Nieuwe relatie
Hallo allemaal,
Ik schrijf dit bericht omdat ik graag ervaringen wil horen van mensen die in een vergelijkbare situatie zitten, en hopelijk wat adviezen kunnen geven. Ik zorg nu al zo'n tien jaar alleen voor mijn kinderen. In al die tijd is er nooit een serieuze partner geweest, alleen korte relaties buiten het zicht van de kinderen.
Nu heb ik echter iemand heel leuks ontmoet, en we zijn inmiddels een jaar samen. Onlangs hebben we besproken dat we allebei graag nog kinderen willen en hier serieus voor willen gaan. Maar ik heb ook twee kinderen thuis, we wonen nog niet samen, en ik zie nog wel wat obstakels.
Wie heeft iets soortgelijks meegemaakt? Wat zijn jullie ervaringen, en waar moet ik zeker rekening mee houden? Hoe kan ik mijn kinderen het beste voorbereiden op zo'n grote verandering?
En jullie zijn net een jaartje samen. Dat is kort en dan ken je elkaar echt nog niet. Dit is echt de roze-wolk-fase en ik ben van mening dat je dan vaak zaken niet al te rationeel bekijkt en je dus zeker niet zulke radicale beslissingen zou moeten nemen.
Daarnaast vind ik ook dat uit jouw berichten niet blijkt, dat jij het belang van je kinderen voorop stelt. Je lijkt vooral op zoek te zijn naar scenario’s waarbij jij jouw wens er tussen kunt proppen.
Ok ervaringsverhaal daar vraag je immers om, hier een kind van een moeder die na het overlijden van onze vader ook perse een kind wilde met haar nieuwe liefde, we zijn dol op ons halfzusje en dat is maar goed ook want haar vader vond het toch te pittig, pubers en een kleine en heeft nauwelijks naar haar omgekeken.
Hier ook ervaring. In mijn nabije omgeving ook ervaring. Daar kenden de kinderen de nieuwe partner al een behoorlijke tijd. Ze waren gek op hun nieuwe broertje maar echt een band was er niet. Kinderen werden ouder en kregen hun eigen leven. Die gingen stappen terwijl de jongste net begon in de kleuterklas. De zwangerschap was zwaarder dan verwacht en dat zorgde voor veel stress in het gezin (een opname, verplicht bedrust). Moeder viel voor een deel weg vanwege die medische situatie. Toen bleek wel hoeveel zij de verbindende schakel was. De kinderen accepteerden echt niet zomaar alles van de nieuwe partner. En die kende de kinderen ook niet op die manier. Heeft echt wel voor conflicten gezorgd. Gelukkig heeft oma daar een helpende rol in gespeeld (die is tijdelijk in het gezin gekomen om te helpen en als uitlaatklep voor de kinderen). Ze zijn nog steeds samen maar je ziet gewoon duidelijk verschil tussen zijn kind en "die andere kinderen". Best pijnlijk maar ook wel logisch.
Ik denk dat je hier VEEL te makkelijk over denkt. Ik zou eerst je nieuwe partner voorstellen en dan gaan semi-samenwonen (3 dagen in de week samen of zo). Daarna kan je stappen maken als volledig samenwonen en eventueel over kinderen gaan denken. Daar is het nu echt VEEL te vroeg voor. Een samengesteld gezin is hoe dan ook uitdagend, helemaal met een baby en een man die geen ervaring heeft met kinderen.
Mijn partner heeft zelf geen kinderen en ik heb er twee. Over het algemeen gaat het best goed, maar ik vind het echt hard werken. Helemaal nu beiden in de puberleeftijd zitten.