Urgentie
ik zit in een vreemde situatie. 20 jaar ben ik samen met mijn vriend. Ik wil al lang uit elkaar gaan. Maar hij wil dat niet. Ik heb het al vaak besproken. Maar hij zegt dat hij niet uit elkaar wil gaan en dat hij ook niet weg gaat. Hij wil er niks over horen.
We zijn niet getrouwd en wonen in een huurwoning. Ik wil gaan kijken of ik in aanmerking kom voor urgentie. (Ik heb geen ouders meer waar ik bij terecht zou kunnen. En ook niet iemand anders waar ik met mijn kind zou kunnen blijven). Ik zie dat je bij urgentie met bewijzen moet komen. Maar wat voor bewijzen zouden dat dan zijn? Want volgens m'n vriend zijn we samen. Wie heeft er tips voor me? Ik weet niet wat ik het beste kan doen
Ja vond bij mijn ouders zitten ook niet leuk of een oplossing
En in een opvanghuis of twee ook slecht. (Daar zaten mensen soms al twee jaar!) En voordringen ook al zo slecht. Overal enorm veel tijd aan besteden om maar een stap te maken, ging allemaal van tijd af die de kinderen je nodig hebben. Ook niet best. Een advocaat of mediator nodig hebben, ook jammer.
Van te voren nadenken zouden sommige mensen zeggen.
Ik ken ook mensen/familie die aflossingsvrije hypotheken op een huis kopen, riant leefden en altijd het hoogste woord hebben. Dat is nu wel minder. Zou die wel goed hebben nagedacht van te voren?
Je partner kan ook overlijden of andere nare dingen die gebeuren. Als je zo jong al moet bedenken wat er allemaal mis kan gaan, ga je geen risico meer aan zonder twintig verzekeringen.
Mijn ex zit ook alleen in een huis voor een gezin van vijf, had het nooit gekregen zonder mijn krabbel en komt heel ver met een hoop zwartmakerij op anderen en zielig doen. En toch neemt een stel vooraanstaand geleerde personen dat serieus.
De vraag met wat je wel als bewijsstuk voor urgentie kan meenemen zijn alles wat bewijst dat het zo niet langer kan.
En inderdaad in een opvang kan je vaak met de juiste hulp sneller geholpen worden. Het kan ook eerder, als je de juiste wegen bewandeld.
Gelukkig heeft zij die woonduur nu en kan ex blijven waar hij zit. Want mensen die niks willen zijn als dooie paarden niet te verplaatsen. En als je ze aanvalt op waar ze zitten en niks doen kun je hoop tegengas verwachten die jou verder van huis brengt.
Heb vertrouwen in je eigen kunnen, Lisa. Beter gelukkig en vertrouwen op jezelf weer overnieuw beginnen. Dan heel diep getreurd blijven waar het niet goed is.
Wens jou heel veel succes!
Lisa80 schreef op 24-09-2022 om 14:03:
[..]
Dat laatste is ook vreemd he. Ik heb zelf altijd gehuurd. Een huurhuis is nu zo langzamerhand inderdaad duurder per maand dan wat een koophuis zou zijn.
Nou dat hangt er weer van af, schoonzus heeft een koophuis loopt nu al 10 jaar te pronken met dat ze maar 500 per maand klaar is met haar woonlasten. Inmiddels heeft ze voor 15.000 euro haar keuken verbouwd, haar huis is al 4 keer geschilderd en haar badkamer voor 5.000 vervangen.
1968 schreef op 24-09-2022 om 14:19:
Ik denk dat er sowieso geen 'niet krom' bestaat. In mijn straat (90% huurhuizen) wonen meerdere alleenstaanden, in een eensgezinswoning dus. Mijn overbuurvrouw is 68 en haar man is overleden, kinderen zijn het huis uit. Ze kan niet kleiner gaan wonen om ruimte te maken voor een ander gezin, want;
1) er zijn geen kleinere woningen/appartementen hier in de buurt
2) áls dat wel zo zou zijn, dan is ze duurder uit dan dat ze blijft zitten waar ze zit.
Als mijn kinderen de deur uit zijn, zit ik ook in zo’n situatie. De kleine woningen rond 60m2 die nu vrijkomen voor alleenstaanden, zijn ongeveer even duur als onze eensgezinswoning, die vijf jaar geleden helemaal gerenoveerd is naar NOM. En ik woon ook nog eens op een geweldige plek in het dorp waar ik mijn buren ken. Daar komt bij: ik vond mijn laatste verhuizing echt loodzwaar, dat geploeter in je eentje 🙁. Ik ga hier echt niet zomaar weg. En al helemaal niet als ik er ook nog geld op moet toeleggen. Ik heb wel eens gedacht om tzt de zolder te verhuren, als dat zou mogen van de wbv. Is er toch nog iemand geholpen.
Mija schreef op 24-09-2022 om 14:12:
[..]
Je neemt van alles aan over Lisa’s situatie. Het kromme is dat je enerzijds geacht wordt co-ouderschap aan te gaan met je ex terwijl dat in de praktijk onmogelijk is omdat je geen huis kunt vinden in de directe omgeving van de andere ouder. Omdat je om wat voor reden dan ook niet in je eentje kunt kopen of je geen huurhuis kunt vinden. Je kunt zeggen: Had je maar …. maar wat heeft dat voor zin? Achteraf kijk je een koe in de €&@#. Ze is ook niet de enige met dit probleem dus het is erg makkelijk om het als gevolg van een slechte individuele keuze af te doen. Iets is er niet goed gegaan op de woningmarkt, zoveel is duidelijk. Als een individu jaren geleden had geweten dat dit zo zou lopen, had ze misschien, als dat mogelijk was, iets anders gedaan. Maar, ook de overheid heeft kennelijk niet voorzien dat de problemen zo groot zouden worden en stopt al tientallen jaren de kop in het zand. Had je dan als individuele burger moeten snappen welke kant dit zou opgaan? Volgens mij werkt dat zo niet. Dit soort macro-ontwikkelingen onttrekken zich meestal aan onze waarneming.
Logisch, wat mij steekt is dat zovelen die gaan scheiden dan alles maar krom vinden en vinden dat ze recht hebben op een huis met urgentie vanwege de kinderen. Wat dan met mijn kinderen die het huis uit willen?
De woningbouw had de mazzerati man in dienst. Daar zijn wat pegels door verdwenen, en nu wordt een hoop verkocht om dan weer bij te bouwen.
De overheid had sywert als man in de mondkapjesdeal. Liep niet helemaal lekker af.
En mensen die zelf foute dealtjes maken kunnen op de wachtlijst voor schuldsanering. En lopen de kans met foute budgetbeheer/advocaten nog verder van huis te zijn. Niemand die ze pakt. En begin je een zaak, er zijn te weinig politie en officieren rechters etc.
Thomass schreef op 24-09-2022 om 18:59:
[..]
Logisch, wat mij steekt is dat zovelen die gaan scheiden dan alles maar krom vinden en vinden dat ze recht hebben op een huis met urgentie vanwege de kinderen. Wat dan met mijn kinderen die het huis uit willen?
Ik begrijp dat wel, alleen met een scheiding zal er toch 1 een ander huis moeten anders sta je op straat. De kinderen hebben een dak boven hun hoofd, dus, hoe gewenst ook, dat is minder een halszaak dan de optie hebben onder een brug te slapen (met je kinderen).
Natuurlijk willen je kinderen ook verder, datzelfde gevoel kun je hebben bij alle immigranten/vluchtelingen. Recht ergens op hebben of denken dat je situatie urgent is, is niet juist. Er zijn te weinig huizen, er is te weinig ruimte, geld wordt aan andere zaken uitgegeven; er is gewoon een enorm probleem op de woningmarkt.
Hier gaan flats tegen de vlakte met ik weet niet hoeveel woningen, waarvoor er amper de helft laagbouw terugkomt, waarna de flatbewoners eerst mogen kiezen of ze daar willen en kunnen zitten en je als starter dus weer nergens tussenkomt. En de vernieuwde wijk dankzij dezelfde bewoners wederom verpaupert. En dat is pas echt krom.
Max88 schreef op 24-09-2022 om 19:39:
[..]
Ik begrijp dat wel, alleen met een scheiding zal er toch 1 een ander huis moeten anders sta je op straat. De kinderen hebben een dak boven hun hoofd, dus, hoe gewenst ook, dat is minder een halszaak dan de optie hebben onder een brug te slapen (met je kinderen).
Maar mensen die willen scheiden hebben ook een dak boven hun hoofd. En tenzij beide echtelieden elkaar compleet de tent uit vechten kan ook van mensen die willen scheiden best worden gevraagd dat ze het met elkaar uitzingen hoewel ze eigenlijk liever niet onder één dak zouden willen wonen. Een vriendin van me heeft nu een eigen kamer ingericht in hun gezamenlijk huis waar zij zich terugtrekt als de kinderen in bed liggen. Hij zit vaak op zijn werkkamer zodat ze elkaar zo min mogelijk tegenkomen. Is dat ideaal? Nee, absoluut niet. Is het reden tot voorrang op een ander, die ook graag een woning wil zodat hij niet op zijn dertigste nog steeds bij papa en mama hoeft te wonen?
Nee. Wat mij betreft niet.
AlisonH schreef op 24-09-2022 om 19:50:
[..]
Maar mensen die willen scheiden hebben ook een dak boven hun hoofd. En tenzij beide echtelieden elkaar compleet de tent uit vechten kan ook van mensen die willen scheiden best worden gevraagd dat ze het met elkaar uitzingen hoewel ze eigenlijk liever niet onder één dak zouden willen wonen. Een vriendin van me heeft nu een eigen kamer ingericht in hun gezamenlijk huis waar zij zich terugtrekt als de kinderen in bed liggen. Hij zit vaak op zijn werkkamer zodat ze elkaar zo min mogelijk tegenkomen. Is dat ideaal? Nee, absoluut niet. Is het reden tot voorrang op een ander, die ook graag een woning wil zodat hij niet op zijn dertigste nog steeds bij papa en mama hoeft te wonen?
Nee. Wat mij betreft niet.
Ik heb het niet over recht op voorrang toch? Ik zeg alleen hoe het gaat en dat ik begrijp dat er altijd een groep achtergesteld wordt en dat dat door de huidige situatie echt krom is.
Ik heb zodra ik wist dat mijn huwelijk niets meer zou worden jezelf ingeschreven (6 jaar voor de scheiding). Mijn kinderen zijn ingeschreven zodra dat mocht, net als ieder ander.
Daarna gespaard. 5 Maanden na de scheiding kreeg ik pas een klein appartement, waar ik nog eens 2 maanden later in kon. Mij hoor je daar niet over, maar ik had liever mijn kinderen wat langer thuisgehad dan die #€&%scheiding te hebben gehad en zolang moeten blijven.
Mijn kinderen waren gingen ook pas na de opleidingen het huis uit, dus ook laat ( 2 studies). De kinderen bleven bij partner, dus het was ook niet zo dat ik in m'n uppie een grote woning in beslag nam.
Max88 schreef op 24-09-2022 om 19:39:
[..]
Ik begrijp dat wel, alleen met een scheiding zal er toch 1 een ander huis moeten anders sta je op straat. De kinderen hebben een dak boven hun hoofd, dus, hoe gewenst ook, dat is minder een halszaak dan de optie hebben onder een brug te slapen (met je kinderen).
Natuurlijk willen je kinderen ook verder, datzelfde gevoel kun je hebben bij alle immigranten/vluchtelingen. Recht ergens op hebben of denken dat je situatie urgent is, is niet juist. Er zijn te weinig huizen, er is te weinig ruimte, geld wordt aan andere zaken uitgegeven; er is gewoon een enorm probleem op de woningmarkt.
Hier gaan flats tegen de vlakte met ik weet niet hoeveel woningen, waarvoor er amper de helft laagbouw terugkomt, waarna de flatbewoners eerst mogen kiezen of ze daar willen en kunnen zitten en je als starter dus weer nergens tussenkomt. En de vernieuwde wijk dankzij dezelfde bewoners wederom verpaupert. En dat is pas echt krom.
Als je echt wil scheiden en het beste voor je kinderen en je kunt geen tweede huis krujgen dan huur je een kamer en ga je birdnesten. In het grote huis heeft elke ouder zijn eigen kleine slaapkamer en dan elke week wisselen.
Max88 schreef op 24-09-2022 om 20:04:
[..]
Ik heb het niet over recht op voorrang toch? Ik zeg alleen hoe het gaat en dat ik begrijp dat er altijd een groep achtergesteld wordt en dat dat door de huidige situatie echt krom is.
Ik heb zodra ik wist dat mijn huwelijk niets meer zou worden jezelf ingeschreven (6 jaar voor de scheiding). Mijn kinderen zijn ingeschreven zodra dat mocht, net als ieder ander.
Daarna gespaard. 5 Maanden na de scheiding kreeg ik pas een klein appartement, waar ik nog eens 2 maanden later in kon. Mij hoor je daar niet over, maar ik had liever mijn kinderen wat langer thuisgehad dan die #€&%scheiding te hebben gehad en zolang moeten blijven.
Mijn kinderen waren gingen ook pas na de opleidingen het huis uit, dus ook laat ( 2 studies). De kinderen bleven bij partner, dus het was ook niet zo dat ik in m'n uppie een grote woning in beslag nam.
Het ging hier wel degelijk over al dan niet recht op urgentie. De eigen situatie voelt altijd als urgent. Daarom moeten daar richtlijnen voor zijn. Dat jij je kinderen graag wat langer thuis had gehad doet niets af aan het feit dat jonge mensen niet aan een zelfstandig leven kunnen beginnen vanwege woningnood. Mijn kinderen zitten mij ook niks in de weg, maar ik gun ze wel dat ze niet tot hun 30e hoeven te wachten voor ze een keer helemaal zelfstandig kunnen worden.
Thomass schreef op 24-09-2022 om 20:05:
[..]
Als je echt wil scheiden en het beste voor je kinderen en je kunt geen tweede huis krujgen dan huur je een kamer en ga je birdnesten. In het grote huis heeft elke ouder zijn eigen kleine slaapkamer en dan elke week wisselen.
Er was geen kamer over, mijn kinderen waren 20+, totaal andere situatie, maar volgens mij gaf ik je gelijk vwb urgentie en krom hoor.
Max88 schreef op 24-09-2022 om 20:52:
[..]
Er was geen kamer over, mijn kinderen waren 20+, totaal andere situatie, maar volgens mij gaf ik je gelijk vwb urgentie en krom hoor.
Sorry ik bedoelde het in het algemeen niet specifiek jouw situatie.
AlisonH schreef op 24-09-2022 om 20:13:
[..]
Het ging hier wel degelijk over al dan niet recht op urgentie. De eigen situatie voelt altijd als urgent. Daarom moeten daar richtlijnen voor zijn. Dat jij je kinderen graag wat langer thuis had gehad doet niets af aan het feit dat jonge mensen niet aan een zelfstandig leven kunnen beginnen vanwege woningnood. Mijn kinderen zitten mij ook niks in de weg, maar ik gun ze wel dat ze niet tot hun 30e hoeven te wachten voor ze een keer helemaal zelfstandig kunnen worden.
Hier in dit topic ja, dat heb ik toch ook gezegd, dat dat geen reden voor urgentie was?? Wel goed lezen hoor, wat je zegt zeg ik nl. ook. Ik had zelf helemaal geen urgentie en zoals je kon lezen heb ik ongeveer 7 jaar geen huis bezet gehouden ondanks dat mijn huwelijk over was. Mijn kinderen waren ook bijna 30, duurt hier ook lang, de ene huurt, de ander kon net op tijd kopen met partner. Soms moet je wachten en ja dat kan vervelend uitpakken, ik weet er alles van, mijn kinderen ook.
40 minuten met de auto is op zich een bereisbare afstand voor normale omgang, maar week om week is wel lastiger omdat het dan toch behoorlijk ver is van school, vriendinnen, clubjes, etc.
Ik hoop voor jou dat het je lukt om een andere woning te vinden Lisa. En dan er nog samen uitkomen wat betreft een regeling.
Lisa, mocht je in de woonplaats terecht kunnen waar je al langer ingeschreven blijkt te staan, zorg er dan wel voor dat je dit tijdig afstemt met je vriend dat je wil verhuizen.
Jij mag namelijk best verhuizen zonder zijn toestemming, maar je mag zonder zijn toestemming niet je niet volwassen kind (eren) met jou mee verhuizen. Zeker niet als dat nieuwe huis 40 minuten verderop ligt. Tenminste als jouw vriend ook het gezag heeft over de kinderen. Wil je dus dat je kind met jou meeverhuisd en je vriend geeft daarvoor geen toestemming, dan zal je vervangende toestemming aan de rechter moeten vragen en gekregen hebben voordat je verhuist.
Toestemming van de rechter krijgen is daarbij zeker niet vanzelfsprekend. Of andere optie, jij verhuist alleen en jullie kind houdt bij vader zijn hoofdverblijf want daar is kind geworteld en er komt tussen jou en kind een omgangsregeling. Dan is jouw verhuizing 40 minuten verderopnatuurlijk geen probleem. Althans niet voor jou. Voor kind natuurlijk wel erg vervelend dat ouders dan 40 minuten uit elkaar wonen en kind niet zomaar zelf op en neer kan tussen zijn ouders. Ongeacht of het bij vader of moeder woont.
Ik meld dit even, want ik hoor beroepsmatig te vaak dat moeders er van uitgaan dat ze zomaar samen met de kinderen verhuizen, maar daarbij onvoldoende rekening houden met de achterblijvende ouder.
succes Lisa en ik hoop voor jou dat je een woning en daarmee een stuk rust krijgt.