Paniek
Mijn man en ik hebben een pittige periode achter de rug. Burnout, corona periode, overlijden, werkstress. Hij was mijn rots. Op de automatische piloot en doorgaan. Omdat mijn man ver weg werkt slapen we ook apart en van sex komt ook alang niks meer. Soort friendzone zaten we in. We zijn beide moe. We zijn in relatie therapie gegaan. Ging steeds iets beter. Leuke vakantie's en dagjes plannen om weer op te bouwen. Ik had er vertrouwen in. Ik nam genoegen met minder komt wel weer. Ik was meestal degene die daar het voortouw in nam. Ineens na een onredelijke opmerking waar ik hem op aansprak, kwam het er uit ik wil niet meer verder. Ik geef om je maar en zal je altijd steunen maar als vrienden. Ik voel het niet meer zei hij. Dit kwam binnen als een bom. Toen we gingen praten vlakte het iets af en zei dat hij even afstand wou. Ik heb hem daarbij zelfs geholpen. 7 dagen van huis na 23 jaar 24/7 bij elkaar. Geen contact. Ik intussen actief geweest met opdrachten, uitjes, workshops om er samen uit te komen want we komen eruit. Maar niks was
minder waar. Het was klaar. Hij is zichzelf kwijt geraakt en is heel stellig zonder mij verder te willen. Elke dag ( nu 8 dagen wordt ik in een nachtmerrie wakker en vraag aan hem of hij het zeker weet.
Soms denk ik heb ik teveel op hem gesteund. En voel me schuldig. Maar er is geen weg meer terug. Ik kan niks anders doen als me erbij neerleggen. Ik ben nu 60 en daar gaat mijn toekomst die ik voor ogen had met hem.
Ondertussen wonen we nog in ons koophuis en hebben we met een mediator afgesproken. We willen geen ruzie en hij wil alles goed afhandelen ook niet voor onze zoon van net 20 doe hier nog woont. Maar het is mijn keuze niet. Hoe hou ik dit vol!?
Misschien vervelend om te zeggen maar kan het zijn dat hij een ander heeft?
Hij zegt van niet.... Hij heeft al een lange tijd zn gevoel weggedrukt zegt hij. Hij voelt niks meer.
Het maakt ook niet zoveel uit of hij een ander heeft, want daar gaat jouw vraag terecht niet over. Jouw vraag is hoe je dit volhoudt.
Ik heb hier geen ervaring mee, gelukkig. Andere forummers wel, dus die kunnen je hopelijk goede tips geven. Van mij dan wat praktische tips vanuit alles wat ik zoal op dit forum gelezen heb, en vanuit mijn ervaring in mijn vroegere werk in de rechtshulp
1) Fixeer je niet op het idee dat je als vrienden uit elkaar moet gaan. Scheiden is geen gezellig uitje. Ik heb hier op het forum een hoop bijdragen gezien van mensen die het als een soort heilige plicht zagen om als vrienden uit elkaar te gaan en vanuit dat idee ook allerlei nodeloze toegevingen deden, want ze wilden niet moeilijk doen. En dat brengt me bij tip 2:
2) Jij en jij alleen bent verantwoordelijk voor het verdedigen van jouw belang. Nou ja, jij niet alleen, je advocaat ook, maar jij toch in de eerste plaats. Want wat zien we ook wel eens op dit forum - en dat hangt samen met 1: Man wil scheiden. Vrouw voelt zich overvallen en in de steek gelaten. Vindt dat ze als vrienden uit elkaar moeten en gaat ervan uit dat haar bijna-ex het beste met haar voor heeft. Maar bijna-ex houdt zijn eigen belang in het oog en dat loopt niet per se parallel met haar belang. Vrouw geeft toe want wil niet moeilijk doen/vindt dat ex eigenlijk voor haar moet zorgen, beseft dan later dat ze eigenlijk benadeeld is door haar eigen toegeeflijkheid, en wordt dan boos op ex want die heeft misbruik gemaakt. Maar dat is niet verstandig en naar mijn idee ook niet echt netjes. Ieder doet voorstellen in zijn of haar belang en dan ga je kijken waar je elkaar kan vinden en waar je het oneens blijft, en over die laatste punten onderhandel je verder of je laat uiteindelijk de rechter de knoop doorhakken. Maar ga niet eerst dingen weggeven en dan later klagen dat de ander die dingen in zijn zak gestoken heeft.
3) Zijn haast is niet jouw haast. Soms zie je dat de man de scheiding aankondigt en snel vaart wil maken en van daaruit de vrouw onder druk zet om maar overal mee akkoord te gaan. Laat je niet opjagen, en denk aan tip 1. Haastige spoed is zelden goed, denk goed na over wat er wordt voorgesteld en schakel deskundig advies in.
4) Zijn getreuzel hoef je ook weer niet te pikken. Er zijn er ook die willen scheiden, de echtelijke woning verlaten, lekker voor zichzelf beginnen en verder de boel de boel laten. Als dat op enig moment voor de ander niet meer acceptabel is, zal die ander toch in actie moeten komen. Op een moment dat haar schikt, uiteraard
5) Mediation is niet zaligmakend/advocaten zijn niet eng. Ik begin hier regelmatig te sputteren op dit forum als ik lees hoe mensen eindeloos blijven dooremmeren in mediation "want ik wil er geen rechtszaak van maken". Alsof (en dit hangt volgens mij samen met punt 1) het een soort moreel falen is als je de rechter dingen laat beslissen waar je onderling niet uitkomt. Daar zijn die mensen voor. Mediation is goed en nuttig, maar als bepaalde tegenstellingen onoverbrugbaar blijken dan komt er een moment om er een punt achter te zetten en alsnog een eigen advocaat in de arm te nemen om jouw zaak aan de rechter voor te leggen. Ja, dat kost geld, maar alles weggeven in een scheiding is ook een dure grap.
6) Laat je door niemand aanpraten dat je een voorstel waar je zelf perfect tevreden over bent, niet moet accepteren omdat "er meer uit te halen valt". Je moet niet te snel ergens ja op zeggen (zie ook punt 2 en 5), maar als je weloverwogen minder accepteert dan het maximaal haalbare omdat je gewoon verder wilt met je leven, dan moet je je niet laten wijsmaken dat dat een domme zet zou zijn.
7) Als de afspraak is dat jij in de woning blijft, spreek dan niet af dat hij erbij mag blijven wonen "tot hij wat anders gevonden heeft". Daar zijn hier op dit forum gruwelijke voorbeelden van langs gekomen.
Veel sterkte gewenst.
Jee Temet - wat een prachtige bijdrage. Je zou deze bijdrage eigenlijk voor een blad hebben moeten schrijven en er betaald voor krijgen.
Jolay, ik kan er niets aan toevoegen. Wat een rotsituatie. Heel veel sterkte gewenst!!
Wat een akelige situatie voor je. Het in duigen vallen van je toekomstbeeld vond ik zelf ook het zwaarste van scheiden. Ik ben nu ruim 10 jaar verder en ik zie de toekomst helemaal zitten, hopelijk met mijn huidige partner en anders maar alleen met mijn vriendinnen, ook goed.
Ik heb het hier op het forum al vaker gezegd: zorg dat je zakelijk en volgens de regels scheidt. Het is aan de randjes van de regels altijd wat geven en nemen, maar zorg dat dat in balans is. Kijk waar ieder recht op heeft, maar ga niet teveel opeisen en niet teveel toegeven. Zo niet, krijgt een van beiden achteraf spijt over de regeling en dat verzuurt je nahuwelijk meer dan nodig is.
In mijn geval had ik het overgrote deel van ons vermogen (huis en flinke som spaargeld) opgebouwd en moest alles door de helft omdat we in gemeenschap van goederen waren getrouwd. Dat was heel zuur, zeker omdat de oorzaak van de scheiding bij hem lag. Ik had vrijwel alles verdiend en na de scheiding had ik weliswaar het huis overgenomen, maar ik had ook 2 hypotheken en letterlijk geen cent meer op de bank. Mijn financiële situatie is daarna snel weer beter geworden, ik had immers mijn baan nog. Mijn ex moest een huis vinden en ik gunde hem een fijne plek om de helft van de tijd met onze kinderen te wonen. Dat is gelukt en daar ben ik oprecht blij om.
Nog een goede tip: laat elkaar los, zo mogelijk ook financieel. Gedoe over geld wil je niet. Is er sprake van partneralimentatie? Kijk dan of die afgekocht kan worden zodat je niet elke maand je hand hoeft op te houden. Wees zakelijk in wat jullie nog voor jullie zoon betalen. Kan hij financieel op eigen benen staan? Zo niet, deel die kosten naar rato van ieders inkomen, hou dat zakelijk. En verder zoveel mogelijk je eigen broek ophouden. Dat voelt goed en scheelt een hoop gedoe.
bedankt voor jullie uitgebreide reacties heel waardevol.
Ik ben zo bang voor mijn toekomst. Sinds maart ben ik nl vanwege het overlijden van mn moeder en zorg voor mn vader ziek thuis. (Er ging een knop om van 4 jaar een rot baan). En nu ook nog dit erachteraan. Ik doe er alles aan om mezelf weer op te rapen. Heb een 2 tal hulpverleners. Ook weer geprobeerd te werken maar lukte niet met alle prikkels. Druk met goed voor mezelf zorgen om weer in balans te komen.
En nu dus dit!!!! Dus ik kan straks niet anders als me straks financieel afhankelijk opstellen. Voor mij is dus alles onzeker! Ik werkte daarbij ook 3 dagen daar kan ik straks niet van rond komen. Dus kan weer terug naar af.
Jolay schreef op 31-10-2024 om 14:11:
bedankt voor jullie uitgebreide reacties heel waardevol.
Ik ben zo bang voor mijn toekomst. Sinds maart sowieso niet lekker in mn vel. En zo hebben wij elkaar eerlijk gezegt ook afgewisseld. Hij is mijn rots. Druk met goed voor mezelf zorgen om weer in balans te komen.
Ik klink nu heel negatief maar besef ook dat altijd maar positief blijven en doorgaan nu zn tol eist.
Ga om te beginnen samen naar jullie financieel deskundige. Dan hoor je beiden wat er kan qua financien. Hebben jullie een koop of huurhuis en wie wil of kan daar blijven wonen? En jullie zoon van 20 wil hij nog lang thuis blijven of gaat hij binnenkort op zichzelf. In de basis zou hij als jongvolwassene zichzelf moeten redden (recht op Duo of uitkering, bijbaan etc). Je hebt voor hem in ieder geval geen recht meer op toeslagen.
Ik zou overigens absoluut geen partneralimentatie willen. Dan blijven jullie verbonden en blijft er afhankelijkheid. Ook zorgt het bij velen voor conflicten. Nu is dat tegenwoordig al zeer beperkt omdat het iets was van vroeger.
Jij hebt je eigen werk en kunt anders tijdelijk terugvallen op een uitkering. Bedenk dat hij niet langer verantwoordelijk is voor jou. Jij zult het nu zelf moeten gaan doen. Wees dus sterk en raap jezelf bij elkaar. Je hebt niet meer de luxe om op hem terug te vallen en voor iedereen te zorgen. Bekijk dus wat er kan voor vader en zoon. Maar stel ook grenzen. Jouw belang moet nu voorgaan anders kom jij hier nooit uit.
En vraag jezelf af waarom je al bijna een jaar thuis bent. Welke prikkels zijn teveel? Waarom is dat na een jaar nog niet opgelost? Zorg dat die belemmeringen verdwijnen. Want de kans bestaat dat jij straks op straat staat als je nu niet in actie komt. Dan blijft man met zoon in jullie huis (wat jij niet kunt betalen). Hij kan alles overnemen en jij moet wat anders zoeken (netwerk, particulier, vakantiehuisje). Je hebt misschien wel teveel op hem geleund en moet het nu zelf gaan doen. Kom dus in actie samen met je hulpverlening.
Dat laatste is zeker waar! Izza.
Ik besef maar al tegemoed waarom ik nog ziek thuis ben. Ik was juist iemand die altijd riep..." en door".
Ik heb begin dit jaar mn moeder verloren, zorgen om mn vader, en mn baan kwijt dus een beetje veel heh allemaal. En dit komt er nu bovenop. Ik moet mezelf ook bij elkaar rapen. Maar ik was al op en een batterij die leeg is laat je niet zomaar even op.
En besef dat dit 1,5 week geleden is en ik hier niet voor heb gekozen heh! Dus makkelijk gezegt allemaal.
Toch bedankt Izza Voor je moeite.
ah meid, wat heftig.
En een schok.
Heb je een goede vriendin en/of familie waar je mee kunt praten? En bij hun aanwezig kunt zijn als het moeilijk voor je is?
Kun je met je zoon praten?
Moree schreef op 02-11-2024 om 03:08:
ah meid, wat heftig.
En een schok.
Heb je een goede vriendin en/of familie waar je mee kunt praten? En bij hun aanwezig kunt zijn als het moeilijk voor je is?
Kun je met je zoon praten?
Laat vooral je zoon er zoveel mogelijk buiten. En misschien verstandig, vraag je man dat ook te doen.
Jullie zoon moet natuurlijk weten dat jullie uit elkaar gaan, maar leg je problemen, al jouw emoties en de strijd tussen jullie bij de afwikkeling (mocht die toch ontstaan) vooral niet bij hem. Ook (jongvolwassen) kinderen wil je niet in een loyaliteitsconflict brengen.
Dus bespreek je zorgen, problemen en emoties met vrienden en familie, niet met hem.
Sterkte, TO. Heftig.
ArianneH schreef op 02-11-2024 om 07:26:
[..]
Laat vooral je zoon er zoveel mogelijk buiten. En indien handig, vraag je man dat ook te doen.
Jullie zoon moet natuurlijk weten dat jullie uit elkaar gaan, maar leg je problemen, al jouw emoties en de strijd tussen jullie bij de afwikkeling (mocht die toch ontstaan) vooral niet bij hem. Ook (jongvolwassen) kinderen wil je niet in een loyaliteitsconflict brengen.
Dus bespreek je zorgen, problemen en emoties met vriend(inn)en en familie, niet met hem.Sterkte, TO. Heftig.
Zoon inderdaad alsjeblieft erbuiten laten, die jongen krijgt het ook nog zwaar genoeg. Voor get uithuilen en -razen heb je vriend(inn)en en/of je eigen familie.
ja hoor ik heb genoeg mensen om me heen om te praten. Helaas geen ervaringsdeskundige eo onafhankelijk dus vandaar mijn verhaal hier. Wij hebben onze zoon inmiddels verteld dat we uit elkaar gaan. Flink gehuild. En laten hem er nu verder buiten. Alleen als hij vragen heeft. Dinsdag naar de mediator , zie er erg tegen op. Het wordt steeds echter.