Verhuizen, hoever jezelf wegcijferen voor de kinderen.

Te snel verzonden

Vaak zijn er ook strubbelingen en verhuizen naar een ruimere woning kan het verbeteren. Helaas overzie ik nog steeds niet hoe ik de hogere belasting moet handelen en dan ook nog de kinderen regelmatig doordeweeks te hebben. Naast mijn onrust heb ik geen idee hoe dit te combineren met ca. 13 uur van huis zijn.

Vader van 3

Watvind je dan wel leuk om te doen? Heb je hobbies?

Vanuit de kinderen gezien

ik kan mij voorstellen dat het nu óók voor je jongste 2 kinderen best lastig is: een weekeinde naar je vader gaan 100km verderop, waar eigenlijk geen plek voor je is, waar je eigenlijk niet gewenst bent (gechargeerd, ik weet het), en waar je vader tegen zijn zin het jou naar de zin moet maken, terwijl je ook nog ver weg bent van je eigen vriendjes.
Kan het niet zo zijn dat juist door dat terug-verhuizen van jou het allemaal minder geforceerd wordt? Je kinderen hebben dan meer vrijheid om hun eigen leven te leiden, hetzij vanuit hun moeders huis, hetzij vanuit jouw huis. Dan hoef je er ook niet altijd te zijn en geforceerd dingen te bedenken om te gaan doen, én hou je tijd genoeg over voor je hobby's. Kinderen krijgen steeds meer hun eigen agenda, feestjes, sport in het weekeinde, bijbaantje, dat soort dingen. Dat laat zich niet zo makkelijk dwingen in een stramien van weekeinde bij je vader 100km verderop moeten zijn.

Ik heb (min of meer) hetzelfde meegemaakt, in die zin dat de vader van mijn vier kinderen 100km verderop ging wonen, bij zijn nieuwe vriendin (en vlak bij zijn werk). Daar was weliswaar wél voldoende ruimte (hele zolder van grachtenpand beschikbaar voor de kinderen van beide kanten), maar toch werd het voor de kinderen steeds lastiger om een heel weekeinde naar hun vader te gaan. En als ze gingen dan toch ook best vaak met een vriendje of vriendinnetje. Het werden meer logeerpartijtjes, eigenlijk. Vader miste toch wel veel van de 'dagelijkse beslommeringen' en dat is de één van de redenen dat hij op een gegeven moment weer is teruggekeerd (ondanks woon-werk verkeer) naar onze woonplaats. Ik moet zeggen dat het voor alle partijen beter is. Kinderen lopen in en uit bij mij of vader, beetje naar believen eigenlijk. Natuurlijk zijn er wel wat afspraken, vader heeft ook een tijdrovende hobby (triatlon!) en ik vind golf heel leuk (kost me vaak ook zomaar een dag), maar dat is nu beter in te passen.
En ook als je eigenlijk niet echt vader wil zijn (want dat proef ik uit jouw stukken), dan nog kan je de kinderen niet negeren. Ik denk dat het alleen maar leuker wordt als ze ouder zijn en ze steeds meer hun eigen leven gaan inrichten, ook voor jou als tegenstribbelende ouder.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Ik zag dat je eigenlijk al de beslissing hebt genomen om terug te gaan en ik denk dat dat ook het beste is (het grappige is dat ik ook een oud, tochtig en onderhoudsgevoelig huis heb, maar de kinderen vinden het hier heerlijk. Ik ga direct naar een appartement als ze alle vier uit huis zijn!).

Lottemarie

Bedacht voor je reactie. Mijn leukste hobby kost ook mij minstens een hele dag en meestal doe ik die samen met mijn vriendin die ca. 1000 km ver weg woont, natuurlijk hoef en kan dit niet ieder weekend maar na mijn verhuizing ga ik er echt minder tijd voor hebben. Het in- en uitlopen gaat hier echt niet gebeuren doordat ik 's avonds niet voor 19.00 uur thuis ben. De "dagelijkse beslommeringen" mis ik niet, jaren geleden wilde ik mij ermee "bemoeien" maar moeder en ik hadden flink afwijkende ideeën waarbij hulpverlening haar gelijk gaf wat toen tot botsingen en ruzies heeft geleid. Vooral na de scheiding vind ik alles goed wat zij wil en dat gaf mij rust, helaas nemen de kinderen die gewoontes nu wel mee en heb ik er toch weer last van. Zelfstandig naar buiten enz. doen ze niet, de oudste is dat pas gaan doen nadat hij fulltime bij mij is komen wonen en dat heeft tot botsingen met moeder geleid. Dichterbij elkaar wonen zie ik eigenlijk alleen maar als een nadeel doordat zij dan bijvoorbeeld de jongste buiten ziet spelen terwijl ik er niet bij ben en dat weer ruzies gaat opleveren. Ik probeer er zo min mogelijk aan te denken maar vrees dat het besluit om te verhuizen een verkeerde keuze is.

Verhuisd

Recent ben ik verhuisd naar het "oude" huis maar nu blijkt er een redelijk intensieve klus noodzakelijk te zijn waar ik mijn vakantiedagen aan zal moeten besteden. Het uitvoeren wanneer de kinderen er zijn zie ik zelf niet zitten en is ook voor de kinderen niet fijn, vakantie opnemen na de schoolvakantie lijkt mij voor de kinderen ook niet fijn omdat zij dan alle dagen ca. 12 uur alleen zitten terwijl hun moeder maar 20 uur per week werkt en amper reistijd heeft. Ik heb hun moeder voorgesteld dit jaar de vakantie bij mij te laten schieten maar zij en hulpverlening willen dat niet.

Ben ik raar dat ik dit voorgesteld heb?

Nee niet raar

Maar gezien de problemen in het verleden is het niet handig.
Moet je klus persé in de vakantie? Kan het ook niet uitgesmeerd worden over de weken daarna? Of dat je bijvoorbeeld de laatste week alvast begint.
Is het echt zo erg als de kinderen er zijn? Wat denk je dat de kinderen erger vinden: een klussende vader of een afwezige vader?
ook wij moeten wel eens klussen of verbouwen, met kinderen erbij.
Laat de sneren naar moeder maar weg, maakt niet uit hoeveel zij werkt: het is goed voor de kinderen als ze ook een vader hebben, ook al is het een klussende vader.

Tsjor

Gewoon je vakantie pakken

Ik zou gewoon klussen in hun vakantie. Zorgen dat je tussendoor tijd voor ze maakt, misschien dat een van je kinderen of allemaal nog een handje kunnen meehelpen.

Daarnaast zou ik ze uitleggen dat het helaas niet anders kan. Daarnaast alvast wat weekenden van te voren eraan werken zodat je misschien een deel van de vakantie nog goed samen kunt doorbrengen.

Ik zou met je kinderen overleggen, niet met je vrouw of hulpverl

Het zijn toch grote pubers?
Leg aan ze uit wat het probleem is en vraag ze mee te denken over de beste oplossing.
Maak dan vooraf niet zelf een keuze maar leg ze verschillende opties voor. Misschien komen zij nog met een optie.
in ieder geval: betrek ze erbij.

In delen gaat niet

omdat het om de badkamer gaat en tig weken zonder zitten erg lastig is en ik het ook niet erg zie zitten om te improviseren met de kinderen. De oudste is bijna volwassen, woont bij mij en heeft al aangegeven te weigeren om te improviseren en niet thuis te zijn. De tweede is een puber en de jongste een beginnende maar zij hebben amper een eigen mening, als ik het met hen overleg en zij stemmen in met mijn idee is de kans aanwezig dat moeder het er niet mee eens is en zij er tussen komen te zitten. Het is beslist niet mijn favoriete bezigheid en de kans is groot dat ik dan niet de gezelligste ben en daarom is het ook voor de kinderen beter niet bij mij in de buurt te zijn.

Wanneer de kinderen moeten komen zie ik eigenlijk als enige mogelijkheid mijn vakantie na de schoolvakantie op te nemen maar dan zitten ze dus 12 uur per dag alleen wat mij ook niet wenselijk lijk. Dat moeder 'maar' 20 uur werkt is niet bedoeld als sneer maar het lijkt mij voor de kinderen gewoon veel beter niet zo lang alleen te hoeven zijn of noodgedwongen bij een chagrijnige vader en te moeten improviseren. Waar ik wel boos om ben is dat zij de gevolgen van keuzes niet wil dragen. Zij was degene die graag kinderen wilde en wist dat ik er na een scheiding niets mee hoefde, zij heeft mij genegeerd als ik een mening had over opvoeding etc. en haar zinnen doorgedrukt maar nu wij gescheiden zijn er niets van lijkt te herinneren. Zij wist al maandenlang dat de badkamer lekte maar er niets aan heeft gedaan maar daar mag ik niet boos over worden want ik moet begrijpen dat dit geen vrouwen klus is.

Tuindouche

Kun je niet een tijdelijke douche in de tuin zetten? Of de kinderen bij hun moeder laten douchen. Hier hebben ze ook bij mij gedoucht toen hun vaders badkamer werd verbouwd (die had van het ene op het andere moment een regendouche in de keuken, ook leuk).

Slachtofferrol

Pfff wat zit jij in de slachtofferrol zeg. Ja je ex wilde graag kinderen, maar je hebt er wel aan meegewerkt. Als jullie toen zo van wens verschilden qua kinderwens had je weg moeten gaan, maar je hebt er voor gekozen om wel kinderen met haar te krijgen. En niet 1x, maar 3x!

De kinderen zijn er nu en daar ben jij even goed verantwoordelijk voor. Hoe denk je dat stellen het doen die een badkamer moeten verbouwen? Die kunnen ook de kinderen niet bij de andere ouder laten wonen.
Je kan ook afspreken dat de kinderen daar dan kunnen douchen al zijn ze verder bij jou. Misschien moet je het deels uit handen geven, zodat het sneller gaat en dat je dus niet voor de hele klus vrij moet nemen.
Je bent al weinig belastbaar zeg je, maar je wil wel even in je eentje een badkamer gaan doen. Je zegt zelf dat je er financieel op vooruit bent gegaan nu je daar weer woont, dan kan je nu dat geld gebruiken om iemand anders deels in te zetten. Gaat het ook nog eens sneller en hoef jij niet al je vakantiedagen er voor op te nemen.

Je zegt wel dat je ex overal tegen is, maar ik zie van jou ook altijd maar 1 voorstel. Ik heb niet het idee dat er ook naar enigszins overleg is tussen jullie.

Misschien reageer ik feller, omdat ik aan de andere kant sta. Omdat mijn ex ook overal zijn handen vanaf trekt en zijn verantwoordelijkheid niet wil nemen op vrijwel geen enkel gebied, in die zin doe jij het nog beter als ik het zo lees.
Maar woorden als zij wilde kinderen, dus jij moet er maar voor zorgen nu we uit elkaar zijn vind ik echt te erg voor woorden.

Eens met Amber

'Waar ik wel boos om ben is dat zij de gevolgen van keuzes niet wil dragen. Zij was degene die graag kinderen wilde en wist dat ik er na een scheiding niets mee hoefde,'
Het kan gewoon niet. Je kunt geen afstand nemen van je kinderen, maakt niet uit op basis van welk motief dan ook z eter wereld gekomen zijn. Je kunt scheiden van je vrouw, maar niet van je kinderen, omdat die kinderen jou nodig hebben, ze hebben een vader nodig. Net als lucht, eten, en water.
Badkamer vernieuwen is wel een ingrijpende klus in huis. Ik heb het niet zelf gedaan, heb iemand dat laten doen. Het geeft stof, veel afval, inderdaad een tijd lang geen douche, en het kost veel wachttijd voor dingen die moeten drogen. Er zal in huis altijd wel ergens een kraan zijn,w aar je je dan wel kunt wassen. En een toilet. Dat zijn niet de grootste problemen. Afbreken is het ergste, opbouwen het leukste. En alle zware dingen naar boven sjouwen, daar heb ik me ook op verkeken. Gelukkig heft zoon meegeholpen toen.
Maar eerlijk, in mijn vorige huis ben ik er niet aan begonnen, geen geld, geen idee hoe ik het aan moest pakken. Ik heb het huis verkocht. Het is jammer dat je het probleem niet hebt gezien of gehoord toen je er nog niet wonde, want dat is de beste tijd om een badkamer te verbouwen.
De oudste kan het wel niet willen allemaal, maar dan zou ze toch moeten zien wat de gevolgen van een lekkende badkamer zijn. Je kunt in elk geval je kinderen mee laten uitzoeken hoe het moet worden: welke tegels, welke kraan, welk badmeubel. Dat kan al leuk zijn om samen te doen in de vakantie. Uiteindelijk beslis je toch zelf.
Stel: je hebt twee weken vakantie, waarin je met de kinderen alleen maar bezig bent met plannen maken voor de badkamer (en andere vakantiedingen). Je kunt de meest waanzinnige badkamers gaan bekijken. In de laatste week ga je afbreken en kunnen de kinderen helpen, bijvoorbeeld met sjouwen. Niet hele dagen, maar een paar uur per dag.
Dan blijft voor het weekend over, dat je leidingen moet verleggen, en alles weer opbouwen. Dat gaat dan langzamer dan wanneer je het in een week doet, maar er zit toch altijd wachttijd tussen. Als je er erg chagrijnig van word moet je de rotklussen niet zelf doen, maar een klusjesman of vrouw inhuren. Maak een goede planning, dan kun je het zelf ook overzien.
Als de oudste dat niet mee wil maken, dan zal ze zelf een oplossing moeten vinden. Bij mij waren de kinderen gewoon in huis. Er is altijd nog wel een toilet of een kraan over en dat gaat prima.

Tsjor

Tsjor

Tjonge jonge luxepaard

Wat ben jij dan een luxepaard zeg.

Ik heb 4 maanden zonder badkamer gezeten met een dreumes in de luiers vlak na mijn scheiding.
Er was geen tijd om 'm in orde te maken voor we moesten verhuizen.
Kwestie van bij vrienden en familie douchen of in het zwembad of op mijn werk.
Verder met een washandje bij de wasbak in de keuken.
Ideaal is anders maar tijd met je kinderen zou belangrijker moeten zijn.
Oudere pubers kun je prima laten helpen bij het klussen, leren ze wat van dat ze later kunnen gebruiken.
Stucken misschien nog niet maar tegelen kunnen ze verrassend goed heb ik bij de verbouwing van mijn keuken gemerkt.
Ook slopen zijn ze heel handig in.

leuk

Maar er een gezamenlijk zomerproject van met je kinderen. Te beginnen met het samen maken van een plan en bedenken over hoe en wat iedereen wil met de badkamer.
Heel goed voor het vormen van een band om dit soort dingen met elkaar te doen. Het fijne van grotere kinderen is trouwens ook dat je niet alles meer alleen hoeft te doen!

Je moet dit zelf alleen nog even omdenken (omdat je nu alleen ziet dat jij iets moet en de kinderen 'in de weg' zitten daarbij, en zo hoeft dat dus helemaal niet te zijn)

Verstandelijk begrijp ik jullie maar

gevoelsmatig komt het niet binnen. Jullie adviezen om er een gezamenlijk project van te maken zie ik niet zomaar gebeuren, het is een project waar ik een gruwelijke hekel aan heb en het is voor mij onmogelijk dit om te denken. Voor het (deels) uitbesteden heb ik het geld niet, het verhuizen heeft mij hooguit een paar tientjes per maand opgeleverd.

Maar goed, ik heb een afspraak gehad met een makelaar en die gaf mij goede hoop dat het huis in de huidige staat zonder restschuld verkocht kan worden, buiten de badkamer zijn er nog veel meer dingen waardoor ik het hier heel slecht naar mijn zin heb.

Amber & Tsjor: Mijn ex was er ook bij toen de kinderen kwamen terwijl zij wist dat ik ze niet hoefde, met de kennis van nu heb ik heel veel spijt dat ik toen niet weg ben gegaan. De kinderen zullen vast een vader nodig hebben maar ik kan mij niet voorstellen dat zij wat hebben aan eentje die op zijn tenen moet lopen en er het risico is dat die daardoor uitvalt naar ze.

Waarom bedenkingen

Waarom heb ik bij dit topic steeds het idee dat het geschreven is door de exvrouw om haar ongenoegen over de afwezige vader te spuien?

Bijzonder Yentl

Jouw vrouwenhaat loopt echt de spuigaten uit.
Ga jezelf eens even in de spiegel aankijken.

Groet,
Jo Hanna

Herkenbaar

'Jullie adviezen om er een gezamenlijk project van te maken zie ik niet zomaar gebeuren, het is een project waar ik een gruwelijke hekel aan heb en het is voor mij onmogelijk dit om te denken'

Dat zou ik ook hebben. Klussen en verhuizen zijn dingen waar ik als een berg tegenop zie, nachten van wakker kan liggen. Het idee dat ik mijn aandacht dan ook nog zou moeten splitsen tussen de klus en de kinderen, zou voor mij genoeg zijn om volstrekt apatisch of passief te worden.

Daarmee bied ik geen oplossing, maar misschien wel een hart onder de riem?

Vader

Je verspilt heel veel energie met boosheid en verzet tegen de werkelijkheid. Aan het verleden is niks te veranderen. Je hebt nou eenmaal wel die drie kinderen verwekt. Het kan best zijn dat de rol van je ex daarbij niet fraai was maar dat is water under the bridge.

Als ik goed tussen de regels door lees, wordt jouw boosheid in ieder geval deels veroorzaakt door je gevoel van tekortschieten en je onzekerheid als vader. Je wil het eigenlijk graag goed doen maar je weet niet hoe. Is het een optie om dat eens open op tafel te leggen bij de hulpverleners die bij jouw gezin betrokken zijn? Misschien kun je dan wat meer hulp krijgen.
Tegelijkertijd is bij jou heel voelbaar dat je zelf onveilig bent opgegroeid. Het is niet toevallig dat jouw vaderschap zo moeilijk voor je is. Er zijn krachten aan het werk die (nu in ieder geval) buiten jouw invloedssfeer liggen. Heb jij zelf wel eens met hulp naar je verleden gekeken? Lees het boek Niemandskinderen maar eens, als je wil weten wat ik bedoel.

En dan even over die verbouwing: mijn reactie op ‘gezellig samendoen’ zou precies dezelfde zijn als die van jou. Om klussen samen met kinderen te kunnen doen moet je boven de materie staan. Ik heb bij klussen zoveel energie nodig om de koers vast te houden en uit te zoeken hoe ik het moet doen dat kinderen erbij betrekken geen optie is: ik word gek van hun en zij worden gek van mij. Ik relateer die chaos ook aan mijn ADD-diagnose.

Maar je wil het huis nu verkopen, zie ik. Dat lost het badkamer-probleem ook op natuurlijk .

Groet,
Jo Hanna

Geen verbolgen ex

Yentl, Ik ben niet de vrouw die jij vermoed maar een "vader" die zich daar nooit bewust van geweest is en die altijd heeft gedacht dat een omgangsregeling met vader er alleen was wanneer moeder dit toestond en vader dit wenste, eerlijk gezegd heb ik altijd een beetje bevreemd gekeken naar vaders die een omgangsregeling hadden of er een strijd over aangingen om die te krijgen.

Knurf, Bedankt voor je begrip ook al heb ik er praktisch inderdaad niets aan.

Jo Hanna, Ondertussen heb ik mij wel redelijk neergelegd bij de werkelijkheid uit het verleden maar de huidige werkelijkheid is dat ik tijd tekort kom en het gevoel heb op instorten te staan. Ik heb wel eens wat gesprekken gehad puur over mijzelf en mijn achtergrond, daar is toen naar voren gekomen dat ik niet geschikt ben als ouder en dat ik na bijna 40 jaar geleefd te hebben naar de wensen van anderen nu voor mijzelf mocht kiezen. Helaas is dit alleen nergens op papier gezet en de psychiater die dit gezegd heeft is niet meer werkzaam. Met de huidige "gezinshulpverlening" heb ik ook wel besproken dat ik op instorten sta en ik niet in staat ben de kinderen op te vangen naast mijn werkuren en de belasting om het huis te onderhouden/op te knappen. Zij hebben uitspraken en verslagen gemaakt over hulp voor het huis en dat ik mij ziek zou kunnen melden. De hulp voor het huis gaat er niet komen omdat ik teveel verdien, vrijwilligers kunnen alleen doordeweeks waarbij ik aanwezig moet zijn maar tegelijkertijd moet werken, zij helpen niet bij grote klussen en volgens hen was er niets aan de hand met de badkamer terwijl er tijdens het douchen water door het plafond kom. Ik heb mij ziekgemeld maar het verslag werd door de bedrijfsarts weggehoond, thuis zitten is ook helemaal niet goed voor mij en ik ben veel liever aan het werk. Natuurlijk zou ik een goede vader willen zijn maar dat ben ik niet en ik zou ook niet weten hoe ik dat kan leren of combineren met mijn andere verplichtingen.

Het huis verkopen lost meer op dan alleen de badkamer maar met mijn budget ga ik niets vinden met genoeg ruimte/slaapkamers en zeker niet in de buurt van mijn ex. Om een paar extra persoonlijke problemen op te lossen zal ik sowieso een eind bij mijn ex vandaan moeten zoeken.

Goede vader

'Natuurlijk zou ik een goede vader willen zijn maar dat ben ik niet en ik zou ook niet weten hoe ik dat kan leren of combineren met mijn andere verplichtingen.'

Misschien moet je eens beginnen met gewoon een vader te zijn. Dat lijkt op dit moment het hoogst haalbare. Je bent, biologisch gezien, gewoon vader en daar heb je je bij neer te leggen.

Knurf

Gewoon een vader zijn, hoe doe ik dat?

Ter verduidelijking:
- Ik ben 5 dagen per week min. 12 uur per dag van huis en regelmatig ook 1 of meer nachten niet thuis.
- Het huis vraagt een heleboel onderhoud, de nog niet opgeloste zaken uit de bouwkundige keuring van 10 jaar geleden kosten ca. € 30.000,-- wat ik niet heb en dus zelf zal moeten doen. De badkamer en keuken die ook uit elkaar valt zitten hier nog niet bij.
- Waarschijnlijk kan ik het huis dus wel verkopen maar dan geen huis terugkrijgen met voldoende ruimte en in de buurt van ex is helemaal onwaarschijnlijk waarbij de woonplaats en reistijd mij vreselijk tegenstaan.
- De laatste maanden heb ik mijn sociale leven en hobby's vrijwel volledig stilgelegd om voor de kinderen en toekomst te werken maar ik merk dat ik op deze manier ga instorten. Om dat te voorkomen moet ik verhuizen en meer tijd aan mijzelf besteden waardoor er naast mijn werk weinig overblijft. Voordat mensen weer vallen over deze verdeling, ik zal moeten werken en wil dit ook zodat er genoeg alimentatie naar ex en kinderen kan waardoor zij zonder te hoeven werken meer hebben dan menigeen die fulltime werkt.

Je bent het al, vader

'Gewoon een vader zijn, hoe doe ik dat?'

Dat doe je niet, dat ben je. Start met de aanhalingstekens weg te halen in je nick. En met gewoon accepteren dat er nou eenmaal 3 kinderen van jou op dze aardbol rondlopen. Stop met jezelf er steeds aan herinneren dat je eigenlijk geen kinderen wilde. Je kunt niet langer 'geen vader' meer zijn. Die tijd was voorbij op het moment dat de eerste werd geboren. Je kunt hooguit nog een slechte vader zijn, en dat is niet leuk.

'De laatste maanden heb ik mijn sociale leven en hobby's vrijwel volledig stilgelegd om voor de kinderen en toekomst te werken maar ik merk dat ik op deze manier ga instorten. '

Tja, welkom in de wereld van de alleenstaande ouder. Sociaal leven en hobby's liggen dan inderdaad stil. Maar het is tijdelijk! Je kinderen worden steeds ouder en zelfstandiger, dus zal er steeds meer ruimte komen voor jou. Daar zul je even op moeten wachten.

Stampvoeten helpt niet, je ogen sluiten en de boel ontkennen helpt niet. Je kinderen zijn er, en die verdwijnen niet. Roepen dat ze er niet zouden moeten zijn, voorkomt alleen maar dat je de situatie accepteert. Je kunt ze niet negeren en hopen dat ze stilletjes in rook opgaan. Feitelijk heb je geluk gehad dat je al die jaren hebt kunnen rondlopen zonder je verantwoordelijkheid te hoeven nemen.

Oftewel: grow up.

vrienden?

Heb je niet een paar vrienden die jou kunnen helpen met het doen van de klussen? Moet je die klussen doen voordat je het huis in de verkoop zet?
Voor het kopen van een nieuwe woning, je hoeft niet perse voor ieder kind een eigen kamer te regelen hé, het zou natuurlijk fijn zijn als dat lukt, maar wat niet gaat, dat gaat niet. Bij een vriend van mij hebben zijn tieners ook op één kamer in een stapelbed geslapen, Er paste niet veel meer in het kamertje, een stapelbed een een kleine kast, het is niet anders maar voldeed prima. Soms moet het dan maar zo.

alimentatie

'ik zal moeten werken en wil dit ook zodat er genoeg alimentatie naar ex en kinderen kan waardoor zij zonder te hoeven werken meer hebben dan menigeen die fulltime werkt.'

Is dit probleem, in overleg met de gezinsbegeleiders, niet anders op te lossen? Vrouw gaat (meer) werken? Helemaal thuis zitten is niks, maar zoveel uur werken dat je er niets meer bij kunt hebben is ook niet goed.

Hoe zijn de financiële afspraken tot stand gekomen? In overleg, na een onafhankelijke berekening? Gaat het alleen om kinderalimentatie?

Tsjor

compleet andere opties

In het begin schreef je dat vrouw en jongste kinderen graag co-ouderschap willen. Dat zou dan mogelijk de alimentatie kunnen vervangen. dan hoef je mindere te werken.

Andere optie: bij je vriendin gaan wonen?

Nog een andere optie: samen met je vriendin een andere woning zoeken?

Nog een andere optie: samen met je vriendin gaan wonen en co-ouderschap en minder werken?

Tsjor

Knurf

Ik heb nu wel geaccepteerd dat de kinderen er zijn en als ze om het weekend bij mij komen is het nu prima maar dan moet ik wel een geschikte woning hebben. Mijn verantwoordelijkheid was om voor het inkomen te zorgen en na mijn scheiding heb ik ervoor gezorgd dat dit inkomen steeg zodat ex en kinderen normaal rond kunnen komen. Mijn verantwoordelijkheid is ook te beseffen dat ik niet geschikt ben als vader en wanneer het mij niet lukt ze normaal te behandelen dit aan te geven en ze voor mij te beschermen, nu de belasting op mij toegenomen is gaat het slechter en is het voor de kinderen beter niet (te vaak) bij mij in de buurt te zijn.

Jasmijn, Ik heb geen vrienden die mij bij dit soort klussen kunnen helpen. Bijzonder dat ze geen eigen kamers nodig hebben, wij zijn verhuisd omdat ze in het vorige huis kamers moesten delen wat wel een probleem was voor de hulpverlening en mijn ex. Met mijn budget gaat het niet om eigen kamers maar of er überhaupt wel kamers voor ze zijn, de kans is groot dat ik hooguit 1 slaapkamer krijg.

Tsjor, De financiële verdeling is al ter sprake geweest en natuurlijk kan er een nieuwe berekening gemaakt worden als de kinderen hier vaker zijn maar doordat ik ongeveer 2x zoveel verdien als mijn ex gaat de berekening natuurlijk niet uitkomen. Het grootste probleem is dat thuiszitten, met of zonder kinderen, niet goed is voor mij en het huidige huis en locatie werken helemaal niet mee aan mijn welzijn. De alimentatie is volgens de regels berekend waarbij voor mijn draagkracht uitgegaan is van de kosten van de huidige woning die lager liggen dan iedere andere voor mij leefbare woning met meer dan 1 slaapkamer.

Mijn vriendin woont ca. 1000 km ver, zij kan niet naar hier komen maar ik wel naar daar. De verleiding is groot om daar naar toe te gaan en misschien is het wel de enige praktische mogelijkheid. Met de huidige belasting gaat de relatie met haar het ook niet overleven. Het lastige is dat het met de kinderen ook niet goed gaat bij mijn ex, jeugdzorg heeft ooit uithuisplaatsing genoemd maar het daadwerkelijk uitvoeren doen ze niet.

Het laatste

Uithuisplaatsing zou echt het laatste moeten zijn wat je wil! En lekkende badkamer en een gammele keuken is minder erg. Volg je het laatste onderzoek naar jeugdzorg en bescherming van kinderen? Denk niet dat het jouw kinderen niet zal overkomen!

Is er geen vriendin te vinden die dichterbij woont? Wil je niet teveel ballen in de lucht houden nu? Genoeg werken om ex probleemloos te laten leven, en de verre vriendin en je eigen sores? Zet het ook even uit in tijd: hoeveel jaren kosten de kinderen nog aan intensievere zorg?

Stel, je doet 50/50. Iedereen blij. Je vermindert de alimentatie met 50%. Met dat geld kun je dan ook een huishoudster laten komen, wellicht vaklui inschakelen om op een later tijdstip je badkamer te doen, of je hypotheek iets verhogen om badkamer en keuken te laten opknappen.

Heb je je ingeschreven voor een huurhuis? Gunstiger als je inkomen dan wat lager is.

En praat eens met iemand, (psycholoog) over de vraag waarom werk zo belangrijk voor je is. Ik denk dat je denkt dat dat de beste manier is om voor je gezin te zorgen. Maar op alle mogelijke manieren krijg je te horen, dat dat niet de beste manier is, dat kinderen iets anders vragen. Ook van jou. Ze hebben jou als vader nodig. Niet als modelvader, maar als aanwezige volwassene die hen laat zien wat het leven inhoudt. Inclusief alle stress.

Tsjor

Het mooiste

Je mag best weten dat ouderschap niet iets te maken heeft met mooi of leuk. Het is altijd weer wikken en wegen wat het beste is, keuzes maken uit dilemma's die je eigenlijk wil vermijden.
Maar soms, op een rustige zondagmorgen, als je even denkt aan je kinderen, kun je dan van elk kind iets opnoemen, waarom het zo bijzonder en goed is dat hij/zij op deze aardbol rondloopt; wat er zo speciaal is aan het kind; wat laat je glimlachen of maakt je blij als je dat ziet? Heel even dat moment vasthouden. Dan komen daarna de ergernissen, frustraties en irritaties wel weer.

Tsjor