Verhuizen, hoever jezelf wegcijferen voor de kinderen.

Tsjor

Ik heb geen idee waar het laatste onderzoek over gaat maar ik denk dat de kinderen op een rustige plek met volwassenen om zich heen die ze goed verzorgen en ze rustig en verstandig bijstaan beter af zijn dan bij mij.

Ik moet eigenlijk een beetje lachen om je opmerking over het zoeken van een andere vriendin, zo werkt dat natuurlijk niet. Je komt iemand tegen en klikt niet of wel, wanneer ik de huidige relatie verbreek is er niet zomaar ruimte voor een ander en dat hoeft ook niet. Mijn vriendin woont wel ver weg maar ik moet daar toch regelmatig voor mijn werk heen, het probleem is dat mijn huis teveel tijd kost en ik weinig kan doen als de kinderen er zijn en dit dus in de weekenden moet doen als zij er niet zijn welke ik voorheen meestal bij mijn vriendin was.

Het door jouw geschetste alimentatie voordeel gaat natuurlijk niet op, van dit geld moeten dingen voor de kinderen betaald worden en dit kan ik niet in het huis steken. Als ik dan ook nog minder ga werken blijft er helemaal niets over en vrijwillig minder werken is wettelijk geen reden om minder alimentatie te betalen en doordat ex dan wel een uitkering nodig gaat hebben zal de verstrekker daarvan er vast wat van vinden.

Ik sta ingeschreven voor een huurhuis maar moet een flink eind in inkomen dalen voordat ik aanmerkingen kom voor een sociale huurwoning en een vrije markt is zo duur dat ik hooguit een 3 kamer woning kan huren.

Ik heb met minstens 6 psychologen/psychiaters gesproken, 1 heeft gezegd dat het voor iedereen beter was dat er geen contact meer zou zijn, 1 heeft het over co-ouderschap gehad maar geen oplossing voor het financiële/praktische deel aan kunnen dragen en al de anderen dat het logisch is dat ik dusdanig alimentatie betaal dat ex en kinderen zo min mogelijk schade lijden, ik geen ruime woning nodig heb en dat het logisch is dat er dan alleen een om het weekend regeling maar hoe dat op te lossen zonder geschikte woning of tijd heb ik nooit te horen gekregen.

Ik begrijp dat de kinderen wat anders nodig hebben maar zij hebben niets aan een vader die zich geen raad met ze weet, tegen het breekpunt aanzit en ze steeds opnieuw teleurstelt. Het is dat ze bij mij een vrijheid krijgen die ze bij hun moeder missen maar als zij die ze ook zou geven betwijfel ik of ze nog wel wilden komen.

Natuurlijk zie ik mooie dingen maar die zie ik ook bij de buurkinderen, bij de laatste misschien nog wel meer omdat ik daar geen stress van ervaar.

Geen idee

'Ik heb geen idee waar het laatste onderzoek over gaat maar ik denk dat de kinderen op een rustige plek met volwassenen om zich heen die ze goed verzorgen en ze rustig en verstandig bijstaan beter af zijn dan bij mij.'
\Je hebt duidelijk geen idee. Een uithuisplaatsing brengt zelden een 'rustige plek' voor kinderen met 'volwasssenen om zich heen die goed voor ze zorgen en ze rustig en verstandig bijstaan'.
Dat onderzoek van de commissie De Winter, een gerenommeerde pedagoog, heeft als titel: 'Onvoldoende beschermd' en is een onderzoek naar geweld in de jeugdzorg. Misschien is het goed voor jou om het eens te lezen, zodat je je nog even achter de oren krabt als je denkt dat uithuisplaatsing een goede oplossing is.
Het staat hier: https://www.commissiegeweldjeugdzorg.nl/

Er zijn in de loop van de tijd heel veel actiegroepen geweest die hetzelfde hebben aangedragen, maar nu is er een tamelijk formeel officieel onderzoek. Denk niet dat het jouw kinderen niet zal overkomen! Sluit jij je kinderen op, omdat je lekker even van de zon wil genieten? Bijvoorbeeld. Geen verhaal uit het onderzoek, maar van iemand die zelf in de jeugdzorg werkte.

Lees het onderzoek eens en bedenk, dat het wel heel erg moet zijn bij jou, wil je oprecht denken dat je kinderen beter af zijn als ze uithuisgeplaatst worden. Een lekkende badkamer is daar niets bij.

Misschien moet je toch eens met maatschappelijk werk of een financieel deskundige gaan praten, want mij lijkt dat je nu jezelf (en de kinderen) in een strop hebt laten dwingen. Vrijwillig een stap terug doen kan niet, maar een stap terug doen omdat je het niet redt en omdat je meer tijd voor je kinderen wil hebben, in ruil voor minder alimentatie, dat zou toch wel een goede optie kunnen zijn?

Is er voor je vrouw geen andere mogelijkheid dan jouw geld of een uitkering?

Tsjor

Tsjor

Dat verslag gaat over het verleden en herken ik, ik heb in een tehuis gezeten en dit viel onder toezicht van jeugdzorg ook al zat ik er op initiatief van mijn ouders. De onveiligheid, tucht en vernederingen herken ik maar al te goed, ook dat ik problemen heb met mijn eigen kinderen herken ik. Toevallig ken ik 2 gezinnen die nu pleegouder zijn en daar gaat het er echt heel anders aan toe dan geschetst in het verslag, er heeft zich wel eens iets onprettig voor de kinderen voorgedaan maar dat kwam doordat de biologische ouders dwars lagen welke door jeugdzorg de handen boven het hoofd gehouden werden.

Met een maatschappelijk werker of financieel specialist praten heeft geen zin, ik heb redelijk wat uitgezocht maar kom pas in aanmerking voor een toegestane stap terug nadat ik eerst ingestort ben. Zelfs dan gaat er een meerjaren traject lopen waarin getracht moet worden terug te keren op het oude niveau. Dichtbij heb ik gehoord dat het hebben van kinderen geen verschil maakt, het UWV is daar niet in geïnteresseerd. Het is voor mij sowieso geen oplossing, als je mij kapot wilt maken moet je mij meer voor de kinderen laten zorgen en thuis laten zitten.

Over de mogelijkheden van ex ga ik niet, ik kan haar niet dwingen meer te werken net als dat ik haar niet kan dwingen anders met de kinderen om te gaan.

Angela, Bij een baan die mij niet bevalt of die te hoog gegrepen is kan ik op zoek naar een ander. Ik ben gescheiden omdat het gezinsleven mij niet beviel en de kinderen te hoog gegrepen waren.

Maar goed, het huis gaat de verkoop in en we zien het verder wel. Het schrijven hier heeft mij wel geholpen maar nu voegt het niet veel meer toe omdat ik niet begrepen wordt.

De verkoop

Hopelijk bedoel je het huis waarin moeder woonde en niet je eigen appartement? Heb je besloten om daar te blijven?
En je wordt hier wel gehoord. Ik ben het met je eens dat het niet de bedoeling kan zijn dat jij eerst een brandend huis bent voor er iets veranderd en er minder aanspraken worden gemaakt.
Maar zo werkt het wel in de hulpverlening. Men heeft zich blijkbaar tot doel gesteld om de kinderen kost wat kost bij de ouders, met name bij vader, te laten.

Pas goed op jezelf. Zorg dat je je werk boven water houdt. Kun je mogelijk huishoudelijke hulp betalen, of anderszins het huishouden eenvoudiger maken? Door de was de deur uit te doen of zoiets?

Hoe oud is je oudste die bij jou woont? Kan die het weekend dat je naar je vriendin wil, al is het een keer per maand, een weekend naar zijn moeder? Of met toezicht van de buren al een weekend alleen blijven? Zonder vrienden uiteraard.

Misschien mis ik wat, maar jij bent zelf de grens en een ander trekt die niet voor je.

Burn out

Angela, jij hebt duidelijk nog nooit een baan gehad waarbij je dag in dag uit dingen moest doen die niet aansluiten bij je kwaliteiten. Want als dat aan de hand is en het tij keert niet dan raak je uitgeput en op den duur krijg je een burn out. Dat kun je niet straffeloos voor langere tijd ‘gewoon doen’.

Ik vind het met kinderen wel anders: als hun ouder ontslag neemt, vinden ze niet zo gemakkelijk een vervanger. Ik vrees dat je daarover te optimistisch bent, vader.

Een truc om op den duur terug te kunnen gaan in inkomen is om ZZP-er te worden en daarin te ‘falen’. Je kan het doen onder het mom van flexibiliteit voor je betrokkenheid bij je kinderen en als je er op den duur steeds wat minder inkomen uithaalt, is dat vreselijk jammer maar ‘niet opzettelijk’.

Ik geloof best dat de door jou ervaren beperkingen reëel zijn ‘vader’. Dan nog hou ik vol: lever er dan een bijdrage aan dat je kinderen op een goede plek terecht komen. Laat door je daar voor in te zetten zien dat hun lot je echt aan het hart gaat. Die inzet is tijdelijk en eindig. Daardoor is het te overzien en gemakkelijker vol te houden. En hou contact. Het zou erg verdrietig zijn als de geschiedenis zich simpelweg zou herhalen. Probeer op zijn minst een element ten goede te keren. Ik zou het voor je kinderen enorm verdrietig vinden als ze hun vader verliezen en bij hun moeder verzuipen. Het voelt ook enorm oneerlijk om dat te laten gebeuren bij mensen die jij zelf (mede) op de wereld hebt gezet. De morele verplichting om dit linksom of rechtsom tot een goed einde te brengen is daardoor heel groot. Ik begrijp dat je eraan probeert te ontkomen, Maar doe het dan zo netjes mogelijk. Hoe dat eruit kan zien, daar heb ik vanaf hier geen zicht op. Daarvoor moet er een ander soort gesprek met de hulpverlening op gang komen. En dat lijkt ook niet te lukken, als ik jouw verhalen goed lees. Het is dus steeds moeilijker om nog mogelijkheden te zien, voor ons argeloze lezers.

Als jij straight kunt zijn over je beperkingen en over die van hun moeder en bereid bent daarvoor te gaan staan, zou je eens de insteek kunnen kiezen dat jouw kinderen KOPP-kinderen zijn. Je zou eens contact op kunnen nemen met Labyrint in Perspectief, een lotgenotenorganisatie voor naasten van mensen met psychische problematiek. Ze hebben een hulplijn, je zou kunnen vertellen over je verscheurdheid over je vaderschap en je zorgen over je kinderen. Misschien weten zij andere wegen.

Groet,
Jo Hanna

Wel begrip

'Het schrijven hier heeft mij wel geholpen maar nu voegt het niet veel meer toe omdat ik niet begrepen wordt.'

Je wordt wel begrepen. Je wordt alleen niet op je wenken bediend.

Moeilijk te begrijpen

Ik ervaar zelf dat het moeilijk is om de situatie te begrijpen omdat er een veel irrationele elementen inzitten waar je de vinger niet achter krijgt. Hoe is die situatie met jeugdzorg/hulpverleners zo vreemd geworden? Je stipt je eigen onvermogen steeds aan maar we weten niet precies waar de beperking in zit en of daar hulp bij mogelijk is. Door je soms bruuske manier van formuleren is de verleiding groot om het als onwil of onverantwoordelijkheid te duiden. Dat heeft weer te maken met de door mij als 'semi-onverschillige' ervaren houding terwijl je tegelijkertijd hier wel post en er dús iets om geeft. Ook dat er volgens jou "niks kan" wekt onbegrip. Maar als ik zelf in de spiegel kijk, zie ik dat ik mezelf ook in zo'n soort situatie bevind waarin ik weinig ruimte ervaar om zaken ten goede te veranderen en ervaar ook ik dat als de realiteit. Ik denk dus dat je het goed ziet dat we je niet per se begrijpen. Maar het is de vraag of dat kán. Ik vind eigenlijk dat je niet zo verongelijkt hoeft te doen dat je niet helemaal begrepen wordt. Er wordt hier al een hele tijd door verschillende mensen constructief met je meegedacht en doorgevraagd om begrip te krijgen voor de situatie. Misschien is dat begrip wat jij zou willen ook wel heel veel gevraagd. En oplossen kunnen we het al helemaal niet. Je zit nou eenmaal in een heel ingewikkelde situatie en de morele lading van ouderschap is groot.

Hou je taai!

Groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

Het klopt dat ik steeds afdwaal van het werkelijke probleem. Ik ben niet gemotiveerd om fysiek en mentaal betrokken te zijn bij de kinderen, als ze er zijn weet ik mij er geen raad mee en moet ik een kunstje opvoeren, hierdoor wordt ik regelmatig wanhopig waardoor het dreigt te escaleren. Hulpverlening en sommige reacties hier geven aan of mij het gevoel dat ik mij niet moet aanstellen maar helaas is dit niet zomaar op te lossen en dit wakkert mijn boosheid aan.

Het huis en alle daarbij komende extra belasting is te zwaar voor mij. Ik gun de kinderen het beste en wil alimentatie betalen zodat hun moeder niet of amper hoeft te werken en toch redelijk normaal rond kan komen, contact of een beperkte omgangsregeling wil ik ook wel maar dan moet ik daar wel tijd, energie en praktische mogelijkheden voor hebben. Met het huidige huis en woonplaats ontbreken vooral de eerste twee, wanneer ik daar wat aan doe en verhuis ontbreekt vooral het laatste. Hulpverlening, ex, deel van de omgeving en reacties hier hebben hier geen begrip voor en komen met onmogelijke tips waardoor mijn boosheid aangewakkerd wordt.

Ik heb een plan opgesteld en ga dit doorgeven aan de hulpverlening, wanneer zij het er niet mee eens zijn mogen zij het oplossen. Dit gaat het best haalbare zijn voor de kinderen en mijzelf.

Niet gemotiveerd

Ja ik ben iemand die boos word op jouw reacties.
Nogmaals je bent er zelf bij geweest toen de kinderen zijn gemaakt, je hebt er zelf minstens 3x aan mee gewerkt. En lul niet dat je gedwongen bent, want je hebt daar zelf een keuze in gemaakt.
En ja dus zijn er 3 kinderen en daar ben je verantwoordelijk voor. Je zegt zelf dat je een verstoorde jeugd hebt gehad door afwezigheid van je ouders, je wil dat nu zelf je kinderen aan doen.

Hier ook een vader die zijn handen er grotendeels vanaf trekt. Ik ben moe, ik ben kapot, verantwoorelijkheid voor alles ligt bij mij, ook ik moet werken om mijn huis te betalen, om eten te betalen voor de kinderen, maar in wat zou ik graag een klein beetje ruimte voor mezelf hebben.
Maar die is er vrijwel niet, mede door toedoen van de vader. Dat ik daar ook deels aan onderdoor gaat kan hem niet schelen, ik heb geen keuze. Maar wil ik mijn kinderen wegsturen omdat mijn eigen belang voor gaat nee, ik ga an mezelf werken om daar een weg in te vinden, want ik ben moeder en moet voor mijn kinderen zorgen, net als jij vader bent en 3x voor een kind heeft gekozen, dus jij moet voor je kinderen zorgen en dat bestaat niet alleen uit geld neerleggen.

Klein kind

'Ik ben niet gemotiveerd om fysiek en mentaal betrokken te zijn bij de kinderen, '

Wordt toch eens volwassen.

Pijnlijk Knurf

Als ouders denken dat ze in alle gevallen wel voor hun kinderen kunnen zorgen dan wordt daar door de hulpverlening ernstig aan getwijfeld.

En als een ouder aangeeft het niet te kunnen, het niet te trekken, dan moet er kostte wat kost het ouderschap overiend gehouden worden.

Ouders hebben ook grenzen. En het is pijnlijk om dat niet te erkennen. Hoe pijnlijk het ook is voor de kinderen, dan kun je beter een andere oplossing zoeken, hoe moeilijk ook, want anders gaat de andere oplossing zich vanzelf opdringen op een manier waar je niet op zit te wachten.

AnneJ

Niet gemotiveerd = geen zin. Daar kan ik geen begrip voor opbrengen.

Gelezen Knurf?

Dan weet je dat er nog wel wat meer speelt. En dat het voor deze vader gewoon heel lastig is om alle ballen in de lucht te houden. Het is of veel en hard werken en zorgen dat het gezin goed in de slappe was zit of emotioneel en praktisch voor de kinderen zorgen wat een opdracht is wat deze vader heel veel energie kost en ten koste kan gaan van zijn verdiencapaciteit maar ook van zijn vermogen om het vol te houden om voor de kinderen te zorgen als die steeds meer zijn verantwoordelijkheid worden.
Dat is een balans.
Het is te makkelijk om er een soort 'willen is kunnen' praatje van te maken.

Dat doe ik niet, AnneJ

Dat doet 'vader' zelf.

veel en veel complexer

dan niet willen. Dat is veel te kort door de bocht.

En moeder dan?

Misschien zit moeder er ook wel doorheen?
Omdat die al jaren zorgt en vader continu zijn handen er vanaf trekt en alles gooit op een slechte jeugd en ik heb het zelf nooit ervaren.
Misschien heeft moeder die fysieke hulp van vader wel nodig om het zelf ook te kunnen handelen, om een moment voor haarzelf te kunnen hebben om af en toe even te kunnen ademen en niet te hoeven zorgen.
Dan kan je miljoenen storten, maar dat lost dat allemaal niet op hoor. Misschien wil moeder wel werken, juist om even geen moeder te zijn, niet iedere vrouw wil dag in dag uit alleen maar zorgen voor kinderen. Vrouwen zijn ook meer dan alleen moeder.

Nou Amber

Het lost heel wat op als moeder zoveel alimentatie krijgt dat ze niet of nauwelijks hoeft te werken. zeker als de kinderen al wat groter zijn en overdag naar school gaan.
Je vergeet dat moeder de kinderen wilde. Zij wilde kinderen. Ik denk dat papavan3 ermee ingestemd heeft om haar gelukkig te maken. Het heeft haar de status gegeven die jij nu omschrijft: weet je wel wat zij allemaal doet, dat kun je met geen miljoenen vergoeden. Halleluja.
Vader heeft ingestemd met de rol van 'provider': hij zou vrouw en kinderen (let op de status van de vrouw in deze, door haar zelf gekozen) voorzien van de financiële middelen. en die rol neemt hij bloedserieus. Te serieus, naar mijn mening, maar dat is wel het patroon op basis waarvan beiden kinderen hebben gekregen.
Wat vader schrijft in #65 maakt veel duidelijk: hij heeft zelf geen goede jeugd gehad, blijkbaar of waarschijnlijk geen betrokken vader, geen goed rolpatroon, geen idee wat hij moet doen als vader. Wij kunnen dan (terecht) wel zeggen: er zijn, je bent er, en dat is voldoende. Maar vanuit zijn achtergrond begrijpt hij dat niet.
Helaas heeft hij door zijn achtergrond waarschijnlijk ook geen sociaal netwerk, familie die hem kan steunen.
Waar ik hem toch voor wil waarschuwen is zijn gedachte over de mogelijkheden van kinderen als ze uit huis geplaatst zijn. Hij vergelijkt dat nu met twee pleeggezinnen,w aarin het allemaal goed gaat. en denkt dat het verslag van de commissie de winter alleen maar over het verleden gaat. Het probleem is dat dat niet alleen het verleden is, maar ook het heden. Echt, met alle narigheid die jij, papavan3, ervaren hebt. Na een uithuisplaatsing heb je helemaal geen zeggenschap over waar de kinderen terecht komen. Iemand hoeft maar te roepen dat er iets niet goed is met een van de kinderen en het kind gaat een ellendig traject in van tehuizen, wachten op persoonlijkheidsonderzoeken, strengere tehuizen etc.Je kunt dan nog beter een advertentie zetten: gezocht, lieve opa en oma die mij, alleenstaande vader, helpen met de opvoeding van drie lieve kinderen. Ervaring met het opvoeden van kinderen vereist.
Ik vraag me wel af hoe het gaat met een van de drie, die hele dagen bij jou is. Heb je dan ook problemen, of speelt het vooral als ze alledrie komen?

Tsjor

Maar Tsjor

'Je vergeet dat moeder de kinderen wilde. Zij wilde kinderen. Ik denk dat papavan3 ermee ingestemd heeft om haar gelukkig te maken.'

Maar wat nou als moeder overleden zou zijn? Dan zou hij toch ook voor de kinderen moeten zorgen? Ik kan me niet voorstellen dat hij daar indertijd nooit eens bij stil heeft gestaan. Zeker niet bij 3 (!) keer een kind als een soort wegwerpartikel kado doen.

Toestemmen om moeder gelukkig te maken

Dat kun je natuurlijk doen en daar is ook niet per se iets mis mee. Maar áls je dat doet, brengt dat dus die forse verantwoordelijkheid met zich mee. Het zijn nou eenmaal geen puppies die je weer naar het asiel kunt brengen.

Tjsor, ik vind dat jij wonderlijk emotioneel geladen en naar misogynie neigende veronderstellingen verweeft met jouw schets van de moeder, waar we relatief weinig van weten. Maar laten we toch even aannemen dat het is zoals jij zegt: waarom zou dat dan iets afdoen aan 'vaders' verantwoordelijkheid als vader? Hij zal het er toch mee moeten doen. Hij gaat niet wegkomen met het excuus dat hij een manipulatief kreng gekozen heeft als moeder van zijn kinderen. Mogelijk zelfs omgekeerd: als dat waar is, zullen zijn kinderen hem later misschien vragen waarom hij ze niet tegen haar in bescherming heeft genomen.

Het trieste en moeilijke van deze situatie is júist dat er geen, ik zie het in ieder geval niet, 'goede' manier is om aan die verantwoordelijkheid te ontkomen is. Splitsen door moeder de rol van heks in het verhaal toe te bedelen biedt vader geen uitweg.

Groet,
Jo Hanna

Verantwoordelijkheid

Je verantwoordelijkheid nemen kan ook betekenen dat je je eigen grenzen goed kent en aangeeft.
Ik zag ergens een interview voorbij komen met George Clooney en zijn vrouw, waarin beiden vertelden, dat het krijgen van kinderen een voorwaarde was voor het huwelijk, anders was Amal Alamuddin niet hem getrouwd. Kun je je voorstellen! Je hebt de kans om met George Clooney te trouwen....
Ik denk dat er meer vrouwen zijn die een heel sterke kinderwens hebben, ongeacht wat de man wil, of zelfs zonder man. Ik denk dat er meer mannen zijn die kinderen krijgen onder het motto: 'als zij maar gelukkig is'. Ik denk dat er meer mensen zijn die kinderen krijgen, zonder dat ze zich realiseren dat zij komen te overlijden, of dat er een scheiding volgt, waarna het kleine baantje niet voldoende is om de kinderen te voeden.

Tsjor

misogynie

Als je niet voor ons bent.... Het moge ondertussen bekend zijn, dat ik niet mee zal doen in de verheerlijking van moeder de vrouw. Dat is geen misogynie. Misogynie is vrouwenhaat. Ik haat niemand, ben zelf vrouw. Maar ik verzet me tegen verheerlijking van moeders. Ik beschouw moeders als gewone mensen, die beslissingen nemen, waarvoor ze zelf verantwoordelijkheid kunnen dragen. Het verbaast me steeds weer, dat daar nogal wat verzet op komt. Miljoenen moeten ze krijgen, omdat ze kinderen gebaard hebben, en dat is niet eens genoeg. Er zijn tijden in de geschiedenis en er zijn culturen, waarin een dergelijke moederverheerlijking normaal was. Maar wij wilden vrouwen toch niet vastgepind hebben op hun baarmoeder? Of is die feministische golf alweer vergeten geschiedenis?
In het verhaal van papavan3 staat duidelijk (beginverhaal) dat zij kinderen wilde en hij niet. Vanaf het begin. Zij is minder of niet gaan werken (heeft niet de financiële verantwoordelijkheid voor het krijgen van kinderen genomen) en hij is juist meer gaan werken na de scheiding om te zorgen dat zij genoeg geld heeft. Bovendien is jeugdzorg erbij betrokken geraakt en iedereen wil dat hij meer voor de kinderen gaat zorgen. Ik vermoed (dat is inderdaad mijn inkleuring) dat dat niet is omdat zij het goed aankan. Er zijn problemen in de gezinssituatie van de kinderen en blijkbaar krijgt zij die problemen niet alleen opgelost.
Ik neem dus geen woord terug van mijn analyse.

Tsjor

Niet gemotiveerd is geen zin.

Deels klopt dit, mij is geleerd dat ik wanneer ik iets wil daar zelf wat aan moet doen, zin moet maken en mijzelf motiveren maar niet alles is mogelijk. Ik wil het dak van mijn huis vervangen maar heb daar zelf de kennis, tijd enz. niet voor. Ik wil een betrokken vader zijn maar dit lukt niet en hoe harder ik mijn best doen hoe slechter het gaat, voordat ik verhuisd was en de kinderen om het weekend kwamen ging het iets beter maar vanwege de afstand en financiën moest ik dus verhuizen. Ik heb al vaak ruzie gehad over dit onderwerp en kreeg verwijten dat ik mij niet inzette voor wat ik wilde, toen ik mij inzette voor rust en afstand tot de kinderen was het ook weer niet goed.

De kinderen zijn gekomen omdat het sociaal gewenst gedrag was en hun moeder het wilde, ik heb wel eens nagedacht dat moeder kon overlijden maar heb altijd gedacht dat de kinderen dan naar oma, tante o.i.d. zouden gaan. Tot een paar jaar geleden had ik moeite met mijn werk maar moest en zou ik fulltime werken en genoeg verdienen, dit zorgde voor frustratie en escalaties. De maatschappij vindt kinderen of het vader/ouderschap ook niet zo belangrijk. Bij het afsluiten van de hypotheek moest ik een overlijdensrisico verzekering zodat zij er "onbezorgd" bij kon zitten maar moeder niet, dat mijn lasten op zouden lopen of ik minder kon werken was blijkbaar niet interessant. Vaders die co-ouderschap willen kunnen dat geweigerd worden met het argument dat moeder meer tijd heeft voor de kinderen omdat zij minder werkt, moeder heeft het recht op de woning omdat de kinderen bij haar wonen. Ik vindt het allemaal prima maar nu ineens is dat allemaal zielig voor de kinderen en moeder.

Vader

'Vaders die co-ouderschap willen kunnen dat geweigerd worden met het argument dat moeder meer tijd heeft voor de kinderen omdat zij minder werkt'

Welnee, de jaren 50 zijn al even voorbij.

hypotheek

'Bij het afsluiten van de hypotheek moest ik een overlijdensrisico verzekering zodat zij er "onbezorgd" bij kon zitten maar moeder niet, dat mijn lasten op zouden lopen of ik minder kon werken was blijkbaar niet interessant.'

Daar was je zelf bij, en dat had je zelf kunnen aankaarten. Ja, het kost dan meer, maar dat was al het juiste moment om dat ook te verzekeren. Wij hadden een hypotheek op 1 salaris maar ons beider inkomen verlies bij overlijden van de ander was verzekerd, juist om de reden die jij aangeeft. Zodat er ook ruimte was om minder te gaan werken voor beiden mocht dat nodig zijn.

Het lijkt alsof je vooral naar anderen geluisterd hebt maar niet zelf over dingen hebt nagedacht wat de consequenties zijn.

Knurf

Jij pakt er wel steeds 1 regel uit. Heb jij wel eens op websites van mediators, scheidingsadvocaten en de overheid enz. gekeken? Daar wordt mijn conclusie veel vaker uitgelegd en nauwelijks andersom, GGZ leeft waarschijnlijk nog wel in de jaren 50, ik heb geen zin om het uit te proberen maar vermoed dat de bijstandsuitkering heel snel aan zal geven dat de kinderen beter bij moeder kunnen zijn zodat zij de alimentatie krijgt en ze niet hoeven te betalen en ik ga maar zwijgen over forums waar mijn conclusie vaker naar boven komt als andersom. Achteraf had ik tijdens het proces mij waarschijnlijk beter in kunnen zetten voor co-ouderschap i.p.v. in het belang van de kinderen denken en dan de tegenargumenten nu gaan gebruiken.

Flavia, Ik wilde alleen maar duidelijk maken dat de maatschappij of overheid het ouderschap een stuk minder belangrijk vindt dan de financiën.

Brutale vraag aan vader van 3

Vader van 3, je schrijft ergens aan het begin dat er bij jou zelf diverse stoornissen zijn gediagnostiseerd. Mag ik zo brutaal zijn om te vragen wat er speelt?

Je schrijft dat je, je ook hier niet begrepen voelt. Dat is natuurlijk erg jammer dat je het zo voelt. Maar jouw denkwijze, hoe jij zaken beredeneert ( ik, ik, ik) staan ook buiten de realiteit dus niet zo gek dat er onbegrip is.

Misschien met wat meer uitleg van jou, snappen wij het ook beter.

Hypotheek

Overlijdensrisico verzekering bij afsluiten is alleen om ervoor te zorgen dat bij overlijden de hypotheek betaalbaar blijft.

Dat jij misschien minder wil gaan werken daar gaat het bij het verstrekken van de hypothesk niet om. Dat kan je wel bespreekbaar maken met je financieel adviseur. Of je regelt het zelf. Wij hebben alleen de verplichte orv verpand aan de hypotheek. Wij hebben ook nog twee losse orv's afgesloten. Gewoon omdat wij dat verstandig vonden.

En ik heb zo'n medelijden met je kinderen. Moeder trekt het niet. Vader hoeft ze niet en heeft spijt dat ze ooit geboren zijn en zou ze het liefste in een pleeggezin of andere vorm van opvang willen stoppen. Verschrikkelijk. Die arme, arme kinderen.

arguing for your limitations

Vader van 3: je bent voortdurend bezig te verklaren waarom dingen niet kunnen of nadelig uitpakken. En dat zal je kunnen staven door de realiteit. Maar zaken zijn nooit 100% negatief, er zitten altijd positieve kanten aan. Die moet je willen zien. Dat is een keuze. Dat gevoel heb ik bij jou niet. Je bent in alles een slachtoffer lijkt het wel. Het lijkt wel of je niet mee wilt doen aan de wereld en je daarin heel toegeeflijk bent naar je zelf: ja zo ben ik nou eenmaal-syndroom. Ik kan me voorstellen dat mensen denken "joh geef je zelf eens een schop onder je hol" Maar dan kom jij weer met een eeuwige uitleg waarom het allemaal toch niet kan. Maar onder alles zit een soort totaal krachtloze levenshouding en daar zoek je dan de argumenten bij. En ja die zullen er zijn als je het zo wilt zien. maar als je het anders wilt zien zijn daar ook altijd punten in de realiteit voor aan te voeren. Het voelt of je verlamd ben in het maken positieve keuzes. Begin daar eens mee. Al is het nog zo klein. En doe dat ook en vooral tegenover je kinderen. Echt hoor, je wordt er gelukkiger van

waarom veralgemeniseren?

Ik kijk er nog steeds anders naar Tsjor. Ik snap sowieso niet dat dit zou moeten vallen in de categorie 'verheerlijken van moeder de vrouw'. We hebben het hier over één man en één vrouw die allebei fors in de knoop zitten met hun ouderrol. Mensen willen allemaal 'iets waard zijn' en nemen rollen in om dat te bewerkstelligen: dat vrouwen dat nog altijd vaker in de ouderrol doen en mannen nog altijd in de kostwinnersrol is denk ik wel waar. Maar vader en moeder zitten samen in dit schuitje. We kunnen ook heel neerbuigend doen over het feit dat vader zo vasthoudt aan zijn kostwinnersrol. Maar waarom zouden we dat doen? Waarom zouden we zijn eigenwaarde aanvallen? Dát zie ik jou overigens ook niet doen, je bent mild en respectvol over hem. Maar ik zie je wel fel van leer trekken tegen 'moeder de vrouw'. Dat zie ik als misogyn: de valse heks die de goedbedoelende, onschuldige man in de val heeft gelokt. En ik vind het een vals beeld dat de verantwoordelijkheid die ze daar allebei voor te dragen hebben veronachtzaamt. "Ik beschouw mannen namelijk ook als gewone mensen, die beslissingen nemen, waarvoor ze zelf verantwoordelijkheid kunnen dragen. Het verbaast me steeds weer, dat daar nogal wat verzet op komt."

Groet,
Jo Hanna