Verhuizen maar geen toestemming ex

Ga met ex in gesprek en bespreek de zorgregeling. Met zo'n afstand kunnen jullie geen co ouders meer zijn en ga je naar een weekendregeling. Een groot verschil met nu. Want kind gaat straks naar school. En gaat in die plaats zijn leven opbouwen met vriendjes, sport, sociaal netwerk etc. De ouder in die plaats krijgt een totaal andere rol dan de ouder in de andere plaats waar kind om het weekend is. Daar bouwen ze eigenlijk niets op. En als ze op de middelbare school zitten zal het belang om nog daarheen te gaan minimaal worden ivm bijbaan, vrienden en sport wat allemaal in het weekend is. En kinderen hebben er geen belang bij om continu 2 uur in de auto te zitten. 

Als kind nu een goede band heeft met zijn vader en oma in de buurt woont is het niet in zijn belang te verhuizen. Een rechter kijkt alleen naar belang van het kind. 

Even voor de zekerheid: hij heeft ook ouderlijk gezag, toch? Jullie waren toch getrouwd?

De rechter zal de verhuizing zelf niet kunnen verbieden. Die toetst alleen de uitvoering van jullie convenant. Als jullie nu al een weekendregeling hebben zal er weinig veranderen toch. Hooguit kan je ex eisen dat jij kind komt halen en brengen (dus vrijdagmiddag wegbrengen en zondagmiddag ophalen). 

Wel is samengesteld na nog maar een jaar relatie natuurlijk erg kort. En als jij schrijft bijna altijd bij hem te zijn is er bij jouw moeder toch niet zo'n groot probleem? Je bent daar dan toch weinig?

En als jullie gaan kijken naar een huis dichter bij je ex? Gevoelsmatig zou ik het ook niet fijn vinden als mijn peuter 100 km ver weg gaat wonen. Ook niet met het oog op de toekomst. Even kijken bij school- en sportactiviteiten is al lastig. En is het idd zo dat je in een uurtje die 100 km kan rijden in de spits op Vrijdagmiddag? 

wat ik heb begrepen is dat er een nieuwe wet/regeling is betreft ouders en kinderen de rechter zal vaak het belang van het kind waarborgen en het contact met beide ouders. Volgens mij mag je niet verder dan 50 km van de andere ouder af wonen ivm het contact tussen kind en andere ouder.

Ik begrijp je volkomen hoor. Maar een rechter kijkt naar het belang van het kind. Niet naar dat van de ouder. Op dit moment heeft hij jou, zijn grootouders en vader in de buurt. En jij hebt je sociale netwerk waarschijnlijk ook op je huidige plek. Neem aan dat je in deze plaats al langere tijd woont? De nieuwe relatie is kortdurend en niet bestendig voor een rechtbank. Een slechte buurt in dezelfde stad is nog steeds in de buurt van vader. 

Maar ik zou dit bespreken met de advocaat. Die kan een inschatting maken.

Mijn zus heeft dit ook gehad, zij kon hier ook geen woning vinden en woonde al 3,5 jaar in studio van 35 m2 met kind van inmiddels 6 jaar en wilde verhuizen (80km van vader kind).
Vader heeft kind om het weekend en ging in bezwaar en heeft bij de rechter uiteindelijk gelijk gekregen. 
De rechter oordeelde dat vader geen wezenlijk onderdeel van het leven van kind kon uitmaken vanaf die afstand. Een weekendregeling maakt een ouder niet minder een ouder wat dat betreft. Inmiddels zijn we 3 jaar verder, heeft mijn zus uiteindelijk een appartmentje gevonden en is ze het eigenlijk ook wel met het oordeel eens achteraf.

Er is geen wettelijke grens die ouders 'maximaal' uit elkaar mogen wonen. Als de ander geen bezwaar maakt, dan mag dat zeker. Het vergt wel wat inzet en het lijkt me met het ouder worden van het kind ook steeds lastiger worden. Het kind bouwt een leven op in de woonplaats waar het doordeweeks is, later ook met vrienden, bijbaan, uitgaan.
Met een grote afstand is het ook lastiger om bijvoorbeeld een doordeweekse avond bij vader te gaan eten. Of een keer te gaan kijken bij een sportwedstrijd, afzwemmen, naar een oudergesprek of informatieavond op school te gaan, etc.

Anderzijds snap ik ook dat je misschien geen alternatief hebt, als je moeder het niet meer trekt. Als een rechter dan moet kiezen tussen moeder met kind bij partner verder weg of moeder met kind op straat/in een opvang, dan vind ik persoonlijk verder weg wonen beter. Er was een tijdje terug op tv een programma over dakloosheid. Daarin was een man na zijn scheiding op straat beland en woonde nu in een opvang, in Den Haag. Daar was geen huis te krijgen, maar hij kon wel een huis krijgen in Groningen. Dat wilde hij niet want hij had daar niks en in Den Haag had hij werk, vrienden, zijn kinderen konden regelmatig langskomen in die opvang. Dat waren pubers met vrienden en baantjes die echt niet zomaar 'even' naar Groningen gingen. Tegen die man werd in het kader van de woningnood dus gewoon gezegd 'dan ga je toch aan de andere kant van het land wonen, als daar wel huizen zijn'.