Omgangsregeling
Mijn ex wil geen enkele omgangsregeling, contact enz met onze kinderen en dit zo vastleggen in het ouderschapsplan, hij heeft psychische problemen en geeft aan daardoor niet in staat te zijn tot een omgangsregeling. Dit doet mij heel veel pijn voor de kinderen en ik probeer het al maanden te veranderen maar hij geeft niet toe en wordt gesteund door de mediator, ik vrees dat ik toe moet gaan geven. Nu hebben de kinderen aangegeven in gesprek te willen gaan met de rechter omdat zij wel een omgangsregeling willen, de kinderen zijn 16 en 13.
Heeft iemand hier ervaring mee en wat kunnen zij verwachten?
Eens met Kersje. Je kunt via de kinderen hem niet dwingen om zijn ziekte-inzicht te veranderen in: ik ben helemaal niet zo ziek.
Wat betreft je oudste dochter: het ligt er natuurlijk aan wat zij meegekregen heeft over de problemen van haar vader, waarom zij denkt dat ze die problemen wel aankan en wel kan oplossen voor hem. Misschien moet je haar dat eens vragen. En anders met haar het hele lijstje maken van mensen en organisaties waar hij wel bij terecht kan als het niet goed met hem gaat. Maak haar vooral duidelijk dat als al die mensen en organisaties het niet voor elkaar krijgen, dat het dan ook echt buiten haar vermogen ligt.
De strijd en woede hierover zou ik achter me laten. Wat rest is iets als deernis, zorg-op-afstand, acceptatie van wellicht het onvermijdelijke, open laten dat iedereen zich wellicht vergist in de mindere ernst, hem toch maar serieus nemen bij gebrek aan beter etc.
Tsjor
Hij heeft eerder deze periodes gehad maar toen kwam hij na een paar weken weer terug naar huis en juist de zorg voor de kinderen en andere verplichtingen zorgden ervoor dat hij weer opkrabbelde, nu heeft hij besloten de scheiding door te zetten en zakt hij verder weg. Hij kan slecht tegen eenzaamheid en daarom wil de oudste bij hem gaan wonen, zij geeft zelf aan dat ze denkt dat haar aanwezigheid er voor zal zorgen dat hij niet verder wegzakt en dat ze misschien eens ideeën voor bijv het eten hoeft te geven maar verder minder zal hoeven doen als bij mij. Zij heeft de hoop dat haar aanwezigheid ervoor zal zorgen dat hij uit de put komt zodat ook haar broertje langs kan komen. De eventuele buien is ze gewend want die waren er thuis ook. Het liefst zou ik willen dat de hele scheiding afgeblazen wordt maar dat kan niet door veilig thuis en daar is ex nu ook resoluut in. De kinderen willen contact met hem, ik gun ze dat heel erg en ik weet dat hij door hun weer stimulans krijgt maar hoe krijgen we dat voor elkaar als hij zo koppig weigert. Ik vrees dat dwang niet gaat werken.
Verdrietigemoeder schreef op 25-12-2021 om 20:18:
Hij heeft eerder deze periodes gehad maar toen kwam hij na een paar weken weer terug naar huis en juist de zorg voor de kinderen en andere verplichtingen zorgden ervoor dat hij weer opkrabbelde, nu heeft hij besloten de scheiding door te zetten en zakt hij verder weg. Hij kan slecht tegen eenzaamheid en daarom wil de oudste bij hem gaan wonen, zij geeft zelf aan dat ze denkt dat haar aanwezigheid er voor zal zorgen dat hij niet verder wegzakt en dat ze misschien eens ideeën voor bijv het eten hoeft te geven maar verder minder zal hoeven doen als bij mij. Zij heeft de hoop dat haar aanwezigheid ervoor zal zorgen dat hij uit de put komt zodat ook haar broertje langs kan komen. De eventuele buien is ze gewend want die waren er thuis ook. Het liefst zou ik willen dat de hele scheiding afgeblazen wordt maar dat kan niet door veilig thuis en daar is ex nu ook resoluut in. De kinderen willen contact met hem, ik gun ze dat heel erg en ik weet dat hij door hun weer stimulans krijgt maar hoe krijgen we dat voor elkaar als hij zo koppig weigert. Ik vrees dat dwang niet gaat werken.
Wat bedoel je met vetgedrukte?
Hij had een psychose en veilig thuis heeft geadviseerd dat hij apart woont. Om de paar jaar heeft hij een periode en de vorige keer is de raad van de kinderbescherming er bij geweest en dat gebeurt weer als hij terug zou komen.
Verdrietigemoeder schreef op 25-12-2021 om 22:04:
Hij had een psychose en veilig thuis heeft geadviseerd dat hij apart woont. Om de paar jaar heeft hij een periode en de vorige keer is de raad van de kinderbescherming er bij geweest en dat gebeurt weer als hij terug zou komen.
Maar dan is het toch ook niet slim dat jullie minderjarige dochter bij hem gaat wonen? Wat maakt dan het verschil of hij bij jullie woont of apart? Mag dat dan weer wel en is het dan wel safe genoeg, ik vind het nogal heftig voor de kinderen hoor?
Het advies was co ouderschap, ik begrijp het ook niet maar volgens hen is er dan minder kans dat het weer fout gaat. Ik zou niet weten waarom daar wonen of een ongelijke verdeling dan niet zou mogen. Maar het maakt toch niet uit, ex verzet zich toch overal tegen. Kerst heeft dit jaar niets leuks, de kinderen missen hun vader nu helemaal.
Wat raar dat veilig thuis adviseert om te scheiden of in ieder geval apart te wonen.
Tijdens een psychose snap ik dat het dan niet handig is om iemand dan in huis te hebben met kinderen, maar dan lijkt een opname me meer voor de hand liggend dan ergens in je eentje verder wegzakken zonder enige structuur of verantwoordelijkheid.
En dan ook nog co-ouderschap adviseren. Dus co-ouderschap in één huis (m.a.w. niet scheiden) is volgens hen geen optie, maar als jullie apart wonen wel?
Als jouw kinderen echt heel erg graag contact met hun vader willen zou zo'n kindgesprek bij de rechter best nog een idee kunnen zijn.
In eerste instantie werd hij niet opgenomen totdat het steeds slechter ging, echt heftig slecht ondanks medicatie. Toen is hij wel opgenomen en bleek dat hij verkeerd reageerde op de medicatie. Na de opname mocht hij van veilig thuis niet lang en vaak thuis komen, nu we bezig zijn met de scheiding hebben ze in het laatste overleg aangegeven dat Co ouderschap een mogelijkheid is. Ik snap er ook niets van maar het grootste probleem is dat hij nu niets meer wil.
Zoals je het schrijft is het allemaal nogal
variabel, het kan nu en in de toekomst nogal veranderen wat je partner
aankan. Wel goed dat hij daarover realistisch is.
Ik
weet niet precies wat de problematiek is, maar mijn vertaling van
mensen die psychosegevoelig zijn is, dat zij door externe prikkels (van
wat wij 'normale' dingen noemen) extreem erg geraakt en overweldigd
kunnen worden, waardoor hun waarneming volledig verstoord kan raken.
Mocht
zoiets aan de hand zijn, dan zou het kunnen helpen als hij zo
prikkelarm mogelijk weer begint. Dus zonder jou, scheiding. Zonder de
kinderen in eerste instantie. Met de kans dat, zodra het beter gaat hij
weer meer aankan. Dat is dan vooral met de kinderen.
Ik
zou dus de afspraken zo flexibel mogelijk maken,waarbij je eventueel
ruimte geeft aan adviezen van behandelaars (als je dat met hem kunt
afspreken).
Hij 'wil' nu niks zou
ik in mijn hoofd veranderen in: op dit moment kan hij niets aan. Waarbij
je open houdt dat het op een ander moment beter kan gaan. Maar dan nog
zul je zelf erg terughoudend moeten zijn met het opvoeren van enige
druk, en die enige druk kan al een simpele vraag zijn, of herinneren aan
een afspraak.
Psychosegevoeligheid is een nare ziekte, de hulpverlening heeft moeite om daarop in te
spelen (In eerste instantie werd hij niet opgenomen totdat het steeds
slechter ging, echt heftig slecht ondanks medicatie.), medicatie kan
goed helpen, maar dat vergt een intensieve periode van afstemming.
Mocht je oudste dochter denken dat zij iets voor hem kan betekenen als zij bij hem gaat wonen, dan is het goed als ze zich verdiept in zijn problematiek en in contact staat met hulpverleners, nog beter zou het zijn als jij en je partner met de hulpverlening samen een signaleringsplan maken voor na de scheiding: welke signalen zijn zodanig dat hulpverlening moet worden ingeschakeld. En dat je oudste dochter dat plan kent.
Tsjor
Wat betreft die gevoeligheid voor druk begrijp ik iets niet, bij de voorgaande periodes moest hij van hulpverlening altijd weer zo snel mogelijk aan het werk terwijl hij op dat moment nog een wrak was. Werk leverde zeker op zo'n moment heel veel prikkels op, ik heb regelmatig aangegeven dat hij niet kon werken maar het moest. Nu werkt hij ook weer denk, ik heb hem op de standaard tijden zien rijden maar ik weet niet of dat weer opgedragen is.
Ik begrijp wat jullie zeggen over dat dingen op termijn kunnen veranderen maar heb er voor de kinderen moeite mee mij erbij neer te leggen. Binnenkort hebben we weer een gesprek met de mediator en ook met wijkteam, veilig thuis en zijn behandelaar, ik ga toch een poging doen dat er op zijn minst een contact moment per week besproken wordt.
'Ik begrijp wat jullie zeggen over dat dingen op termijn kunnen veranderen maar heb er voor de kinderen moeite mee mij erbij neer te leggen.'
Toch is het juist vanwege de kinderen dat het belangrijk is om openheid te houden naar mogelijke veranderingen. Als alles vast ligt in een schema moeten kinderen in dat schema passen en zich gedragen zoals de ouders dat willen. De kinderen zijn 16 en 13. Die moeten vooral kunnen gaan leren hoe ze zelf met de situatie omgaan. Zowel met de scheiding als met de problemen van hun vader. Je kunt ze niet meer tegen alles wat reëel aanwezig is in hun leven beschermen.
Je oudste dochter wil eigenlijk meer contact dan dat ene moment dat jij wil, ze wil een deel van de zorg voor haar vader gaan dragen en dat wil zelfstandig doen, als haar eigen beslissing. We kunnen denken dat 16 jaar te jong is, maar dat komt ook omdat we kinderen graag als kinderen willen blijven zien. Tegelijkertijd is de kans groot dat zij de problemen van haar vader niet goed kan inschatten. Ik zou de wens van je dochter meenemen in de gesprekken die je gaat voeren, wellicht zelfs als het kan je dochter meenemen in die gesprekken, zodat zij als iemand die ertoe doet in het hele verhaal serieus genomen wordt. Wat kan zij doen, wat zijn de risico's, wat zijn de beperkingen?
Je 13-jarig kind staat er anders in en heeft dus andere behoeftes.
Een flexibele omgangsregeling, waarbij je zoveel mogelijk ruimte laat aan de kinderen zelf is juist in het belang van de kinderen. Het kan zijn dat ze dan vervelende ervaringen opdoen: zij willen naar vader, vader wil niet. Daar kun je ze op voorbereiden. Niet door ze die ervaringen te onthouden, maar door het bespreekbaar te maken: wat betekent dat voor jou en je relatie naar vader toe? Daarbij zou ik ervoor waken dat ze geen definitieve uitspraken doen (dan hoef ik hem nooit meer te zien), want het leven is nog lang. Dus alles is tijdelijk: voor dit moment.
De vraag moet dus niet zijn: wanneer mogen vader en kinderen elkaar zien en moet vader daaraan meewerken volgens afspraak. Dat is een statische vraag, die te weinig rekening houdt met de kinderen en hun ontwikkeling. De centrale vraag zou moeten zijn: hoe kunnen de kinderen vorm geven aan hun relatie met hun vader. Let wel: eigenlijk sta jij daar dus buiten, behalve dan dat jij de ouder bent die de kinderen begeleidt in hun ervaringen daarmee, zowel de positieve als de negatieve ervaringen. Gezien de situatie van vader is die vraag complex. Het is dan ook goed dat je dit gesprek met meerdere betrokken gaat voeren, ook met de behandelaar van vader. Het zou mooi zijn als de kinderen daarin hun zegje kunnen doen en mee kunnen denken, als zij de input.
Overigens: ik verbaas me er wel vaker over dat 'psychosegevoeligheid' (als dat aan de orde is) niet goed begrepen wordt door behandelaars en dat er dan vanuit verkeerde motieven (afleiding zoeken, inhoud geven aan bestaan) dingen afgesproken worden die eigenlijk niet goed zijn, omdat ze veel druk opleveren. En druk is juist een risico.
Tsjor