen zo verdraaid lastig, we waren samen de ouders van, nu lijkt dat te zijn veranderd in: ik ben ouder van en hij is gelegenheidsvader. Ik verantwoordelijk en verzorgend, hij totaal niet, daar heb ik nog niet eens alles over verteld maar neem maar van mij aan dat hij het verantwoordelijke en verzorgende echt niet meer in zijn woordenboek heeft staan.

Doe het niet

'Ik heb toevallig aan de kinderen voorgesteld om samen (de kinderen dan, met hulp van mij indien door hen gewenst) een mail op te stellen naar hun vader waarin ze aangeven dat ze echt een aparte slaapkamer willen en zich niet gedwongen willen voelen om contact met de buurvrouw te moeten hebben.'
Zadel de kinderen niet op met teweer lopen tegen een probleem, waarvan je op voorhand weet dat er geen oplossing voor is. Dit levert alleen maar frustratie en stress op. Doe dit niet. In het belang van je kinderen. Doe dit niet. Breng je kinderen niet in die positie.

Tsjor

logeerkamer

Ik kan me dus wel voorstellen dat je met kinderen van 18 jaar eerder aan een logeerkamer dan aan een "eigen kamer" denkt, zeker als ze al een eigen kamer bij de andere ouder hebben. Nou is de jongste een stuk jonger, maar de tijd vliegt...
Dus laat die kamer de kamer van jongste worden en laat de oudste daar in die kamer logeren wanneer oudste dat wil, zoiets.

Overigens ken ik twee broers van die leeftijd, ouder zelfs, die nog steeds bij elkaar op de kamer slapen omdat ze dat fijner vinden dan ieder apart in een kamer.

Ik vraag me ook af of Mara wel goed zicht heeft op de financiën van ex, en of er geen praktische of financiële redenen zijn om in een wat kleine woning te gaan wonen.
Daarbij komt dat de huizenmarkt in grote delen van Nederland heel erg verziekt is (heel duur en/of niets te krijgen). Ik zou zelf nu heel voorzichtig zijn met iets kopen, want de huizenmarkt zit in een grote bubbel nu en velen denken dat dit vroeg of laat in elkaar gaat klappen, met grote schulden als gevolg... Zeker als Mara in het oorspronkelijke huis wil blijven wonen, is het financieel en praktisch misschien niet onverstandig als ex het rustig aan doet met het kopen van een huis....

Niet het kind met badwater weggooien

Voorop gesteld; je situatie is akelig. Stikverdrietig, machteloos, je gedroomde toekomst aan diggelen. Je bent aan de kant gezet- wat een afschuwlijk gevoel is dat.
En jij hebt het beste voor met je kinderen; ongetwijfeld.

Heb ik ook altijd gehad- ik heb veel ingeleverd voor het welzijn van onze kinderen. Ik heb daar geen spijt van- integendeel. Inmiddels zie ik wel dat mijn waarheid wat betreft de kinderen niet "de "waarheid is. Ofwel het had ook anders gekund. Nu zie ik dat kinderen veel weerbaarder zijn dan ik dacht. Dat ik wel heel snel in hun belang dacht. En heel eerlijk gezegd; mij daar ook wel eens achter verschool.

Ik lees Tsjor haar bijdragen als enorm waardevol. (jammer dat je destijds niet in mijn eerste draad meeschreef- alhoewel ik niet weet of ik het begrepen had) Dit kan jou en jullie kinderen een hoop ellende besparen. Het vraagt wel eerlijk kijken naar jezelf. En dat is verdomd moeilijk in de periode waarin je nu zit- je hebt al zoveel ballen in de lucht te houden. Maar je kinderen zijn 14 en 18 ; geen kleuters meer. Het vraagt lef om uit je comfortzone te stappen (de gedachte dat jij het met name goed voor hebt met de kinderen) en ze wat meer los te laten en zelf te dealen met de shit die ze overkomt. Dat dat verschrikkelijk moeilijk is hoef je mij niet te vertellen. Ik heb het geleerd en heeft hen en mij veel gebracht.
Blijkbaar triggert Tsjor jou - dat is niet voor niets. Ik begrijp dat je liever het medeleven en de bevestiging hebt van Moederziel. Haar proces is een bijzonder pijnlijk / langdurig proces geweest. Daar zit je toch niet op te wachten.
Mara ; gooi niet het kind met het badwater weg. De boodschap is dat jij niet het leed van je kinderen kunt wegnemen/ voorkomen dus dat je ze leren moet ermee te dealen. Je gevoelens van boosheid, onmacht en onbegrip zijn wat mij betreft van ondergeschikt belang. Ik geloof zelfs dat het jou ook goed gaat doen; zien dat je kinderen - ondanks dom gedoe van ouders- hun weg wel gaan vinden.

Ik heb mij ook slachtoffer gevoeld van ellende met man. En ben hier stevig teruggefloten. Vond ik niet leuk. Vond dat soms ook kwetsend of pijnlijk. En toch was het goed- meehuilen helpt even maar sterk werd ik door m'n leven weer in eigen hand te nemen. Me niet druk te maken om welke truus dan ook. Het hielp mij m'n kinderen losser te laten en te zien dat ook dat goed kwam. Paar jaar hiervoor had ik dat onvoorstelbaar gevonden. Echt Mara - probeer de boodschap te pakken die Tsjor je brengt. meehuilen geeft nu even een fijn gevoel, heb je ook nodig. Maar anders kijken naar jezelf en de situatie gaat je uiteindelijk meer meer brengen. ( Mijn mening ; niet meer en niet minder)

Zet 'm op Mara

Kinderen

Jouw kinderen zijn toch al zo oud dat jullie ze niet meer kunnen verplichten tot slapen in het huis van de buurvrouw?

Ze kunnen meebeslissen en nee zeggen. In dat geval kunnen ze met vader andere afspraken maken. Langskomen. Buiten iets afspreken. Etc.

Ze hoeven daar niet blijven slapen. Het zijn geen kleine kinderen meer.

Het is een keuze van je ex om het op deze manier te doen. Gevolgen zijn dan ook voor hem. Gevolg zal namelijk zijn dat hij zijn kinderen nog maar weinig zal zien. Behalve als hij moeite doet om ze toch vaak te zien. Langskomen bij wedstrijden. Etentje (bij hem thuis). Een keer samen naar de bioscoop. Dagje ergens naar toe.

Veel tegelijkertijd getypt..

Ik zie dat er veel tegelijk getypt wordt, mijn reacties zijn soms een beetje lang en zijn er al weer nieuwe reacties..

Tsjor
Ik brand ex echt niet alleen maar af. Hij is ook niet positief over mij overigens en steekt dat bij de kinderen ook niet onder stoelen of banken (gesprek met stiefzus over mij waar jongste bijzat bijvoorbeeld..)
Ik ben niet objectief maar probeer zeker de mening van de kinderen te achterhalen. Ik ben niet degene die ze in een loyaliteitsconflict wil brengen.
Kinderen zijn inderdaad inmiddels 15 en bijna 18. Ik heb toen zij klein waren 3 dagen gewerkt en hij 4. Hij was toen geen bullebak en zeker wel een goede, attente zorgzame vader, maar dat heb ik al vaker gezegd. Het gaat erom hoe hij nu met zijn kinderen om gaat. Als de kinderen een stapelbed wel het einde van de wereld vinden, moet ik dan om te lieve vrede zeggen dat het allemaal wel meevalt? Omdat vader het niet nodig vindt om hen een eigen plek te geven? Wie komt er dan weer met alles zomaar weg terwijl diegene wel de oorzaak van alles is? Mogen de kinderen dan niet iets meer verwachten dan dit?
Een omgangsregeling geeft duidelijkheid en regelmaat. Voor oudste belangrijk. Hij is geen uitgaanstype, met zijn autisme heeft hij behoefte aan andere dingen. Ik denk dat dat lastig voor te stellen is wanneer je zelf geen kind met ASS hebt.

Als mijn kinderen geen aparte gesprekken met iemand willen, ga ik ze niet dwingen. Oudste praat met mij of mijn ouders (wat daar besproken wordt, delen ze niet met mij, dat wil ik ook niet), jongste met mij. Ja, het is voor soms lastig om er mee om te gaan, maar ze vertrouwen mij dus blijkbaar het meest en daar ben ik blij om.

Natuurlijk stellen hun "problemen" niets voor vergeleken met erge dingen die in de wereld gebeuren. Maar het zijn wel hun problemen en daar hebben zij mee om te gaan.
Is het een onmogelijke eis van kinderen dat zij willen dat hun vader rekening met hen houdt? Ik vind van niet. Je hebt kinderen, dus een zekere mate van verantwoordelijkheid.
Ik ben trots op mijn kinderen. Zeker wel.
Verder is mijn wereld niet vergaan hoor, ik ben echt wel bezig om mijn leven weer op de rit te krijgen. Hij ziet er alleen anders uit dan dat ik voor ogen had. Voor ons als gezin, voor mezelf maar zeker voor de kinderen. Die had ik een onbezorgde jeugd met een vader en moeder in een liefdevolle thuissituatie gegund.

ben het wel

volledig eens met anderen die schrijven dat de kinderen helpen een mail op te stellen en bijzonder slecht plan is. Je koerst rechtstreeks af op een enorm conflict en dat is nergens voor nodig.

Wel kun je de jongens voorstellen dat zij vader laten weten hoe ze erover denken en bijv. aangeven dat hij geen stapelbed hoeft te kopen omdat zij toch niet tegelijk zullen komen overnachten. maar probeer de angel eruit te halen en niet juist de zaak op de spits te drijven. Dat doe je voor mijn gevoel wel als je een mail met hen op gaat stellen over wat ze willen eisen.

Ik denk inderdaad dat je er niet zo'n groot ding van moet maken met een zoon van 18; hij kan gewoon zijn eigen keus maken, wil hij niet op de kamer met zijn broetje dan betekent dat dat hij kan gaan als jongste er niet is of daar gewoon niet gaan slapen. Het is toch redelijk dichtbij?

Huis

Het huis snap ik ergens wel. De buurvrouw is nog helemaal niet 100% zeker waarschijnlijk van haar nieuwe relatie. Dus ze koopt een huis wat aan haar verwachtingen voldoet en waar ze kan blijven wonen, ongeacht hoe het verder gaat met de relatie. Dat is eigenlijk heel verstandig van haar. Zolang zijn ze nog helemaal niet samen.

Je ex denkt waarschijnlijk heel pragmatisch dat hij dan geen huur meer hoeft te betalen en fijn bij haar kan intrekken en dan zullen ze heel fijn samen zijn. En oh fijn er is ook een extra kamer voor de kinderen dus alles is in orde.

Natuurlijk snap ik dat het niet handig is voor de kinderen, dat het veel fijner is voor de kinderen om een eigen plekje te hebben zodat ze zich echt thuis voelen. Maar ik snap wel dat buurvrouw geen groter huis met een extra kamer gaat kopen omdat de bijna volwassen kinderen van haar nieuwe vriend daar nog een paar jaar gebruik van maken. Zeker als ze daardoor een hogere hypotheek heeft waar ze mee blijft zitten als het uitgaat met haar nieuwe vriend (en die kans is best groot natuurlijk.)

De oudste is al 18 dus die gaat waarschijnlijk echt geen jarenlang meer elk weekend bij zijn vader slapen. Sowieso is een omgangsregeling voor kinderen van die leeftijd niet nodig. Vader en zoon(s) kunnen ook een fijne relatie hebben zonder dat daar perse een traditionele omgangsregeling aan verbonden is.

Stapelbed

Moederziel verwoord het in feite ook, Tsjor doet het wat vierkanter, maar in feite gaat het erover dat je je exman loslaat en je best doet niet bij elke beweging van je ex te ontploffen van teleurgestelde verwachtingen. Je weet al dat hij niet de verantwoordelijkheid neemt voor de kinderen, die laat hij bij jou. Zo was het niet afgesproken en toch doet hij het zo.

Een kind met een ASS laat je niet zelf zaken met zijn vader die onbegrijpelijk of lastig zijn zelf oplossen, maar misschien kun je er wel wat naast gaan staan. Hij kan naar zijn vader en gewoon ondervinden of het goed gaat of niet. Hij kan altijd naar huis komen. Dat hoef jij niet voor hem te beslissen wat passend is en wat niet.

Probeer het wat te relativeren. Een stapelbed kan nog best handig zijn over een tijdje als er een keer een familiefeest is bij ex en ze komen laat thuis en gaan de volgende dag weer naar jou toe. Kan best een keer goed uitkomen.

En verder zou ik inderdaad samen met de kinderen bedenken wat handig is om het contact met hun vader te onderhouden. Een vaste omgangsregeling gedicteerd door de ouder(s) lijkt me echt niet meer aan de orde. Het zal zich moeten wijzen.

Dat wordt hier ook al aangegeven wat er wel mogelijk is aan contact momenten.

Je kunt proberen het wat meer op je af te laten komen. Regel je eigen leven, je eigen gezinsleven, je nieuwe leven samen met de kinderen en laat je exman een sideline zijn. Je kunt hem echt niet dwingen zich naar jou wensen te gedragen. Geef dat op.

niet eerlijk

"Wie komt er dan weer met alles zomaar weg terwijl diegene wel de oorzaak van alles is?"

Hier zit de angel Mara.

Het is niet eerlijk. De wereld is niet eerlijk.

Maar verschuil je niet achter: "het beste voor je kinderen". Het beste is dat ze leren om te gaan met de situatie van hun ouders en de -blijkbaar uit jouw verhaal- veranderde houding van vader. En ja de kinderen mogen zeker meer verwachten - t zit er nu niet in. Dat is teleurstellend, pijnlijk en zal z'n sporen nalaten.

Voor nu is het belangrijk dat jij er bent. En ze zelf stappen laat zetten hoe ze hiermee om kunnen gaan. Maar laat het ze zelf doen.
Jij kunt hun verdriet niet oplossen.

Stop met energie stoppen in het analyseren van dit en dat rond vader. En dat ie er mee wegkomt. Hij doet wat hij doet. En hij zal dit zelf met jullie kinderen moeten oppakken. En natuurlijk zijn er waarschijnlijk veel betere manieren om dat te doen dan zoals hij dat nu doet. Maar dit is wat het is.