Twijfels, doe ik het goed

Zoals ik het lees heb je al genoeg gevochten en geprobeerd iets te veranderen binnen de relatie en heeft je man dit nooit serieus genomen. Op een gegeven moment is het wel klaar natuurlijk, dus goed dat je je grens hebt gesteld!

Regel het samen goed voor de kinderen (hoe oud zijn zij?) en ga nu voor je eigen geluk, na 3 jaar is het wel genoeg vechten geweest.

"Nu is hij ineens wakker geworden en wil er alles aan doen maar ik voel het gewoon niet meer… ik wil scheiden maar hij vind nu dat ik er voor moet vechten."

Tja van zijn kant is het een gevalletje 'too little,  too late" En meestal is het bij dit soort dynamiek zo, dat hij nu wel dingen wil doen, maar dat hij, zodra hij je weer 'heeft' terugzakt in de kussens.  Dat ' er alles aan willen doen' blijkt dan een manier om je terug te krijgen in het oude stramien. Pijnlijk, want hij kan het dus wel, als hij maar voelt dat het menens is. 

Ik ben het niet eens met eerdere posters. Mijn motto is: scheiden kan altijd nog. Als je al relatietherapie hebt, en je bent tevreden over de therapeut, en het breekt je hart als je de kinderen een scheiding moet aandoen, waarom zou je dan niet nog een poging doen? Het is dan wel belangrijk dat jullie allebei oprecht de wens en de intentie hebben om jullie relatie weer nieuw leven in te blazen. Dus jij zult dan je verliefdheid opzij moeten zien te zetten.
Maar ik kan je vertellen, uit ervaring, dat je ook vanuit ‘geen gevoel meer hebben voor de ander’ en zelfs als een van de 2 een andere relatie heeft gehad, weer bij elkaar kunt komen en eindelijk die relatie kunt hebben waar je altijd op hoopte en waarvan je diep vanbinnen weet dat die er kan zijn.
Het kost tijd en energie, je zult veel geduld met jezelf en elkaar moeten hebben. Er zullen dalen en toppen zijn, na 2 stappen vooruit zet je er ook weer 1 (en soms 3…) terug. Maar als je dat ervoor over hebt kán het goed komen. Wel is een goede therapeut hierbij essentieel.

Pennestreek schreef op 09-10-2023 om 13:12:

Ik ben het niet eens met eerdere posters. Mijn motto is: scheiden kan altijd nog. Als je al relatietherapie hebt, en je bent tevreden over de therapeut, en het breekt je hart als je de kinderen een scheiding moet aandoen, waarom zou je dan niet nog een poging doen? Het is dan wel belangrijk dat jullie allebei oprecht de wens en de intentie hebben om jullie relatie weer nieuw leven in te blazen. Dus jij zult dan je verliefdheid opzij moeten zien te zetten.
Maar ik kan je vertellen, uit ervaring, dat je ook vanuit ‘geen gevoel meer hebben voor de ander’ en zelfs als een van de 2 een andere relatie heeft gehad, weer bij elkaar kunt komen en eindelijk die relatie kunt hebben waar je altijd op hoopte en waarvan je diep vanbinnen weet dat die er kan zijn.
Het kost tijd en energie, je zult veel geduld met jezelf en elkaar moeten hebben. Er zullen dalen en toppen zijn, na 2 stappen vooruit zet je er ook weer 1 (en soms 3…) terug. Maar als je dat ervoor over hebt kán het goed komen. Wel is een goede therapeut hierbij essentieel.

Maar Pennestreek dan moet de partner in kwestie er wel vol voor willen gaan. Nu beweert hij dat maar zijn eerdere gedrag geeft zeer te denken. 

Vlinder1982 schreef op 09-10-2023 om 13:41:

[..]

Precies dat… hij heeft steeds ook weer een excuus… toen kon hij niets doen want hij had t druk op zijn werk etc etc

Je schreef: ik weet niet wat ik moet doen. Maar blijkbaar weet je het wel, scheiden is dé oplossing voor al je problemen. Nou, meteen een mediator bellen dan zou ik zeggen

Of toch niet? Want tegelijkertijd schrijf je dat je hart breekt voor je kinderen. Dus ik vertel je dat het bij ons wel goed is gekomen. En hoe we dat aangepakt hebben. Ja, zoals ik al zei vraagt dat heel veel inzet van allebei de partners. En kost het tijd en energie. Maar het kan dus wel veel opleveren.

Vergis je niet, ook als je zelf het initiatieven neemt is een scheiden geen kattenpis. Trek er gerust 3 jaar voor uit, voor het proces, het vinden van nieuwe woonruimte en het vinden van een nieuwe balans. En je houdt tot je dood toch een band met je man, want jullie zijn samen ouders.

Wat je zou kunnen helpen is een voorbeeld echtscheidingsconvenant invullen en kijken hoe jij je daarbij voelt. Bedenk hoe je de verblijfsregeling vorm wilt geven. Co-ouderschap? En dan week om week? Hoe zou dat voelen, een week geen kinderen? Kun je het opbrengen om je man op zijn manier in zijn week vader te laten zijn? Of zit je je straks die week op te vreten omdat hij het anders doet dan jij? Hoe voelt het als je bedenkt dat hij straks een ander heeft, die in die week voor je kinderen gaat zorgen?

Nogmaals, als jij denkt dat scheiden alles oplost moet je dat doen. Ik denk alleen dat je je niet moet verkijken op wat dat inhoudt. En ik denk dat je verdomd zeker moet zijn dat de ellende van een scheiding opweegt tegen ‘gezien willen worden‘. Je kunt ook kiezen voor, naast relatietherapie, therapie voor jezelf, om binnen de relatie wat meer je eigen ruimte in te leren nemen. Het leuke is, je kunt een ander niet veranderen, maar als jij je gedrag verandert verandert vanzelf het gedrag van de ander. Misschien kun je zo al een aanzet geven.

En wellicht heb je ook wat aan het boek Houd me vast van Sue Johnson. Een heel praktisch boek om te ontdekken waarom je samen in een (naar) kringetje rond blijft draaien en hoe je dat kunt veranderen.

Vlinder, volgens mij is de koek meer dan op bij jullie.
Jouw partner heeft door de jaren heen zijn ware aard laten zien. En in dat gedrag zal hij hoogstwaarschijnlijk weer vervallen, als het weer gezapig is.

Dat een scheiding voor kinderen perse zo traumatisch is, ben ik het niet mee eens.
Misschien worden jullie onafhankelijk van elkaar wel veel leukere en gezelligere ouders.
En daarnaast, je hebt al zoveel geïnvesteerd en geprobeerd, je leeft maar 1 keer. 

Ik ben van mening dat wanneer je met je hand op je hart kunt zeggen dat je alles gedaan hebt wat je kunt opbrengen voor je relatie, je de stekker eruit kunt trekken.

Ik heb destijds nog langer dan jij, dus veel te lang, geprobeerd dat dode paard weer tot leven te wekken, en zo heel wat jaren verspild. Daar heb ik nu spijt van.

Het belangrijkste is dat je doet waar jij gelukkig van wordt. Niet ten koste van je kinderen, maar jezelf opofferen daar worden je kinderen ook niet blij van. Ik weet niet wat een scheiding voor kinderen betekent, dus daar ga ik geen afweging in maken, maar als je ouders in een leugen leven of een liefdeloos huwelijk, is dat dan ideaal? Uiteindelijk nemen ouders soms besluiten die kinderen raken, zoals lange dagen werken, rondreizen, ergens gaan wonen, naar welke school, breken met familie, een extra baby, pleegkinderen, verhuizen, whatever. Je weet nooit wat de toekomst brengt dus het belangrijkste lijkt mij om ongeacht wat je beslist, ondertussen oog te hebben voor wat het met je kinderen doet zodat ze zich gezien en erkend voelen in hun ervaringen. En ze helpen om daarmee om te gaan.

Zit TO het niet voor haarzelf goed te praten omdat ze 2x verliefd is geworden. Ja in een lange relatie zijn dingen soms een gewoonte geworden. Vind het allemaal maar een flinterdun verhaaltje. Zeg dan ben er klaar mee maar zoek niet allemaal lullige misstanden op. Kijk eens in de "spiegel" TO. Was jij zo perfect??