Radeloos
Mijn partner (33) en ik (33) gaan na een relatie van 8 jaar scheiden. We hebben samen een dochter van 2 jaar oud.
Na heel wat onrustige jaren met veel tegenslagen was deze relatie voor mij echt op. Ik heb voor mijn gevoel echt 200% gegeven, maar het mocht niet zo zijn en dat geeft me nog altijd verdriet.
Even een stukje voorgeschiedenis, omdat dit hier wel op zijn plaats is. Mijn partner heeft de nodige voorgeschiedenis. Hij heeft een beroerte gehad, is sinds zijn basisschooltijd bekend met depressie en tijdens onze relatie heeft hij ook behoorlijke terugvallen gehad waarvan eenmaal een psychose (na 1,5 klachtenvrij pas). Hij heeft de neiging om erg in de slachtofferrol te zitten na alles wat hem is overkomen en dat begrijp ik heel goed. Helaas betekend dat dat hij moeite heeft met verantwoordelijkheden en zelfstandig moeizaam tot geen stappen zet in het leven. Ik heb vaak de taken op mij genomen en geprobeerd hem te sturen waar dat echt nodig was. Dit heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik hem niet meer als partner ben gaan zien en meer als een verantwoordelijkheid. Helaas is er ook weinig aandacht voor mij geweest al die tijd en ben in naar verloop van tijd door gebrek aan energie ook wat geïsoleerd. Na zoveel vechten merk ik dat ik zelf erg (mentaal) achteruit ga en heb de pijnlijke keuze moeten nemen dat onze wegen moeten scheiden. Ik vrees dat dit verhaal de lading niet dekt maar het schetst een beeld.
Mijn partner pakte dit niet goed op. Hij is boos op me nu. Zegt dat ik hem laat stikken met zijn problemen. Het gaf teveel spanning in huis voor onze dochter en daarom woont hij nu deels bij zijn ouders. Een deel van de ruzie op het huidige moment is dat hij co ouderschap wil en ik dit op dit moment niet in overweging wil nemen. Dit is door mijn twijfels over zijn mogelijkheden, maar ook voornamelijk dat hij momenteel erg onstabiel is (woede uitbarstingen, agressie waar onze dochter bij is, huilen en zichzelf slaan, deuren gooien, wegstromen uit huis) en ik dit geen veilige basis vind voor een kind. Ik zou, mits hij in therapie is en dit verbeterd, wel willen opbouwen dat ze bij hem verblijft. Ik benadruk wel dat hij altijd welkom is bij mij thuis om haar te zien mits dit natuurlijk een beetje in overleg gaat wat uitkomt. Mijn partner vind dit onredelijk en vind dat ik haar van hem probeer af te pakken. Ik vind dat ik enkel probeer een veilige stabiele basis voor haar te creëren. Het is dus welles nietes wat dat betreft. Ik vraag me werkelijk af of ik echt onredelijk ben.
Waar ik ook tegen aan loop nu is dat mijn dochter haar vader nu niet leuk meer lijkt te vinden. Hij komt hier elke dag, maar dan rent ze hard voor m weg. Pappa mag niks meer. En als ik uit zicht ben is ze van slag. Als ik wat langer weg blijf trekt het wel iets bij, maar ze blijft bij aanvang hem hard afwijzen (waarbij hij zich afgewezen opstelt tot mijn frustratie). Iemand die tips heeft hoe ik hun band wel goed kan houden (buiten zijn wangedrag aan te pakken uiteraard). Ik ben bang dat als ik niet ingrijp het helemaal uit de hand loopt met die twee, want hij onderneemt geen actie hierop.
Bedankt voor iedereen die mijn verhaal heeft gelezen. Ik merk dat ik mijn verhaal echt even kwijt moest. ❤️
Waarom kan het kind niet naar hem? Als ie nou bij familie zit zou ik dat eerst proberen
Nick90 schreef op 07-02-2024 om 16:08:
Waarom kan het kind niet naar hem? Als ie nou bij familie zit zou ik dat eerst proberen
Ze komt elke week daar wel over de vloer, maar mijn schoonouders hebben geen plek voor een kamertje voor haar. Ze hebben 2 slaapkamers en een daarvan is nu omgebouwd tot een woon/slaapkamer voor mijn partner. Hij zit daar het grootste deel van de dag, omdat hij het niet fijn vind om beneden in de kamer te zitten dus als ze op bed ligt is dat wat lastig ook als zij bij hem op de kamer moet slapen. Heb kan wel, maar voor 50/50 coouderschap lijkt me dit niet wenselijk? Bovendien zijn zijn ouders ook veel weg. Maar er zijn zeker wel mogelijkheden. Even ter verduidelijking: ze mag best wel naar hem toe en logeren, maar ik wil op dit moment geen 50/50 coouderschap.
Je klinkt alsof je eenzijdig kunt besluiten dat de vader niet in staat is tot verzorging. Maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Ook is het niet aan jou om de situatie bij hem thuis te beoordelen met of er wel of geen ruimte is voor haar.
Ik snap heel goed dat je stuk bent gelopen op de relatie. Maar hopelijk besef je ook heel goed hoe het is om alleen door te gaan. En je dochter haar weerstand tegen vader kan ontstaan doordat jij haar het gevoel geeft dat hij er niet echt voor haar is?
"Waar ik ook tegen aan loop nu is dat mijn dochter haar vader nu niet leuk meer lijkt te vinden. Hij komt hier elke dag, maar dan rent ze hard voor m weg. Pappa mag niks meer. En als ik uit zicht ben is ze van slag" - dat hoort volgens mij bij de leeftijd. Pas op dat je je dochtertje daar niet in bevestigt. Verder heb ik geen raad.
Dit:
maar ook voornamelijk dat hij momenteel erg onstabiel is (woede uitbarstingen, agressie waar onze dochter bij is, huilen en zichzelf slaan, deuren gooien, wegstromen uit huis) en ik dit geen veilige basis vind voor een kind.
Daar moet een kind tegen beschermd worden!!!!!!!! En kan heel goed de reden zijn waarom dit kind bang is voor haar vader
Ik denk dat je een andere insteek moet kiezen. Je man heeft van jongsaf aan al een medische geschiedenis: een beroerte, depressies, psychose. Desalniettemin ben je een relatie met hem aangegaan en hebben jullie een kind gekregen. Nu komt er een nieuwe situatie: jij wil niet meer met hem samenleven. Maar dat wil niet zeggen dat je hem het ouderschap kunt ontzeggen of dat hij dat alleen maar mag beoefenen op jouw voorwaarden en onder jouw condities. Neemt niet weg dat het voor hem op dit moment erg zwaar lijkt te zijn.
Ik zou de insteek kiezen van: ik wil samen met jou kijken hoe wij allebei ouder kunnen zijn van ons kind, terwijl we toch apart leven. En dan je eigen mogelijkheden en beperktheden aangeven; en met hem bespreken wat zijn mogelijkheden en beperktheden zijn. Ik neem aan dat hij ook wel onder behandeling staat of stond, dus wellicht is in die sfeer een gesprekspartner te vinden. Heeft hij bijvoorbeeld een SPV-er en zou het zinnig zijn om met die persoon samen te gaan praten. Het belangrijkste is dat er een realistische goede basis komt die door jullie allebei als zodanig herkend wordt.
Tsjor
Bolmieke schreef op 07-02-2024 om 18:44:
Dit:
maar ook voornamelijk dat hij momenteel erg onstabiel is (woede uitbarstingen, agressie waar onze dochter bij is, huilen en zichzelf slaan, deuren gooien, wegstromen uit huis) en ik dit geen veilige basis vind voor een kind.
Daar moet een kind tegen beschermd worden!!!!!!!! En kan heel goed de reden zijn waarom dit kind bang is voor haar vader
Eens. Natuurlijk heeft vader evenveel recht op het ouder zijn als moeder Maar dan moet hij zich in bijzijn van het kind wel als volwassen ouder gedragen. En ja, ik zou als moeder mijn kind ook in bescherming nemen als dit in haar bijzijn gebeurde.
Pas op dat je een momentopname (op een uiterst heftig moment nog wel) niet als een vaststaande persoonsbeschrijving beschouwt en daar niet je conclusies voor de rest van het leven op baseert.
Tijdens een scheiding is niemand op zijn best.
Tsjor
Pippeltje schreef op 07-02-2024 om 17:11:
Je klinkt alsof je eenzijdig kunt besluiten dat de vader niet in staat is tot verzorging. Maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Ook is het niet aan jou om de situatie bij hem thuis te beoordelen met of er wel of geen ruimte is voor haar.
Ik snap heel goed dat je stuk bent gelopen op de relatie. Maar hopelijk besef je ook heel goed hoe het is om alleen door te gaan. En je dochter haar weerstand tegen vader kan ontstaan doordat jij haar het gevoel geeft dat hij er niet echt voor haar is?
Oh nee dat kan en wil ik zeer zeker niet. Sterker nog ik wil hem juist niet die rol ontnemen, maar wil dat hij eerst aan zichzelf werkt. Hij vertoont nu zeer onvolwassen gedrag met zijn buien in bijzijn van onze dochter en maakt haar daar ook mee van streek. Dit lijkt hem weinig te interesseren. Bovendien denk hij aan zelfmoord dreigt hier ook mee naar mij als ik hem wijs op zijn gedrag. Hij lijkt heel stellig in dat hij coouderschap wil, maar zodra hij haar ziet negeert hij haar vrijwel continu ook als ze huilt. Hij lijkt haar signalen niet op te pikken. Hij zegt dan als ik daar naar vraag dat hij "gewoon moe" is. Ik begrijp dat hij haar vader is, maar ik kan hem toch niet zomaar de helft van de week zn gang laten gaan terwijl hij bv amper ooit een luier verschoont heeft, aangeeft niet te kunnen koken als zij in de buurt is en haar weigert in bad te doen. Ik wil juist proberen voor haar een veilige basis bij mij te geven waar hij welkom is en haar ook naar hem laten gaan en gewoon zoveel tijd samen geven als gewenst, maar de verantwoordelijkheid afgeven aan hem vind ik op dit huidige moment doodeng. Maar ja, zoals je zegt het is niet aan mij. Dat is waarom het me zo angstig maakt op het moment en praten wil hij niet. Het is 50/50 of hij springt uit zn vel... Ik weet niet wat ik daarmee moet... Ik wil met alle liefde dat hij de zorg voor haar op zich neemt, maar dat is het nou juist... Ik zie dat hij niet voor haar zorgt en juist niet haar voorop zet en geen enkele moeite doet op haar bij zich te hebben (zoals dat hij zijn schoonouders ruimte maken moet ik initiatief in nemen ipv hoe hey nu overkomt: dat ik haar daar niet wil). Soms krijg ik het idee dat t hem niet gaat om haar maar omdat hij niet wil "verliezen" in de scheiding en er niet slechter uit wil komen. Maar ik hoop echt dat dat niet zo is.
Pippeltje schreef op 07-02-2024 om 17:11:
Je klinkt alsof je eenzijdig kunt besluiten dat de vader niet in staat is tot verzorging. Maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Ook is het niet aan jou om de situatie bij hem thuis te beoordelen met of er wel of geen ruimte is voor haar.
Ik snap heel goed dat je stuk bent gelopen op de relatie. Maar hopelijk besef je ook heel goed hoe het is om alleen door te gaan. En je dochter haar weerstand tegen vader kan ontstaan doordat jij haar het gevoel geeft dat hij er niet echt voor haar is?
En nog even ter aanvulling. Ik probeer mijn dochter juist uit te leggen dat pappa even niet goed in zijn vel zit oid als er wat gebeurd en juist enthousiast te maken als hij weer komt bv. Probeer zelf ook hem vrolijk te begroeten dus ik denk niet dat het daar ligt, maar misschien pikt ze mijn emoties toch ergens op.
Anoniempje147 schreef op 07-02-2024 om 21:45:
[..]
En nog even ter aanvulling. Ik probeer mijn dochter juist uit te leggen dat pappa even niet goed in zijn vel zit oid als er wat gebeurd en juist enthousiast te maken als hij weer komt bv. Probeer zelf ook hem vrolijk te begroeten dus ik denk niet dat het daar ligt, maar misschien pikt ze mijn emoties toch ergens op.
Natuurlijk pikt ze die op, jullie hebben ervoor al tal van ruzies gemaakt waar kind bij was. Helaas kun je het verleden niet ongedaan maken. Praat neutraal of positief over papa. Dat hij niet goed in zijn vel zit gaat kind ook niet aan. Dat valt ook onder zwart praten. Papa moet ook weer een veilige haven worden en hem neerhalen is nooit goed.
Vertel je ex dat jij co ouderschap ook als einddoel ziet als je dat ook ziet zodat het hem hoop geeft en iets om aan vast te houden ipv steeds roepen nu niet, nee kan niet, ik wil niet alsof jij dat mag bepalen en de rechter bent. Dat geeft kan ik mij zo voorstellen zoveel woede frustratie en onmacht bij de vader. (Al snap ik je als ik vanuit mijn moederhart kijk en zou ik ook mijn kind bij mij willen houden, daar is het tenminste veilig)
Zoek een derde om hiermee rond de tafel te gaan om deze dingen te bespreken. Er is toch een derde als je gaat scheiden voor dit soort dingen? Waar is die
Hoe is jouw relatie met zijn ouders? Hoe kijken die tegen de situatie aan? Zijn er hulpverleners bij betrokken? Wat vinden die ervan?
Ik vind dat er wel erg makkelijk gedacht wordt over co-ouderschap met een man die zo weerbarstig is. Ik ben er in ieder geval niet aan begonnen met mijn ex, die op en af enorme emotionele uitbarstingen had, ruzie zocht en in de war was. Ik zag ons niet productief samenwerken in het ouderschap en ik vertrouwde hem ook niet met de (jonge) kinderen. Hij kon heel onbesuisd reageren als ze huilden. Dat interpreteerde hij als afwijzing en dan werd hij boos. En hij kon ook enorm afwezig zijn. Ik had de indruk dat hij dissocieerde. Ik vind in principe ook dat je samen ouders moet blijven maar om dat te kunnen, moet je wel werkbaar kunnen communiceren en het over de werkelijkheid kunnen hebben. Als de ander niet wil erkennen dat hij de zorg voor de kinderen niet altijd goed invult en de moeder beschuldigt dat ze hem de kinderen onthoudt, heb je geen goede uitgangssituatie. Alleen als er bewustzijn is en de bereidheid een stap terug te doen en om hulp te vragen, lijkt het me reëel om het ouderschap 50/50 te delen met iemand die mentaal sterk mindere perioden heeft. In onze situatie was er ook een professional bij ons betrokken die er een duidelijke mening over had: niet doen. Mijn ex was ook boos op die man maar ik zag wat hij bedoelde. Die bevestiging was voor mij ook belangrijk want ik vond het heel moeilijk om nee te zeggen tegen co-ouderschap. Ik vond dat ik ja moest zeggen maar ik had er geen vertrouwen in. Ook de familie van mijn ex zag co-ouderschap niet werken.
Lastige situatie. Nu ziet jullie kind haar vader dus altijd in jouw bijzijn of klopt dat niet? Dat hij bij jou thuis komt of dat jij samen met haar naar zijn ouders gaat.
Ik zou 50/50 ook een mooi doel vinden, maar de vraag is of dat realistisch is. In dit geval zie ik dat niet zo snel goed gaan. Maar hoezo heeft hij in twee jaar nog amper ooit een luier verschoond? Hoezo reageert hij niet op zijn dochter? Waarom wil hij haar niet in bad doen? Is dat ook zo als hij alleen is met haar of omdat jij dat altijd 'als vanzelfsprekend' oppakte?
Hoe denken zijn ouders over co-ouderschap en naast hun psychisch instabiele zoon ook de helft van de tijd een peuter in huis hebben? Het lijkt me dat die mensen daar toch op zijn minst ook iets over te zeggen hebben. Hebben zij een realistisch beeld van hun zoon?
Verder is het normaal dat je man verdrietig en boos is vanwege de scheiding, maar dat zou hij niet moeten projecteren op een kind van twee door haar zorg en aandacht te ontzeggen.
tsjor schreef op 07-02-2024 om 19:40:
Het belangrijkste is dat er een realistische goede basis komt die door jullie allebei als zodanig herkend wordt.
Tsjor
Wat als die noodzakelijke basis niet door beiden wordt herkend? Wat als hij agitatie en agressie in het bijzijn van de kinderen acceptabel vindt en zij niet?
Je doet het goed hoor, laat je niet gek maken, door niemand!
Ook niet door je dochtertje
Het zegt echt niet perse zoveel als ze hem afwijst. Zo gek is dat niet voor een 2 jarige.
Komt tijd, komt raad, stapje voor stapje lijkt me.
Zwaar, voor iedereen, ook voor jou. Sterkte!