Nieuwe relatie
Hallo allemaal,
Ik schrijf dit bericht omdat ik graag ervaringen wil horen van mensen die in een vergelijkbare situatie zitten, en hopelijk wat adviezen kunnen geven. Ik zorg nu al zo'n tien jaar alleen voor mijn kinderen. In al die tijd is er nooit een serieuze partner geweest, alleen korte relaties buiten het zicht van de kinderen.
Nu heb ik echter iemand heel leuks ontmoet, en we zijn inmiddels een jaar samen. Onlangs hebben we besproken dat we allebei graag nog kinderen willen en hier serieus voor willen gaan. Maar ik heb ook twee kinderen thuis, we wonen nog niet samen, en ik zie nog wel wat obstakels.
Wie heeft iets soortgelijks meegemaakt? Wat zijn jullie ervaringen, en waar moet ik zeker rekening mee houden? Hoe kan ik mijn kinderen het beste voorbereiden op zo'n grote verandering?
oei dat vind ik heel erg heftig. Hoe oud ben jij intussen en hoe oud zijn de kinderen? Bedenk dat ze altijd alleen jou hebben gehad. En nu moeten ze jou opeens delen met een partner. Komt er een onbekende man bij hen in huis wonen en komt er ook nog eens een kind bij. Mijn mening en ervaring (zowel uit de omgeving als werk) is dat de tweede leg niet in het belang van de eerste leg is. Een baby krijgt alle tijd en aandacht. Logisch ook natuurlijk. Je krijgt een nieuwe kans met je grote liefde. En dat kindje is er altijd en hoeft niet weg. Geen last van co ouderschap, nieuwe partners of andere strubbelingen.
Daarnaast een jaar is nog niet eens zo lang. Ga eerst eens kijken hoe het voorstellen gaat. Hoe is hij met jouw kinderen? Hoe gaat het op de lange termijn? De kinderen die er zijn horen voor te gaan op nieuwe kinderen.
bedankt voor het meedenken. Ik ben inmiddels eind 30, dus heb niet de “luxe” om te lang te wachten. Idealiter zou ik een jaar of 4 wachten, maar dat gaat niet. Het is ook nog maar de vraag of het nu nog lukt.
Mijn twee jongens zijn 14 en 13 jaar oud en zijn altijd bij mij. Dus er is geen “gedoe” met co ouderschap. Partner heeft geen kinderen. Dus ergens hoop ik juist ook dat mijn kinderen er baat bij hebben om meer een “gezin” gevoel te ervaren. Maar het is moeilijk om in te schatten hoe ze gaan reageren op een baby en een nieuwe situatie. Iedereen zal zich moeten aanpassen en soms vraag ik mij inderdaad ook af of het voor alle partijen niet te veel gevraagd is.
ik zou eerst even een half jaar gaan samenwonen en dan een kindje maken. Kan goed 2 a 3 jaar duren voor die baby er is dus geen tijd verspillen behalve dat je elkaar pas leert kennen als je samenwoont. Ik vind dat wel een must om dat even te ervaren voor je de baby maakt. Straks ben je hem na 2 maanden zat omdat er allerlei kanten naar boven komen of hij rot tegen jouw pubers doet.
Morgen2025 schreef op 10-06-2024 om 20:35:
bedankt voor het meedenken. Ik ben inmiddels eind 30, dus heb niet de “luxe” om te lang te wachten. Idealiter zou ik een jaar of 4 wachten, maar dat gaat niet. Het is ook nog maar de vraag of het nu nog lukt.
Mijn twee jongens zijn 14 en 13 jaar oud en zijn altijd bij mij. Dus er is geen “gedoe” met co ouderschap. Partner heeft geen kinderen. Dus ergens hoop ik juist ook dat mijn kinderen er baat bij hebben om meer een “gezin” gevoel te ervaren. Maar het is moeilijk om in te schatten hoe ze gaan reageren op een baby en een nieuwe situatie. Iedereen zal zich moeten aanpassen en soms vraag ik mij inderdaad ook af of het voor alle partijen niet te veel gevraagd is.
Maar het is een misverstand dat jouw kinderen geen gezin ervaren. Jullie zijn een volwaardig gezin! Jouw partner zal nooit de plaats kunnen innemen van hun vader. Daarvoor zijn de jongens al te oud. Ze kunnen (en dat hoeft niet) best een vriendschappelijke band met hem krijgen. Maar hij heeft geen vaderrol voor jouw kinderen. Maar wel voor de baby. En dat kan best ingewikkeld of zelfs pijnlijk zijn.
Daarnaast wat moeten jongens (dan) 15+ met een baby? Totaal andere interesses en een ander leven. De jongste zal meer opgroeien als enig kind want tegen de tijd dat kind oud genoeg is zijn jouw kinderen al aan het werken/studeren of gaan (bijna) uit huis.
Dit komt een beetje over alsof jij weer een volledig gezin wilt en de baby een binding is tussen jullie allemaal. Maar pubers leven in hun eigen wereld. En jij gaat weer terug naar het begin met slaapjes en iedere keer rekening houden met de baby.
En het belangrijkste. Jouw kinderen kennen deze man niet eens! Samenwonen is al heftig genoeg met pubers. Ik zou stoppen met dromen over baby's. Jij hebt al kinderen. Die verdienen al jouw tijd en aandacht. En hebben niet gekozen voor zo'n situatie.
Eens met Izza. Een man die geen kinderen heeft laten samenleven met twee jongenspubers is in de meeste gevallen al een recipe for disaster.
Doe daar nog een zwangere moeder bij en daarna een baby, en ik zie de boel al snel ontploffen.
Ik zou eerst je nieuwe vriend eens heel geleidelijk introduceren. Als dat over een jaar nog steeds allemaal helemaal leuk is, ga dan eens samen weeekje op vakantie en het jaar daarop 3 weken op vakantie. Zijn ze dan nog steeds dikke mik, dan kun kun je eens aan samenwonen denken. Dan ben je dus wel 3 jaar verder.
Maar nog beter zou zijn om het samrnwonen gewoon even uit te stellen totdat je jongens de deur uit zijn, dat duurt helemaal niet meer zo lang.
Maar nog beter zou zijn om het samrnwonen gewoon even uit te stellen totdat je jongens de deur uit zijn, dat duurt helemaal niet meer zo lang.
Ze zijn nu 13 en 14 dus dat gaat vermoedelijk nog minstens 10 jaar duren (mijn zoon is 25 en heeft nog lang geen woning, niet te vinden of niet te betalen)
En 10 jaar, dat is voor de kinderwens te lang als je al eind 30 bent
1968 schreef op 11-06-2024 om 10:51:
[..]
Ze zijn nu 13 en 14 dus dat gaat vermoedelijk nog minstens 10 jaar duren (mijn zoon is 25 en heeft nog lang geen woning, niet te vinden of niet te betalen)
En 10 jaar, dat is voor de kinderwens te lang als je al eind 30 bent
Ja dus? Moet je daarom de wens voor een baby voor laten gaan? Deze jongens kennen de man in kwestie nog niet eens, zomaar samenwonen zou al een inbreuk op het gekende familie leven zijn! Ik ben het erg met bovenstaande schrijvers eens dat je dat contact maar eens eerst heel voorzichtig moet opbouwen. Als dat fijn gaat mag je al heel blij zijn. En ik zou die babywens dan maar laten vallen. Of is dat meer de wens van die partner? Omdat hij nog geen kinderen heeft?
1968 schreef op 11-06-2024 om 10:51:
[..]
Ze zijn nu 13 en 14 dus dat gaat vermoedelijk nog minstens 10 jaar duren (mijn zoon is 25 en heeft nog lang geen woning, niet te vinden of niet te betalen)
En 10 jaar, dat is voor de kinderwens te lang als je al eind 30 bent
En daarom moet er op korte termijn opeens een baby komen? Het leven van de jongens komt totaal op de kop te staan. Zelfs als ze die man aardig vinden is het totaal wat anders dat een onbekende man opeens in jouw huis komt wonen. Laat staan dat er opeens baby's bijkomen. Die jongens worden nu opzij geschoven voor een kinderwens. Terwijl hun belangen voor zouden moeten gaan.
En natuurlijk weten ze heel goed dat de loyaliteit van die man bij zijn kind komt te liggen. En niet bij hun. Erg pijnlijk ook voor to die er tussenin komt te staan. Pubers zijn nu eenmaal niet altijd leuk en gezellig. Maar hebben wel steun en tijd nodig. En deze jongens hebben waarschijnlijk al genoeg meegemaakt (scheiding, vader waarmee geen of weinig contact is etc).
To ga latten en introduceer deze man rustig in ieders leven. Tussen de 60 en 70% van de samengestelde gezinnen haalt het 5e jaar niet... En een baby helpt daar niet bij.
Zet alsjeblieft je huidige kinderen op 1, zeker tot ze een jaar of 20 zijn. Ze hebben je nog zo hard nodig. Zeker in de onzekere, kwetsbare en lastige periode die puberteit heet. (Tussen pakweg hun 12e en 20e jaar) Er wordt vaak gedacht dat pubers hun eigen gang wel gaan, zeker bij oudere pubers, die redden zich wel, maar niets is minder waar. Ze hebben je volle aandacht nodig. Ze hebben veiligheid nodig, stabiliteit, voorspelbaarheid, een stevige thuisbasis. Een ouder die er voor ze is.
Wat ze niet nodig hebben is een vreemde man in hun huis waar ze verplicht aan moeten wennen en een moeder die met die vreemde man en een baby gezinnetje gaat spelen. Je sluit daarmee je eigen kinderen compleet buiten. Niet bewust, maar omdat dat nu eenmaal zo gaat. Je kinderen zullen hun heil elders gaan zoeken (als in : zo veel mogelijk het huis ontvluchten) en je in de toekomst vrijwel zeker de beslissingen die je nu op het punt staat te nemen verwijten. De kans is levensgroot dat je hiermee heel veel kapot gaat maken bij je kinderen. Er is ook een kleine kans dat ze het geweldig gaan vinden. Ik zou geen roulette willen spelen met het welzijn van mijn kinderen en dus niet op het laatste scenario willen gokken.
1968 schreef op 11-06-2024 om 10:51:
[..]
Ze zijn nu 13 en 14 dus dat gaat vermoedelijk nog minstens 10 jaar duren (mijn zoon is 25 en heeft nog lang geen woning, niet te vinden of niet te betalen)
En 10 jaar, dat is voor de kinderwens te lang als je al eind 30 bent
Och, mijn jongste ging op haar 17e studeren en op kamers (ik zelf ook), zo kan het ook gaan.
Marianne76 schreef op 11-06-2024 om 14:33:
[..]
Och, mijn jongste ging op haar 17e studeren en op kamers (ik zelf ook), zo kan het ook gaan.
In deze tijd is de kans groot dat ze na het studeren niet nog jaren in dat kamertje mogen wonen en woningen zijn er echt niet.
Maar een liefdesbaby zou ik nog zeker even mee wachten To , samenwonen is met een vreemde man is al ingrijpend genoeg voor pubers, je slaat een stap over , plannen maken voor een baby nog voor je samenwoont en terwijl je zelf al kinderen hebt je snapt toch zelf wel dat dat een recept voor een ramp is
Oh, dat zijn behoorlijk negatieve reacties en dat zet me wel aan het denken. Misschien ben ik te optimistisch, maar ik denk dat mijn kinderen het ook best leuk zullen vinden. Ze zijn in ieder geval dol op hun neefjes en nichtjes. Als ik dit allemaal lees, lijkt het echter gedoemd te mislukken.
Het vraagt zeker veel van alle partijen, dat realiseer ik mij wel.
Er zitten zeker nog een aantal stappen tussen het krijgen van een baby en waar we nu staan. Maar ik wil niet jarenlang wachten, gezien mijn leeftijd en de mogelijke impact die een zwangerschap op mijn lichaam kan hebben. Daarnaast heb ik een sterke kinderwens en lijkt het me heerlijk om nog een kindje te krijgen en deze samen met iemand op te voeden, in plaats van alleen. Hoewel het welzijn van mijn kinderen nu zeker voorop staat, denk ik dat beide naast elkaar kan bestaan?
Zijn er ook mensen die hier zelf ervaring mee hebben?
Morgen2025 schreef op 11-06-2024 om 19:26:
Oh, dat zijn behoorlijk negatieve reacties en dat zet me wel aan het denken. Misschien ben ik te optimistisch, maar ik denk dat mijn kinderen het ook best leuk zullen vinden. Ze zijn in ieder geval dol op hun neefjes en nichtjes. Als ik dit allemaal lees, lijkt het echter gedoemd te mislukken.
Het vraagt zeker veel van alle partijen, dat realiseer ik mij wel.Er zitten zeker nog een aantal stappen tussen het krijgen van een baby en waar we nu staan. Maar ik wil niet jarenlang wachten, gezien mijn leeftijd en de mogelijke impact die een zwangerschap op mijn lichaam kan hebben. Daarnaast heb ik een sterke kinderwens en lijkt het me heerlijk om nog een kindje te krijgen en deze samen met iemand op te voeden, in plaats van alleen. Hoewel het welzijn van mijn kinderen nu zeker voorop staat, denk ik dat beide naast elkaar kan bestaan?
Zijn er ook mensen die hier zelf ervaring mee hebben?
Neefjes en nichtjes zijn niet 24/7 in je leven en zijn ook niet de verantwoordelijkheid van je ouder, dat is echt een verkeerd uitgangspunt.
Ik vind de kleuters van mijn buren ook heel leuk maar dat wil niet zeggen dat ik ze dan 24/7 om me heen wil.
Je woont nog niet eens samen met deze man. Hoe kan je nou in vredesnaam zeggen dat je een baby met hem wil? Je weet niet eens of samenwonen wel goed zal gaan. Met jou. Om nog maar te zwijgen of het goed gaat tussen hem en jouw tienerzonen.
En inderdaad. De vergelijking met de neefjes en nichtjes is geen realistische vergelijking. Vergeet niet dat de levens van jouw zonen radicaal zullen veranderen. Denk daar echt niet lichtzinnig over.
Morgen2025 schreef op 11-06-2024 om 19:26:
Oh, dat zijn behoorlijk negatieve reacties en dat zet me wel aan het denken. Misschien ben ik te optimistisch, maar ik denk dat mijn kinderen het ook best leuk zullen vinden. Ze zijn in ieder geval dol op hun neefjes en nichtjes. Als ik dit allemaal lees, lijkt het echter gedoemd te mislukken.
Het vraagt zeker veel van alle partijen, dat realiseer ik mij wel.Er zitten zeker nog een aantal stappen tussen het krijgen van een baby en waar we nu staan. Maar ik wil niet jarenlang wachten, gezien mijn leeftijd en de mogelijke impact die een zwangerschap op mijn lichaam kan hebben. Daarnaast heb ik een sterke kinderwens en lijkt het me heerlijk om nog een kindje te krijgen en deze samen met iemand op te voeden, in plaats van alleen. Hoewel het welzijn van mijn kinderen nu zeker voorop staat, denk ik dat beide naast elkaar kan bestaan?
Zijn er ook mensen die hier zelf ervaring mee hebben?
Tja je gaat nogal van jezelf uit en neemt daar in te grote stappen. Ga eerst eens op vakantie met zijn vieren, als dat goed gaat een een jaartje samenwonen en kijk dan opnieuw hoe de relatie met je zonen en je vriend is. Je begint bij het einde, maar je moet bij het begin beginnen, dan het midden doen en vervolgens kijken of het de omstandigheden in acht nemend jullie gegeven is nog een kindje te krijgen. Nu projecteer je jouw wens op de kinderen, het voelt eerlijk gezegd niet of zij voorop staan maar jouw wens. Daarnaast: je hebt zelf nog niet eens samengewoond met deze man, toch?