Stuk lopen op stiefouderschap
hi allemaal,
Ruim drie jaar geleden heb ik mijn huidige partner leren kennen. Ik zat toen nog in een relatie en heb die destijds verbroken, omdat ik verliefd raakte op huidige partner. Ben niet vreemd gegaan en heb mijn relatie verbroken met ex nog voordat ik wist of huidige partner wederzijdse gevoelens voor me had. Heb was voor mij de eyeopener dat de relatie met ex niet meer goed zat. Ex had binnen 8w een nieuwe relatie met zijn huidige partner. En de kinderen geven aan dat het bij beide nu zoveel fijner is + wij fijnere ouders zijn. Alle drie de kinderen hebben de nieuwe partners met open armen ontvangen en inmiddels hebben ex en ik beiden ruim 2jr een nieuwe relatie. Wonen beide niet samen.
Mijn huidige partner heeft 2 pubers, ik heb 3 kinderen (12, 10 en 9). En ik loop de laatste weken stuk op mijn stiefouders en diens moeder. Korte background is dat zij is vreemdgegaan, een relatie heeft met die man maar continu in conflict blijft raken met haar ex. Ze laat kinderen scheidings convenant lezen, neemt ze mee naar de advocaat om meer alimentatie te eisen, eist dat ex meegaat in zaken in hun oude thuisdorp ipv in de stad waar ze nu wonen.
Ons co ouderschap loopt niet gelijk, hierdoor is er overlap met alle 5 de kinderen maar ook ouder + bonusouder dagen en natuurlijk kinderloze dagen. Heel bewust voor gekozen om zo alle kinderen in hun behoefte te voorzien.
Zijn kinderen zijn de laatste tijd continu changerijnig, maken vervelende opmerkingen tegenover mij, kleineren hun vader en de jongste van 15 is 4w geleden weggelopen. Ik heb me nergens mee bemoeit, enkel geluisterd en benoemt hoe vervelend ik het vind dat ze tussen hun ouders gedoe inzitten. Maar merk dat ik het bijna zat ben om steeds afgesnauwd te worden. Vorige week heeft vriend de oudste hierover aangesproken en toen kon hij een enorm grote waffel krijgen. Ik wordt sinds die tijd genegeerd (ben ook momenteel in mijn huis, bij mijn kinderen).
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Merk dat ik veel strenger ben hierin tegenover mijn kinderen. Ik tolereer geen disrespect, tegenover niemand. Vriend is een beetje handelingsbekwaam aan het raken uit angst zijn kinderen kwijt te raken (wat ik ook helemaal snap). Op dit moment gaat op alles in wat zijn ex vraagt, en gaat hierin over zijn eigen principes.
Ik wil dat de band tussen stiefkinderen en mij blijft bestaan. Mag ze oprecht graag en zie dat ze het lastig hebben. Weet ook degelijk dat het pubers zijn, maar dit gedrag zou ik nooit accepteren. Krijg inmiddels ook van mijn eigen kinderen terug dat zij minderen mogen dan de stiefkids.
Alle tips zijn welkom!
dankjewel allemaal voor jullie reacties!
De kinderen slapen nooit bij elkaar, die slapen altijd in hun eigen huizen. (Soms logeren mijn middelste en zijn jongste op eigen wens bij elkaar). Wanneer we allebei tegelijk de kinderen hebben, slapen we ieder bij onze eigen kinderen. Heeft vriend de kinderen en ik niet, dan slaap ik bij hen. En andersom.
We hebben per maand 4 dagen tegelijk de kinderen, daarvan brengen we er 2 gedeeltelijk samen door (eigenlijk alleen het avondeten). De andere 2 dagen zijn volledig 1op1 met eigen kinderen.
Nog minder bij elkaar zijn is heel dubbel. Want er zijn ook kinderen die juist vragen om meer. Die vragen voor een volgende stap. We hebben als stelregel dat degene die het, het minst leuk heeft ook leuk moet hebben. Maar merk dat ik het als vervelend ervaar om te zien hoe vriend wordt behandeld, en vervolgens ook hoe ik wordt aangegaan.
De kinderen onderling lopen altijd lekker. Hebben ook contact met elkaar als ze bij de andere ouder zijn. Daarmee mogen we echt geluk spreken!
Vriend geeft aan dat hij het heel moeilijk vindt om zijn kinderen aan te spreken. Vooral omdat ze heel erg aan hun moeder hangen. Ze geven aan dat bij moeder hun thuis is. Hij is bang dat wanneer hij weer gaat opvoeden, ze zich helemaal terug trekken. En die angst begrijp ik, je wilt niet dat je je kind een x aantal weken niet ziet. Anderzijds baalt hij ook enorm van het disrespect. Hij geeft aan voorheen veel meer adhoc te reageren en ook regels en normen en waarden te hanteren.
Wbt de loyaliteit van mijn kinderen: wij zijn met hun vader bij een coach geweest. Hier individuele gesprekken en gezins gesprekken gevoerd. En zeker zijn er soms momenten dat ze nog verdrietig zijn, of balen van de situatie. Maar daar praten we over met elkaar. Zo gaan vader en zijn vriendin + dochter samenwonen. Die dochter is slechts om het weekend bij haar vader. Onze dochter vond dat heel rot en bang om haar vader zo kwijt te raken. Dus met vader, stiefmoeder, dochter en mij om tafel en bespreken hoe we dit gaan aanpakken. Binnen ons huwelijk was dit anders en hadden we veel ruzie. Nu zitten we samen bij de dansles en drinken een kop koffie met elkaar. Voor de kinderen een xxl verbetering dus!
Oh ik dacht dat jullie heel veel als 2 gezinnen (ook alle kinderen) op elkaars lip (en in elkaars huizen) zaten, dat is niet zo. Volgens mij doe je dit stuk wel prima lijkt me zo. Je man moet denk ik toch aangeven dat hij die grote monden niet accepteert, want door je als voetveeg te laten behandelen, dan verlies je volgens mij het respect van je kinderen. Zijn kinderen haken echt niet af als hij op een normale manier aangeeft dat hij die grote monden niet meer accepteert.
Misschien is het voor hem een idee om het daar een keer over te hebben met ze op een moment dat er even helemaal niets aan de hand is. Dat hij vertelt wat het met hem doet als ze die grote monden geven en dat ze het heus niet altijd met hem eens hoeven te zijn, maar dat je dat dan op een andere manier uit.
Als mijn kinderen onaardig praten tegen mij (ze hebben mij nog nooit zo uitgescholden, maar dat heb ik ook wel in de kiem gesmoord vermoedelijk) maar ze kunnen wel eens nors of kattig doen en dan zeg ik wel (zonder meteen in een ruzie sfeer te komen) van 'zeg, dat kan je ook normaal zeggen he'. En trouwens ik ben zelf ook wel eens nors en dan geef ik ook wel snel weer het goede voorbeeld en zeg ik sorry voor mijn norse opmerking.(we zijn allemaal maar mensen en doen ons best)
En ik probeer zo veel mogelijk met humor op te lossen en ruzies te vermijden door echt alleen over het aller belangrijkste moeilijk te doen; wat ze hier op het forum wel vaker zeggen, en waar ik echt veel aan gehad heb "pick your battles"
Wel heel naar dat de ex-vrouw van je vriend de kinderen zo opstookt, ik hoop dat ze op een gegeven moment dit ook zien, dat dit niet normaal is om met je kinderen te delen. Hij kan bij lastige vragen van de kinderen (over die alimentatie bijvoorbeeld) aangeven dat dit door mensen is nagerekend en dat dingen eerlijk berekend zullen worden. (zonder verder op details in te gaan)
En ik denk dat zijn kinderen echt een beetje in een spagaat staan, wat zal er in die hoofden omgaan, neem aan dat niemand graag in een rot sfeer leeft, ook zij niet.
(oh en dat zijn het ook nog pubers, dubbel lastig)
Sterkte!
Voor het grootste gedeelte ben ik het eens met de eerdere adviezen en nog een aanvulling; ik meen te lezen dat je veel vindt van hoe je vriend omgaat met zijn kinderen. Je geeft aan dat jij het anders doet en (vooralsnog) betere uitkomsten lijkt te hebben. Anderen zeiden ook al: vergis je niet in de verschillende leeftijdsfases en de gevolgen daarvan. Zoete braverikken kunnen ook (tijdelijk) manipulatieve draken worden in de puberteit. Probeer wat minder te oordelen, je staat niet in zijn schoenen - ook al sta je er vlak naast. Wat je denk ik wel kan doen is je focus verleggen naar hoe jij er (nog meer) voor je vriend kan zijn in deze. Dus ipv denken dat hij het ook niet goed doet, vooral kijken naar de lastige situatie waarin hij zit en hoe jij hem eventueel kunt steunen daarin, zonder oordeel over wat hij doet. Ik denk dat dat lucht kan geven.
Wat misschien kan helpen naar zijn kinderen toe (maar dat vind ik lastig inschatten) is om explicieter vanuit liefde je grenzen aan te geven. Waar ik aan moest denken is dat ik weleens tegen mijn stiefkinderen (wel samenwonend) heb gezegd; ik ben je moeder niet en dat is prima want je hebt een hele lieve moeder maar ik wil wel graag dat we een warm thuis hebben hier voor iedereen. Dat gun ik ons allemaal en vanuit die wens gaan we op een bepaalde manier met elkaar om. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik ook weleens heb gezegd tegen stiefkind dat puberig lelijk deed tegen zijn vader; nu grijp ik in, ik hou van je vader en ik zie hoeveel hem dat kwetst, ik hou ook van jou en dit kan ik niet aanzien, stop hier alsjeblieft mee. Maar wij zijn vanaf babytijd (door omstandigheden) samengesteld gezin, dat is denk ik wel anders
Wervelwind schreef op 08-10-2022 om 12:08:
(...) Heeft vriend de kinderen en ik niet, dan slaap ik bij hen. En andersom.
We hebben per maand 4 dagen tegelijk de kinderen, daarvan brengen we er 2 gedeeltelijk samen door (eigenlijk alleen het avondeten). De andere 2 dagen zijn volledig 1op1 met eigen kinderen.
(...)
Vriend geeft aan dat hij het heel moeilijk vindt om zijn kinderen aan te spreken. Vooral omdat ze heel erg aan hun moeder hangen. Ze geven aan dat bij moeder hun thuis is. Hij is bang dat wanneer hij weer gaat opvoeden, ze zich helemaal terug trekken. (...)
Klopt het dat de kinderen van je vriend hem dus maar 2 dagen per maand helemaal voor zichzelf hebben? De andere dagen zijn ze óf bij hun moeder, óf bij hun vader met jou erbij?
Het is dan toch logisch dat ze aan hun moeder gaan hangen? Dat ze het huis van hun moeder meer als 'thuis' ervaren?
Ik blijf er bij dat jullie beter wat meer (en niet minder!) afstand moeten nemen. Laat je niet verblinden door hoe fijn de kinderen onderling met elkaar om gaan. En ook niet door jullie onderlinge verliefdheid - en het feit dat jullie zo dicht bij elkaar wonen.
Kijk ook naar wat gezónd is en raak niet teveel 'verstrengeld'.
Warrig verhaal.
Uit ervaring weet ik dat een samengesteld gezin al erg lastig is. Dat er nog allerlei discussies en juridische dingen lopen met 'n ex-partner maakt het veel en veel ingewikkelder.
Ik zou er mee gewacht hebben tot je partner en ex hun strubbles ietwat hebben opgelost.