Vader spreekt maar met 1 kind af….

Het is het best als ze leert zelf de regie te nemen. Nu zit ze te wachten tot pa ‘van haar gaat houden’ terwijl die kennelijk op zijn heel eigen manier denkt en niet van plan lijkt daar verandering in te brengen. Misschien is de voor dochter bittere werkelijkheid wel dat hij niet in staat is van haar te houden op de manier die haar voor ogen staat? Want zoals jij het beschrijft, lijkt het erop dat die man in een eigen wereld leeft, met zijn eigen regels en het is maar de vraag hoeveel zijn gedrag te maken heeft met of en hoeveel hij van haar houdt. Hij is hoe dan ook uit verbinding. Ik denk dat het goed zou zijn als ze zich realiseerde dat ze nou eenmaal een wat ‘eigenaardige’ vader heeft, dat dat misschien pijnlijke dingen met zich meebrengt maar dat het evengoed niet te veranderen is. En dat ze zelf mag bepalen in hoeverre ze contact met hem wil en op welke voorwaarden. Daarvoor moet ze natuurlijk het ideaalbeeld van een vader loslaten, dat is moeilijk genoeg. Maar er zit misschien niet echt wat anders op. 

Of het zin heeft om met hem te praten, weet ik niet. Is hij in staat tot empathie? Kan hij haar begrijpen? Of gaat hij alleen rechtlijnig uit van zijn eigen ideeën? Als dat laatste het geval is zou ik niet zomaar een gesprek adviseren. Dat loopt dan ook weer op een teleurstelling uit. Ze kan beter accepteren dat ze deze vader heeft en op haar eigen voorwaarden gaan handelen, ipv erop te wachten tot hij haar verwachtingen gaat inlossen. De kans dat dat gaat gebeuren, is over het algemeen niet zo groot.

Hoe is haar contact met haar oma, jouw schoonmoeder? Kan die haar eventueel helpen haar vader helder te zien. Die heeft waarschijnlijk ook veel verwachtingen moeten loslaten terwijl ze wel van hem is blijven houden. Zij is misschien een lotgenoot van dochter?

op zich, dat een ouder kinderen van 16 en  18 zelf laat bepalen of ze naar hem/haar komen lijkt mij niet verkeerd. 
Dat de oma op de kinderen paste in zijn tijd, nou ja, als werkende ouder zoek je naar mogelijkheden. Dat kan de kinderopvang zijn, het kunnen ook je ouders of een buurvrouw zijn. Ik denk dat het belangrijk is hoe jij als moeder daarmee omgegaan bent. Heb je zoiets uit kunnen leggen of heb je er negatief over gesproken, zoals je hier doet?
Het gevoel van je dochter dat ze verstoten wordt is een nogal sterke emotionele reactie: ze heeft zelf aangegeven geen contact te zoeken, je kunt dus ook zeggen dat vader dat respecteert.
Ik denk dat het goed is als ze zelf het gesprek met vader een keer hierover aangaat. Als zij de 16-jarige is zou ik haar adviseren nog een paar jaar te wachten tot ze emotioneel gezien wat rijper is. Haar naar de osycholoog sturen helpt niet evht, geeft geen zelfvertrouwen, alleen maar denken dat er een orobleem is. Ik zou zelf wat meer sturen door haar ook andere kanten van het verhaal te laten zien, zodat ze haar eigen emotionele teacties kan relativeren. 
Tsjor

Het lijkt alsof je de manier van omgaan van je dochter meer steunt dan van je zoon. Sluit wellicht ook beter aan bij je eigen boosheid over je ex. Maar het helpt haar niet, ondanks psycholoog. Sterker nog, ze wil zoon hierin meenemen. Zou handiger zijn als zij iets van zoon zou leren.

Tsjor

tsjor schreef op 18-06-2022 om 11:02:

Het lijkt alsof je de manier van omgaan van je dochter meer steunt dan van je zoon. Sluit wellicht ook beter aan bij je eigen boosheid over je ex. Maar het helpt haar niet, ondanks psycholoog. Sterker nog, ze wil zoon hierin meenemen. Zou handiger zijn als zij iets van zoon zou leren.

Tsjor

Dat is toch vanzelf als er geen sprake is van een probleem bij zoon maar wel bij dochter? Ik begrijp niet waarom je stokpaard van stal moet in deze situatie, waarbij moeder met haar kinderen te maken heeft en over haar ex slechts info deelt om dat uit te leggen.

Natje1812 schreef op 18-06-2022 om 13:25:

mijn dochter wist er niet van…op welke manier kan ze dan reageren…Ze had een foto gezien op instagram van haar stiefzus (expres?) op instagram…

Waarom zou ze (nu) moeten ‘reageren’? Ik denk dat altijd bij dit soort dingen sowieso altijd verstandig is de emoties te laten zakken voordat je ermee naarbuiten gaat. Dit lijkt me geen vader die haar emoties gracieus gaat incasseren en haar dan helpt de situatie in goede banen te leiden. Ze moet dus voor zichzelf zorgen. Je kwetsbaar opstellen ten opzichte van iemand die ‘heel ergens anders is’ is zelfkwelling. Ik zou zeggen: doe in eerste instantie helemaal niks, voel het verdriet maar ga er niet allemaal extra verhalen bij vertellen, zoek afleiding als je het verdriet en de boosheid zat bent en bespreek het de volgende keer bij de psycholoog. Vader neemt nu, juist door zijn afwezigheid, een heel grote plaats in in het leven van dochter. Ze zal mogen leren hem precies dat veel kleinere plekje te geven waar zij ruimte voor heeft. Maar dat gaat niet snel. 

Natje1812 schreef op 18-06-2022 om 15:28:

ik vind het moeilijk om niet te reageren omdat ze het heel
Moeilijk heeft met de situatie…en ok hij verdient de aandacht niet en ze zou hem beter een kleiner plaatsje geven…maar zij houdt de deur open,zij heeft vorige week pas een berichtje gestuurd voor Vaderdag…en enkele dagen later doet hij dan dit.Het is moeilijk te begrijpen dat hij met 4 van zijn kinderen op restaurant gaat en 1 niet uitnodigt …

Er loopt hier iets door elkaar. Jij vindt het moeilijk om niet te reageren. Op wie zou jij dan (niet) moeten reageren? Je kunt je dochter natuurlijk een welgemeende, innige knuffel geven en beamen dat het heel verdrietig is dat het contact met haar vader zo stroef verloopt. Ik zou er zelfs niet voor terugdeinzen om haar de erkenning te geven dat vader dit niet handig heeft gedaan en dat relaties onderhouden niet zijn grootste talent is. Dat mag je uit de voorgeschiedenis toch wel concluderen, lijkt me. Tegelijkertijd zijn mensen meer dan hun grootste tekortkomingen. We hebben allemaal kwaliteiten en tekortkomingen en relaties werken beter als we niet teveel druk zetten op elkaars tekortkomingen. Zeker in de relatie kind-ouder is dat soms moeilijk en kan dat ook oneerlijk voelen en toch is het voor jezelf als kind beter om verwachtingen waar ouders toch niet aan kunnen voldoen los te laten. Het is dan aan het kind om te beoordelen of wat er overblijft de moeite waard kan zijn om er energie in te stoppen. 

Je dochter moet dit voor zichzelf uitvinden. Het enige wat jij kan doen is bevestigen dat zij de moeite waard is en laten zien dat zijn vreemde gedrag niet persoonlijk naar haar toe is gericht maar dat dit is hoe hij omgaat met relaties, zonder daar al te veel afkeuring bij te ventileren. 

Je dochter kan best (een keer) ‘reageren’ bijvoorbeeld door met hem te praten. Maar in de regel is impulsief je boosheid laten blijken en leeglopen niet de beste manier. Ook niet voor jezelf. Beter eerst voor je eigen emoties zorgen en dan pas (al dan niet) contact zoeken.

Ik vind het advies van dymo erg waardevol. Laat je dochter vanuit haarzelf communiceren waar zij behoefte aan heeft. Bijvoorbeeld; ik zag op insta dat jij en broer uit eten zijn geweest. Jammer dat jullie mij niet hebben uitgenodigd, een volgende keer zou ik graag aanschuiven. Of; ik zou binnenkort graag langskomen voor je verjaardag/vaderdag/zomaar. Heb je datum x tijd?

Max88: 'Dat is toch vanzelf als er geen sprake is van een probleem bij zoon maar wel bij dochter?' Zoon had hetzelfde probleem als dochter (vader zegt dat hij zelf moet bepalen wanneer hij komt) maar heeft het anders opgelost: hij is gegaan wanneer hij dat wilde. Dochter is niet gegaan omdat ze een andere eis had: vader moet eerst laten zien dat hij iets voor haar wil doen. Het is vervelend en naar als het resultaat dan is dat vader haar niet uitnodigt voor een etentje, maar daar zit wel een zekere logica achter.
Het beste is dat dochter gaat praten met haar vader. Zij moet zelf haar weg hierin vinden.

Tsjor

Ben het eens dat dochter dit ( met of zonder hulp) zelf met vader moet regelen, maar kan me best de zorg van moeder voorstellen. Wat ik bedoel is dat als zoon een oplossing heeft gevonden die voor hem werkend is en dochter niet, dat het logisch is dat dochter wat extra steun of begrip krijgt en dat dat verder losstaat van gevoelens die moeder wel of niet zou hebben. De zoon is immers tevreden met zijn oplossing, dus daar is geen hulpvraag voor.

Kan het niet zo zijn dat vader zich meer betrokken voelt bij zoon omdat zoon ook tijd in hem investeerd? 
Vader kan misschien wel denken dat dochter helemaal niet meer wil, terwijl dochter inderdaad niet wil maar wel gevraagd wil worden. Dus hebben ze beide een afwachtende houding, waarin beide zich misschien wel afgewezen voelen.