Stress door opvoedingsstijl nieuwe partner

Als ouders is het belangrijk om op één lijn te zitten en die pas te communiceren naar de kinderen als je die samen helder hebt. Als de één steeds de ander overrulet of afvalt, dan is dat heel onduidelijk voor een kind, want het weet niet wat er van hem/haar wordt verwacht. De enige situatie waarin je je partner mag ondermijnen of overrulen is wanneer er een dusdanig grote fout wordt begaan dat dat echt niet acceptabel is. Bijvoorbeeld een kind slaan of vernederen. Dan is het je plicht om op te komen voor je kind en tegen je partner in te gaan. 

Verder vind ik het wel belangrijk dat je als volwassene de grenzen van je kind respecteert als je dat andersom ook verwacht. Iemand die constant over grenzen heen gaat en die niet respecteert daar heb ik grote moeite mee. Respect is een basisbeginsel in elke intermenselijke relatie maar dat vereist wel wederkerigheid. 

Tja, achteraf kijk je natuurlijk altijd een koe in de kont, maar als je vriend van begin af aan al een andere en vooral hardere aanpak had richting jouw kinderen, begrijp ik niet dat je er mee bent gaan samenwonen en al helemaal niet dat je samen een kind hebt gekregen.

Er zit nu naar mijn idee niets anders op dan samen een cursus opvoeding te gaan doen. Of ondersteuning bij de opvoeding te zoeken bij een Centrum voor jeugd en gezin of iets dergelijks.

Ouders die niet op een lijn zitten in de opvoeding is ontzettend onveilig voor jonge kinderen. En waar ik helemaal van schrik is dat jij zegt dat hij ook regelmatig hardhandig is tegen of met ze. Ik weet niet precies wat ik me daarbij voor moet stellen, maar het klinkt in ieder geval over het randje. Dat zou ik als moeder echt niet accepteren!
In het geval van jullie gezamenlijke kind is het lastig natuurlijk, maar voor jouw eigen kinderen moet je als moeder zorgen voor hun veiligheid. Is de vader van die kinderen nog in beeld? Dan kunnen ze misschien vaker naar hem toe? Bijvoorbeeld door een weekendregeling met jou (en je nieuwe partner) en de overige dagen bij hun vader.

In ieder geval zou ik heel duidelijk bij je partner aangeven dat je zijn gedrag niet accepteert en dat er wat aan moet veranderen.

Relatietherapie lijkt me ook geen overbodige luxe, als hij zo weinig respect heeft voor jouw mening en zo over jou heen walst. Lijkt me sowieso niet goed voor je relatie, maar de opvoeding van jouw kinderen is jouw verantwoordelijkheid, hij moet zich daar buiten houden. En al helemaal jou niet afvallen of overrulen waar zij bij zijn.

Je hoeft echt niet in alles 1 lijn te trekken als ouders maar wel of niet fysiek aanpakken vind ik wel een heel groot verschil. Ik kan me voorstellen dat je daarop tegen bent. In die zin zou, zoals hierboven al geschreven, een opvoedcursus een goed idee zijn. Want het echte opvoeden begint bij het lopen en pas echt bij de dreumesperiode en voor die leeftijd zijn er al cursussen. Hij klinkt als een beginnende ouder met heel veel ambitie. Hij heeft echt een pittige dreumes, als bijsturing, nodig alleen dat zou ik jouw jongste niet aan doen. 
Over zijn insteek met eten kan je kort zeggen dat jij er ook graag meer in ziet gaan en als zijn insteek zou werken, was je ook voor. Alleen, een kind dwingen iets vrijwilligs te doen (voedsel in mond nemen, kauwen en doorslikken) daar kan je niet winnen. Dat is het zelfde zeggen als wees spontaan! 

Het gaat niet zo zeer om soft versus hard. Dat is een keuze en kan beide oké zijn. En zowel te soft als te hard is niet wenselijk. Het belangrijkste voor kinderen is dat het eenduidig en duidelijk is. Dat ze weten wat er van hen wordt verwacht en waar de grens ligt. En dat ouders uitstralen dat ze het samen doen en niet dat de een de ander overrulet en ondermijnt. Dat geeft namelijk het beeld van een ongelijkwaardige relatie en dat is niet wat je je kinderen als voorbeeld wil stellen.

Heeft je man een beeld van wat 'normaal' kindergedrag is? Ik bedoel, kinderen zijn wel eens druk. Dat hoort erbij. Je kunt niet van kinderen verwachten dat ze netjes braaf en stil op de bank zitten en ja en amen zeggen. Wel kun je gedrag begrenzen en localiseren. Zo zijn sommige activiteiten meer geschikt voor buiten. 

Kinderen kunnen ook heel goed omgaan met: 'Van mamma mag het wel'. Dus zo eenduidig hoeft het niet. Tsjor

tsjor schreef op 05-05-2023 om 14:10:

Kinderen kunnen ook heel goed omgaan met: 'Van mamma mag het wel'. Dus zo eenduidig hoeft het niet. Tsjor

En zelfs al is het niet zo, zeggen ze dat gewoon. Het is eigenlijk gewoon biologie; goed voor jezelf zorgen. Dus tegen de ene ouder zeg je dat het van de ander mag en dat doe je ook bij de ander.. Daar kan ik stiekem wel om grinniken.

Jullie komen terecht in duivelse dialogen. Wie heeft gelijk. Wie is fout. Misschien helpt een boek lezen over communicatie in relaties. Annette Heffels heeft mooie informatie. Of Sue Johnson. 

Jouw man respecteert jouw opvoeding niet. Denkt dat zijn stijl en manier beter is. Jij de jouwe. 

Dat gaat problemen leveren. Therapie ka zeker helpen. Een tip daaruit: jij moet het bij je man laten. En hij mag zich miet met jouw antwoord bemoeien. 

Bespreek dit et hem en neem kopie van pagina's ban boek of online artikel mee. 

Het is niet goed voor kinderen als ouders strijd voeren waar zij bij zijn. 

Dus... goed om aan de slag te gaan (samen). 

Enne fysiek is echt fout. Je kinderen gaan daar niet goed uitkomen. Ik zou daar keihard voor gaan liggen. Wordt eens piswoest op hem. Niet waar kids bij zijn natuurlijk. Maar dat moet je echt op keiharde grens stellen. 

Weet de vader van je twee oudste kinderen hier van? Mogen je kinderen vrij uit praten als ze naar hun vader gaan of geef je instructies?

Het klinkt helemaal niet fijn. Niet fijn voor jou en niet fijn voor je kinderen.

 En een harde aanpak... nou ik ben tegen! Lief en consequent kan prima samengaan. 

En gedoe over een paar hapjes meer of alles opeten, dat zijn kansloze machtsstrijden. Kun je de sfeer echt prima mee verpesten.

Met andere woorden: op basis van wat ik hier lees, ben ik team Kp1985. En vind ik het heel jammer dat een andere, niet lief-lijkende man, zoveel over hen te zeggen heeft. 

En doorgaan met stoeien terwijl de kinderen het niet leuk meer vinden, klinkt ook meer dan vervelend.

Sorry voor mijn wat weinig constructieve reactie, maar je bericht raakt me.

Je partner heeft in principe geen inspraak in de opvoeding van jouw kinderen, maar ze moeten wel naar hem luisteren, want het is ook zijn huis.
Het lastige is dat jullie ook samen een kind hebben. Want je kunt niet tegen het ene kind zeggen dat het zijn bord leeg moet eten en dat andere kinderen dat dan niet hoeven. Of dat het ene kind wel druk mag doen en het andere niet. 
Daar zullen jullie samen een modus in moeten vinden. 

Je man komt op mij enigszins onvolwassen over. Kinderen zijn geen robots die simpelweg op bevel doen wat je vraagt en ze bestaan ook niet ter vermaak van jezelf.
Hij lijkt wat star in zijn denkpatronen. Aldus iemand die daar ook talent voor heeft.

Vervelend, een starre partner. Opvoeden gaat zoveel makkelijker en leuker als je open staat voor wat een kind nodig heeft en wat wel en niet werkt. Uitgaan van je eigen opvoeding is een slecht scenario want er zijn twee ouders met elk een eigen achtergrond, elk kind is anders en wie zegt dat die opvoedstijl überhaupt zo goed was.
Je man komt over als iemand die slecht tegen verandering kan omdat hij dan controle verliest, en dan kan hij niet de schijn ophouden dat het allemaal goed loopt. En het anders doen dan zijn ouders is niet vertrouwd en bovendien ervaart hij dat misschien als kritiek op zijn ouders en daarmee ook op zichzelf? Lastig, iemand met een softshell ego. 
Terwijl, we blunderen allemaal wat af door het leven heen en je mening en strategie bijstellen hoort er voortdurend bij. De realiteit laat zich slecht vormen naar je overtuigingen, al kun je al doende wel veel schade aanbrengen aan jezelf en je omgeving en helaas blijven sommigen dat dus toch koppig proberen.

Je kunt niet zeggen dat je partner geen inspraak heeft in de manier van opvoeden en aan de andere kant verwachten dat hij zoals een echte vader zijn deel van de opvoeding oppakt.
Maar je moet wel in overeenstemming komen want dit gaat niet goed. Als ik een tip zou moeten geven zou ik zeggen, maak heel duidelijke concrete afspraken. Bijv;
Straffen is nooit fysiek: dat is ver over de absolute grens!
Stop onmiddellijk met stoeien als een kind dat aangeeft.
Als jij een eis stelt zoals 'je neemt nog 3 happen' dan houdt hij daarna gewoon zijn mond. Als hij een eis stelt houd jij je mond. Ben je het er niet mee eens? Dan bespreek je dat later. 
(tenzij een eis heel erg gek is natuurlijk)