Verschillende verwachtingen LAT relatie met beide een co-ouderschap
Hoi,
Ik worstel met het volgende: ik heb een nieuwe relatie (6 mnd) met een super lieve vrouw met twee kleine kinderen (4 en 5). Mijn kinderen zijn 11 en 13. Ze hebben elkaar al een paar keer ontmoet en dat gaat prima. Er is geen noodzaak om elkaar te ‘vermaken’ en we zijn ons er van bewust dat er sprake is van een groot leeftijdsverschil en niet de wens dat de ene kinderen de andere moeten vermaken of iets dergelijks. Ook het contact tussen mijn vriendin en mijn kinderen en ik met haar kinderen verloopt soepel en ontspannen. Heel blij mee, want in heb ook andere ervaringen.
We hebben beide een Co-ouderschap. Ik week om week, zij half-half en dezelfde weekenden wel en niet de kinderen. Dus in de weekenden dat we de kinderen beide niet hebben zien we elkaar structureel. En ook doordeweeks proberen we 2/3 keer om en om bij elkaar te zijn. In de weekenden dat we beide de kinderen hebben is het wat ingewikkelder voor mijn gevoel. Ik vind het dan fijn om lekker thuis te zijn en mijn tijd te hebben met de kids, af te spreken met vrienden, te sporten, langs m’n ouders te gaan, etc. Mijn kinderen zijn dan net een week bij hun andere moeder geweest en ik vind het fijn dat ze ‘lekker hun ding kunnen doen’ en vaak weet ik pas of er plannen zijn voor het weekend (bv logeren) op vrijdagavond. Ik vind het leuk om af en toe wat gezamenlijks te ondernemen, maar dit hoeft wat mij betreft niet ieder weekend. Mijn vriendin heeft hier meer moeite mee. Zij geeft aan de werelden zo te gescheiden te vinden. Zou liever gezamenlijk de plannen voor het weekend willen bespreken ipv dat ze hoort: vnvd komen vriendinnen van mij een borrel drinken (vertaling: oh dus dat betekent dat je niet bij mij komt). Zou liever dat het in z’n geheel meer SAMEN voelt wb het opbouwen van een leven. Samenwonen is voor mij geen optie gezien het feit dat mijn kinderen hier op het VO zitten, hun vrienden hier hebben, hun andere moeder hier woont, etc.
Nu vraag ik mij af of ik hier te star in ben? In het prima vinden op deze manier een LATrelatie te onderhouden.
Ik vind het OOK belangrijk dat we allemaal goed met elkaar door één deur kunnen en geniet ervan als het allemaal gezellig samen is. Ondanks het leeftijdsverschil.
Ik vind het ook prettig dat mijn kinderen al wat ouder zijn en dat ik de jonge leeftijd met ze ontgroeid ben. Geniet van hun zelfstandigheid en de vrijheid die dat met zich meebrengt. In het samenzijn met twee kleine kinderen erbij gaat toch veel aandacht naar hen. Logisch ook. En wil ergens ook niet dat mijn kinderen daar ieder weekend mee moeten dealen.
Ik vind het moeilijk om te gaan met de teleurstelling die ik krijg vanuit haar. Weet niet goed dit te bespreken, te verwoorden, verwachtingen te managen en grenzen aan te geven. En wil haar tegelijkertijd ook zeker niet het gevoel geven dat ze niet belangrijk voor mij is/zijn. En haar ook erkennen in HAAR gevoel en wensen wb vormgeven relatie.
Nou dat dus. Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Ik kan wel wat hulp gebruiken, wat reflectie of feedback.
Ik heb jaren in dezelfde situatie gezeten. Heel fijn om met je nieuwe partner tijd te hebben en tijd met je kinderen los van die partner inderdaad. Maar soms is er ook gemis weet ik, en behoefte meer samen te zijn. Wij hadden ook dezelfde weekenden qua kinderen en zonder. Dat is eigenlijk al tamelijk luxe.
Wij zijn er uiteindelijk op uit gekomen dat we in de zomer 1 weekje samen met beide gezinnen op vakantie gingen. En eens per maand met beide gezinnen iets leuks gingen doen of bij elkaar logeren. Dan had ik ook een weekend per maand alleen met de kinderen.
Jouw kinderen zijn al wat groter natuurlijk, en gaan ook meer hun eigen gang zij kent die leeftijd nog niet als ouder dus dat zal even wennen zijn.
Heb je het er al met haar over gehad? Wat voor haar minimaal zou zijn qua contact? En of ze vaste afspraken wil of juist per keer bekijken? Waar zit de overeenkomst in de behoefte?
Eigenlijk zeg je het met de titel al goed. Jullie hebben beiden andere verwachtingen van een relatie. Het ene is niet beter dan het andere, of de een goed en de ander fout.
Eerlijk gezegd klinkt jouw visie mij wat logischer dan die van haar: het weekend dat jullie je kinderen hebben, spreek je (doorgaans) niet met elkaar af - jullie hebben nog betrekkelijk kort een relatie en dan ben je ook nog wel in de opbouwende fase. Als ik het goed begrijp wonen jullie niet direct bij elkaar in de buurt; hoe ziet zij het dan voor zich? Laat een van jullie beiden de kinderen alleen (bij oppas) of moeten de kinderen mee als jullie willen afspreken? (Ik vind dat nogal wat voor kinderen van 11/12 als dat elk weekend bij hun vader 'moet').
Maar ik denk dat het ook goed is om te kijken naar de visie op de langere termijn; gezien de leeftijd van jullie kinderen zul jij eerder 'uit de kinderen zijn' dan zij. En misschien wil jij dan nog steeds niet bij haar wonen. Ik weet niet hoe je dat ziet, maar een LAT relatie is voor sommige mensen gewoon prettiger.
Ik begrijp dat het schuurt. Maar ik denk ook dat je het goed doet. Je kinderen zijn gewoon echt op een leeftijd dat ze nodig hebben wat jij benoemt en het kan niet zo zijn dat jij, nu je een nieuwe vriendin hebt met jonge kinderen, hun leven ineens aan moet gaan passen. Dat gaat nog veel harder schuren vrees ik. Je zou dan te veel vragen.
Ik vermoed dat dit gewoon is wat samengestelde gezinnen aan moeilijkheidsgraad geven. Niemand heeft gezegd dat het gemakkelijk is. Ik denk ook dat het voor een moeder met jonge kinderen lastig is voor te stellen hoe het zal gaan als haar kinderen ouder zijn. Zij kan misschien de wensen en behoeftes nog niet zozeer inschatten en is (logisch) meer gericht en ingesteld op de behoeftes van jongere kinderen.
Wat je te doen staat is openheid geven. Maak haar duidelijk dat je echt om haar geeft maar geef ook aan dat je niet aan al haar verwachtingen kan voldoen. Erken haar gevoel van teleurstelling maar geef ook aan dat je dit voor jouw kinderen belangrijk vindt en desgewenst dat je zelf ook niet geheel wil opgaan in je relatie met haar en een band wil houden met je andere vriendinnen.
Daarnaast is het belangrijk te erkennen voor je zelf dat het een keus is van je vriendin om zich zodanig op jou te richten dat jij niet kan geven wat zij wil en dus teleurgesteld raakt. Ze is niet afhankelijk van jou en jullie moeten beiden de ruimte hebben om het leven te leven zoals gewenst. Als jij minder in haar kan investeren dan zij gewenst had, dan betekent dat ,heel praktisch, dat zij haar tijd in andere zaken moet investeren en genoegen moet nemen met kwalitatieve tijd met jou, niet met zoveel tijd als zij zou willen. That's live.
Jesse1; ik weet niet waar jij ineens een vader vandaan haalt in dit verhaal; volgens mij gaat het om een lesbische relatie. Er is een ándere moeder'. 
Jesse_1 schreef op 15-05-2021 om 11:24:
[..]
(Ik vind dat nogal wat voor kinderen van 11/12 als dat elk weekend bij hun vader 'moet').
[..]
Met excuses voor de generalisatie, er is niet gezegd dat jij een man bent natuurlijk. Ik bedoel bij deze ouder.
Pippeltje schreef op 15-05-2021 om 11:27:
Jesse1; ik weet niet waar jij ineens een vader vandaan haalt in dit verhaal; volgens mij gaat het om een lesbische relatie. Er is een ándere moeder'.
Ja, ik zag het al!
Dankjewel voor jullie reacties en snap dat het niet direct duidelijk is dat het idd om een relatie tussen twee moeders gaat. No worries. Als we in onze kinderweekenden afspreken dan gaan ofwel mijn kinderen ofwel haar kinderen mee ja. We wonen ongeveer 40 min bij elkaar vandaan.
Op zich is er misschien wel iets voor te zeggen om een ‘vaste’ afspraak te maken om 1 keer per maand iets gezamenlijks te doen. Al ben ik er niet zo van om dit vast te leggen. Wie weet als het leven iets anders brengt. Bij haar, mij mij, of mijn kinderen. Maar goed, dat kun je dan natuurlijk ook gewoon bespreken.
Ik vind de teleurstelling gewoon lastig om mee om te gaan. Want snap het vanuit haar ook wel. Zij ziet het alleen maar als gezellig en ervaart een heel weekend ‘alleen’ met twee kleine kids soms als best zwaar.
En denk dat de angst voor het dealen met de teleurstelling maakt dat ik wat vaag blijf, hetgeen weer ruimte geeft voor invulling van haar kant en het hoop blijven houden op leuke spontane plannen. Die ik dan eigenlijk niet aan het bedenken ben..
Poeh ja, daar is veel over te zeggen. Ik begrijp jullie allebei. Ik vind jou niet te star: ik kan me heel goed voorstellen, en heb het zelf ook meegemaakt, dat als je kinderen iets groter zijn, dat je daar dan ook van wilt genieten. En van haar kant kan ik me voorstellen dat je gezamenlijkheid wilt en dat het pittig is een weekend alleen met zulke jonge kinderen. Ik vind zelf na een half jaar al dit verwachten best vroeg, maar het kan natuurlijk een diepe wens van haar zijn om haar leven samen te delen. Ik vind het ook heel terecht dat jouw kinderen, als ze net bij de andere moeders zijn geweest, weer even moeten wennen aan hun thuis bij jou. Ik heb mijn kind ook afgeschermd voor verkeringsinvloeden op dat soort momenten.
Maar ik ben even in de war: hoeveel kinderweekenden heeft ieder nou in een maand? want in je laatste bericht heb je het er over dat het wel gezamenlijk wordt doorgebracht
We hebben beide de kinderen om het weekend. Deze noemde ik de kinderweekenden. Dan spreken we wel eens iets gezamenlijks af
Jullie hebben een relatie met elkaar en niet met elkaars kinderen. En de kinderen onderling ook niet. Dat was voor ons jarenlang een prettig en werkbaar uitgangspunt, totdat ook de kinderen gewend waren aan de relatie. Hoe je vriendin het wil is volkomen begrijpelijk en legitiem, maar zolang niet iedereen het zo voelt is het niet realistisch. Voorlopig is het echt beter er alleen voor elkaar te zijn.
'Zij ziet het alleen maar als gezellig en ervaart een heel weekend ‘alleen’ met twee kleine kids soms als best zwaar' Misschien kun je daar het gesprek met haar over aangaan. alhoewel niet alle zware kanten van ouderschap ophefbaar zijn, dus het kan zijn dat er geen oplossing is. Wat zou je kunnen doen om haar te ondersteunen?
Tsjor
Ben ik nu de enige die vindt dat ze wel heel hard van stapel lopen? Een halfjaar een relatie, de kinderen al erbij betrokken en dan ook al zoveel weekenden samen willen? Oef! Dat gaat in mijn ogen veel te snel.
Ik heb na mijn scheiding wel wat gedate, maar betrek mijn kinderen daar pas na ongeveer een halfjaar bij. Verder blijft iedereen verantwoordelijk voor zijn/haar eigen kinderen. Daarbij hebben grote én kleine kinderen behoefte aan tijd met hun eigen ouder zonder de nieuwe partner. Ik vind dat TO het prima doet door hier toch een grens te stellen: dat weekend met kinderen is voor mij en mijn kinderen, het volgende weekend is voor mijn partner. Als haar nieuwe partner het moeilijk heeft met haar kleintjes, kan ze daar zelf een oplossing voor zoeken. Ze is volwassen, ze kan dat.
Ik vind dat je het goed doet, jullie zien elkaar zelfs ook doordeweeks nog twee of drie keer. Dat is best veel. Jouw kinderen hebben inderdaad hun eigen tijd nodig, en zitten vast niet te wachten op elk weekend drie anderen in huis. Zij moet die van haar nog de hele tijd verzorgen. Dat is inderdaad best zwaar. Ik kan me voorstellen dat je haar helpt om een kinderweekend door te komen, door met haar mee te denken en afentoe te bellen ofzo, maar dat ze het wel zelf doet. Of dat je een uurtje samen naar het bos gaat ofzo, en dan weer naar je eigen huis. En wat eerder bespreken of jullie elkaar in een kinderweekend zien of niet lijkt me ook prettiger voor haar, zodat ze niet zit te hopen dat jullie samen zijn, terwijl jij al andere plannen hebt gemaakt en dat pas op zaterdag vertelt.
Imi schreef op 16-05-2021 om 11:16:
Ben ik nu de enige die vindt dat ze wel heel hard van stapel lopen? Een halfjaar een relatie, de kinderen al erbij betrokken en dan ook al zoveel weekenden samen willen? Oef! Dat gaat in mijn ogen veel te snel.
nee ik zei het ook al, mee eens
Imi schreef op 16-05-2021 om 11:16:
Ben ik nu de enige die vindt dat ze wel heel hard van stapel lopen? Een halfjaar een relatie, de kinderen al erbij betrokken en dan ook al zoveel weekenden samen willen? Oef! Dat gaat in mijn ogen veel te snel.
Ik heb na mijn scheiding wel wat gedate, maar betrek mijn kinderen daar pas na ongeveer een halfjaar bij. Verder blijft iedereen verantwoordelijk voor zijn/haar eigen kinderen. Daarbij hebben grote én kleine kinderen behoefte aan tijd met hun eigen ouder zonder de nieuwe partner. Ik vind dat TO het prima doet door hier toch een grens te stellen: dat weekend met kinderen is voor mij en mijn kinderen, het volgende weekend is voor mijn partner. Als haar nieuwe partner het moeilijk heeft met haar kleintjes, kan ze daar zelf een oplossing voor zoeken. Ze is volwassen, ze kan dat.
Een half jaar vind ik persoonlijk ook heel snel, maar dat hoeft niet bij iedereen zo te zijn. De vriendin van ts staat daar heel anders in blijkbaar, en daar heeft zij mee te dealen, op haar manier.