Stress door opvoedingsstijl nieuwe partner
Hoi,
Inmiddels ben ik bijna 4 jaar samen met nieuwe partner. Kinderen waren bijna 3 en 5 toen we samen kwamen. We hebben samen een zoomtje van 1,5 jaar. Hij heeft altijd goede band met ze gehad en doet leuke dingen met ze. Als ik werk,is hij er voor ze. Hij wil dit zelf ook zo.
We hebben vanaf het begin van onze relatie wel vaker discussies gehad over de aanpak vd kids. Ik ben meer vh kijken naar het kind en soms een middenweg vinden,niet altijd de strijd aan gaan. Hij is van het: ze moeten gewoon luisteren. Daarnaast heeft hij de neiging om ze wel eens fysiek aan te pakken waar ik het absoluut niet mee eens ben.
Ook naar zijn eigen zoontje toe heeft hij weinig geduld, vind ik.
Ik merk dat hij vaak als ik iets zeg, over mij heen gaat met een ander antwoord. Of hij herhaalt nogmaals wat ik zei en dan 2seconden later.
(Voorbeeld, dochter heeft genoeg gegeten. Ik zeg doe nog 2 hapjes dan is het klaar. Hij zegt, nee je eet alles op...)
Ik merk dat hij zich vaak stoort aan mijn kinderen,vind ze te druk enz.( zegt vaak,zit stil,doe rustig,doe normaal)
Als ik kan wil praten hoe we hier een oplossing in kunnen vinden, geeft hij alleen maar als antwoord: dat weet ik niet. Of hij vind t allemaal onzin en zegt dat het niet waar is.
De 2 oudste worden ouder en ik merk nu dat zij steeds meer weerwoord geven en eerlijk gezegd ben ik het daar wel mee eens. Uiteraard mogen ze geen grote mond hebben.
Ik ben 38, hij is 32. Ik merk dat hij zelf ook soms nog erg kinderlijk is en graag met de kids wil kuiten en wild doen. Heel leuk, Alleen hij luisterd niet naar hun grenzen als ze stop zeggen en als hij stop zegt moeten ze meteen stoppen.
Helaas heb ik hier best wel wat stress van en ik merk dat mijn lontje ook korter wordt.
Ben benieuwd hoe anderen dit doen en hierin staan.
Mag ik tussendoor eens vragen waarom we nog steeds kinderen willen dwingen hun bord leeg te eten als ze helemaal geen trek meer hebben? Dat slaat toch eigenlijk nergens op, eten is geen aangenomen werk en vol is vol. Ik eet zelf altijd mijn bord leeg, tot barstens toe, en ik vind dat volkomen stompzinnig van mijzelf en zou er graag mee ophouden. Zou ook flink in mijn lijn schelen.
Als ik ouders zie in een pretpark die hun kind soms zelfs fysiek pijn doen omdat het niet die enorme bak friet leeg eet (voor een peuter is iets al gauw veel) dan is dat toch bijna marteling, kom op zeg. Eten is noodzakelijk maar geen plicht. En waarom zou je meer moeten eten dan je trek hebt.
Inderdaad Prillewits, compleet achterhaald, en ook al heel lang. We moeten onze kinderen laten wennen aan verschillende smaken en structuren. Dat heb ik vooral gedaan door voor hun ogen zelf met veel smaak heel uiteenlopende dingen te eten. Ik wilde dat ze proefden, maar ze hoefden geen hoeveelheden te eten. Dat heeft gewerkt, ze zijn nieuwsgierige eters geworden, maar daar zit zeker ook een factor geluk bij, dat weet ik.
Wat ik trouwens vroeger deed met mijn kinderen als ze na 2 hapjes zeiden genoeg te hebben, is het eten op het bord verdelen in twee, en het kind laten kiezen welk deeltje het nog opat. Meestal werkte dat. Zo niet, dan jammer. Zodra ze zelf konden opscheppen, mochten ze dat, maar dan wilde ik wel dat ze begonnen met een kleine portie, ze mochten altijd daarna nog meer nemen als het niet genoeg was. Dat doen ze nu als jongvolwassenen nog steeds en dat lijkt me een gezonde gewoonte.
