Vader spreekt maar met 1 kind af….
Hoi,
mijn kinderen zijn 16 en 18…relatie met hun vader is al altijd complex geweest vanaf het moment dat we uit elkaar zijn gegaan.Ze zijn deels opgegroeid bij mijn ex schoonmoeder…in het vonnis waren ze 3 dagen per week bij hun vader en 4 bij mij maar in werkelijkheid zaten ze dus altijd bij mijn schoonmoeder waar ik overigens een goeie band mee had en nog steeds..Nu ze ouder zijn moet het contact volgens mijn ex meer van onze kinderen uit komen.Mijn zoon gaat om de 2/3 maanden eens voor een paar uur maar mijn dochter is veel emotioneler en heeft het moeilijk met de gedachte dat de moeite nooit van haar vader komt en gaat niet.Wat ik heel erg begrijp,ze krijgt hier ook psychologische hulp voor want ze voelt haar verstoten.Nu is mijn ex gisteren iets gaan eten met mijn zoon maar heeft dus terug onze dochter niet meegevraagd.Een zoveelste klap in het gezicht van mijn dochter.En ik begrijp niet waarom,je kan het toch tenminste vragen of ze mee wil…??Mijn dochter is dit tewege gekomen via social media vermoed ik,…een foto ofzo.Ik weet niet goed wat ik haar moet adviseren…een gesprek aan gaan met hem zou een start zijn maar het ligt moeilijk,moest mijn ex dit voorstellen zou ze er misschien op in gaan maar ze wil het niet zelf voorstellen … Of hem zoveel mogelijk bannen op social media en uit haar leven … maar dan is de kans klein dat het ooit nog goed komt natuurlijk..
Natje1812 schreef op 19-06-2022 om 14:28:
Zelf mogen bepalen wanneer ze komen of niet tot daar….maar mijn dochter wist niet van het etentje en mijn zoon werd wel uitgenodigd…Hij kon haar op zijn minst informeren dan kan ze zelf beslissen.Als ze niet van het etentje weet geeft hij haar de kans niet eens om zelf te beslissen…
Ja maar heeft zij zelf niet al de keus gemaakt door niet meer langs te komen?
Natje1812 schreef op 19-06-2022 om 14:28:
Zelf mogen bepalen wanneer ze komen of niet tot daar….maar mijn dochter wist niet van het etentje en mijn zoon werd wel uitgenodigd…Hij kon haar op zijn minst informeren dan kan ze zelf beslissen.Als ze niet van het etentje weet geeft hij haar de kans niet eens om zelf te beslissen…
Het zit ‘m in de interactie tussen vader en dochter. Vader verwacht dat het initiatief van dochter komt. Dochter verwacht dat het initiatief van vader komt. Daar kun je van alles van vinden en je er hevig mee bemoeien maar zoals ik het zie, heeft je dochter zich vooral vragen te stellen als: Wil ik net zo koppig zijn als mijn vader? En: Waar heb ik meer plezier/last van: Breken, contact houden op mijn eigen voorwaarden, intensief het gesprek aangaan of boos aandringen/volhouden dat hij als vader het initiatief hoort te nemen?
Ook daar kun je van alles van vinden en je kunt best met haar bespreken hoe dat voor haar is als dat is wat jullie doen. Maar het heeft geen zin om er met heel veel oordelen in te gaan zitten over wat hij ‘zou moeten doen’ want dat is betekenisloos. Hij doet wat hij doet en in die werkelijkheid heeft je dochter te bepalen of ze een relatie met hem wil en zo ja, hoe ze zich dan wil opstellen. Voor haar eigen welzijn. Wat hij ‘eigenlijk zou moeten doen’ heeft geen betekenis want hij doet het nou eenmaal niet.
Als de vader een niet al te groot ego heeft, zou de dochter ook kunnen zeggen tegen haar pa: "Ik heb het nodig dat jij het initiatief neemt om me uit te nodigen, anders voel ik me niet gezien." Als hij het dan de volgende keer nog niet doet, terwijl hij weet dat ze het graag wil, kan ze daaruit conclusies trekken. Als hij haar wel vraagt en ze gaat niet, zal HIJ daaruit ook conclusies trekken. Mogelijk geeft hij in een gesprek ook aan wat hij nodig heeft van haar. Bijvoorbeeld dat ze ook eens ingaat op uitnodigingen, of dat ze hem af en toe appt (omdat hij zich misschien geen deel voelt van haar leven). Duidelijk zijn over wat je nodig hebt, dus, van alle kanten. En gaat de andere kant er niet op in, dan heb je in ieder geval gezegd hoe je je voelt. Dat is niet alleen goed richting je pa, als je dat kunt is het een waardevolle vaardigheid in je hele leven.
In je openingspost zeg je dat het op deze manier natuurlijk nooit goedkomt. Als ik naar mijn eigen dochter kijk, is 'goedkomen' ook niet het juiste woord. Het gaat er meer om of je dochter en haar vader op een vreedzame manier naast elkaar kunnen bestaan en elkaar zo nu en dan eens zonder teveel wrok en aannames kunnen zien. Dit wordt waarschijnlijk nooit een warme vader-dochter band. Als je dochter zich dat realiseert, kan ze haar verwachtingen misschien ook wat loslaten. Zij heeft in haar hoofd hoe de band met haar vader hoort te zijn. Dat is ie niet en dat wordt ie niet. Er kan wel iets anders voor in de plaats komen. Maar om dat te bereiken moet ze dus duidelijk zijn wat zij wil.
Zij had hem vorige week een bericht gestuurd ‘gelukkige Vaderdag’ hij kon toen geantwoord hebben ‘dank u we gaan volgende week samen iets eten ga je mee?’
Ik frustreer me er enorm in dat hij geen enkele moeite doet voor haar…Maar idd zij zal een beslissing moeten nemen hoe zij het contact wil in de toekomst…Maar je zou toch denken als je dochter die deur op een kier laat dat je er als vader toch zou op in gaan.
Natje1812 schreef op 19-06-2022 om 19:39:
Zij had hem vorige week een bericht gestuurd ‘gelukkige Vaderdag’ hij kon toen geantwoord hebben ‘dank u we gaan volgende week samen iets eten ga je mee?’
Ik frustreer me er enorm in dat hij geen enkele moeite doet voor haar…Maar idd zij zal een beslissing moeten nemen hoe zij het contact wil in de toekomst…Maar je zou toch denken als je dochter die deur op een kier laat dat je er als vader toch zou op in gaan.
Natje, je blijft hangen in wat hij ‘zou moeten doen’ en wat ‘normaal’ is.
Het is duidelijk dat hij dat niet normaal vindt en in elk geval niet doet.
Beter dat je hem ziet voor wie hij is en hem accepteert zoals hij is, zodat jij je frustratie wat kwijt raakt. Dat zal je mogelijk ook helpen in je communicatie met je dochter over haar vader.
Ook voor haar geldt: willen dat hij doet wat zij wil, is nogal zinloos en kost energie en frustratie, want hij doet het niet. Beter accepteren hoe hij is er daar zo goed mogelijk mee omgaan.
Een gesprek met haar vader over haar gevoelens en behoeften kan helpen, maar handig als ze er rekening mee houdt dat dat niet helpt, omdat hij star vasthoudt in wat hij vindt. Dan zal zij toch minder star moeten doen als ze nog contact met hem wil.
hmmm ja ik ben tamelijk gefrustreerd in momenten in deze situatie…mijn dochter is hierdoor redelijk onzeker en ik wil niet dat dit haar leven bepaald omdat zelf een onzekere persoon ben geworden mede door hem … het wordt idd tijd dat ik dit loslaat.