Vakanties en 'oppassen'
hoi allen,
Wij zijn bezig met het ouderschapsplan opstellen. Ik ben benieuwd naar jullie meningen over de volgende 2 dingen:
1. Vakanties. Ik werk in het onderwijs, waardoor ik de schoolvakanties ook vrij heb. Mijn as ex gaat ervan uit dat ik de kinderen opvang in de vakanties, ik ben dan tenslotte vrij. Ik ben het daar zelf niet mee eens. Als er één ding was waar ik dacht een voordeel uit een scheiding te kunnen halen, is het wel dat ik in sommige vakanties echt even tijd voor mezelf heb en ook op vakantie kan zonder de kinderen. Mijn man kan buiten de schoolvakanties op vakantie, ik niet, dus ik ben daarin echt gebonden. Ik wil week op week af, soms betekent dat dat ik de kinderen heb in de vakantie, en soms niet. Daarnaast zal de zomervakantie gesplitst worden. Maar hij brengt het zo dat ik me schuldig voel hierover.
2. Oppas: mijn as ex heeft niet zo'n groot netwerk om zich heen. Ik daarentegen heb genoeg mensen om me heen waar ik een beroep op kan doen. Mijn ex heeft nogal wat werkafspraken buiten werktijd om. Dat ging natuurlijk altijd prima toen we samen waren. Hij verwacht dat we er op die manier straks ook nog voor elkaar zijn, dat hij de kinderen opvangt als ik iets heb, en andersom.
Ik heb daar ook een andere mening over: je zorgt eerst zelf voor oppas, en alleen in het uiterste geval of noodgeval, regel je je ex.
Tuurlijk vang ik mijn kinderen met liefde op, het zijn mijn kinderen. Maar ik heb straks ook echt afstand nodig als dit allemaal afgerond is. Dat lukt mij niet als we alsnog zo vaak een beroep op elkaar doen. We moeten ten slotte toch uiteindelijk apart van elkaar en loskomen van elkaar.
Hoe hebben jullie dat afgesproken, of hoe kijken jullie daar tegenaan?
Ben benieuwd naar jullie kijk hierop.
Hartelijk dank
Waar het om gaat is dat ex zelf verantwoordelijk is voor zijn dagen en vakanties. Jij kunt inspringen in geval van nood. Of naar tijdig overleg (bijvoorbeeld bij een bijzondere gelegenheid). Maar jullie zijn niet langer van elkaar afhankelijk. En hij zal dingen moeten afzeggen. Jij hebt je eigen planning met activiteiten. En daarin hoef je niet vooraf rekening te houden met hem. Op jouw vrije dagen plan je eigen dingen.
Afspraken op het laatste moment kan dus niet (of niet continu).
Op dagen dat jij vrij bent zijn de kinderen dus niet automatisch bij jou. Hou er ook rekening mee dat er wellicht ooit een nieuwe partner komt. En dat je tijd samen wilt. En ook als je die niet hebt of wilt heb jij een eigen leven.
Ik ken mensen die bijvoorbeeld meer zijn gaan werken. Of niet eens thuis zijn op hun kindvrije dagen.
" Waar het om gaat is dat ex zelf verantwoordelijk is voor zijn dagen en vakanties. Jij kunt inspringen in geval van nood. Of na tijdig overleg (bijvoorbeeld bij een bijzondere gelegenheid)"
Maar dat zou ik dus niet op voorhand al zeggen. Ik zou doen alsof je nooit beschikbaar bent op zijn dagen. Als er dan echt sprake is van een serieus noodgeval en hij met de hoed in de hand bij jou aanklopt kan je altijd nog zien of je hem tegemoet kan en wil komen, maar als hij op voorhand al weet dat hij op je kan rekenen in geval van nood, dan voorspel ik frequente noodgevallen.
Wat wij gedaan hebben; zomervakantie allebei 3 weken. Om en om vroeg / laat dan weet je jaren vooraf al waar je aan toe bent. Qua oppas vragen we juist beiden eerst de 'ex'. Mijn ex zou niet blij zijn als er een andere oppas komt terwijl zij misschien gewoon tijd heeft. Kan ex niet, dan blijft het mijn 'probleem', verantwoordelijkheid. In de praktijk betekent dat gewoon een nacht ruilen of extra, niet in de avond om 23.00 nog de kids halen. Flexibel zijn is het toverwoord bij co-ouders.
Temet schreef op 20-01-2025 om 10:59:
" Waar het om gaat is dat ex zelf verantwoordelijk is voor zijn dagen en vakanties. Jij kunt inspringen in geval van nood. Of na tijdig overleg (bijvoorbeeld bij een bijzondere gelegenheid)"
Maar dat zou ik dus niet op voorhand al zeggen. Ik zou doen alsof je nooit beschikbaar bent op zijn dagen. Als er dan echt sprake is van een serieus noodgeval en hij met de hoed in de hand bij jou aanklopt kan je altijd nog zien of je hem tegemoet kan en wil komen, maar als hij op voorhand al weet dat hij op je kan rekenen in geval van nood, dan voorspel ik frequente noodgevallen.
Tsja, ik blijf het zeggen hoor… met de hoed in de hand aankloppen bij een serieus noodgeval… hoe denk je dat dit voor de kinderen is? Er wordt met je geleurd, papa moet eerst iedereen afbellen om te horen of ze misschien ergens terecht kunnen en dan, bij de gratie Gods, kunnen ze schoorvoetend naar mama.
Nou, de boodschap dat je teveel bent als kind komt wel over hoor. Zelfs als moeder/ vader regelmatig zalvend zegt dat ze zóóó blij met je zijn… altijd maar afwachten of dat ook zo is, als mama/papa net even besloten had dat er iets leukers op de agenda stond. Of dat de zorg voor jou zo zwaar is dat je ouder daar echt even van moet herstellen.
Allemaal gevoelens waarvan sommige mensen duidelijk geen idee hebben hoezeer dat bij een kind naar binnen slaat.
Oog schreef op 20-01-2025 om 14:50:
[..]
Tsja, ik blijf het zeggen hoor… met de hoed in de hand aankloppen bij een serieus noodgeval… hoe denk je dat dit voor de kinderen is? Er wordt met je geleurd, papa moet eerst iedereen afbellen om te horen of ze misschien ergens terecht kunnen en dan, bij de gratie Gods, kunnen ze schoorvoetend naar mama.
Nou, de boodschap dat je teveel bent als kind komt wel over hoor. Zelfs als moeder/ vader regelmatig zalvend zegt dat ze zóóó blij met je zijn… altijd maar afwachten of dat ook zo is, als mama/papa net even besloten had dat er iets leukers op de agenda stond. Of dat de zorg voor jou zo zwaar is dat je ouder daar echt even van moet herstellen.
Allemaal gevoelens waarvan sommige mensen duidelijk geen idee hebben hoezeer dat bij een kind naar binnen slaat.
Weldenkende ouders houden dat regelwerk bij hun kinderen weg.
Jij hebt hoogstwaarschijnlijk geen ex die jou misbruikt om zijn slechte planning keer op keer te redden en die zijn eigen pleziertjes steevast belangijker vindt dan de kinderen waar hij verantwoordelijk voor is, zodat jij op het allerlaatste moment je plannen moet omgooien.
Nogmaals, flexibiliteit is zeker het doel, maar dat is alleen vol te houden als beiden hun verantwoordelijkheid nemen en de flexibiliteit van beide kanten komt.
Aan de andere kant is het risico enorm dat als moeder nu maar roept dat vader wel een beroep op haar kan doen als het nodig is, vader zijn verantwoordelijkheid niet pakt en moeder dus de komende jaren elke keer de gaten dicht mag lopen die vader laat vallen. Omdat vader met succes een beroep op haar schuldgevoel heeft gedaan.
Ik denk echt dat sommige ouders (meest moeders) soms actief in verzet moeten tegen pogingen om ze een schuldgevoel te bezorgen zodat ze een onevenredig groot deel van de zorgtaken op zich nemen. Tuurlijk, je moet goed voor je kinderen zorgen, tuurlijk, je moet niet alles op een goudschaaltje wegen, maar als dit soort ouders (meestal het soort zonder y-chromosoom) alles maar goed vindt omdat het anders zo zielig is voor de kinderen, zijn ze gewoon serieus de klos. Terwijl: als je begint met duidelijke grenzen, kan je altijd nog bijstellen als het voor de kinderen daadwerkelijk slecht blijkt (wat iets anders is dan lijkt) uit te pakken.
En dat kinderen af en toe naar een oppas moeten is niet het einde van de wereld hè? En als vader dan probeert om moeder alsnog de zwarte piet toe te spelen met een 'ja kindertjes, jullie kunnen niet bij mama terecht omdat zij niet voor jullie wil zorgen' dan kan je ook proberen tegengas te geven met 'ja sorry, mama had wat andere dingen te doen en daar had ze al afspraken voor gemaakt omdat jullie toch bij papa zouden zijn'
Oog schreef op 20-01-2025 om 14:50:
[..]
Tsja, ik blijf het zeggen hoor… met de hoed in de hand aankloppen bij een serieus noodgeval… hoe denk je dat dit voor de kinderen is? Er wordt met je geleurd, papa moet eerst iedereen afbellen om te horen of ze misschien ergens terecht kunnen en dan, bij de gratie Gods, kunnen ze schoorvoetend naar mama.
Nou, de boodschap dat je teveel bent als kind komt wel over hoor. Zelfs als moeder/ vader regelmatig zalvend zegt dat ze zóóó blij met je zijn… altijd maar afwachten of dat ook zo is, als mama/papa net even besloten had dat er iets leukers op de agenda stond. Of dat de zorg voor jou zo zwaar is dat je ouder daar echt even van moet herstellen.
Allemaal gevoelens waarvan sommige mensen duidelijk geen idee hebben hoezeer dat bij een kind naar binnen slaat.
Het is daarom belangrijk dat de ouder bij wie ze zijn, ervoor zorgt er ook daadwerkelijk te zijn voor de kinderen tijdens de afgesproken dagen/ weken. Dat is het duidelijkst voor iedereen.
Want laten we eerlijk zijn; echte noodgevallen komen niet zo heel veel voor. Het probleem is vaak dat de ene partij van veel dingen vindt dat het een "noodgeval" is waar de ander dan met een vanzelfsprekendheid voor moet opdraaien. En daar gaat het fout wat inderdaad niet fijn is voor de kinderen.
Je gaat de kinderen natuurlijk niet lastigvallen met de ‘noodgevallen’. Dat los je als ouder zelf op. Dus er is geen sprake van leuren met kinderen, ongewenst zijn etc.
Gingergirl schreef op 20-01-2025 om 16:00:
[..]
Het is daarom belangrijk dat de ouder bij wie ze zijn, ervoor zorgt er ook daadwerkelijk te zijn voor de kinderen tijdens de afgesproken dagen/ weken. Dat is het duidelijkst voor iedereen.
Want laten we eerlijk zijn; echte noodgevallen komen niet zo heel veel voor. Het probleem is vaak dat de ene partij van veel dingen vindt dat het een "noodgeval" is waar de ander dan met een vanzelfsprekendheid voor moet opdraaien. En daar gaat het fout wat inderdaad niet fijn is voor de kinderen.
Exact. Bij mijn ex was bv een uitnodiging van een collega om na het werk de kroeg in te gaan een noodgeval. Want "werk". Yeah right. Een spontaan etentje met zijn nieuwste vlam: idem dito, verzin een leugen (die natuurlijk meestal achteraf uitkwam) en mama rent wel weer. Eten en aandacht voor de kinderen? Welke kinderen?
Leuk joh, zo'n vader, en ik heb daardoor zó vaak mijn werk uit mijn handen moeten laten vallen om de kinderen van de bso te halen en eten voor ze te maken (waar ik niet op gerekend had, dus ook nog naar de supermarkt). En dat deed ik met liefde voor de kinderen, maar niet voor hem! In kinderloze weken werkte ik 45 u per week om de week daarna 35 u te kunnen werken en dus meer tijd voor de kinderen te hebben, daarom moest ik de dag daarna dan als beloning ook nóg langer werken. Omdat vader de kroeg in "moest" of op date "moest". Jippie... Daarom ben ik op een gegeven moment nee gaan zeggen als het me niet uitkwam. Dat had ik veel eerder moeten doen.
Daarom ben ik zo fel op gedeelde verantwoordelijkheid, eerst grenzen stellen en die handhaven, en als dat goed loopt pas flexibiliteit.
IMI-x2 schreef op 17-01-2025 om 14:02:
[..]
Het gaat erom dat de ex van Annieniem ook zijn verantwoordelijkheden oppakt en niet alle verantwoordelijkheid klakkeloos bij haar dumpt.
Oog schrijft in haar reactie duidelijk "als kind van gescheiden ouders". En jij gaat in reactie op Oog haar nog even vertellen waar het jou om gaat.
Dan heb je de hele post van Oog als kind van gescheiden ouders niet echt begrepen.
Er zou veel meer geluisterd moeten worden naar de ervaringsverhalen van kinderen.
De strekking in dit topic is ook " wij moeders zullen vaders wel even gaan vertellen welke plichten en verantwoordelijkheden hij heeft met "hij moet". Dit gaat dan helemaal niet over de kinderen maar een gevecht tussen de ouders.
Kijk eens hoeveel hartjes er bij welke post verdeeld worden.
Respect voor jouw post Oog!!!!!!!
Dankjewel Linn, je reactie doet me goed!
Nog even voor alle duidelijkheid: natuurlijk is het niet oké als een ouder zich aan alle afspraken onttrekt. En natuurlijk is het zwaar als de andere ouder dat moet oplossen. Maar mijn punt: bij dit soort ouders kún je dat helemaal niet aan de voorkant regelen of denken dat je dat wel bij de kinderen weg kunt houden.
Je poot stijfhouden omdat je ‘in je recht staat’ kan misschien rechtvaardig voelen voor jezelf, maar bij het KIND blijft vooral plakken: er wordt ruzie gemaakt over wie mij moet hebben. Mijn vader gaat liever werken/ feesten/ iets anders en mijn moeder is niet blij met mijn onverwachte komst.
Nogmaals: het staat los van of de andere ouder zich als een lamzak gedraagt. Maar het is een utopie om te veronderstellen dat je dit gesteggel zogenaamd buiten je kinderen kan houden. Dat kan niet. En de schade die het kind daardoor oploopt, gaat langer mee dan de hele omgangsregeling ooit zal duren. Kies maar wat je belangrijk vindt.
Mijn verhaal doet niets af aan jouw verhaal Oog, waar ik zeker begrip voor heb. Ouders moeten geen ruzie maken, zeker niet over de kinderen en al helemaal niet in het bijzijn van kinderen. Maar als 1 ouders het stelselmatig laat afweten (veel vaker die met y-chromosoom) wordt het gewoon loeizwaar voor de ander: je moet zowel altijd klaarstaan als het verdriet van je kinderen opvangen. En juist daarom is het zo belangrijk om van begin af aan in te zetten op een goede verdeling en afspraken nakomen, zodat de kinderen er zo min mogelijkonder te lijden hebben. Enne, grenzen stellen is wat anders dan ruzie maken he!
Annieniem vraagt in dit draadje hoe ze het beste kan omgaan met de verwachting van haar ex dat zij de kinderen in alle vakanties zal opvangen. Ik antwoord daarop: hij heeft ook zijn verantwoordelijkheden, stel je grenzen. Want Annieniem heeft nog vele jaren co-ouderschap voor de boeg.
Spannende en moeilijke periode waar je doorheen gaat Anniniem.
Zelf ben ik nu een jaar gescheiden, 8 maanden geleden is ex verhuisd.
Wij doen het zo:
onze dochter is van zondag ochtend tot dinsdag avond bij mijn ex. Dat loopt door in alle weken. Bij ons is het zo dat ex zo tm di vrij is, ik de overige dagen dus zo is dat ontstaan.
Aankomende zomervakantie is ze 2 weken bij ex, de overige weken loopt de gewone regeling door. Ik heb iets wat ik wil doen in de weken dat ze bij hem is, dat heb ik met hem overlegd en zo is deze verdeling gekomen. Als ik nog met haar weg wil in de overige weken dan overleggen we dat. Voor elke volgende zomervakantie bekijken we het in dec/jan opnieuw.
Mocht een van ons eens iets hebben of ziek zijn dan vragen we eerst de andere ouder, als die niet kan dan regelen we zelf iets anders.
Ik vind het niet meer dan logisch dat je duidelijke afspraken hierover maakt en dat je voor jezelf opkomt als de ander een loopje met je probeert te nemen. Ik was er wel bang voor van tevoren dat mijn ex zich niet stipt aan de afspraken zou houden maar tot nu toe wel. En ik denk ook dat het helpt dat nu blijkt dat we allebei wel in willen springen als de ander eens iets heeft, dan wil je denk ik toch net iets meer moeite doen dan wanneer jij de enige bent die steeds alle gaten mag opvullen.
Maar dat is iets wat je moet ervaren in de loop van de tijd. Misschien valt het uiteindelijk wel reuze mee en regelt je ex het prima allemaal. Maar ik kan me voorstellen als jouw ex uiteindelijk niet mee wil werken, waarom zou jij dat dan wel doen? Het zijn ook zijn kinderen.
Wat me brengt bij het volgende, naar aanleiding van een aantal reacties op het bericht van TO:
Wat is dat toch, dat wanneer een moeder haar grenzen aangeeft door te zeggen dat ze 2 weken alleen op vakantie wil, dat dat wordt gezien als het afwijzen van haar kinderen; maar als een man zijn grenzen aangeeft door te zeggen dat hij geen twee weken vrij wil nemen voor zijn kinderen in de zomervakantie, dat is dan geaccepteerd. Ik vind het nogal meten met 2 maten.
Ook het idee dat je het niet fijn zou mogen vinden als je kinderen er niet zijn 'want waarom heb je dan kinderen' vind ik stom. Ik hou zielsveel van mijn dochter en vind haar het meest interessante persoon dat ik ken, maar mijn hemel wat een zaligheid als die kleine kletskous er even niet is. Tegelijkertijd vind ik het heel moeilijk om haar niet hier te hebben omdat ze nu richting tiener gaat en enorm aan het veranderen is en dat gaat zo snel dat ik daar eigenlijk niks van wil missen, maar ik moet wel afscheid gaan nemen van het kleine meisje dat ze tot nu toe geweest is. En weer tegelijkertijd ben ik heel benieuwd naar wie ze gaat worden als puber en daarna als vrouw. Ik wil haar heel graag leren kennen. Dat kan allemaal naast elkaar.
Ik las eens een bericht van een vrouw die schreef over haar dochter: 'Ik hou van de vrouw die ze geworden is maar ik mis het kleine meisje dat ze was.' Ik kan me dat goed voorstellen.
Ik vind dat we als ouders wat meer respect mogen hebben naar elkaar. En misschien wat meer nieuwsgierigheid: hoe ervaar jij dat? hoe komt dat? hoe doe je dat en waarom? In plaats van meteen onze meningen erin te gooien als botte bijlen. We proberen toch allemaal het beste te doen wat in onze macht licht?