Verschillende verwachtingen LAT relatie met beide een co-ouderschap
Hoi,
Ik worstel met het volgende: ik heb een nieuwe relatie (6 mnd) met een super lieve vrouw met twee kleine kinderen (4 en 5). Mijn kinderen zijn 11 en 13. Ze hebben elkaar al een paar keer ontmoet en dat gaat prima. Er is geen noodzaak om elkaar te ‘vermaken’ en we zijn ons er van bewust dat er sprake is van een groot leeftijdsverschil en niet de wens dat de ene kinderen de andere moeten vermaken of iets dergelijks. Ook het contact tussen mijn vriendin en mijn kinderen en ik met haar kinderen verloopt soepel en ontspannen. Heel blij mee, want in heb ook andere ervaringen.
We hebben beide een Co-ouderschap. Ik week om week, zij half-half en dezelfde weekenden wel en niet de kinderen. Dus in de weekenden dat we de kinderen beide niet hebben zien we elkaar structureel. En ook doordeweeks proberen we 2/3 keer om en om bij elkaar te zijn. In de weekenden dat we beide de kinderen hebben is het wat ingewikkelder voor mijn gevoel. Ik vind het dan fijn om lekker thuis te zijn en mijn tijd te hebben met de kids, af te spreken met vrienden, te sporten, langs m’n ouders te gaan, etc. Mijn kinderen zijn dan net een week bij hun andere moeder geweest en ik vind het fijn dat ze ‘lekker hun ding kunnen doen’ en vaak weet ik pas of er plannen zijn voor het weekend (bv logeren) op vrijdagavond. Ik vind het leuk om af en toe wat gezamenlijks te ondernemen, maar dit hoeft wat mij betreft niet ieder weekend. Mijn vriendin heeft hier meer moeite mee. Zij geeft aan de werelden zo te gescheiden te vinden. Zou liever gezamenlijk de plannen voor het weekend willen bespreken ipv dat ze hoort: vnvd komen vriendinnen van mij een borrel drinken (vertaling: oh dus dat betekent dat je niet bij mij komt). Zou liever dat het in z’n geheel meer SAMEN voelt wb het opbouwen van een leven. Samenwonen is voor mij geen optie gezien het feit dat mijn kinderen hier op het VO zitten, hun vrienden hier hebben, hun andere moeder hier woont, etc.
Nu vraag ik mij af of ik hier te star in ben? In het prima vinden op deze manier een LATrelatie te onderhouden.
Ik vind het OOK belangrijk dat we allemaal goed met elkaar door één deur kunnen en geniet ervan als het allemaal gezellig samen is. Ondanks het leeftijdsverschil.
Ik vind het ook prettig dat mijn kinderen al wat ouder zijn en dat ik de jonge leeftijd met ze ontgroeid ben. Geniet van hun zelfstandigheid en de vrijheid die dat met zich meebrengt. In het samenzijn met twee kleine kinderen erbij gaat toch veel aandacht naar hen. Logisch ook. En wil ergens ook niet dat mijn kinderen daar ieder weekend mee moeten dealen.
Ik vind het moeilijk om te gaan met de teleurstelling die ik krijg vanuit haar. Weet niet goed dit te bespreken, te verwoorden, verwachtingen te managen en grenzen aan te geven. En wil haar tegelijkertijd ook zeker niet het gevoel geven dat ze niet belangrijk voor mij is/zijn. En haar ook erkennen in HAAR gevoel en wensen wb vormgeven relatie.
Nou dat dus. Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Ik kan wel wat hulp gebruiken, wat reflectie of feedback.
inmiddels zijn we 3 jaar onderweg. We hebben best een pittig jaar achter de rug, met veel gestoei over wensen en verwachtingen. Maar onze relatie staat nog steeds. En de feestdagen breken aan..ik ben net zo lief alleen met een kerstdag dan zonder mijn kinderen maar met die van haar. Wat verschrikkelijk toch dat ik dit voel. Het is niet dat ik niet van haar hou. Of dat haar kinderen niet lief zijn. Maar ik vind er gewoon niet veel aan. Maakt mij dat een verschrikkelijk onvriendelijk en harteloos mens. Ja hè. Dit doe je voor je partner of niet. Omdat je niet wilt dat zij zich eenzaam voelt in haar eentje (met haar kinderen). Voelt soms alsof ik daarmee een stukje van mijzelf weg moet geven..
Hi Jans,
Geen idee of je dit topic nog leest en/of dat jullie je nog in dezelfde situatie bevinden, maar ik voelde me zo’n beetje geroepen om hier een reactie op te geven omdat jouw verhaal zo extreem veel raakvlakken heeft met mijn verhaal dat het bijna bizar is 
(of ik ben gewoon goed in Googlen naar mijn situatie).
Ik zal het proberen kort te houden. Ikzelf ben een vrouw van rond de 30 en heb sinds 2 jaar een vriendin die een stukje ouder is. Zij heeft 2 kinderen van nu 10 en 12 en ik heb 2 kinderen van nu 4 en 6. Eigenlijk best vergelijkbaar met de leeftijden die jullie hebben. Ook wij hebben een verdeling met onze exen waarbij wij het ene weekend allebei de kinderen hebben en het andere weekend met z’n tweeën zijn. Daarnaast heeft zij een week op week af verdeling met wissel doordeweeks en ik heb mijn kinderen doordeweeks en in het weekend niet. Eigenlijk ervaar ik dat altijd als twee verschillende “werelden”.
Qua “persoon” en verwachtingen lijk ik eigenlijk heel erg op jouw vriendin en mijn vriendin eigenlijk heel erg op jou. Ikzelf ben degene die wellicht wel zou willen samenwonen en meer het “samen” gevoel zou willen ervaren, waarbij mijn vriendin eigenlijk vaak uitspreekt wat jij verwoord… ze vind het niet erg om alleen te zijn. Nu ben ik zelf nog wel realistisch en heb voor mezelf besloten dat het niet handig zal zijn als de kinderen thuis wonen… voornamelijk omdat je dan met zoveel factoren te maken gaat hebben. Maar het gevoel van echt wat “samen” opbouwen ontbreekt dan inderdaad. Ik heb dat voor mijn gevoel wel een beetje losgelaten, maar dit gevoel kan soms nog wel eens opspelen.
Ik zou graag met je in contact komen om dit onderwerp nog verder te bespreken. Maar zijn jullie eigenlijk nog steeds samen?
