Paniek
Mijn man en ik hebben een pittige periode achter de rug. Burnout, corona periode, overlijden, werkstress. Hij was mijn rots. Op de automatische piloot en doorgaan. Omdat mijn man ver weg werkt slapen we ook apart en van sex komt ook alang niks meer. Soort friendzone zaten we in. We zijn beide moe. We zijn in relatie therapie gegaan. Ging steeds iets beter. Leuke vakantie's en dagjes plannen om weer op te bouwen. Ik had er vertrouwen in. Ik nam genoegen met minder komt wel weer. Ik was meestal degene die daar het voortouw in nam. Ineens na een onredelijke opmerking waar ik hem op aansprak, kwam het er uit ik wil niet meer verder. Ik geef om je maar en zal je altijd steunen maar als vrienden. Ik voel het niet meer zei hij. Dit kwam binnen als een bom. Toen we gingen praten vlakte het iets af en zei dat hij even afstand wou. Ik heb hem daarbij zelfs geholpen. 7 dagen van huis na 23 jaar 24/7 bij elkaar. Geen contact. Ik intussen actief geweest met opdrachten, uitjes, workshops om er samen uit te komen want we komen eruit. Maar niks was
minder waar. Het was klaar. Hij is zichzelf kwijt geraakt en is heel stellig zonder mij verder te willen. Elke dag ( nu 8 dagen wordt ik in een nachtmerrie wakker en vraag aan hem of hij het zeker weet.
Soms denk ik heb ik teveel op hem gesteund. En voel me schuldig. Maar er is geen weg meer terug. Ik kan niks anders doen als me erbij neerleggen. Ik ben nu 60 en daar gaat mijn toekomst die ik voor ogen had met hem.
Ondertussen wonen we nog in ons koophuis en hebben we met een mediator afgesproken. We willen geen ruzie en hij wil alles goed afhandelen ook niet voor onze zoon van net 20 doe hier nog woont. Maar het is mijn keuze niet. Hoe hou ik dit vol!?
Jolay schreef op 02-11-2024 om 08:13:
ja hoor ik heb genoeg mensen om me heen om te praten. Helaas geen ervaringsdeskundige eo onafhankelijk dus vandaar mijn verhaal hier. Wij hebben onze zoon inmiddels verteld dat we uit elkaar gaan. Flink gehuild. En laten hem er nu verder buiten. Alleen als hij vragen heeft. Dinsdag naar de mediator , zie er erg tegen op. Het wordt steeds echter.
Dinsdag al naar de mediator? Dat gaat echt wel snel in jouw situatie terwijl je nog zo in je emoties zit.
Mijn advies is om je in te lezen op internet (er is veel te vinden), van tevoren vragen te formuleren, te luisteren, veel aantekeningen te maken en geen beslissingen te nemen, zeker geen onomkeerbare. Zeg dat je over alles wilt nadenken. Laat je niet opjagen met een te snelle planning voor jou, zorg dat je zaken kunt uitzoeken of navragen.
Het is een oriënterend gesprek. Ik wil wel weten wat er mogelijk is en wat me te wachten staat. En ....neem zeker geen beslissingen nu.
Erken dat het een heel onwerkelijk en oneerlijke situatie is maar het is wat het is.
Je kunt niet anders dan de wens van je aanstaande ex man accepteren. Laat hem gaan .. huil … scheeuw en rouw in je eentje. Ik hoop dat je familie en of vrienden hebt?
Het doet pijn en verdriet maar je moet en komt hier sterk uit !
Jolay schreef op 02-11-2024 om 18:49:
Het is een oriënterend gesprek. Ik wil wel weten wat er mogelijk is en wat me te wachten staat. En ....neem zeker geen beslissingen nu.
Heel verstandig!
Wat ik nog kan adviseren is dat je niet met de mediator in zee moet gaan als het niet goed voelt. Die fout heb ik t afgelopen jaar wel gemaakt. Ex vrouw kwam met een mediator en afspraak gemaakt voor eerste gesprek. Was ook nog best een eindje rijden met de auto (half uur). Tijdens het gesprek reageerde de mediator een aantal keer vrij pinnig op me zonder de situatie goed te kennen. Het voelde niet goed maar toen moesten we tekenen om met haar in zee te gaan. Ik zat daar zo te twijfelen! "Eind gereden voor niks als ik nu niet teken", "het moet toch gebeuren dus we zijn hier nu al" maar wel een naar gevoel over de persoonlijkheid van de mediator. Toch getekend en man wat heb ik daar spijt van gehad.
Mediator koos steevast de kant van mijn ex en heeft talloze "fouten" gemaakt in berekeningen die altijd in het voordeel van mn ex waren. Ik moest dan zelf uitzoeken hoe het wel zat en dan paste de mediator het schoorvoetend aan met de opmerking "ja je hebt wellicht wel een punt". Ging elke keer met lood in de schoenen naar de afspraken om te zien wat me die keer weer te wachten stond. Heb t hele traject t gevoel gehad dat ik t tegen 2 personen moest opnemen terwijl een mediator er voor allebei zou moeten zijn. Het voelde nu meer alsof de mediator de advocaat van mijn ex was.
Dit is wel een (dure) les geweest die ik voor de rest van mijn leven niet zal vergeten. Als iets niet goed voelt en je zo twijfelt... zet er dan NOOIT je handtekening onder.
Klopt Johan,
Dat is mijn voorwaarden id!
Ik heb nog 2 afspraken staan met verschillende. De situatie is voor mij nog steeds niet te bevatten en je bent je vertrouwen al kwijt dus als zo n mediator ook niet goed voelt dan ben je verder van huis. Dank jewel Johan, hoop dat het voor jou inmiddels wat rustiger is.
Wat een nare situatie. Ikzelf ben gescheiden toen ik bijna 60 was. En hoewel het mijn initiatief was - ik voelde me al heel lang afgewezen en dat trok ik niet meer - is het mij heel zwaar gevallen. Omdat door de scheiding het contact met mijn kinderen veel minder is geworden en ik door ziekte niet meer in staat ben om activiteiten te ondernemen, laat staan nieuwe mensen te leren kennen of te daten. Ik heb een tijd antidressiva gebruikt en wekelijks gesprekken gehad met een fijne therapeut.
Ik heb wel partneralimentatie, dat komt voort uit de manier waarop wij ons huwelijk hadden ingericht en zou daar in jouw geval zeker niet zomaar vanaf zien. De tips de Temet als eerste gaf zijn hele goede.