Omgang wijzigen ivm sport?

Natuurlijk

mag je vinden dat twee kinderen prettiger is. Het gaat erom dat je doet alsof het uitgesloten is dat een derde kind voldoende aandacht krijgt. Net als in jouw voorbeeld van het stel waarvan de man niet alleen kan zijn met drie kinderen, maar de vrouw wel, betekent het feit dat jij een derde kind niet voldoende aandacht kan geven niet dat het anderen niet lukt. Dat jij een derde mee zou slepen naar de sport van de oudere kinderen, betekent niet dat anderen dat ook zouden doen. Ik heb zelf maar twee kinderen, maar ik snap dat je mensen kwetst door zo rechtlijnig te zijn.

Het was overigens niet kopzorg die schreef dat het andere kind dan alleen was, dus misschien moet je haar je excuses aabnbieden voor wat je schreef over slachtofferrol en jezelf laten beperken.

In de prullenbak

Jeetje we hebben 4 kinderen. Even met mijn man overleggen welke 2 we wegdoen zodat de overblijvers niets te kort komen

Hartstikke knap

Dat jullie je in drieën/ vier stukken kunnen splitsen, maar ik wil dat niet. Jullie verhalen zijzijn bedoeld om positief te zijn, maar mij klinken ze afschuwelijk in de oren.

Vooraleer een kind alleen thuis kan zijn ben je zo 10 jaar verder, dat is nogal wat. Dus nee,ik ga niet voor een derde, het is goed zo.

Lanza

Jij hebt een vastomlijnd ideaalplaatje en dat beeld is voor jou de enige maat der dingen. Een ieder die daar niet aan voldoet kan op jouw afkeuring rekenen. Er spreekt een morele arrogantie uit jouw berichten die ik zelden op dit forum aantref.
Ik hoop voor jou dat jouw kinderen geen eigenstandig denkende wezens worden die wel eens een discussie willen. Anders zou het wel eens heel ongezellig kunnen worden in huize Lanza (je moet er al helemaal niet aan denken dat een van je kinderen een gezin met drie of vier kinderen wil hebben)
Ik vind het ook echt bijzonder dat je nooit reageert op inhoudelijke argumenten van anderen. Tenzij jouw enig doel hier is om door wat scherpe stellingen de discussie op OO op gang te houden. Dan heb ik niks gezegd.

Derde

Je hoeft geen derde. Heus niet. Heeft ook niemand gezegd. Je moet ophouden met de ongenuanceerde uitspraken er over anderen. En je afschuw, verbazing en verwijten voor je houden.

Probeer een beetje reflectief te zijn op jezelf. De feedback die je van anderen ontvangt tot je door te laten dringen. Wellicht dat je je dan beter realiseert dat je mensen kwets met jouw meningen. Inmiddels hebben meerdere mensen, in meerdere topics en over verschillende onderwerpen je dat als zachtjes, en wat minder zachtjes, geprobeerd uit te leggen.

Niemand wil jou overtuigen om een 3e te krijgen

We willen je alleen laten zien dat het hebben van 3 kinderen voor sommigen wel mogelijk is en dat het hebben van 2 kinderen geen garantie is dat jouw ideeën over oprechte aandacht en 1 op 1 tijd altijd zullen doorgaan.
Er kan ook onheil op je pad komen. Als wij dat als voorbeeld hier vertellen heb jij simplele oplossingen die kant nog wal raken maar dat zal je pas gaan zien als je zelf in die situatie verzeuld raakt.
Dat gun ik je echt niet maar besef alsjeblieft dat jouw roze wolk en plan voor je opvoeding van de kinderen zomaar ineens helemaal op zijn kop kan staan.

De manier

waarop anderen omgaan met hun gezin van drie of vier kinderen is niet hoe ik dat zou willen. Daarin verschillen we van visie, dat mag.

Heel veel kun je niet bepalen, maar heel veel ook wel. Bijvoorbeeld dat wij nu geen kind meer willen, dat hebben we wel degelijk zelf in de hand. En heel veel andere dingen ook.

Uiteraard ben ik me ervan bewust dat het ook anders kan lopen, maar dan hebben we er tenminste alles aan gedaan om een goede situatie te creëren. Doelbewust iets opzoeken wat je niet wil, vind ik niet handig en zou ik dus niet snel doen.

open deur

niemand gaat doelbewust iets opzoeken wat 'ie niet wil. Nogal wiedes!
Maar het punt is: niet iedereen wil (of kan) hetzelfde.

Ik kan je evengoed vertellen hoe fijn het hier is met 4 kinderen. Er zijn altijd wel fases dat er eentje wat minder goed door de deur kan met een ander, maar dan heb je nóg 2 mensen om je heen om iets mee te doen. Mijn kinderen zijn bovendien heel hecht met elkaar en ondernemen vaak dingen met z'n vieren. Er is altijd een hoop drukte en gezelligheid in huis. Heerlijk!
Dat een ander 1 of 2 of 3 kinderen genoeg vind, snap ik ook prima. Het is maar wat er bij je past, wat er kan enz. Ik had er nog wel meer gewild, maar voor mijzelf had ik het idee dat ik bij 5 niet meer per kind zou kunnen bieden wat het nodig heeft. En bij 4 gaat dat uitstekend.

Dus. jouw 2 is voor mij 4. En voor een ander is dat wellicht 6. Jij bent niet de maat der dingen hè. En gelukkig maar!

Lanza

Met vier hoef je juist niet altijd op te splitsen. Dat was juist mijn punt. En mijn jongste is juist nooit alleen thuis want er is altijd wel een oudere broer of zus thuis. Jullie spitsen juist op.

Maar jij denkt daar anders over. Prima. Masr hou op over afschuw, verschrikkelijk, geen aandacht.

Doe normaal zeg. Je komt nu juist zelf over als een moederkloek die haar kind geen minuut uit het oog verliest en alles samen wil doen. Dat is vast ook niet zo maar wat doe jij veroordelend zeg.

Ik heb er vier. Wij vinden dat leuk. Onze kinderen zijn gelukkig. Wij ontzeggen ze niks. Ze krijgen meer dan genoeg aandacht. Dat jij denkt dat jij dat niet aan kan is prima maar dat betekent niet te dat andere ouders dat ook niet kunnen.

Heb ik ergens

gezegd dat ik het niet aan zou kunnen? Daar gaat het helemaal niet om. Ik WIL het niet. Wat aan die zin snap je niet? Wij hebben genoeg geld, genoeg ruimte, genoeg draagkracht en toch WILLEN we het niet.

Is dat echt zo moeilijk te begrijpen?

Lanza

Juist. Dus jij wil het niet. Prima. Wij wel.

Onze keuze. Met die keuze is niks mis. Met jouw keuze ook niet.

Dat is het nou precies. Het is jouw keuze. Andere mensen nemen andere beslissingen.

Mensen die andere keuzes maken doen het niet verkeerd. Ontzeggen hun kinderen niks en geven ze ook genoeg aandacht. Die kinderen zijn niet zielig. Jouw kinderen zijn niet zielig. Die van mij ook niet. Jij doet het maar op jouw manier en ik doe het op mijn manier.

hmm

Ik wilde na de tweede ook echt niet meer kinderen. Ik wist wel dat ik er na de eerste nog eentje wilde.

Ik snap Lanza wel maar het komt er een beetje rot uit. Ze wilde niet meer dan 2 om vele redenen en eentje daarvan was het gedoe met de hobby's. Het is alleen niet handig om daar nu, ver na die beslissing, andere gezinnen te gebruiken om die keuze te beargumenteren waar dat niet zo handig uit pakt.

Ik was een nakomertje en dat heb ik altijd vreselijk gevonden maar niet omdat ik mee moest naar sport. In die tijd gingen mijn broer en zus gewoon zelf, ze hebben ook nooit langer dan een 10 minuten gesprek op mij hoeven passen.

Mee met broer en zus naar sport gaat vaak al mis met zwemles. Die waren toch meestal net na schooltijd en dan was mijn man nog niet thuis. Mijn vriendin en ik gaven de oudsten dus tegelijk op voor zwemles en de een ging met de kleuters naar zwemles (en kon daar heerlijk even ontspannen met een boek) en de ander bleef thuis met de peuters en kon voor het eigen gezin normaal eten koken.

Later zijn de jongens op veel verschillende sporten geweest (judo zonder wedstrijdjes en doordeweeks bijv) maar ook teamsporten en scouting. Je hebt niet bij elke hobby rijdiensten, bardiensten en de wedstrijd volgen langs de lijn, Toevallig vond ik dat best wel leuk (kijken dan, bardiensten heb ik mijn man laten doen) maar als ik dat niet had gevonden had ik op dat moment tijd besteedt aan het andere kind. Zo komen ze toch aan hun trekken.

Daarbij vindt niet ieder kind het altijd maar leuk dat er een ouder aan de kant staat, het is ook hún sport, net als dat het gek zou zijn dat je er bij zou zitten in de klas. Veel kinderen hebben ook een hobby waar je als ouder niet bij staat te kijken.

Verder vond ik het ook leuk om mét mijn man naar de kinderen te kijken. Altijd maar alleen daar naar toe was ook niet altijd mijn hobby. Het was namelijk niet altijd zo dat ik leuke aansluiting had met andere ouders.

Je kiest voor zover de natuur dat toelaat voor een x aantal kinderen en dat doe je op basis van je eigen situatie, niet op basis van anderen en hun keuze. Daar waar een jonger kind mee moet met de sport van een ander kan het in huis vele malen leuker zijn dan bij jou.

Training of wedstrijd: brengen óf halen. Dus je haalt een vriendje op en brengt die twee en gaat naar huis. De ouder van dat vriendje haalt ze op en brengt jouw kind thuis. Zo ben je niet heel veel tijd kwijt aan trainingen maar dat lukt niet altijd: Zie bijv het TV-programma Een Huis Vol. Alleenstaande vader van vijf kinderen in de leeftijd van 4-14 waarvan er twee jongens voetbalden en alle kinderen een paar keer per week mee moesten naar training. Onderweg werd er zelfs gegeten en verveelden de andere drie zich echt te pletter en kwamen laat thuis en moesten meteen weer naar bed. Dát snap ik dus niet, ik denk dat de voetbal niet om de hoek lag (langere tijd in auto) en dat dat het probleem was dat die twee niet konden worden opgehaald of weggebracht maar dit vond ik echt zielig voor de rest.

Hardlopers zijn doodlopers

Zei mijn vader altijd.

Je blijft ons er maar van overtuigen hoe geweldig je alles geregeld hebt in je leven lanza. 4dagen werken, je eigen broek op houden, je koopt gewoon even een tweede auto voor het geval dat want dat moet iedereen maar gewoon zomaar even kunnen, twee prachtige kinderen, de perfecte man, die net als jij ontzettend hard werkt en betrokken is. Nooit vergeven hoeft te worden want hij doet nooit iets fout. Wie probeer je eigenlijk de hele tijd te overtuigen?
Jezelf of mede schrijvers.

Heb je eigenlijk wel in de gaten dat niet alles zo maakbaar is als je denkt?
Wat kortzichtig toch.... echt jammer dat je na een x aantal posts nog steeds niet beseft dat je dag morgen heel anders kan zijn. Je blijft zo standvastig in je argumenten waarom toch?
Wij proberen je inzicht te geven in dat het nergens het zelfde is...

Je hebt gelijk Miss

Maar wie proberen jullie eigenlijk te overtuigen?

Triva

Een van mijn buren zei ooit tegen mij (toen mijn kinderen nog te jong voor sport waren). Alles mag zolang ze er maar zelfstandig naar toe kunnen gaan.

Briljant vond ik dat. Wij hebben dat ook aangehouden. Ze moeten er zelfstandig naar toe kunnen gaan en anders kan het misschien niet. Dus niet naar een voetbalclub aan de andere kant van de stad omdat daar een vriendje op zit maar gewoon hier om de hoek. Gelukkig zitten de meeste sporten op loop of korte fietsafstand. Zouden ze hebben gekozen voor rugby of honkbal dan was het waarschijnlijk nee geweest tot ze oid genoeg waren om er zelf naar toe te gaan.

Dat wil niet zeggen dat ze altijd alleen moeten gaan. Toen ze klein waren fietsten of liepen wij vaak mee. Bij de jongste ga ik nog steeds regelmatig kijken bij trainingen. De oudsten willen dat echt niet meer.

Dat stukje heb ik toevallig

ook gezien, Triva. Inderdaad ontzettend sneu. Twee meiden die alleen maar aan de kant mogen kijken naar hun broers die fanatiek voetballen. Zelf hebben ze geen kans om hun eigen talenten te ontdekken en te ontwikkelen. Gewoon niet. Daar wordt niet om gevraagd en zo zal het in veel grote gezinnen gaan.

Mijn man en ik hebben er bewust voor gekozen beide pt te werken, zodat wij dus wél die mogelijkheden kunnen bieden. Dat betekent echt niet dat we altijd langs de kant moeten staan, maar wel dat onze kinderen op een sport kunnen, omdat wij die tijd hebben en bereid zijn die tijd in hen te investeren. Met drie of vier is dat een heel stuk moeilijker. Je begint immers nirt met een kind van 12 dat al zelfstandig thuis kan zijn en dan nog zou ik niet willen dat mijn oudsten een opvoedkundige rol hadden over hun jonge broer en zusjes. Zij mogen zelf jong zijn, ipv op hun 10-12e al een moedertje te moeten spelen omdat de ouders zo nodig een 3e/4e kind moesten.

Triva/Lanza

Lanza zegt niet alleen dat zij geen derde kind wil, zij beziet gezinnen met meer dan twee kinderen met afschuw. Vervolgens zegt ze dat zij geen derde wil omdat zij haar kinderen aandacht, rust blabla wil geven.
Wij zijn hier allemaal goede lezers op OO. En dan hoeft Lanza niet expliciet te zeggen dat zij van mening is dat kinderen in gezin van 3 of meer tekort komen. Lanza die vanaf haar moreel hoge paard het voetvolk bijbrengt hoe het eigenlijk zou moeten. En dat is meer dan dat haar woorden er "een beetje rot uitkomen".
Het roept bij mij zo'n recalcitrantie op dat was ik al niet lang voorbij de vruchtbare leeftijd, ik terstond een derde zou overwegen.

Lanza

Jammer lanza dat je toch weer een trap na moet geven in je laatste reactie naar gezinnen met meer kinderen.

Dat laatste stukje is dus onnodig en onzin trouwens en dient weer alleen ter bevestiging van je eigen superieure besluit.

Jouw keuze is prima. Die van mij ook. Geen enkele oudere broer of zus moet een jongere broer of zus opvoeden als ze even alleen thuis zijn. Ik voed ze op namelijk. Dat ene uurtje zonder aanvullende opvoeding overleven ze echt wel.

Een 15 jarige die een uur alleen thuis is met een 8 jarige wordt echt zijn jeugd niet ontzegd. Hij hoeft ook geen vadertje te spelen. Sterker nog dat accepteert mijn jongste ook niet; hij heeft al een vader.

Jouw beeld van grote gezinnen is heel raar. Dat is jammer.

Tip voor Lanza

Als je zo overtuigd bent dat je alles zelf wil doen met je kinderen heb je dan niet vergeten om te bouwen aan een solide vangnet voor als je luchtkasteel toch plotseling van zijn roze wolk dondert?
Met solide netwerk bedoel ik dan mensen die je bij nacht en ontij kunt bellen en die dan ook meteen voor je klaar staan om te helpen? Niet alleen familie maar ook Vrienden, buren en ouders van vriendjes van je kinderen.

Zelf heb ik daar wel aan gebouwd en dat kwam ons tijdens de ziekte van jongste goed van pas. Ik heb ooit de vriendin van mijn dochter en haar zusje spontaan onderdak verleent toen hun moeder plotseling naar het ziekenhuis moest.
6 jaar later kwam ik die moeder tegen die mij uitnodigde op de koffie om een praatje te maken hoe het ons de afgelopen 4 jaar (sinds de meiden naar VO gingen) vergaan was. Toen ik zei dat ik even geen tijd had vanwege de perikelen bij ons thuis bood ze aan dat ik altijd kon bellen als ik hulp nodig had. Ze was mijn actie van 6 jaar eerder niet vergeten en vond dat ze nog wat terug "moest" doen.
Dit is een voorbeeld maar er zijn er nog meer.

wij hebben een stabiel en betrouwbaar netwerk. Erg dankbaar voor!

jouw beeld van grote gezinnen is wel heel vreemd

===Zij mogen zelf jong zijn, ipv op hun 10-12e al een moedertje te moeten spelen omdat de ouders zo nodig een 3e/4e kind moesten.===

Ik voed mijn kinderen op. Oudste moedert niet over de jongste maar als ze samen thuis zijn helpt ze jongste wel als dat nodig is. Dat is een verzorgende rol, geen opvoedende.

Zou wel heel egoïstisch zijn als ze zelf iets wil drinken, jongste ook maar die moet dan maar voor zichzelf zorgen, omdat ze niet hoeft te moederen.

*waar moeder/moederen gebruikt wordt kan ook vader/vaderen worden ingevuld.

Ja en al het andere

dat zoal kan en moet gebeuren wanneer je met een klein kind thuis bent. Of ben je dat voor het gemak vergeten?

Dit zijn dus juist dingen die ik nooit voor mijn kinderen zou willen. Ze kunnen nog lang genoeg de zorgrol op zich nemen in hun leven.

Al die andere dingen

Er kan brand uitbreken , de bliksem kan inslaan, een kind kan van de trap afvallen, er kan pardoes een auto door de gevel rijden etc

Al die dingen kunnen ook gebeuren als jij even naar de brievenbus loopt en je kind van 8 is even alleen.

Voor al die zeer uitzonderlijke dingen hebben ze ons telefoonnimmer en er bestaat 112.

Je kan niet alle gevaren en risico's uitsluiten in je leven. Ook jij maakt keuzes die verkeerd uit kunnen pakken.

@Lanza

Kopzorg heeft geen jonge kinderen, maar pubers, van wie een zorgintensief na een doorgemaakte ziekte in de puberteit.

Lanza

Jezus Lanza. Je weet van geen ophouden. Kap nou eens met je onvriendelijke terechtwijzingen naar anderen die het anders doen en andere beslissingen hebben genomen dan jij.

Je hebt je leven goed voor elkaar. Voldoende geld, een fijn netwerk om op terug te vallen. Ruim tijd om aan je kinderen te besteden. Een gelukkig huwelijk. Daarnaast nog een eigen leven met een baan die voldoening geeft. Dat is echt heel goed geregeld. En iets om heel tevreden mee en trots op te zijn.

Wellicht is het nu tijd voor wat verdieping in je leven: mildheid naar anderen, empathie, reflectie. Bijvoorbeeld. Als je daar nog flink aan schaaft zou je echt helemaal perfect zijn.

breng regelmatig een dag door in de kantine van de locatie waar mijn kind een dag sport. Het is geen kijksport. Wij kiezen ervoor dat de brus van ons kind met de andere ouder thuis blijft. Het lijkt ons niet leuk voor de brus om een dag in de kantine door te brengen.
Vaak tref ik daar de ouders van een ander kind van wie ik dacht dat het enig kind was, omdat de beide ouders ook de hele dag in de kantine doorbrengen. Laatst ontdekte dat dit kind wel een brus heeft, maar dat die de dag dan bij oma door brengt. Daar heeft de brus het ongetwijfeld prima, maar misschien denkt de brus later toch dat de ouders alleen aandacht voor hun andere kind hadden. Of denkt mijn kind dat het ook wel eens had gewild dat beide ouders er waren.
Ook zijn er ouders die er met hun hele gezin zijn, inclusief baby. Dan denk ik ook wel eens, wat hééft die baby daar nu aan. Maar last heeft de baby er ook niet van. Al vrij snel kan er mee gedaan worden dus een ander brusje speelt mee. Heeft het geen keuze? Misschien, maar het is inmiddels Nederlands kampioen, dus ik vermoed dat het zelf toch ook gemotiveerd is.
Er zijn ook ouders die hier maar een kind hebben en die er altijd met zijn tweeen zitten. Hoewel dat kan, zou het toch ook mijn keus niet zijn. Ik zou dan toch eens thuis blijven om daar dingen te doen, zodat we de rest van het weekend vrij hebben. Maar de moeder van dat kind is thuis, dus die kan dat door de week doen.
Zo zijn er allemaal keuzes, maar de ene is niet beter dan de andere.

Jij spoort echt niet

===En al het andere dat zoal kan en moet gebeuren wanneer je met een klein kind thuis bent. Of ben je dat voor het gemak vergeten?====

Nee dat ben ik niet vergeten. Dat moest hier ook gebeuren. Toen kind thuiskwam uit het ziekenhuis functioneerde hij lichamelijk op het niveau van een twee jarige. Daar weet ik dus weer alles van.
Veters strikken, jas aantrekken, naar het toilet helpen, helpen met eten dat moest allemaal.
Dat was voor geen van de partijen leuk maar we moesten het ermee doen. Met hulp van revalidatie en ergotherapie is kind inmiddels wel weer zelfredzaam. Fijn voor kind en voor ons.

Wat wij deden heet zorgen voor elkaar. Dat doe je, als ouders maar ook als brus. Dat zijn hele normale dingen binnen ons gezin.

Mooie wered zou het worden als iedereen jouw ideeën erop nahield. Allemaal prinsjes en prinsesjes die papa en mama zien/gebruiken als lakei en dat heel normaal vinden
Tegen de tijd dat jij dan wat zorg nodig hebt van je kinderen verdomnen ze dat.
Zit jij achter je geraniums te prakkezeren dat je het 50 jaar geleden toch anders had moeten aanpakken en naar de wijze raad van de schrijvers op OO had moeten luisteren.

Vindt je het erg dat ik dan stiekem lach in mijn vuistje? Dan heb je geoogst wat je zaaide.

Succes en sterkte dan maar.

Mijn kinderen

hoeven niet voor mij te zorgen, dat verwacht ik totaal niet van ze. Wij hebben een heel ander beeld van wat het inhoudt om een kind te krijgen, dat blijkt maar weer.

Armoedige ouwe dag dan voor je

De professionele zorg wordt steeds verder uitgekleed, er wordt verwacht dat kinderen ook mantelzorg taken op zich nemen.
Wie gaat er dan later met jou naar de dokter?
Wie duwt jouw rolstoel als je naar de begrafenis van goede vrienden wilt?
Je zal dan op je ouwe dag lang haar moeten nemen, want je kinderen brengen je niet naar de kapper en ook de haren opruimen als de thuiskapster is geweest doet niemand voor je dus je huis vervuilt ook nog.
Maar ik begrijp dat je ook nog een royale bankrekening hebt om allerhande zorg in te kopen als dat nodig is? Petje af, jouw huwelijk en gezin is te ideaal om waar te zijn.

Ik heb ook geen kinderen gekregen met het idee dat ze later voor mij moeten zorgen, dat is in mijn familie al generaties lang de gewoonte. Naar elkaar omkijken en iets doen voor de ander als dat nodig is.