Radeloos
Mijn partner (33) en ik (33) gaan na een relatie van 8 jaar scheiden. We hebben samen een dochter van 2 jaar oud.
Na heel wat onrustige jaren met veel tegenslagen was deze relatie voor mij echt op. Ik heb voor mijn gevoel echt 200% gegeven, maar het mocht niet zo zijn en dat geeft me nog altijd verdriet.
Even een stukje voorgeschiedenis, omdat dit hier wel op zijn plaats is. Mijn partner heeft de nodige voorgeschiedenis. Hij heeft een beroerte gehad, is sinds zijn basisschooltijd bekend met depressie en tijdens onze relatie heeft hij ook behoorlijke terugvallen gehad waarvan eenmaal een psychose (na 1,5 klachtenvrij pas). Hij heeft de neiging om erg in de slachtofferrol te zitten na alles wat hem is overkomen en dat begrijp ik heel goed. Helaas betekend dat dat hij moeite heeft met verantwoordelijkheden en zelfstandig moeizaam tot geen stappen zet in het leven. Ik heb vaak de taken op mij genomen en geprobeerd hem te sturen waar dat echt nodig was. Dit heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik hem niet meer als partner ben gaan zien en meer als een verantwoordelijkheid. Helaas is er ook weinig aandacht voor mij geweest al die tijd en ben in naar verloop van tijd door gebrek aan energie ook wat geïsoleerd. Na zoveel vechten merk ik dat ik zelf erg (mentaal) achteruit ga en heb de pijnlijke keuze moeten nemen dat onze wegen moeten scheiden. Ik vrees dat dit verhaal de lading niet dekt maar het schetst een beeld.
Mijn partner pakte dit niet goed op. Hij is boos op me nu. Zegt dat ik hem laat stikken met zijn problemen. Het gaf teveel spanning in huis voor onze dochter en daarom woont hij nu deels bij zijn ouders. Een deel van de ruzie op het huidige moment is dat hij co ouderschap wil en ik dit op dit moment niet in overweging wil nemen. Dit is door mijn twijfels over zijn mogelijkheden, maar ook voornamelijk dat hij momenteel erg onstabiel is (woede uitbarstingen, agressie waar onze dochter bij is, huilen en zichzelf slaan, deuren gooien, wegstromen uit huis) en ik dit geen veilige basis vind voor een kind. Ik zou, mits hij in therapie is en dit verbeterd, wel willen opbouwen dat ze bij hem verblijft. Ik benadruk wel dat hij altijd welkom is bij mij thuis om haar te zien mits dit natuurlijk een beetje in overleg gaat wat uitkomt. Mijn partner vind dit onredelijk en vind dat ik haar van hem probeer af te pakken. Ik vind dat ik enkel probeer een veilige stabiele basis voor haar te creëren. Het is dus welles nietes wat dat betreft. Ik vraag me werkelijk af of ik echt onredelijk ben.
Waar ik ook tegen aan loop nu is dat mijn dochter haar vader nu niet leuk meer lijkt te vinden. Hij komt hier elke dag, maar dan rent ze hard voor m weg. Pappa mag niks meer. En als ik uit zicht ben is ze van slag. Als ik wat langer weg blijf trekt het wel iets bij, maar ze blijft bij aanvang hem hard afwijzen (waarbij hij zich afgewezen opstelt tot mijn frustratie). Iemand die tips heeft hoe ik hun band wel goed kan houden (buiten zijn wangedrag aan te pakken uiteraard). Ik ben bang dat als ik niet ingrijp het helemaal uit de hand loopt met die twee, want hij onderneemt geen actie hierop.
Bedankt voor iedereen die mijn verhaal heeft gelezen. Ik merk dat ik mijn verhaal echt even kwijt moest. ❤️
Anoniempje, ik zat in een enigszins vergelijkbare situatie toen ik ging scheiden. Mijn ex logeerde eerst bij familie en had daarna een klein appartementje. Hij zat helemaal niet goed in zijn vel op dat moment (al zeker 5 jaar niet) en hij was doodsbang dat ik de kinderen bij hem zou weghouden. Dat is nooit mijn bedoeling geweest, integendeel, ik ben er heilig van overtuigd dat kinderen hun beide ouders in hun leven moeten hebben.
Mijn ex reageerde ook furieus wanneer ik het over verblijfsregelingen wilde hebben, zonder met oplossingen te komen. Dat was dus uit angst. Ik heb steeds herhaald dat we het contact tussen hem en de kinderen zouden opbouwen met als doel 50-50 verblijf. Het begon met 1 middag per week na school de kinderen ophalen en bij hem laten eten. Toen dat goed ging, werden het 2 middagen + eten. Meer kon hij toen eigenlijk ook niet aan. Een tijd later plakten we 1 nacht aan zo'n middag vast. Het ging heel langzaam.
Het beste besluit was dat we afspraken dat we pas na een halfjaar de scheiding in gang zouden zetten. Toen had mijn ex al gezien dat ik de kinderen niet bij hem weghield of andere vreselijke dingen deed. De emoties waren gezakt en we waren er in een paar sessies mediation al uit. In onze echtscheidingsovereenkomst stond dat we geleidelijk zouden toewerken naar gelijk verblijf. Er stond geen tempo bij. Dat was voor ons allebei prima. Mocht het echt te traag gaan, kon hij weer naar de rechter stappen, had de mediator gezegd. Maar eigenlijk wilde hij de eerste jaren helemaal geen 50-50.
Uiteindelijk is mijn ex (weliswaar met horten en stoten) opgekrabbeld en zijn we daadwerkelijk tot een 50-50-regeling gekomen. Dat was voor mij ook heel fijn, daardoor had ik meer tijd om uit te blazen en dingen voor mezelf te doen. Toen waren de kinderen ook oud genoeg om mij te bellen wanneer het mis ging. De kinderen zijn nu jongvolwassen en hebben een losse band met hun vader. Ze zien hem veel minder vaak dan dat ze mij zien, maar het contact is er wel.
Hopelijk heb je wat aan mijn ervaringen, veel sterkte.
IMI-x2 schreef op 09-02-2024 om 09:08:
Anoniempje, ik zat in een enigszins vergelijkbare situatie toen ik ging scheiden. Mijn ex logeerde eerst bij familie en had daarna een klein appartementje. Hij zat helemaal niet goed in zijn vel op dat moment (al zeker 5 jaar niet) en hij was doodsbang dat ik de kinderen bij hem zou weghouden. Dat is nooit mijn bedoeling geweest, integendeel, ik ben er heilig van overtuigd dat kinderen hun beide ouders in hun leven moeten hebben.
Mijn ex reageerde ook furieus wanneer ik het over verblijfsregelingen wilde hebben, zonder met oplossingen te komen. Dat was dus uit angst. Ik heb steeds herhaald dat we het contact tussen hem en de kinderen zouden opbouwen met als doel 50-50 verblijf. Het begon met 1 middag per week na school de kinderen ophalen en bij hem laten eten. Toen dat goed ging, werden het 2 middagen + eten. Meer kon hij toen eigenlijk ook niet aan. Een tijd later plakten we 1 nacht aan zo'n middag vast. Het ging heel langzaam.
Het beste besluit was dat we afspraken dat we pas na een halfjaar de scheiding in gang zouden zetten. Toen had mijn ex al gezien dat ik de kinderen niet bij hem weghield of andere vreselijke dingen deed. De emoties waren gezakt en we waren er in een paar sessies mediation al uit. In onze echtscheidingsovereenkomst stond dat we geleidelijk zouden toewerken naar gelijk verblijf. Er stond geen tempo bij. Dat was voor ons allebei prima. Mocht het echt te traag gaan, kon hij weer naar de rechter stappen, had de mediator gezegd. Maar eigenlijk wilde hij de eerste jaren helemaal geen 50-50.
Uiteindelijk is mijn ex (weliswaar met horten en stoten) opgekrabbeld en zijn we daadwerkelijk tot een 50-50-regeling gekomen. Dat was voor mij ook heel fijn, daardoor had ik meer tijd om uit te blazen en dingen voor mezelf te doen. Toen waren de kinderen ook oud genoeg om mij te bellen wanneer het mis ging. De kinderen zijn nu jongvolwassen en hebben een losse band met hun vader. Ze zien hem veel minder vaak dan dat ze mij zien, maar het contact is er wel.
Hopelijk heb je wat aan mijn ervaringen, veel sterkte.
Wat knap gedaan van jou!
Wat ik nog vergeten was te vertellen: in het eerste halfjaar kwam hij in het weekend een dag bij mij thuis om de kinderen te zien en mee te draaien in het gezin. Op die dagen ging hij zich helaas na verloop van tijd weer gedragen zoals tijdens ons huwelijk, daarom heb ik daar toen een punt achter moeten zetten.
Jonagold schreef op 08-02-2024 om 20:07:
[..]
Zoals bij jou bedoel je?
Wat bedoel je met die sneer, Jonagold?
Het leest alsof zijn ouders hem 'gedogen' in hun huis, maar niet per se enthousiast worden van langdurig daar wonen met een kind en de zorg die daarbij komt kijken.
Je schrijft dat maatschappelijk werk naar huisvesting zoekt. Is dat dan maatschappelijke opvang? Kan en mag jullie dochter daar verblijven? Als ik kijk naar de maatschappelijke opvang hier in de buurt dan is dat geen plek die ik geschikt vind voor kinderen; veel mensen die dakloos waren, verslaafden, complexe problematiek.
Het plan van IMI-X2 vind ik goed. Misschien lukt het hem daardoor om steeds meer zorgtaken op te pakken. Of hij loopt juist tegen zijn eigen beperkingen aan en ziet in dat wat hij zegt te willen in ieder geval op dat moment nog een stap te ver is.