Nieuw leven opbouwen na uit elkaar gaan

Persoonlijke ervaring

Mara, veel mensen hebben hier al gezegd wat je wel of niet zou moeten doen en volgens mij heb ik dat zelf ergens eerder in dit topic ook al eens gedaan. Nu krijg ik het gevoel dat je je niet begrepen voelt en misschien zelfs onder druk gezet door bepaalde reacties. En al bedoelt iedereen hier het goed, ik begrijp dat het lastig voor je is.

Zelf heb ik jaren in een vergelijkbare situatie gezeten. Ex was hier van de ene op de andere dag weg. Ik bleef achter met de kinderen en ook nog eens met zijn schulden. Hij heeft nooit kinderalimentatie betaald en uiteindelijk ook niet zijn deel van de schulden betaald. Ook op andere manieren wilde hij geen verantwoordelijkheid voor de kinderen nemen en een omgangsregeling is er nooit geweest. Net als jij gunde ik mijn kinderen meer, maar het zat er gewoon niet in.

Natuurlijk is iedere situatie anders en ik weet niet of wat mij hielp, jou ook zou helpen en wat voor mijn kinderen goed was, hoeft het voor de jouwe niet te zijn. Toch wil ik graag kort schrijven wat mij heeft geholpen. Pik eruit waar je wat aan hebt en leg de rest lekker naast je neer.

Ik heb het heel lang vervelend en niet te doen gevonden dat ik alle financiele ellende had en dat hij geen cent meebetaalde voor het verleden of de kinderen. Dat vrat aan me. Ik wilde het verleden afsluiten, maar hij wilde maar niet betalen. Ik kwam geen stap verder en het vrat aan me. Eigenlijk ging heel veel van mijn energie verloren doordat ik de situatie hopeloos vond. Uiteindelijk heb ik dat los gelaten. Ik ben geen hoop meer gaan vestigen op wat hij eigenlijk zou moeten doen, maar ik ben gaan kijken wat ik zelf kon doen. Ok, geen alimentatie, dan maar kijken hoe ik zelf met de kinderen rond kon komen. Mocht ex dan ooit toch die alimentatie gaan betalen, dan is het alleen maar een meevaller. Ook het deel van de schulden van ex heb ik afbetaald. Hoeft allemaal niet en ik heb jaren heel krap gezeten, maar ik voelde me echt goed bij het idee dat ik niet van ex afhankelijk was.

En ja, ik gun mijn kinderen boven alles een vader. Ik heb er nachten van wakker gelegen dat mijn kinderen niet de vader hadden die ze verdienden. Dat hun vader glashard zegt dat ze daar niet konden komen, dat ie er niet voor ze was op belangrijke momenten of gewoon als ze hem even nodig hadden. Dat hij met hun geen omgangsregeling wilde, terwijl hij later wel een omgangsregeling trof met hun halfbroertje bij zijn volgende ex. En vooral dat ze niet op hem konden bouwen. Vooral mijn oudste twee kinderen zaten heel erg met die dingen. Ik heb soms nog wel eens het gevoel dat het mijn kinderen kapot heeft gemaakt.

Ook daarbij heeft het mij en ook de kinderen geholpen dat ik losliet. Doordat ik er verdriet over had, hadden de kinderen naast hun eigen verdriet ook nog eens last van mijn verdriet. Misschien voelden ze zich zelfs schuldig dat zij in feite de oorzaak waren van mijn verdriet. Bovendien versterkte ik met mijn verdriet misschien wel het gevoel van de kinderen. Misschien erg rolbevestigend, maar vaak is de moeder de troostende figuur en vader de figuur van kom, schouders eronder. Dat laatste stukje misten mijn kinderen toen ik zelf nog zo met deze situatie zat. Soms heb je gewoon iemand nodig die zegt dat het nou eenmaal zo is als dat het is en dat je verder moet.

Inmiddels probeer ik die houding tegen de kinderen aan te nemen. Natuurlijk mogen ze wel tegen me klagen. Ze mogen hun hart bij me uitstorten wat ze willen, dan ben ik er voor ze, maar ik hoef het niet te bevestigen. Het helpt ook niet om aan mijn ex te van lopen trekken dat hij er voor de kinderen moet zijn. Hoe meer ik dat doe, hoe minder ze hem zien. Nu ik dat los heb gelaten, komt ex weer veel vaker spontaan richting kinderen.

Mijn oudste twee kinderen vinden dat hun vader geen vaderfiguur voor ze is, maar ze genieten nu wel regelmatig als hij toevallig eens langskomt. Mijn middelste omschreef het ooit als dat hij zijn vader niet als een vader zag, omdat hij niet op hem kon bouwen, maar hij zag hem meer als een soort oom. Iemand die je soms tijden niet zag, maar soms ook weer wel. Waar je ook leuke dingen mee kon doen, maar waar je niet vanzelfsprekend op kon terugvallen. Dat niet kunnen terugvallen vinden ze erg, maar dat maakt die momenten die er wel zijn niet minder. Middelste hier gaf aan dat hij dat echt fijn vond. En jongste was hier nog een stuk jonger toen alles speelde, maar ook die heeft nu als puber duidelijk baat bij deze situatie.

Kortom wat mij vooral heeft geholpen is de situatie nemen zoals die is en vooral bij mezelf blijven.

Hier hadden we overigens ook een samenlevingscontract, dat heeft jaren geduurd voor het financieel afgewikkeld was, maar ook zonder dat het financieel is afgewikkeld, kun je verder.

Zwitserland

7 jaar geleden zat ik in vrijwel dezelfde situatie als Mara nu. Mijn ex-man trok in bij een kennis van ons, liet mij achter met 4 kinderen, betaalde niets en checkte uit want "hij koos nu voor zichzelf" en meldde dat ook zo aan zijn kinderen.

De (overigens zeer gerenommeerde) kinderpsychologe die ik raadpleegde voor de jongste zei me op een gegeven moment dat ik moest stoppen met Zwitserland spelen. Naar haar mening was mijn positieve houding over mijn ex-man om vooral maar Geen! Loyaliteitsconflict! te veroorzaken schadelijker voor de kinderen dan wanneer ik eens verdriet voor hen liet zijn of hen zou laten merken dat ook ik de manier waarop hun vader hen behandelde onacceptabel vond. Immers: die kinderen voelde zich al in de steek gelaten door hun vader, ze hoefden zich niet ook nog eens in de steek gelaten te voelen door mij.

En dan lees ik hier dat Mara moet stoppen met het in stand houden van het loyaliteitsconflict. Hoe dan? Haar kinderen zijn bijna volwassen en kunnen de manier waarop hun vader zich gedraagt, prima duiden. Het speelt zich nota bene voor hun ogen af. Vader schuifelt 's avonds doodleuk een deur verder. Natuurlijk vinden haar kinderen daar iets van. Hoe precies moet Mara dan stoppen met het in stand houden van het loyaliteitsconflict?

Mensen zijn niet perfect

Dat schreef iemand al, en dan gaat het over jou, Mara.
Maar het gaat net zo goed over je ex.
Die is ook niet perfect!
Dat maakt hem nog niet automatisch een schoft, een hork, of nog veel erger.

Let wel, natuurlijk heeft hij zich schofterig naar jou toe gedragen. (maar wie weet jij je ook naar hem)
Maar dat is verleden. Voor jouw gevoel uiteraard niet, maar voor de kinderen moet je dat loskoppelen van hen.

Ik lees niet over een vader die uitcheckt maar over een vader die ook wanhopig aan het zoeken is naar een nieuw evenwicht.
Matchen met de agenda's van pubers is verrekte lastig als je niet met ze samenwoont en er ook nog allerlei kwetsuren spelen. Van hun uit de pijn van de scheiding (uiteraard) en van hem uit wellicht de knoop waarin hij zich voelt omdat via hen jij natuurlijk ook spreekt. Dat is logisch want jij leeft het meest met ze samen. Jouw invloed (al dan niet bewust) op hen is groot.
Al helemaal omdat pubers last kunnen hebben van een groot rechtvaardigheidsgevoel en jij bent nu eenmaal de verlatene. Ze zullen meevoelen met jou.
En voor jou, puur omdat je met ze samenwoont, is het veel makkelijker op een sensitieve manier met ze om te gaan. Je voelt hun buien, kunt erop inspelen.
Met mijn pubers is het lastig afspraken maken.
Maar doordat ik op ze in kan spelen hebben we veel fijne momenten van contact en laat ik ze met rust als ze uitzenden dat dat beter uitkomt.
Voor jouw ex is dat nu erg lastig.
Jouw hulp (rust, flexibiliteit) zou hierbij van onschatbare waarde zijn.
Niet omdat jouw ex dat verdient, maar wel omdat het beter is voor je kinderen.

Maria

"Jouw hulp (rust, flexibiliteit) zou hierbij van onschatbare waarde zijn.
Niet omdat jouw ex dat verdient, maar wel omdat het beter is voor je kinderen."

Maar hoe dan Maria?
Maak nou eens concreet waar ze direct mee moet stoppen? En welk roer moet ze nou precies omgooien?

Het klinkt allemaal prachtig in je laatste bericht. Maar je zegt dus ook dat Mara Heel Ver van deze situatie af is. Dat ze het Helemaal Fout doet.

Wat dan?

Je lijkt haar te verwijten dat ze een goede band met haar kinderen probeert te houden, omdat alleen dat al een loyaliteitsconflict kan opleveren.

En nu? Maak het eens concreet?

Maria

Een man die vrolijk bij de buurvrouw intrekt en zijn kinderen niet meer ziet staan dat vind ik een schoft. Als je zo iets doet doe dat dan uit het zicht van je kinderen.

Ik ben wel benieuwd naar de antwoorden die aardbei je gesteld heeft. Zou je ook zo reageren als niet de man maar Mara zelf bij de buurman zou zijn ingetrokken en haar kinderen niet meer zag staan? Ik denk zomaar van niet.

doen alsof?

Wat is dat toch dat zoveel mensen van moeders vragen dat zij haar gevoelens opzij moet zetten ten behoeve van de band van de vaders met de kinderen. Om kinderen maar niet in een loyaliteits conflict te laten belanden natuurlijk.
Maar vragen die mensen zich wel eens af wat het met )een kind doet om vader (of moeder) schofterige dingen te zien doen -niet meer naar hen omkijken bijvoorbeeld en een moeder te hebben die zogenaamd netjes bezig is haar covet op, te houden? Kinderen voelen meer aan dan je denkt, zien meer dan je denkt. En moeder loopt intussen als een neutrale goedbedoelende haar gevoel afdempende robot rond ihkv ' ik mag niets laten blijken van mijn pijn en verdriet want anders komen de kinderen in een loyaliteitsconflict'. Is dat oprecht? Is dat geen toneelstukje wat kinderen haarfijn aanvoelen? En waar ze uiteindelijk ook onder lijden? Alsmede de moeder?

Houd me ten goede : ik heb mijn ex ook de hand boven het hoofd gehouden. Maar ik vraag me oprecht af of dat wel zo goed is geweest. Het was een tour de force voor mij en na jaren vertellen mijn kinderen (nu volwassen) dat ze het weliswaar waardeerden maar het ook geforceerd en awkward vonden mij iemand te zien verdedigen die hen in de steek had gelaten.

Serieus nemen

Die kinderen zijn geen kleuters meer waar je mooi weer voor hoeft te spelen. Dat zijn twee bijna volwassen mannen die oud genoeg zijn om de situatie door te hebben. Door net te doen alsof je het allemaal geweldig vindt zoals het gaat zou je als ouder ze ook niet serieus nemen. Je mag als ouder best laten merken dat je boos en gefrustreerd bent met hoe het gaat. De kinderen merken dat toch wel. En fake positief roepen hoe gezellig een stapelbed wel niet is werkt gewoon niet op die leeftijd. De kinderen zijn oud genoeg om daar doorheen te zien.

Ze moeten inderdaad het uiteindelijk zelf met hun vader zien te rooien maar Mara is gezien hun leeftijd niet meer de primair verantwoordelijke voor het contact. Dat is aan de kinderen en vader zelf.

Ik zal het wel missen

maar ik schrijf dat toch al?
Door sowieso al *anders* naar het onbeholpen (?) gedrag van vader te kijken. (het *dus* ook een beetje proberen los te koppelen van je eigen, begrijpelijke, negatieve gevoelens naar hem)
Dus hem juist niet zien als een vader die zijn kinderen niet meer ziet staan. Met die insteek wordt het nooit meer wat.

En (bijv!) door een gepaste dosis flexibiliteit in de strijd te gooien. Ja, fijn als weekenden etc goed worden afgesproken. Snap ik helemaal. Maar wat is nu echt belangrijk??

Arda

En ik bedoel zeker geen mooi weer spelen oid!!
Daar is idd niemand bij gebaat.

Maria

"Dus hem juist niet zien als een vader die zijn kinderen niet meer ziet staan. Met die insteek wordt het nooit meer wat."

Maar het is toch de realiteit dat hij zijn kinderen amper wil zien?

Ik snap nog steeds niet hoe Maria 'het roer moet omgooien'. Want dat roep je, ze moet blijkbaar radicaal veranderen. Je zegt zelfs dat het door Mara nooit wat wordt. Jemig zeg.

Ik probeer je te begrijpen, maar ik snap het echt niet. Mara beschrijft in diverse posting hoe ze omgaat met haar kinderen en met haar ex. Dat komt (zeker de laatste tijd) behoorlijk evenwichtig over. Vast niet perfect, maar dat is niet zo gek. Welk roer moet ze nou omgooien? Maak het nou eens echt concreet? En niet van die vage termen hoe ze hem zou moeten zien.

Aardbei

Ik vind je erg fel naar mij en dat vind ik niet prettig.
Vooropgesteld dat ik het zeker niet vervelend bedoel naar Mara! Wel bezorgd.

Voor jou is het mogelijk vaag hoe je iemand duidt, voor mij absoluut niet, concreter kan ik dit dan ook niet maken. Zeker niet omdat ik natuurlijk weinig concrete details over Mara en haar leven weet.
Maar ik ben er van overtuigd dat het absoluut doorwerkt naar je kinderen toe, hoe je tegen zaken en mensen aankijkt. Je houding naar je ex, hoe je hem definieert als vader, dat komt terug in al je gedrag en in je houding. Je kinderen staan op scherp (want nieuwe situatie, nieuw oordeel te vormen) en nemen zeker veel over van de meest veilige en zorgvragende persoon.

Kijk, als we het hebben over een vader die zijn kinderen amper nog wil zien, dan is het een heel ander verhaal. Maar blijkbaar lezen jullie een ander verhaal dan ik, want ik lees het niet. Wel dat er constant gesteggel is over en weer over hoe contact vorm te geven.

Maria

Tja.

Jij bent nogal fel en verwijtend naar Mara.

"Stop daar mee!!'
"Je moet het roer helemaal omgooien!"
"Zo wordt het nooit wat!"

En het enige wat ik probeer, is om helder te krijgen hoe je dat voor je ziet. Ik stel vragen, omdat ik gewoonweg niet begrijp hoe dat er uit zou moeten zien.

Ja, dat kan met mijn beperkte voorstellingsvermogen te maken hebben. Uiteraard, ik ben ook maar gewoon een mens.

nee Maria

ex van Mara duidt zichzelf als een niet in de zorg voor zijn kinderen aanwezig zijnde vader.
En nu moet Mara van jou dat compenseren tegenover de kinderen. Ben je dan niet bezig met een insteek dat moeders alles goed moeten maken wat de vader laat liggen? Lijkt me geen goed voorbeeld voor de kinderen.

Gaat het nu goed?

Dat meen ik serieus. zijn de mensen die vinden dat je geen andere visie mag neerleggen ervan overtuigd, dat het goed gaat met Mara en de kinderen zoals het nu gaat? Of zijn zij ervan overtuigd dat het slecht gaat, maar dat Mara daar helemaal niets aan kan doen?

Tsjor

Uitchecken

Deze term brengt Moederziel elke keer aan en daarmee wordt het beeld van de ex van Mara bepaald. Mara zit echter helemaal niet in de positie van anoniem, die ter plekke achtergelaten werd met alles. Dat is uitchecken.
Ik heb er een hekel aan om eigen verhalen in te brengen in een soort stoelendans van wat is erger. Maar nu toch een fragment: mijn ex vertelde een keer op school dat hij geen kinderen had. Een probleem: zijn dochter zat op diezelfde school en had/heeft dezelfde achternaam als haar vader. Ze werd dus aangesproken door klasgenootjes. Dat is keihard. ik heb me toen niet verheugd, omdat mijn dochter nu eindelijk ook zou zien hoe erg hij was. Maar ik heb gekeken naar wat de pijn was voor mijn dochter, welke mogelijkheden zij had om ermee om te gaan een haar beslissingen daarover gerespecteerd. Ook toen zij het kontakt weer herstelde. Toen vader ernstig ziek was zaten we met alle kinderen in de wachtkamer.
Daarom kan het ook niet wat Moederziel als oplossing geeft in #331: de kinderen aansporen om hun vader uit hun leven weg te bannen. Dat kun je als partner doen, maar als kind kom je ergens in de loop van je leven toch weer tegen dat je een moeder en een vader hebt. Als ouder (niet omdat je moeder bent, maar omdat je de ouder bent) moet je zorgen dat je kind daarop voorbereid is. Zo kan een vader ook ervoor willen zorgen (zou kunnen, theoretisch) dat het kind erop voorbereid is dat het later onafhankelijk zal moeten zijn van de altijd-overal-voor -zorgende moeder.

In tegenstelling tot het verhaal van anoniem heeft deze vader tot 1 februari van dit jaar een deel van de kosten van de woning betaald en heeft hij wel degelijk kontakt gezocht en gehouden met zijn kinderen. Maar de ene keer was de afspraak niet op het goede moment, niet op de goede plaats of niet op de goede manier gemaakt en de andere keer klopte het ook niet. Bovendien zijn de kinderen al bijna volwassen, waardoor vraagstukken als kinderalimentatie etc. heel anders komen te liggen. En dan, de afwikkeling van de zaken loopt steeds maar vertraging op, waardoor belangrijke beslissingen, bijvoorbeeld rond het huis, steeds maar weer niet genomen worden en er steeds weer nieuwe conflicten tussenschuiven, bijvoorbeeld nu over 'een voorschot' dat vader aan Mara zou moeten betalen.

Wat moet Mara veranderen?
Niet 'blij' zijn dat de kinderen 'nu ook zien'.... Je bent de ouder. je kinderen hoeven niet jouw vriendje te zijn die jouw emoties of jouw opvattingen over de relatie delen. Je neemt je kinderen toch ook niet mee als je met ja partner naar bed gaat? Het zijn twee onderscheiden dingen: de relatie tussen partners en de relatie ouders/kind. Als ouder moet je kinderen voorbereiden op hun toekomst. Dat is een hele fundamentele andere insteek dan kinderen mee willen nemen in jouw ervaring van de relatie.

Is dat dan hetzelfde als 'de hand boven het hoofd houden'; of 'mooi weer spelen' of alle termen die daarover gaan? Nee, absoluut niet. Het is een onderscheid maken tussen jouw rol als partner en je rol als ouder. Het is kinderen de vrijheid en de ruimte geven om hun eigen emoties, positie, ervaringen en bevindingen te gaan verkennen. En dat zoveel mogelijk onbelast, dus zonder de last van jouw ervaringen en emoties als partner. Daarnaast mogen kinderen wel weten dat jij als partner je eigen verwerkingsproces doormaakt, maar dat hoeft hen niet te belasten.

Ik hoop voor haar vak, dat de kinderpsychologe met 'niet voor Zwitserland spelen' vooral bedoelde dat je de situatie niet anders moet voorstellen dan het is. Maar dat wil niet zeggen dat je jouw emoties en de emoties van de kinderen op elkaar moet plakken.

Tsjor

Andere analyse

Wat kan Mara nu doen? Op twee manieren haar eigen situatie analyseren:

Eerst: een lijstje maken waarin ze aan de ene kant opschrijft wat nu haar problemen zijn en aan de andere kant wat de problemen van de kinderen zijn. Die twee dingen uit elkaar gaan halen: haar problemen zijn niet de problemen van de kinderen en zij moet zich niet gaan vereenzelvigen met de problemen van de kinderen. Haar eigen problemen moet ze oplossen en bij de problemen van de kinderen moet ze de kinderen ondersteunen (inderdaad, vooral dat) in het zoeken naar hun eigen capaciteiten om ermee om te gaan.

Tweede analyse: binnen haar eigen problemen onderscheid maken: wat zijn de dingen die ik kan veranderen, wat ligt binnen mijn invloedssfeer; wat zijn de dingen die ik niet kan veranderen (bijvoorbeeld het feit dat ze niet getrouwd is, waardoor ze nu geen aanspraak kan maken op partneralimentatie); en wat kan ik accepteren als gevolg van de situatie.

Dan blijven er nog dingen over die onacceptabel voor haar zijn en niet door haar veranderd kunnen worden. Dat is waarop ze stukloopt. Daar moet ze dan nog eens kritisch naar kijken, want dat zal op een geven moment over moeten gaan naar 'accepteren' of 'veranderen'. Anders blijf je voor de rest van je leven vastzitten in een stukgelopen scheiding. Daar moet je een creatieve oplossing voor vinden, dat kan niet anders. Als je dat zelf niet lukt, vraag dan anderen om je daarbij te helpen.

Ik begrijp echt de mensen die Mara 'ondersteunen' niet zo goed, als je ziet dat Mara nu al zo lang vast zit in deze situatie en geen enkele vooruitgang heeft geboekt op welk terrein dan ook, eerder het tegendeel. Ik begrijp niet dat je denkt iemand te ondersteunen door haar te bevestigen in haar ellende en haar hulpeloosheid (ja, ik begrijp je helemaal, ik heb het zelf ook gehad en nog veel erger.....)

Tsjor

Tsjor

"Ik begrijp echt de mensen die Mara 'ondersteunen' niet zo goed"

Ik weet niet of je op mij doelt in mijn laatste postings?

Ik schrijf helemaal niet dat Mara niets zou kunnen doen. Ik kies helemaal geen partij. En ik zeg al helemaal niet dat Mara vooral niets moet veranderen.

Ik reageerde op Maria, die met felle stelligheden en verwijten komt en riept dat Mara 'het Heel Anders moet doen'. Alsof Mara haar gedrag en haar omgang met kinderen morgen 180 graden kan kantelen. En alsof dat moet, dat is namelijk echt onzin. Natuurlijk kan Mara dingen anders doen. Maar dat is wat anders dan 'Het roer compleet omgooien'.

Het gaat om de nuance. Het is niet zwart wit (Mara doet nu zwart maar moet wit gaan doen, zoals Maria suggereert). Het zit 'm in die grijstinten.

Jij neemt de moeite om dingen toe te lichten en concreet te maken. Dat lijkt mij een stuk waardevoller.

En laten we hier vooral geen kampen creëren.

Marit

Korter dan, voor Marit:

'ex van Mara duidt zichzelf als een niet in de zorg voor zijn kinderen aanwezig zijnde vader.
En nu moet Mara van jou dat compenseren tegenover de kinderen. Ben je dan niet bezig met een insteek dat moeders alles goed moeten maken wat de vader laat liggen? Lijkt me geen goed voorbeeld voor de kinderen.'

Denkfout 1. Waarop baseer je dat de vader van de kinderen van Mara zichzelf ziet als niet-aanwezig-in-de-zorg voor de kinderen? Dat is een hypothese die je overneemt van de meehuilers. Daar staat tegenover wat Mara zelf vertelde; dat vader vanaf het begin tot de middelbare schoolleeftijd zijn volle werkweek in 4 dagen stopte, om 1 dag bij de kinderen te kunnen zijn. Bijvoorbeeld. Ook de vele conflicten over dat vader de kinderen wel wilde zien en wel degelijk regelmatige omgang had of wilde hebben laten zien dat er een andere beweging onder zat.
Mijn hypothese is dan ook, dat er een waarschijnlijk onuitgesproken verschil in visie is tussen vader en moeder als het gaat om de opvoeding van de kinderen nu de kinderen bijna 18 (!) jaar zijn. Moeder benadrukt dat de kinderen nog alle zorg nodig hebben, vooral de oudste vanwege zijn psychische problemen. Ik denk dat vader op het punt staat om de kinderen de wereld in te schoppen. Maar dan zal hij moeder op zijn weg vinden en dat weet hij ook. Ik denk dat hij zijn energie daar niet meer in wil steken, maar dat gaat dus vooral over een verschil in visie over zorg voor kinderen.

Denkfout 2. 'En nu moet Mara van jou dat compenseren tegenover de kinderen.' Helemaal niet. Maar Mara moet wel blijven wie ze was: namelijk de ouder van de kinderen. Ze moet niet met haar kinderen samen in de rol gaan zitten van 'wij zijn afhankelijk van hem en zijn door hem beschadigd'. Ze heeft zelfs nu de ruimte om haar eigen opvattingen over zorg voor kinderen uit te dragen. Ja, dan stuit ze op grenzen. Bijvoorbeeld de grens dat 'zorg' geen geld oplevert. Gelukkig heeft ze die stap al gezet en heeft ze werk gevonden waarin ze meer uren kan maken. Het is wel zo, dat je na een scheiding dingen alleen moet doen. Dat is zo. Dat is evident. Als je dat niet wil ga je snel een andere partner zoeken.

Denkfout 3. 'Ben je dan niet bezig met een insteek dat moeders alles goed moeten maken wat de vader laat liggen?' Nee, er valt niets goed te maken voor wat vader doet. Maar je moet wel goed maken wat je zelf moet doen. En dat is: handelen met de situatie zoals die is.

Denkfout 4. 'Lijkt me geen goed voorbeeld voor de kinderen.' Kinderen laten merken dat je blij bent dat zij nu ook zien dat hun vader een leugenaar en bedrieger is zou dan wel een goed voorbeeld zijn? Een goed voorbeeld is als je laat zien dat je ook moeilijke situaties aan kunt, de last bij de kinderen zoveel mogelijk beperkt tot wat ze zelf als last ervaren en kinderen helpt om daarmee om te gaan, zonder jezelf te verloochenen.

Tsjor

Het roer om

Aardbei, ik begrijp de uitdrukkingen van Maria wel, maar dan vooral in de zin van: zet die knop om. Dat zou wel een radicale verandering geven, ook met drastische gevolgen waarschijnlijk.Wat die gevolgen zijn en waar die veranderingen dan in zitten, dat zal mara zelf moeten bepalen.
Het is op de allereerste plaats een mentale verandering, een verandering van insteek, van zienswijze, van positie. In die zin is het inderdaad: het roer omgooien. Of: over een andere boeg gooien. Of: knop omzetten.

En ja, ik zou heel graag zien voor Mara dat ze dat zou begrijpen en ook zou kunnen, omdat ik de ellende waar ze nu in zit verschrikkelijk vind en ik denk echt dat 'het roer omgooien' haar zou helpen om eruit te komen. Terwijl ik geen enkele oplossing zie als ze op deze manier door blijft gaan (afspraken maken tussen advocaten gaat niet werken, concept ligt er weer, maar ex zal het niet accepteren, zoals zij al aangegeven heeft niet te kunnen accepteren wat hij wil). De enigen die hier blij van worden zullen de advocaten zijn.

Tsjor

"zonder je zelf te verloochenen"

" Een goed voorbeeld is als je laat zien dat je ook moeilijke situaties aan kunt, de last bij de kinderen zoveel mogelijk beperkt tot wat ze zelf als last ervaren en kinderen helpt om daarmee om te gaan, zonder jezelf te verloochenen."schrijft Tsjor, ja daar ben ik het mee eens met dat je jezelf niet moet verloochenen.En het kwam zo over op mij dat Maria vond dat ze dat wel moest doen. Overigens vind ik dat kinderen best mogen merken dat je sommige moeilijke situaties niet zo goed aan kunt, zeker als die kinderen bijna volwassen zijn.
Tsjor ik vind dat je erg voor de vader denkt en dingen invult, zeker bij je poging 'denkfout'1 te weerleggen. Het spijt me, ik ga er verder niet op in, voor mij is het ook onderdeel van de folklore van OOL: Tsjor die komt aangesneld om mannen te verdedigen. Je hebt het vast wel eerder gehoord.

Positief tegenover negatief...

Wat een hoop reacties weer, sommige goed om te lezen, sommige minder goed. Zoals die van Maria, waar ik uit haal dat ik werkelijk niets goed doe en inderdaad, welk roer moet om?
En Tsjor, van jou heb ik al vaker gezegd dat jouw reacties niet helpen. Jij pakt dingen er naar mijn idee verkeerd uit. Zoals dat ik blij ben (denkfout 4) en dat ik dat de kinderen laat merken.
Het is "goed" dat de kinderen het zien maar ik had natuurlijk veel liever gehad dat dat niet nodig was. Het is nu eenmaal zoals het nu gaat en hoe de jongens het oppakken.
Een van de twee zei van de week tegen mij " mam, papa is zijn eigen leugens gaan geloven". Over iets waar de kinderen allebei bij waren, allebei hetzelfde over hebben gezegd en hun vader komt nu met een totaal andere versie. Wie liegt er dan? En hoezo is het dan niet goed dat die jongens dat zien?
Ik sta dat echt niet juichend rond te vertellen hoor, ik merk op dat het gebeurt en dat het "goed" is dat de jongens dat zien, zodat zij zien hoe hun vader NU met zo omgaat.
Ja, ik weet dat hij altijd een goede vader is geweest, ik ben echt de eerste die dat zegt en toegeeft hoor. Maar is geweest is niet hoe hij nu met ze omgaat en daar gaat het nu toch om.
Ook blijf jij maar hameren op het feit dat de kinderen bijna 18 zijn. Dat gaat om 1 van de 2. Die een vorm van autisme heeft, dus niet zoals elke andere bijna 18 jarige. De jongste is 15, dus nog lang geen 18.

Ex neemt geen verantwoordelijkheid naar zijn kinderen. Hij betaalt niets, zegt afspraken met de kinderen af, dwingt af dat ze met hem moeten afspreken ook al weet hij dat ze dan niet kunnen en dan nog doet hij alles goed? Wat zie jij daar voor goeds in dan? Hij staat niet open voor de psychische problemen van jongste. Want dat past niet in zijn nieuwe leven. Hij zegt nota bene dat het niet door de situatie komt! Ik kan nog veel meer dingen opnoemen die hij heeft gezegd en gedaan die niet in het belang van de kinderen zijn hoor, ik noem echt niet alles op!

Wat ik kon doen, heb ik gedaan, zoals ander werk met meer uren en meer inkomen zoeken. Wat ik zelf in de hand heb en kon/kan doen, heb ik opgepakt en geregeld. Maar voor het overgrote deel ben ik toch echt afhankelijk van hem (en hij van mij), zoals de verdere afwikkeling, ik heb een getekend convenant nodig voordat ik wel of niet verder kan met het huis. Ik heb een adresonderzoek laten doen en toeslagen aangevraagd. Ik heb opnieuw gebudgetteerd en ga er voorlopig maar vanuit dat hij helemaal niet gaat betalen. Dat betekent dan ook veel voor de kinderen. In plaats van dat ze geen lening hoeven aan te gaan voor studies, zal dat nu helaas waarschijnlijk wel nodig zijn. Terwijl er gewoon al die jaren voor gespaard is. Dat kan ik toch nooit meer in mijn eentje opbrengen dan?

Nee, ik boek verder inderdaad nog niet veel vooruitgang, en ja, ik ga met een hoop dingen aan het kortste eind trekken. En dat alleen doordat we niet getrouwd zijn? Je kunt het natuurlijk ook gewoon netjes afhandelen. Niet alleen naar mij toe, maar zeker ook en vooral naar zijn kinderen toe. Maar ja, die hoop heb ik echt wel opgegeven.
Ik doe wat ik kan en ik ben niet perfect (heb ik ook nooit beweerd hoor, ik heb heus ook fouten gemaakt, maar wel alles met de beste bedoelingen). Maar soms krijg ik het gevoel dat jij (Tsjor) mijn ex te positief neerzet en een verkeerd beeld hebt. Hij is heel erg veranderd, dat vinden zelfs zijn vrienden, die hem ook niet meer herkennen en snappen.

Ik ga op een later tijdstip nog wel verder reageren, maar dit moest ik nu even kwijt.

Mara

Het huis

Mara, kan je eigenlijk nog wel rust vinden als je in dat huis blijft wonen; het huis naast het huis van buurvrouw en je ex. Als jullie in de tuin zitten, kunnen jullie zijn stem horen, hun gesprekken horen hen horen lachen etc. etc. Zo kom jij en je kinderen niet los van een harde periode in hun leven.

Ik snap dat je je niet wilt laten verjagen; zo heeft je ex alles ( nieuwe relatie, huis zonder ex naast hem en vooral geen last van een tijd die hij wilt ‘vergeten’). Zijn tegenwerking vind ik ook een vorm van getreiter om jou zo snel mogelijk, uit financiële nood, te doen verhuizen. De geldzorgen verkleint de kans om daar te kunnen blijven wonen. Het geeft je stress en verdriet.
Ga op zoek naar een andere woning/ flat waar jij en je kinderen verder kunnen. Het gaat vooral om het belang rust te bereiken. Het ‘oude’ huis biedt je niets, waar jij gelukkig van wordt.

Sterkte

Huis

Flanagan
Nee, momenteel heb ik thuis geen rust. Net nog komen oudste en ik thuis, komen zij net naar buiten. Ex heel vriendelijk doen natuurlijk, anders geeft dat een verkeerd beeld naar de buren en natuurlijk buurvrouw, maar oudste wist niet hoe snel hij naar binnen moest vluchten. Zonder gedag te willen zeggen. En binnen was hij helemaal van slag.
Ik ben echt wel op zoek naar een ander huis maar zit met het dilemma dat ik de kinderen dan weg trek uit hun omgeving met school, werk, sport en vooral belangrijk, vrienden. Zeker voor de niet zo stabiele jongste zijn zijn vrienden nu heel belangrijk, ik vind het zo moeilijk om hen hier weg te halen. Zou het alleen om mij gaan, dan had ik allang mijn spullen gepakt. Dit huis biedt mij op dit moment inderdaad niets meer.
Hier in de buurt is bijna niets betaalbaars te koop. Wat ook nog aan de "eisen" voldoet. (Of zal ik ook gewoon een huis kopen dat te klein is..., Oh nee, ik heb wel de verantwoordelijkheid voor twee kinderen, maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen..). Ik heb niet zoveel eisen voor mezelf alleen hoor, maar wel nog twee jongens die ik ook "ergens kwijt" moet ...

Maar binnenkort is dat natuurlijk voorbij. Dan vertrekken ze samen naar het nieuwe appartement. Dan kan ik hier weer gewoon de tuin in. En komt er wat dat betreft weer wat rust.

Mara

Mara,

Ik had dat van hun verhuizing naar een nieuw appartement gemist.
Gelukkig is zijn intrek in het huis naast jullie dus maar tijdelijk. Dan snap ik dat je vast houdt aan het huis.

‘(Of zal ik ook gewoon een huis kopen dat te klein is..., Oh nee, ik heb wel de verantwoordelijkheid voor twee kinderen, maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen..)’
Van wie niet?? Krijg je voldoende steun vanuit je familie of ligt dat op een laag pitje en moet je alles zelf uitvinden?

Huis

Flanagan,
Ik bedoelde dat in het algemeen. Het zal van mij niet geaccepteerd worden wanneer ik dat werkelijk zou zeggen of erger nog, doen. Waar blijven de kinderen dan?
En nee, de discussie of ze wel of niet een eigen slaapkamer "moeten" hebben, hoeft niet opnieuw gevoerd te worden wat mij betreft.
In mijn situatie, met mijn kinderen is dat onmogelijk, maar dat zal voor iedereen verschillend zijn.

Ik heb gelukkig wel steun van familie en vrienden. Ook nog van sommige leden van ex zijn familie.
Wel of niet verhuizen, die keuze moet ik toch echt zelf maken. En dat valt niet mee..

Mara

keuze?

Mara, als je ex niet gaat betalen (max 3 jaar) kun jij deze woning dan wel echt betalen?
Heb je eigenlijk wel de keuze om hier te blijven wonen?

Is het niet beter voor jou en je jongens om nu door die zure appel te bijten zodat je echt kunt gaan bouwen?

Flavia

Ja, op dit moment kan ik nog steeds het huis op mijn naam zetten, tenminste, wanneer de bank wil meewerken. Ze hebben even globaal gekeken en het zou moeten lukken. Maar dat kan pas definitief wanneer ik een getekend convenant heb.
Maar ik kijk ook echt wel rond hoor, een frisse start is natuurlijk ook heel fijn. Maar, dan komen we weer terug op het dilemma van waar en hoe...
Wanneer er morgen een leuk, betaalbaar huis hier in de omgeving vrij komt, ga ik daar zeker achteraan hoor..
Qua hypotheek kosten is het heel goed te doen om hier te blijven. Verhuizen kost ook een hoop geld.
En wat betreft de hypotheekrente zal het niet veel schelen met wat ik nu betaal.
Ik heb een budget gemaakt waarin ik er van uit ga dat hij niet gaat betalen. Dan wordt het krap, maar daar is waar we wonen niet van afhankelijk.

Mara

Maar

Maar als jij nu in principe genoeg verdient om de hypotheek ook zonder de kinderalimentatie zelf te betalen, waarom kun je dan dat stukje nu zo lastig los laten? Als ik je berichten lees, lees ik het alsof jij nu moeite hebt om de vaste lasten te betalen, maar dat begrijp ik dus verkeerd?

En hoe zit het ook al weer met de overwaarde of onderwaarde van jullie huis? Als er overwaarde is, dan zul je zoals eerder gezegd ook je ex moeten uitkopen. Dan kan de rente wel lager worden, maar de schuld waarover je rente betaalt zal toenemen.

Als je nu al zo krap zit, is dat dan wel wenselijk allemaal?

Anoniem

Ik kan de vaste lasten betalen. Ik kan dan alleen niet echt sparen, extraatjes doen, een dagje uit of makkelijk kleding kopen. Ook zal ik moeten bezuinigen op boodschappen. Oftewel, ik moet mijn huidige uitgaven herzien. Maar het gaat wel lukken en anders wordt het de spaarrekening aanspreken. Tot nu toe gingen we regelmatig een weekendje weg, op zomervakantie en op wintersport, dat zal een stuk minder (lees: niet) worden. Maar dan ga ik uit van het scenario dat ex helemaal niets gaat betalen. Ik hoop natuurlijk dat hij toch uiteindelijk zijn verantwoordelijkheid gaat nemen, dat is hij toch ook gewoon verplicht. Uiteindelijk is het de bedoeling dat de kinderen er niet (teveel) op achteruit gaan. Kinderalimentatie is tenslotte voor zijn kinderen en niet voor mij. Nogmaals, ik hoef er niet rijk van te worden, maar wil wel nog "lekker" met de kinderen kunnen leven.

Veel goedkoper dan dat ik nu zit, kan haast niet. Huren is natuurlijk veel duurder en huurtoeslag krijg ik niet vanwege te veel eigen vermogen. Wat moet ik dan?
Ook verhuizen naar een ander koophuis zal niet veel goedkoper zijn (ja, een flat in een mindere buurt..)

Omdat ik nu nog geen kindgebonden budget krijg, (aanvraag loopt nog) kom ik nu wel elke maand tekort ja.

Ons huis heeft een overwaarde. Ik weet dat ik hem moet uitkopen.

Mara